Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 kwietnia 2022 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi, II Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR A. Z.

Protokolant: sekretarz sądowy M. M.

po rozpoznaniu w dniu 5 kwietnia 2022 roku, w Ł.

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

1.zasądza od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. kwotę 12.177 zł (dwanaście tysięcy sto siedemdziesiąt siedem złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 5 maja 2020 roku do dnia zapłaty;

2.zasądza od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. kwotę 4.367 zł (cztery tysiące trzysta sześćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygnatura akt II C 1785/20

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 29 czerwca 2020 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P., reprezentowana przez pełnomocnika z wyboru w osobie radcy prawnego, wniosła o zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 12.177 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 5 maja 2020 roku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Nadto, powódka zażądała zasądzenia na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w dniu 25 lipca 2019 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego został uszkodzony pojazd marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), należący do S. K.. Sprawca zdarzenia posiadał ważną w dniu zdarzenia ochronę ubezpieczeniową od odpowiedzialności cywilnej udzieloną przez pozwaną. Powódka podniosła, że koszt najmu pojazdu zastępczego marki B. (...) tej samej klasy, co stanowiący własność poszkodowanego pojazd uszkodzony, wynajęty poszkodowanemu przez powódkę wyniósł 23.677,50 zł, według stawki 350 zł netto, tj. 430,50 zł brutto za dobę. Poszkodowany używał wynajętego pojazdu w takim samym zakresie, w jakim korzystał ze stanowiącego jego własność pojazdu uszkodzonego. W dniu 19 września 2019 roku poszkodowany przelał na powódkę przysługującą mu względem pozwanej wierzytelność. Następnie powódka dokonała zgłoszenia roszczenia pozwanej w zakresie najmu pojazdu zastępczego. Pozwana uznała swoją odpowiedzialność co do 31 dni najmu pojazdu zastępczego oraz co do kwoty 6.482,10 zł, stosując stawkę najmu w kwocie 209,10 zł brutto. Po ponownym wezwaniu pozwanej do zapłaty, pozwana zmieniła stanowisko i dopłaciła kwotę 5.018,40 zł, uznając za zasadne 55 dni najmu pojazdu (łącznie wypłacając kwotę 11.500,50 zł).

(pozew k.4-7, pełnomocnictwo k.16, wydruk z KRS 18-20v., zarządzenie k.24, dowód doręczenia k.25, pismo k.26-28)

W odpowiedzi na pozew (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W., reprezentowana przez pełnomocnika z wyboru w osobie adwokata, wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości przepisanej normami wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pełnomocnik pozwanej potwierdził fakt zajścia zdarzenia szkodzącego, uszkodzenia pojazdu S. K. oraz okoliczność, że sprawca zdarzenia posiadał ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej u pozwanej. Wskazał, że decyzją z dnia 6 października 2019 roku pozwana przyznała odszkodowanie tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego w wysokości 6.482,10 zł, a następnie w dniu 4 maja 2020 roku dopłaciła kwotę 5.018,40 zł. Tym samym pozwana przyznała i wypłaciła odszkodowanie w łącznej wysokości 10.500,50 zł. Za zasadny został uznany czas najmu pojazdu zastępczego w liczbie 55 dni, stosownie do żądania, lecz stawka za dobę najmu została przez pozwaną ograniczona do kwoty 170 zł netto za dobę. Pełnomocnik pozwanej podkreślił, że oferował poszkodowanemu najem pojazdu i informował o akceptowanej stawce najmu w formularzu zgłoszenia szkody, wskazując na możliwość zweryfikowania kosztów wynajmowanego pojazdu. Zaprzeczył, aby zasadnym był zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego ponad kwotę wypłaconą w toku postępowania likwidacyjnego, zastosowana przez powódkę stawka czynszu najmu pojazdu zastępczego w wysokości 350 zł netto za dobę i aby poszkodowany współdziałał z pozwaną przy ustawowym obowiązku minimalizacji szkody. W ocenie pełnomocnika pozwanej, poszkodowany umyślnie zwiększył koszty wynikające z kolizji, a zatem nie czynił zadość obowiązkowi współdziałania z dłużnikiem w wykonywaniu zobowiązania.

(odpowiedź na pozew k.33-38, pełnomocnictwo k.39, wydruk z KRS k.41-47)

Na rozprawie w dniu 28 września 2021 roku pełnomocnik powódki popierał powództwo. Podniósł, że z dokumentów załączonych do odpowiedzi na pozew nie wynika, czy poszkodowany otrzymał od pozwanej informację o warunkach najmu pojazdu zastępczego. Pełnomocnik pozwanej wniósł o oddalenie powództwa wskazując, że w jego ocenie dobowa stawka najmu jaką zaproponował ubezpieczyciel w wysokości 170 zł netto jest stawką rynkową, a stawka w wysokości 350 zł netto jest zawyżona.

(stanowisko pełnomocnika powódki – protokół rozprawy k.94, stanowisko pełnomocnika pozwanej – protokół rozprawy k.95)

Na rozprawie w dniu 5 kwietnia 2022 roku pełnomocnik powoda popierał powództwo, podtrzymując dotychczasowe stanowisko. Pełnomocnik pozwanej podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie, z tym że wbrew stanowisku wyrażonemu na rozprawie w dniu 28 września 2021 roku oświadczył, że strona pozwana nie kwestionuje rynkowego charakteru stawki za najem pojazdu zastępczego zastosowanej przez powódkę.

(stanowisko pełnomocnika powódki – protokół rozprawy k.124, stanowisko pełnomocnika pozwanej – protokół rozprawy k.123)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

S. K. był właścicielem samochodu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

(okoliczność bezsporna, także fotografia dowodu rejestracyjnego w aktach szkody na płycie CD koperta - k.53)

W dniu 25 lipca 2019 roku miała miejsce kolizja drogowa, w której uszkodzony został stanowiący własność S. K. samochód marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

Sprawcą zdarzenia był kierujący pojazdem marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...), który wykonując manewr skrętu w lewo, nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu i doprowadził do kolizji pojazdów.

Sprawca zdarzenia korzystał z ochrony ubezpieczeniowej z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego udzielanej przez (...) Spółkę Akcyjnej z siedzibą w W..

(okoliczności bezsporne, oświadczenie sprawcy, polisa - w aktach szkody na płycie CD – koperta k.53)

Po zdarzeniu z dnia 25 lipca 2019 roku S. K. potrzebował pojazdu do dojazdów do pracy i wykonywania czynności związanych z prowadzeniem gospodarstwa domowego. W tym okresie, w gospodarstwie domowym poszkodowanego, tylko S. K. posiadał samochód.

(dowód: zeznania świadka J. K. – protokół rozprawy z dnia 5 kwietnia 2022 roku, k.125-126, nagranie 00:010:58-00:35:02, oświadczenie k.9)

W dniu 26 lipca 2019 roku S. K. zawarł z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. umowę najmu pojazdu zastępczego marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Stawka wynajmu wynosiła 350 zł netto za każdą rozpoczętą dobę. Umowa została zawarta do czasu wypłaty odszkodowania.

Wynajęty pojazd należał do tej samej klasy - (...), co uszkodzony pojazd będący własnością poszkodowanego.

Po wynajęciu pojazdu zastępczego poszkodowany jeździł wynajętym pojazdem do dnia 19 września 2019 roku (55 dni).

(okoliczności bezsporne, a także: zeznania świadka J. K. - protokół rozprawy z dnia 5 kwietnia 2022 roku, k.125-126, nagranie 00:10:58-00:35:02, zeznania świadka S. K. – protokół rozprawy z dnia 28 września 2021 roku, k.96-97, nagranie 00:22:05-00:34:48)

Poszkodowany S. K. upoważnił syna J. K. do zajmowania się sprawami związanymi ze szkodą w pojeździe marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

(dowód: zeznania świadka S. K. – protokół rozprawy z dnia 28 września 2021 roku, k.96-97, nagranie 00:22:05-00:34:48, zeznania świadka J. K. - protokół rozprawy z dnia 5 kwietnia 2022 roku, k.125-126, nagranie 00:10:58-00:35:02)

W dniu 29 lipca 2019 roku J. K. wypełnił formularz zgłoszenia szkody na stronie axa.pl, w którym jako dane kontaktowe podał numer telefonu i adres e-mail poszkodowanego S. K.. Na adres e-mail poszkodowanego, w dniu zgłoszenia szkody, przyszła wiadomość potwierdzająca dokonane zgłoszenie.

Szkoda została zgłoszona przez J. K. kilka dni po zdarzeniu z uwagi na brak możliwości telefonicznego zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi, pomimo podejmowanych kilkakrotnie prób.

Pismem z datą 30 lipca 2019 roku pozwana poinformowała S. K. o przyjęciu zgłoszenia szkody. W piśmie wskazano telefon kontaktowy w przypadku zainteresowania bezpłatnym wynajmem pojazdu zastępczego organizowanym przez ubezpieczyciela, a także numer telefonu do zgłoszenia korzystania już z płatnego wynajmu pojazdu zastępczego, zorganizowanego we własnym zakresie. Podkreślono, że zgodnie z art. 826 k.c. na poszkodowanym spoczywa obowiązek minimalizacji rozmiarów szkody oraz zaznaczono, że w razie wynajęcia pojazdu we własnym zakresie wynajmowany pojazd nie powinien być klasy wyższej niż pojazd uszkodzony oraz że pozwana zastrzega prawo zweryfikowania kosztów zgodnie z klasą wynajmowanego pojazdu - w przypadku pojazdów klasy (...) do stawki 180 zł netto za dobę.

(dowód: zeznania świadka J. K. protokół rozprawy z dnia 5 kwietnia 2022 roku, k.125-126, nagranie 00:10:58-00:35:02, wydruk danych z formularza kontaktowego k.48-50, potwierdzenie przyjęcia zgłoszenia szkody w aktach szkody na płycie CD koperta - k.53)

Przy wyszukiwaniu oferty najmu pojazdu zastępczego J. K. kierował się przede wszystkim oferowaną ceną, porównywał oferty w Internecie. Poszkodowany S. K. wybrał powodową spółkę z uwagi na najlepszą oferowaną przez nią cenę najmu. Liczyła się także szybka dostępność wynajmowanego pojazdu.

(dowód: zeznania świadka J. K. protokół rozprawy z dnia 5 kwietnia 2022 roku, k.125-126, nagranie 00:10:58-00:35:02)

W momencie zgłoszenia szkody poszkodowany S. K. korzystał już z najmu pojazdu zastępczego świadczonego przez powodową spółkę. Po zawarciu umowy pojazdu zastępczego z powódką, S. K. nie poszukiwał innych ofert najmu pojazdu zastępczego.

(dowód: zeznania świadka J. K. protokół rozprawy z dnia 5 kwietnia 2022 roku, k.125-126, nagranie 00:10:58-00:35:02)

W trakcie likwidacji szkody J. K. korzystał jedynie z adresu e-mail poszkodowanego S. K., na który nie zostały doręczone poszkodowanemu informacje o możliwości wynajęcia pojazdu zastępczego za pośrednictwem ubezpieczyciela. Takie informacje nie zostały również doręczone poszkodowanemu ani świadkowi w innej formie, w tym sms.

Poszkodowanemu przesłano jedynie potwierdzenie przyjęcia zgłoszenia szkody.

(dowód: zeznania świadka J. K. protokół rozprawy z dnia 5 kwietnia 2022 roku, k.125-126, nagranie 00:10:58-00:35:02)

W dniu 19 września 2019 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w P. wystawiła S. K. fakturę VAT numer (...) za 55 dni najmu pojazdu zastępczego w okresie od 26 lipca 2019 roku do 19 września 2019 roku na kwotę 23.677,50 zł brutto, przy stawce dobowej 350 zł netto.

(dowód: faktura k.8)

W dniu 19 września 2019 roku pomiędzy S. K. (cedentem), a (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. (cesjonariuszem) została zawarta umowa cesji wierzytelności z tytułu najmu pojazdu zastępczego.

Zgodnie z § 1 cedent oświadczał, że przysługuje mu wobec A. wierzytelność pieniężna z tytułu najmu pojazdu zastępczego marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w związku z likwidacją szkody z dnia 25 lipca 2019 roku.

Cedent przenosił na cesjonariusza wierzytelność z tytułu najmu wskazanego pojazdu wraz z prawami z nią związanymi a cesjonariusz oświadczał, że wierzytelność przyjmuje. Strony oświadczały, że przedmiot umowy nie obejmował świadczeń otrzymanych do dnia jej zawarcia, a nadto że w wyniku cesji następuje rozliczenie między stronami kosztów najmu związanych ze szkodą.

(dowód: umowa cesji k.10)

W dniu 27 września 2019 roku powódka skierowała do pozwanej zgłoszenie roszczenia z tytułu najmu pojazdu zastępczego. Decyzją z dnia 8 października 2019 roku (...) Spółka Akcyjna w W. przyznała (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w P. kwotę 6.482,10 zł tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego, za zasadne uznając 31 dni najmu od dnia 26 lipca 2019 roku do dnia wyceny szkody, tj. 19 sierpnia 2019 roku, plus 7 dni organizacyjnych.

(dowód: wydruk wiadomości e-mail, decyzja k.12)

Pismem z dnia 24 marca 2020 roku, doręczonym w dniu 2 kwietnia 2020 roku, powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 17.195,40 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wymagalności do dnia zapłaty w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, tytułem uzupełnienia brakującej części kwoty 23.677,50 zł za najem pojazdu zastępczego, wynikającej z faktury VAT. Decyzją z dnia 4 maja 2020 roku, pozwana uznała za zasadną dopłatę w wysokości 5.018,40 zł zgodnie z wyliczeniami faktury nr (...), uznając za uzasadniony okres najmu w wymiarze 55 dni od dnia 26 lipca 2019 roku do dnia 19 września 2019 roku, przy stawce za dobę najmu w wysokości 170 zł netto (209,10 zł brutto). Łączna kwota wypłacona z tytułu odszkodowania za najem pojazdu zastępczego wynosiła 11.500,50 zł.

(okoliczności bezsporne, a także pismo k.13, decyzja k.14-15)

W toku postępowania (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. jako spółka przejmująca połączyła się z (...) Spółką Akcyjną w Ł. jako spółką przejmowaną poprzez przeniesienie całego majątku spółki przejmowanej na spółę przejmującą w trybie art.492 § 1 pkt 1 ksh. Powstała na skutek połączenia spółka zmieniła nazwę na (...) Spółka Akcyjna, a jej siedzibą stała się W..

(dowód: wydruk z KRS k.85-92)

Powyższy stan faktyczny ustalony został na podstawie powołanych wyżej dowodów, wśród nich dokumentów i ich kserokopii (w oparciu o art. 308 k.p.c.), a także zeznań świadków S. K. i J. K..

Wiarygodności zeznań świadka S. K. nie umniejszały drobne nieścisłości dotyczące okoliczności związanych z likwidacją szkody (takich jak kwestia podania adresu e-mail) oraz przesłanek stojących za wyborem powódki jako przedsiębiorstwa oferującego najem pojazdów zastępczych. Należy podkreślić, że świadek był przesłuchiwany po ponad 2 latach od dnia zaistnienia zdarzenia szkodzącego, a nadto nie zajmował się osobiście procesem likwidacji szkody i kontaktem z ubezpieczycielem, bowiem udzielił do tego pełnomocnictwa synowi J. K., co nie było kwestionowane przez stronę pozwaną.

Na rozprawie w dniu 28 września 2021 roku Sąd, na podstawie art.235 z indeksem 2 § 1 pkt 2 k.p.c., pominął wniosek pełnomocnika powoda i pełnomocnika pozwanego o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka S. K. na okoliczność powstania szkody, uszkodzenia pojazdu, potrzeby samochodu zastępczego, zgłoszenia szkody, zawarcia umowy cesji, gdyż okoliczności te był bezsporne pomiędzy stronami, a także na okoliczność zwiększenia szkody przez poszkodowanego przez wynajęcie pojazdu za kwotę wyższą niż akceptowalna przez ubezpieczyciela, albowiem nie jest to fakt podlegający ustaleniu w toku postępowania, lecz kwestia prawna, której ocena należy do kompetencji sądu orzekającego.

Dokonując ustaleń faktycznych stanowiących podstawę rozstrzygnięcia, Sąd pominął wydruki k.51 i k.52, które pozostawały bez znaczenia dla rozstrzygnięcia wobec nieudowodnienia, że wiadomości tej treści zostały wysłane poszkodowanemu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

W niniejszej sprawie (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. wniosła o zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. (poprzednio: (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.) kwoty 12.177 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 5 maja 2020 roku do dnia zapłaty, z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego, którą to wierzytelność nabyła drodze umowy cesji z dnia 19 września 2019 roku

Pozwana nie kwestionowała ani podstawy swojej odpowiedzialności ani istnienia po jej stronie obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej w wyniku kolizji z dnia 25 lipca 2019 roku, czego wyrazem było wypłacenie w toku postępowania likwidacyjnego kwoty 11.500,50 zł tytułem odszkodowania za najem pojazdu zastępczego.

Podkreślenia wymaga, że fakt zaistnienia zdarzenia powodującego szkodę, czas trwania najmu pojazdu zastępczego, a także skuteczność umowy przelewu wierzytelności nie były między stronami sporne. Choć początkowo pozwana kwestionowała rynkowy charakter stawki najmu przyjętej przez powódkę, to ostatecznie, na rozprawie w dniu 5 kwietnia 2022 roku pełnomocnik pozwanej wyjaśnił, że strona pozwana nie kwestionuje rynkowego charakteru stawki za najem pojazdu zastępczego.

Wobec tego, osią sporu pomiędzy stronami był fakt nieuzasadnionego nieskorzystania przez poszkodowanego z oferty najmu pojazdu zastępczego zaproponowanej przez ubezpieczyciela, a tym samym zwiększenie rozmiarów szkody.

W przedmiotowej sprawie, zdarzenie wywołujące szkodę w samochodzie marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) należącym do S. K. stanowiła kolizja z dnia 25 lipca 2019 roku. Zatem zgodnie z treścią przepisu art. 436 § 2 k.c., odpowiedzialność samoistnego posiadacza za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch tego pojazdu kształtowała się na zasadzie winy. Bezspornym jest, że sprawca kolizji korzystał z ochrony ubezpieczeniowej z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego udzielanej przez pozwaną. Odpowiedzialność pozwanej w stosunku do powódki wynikała z zawartej umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji.

W świetle art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia.

Stosownie do art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 473 ze zm.), poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Stosownie do treści art.509 § 1 k.c., wierzyciel (cedent) może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Jak wynika z § 2 powołanego przepisu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Umowa przelewu może zostać zawarta w dowolnej formie, lecz jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew tej wierzytelności powinien być również pismem stwierdzony (art.511 k.c.). Skutkiem przelewu wierzytelności jest zmiana wierzyciela przy jednoczesnym zachowaniu dotychczasowego kształtu zobowiązania. Jak wynika z art.514 k.c., jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, zastrzeżenie umowne, iż przelew nie może nastąpić bez zgody dłużnika, jest skuteczne względem nabywcy tylko wtedy, gdy pismo zawiera wzmiankę o tym zastrzeżeniu, chyba że nabywca w chwili przelewu o zastrzeżeniu wiedział.

Na skutek przelewu wierzytelność cedenta (dotychczasowego wierzyciela) przechodzi na cesjonariusza (nabywcę wierzytelności) w takim stanie, w jakim dotychczas istniała. Zasadniczo cesja nie wpływa na kształt wierzytelności, zmienia się jedynie podmiot uprawniony do żądania świadczenia. Podkreślić należy, że warunkiem skutecznej cesji wierzytelności jest istnienie tego prawa. W związku z tym, aby wierzytelność mogła być przedmiotem przelewu, musi być w dostateczny sposób zindywidualizowana poprzez dokładne określenie stosunku zobowiązaniowego, z którego wynika. Judykatura przyjęła, że oznaczenie wierzytelności to wskazanie stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia. Elementy te w momencie zawierania umowy przelewu powinny być oznaczone lub przynajmniej oznaczalne. Natomiast, do chwili przejścia wierzytelności z majątku zbywcy do majątku nabywcy winno nastąpić dokładne sprecyzowanie pozostałych elementów stosunku zobowiązaniowego, w ramach którego istnieje zbywana wierzytelność (por. wyrok Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 7 października 2013 roku, II Ca 770/13, Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Białymstoku i orzecznictwo tam powołane).

W dniu 19 września 2019 roku pomiędzy S. K. jako cedentem, a (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. jako cesjonariuszem została zawarta umowa cesji wierzytelności przysługującej S. K. w stosunku do (...) Spółki Akcyjnej w W., z tytułu najmu pojazdu zastępczego marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w związku z likwidacją szkody z dnia 25 lipca 2019 roku, na mocy której cedent przeniósł na cesjonariusza wskazaną wierzytelność. W konsekwencji, legitymowaną czynnie w niniejszej sprawie do dochodzenia zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego była powódka.

Zgodnie z treścią przepisu art. 361 k.c. statuującego zasadę pełnego odszkodowania, w granicach odpowiedzialności odszkodowawczej za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, naprawienie szkody obejmuje wszelkie poniesione straty (utracone korzyści pozostają poza sferą zainteresowania w niniejszym sporze). Najogólniej rzecz ujmując szkodą jest powstała wbrew woli poszkodowanego różnica pomiędzy obecnym jego stanem majątkowym, a tym stanem, jaki zaistniałby, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę. Jest nią, zatem utrata lub zmniejszenie aktywów, bądź powstanie lub zwiększenie pasywów osoby poszkodowanej. Stosownie zaś do przepisu art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże, gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Jak podkreśla się w orzecznictwie, utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia czy uszkodzenia stanowi szkodę majątkową. Odszkodowanie, jakie zobowiązany jest w takiej sytuacji wypłacić zakład ubezpieczeń, obejmuje wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy. Niemożność korzystania z rzeczy, np. z samochodu, który został uszkodzony i wymaga naprawy, jest normalnym następstwem szkody, o której mowa w art. 361 § 1 k.c., powodującym obowiązek wypłaty odszkodowania, w szczególności gdy zastąpienie rzeczy uszkodzonej w okresie jej naprawy wymagało wydatków. Co do możliwości zaliczenia kosztów najmu pojazdu zastępczego do normalnych następstw uszkodzenia samochodu Sąd Najwyższy wypowiedział się w wyroku z dnia 8 września 2004 roku (IV CK 672/03, Lex nr 146324), w którym wskazał między innymi, że postulat pełnego odszkodowania przemawia za przyjęciem stanowiska o potrzebie zwrotu przez ubezpieczyciela tzw. wydatków koniecznych, potrzebnych na czasowe używanie zastępczego środka komunikacji w związku z niemożliwością korzystania z pojazdu wskutek zniszczenia albo uszkodzenia.

Jak wskazuje się w orzecznictwie Sądu Najwyższego, odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego. W przypadku definitywnej utraty rzeczy odszkodowanie przysługuje za okres od jej utraty do uzyskania odszkodowania (zwrotu innego przedmiotu), a w przypadku utraty czasowej - do chwili odzyskania rzeczywistej możliwości korzystania z niej (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 17 listopada 2011 roku, III CZP 5/11, OSNC 2012 rok, nr 3, poz. 28).

W orzecznictwie podkreśla się, że zaciągnięcie przez poszkodowanego zobowiązania do zapłaty czynszu najmu pojazdu zastępczego stanowi szkodę w rozumieniu art. 361 § 2 k.c. pozostającą w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2020 roku, III CZP 63/19, OSNC 2020 rok, nr 11, poz. 96). W judykaturze nie budzi również wątpliwości, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadacza pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego nie jest uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej (por. uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 roku, III CZP 5/11, OSNC 2012 rok, nr 3, poz.28). Dodatkowo podkreślić należy, iż poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania podmiotów, które oferują swoje usługi najtaniej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 2002 roku, I CKN 1466/99, OSNC 2003 rok, nr 5, poz. 64). Z kolei, jak wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 24 sierpnia 2017 roku (III CZP 20/17, OSNC 2018 rok, nr 6, poz. 56) wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione. Natomiast, wydatki ekonomicznie uzasadnione to wydatki na najem pojazdu zasadniczo o podobnej klasie do pojazdu uszkodzonego lub zniszczonego, poniesione w oparciu o stawki czynszu najmu, które obowiązują na danym rynku lokalnym (ceny rynkowe za tego typu usługi) i w czasie naprawy pojazdu mechanicznego lub do czasu nabycia nowego pojazdu. Zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem doktryny i orzecznictwa, w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem, z którego szkoda wynikła, pozostają koszty najmu samochodu zastępczego tylko w okresie koniecznym i niezbędnym do dokonania naprawy pojazdu (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 2004 roku, II CK 494/03, LEX nr 145121).

Należy wskazać, że oferta zorganizowania najmu pojazdu zastępczego przez ubezpieczyciela in abstracto nie może być traktowana jako niemająca znaczenia dla zasadności stawki najmu. W orzecznictwie słusznie przyjmuje się bowiem, że wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2017 roku, III CZP 20/17, OSNC 2018 rok, nr 6, poz. 56).

Jak już wskazano zasadność najmu pojazdu zastępczego w niniejszej sprawie nie była kwestionowana. Między stronami zachodził za to spór co do możliwości wynajęcia pojazdu za pośrednictwem poznawanej za stawkę niższą niż zaproponowana przez powódkę, przy jednoczesnym niekwestionowaniu przez pozwaną rynkowości zastosowanej stawki najmu.

W przedmiotowej sprawie poszkodowany wynajął samochód zastępczy u powódki jako wybranego przez siebie podmiotu, a ubezpieczycielowi zostało zgłoszone żądanie naprawienia szkody przez powódkę, jako cesjonariusza wierzytelności z tytułu odszkodowania.

Zgodnie z ogólną regułą rozkładu ciężaru dowodu wynikającą z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Zatem ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie, ten zaś kto odmawia uczynienia zadość żądaniu, a więc neguje uprawnienie żądającego, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje (tak między innymi Stanisław Dmowski, Stanisław Rudnicki „Komentarz do kodeksu cywilnego, Księga pierwsza, część ogólna”, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis). Samo zaprzeczenie okolicznościom dokonane przez stronę procesową wywołuje ten skutek, że istotne dla rozstrzygnięcia sprawy fakty stają się sporne i muszą być udowodnione, zaś w razie ich nieudowodnienia Sąd oceni je na niekorzyść strony, na której spoczywał ciężar dowodu, chyba że miał możność przekonać się o prawdziwości tych twierdzeń na innej podstawie (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 1975 roku, III CRN 26/75, LEX nr 7692).

Potwierdzeniem zasady kontradyktoryjności procesu cywilnego są również przepisy art.3 k.p.c. i art.232 k.p.c. Wskazać również należy, iż z uwagi na kontradyktoryjność procesu cywilnego, nie jest rzeczą sądu zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia, wyjaśnienia, wykazania zasadności twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997 rok, Nr 6-7, poz. 76). Sąd orzekający nie ponosi odpowiedzialności za rezultat postępowania dowodowego, którego dysponentem są strony, zaś bierność strony w zakresie postępowania dowodowego nie zobowiązuje sądu, poza wyjątkowymi przypadkami, do prowadzenia dowodów z urzędu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 1998 roku, I CKN 944/97, Prokuratura i Prawo 1999 rok, I l-12, poz. 38). Podkreślić jednak należy, że dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony ani materialnoprawnym, ani procesowym, a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym i w konsekwencji sąd nie może nakazać, czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu i tylko od woli strony zależy, jakie dowody sąd będzie prowadził. Jeżeli strona uważa, że do udowodnienia jej twierdzeń wystarczy określony dowód i dlatego nie przytacza innych dowodów, to jej błąd nie jest usprawiedliwiony, sama ponosi winę niezgłoszenia dalszych dowodów i nie może zarzucać nieuzasadnionego uniemożliwienia wykazania jej praw. Jeśli zatem strona nie przedstawia dowodów, to uznać należy, że dany fakt nie został wykazany (udowodniony).

Reasumując powyższe rozważania, wskazać należy, iż w niniejszej sprawie, ciężar dowodu spoczywał na stronie pozwanej, w zakresie w jakim twierdziła, że przedstawiła poszkodowanemu ofertę najmu pojazdu zastępczego, z której poszkodowany winien skorzystać, aby zrealizować ciążący na nim obowiązek minimalizacji szkody wypływający z art.826 § 1 k.c.

A zatem, to pozwana, jako ubezpieczyciel sprawcy wypadku, winna wykazać, że złożyła poszkodowanemu ofertę wynajęcia pojazdu zastępczego i poinformowała poszkodowanego o akceptowanych przez nią stawkach najmu oraz skutkach wynajęcia pojazdu zastępczego od innego podmiotu, a także że istniała realna możliwość wynajęcia pojazdu zastępczego po wskazanej przez nią stawce.

W ocenie Sądu, pozwana nie sprostała tej powinności. Wprawdzie pozwana podnosiła, iż kierowała do poszkodowanego wiadomości e-mail oraz SMS w przedmiocie możliwości najmu pojazdu zastępczego oraz przedstawiła ich możliwą treść, jednakże nie wykazała, że powoływane wiadomości były kiedykolwiek do poszkodowanego wysłane. Do akt sprawy przełożono jedynie wydruki w formie dwóch tabel (k.51, k.52), które miały zawierać treść owych wiadomości i zostać stworzone w dniu 30 lipca 2019 roku. W aktach sprawy brak jest jednak dowodu nadania tych wiadomości, a strona powodowa zaprzeczyła, aby dotarły one do poszkodowanego. Na uwagę zasługuje, że do akt sprawy złożono wydruki tabel generowanych w systemie ubezpieczyciela, a nie wydruk zrzutu ekranu komputerowego, czy nawet wydruk prowadzonej korespondencji mailowej ze wskazaną datą i godziną wysłania wiadomości. Stanowisko powódki, która zaprzeczała, aby poszkodowany otrzymał te wiadomości, koresponduje z zeznaniami świadka J. K., który zajmował się likwidacją szkody i podał, że poza informacją o przyjęciu zgłoszenia szkody nie otrzymał od ubezpieczyciela wiadomości e-mail ani sms dotyczących najmu pojazdu zastępczego. W tej sytuacji, obowiązek udowodnienia faktu wysłania poszkodowanemu owych wiadomości, jako okoliczności wpływającej na zakres odpowiedzialności odszkodowawczej ubezpieczyciela, spoczywał na pozwanej, która reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika nie podjęła inicjatywy dowodowej w tym zakresie.

Z dokumentów zawartych w aktach szkody wynika, że pismem z datą 30 lipca 2019 roku pozwana poinformowała S. K. o przyjęciu zgłoszenia szkody. W piśmie tym wskazano telefon kontaktowy w przypadku zainteresowania bezpłatnym wynajmem pojazdu zastępczego organizowanym przez ubezpieczyciela, podkreślono, że zgodnie z art. 826 k.c. na poszkodowanym spoczywa obowiązek minimalizacji rozmiarów szkody oraz zaznaczono, że pozwana zastrzega prawo zweryfikowania kosztów zgodnie z klasą wynajmowanego pojazdu - w przypadku pojazdów klasy (...) do stawki 180 zł netto za dobę. Przeprowadzone postępowanie dowodowe nie wykazało czy ani w jakiej dacie pismo to zostało doręczone poszkodowanemu. Jednakże, w świetle zgromadzonego materiału dowodowego, pismo zostało skierowane do poszkodowanego już po zawarciu przez niego umowy najmu pojazdu zastępczego z powódką, co miało miejsce w dniu 26 lipca 2019 roku. Poza sporem stron pozostawała okoliczność, iż umowa najmu pojazdu zastępczego została zawarta na czas określony do dnia wypłaty odszkodowania. A zatem, stosownie do przepisu art.673 § 3 k.c., zgodnie z którym, jeżeli czas trwania najmu jest oznaczony, zarówno wynajmujący, jak i najemca mogli wypowiedzieć najem tylko w wypadkach określonych w umowie. Pozwana nie udowodniła, że zgodnie z umową zawartą z powódką poszkodowany był w ogóle uprawniony do wypowiedzenia umowy najmu pojazdu zastępczego zawartej na czas określony i w jakim terminie. Faktem jest, że szkoda została zgłoszona pozwanej w czwartym dniu po zdarzeniu. Nie sposób jednak czynić poszkodowanemu zarzut z tego tytułu. Jak przyjmuje się w doktrynie i orzecznictwie, zgłoszenie szkody ubezpieczycielowi dokonane w ciągu kilku dni od zdarzenia szkodzącego nie stanowi uchybienia obowiązkom spoczywającym na poszkodowanym. Natomiast, w przedmiotowej sprawie, z zeznań świadka J. K. wynika, że podejmował on czynności mające na celu zgłoszenie szkody drogą telefoniczną, lecz nie mógł się uzyskać połączenia pod numerem telefonu, którym dysponował, mimo podejmowanych prób. Podjął wówczas czynności, aby na stronie internetowej ubezpieczyciela znaleźć inny numer telefonu i wówczas zapoznał się z informacją o możliwości zgłoszenia szkody poprzez formularz dostępny na stronie internetowej, co uczynił.

Niezależnie od powyższego, nawet gdyby uznać, że pozwana poinformowała poszkodowanego o możliwości wynajęcia pojazdu zastępczego za jej pośrednictwem, winna był udowodnić, że złożona przez nią propozycja wykraczała poza zwykły informacyjny charakter oraz że stanowiła ofertę w rozumieniu art. 66 § 1 k.c., zgodnie z którym oświadczenie drugiej stronie woli zawarcia umowy stanowi ofertę, jeżeli określa istotne postanowienia tej umowy. Zdaniem Sądu, także temu ciężarowi pozwana nie sprostała. Działalność podejmowana masowo przez ubezpieczyciela, w związku z likwidacją szkód komunikacyjnych, dotycząca wysyłania wiadomości e- mail o możliwości najmu pojazdu zastępczego, za jego pośrednictwem, w ocenie Sądu, nie spełnia przesłanki współdziałania i wystosowania do poszkodowanego oferty najmu zastępczego. W przypadku podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą (a takim jest ubezpieczyciel) wymagania co do należytej staranności są zwiększone w porównaniu z wymaganiami stawianymi osobom fizycznym. Prowadzenie działalności profesjonalnej uzasadnia oczekiwanie większej umiejętności, wiedzy, skrupulatności, rzetelności, zapobiegliwości czy zdolności przewidywania (art. 355 § 2 k.c.).

Na gruncie przedmiotowej sprawy, nawet jeśli przyjąć, że rzeczywiście doszło do nadania przez pozwaną do poszkodowanego wiadomości e-mail i sms dotyczących możliwości najmu pojazdu zastępczego, to ubezpieczyciel powinien udowodnić, że złożona poszkodowanemu propozycja określała warunki najmu, pozwalające na podjęcie decyzji o skorzystaniu z niej. W tym zakresie nie jest wystarczające powołanie się na samą wysokość stawki oferowanej przez wypożyczalnie współpracujące, która może być zależna od innych czynników (takich jak okres najmu, kaucja, limit kilometrów). Albowiem, znaczenie ma także równorzędność pojazdu zastępczego w stosunku pojazdu uszkodzonego albo zniszczonego, zwłaszcza co do klasy i stanu pojazdu, a także dodatkowe warunki umowy, takie jak na przykład czas i miejsce udostępnienia oraz zwrotu pojazdu zastępczego, obowiązek wpłaty kaucji, limit kilometrów.

W niniejszej sprawie, pozwana nie wykazała, pojazd jakiej marki i klasy, w jakim stanie technicznym proponowała poszkodowanemu, jak szybko był on dostępny, ani jak kształtowały się inne warunki najmu. Pozwana nie udowodniła także, że miała realną możliwość wynajęcia pojazdu po wskazanej przez siebie stawce najmu. Bezsprzecznie ubezpieczyciel sam nie jest podmiotem trudniącym się najmem pojazdów, a jedynie z takimi podmiotami współpracuje i zgłasza poszkodowanym propozycje zawarcia z nimi umowy. W toku procesu pozwana nie zgłosiła jakichkolwiek dowodów na okoliczność współpracy z podmiotami trudniącymi się najem pojazdów i rzeczywistej możliwości udostępnienia poszkodowanemu w okresie szkody pojazdu zastępczego na preferencyjnych stawkach. W szczególności, nie przedstawiła żądnych umów o współpracy z takimi podmiotami, regulujących zasady i stawki udostępniania pojazdów zastępczych poszkodowanym.

Natomiast, jak wskazuje się w orzecznictwie za celowe i ekonomicznie uzasadnione należy uznać koszty najmu pojazdu zastępczego klasy nie wyższej niż pojazd uszkodzony, przy zastosowaniu stawki dobowej mieszczącej się w granicach stawek rynkowych na rynku lokalnym, przez czas trwania naprawy pojazdu lub związany z likwidacją szkody całkowitej. W przedmiotowej sprawie, okres najmu pojazdu zastępczego, rynkowy charakter zastosowanej przez powódkę stawki dobowej najmu oraz klasa pojazdu zastępczego, odpowiadająca klasie pojazdu uszkodzonego, pozostawały poza sporem stron. W konsekwencji, wysokość odszkodowania należało wyliczyć według dobowej stawki najmu zastosowanej przez powódkę wynoszącej 350 złotych netto, przy uwzględnieniu niespornego okresu korzystania z pojazdu zastępczego wynoszącego 55 dni, co dawało kwotę 19.250 zł netto, a wraz z podatkiem od towarów i usług w stawce 23%, kwotę 23.677,50 zł brutto, która pomniejszona o wypłaconą na etapie postępowania likwidacyjnego kwotę 11.500,50 zł, odpowiadała należności głównej dochodzonej pozwem, czyli kwocie 12.177 zł,

W sprawie nie zostało wykazane, aby uszkodzony pojazd służył poszkodowanemu do prowadzenia działalności gospodarczej i aby zachodziła możliwość odliczenia podatku VAT. W związku z tym, dla potrzeb ustalania wysokości odszkodowania należy przyjąć koszt wynajęcia pojazdu zastępczego w kwocie brutto.

Tak ustalona kwota wydatkowana z tytułu najmu pojazdu zastępczego pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem szkodzącym i nie jest sprzeczna z obowiązkiem dążenia poszkodowanego do minimalizacji szkody.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie.

Zgodnie z art. 14 ust.1. ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1 powołanego przepisu, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego (art. 14 ust. 2 wskazanej ustawy).

Obowiązek udowodnienia istnienia okoliczności uzasadniających przekroczenie 30 dniowego terminu oraz ich zasięgu obciąża zakład ubezpieczeń (art. 6 k.c.). Obowiązany jest on w szczególności wykazać, że uzupełnienie postępowania likwidacyjnego nastąpiło bez nieuzasadnionej zwłoki, z zachowaniem interesu wierzyciela (art. 354 § 1 k.c. i art. 355 § 2 k.c.).

W dniu 29 lipca 2019 roku J. K. w imieniu poszkodowanego dokonał zgłoszenia szkody pozwanej. W dniu 27 września 2019 roku powódka skierowała do pozwanej zgłoszenie roszczenia dotyczącego zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego, załączając do zgłoszenia fakturę VAT. Decyzją z dnia 8 października 2019 roku pozwana przyznała powódce kwotę 6.482,10 zł za zasadne uznając 31 dni wynajmu od dnia 26 lipca 2019 roku do dnia wyceny szkody, czyli do dnia 19 sierpnia 2019 roku, plus 7 dni organizacyjnych. Pismem z dnia 24 marca 2020 roku, doręczonym w dniu 2 kwietnia 2020 roku, powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 17.195,40 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wymagalności do dnia zapłaty w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, tytułem uzupełniającej części odszkodowania za najem pojazdu zastępczego. W konsekwencji, od dnia 10 kwietnia 2020 roku pozwana pozostawała w opóźnieniu z wypłatą żądanej przez powódkę kwoty 17.195,40 zł. Decyzją z dnia 4 maja 2020 roku, pozwana uznała za zasadną dopłatę w wysokości 5.018,40 zł, uznając za zasadny także okres najmu w wymiarze 55 dni od dnia 26 lipca 2019 roku do dnia 19 września 2019 roku przy stawce 170 zł netto (209,10 zł brutto). W rezultacie, nie wychodząc ponad żądanie pozwu, Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 12.177 zł od dnia 5 maja 2020 roku do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., stosownie do zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Pozwana, jako strona przegrywająca sprawę w całości, zobowiązana jest zwrócić powódce poniesione przez nią koszty procesu. Na koszty zasądzone na rzecz strony powodowej od pozwanej w łącznej kwocie 4.367 zł złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 750 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 3.600 zł (ustalone na podstawie o § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, Dz. U. z 2018 r. poz. 265 ze zm., w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia pozwu).