Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z 13 maja 2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. po rozpoznaniu wniosku z 25 kwietnia 2022 r. odmówił D. D. (1) prawa do emerytury pomostowej. Uzasadniając odmowę Zakład przytoczył art. 4 ustawy z 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1924), podnosząc, że wnioskodawca nie osiągnął wieku 60 lat, a nadto po dniu 31 grudnia 2008 r. nie wykonywał prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy pomostowej. Zakład podał, że nie zaliczył do pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od 1 września 2015 r. do 30 września 2015 r. ponieważ wnioskodawca nie został zgłoszony do ZUS jako pracownik zatrudniony w warunkach szczególnych. Organ emerytalny argumentował, że za okres zatrudnienia w warunkach szczególnych od 1 stycznia 2009 r., zgodnie z art. 38 ustawy pomostowej, płatnik składek zobowiązany jest złożyć druki (...) do 31 marca danego roku kalendarzowego za poprzedni rok. W przypadku wystąpienia z wnioskiem o przyznanie emerytury pomostowej, zgłoszenie danych o pracy w szczególnych warunkach w danym roku kalendarzowym, płatnik składek przekazuje do Zakładu w terminie 7 dni od dnia zgłoszenia wniosku. Na podstawie dowodów dołączonych do wniosku – uzyskanych w wyniku przeprowadzonego postępowania Zakład przyjął za udowodnione okresy nieskładkowe w ilości 1 roku, 10 miesięcy, 14 dni, składkowe w ilości 32 lat, 3 miesięcy, 10 dni, co dało staż sumaryczny w ilości 34 lat, 1 miesiąca, 24 dni. Jako wykazany Zakład przyjął staż pracy w warunkach szczególnych w ilości 20 lat, 6 miesięcy, 10 dni.

(decyzja k. 14 akt ZUS)

Uznając powyższą decyzję za krzywdzącą wnioskodawca złożył od niej odwołanie, wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do emerytury pomostowej. Odnosząc się do argumentacji pozwanego Zakładu wnioskodawca podniósł, że w dniu (...) ukończył 60 rok życia, a nadto, że płatnik składek - Usługi (...), u którego skarżący był zatrudniony w niezaliczonym do stażu pracy w warunkach szczególnych okresie do 1 września 2015 r. do 30 września 2015 r. na stanowisku operatora pilarki – naprawił już swój błąd i zapłacił składkę na fundusz emerytur pomostowych. Odwołujący podkreślił, że posiada ponad 20 letni staż pracy w warunkach szczególnych, czego dowodem jest jego stan zdrowia, a także to, że od 4 lat posiada II stopień niepełnosprawności. Zaznaczył też, że nie ma kompetencji w zakresie prawidłowego wywiązywania się z obowiązków ubezpieczeniowych, akcentując, że jako pracownik nie może ponosić negatywnych konsekwencji w związku z nienależytym wywiązywaniem się z tych obowiązków przez jego pracodawcę.

(odwołanie k. 3)

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie, a dodatkowo – odnosząc się do argumentacji odwołującego się – podniósł, że 25 kwietnia 2022 r. wpłynęła od płatnika składek Usługi (...) deklaracja korygująca za wrzesień 2015 r., gdzie została wykazana składka na (...) za jednego pracownika. Pozwany stwierdził, że nie ma to wpływu na decyzję odmowną, ponieważ nadal wnioskodawca nie został zgłoszony w okresie do 1 września 2015 r. do 30 września 2015 r. jako pracownik wykonujący pracę w warunkach szczególnych. Ponadto Zakład podniósł, że w przypadku ewentualnego złożenia przez płatnika składek druków (...) winien on również złożyć informacje: z jakich powodów składka na (...) została opóźniona z opóźnieniem (7 lat później) oraz ewentualne druki (...) zostały złożone tak późno, wykaz stanowisk pracy obowiązujący w tym zakładzie pracy, na których są wykonywane prace w warunkach szczególnych lub o szczególnym charakterze, zakres czynności wnioskodawcy na stanowisku operatora pilarki i jaki był wydatek energetyczny na tym stanowisku, uprawnienia do pracy jako operator pilarki, kopię przeszkolenia w zakresie bhp na stanowisku operatora pilarki, z jakich powodów tylko za wnioskodawcę została opłacona składka na (...) a czym zajmowali się inni pracownicy skoro we wrześniu 2015 r. płatnik zatrudniał łącznie 6 osób, kopie zlecenia na prace przy zrywce lub ścince drzew, fotokopię miejsca świadczenia pracy.

( odpowiedź na odwołanie k. 4-5)

Na rozprawie z 19 września 2022 r. wnioskodawca poparł odwołanie.

(e-prot. z 19.09.2022 r.: 00:00:20)

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Wnioskodawca D. D. (2) urodził się (...) Wiek 60 lat ukończył w dniu (...) (okoliczności niesporne)

W dniu 25 kwietnia 2022 r. odwołujący złożył do ZUS wniosek o emeryturę pomostową. (okoliczności niesporne, a nadto wniosek w aktach ZUS)

W toku postępowania przed organem emerytalnym wnioskodawca wykazał niespornie okresy nieskładkowe w ilości 1 roku, 10 miesięcy, 14 dni, składkowe w ilości 32 lat, 3 miesięcy, 10 dni, co dało staż sumaryczny w ilości 34 lat, 1 miesiąca, 24 dni. Zakład uznał jako niesporny staż pracy w warunkach szczególnych w ilości 20 lat, 6 miesięcy, 10 dni. (okoliczności niesporne)

W okresie od 1 września 2015 r. do 30 września 2015 r. wnioskodawca był zatrudniony w Usługi (...) w B. na stanowisku operatora pilarki w pełnym wymiarze czasu pracy. w/w pracodawca zatrudnił wnioskodawcę na okres próbny 1 miesiąca.

W dacie zatrudnienia u płatnika wnioskodawca miał uprawnienia pilarskie.

W badanym okresie praca wnioskodawcy na stanowisku operatora pilarki nie wykonywał stale codziennie przez 8 godzin dziennie jedynie pracy pilarza – w zależności od dnia pracował pilarką przez ok. 3 – 5 godziny dziennie, a przez pozostały czas pracy zajmował się układaniem drzewa, ładowaniem drzewa na samochód, przewożeniem.

Płatnik nie zatrudnił wnioskodawcy po zakończeniu się okresu próbnego, ponieważ D. D. (2) nie spełnił oczekiwań pracodawcy, a ponadto skończyło się zlecenie na wycinanie drzew na budowie i płatnik nie potrzebował operatora pilarki w swojej firmie.

Również wnioskodawcy nie zależało na dalszej pracy u płatnika, ponieważ podejmując pracę jako pilarz na okres 1 miesiąca, chciał jedynie nabyć w ten sposób uprawnienia do emerytury pomostowej, w tym celu wyszukał w Internecie ogłoszenie płatnika i zrobił uprawnienia operatora pilarki.

(świadectwo pracy k. 8 akt ZUS, zaświadczenie k. 9 akt ZUS, zaświadczenie o ukończeniu kursu obsługi pilarek k. 33-34, zamówienie k. 16, zeznania świadka L. U. e-prot. z 19.09.2022 r.: 00:02:08, zeznania wnioskodawcy e-prot. z 19.09.2022 r.: 00:09:00)

Usługi (...) w B. we wrześniu 2015 r. oprócz wnioskodawcy zatrudniał 5 pracowników na stanowiskach operatora koparki i operatora maszyn budowlanych.

(wykaz pracowników płatnika k. 13)

Płatnik składek przeszkolił wnioskodawcę na stanowisku operatora pilarki wstępnie w zakresie bhp ogólnie i stanowiskowo 1.09.2015 r.

(karta szkolenia bhp k. 14)

Płatnik składek zapoznał wnioskodawcę z ryzykiem zawodowym na stanowisku operatora pilarki.

(zaświadczenie k. 15)

W świadectwie pracy wystawionym przez tego pracodawcę w dniu 30 września 2015 r. podano, że wnioskodawca wykonywał w ww. okresie zatrudnienia od 1 września 2015 r. do 30 września 2015 r. w pełnym wymiarze czasu pracy pracę operatora pilarki ustawa z dnia 19.12.2008 r. o emeryturach pomostowych załącznik nr 1 poz. 34.

(świadectwo pracy k. 8 akt ZUS)

W dniu 25 kwietnia 2022 r. w/w pracodawca wystawił zaświadczenie wykonywania pracy w szczególnych warunkach, w którym poświadczył, że odwołujący w okresie od 1 września 2015 r. do 30 września 2015 r.

W w/w spornym okresie zatrudnienia od 1 września 2015 r. do 30 września 2015 r. wnioskodawca nie został zgłoszony przez płatnika składek do ZUS jako pracownik zatrudniony w warunkach szczególnych i nie została za niego opłacona składka na (...). (okoliczności niesporne)

Płatnik składek w badanym okresie korzystał z usług zewnętrznego biura rachunkowego, któremu zlecił usługi w sprawach kadrowych w jego firmie.

(zeznania świadka L. U. e-prot. z 19.09.2022 r.: 00:02:08)

W dniu 25 kwietnia 2022 r. wpłynęła do ZUS od płatnika składek Usługi (...) deklaracja korygująca za wrzesień 2015 r., gdzie została wykazana składka na (...) za jednego pracownika. (okoliczności niesporne)

Powyższe okoliczności zostały odtworzone na podstawie powołanych dokumentów, których autentyczność nie była kwestionowana przez strony, a i Sąd nie znalazł powodów by czynić to z urzędu. Ponadto Sąd oparł się na zeznaniach świadka L. U. oraz samego wnioskodawcy, z których jednoznacznie wynika, że D. D. (2) w badanym okresie nie wykonywał codziennie stale w pełnym wymiarze czasu pracy, tj. przez 8 godzin dziennie, jedynie pracy operatora pilarki, bo zajmowała mu jak zeznał świadek ok. 3 godzin dziennie, a wnioskodawca przyznał „pracowałem różnie, były to 3 godziny dziennie, 5 godzin dziennie, a nawet 8 godzin dziennie pracy na pilarce”. (e-prot. z 19.09.2022 r.: 00:09:03).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie podlega oddaleniu.

Zgodnie z treścią art. 4 ustawy z 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych (tj. Dz. U. z 2022 r. poz. 1340), prawo do emerytury pomostowej, z uwzględnieniem art. 5-12, przysługuje pracownikowi, który spełnia łącznie następujące warunki:

1) urodził się po dniu 31 grudnia 1948 roku;

2) ma okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze wynoszący co najmniej 15 lat;

3) osiągnął wiek wynoszący co najmniej 55 lat dla kobiet i co najmniej 60 lat dla mężczyzn;

4) ma okres składkowy i nieskładkowy, ustalony na zasadach określonych w art. 5-9 i art. 11 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i co najmniej 25 lat dla mężczyzn;

5) przed dniem 1 stycznia 1999 roku wykonywał prace w szczególnych warunkach lub prace w szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy lub art. 32 i art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS;

6) po dniu 31 grudnia 2008 roku wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3;

Stosownie do treści art. 32 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2022 roku, poz. 504), ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2 – 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 punkt 1. Za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, Dz. U. z 1983 roku nr 8, poz. 43 z późn. zm.).

Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz A wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

W świetle § 2 ust. 1 i 2 tegoż rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przy czym powyższe okoliczności pracownik jest obowiązany udowodnić (wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 15 grudnia 1997 roku II UKN 417/97; 15 listopada 2000 roku II UKN 39/00). Okresy takiej pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według określonego wzoru, lub świadectwie pracy (§ 2 ust. 2 ww. rozporządzenia).

Regulacja § 2, statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma jednak zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym zeznaniami świadków (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 27 maja 1985 roku, III UZP 5/85; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 roku, III UZP 6/84).

Dodać w tym miejscu należy, że z wykładni art. 4 ustawy z 2008 roku o emeryturach pomostowych wynika obowiązek zaliczania do okresów pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze także zatrudnienia w takich warunkach w okresie od dnia 1 stycznia 1999 roku do dnia 31 grudnia 2008 roku. Artykuł ten zawiera dodatkowe warunki, aby praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze była wykonywana przed dniem 1 stycznia 1999 roku oraz po dniu 31 grudnia 2008 roku, jednak nie zakreśla ram czasowych odnośnie do stażu 15 lat pracy w tych warunkach. Ten okres 15 lat może więc dotyczyć całego okresu ubezpieczenia, jednak co najmniej jeden miesiąc musi przypadać przed dniem 1 stycznia 1999 r. oraz jeden miesiąc po dniu 31 grudnia 2008 roku (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 stycznia 2013 roku, I UK 448/12, LEX Nr 1396383).

W przypadku gdy ubezpieczony kontynuuje zatrudnienie po 31 grudnia 2008 roku w warunkach szczególnych praca w warunkach szczególnych przypadająca przed dniem 1 stycznia 1999 roku może być pracą szczególną w rozumieniu przepisu art. 32 i 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS lub art. 3 ust 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych , zaś prace wykonywane po dniu 31 grudnia 2008 roku muszą być pracami szczególnymi w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych .

Wnioskodawca urodził się po dniu 31 grudnia 1948 roku, ukończył 60 lat, legitymuje się okresem składkowym i nieskładkowym w wymiarze przekraczającym 25 lat , a także ma łączny staż ponad 20-letni pracy w warunkach szczególnych.

Oczywiście na dzień wydania zaskarżonej decyzji z 13 maja 2022 r. wnioskodawca rzeczywiście nie miał ukończonego 60 roku życia, jednakże bez wątpienia w dacie wniesienia odwołania z 23 maja 2022r. ukończył już 60 lat.

Sporne jest zatem tylko to czy po dniu 31 grudnia 2008 r. wnioskodawca wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3. Zakład nie zaliczył bowiem wnioskodawcy do tego stażu pracy okresu zatrudnienia od 1 września 2015 r. do 30 września 2015 r. na stanowisku operatora pilarki, a to z uwagi na bark zgłoszenia przez płatnika składek wnioskodawcy jako pracownika wykonującego pracę w warunkach szczególnych, jak i brak opłacania składki na (...) i brak złożenia do ZUS druków (...) zgodnie z art. 38 ustawy pomostowej.

Oczywiście rację ma skarżący, że jako pracownik nie może ponosić negatywnych konsekwencji zaniedbań pracodawcy w tym zakresie.

Ponadto płatnik ostatecznie 25 kwietnia 2022 r. złożył korektę za wrzesień 2015 r., w której została wykazana składka na (...) za 1 pracownika.

Okoliczność sporna w przedmiotowej sprawie dotyczyła zatem ostatecznie jedynie tego, czy rzeczywiście w okresie od 1 września 2015 r. do 30 września 2015 r. wnioskodawca pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych jako operator pilarki. Sama motywacja wnioskodawcy, aby podjąć zatrudnienie jedynie na 1 miesiąc u płatnika składek nie miała istotnego znaczenia.

Ze zgromadzonych w sprawie dowodów wynika, że wnioskodawca na datę zatrudnienia u płatnika miał uprawnienia operatora pilarki.

Praca operatora pilarki jest pracą w warunkach szczególnych w rozumieniu załącznika nr 1 poz. 34 do ustawy pomostowej, albowiem zostały tam wymienione „prace bezpośrednio przy zrywce lub ręcznej ścince drzew przenośną pilarką z piłą łańcuchową”.

Kluczowe dla rozstrzygnięcia okazało się jednak to, że zarówno świadek, jak i sam wnioskodawca zgodnie zeznali, że odwołujący się nie wykonywał stale, codziennie przez 8 godzin dziennie jedynie pracy pilarza bezpośrednio przy zrywce lub ręcznej ścince drzew przenośną pilarką z piłą łańcuchową, bo ta zajmowała mu niekiedy jedynie od 3 do 5 godzin dziennie, a przez pozostały czas wnioskodawca zajmował się układaniem drzewa, przewożeniem.

W ugruntowanym orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów powszechnych, czego przykładem jest także jedno z najnowszych postanowień Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 2020 r., III UK 285/19 (L.), przyjmuje się, że zgodnie z art. 3 ust. 4 ustawy o emeryturach pomostowych, za pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach uważa się pracowników wykonujących po dniu wejścia w życie ustawy, w pełnym wymiarze czasu pracy, prace, o których mowa w ust. 1. Powołany przepis zawiera dodatkowe kryterium, którego spełnienie pozwala na uznanie danego rodzaju prac za prace w szczególnych warunkach. Jest to wymóg związany z czasem narażenia pracownika na wpływ czynników ryzyka wymienionych w art. 3 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych. W art. 3 ust. 4 ustawy nie chodzi więc o wymiar czasu pracy określony w umowie o pracę, lecz o wymiar czasu pracy faktycznie wykonywanej w narażeniu na czynniki ryzyka, które powodują, że dane prace są pracami wykonywanymi w szczególnych warunkach. Dlatego też dla uznania, że praca jest wykonywana w szczególnych warunkach, nie wystarcza określenie w umowie o pracę, że pracownik został zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy na konkretnym stanowisku, z zajmowaniem którego związana jest jedynie (potencjalna) konieczność wykonywania prac wymienionych w wykazie prac w szczególnych warunkach, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o emeryturach pomostowych, ale niezbędne jest, aby prace takie rzeczywiście wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy, to jest codziennie i przez całą przewidzianą dla niego dniówkę roboczą.

Jak trafnie wskazał Sąd Najwyższy w powołanym wyżej postanowieniu z dnia 2 czerwca 2020 r., III UK 285/19, za takim rozumieniem użytego w art. 3 ust. 4 ustawy o emeryturach pomostowych pojęcia "w pełnym wymiarze czasu pracy" przemawia w szczególności to, że ustawodawca związał go z - również użytym w tym przepisie - sformułowaniem "pracowników wykonujących", co jednoznacznie wskazuje, iż ów pełny wymiar czasu pracy nie wynika z samego tylko faktu zatrudnienia na określonym stanowisku w pełnym wymiarze czasu pracy, lecz jest związany z rzeczywistym "wykonywaniem" prac, o których mowa w ust. 1, w takim właśnie wymiarze czasu pracy.

Należy zgodzić się z Sądem Najwyższym, który w cytowanym postanowieniu stwierdził, że w pełni uprawnione jest zatem odwołanie się w omawianym zakresie do utrwalonej wykładni podobnych pojęć użytych w § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.), w myśl której praca w szczególnych warunkach, to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (wyroki Sądu Najwyższego: z 15.12.1997 r., II UKN 417/97, OSNAPiUS 1998 nr 21, poz. 638; z 19.05.2011 r., III UK 174/10, LexPolonica nr 4363503 i z 8.06.2011 r., I UK 393/10, LexPolonica nr 3875735).

Odstępstwo od tej zasady może z kolei wynikać jedynie z sytuacji, gdy w obowiązujących przepisach przewidziana została dla danego stanowiska - ze względu na charakter zatrudnienia lub związane z nim warunki - norma czasu pracy w rozmiarze w rozmiarze niższym od powszechnie obowiązującego. Wówczas ta norma czasu pracy będzie stanowić pełny wymiar czasu pracy pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (wyrok SN z 23.05.2012 r., I UK 9/12, LexPolonica nr 4934926).

Pogląd ten należy uzupełnić o stwierdzenie, że skoro incydentalne (sporadyczne), uboczne i krótkotrwałe - w stosunku do czynności podstawowych kwalifikowanych jako praca w szczególnych warunkach - wykonywanie czynności w warunkach nienarażających na działanie czynników szkodliwych dla zdrowia, nie upoważnia do wyłączenia ich wykonywania z okresów szczególnego zatrudnienia dla celów emerytalnych (wyroki SN: z 22.04.2009 r., II UK 333/08, LEX nr 1001310 oraz z 12.04.2012 r., II UK 233/11, OSNP 2013 nr 7-8, poz. 86), to - a contrario - sporadyczne i krótkotrwałe wykonywanie czynności w narażeniu na czynniki ryzyka, o których mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych, nie stanowi wykonywania pracy w szczególnych warunkach w pełnym wymiarze czasu pracy w rozumieniu art. 3 ust. 4 tej ustawy.

Sąd Okręgowy w całości akceptuje powyższe rozważania, traktując je jako własny pogląd w sprawie.

Analiza zgromadzonego materiału dowodowego wykazała, że wnioskodawca (co sam zresztą sam zeznał), będąc zatrudniony w spornym okresie od 1 do 30 września 2015 r. u płatnika składek na stanowisku operatora pilarki nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy tj. każdego dnia przez 8 godzin dziennie, wyłącznie pracy pilarza na stanowisku operatora pilarki, tj. pracy wymienionej w Załączniku nr 1 pod poz. 34 ustawy pomostowej „prace bezpośrednio przy zrywce lub ręcznej ścince drzew przenośną pilarką z piłą łańcuchową”.

Mając n uwadze powyższe Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ §1 k.p.c., oddalił odwołanie.

Zarządzenie: odpis wyroku z uzasadnieniem

doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawcy przez P.I.

A.P.