Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 grudnia 2022 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Tomasz Choczaj

Protokolant: Joanna Wołczyńska - Kalus

po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2022 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa P. R.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą
w W.

o zadośćuczynienie, o podwyższenie renty i o rentę

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A
z siedzibą w W. na rzecz powoda P. R. kwotę
40 000,00 zł (czterdzieści tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 listopada 2020 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego (...) S.A.
z siedzibą w W. na rzecz powoda P. R. kwotę 5 505,82 zł (pięć tysięcy pięćset pięć złotych 82/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 21 listopada 2020 roku do dnia zapłaty tytułem skapitalizowanej renty z tytułu utraconych zarobków za okres
od dnia 1 stycznia 2018 roku do dnia 29 lutego 2020 roku;

3.  zasądza od pozwanego (...) S.A.
z siedzibą w W. na rzecz powoda P. R. rentę
z tytułu utraconych zarobków w kwocie:

a)  3 681,45 zł (trzy tysiące sześćset osiemdziesiąt jeden złotych 45/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 listopada 2020 roku do dnia zapłaty za okres od dnia 1 marca 2020 roku do dnia 30 listopada 2020 roku,

b)  300,00 zł (trzysta złotych) za miesiąc grudzień 2020 roku wraz
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 grudnia 2020 roku do dnia zapłaty,

c)  po 441,05 zł (czterysta czterdzieści jeden złotych 5/100) miesięcznie za okres od dnia 1 stycznia 2021 roku do dnia 28 lutego 2021 roku,
w tym kwotę:

- 300,00 zł (trzysta złotych) wraz z odsetkami ustawowymi
za opóźnienie od dnia 11 stycznia 2021 roku do dnia zapłaty,

- 300,00 zł (trzysta złotych) wraz z odsetkami ustawowymi
za opóźnienie od dnia 11 lutego 2021 roku do dnia zapłaty,

- 282,10 zł (dwieście osiemdziesiąt dwa złote 10/100) wraz
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 marca 2022 roku do dnia zapłaty,

d)  po 378,79 zł (trzysta siedemdziesiąt osiem złotych 79/100) miesięcznie
za okres od dnia 1 marca 2021 roku do dnia 31 grudnia 2021 roku,
w tym kwotę:

- 300,00 zł (trzysta złotych) wraz z odsetkami ustawowymi
za opóźnienie od dnia 11 marca 2021 roku do dnia zapłaty,

- 300,00 zł (trzysta złotych) wraz z odsetkami ustawowymi
za opóźnienie od dnia 11 kwietnia 2021 roku do dnia zapłaty,

- 300,00 zł (trzysta złotych) wraz z odsetkami ustawowymi
za opóźnienie od dnia 11 maja 2021 roku do dnia zapłaty,

- 300,00 zł (trzysta złotych) wraz z odsetkami ustawowymi
za opóźnienie od dnia 11 czerwca 2021 roku do dnia zapłaty,

- 300,00 zł (trzysta złotych) wraz z odsetkami ustawowymi
za opóźnienie od dnia 11 lipca 2021 roku do dnia zapłaty,

- 300,00 zł (trzysta złotych) wraz z odsetkami ustawowymi
za opóźnienie od dnia 11 sierpnia 2021 roku do dnia zapłaty,

- 300,00 zł (trzysta złotych) wraz z odsetkami ustawowymi
za opóźnienie od dnia 11 września 2021 roku do dnia zapłaty,

- 300,00 zł (trzysta złotych) wraz z odsetkami ustawowymi
za opóźnienie od dnia 11 października 2021 roku do dnia zapłaty,

- 300,00 zł (trzysta złotych) wraz z odsetkami ustawowymi
za opóźnienie od dnia 11 listopada 2021 roku do dnia zapłaty,

- 300,00 zł (trzysta złotych) wraz z odsetkami ustawowymi
za opóźnienie od dnia 11 grudnia 2021 roku do dnia zapłaty,

- 787,90 zł (siedemset osiemdziesiąt siedem złotych 90/100) wraz
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 12 marca 2022 roku do dnia zapłaty;

e)  po 680,68 zł (sześćset osiemdziesiąt złotych 68/100) miesięcznie
za okres od dnia 1 stycznia 2022 roku do dnia 30 kwietnia 2022 roku,
w tym kwotę:

- 300,00 zł (trzysta złotych) wraz z odsetkami ustawowymi
za opóźnienie od dnia 11 stycznia 2022 roku do dnia zapłaty,

- 300,00 zł (trzysta złotych) wraz z odsetkami ustawowymi
za opóźnienie od dnia 11 lutego 2022 roku do dnia zapłaty,

- 300,00 zł (trzysta złotych) wraz z odsetkami ustawowymi
za opóźnienie od dnia 11 marca 2022 roku do dnia zapłaty,

- 300,00 zł (trzysta złotych) wraz z odsetkami ustawowymi
za opóźnienie od dnia 11 kwietnia 2022 roku do dnia zapłaty,

f)  po 789,73 zł (siedemset osiemdziesiąt dziewięć złotych 73/100) miesięcznie, płatnej do 10. dnia każdego miesiąca, poczynając od dnia 1 maja 2022 roku i na przyszłość, w tym kwotę po 409,05 zł (czterysta dziewięć złotych 5/100) miesięcznie, płatną do 10. dnia każdego miesiąca, poczynając od dnia 1 maja 2022 roku i na przyszłość wraz
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w terminie płatności którejkolwiek z rat;

4.  umarza postępowanie w zakresie żądania odsetek ustawowych
za opóźnienie od kwoty renty z tytułu utraconych zarobków w wysokości po 380,68 zł (trzysta osiemdziesiąt złotych 68/100) miesięcznie za okres od dnia 1 stycznia 2022 roku do dnia 30 kwietnia 2022 roku oraz za okres od dnia 1 maja 2022 roku i na przyszłość wobec cofnięcia pozwu;

5.  umarza postępowanie w zakresie żądania renty z tytułu utraconych zarobków w zakresie dodatkowej kwoty po 109,05 zł (sto dziewięć złotych 5/100) miesięcznie za okres od dnia 1 grudnia 2020 roku
do dnia 30 kwietnia 2022 roku wobec cofnięcia pozwu;

6.  oddala powództwo w pozostałej części;

7.  koszty zastępstwa prawnego między stronami wzajemnie znosi;

8.  nie obciąża powoda P. R. brakującymi kosztami sądowymi;

9.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) S.A z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego
w S. kwotę 7 531,93 zł (siedem tysięcy pięćset trzydzieści jeden złotych 93/100) tytułem brakujących kosztów sądowych.

Sygn. akt I C 393/20

UZASADNIENIE

P. R. wniósł o zasądzenie od (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 40 000,00 zł tytułem dalszego zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 21 listopada 2020 r. do dnia zapłaty; kwoty 37 535,00 zł tytułem skapitalizowanej renty
za zwiększone potrzeby za okres od 1 stycznia 2018 r. do 31 stycznia 2020 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 21 listopada 2020 r. do dnia zapłaty; kwoty po 409,50 zł miesięcznie tytułem renty za utracone zarobki, płatnej do 10. dnia każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi
od 21 listopada 2021 r. w zakresie rat wówczas wymagalnych oraz w przypadku uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat, począwszy od 1 marca 2020 r.; kwoty 5 505,82 zł tytułem skapitalizowanej renty za utracone zarobki za okres od 1 stycznia 2018 r. do 29 lutego 2020 r. wraz z ustawowymi odsetkami
za opóźnienie od 21 listopada 2020 r. do dnia zapłaty; podwyższenie renty
na zwiększone potrzeby z kwoty po 1 665,00 zł miesięcznie do kwoty po 3 500,00 zł miesięcznie, płatnej do 10. dnia każdego miesiąca, począwszy od 1 lutego 2020 r. i na przyszłość wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat, a także o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda
na jego rzecz kosztów procesu.

Pismem procesowym z 3 lutego 2022 r. powód rozszerzył powództwo
i wniósł o zasądzenie renty z tytułu utraconych zarobków: w kwocie po 550,10 zł miesięcznie za okres od 1 stycznia 2021 r. do 28 lutego 2021 r., płatnej do 10. dnia każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty
po 409,05 zł miesięcznie od 11. dnia każdego miesiąca do dnia zapłaty i od kwoty po 141,05 zł miesięcznie od dnia doręczenia pozwanemu odpisu tego pisma procesowego do dnia zapłaty; w kwocie po 487,84 zł miesięcznie
za okres od 1 marca 2021 r. do 31 grudnia 2021 r., płatnej do 10. dnia każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od: kwoty po 409,05 zł miesięcznie od 11. dnia każdego miesiąca do dnia zapłaty i od kwot po 78,79 zł miesięcznie od dnia doręczenia pozwanemu odpisu tego pisma procesowego
do dnia zapłaty; w kwocie po 789,73 zł miesięcznie, począwszy od 1 stycznia 2022 r., płatnej do 10. dnia każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami
za opóźnienie od: kwoty po 409,05 zł miesięcznie od 11. dnia każdego miesiąca do dnia zapłaty i od kwoty po 380,68 zł miesięcznie od dnia doręczenia pozwanemu odpisu tego pisma procesowego w zakresie rat wówczas wymagalnych oraz w przypadku uchybienia terminu płatności którejkolwiek z rat w przyszłości.

W piśmie procesowym z 4 kwietnia 2022 r., powód rozszerzył powództwo
w zakresie zadośćuczynienia do kwoty po 50 000,00 zł. Częściowo cofnął powództwo w zakresie renty za utracone zarobki co do kwoty po 109,05 zł miesięcznie za okres od grudnia 2020 r. do kwietnia 2022 r. włącznie i zrzekł się roszczenia. Wniósł ostatecznie o zasądzenie kwoty 50 000,00 zł tytułem dalszego zadośćuczynienia, w tym kwoty: 40 000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami
za opóźnienie od 21 listopada 2020 r. do dnia zapłaty i 10 000,00 zł wraz
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia doręczenia pozwanemu odpisu niniejszego pisma do dnia zapłaty; o zasądzenie renty za utracone zarobki
w kwocie po 409,05 zł miesięcznie za okres od 1 marca 2020 r. do 30 listopada 2020 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 21 listopada 2020 r.
do dnia zapłaty; kwoty 300,00 zł za miesiąc grudzień 2020 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 11 grudnia 2020 r. do dnia zapłaty; w kwocie
po 441,05 zł miesięcznie za okres od 1 stycznia 2021 r. do dnia 28 lutego 2021 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty po 300,00 zł miesięcznie od 11. dnia każdego miesiąca do dnia zapłaty i od kwot po 141,05 zł miesięcznie od dnia doręczenia pozwanemu odpisu tego pisma procesowego do dnia zapłaty; w kwocie po 378,79 zł miesięcznie za okres od 1 marca 2021 r. do 31 grudnia 2021 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty po 300,00 zł miesięcznie od 11. dnia każdego miesiąca do dnia zapłaty i od kwoty po 78,79 zł miesięcznie od dnia doręczenia pozwanemu odpisu tego pisma procesowego
do dnia zapłaty; w kwocie po 680,68 zł miesięcznie za okres od 1 stycznia 2022 r. do 30 kwietnia 2022 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty
po 300,00 zł miesięcznie od 11. dnia każdego miesiąca do dnia zapłaty i od kwoty po 380,68 zł miesięcznie od dnia doręczenia pozwanemu odpisu tego pisma procesowego do dnia zapłaty w przypadku rat wówczas wymagalnych oraz
w przypadku uchybienia terminowi płatności; w kwocie po 789,73 zł miesięcznie za okres od 1 maja 2022 r. i na przyszłość wraz z ustawowymi odsetkami
za opóźnienie od kwoty po 409,05 zł miesięcznie od 11. dnia każdego miesiąca
do dnia zapłaty i od kwoty po 380,68 zł miesięcznie od dnia doręczenia pozwanemu odpisu tego pisma procesowego do dnia zapłaty w przypadku rat wówczas wymagalnych oraz w przypadku uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat; kwoty 5 505,82 zł tytułem skapitalizowanej renty za utracone zarobki za okres od 1 stycznia 2018 r. do 29 lutego 2020 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 21 listopada 2020 r. do dnia zapłaty; kwoty 37 535,00 zł tytułem skapitalizowanej renty za zwiększone potrzeby za okres od 1 stycznia 2018 r. do 31 stycznia 2020 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie
od 21 listopada 2020 r. do dnia zapłaty; podwyższenie renty na zwiększone potrzeby z kwoty po 1 665,00 zł miesięcznie do kwoty po 3 500,00 zł miesięcznie, płatnej do 10. dnia każdego miesiąca, począwszy od 1 lutego 2020 r.
i na przyszłość wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w zmodyfikowanej wysokości.

W piśmie procesowym z 19 października 2022 r. powód sprecyzował swoje żądanie w zakresie renty z tytułu utraconych zarobków i wniósł o jej zasądzenie do 10. dnia każdego miesiąca w kwocie: po 409,05 zł miesięcznie za okres
od 1 marca 2020 r. do 30 listopada 2020 r. wraz z odsetkami ustawowymi
za opóźnienie od kwoty każdej miesięcznej raty renty od 21 listopada 2020 r.
do dnia zapłaty; 300 zł za miesiąc grudzień 2020 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 grudnia 2020 r. do zapłaty; po 441,05 zł miesięcznie za okres od 1 stycznia 2021 r. do 28 lutego 2021 r. wraz z odsetkami ustawowymi
za opóźnienie od: kwoty 300,00 zł od 11 stycznia 2021 r. do dnia zapłaty, od kwoty 300,00 zł od 11 lutego 2021 r. do dnia zapłaty, od kwoty 141,05 zł od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pisma procesowego z 3 lutego 2022 r. do dnia zapłaty i od kwoty 141,05 zł od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pisma procesowego z 3 lutego 2022 r. do dnia zapłaty; po 378,79 zł miesięcznie za okres od 1 marca 2021 r. do 31 grudnia 2021 r. wraz z odsetkami ustawowymi
za opóźnienie liczonymi od kwoty 300,00 zł od 11 marca 2021 r. do dnia zapłaty, od kwoty 300,00 zł od 11 kwietnia 2021 r. do dnia zapłaty, od kwoty 300,00 zł
od 11 maja 2021 r. do dnia zapłaty, od kwoty 300,00 zł od 11 czerwca 2021 r.
do dnia zapłaty, od kwoty 300,00 zł od 11 lipca 2021 r. do dnia zapłaty, od kwoty 300,00 zł od 11 sierpnia 2021 r. do dnia zapłaty, od kwoty 300,00 zł
od 11 września 2021 r. do dnia zapłaty, od kwoty 300,00 zł od 11 października 2021 r. do dnia zapłaty, od kwoty 300,00 zł od 11 listopada 2021 r. do dnia zapłaty, od kwoty 300,00 zł od 11 grudnia 2021 r. do dnia zapłaty i od kwoty
po 78,79 zł miesięcznie, liczonymi od każdej raty renty należnej w wyżej wymienionym okresie od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pisma procesowego z 3 lutego 2022 r. do dnia zapłaty; po 680,68 zł miesięcznie za okres od 1 stycznia 2022 r. do 30 kwietnia 2022 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie
od: kwot 300,00 zł od 11 stycznia 2022 r. do dnia zapłaty, od kwoty 300,00 zł
od 11 lutego 2022 r. do dnia zapłaty, od kwoty 300,00 zł od 11 marca 2022 r.
do dnia zapłaty, od kwoty 300,00 zł od 11 kwietnia 2022 r. do dnia zapłaty
i od kwoty po 380,68 zł miesięcznie, liczonymi od każdej raty renty należnej
w wyżej wymienionym okresie od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pisma procesowego z 3 lutego 2022 r. w zakresie rat wówczas wymagalnych oraz
w przypadku uchybienia terminu płatności; po 789,73 zł miesięcznie, począwszy od 1 maja 2022 r. i na przyszłość wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie
od kwoty po 409,05 zł miesięcznie od 11. dnia każdego miesiąca od każdej raty renty do dnia zapłaty i od kwoty po 380,68 zł miesięcznie od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pisma procesowego z 3 lutego 2022 r. w zakresie rat wówczas wymagalnych do dnia zapłaty oraz w przypadku uchybienia terminu płatności którejkolwiek z rat w przyszłości od 11. dnia każdego miesiąca.

Na rozprawie w dniu 24 listopada 2022 r. powód cofnął powództwo
w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 380,68 zł za okres
od 1 stycznia 2022 r. do 30 kwietnia 2022 r., które zostało sprecyzowane
w punkcie I e ii pisma procesowego z 25 października 2022 r. i w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 380,68 zł od 1 maja 2022 r. i na przyszłość, które zostało sprecyzowane w piśmie procesowym z 25 października 2022 r.

Pełnomocnik pozwanego wyraził zgodę na cofnięcie pozwu w tym zakresie.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W dniu 5 sierpnia 2009 r. powód uczestniczył w wypadku komunikacyjnym, w którym został poszkodowany. Zdarzenie to miało miejsce w S.. Kierujący samochodem ciężarowym marki (...)nie zachował wymaganej ostrożności, zjechał na przeciwległy pas ruchu i zderzył z pojazdem marki (...), którym poruszał się powód, (bezsporne).

Sprawca tego wypadku został skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Szubinie z 9 listopada 2011 r. wydanym w sprawie o sygn. akt
II K 577/10, (bezsporne).

Na skutek tego zdarzenia powód doznał wielu obrażeń ciała: urazu wielonarządowego, niewydolności oddechowej, stłuczenia płuc, złamania trzonu i szyjki lewej kości udowej, złamania nasady bliższej lewej kości piszczelowej, otwartego złamania lewej kości łokciowej, złamania kości potylicznej, złamania trzonu kości klinowej. Ponadto pozostało mu wiele blizn. Te obrażenia doprowadziły do powstania u powoda 158 % uszczerbku na zdrowiu (40 %
z zakresu chirurgii plastycznej, 10 % z zakresu neurologii i neurochirurgii, 67 % z zakresu ortopedii, 20 % z zakresu laryngologii, 20 % z zakresu pulmonologii
i 1 % z zakresu chirurgii twarzowo - szczękowej), (bezsporne).

Wyrokiem z 23 października 2012 r. Sąd Okręgowy w Łodzi zasądził
od pozwanego na rzecz powoda m.in. kwotę 245 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia; kwotę 4 905,20 zł tytułem odszkodowania; kwotę po 1 351,00 zł miesięcznie tytułem renty za zwiększone potrzeby za okres od 1 stycznia 2010 r. do 30 września 2012 r. i kwotę po 1 665,00 zł miesięcznie tytułem renty
za zwiększone potrzeby (w tym: kwoty po 1 140,00 zł miesięcznie za 4 godziny dziennie pomocy osób trzecich po 9,50 zł za godzinę, kwoty po 125,00 zł miesięcznie za leczenie blizn środkami farmakologicznymi, kwoty po 200,00 zł miesięcznie za leczenie ortopedyczne lekami P. i Z. oraz za doraźne leczenie lekami przeciwbólowymi, kwoty po 100,00 zł miesięcznie za zabiegi laseroterapii blizn, kwoty po 100,00 zł miesięcznie za koszty dojazdów
do placówek medycznych), płatną od października 2012 r. Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił również odpowiedzialność pozwanego za szkody mogące powstać
w przyszłości, pozostające w związku przyczynowym ze skutkami przedmiotowego wypadku. W dniu 24 maja 2014 r. Sąd Apelacyjny w Łodzi zmienił ten wyrok tylko w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach, którymi postanowił nie obciążać powoda, (bezsporne).

Powód kontynuuje leczenie i ponosi jego koszty, w tym koszty dojazdów
do placówek medycznych i rehabilitacyjnych. Korzysta także z pomocy osób trzecich, (dowód: zeznania powoda - k. 408 - 408 verte i nagranie rozprawy
z 22 września 2022 r. - płyta - koperta - k. 426, minuta od 00:06:13 do 00:46:33 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 224 - 225 i nagranie rozprawy
z 14 stycznia 2021 r. - płyta - koperta - k. 426, minuta od 00:05:14 do 00:56:51; zeznania świadka M. R. - k. 225 i nagranie rozprawy z 14 stycznia 2021 r. - płyta - koperta - k. 426, minuta od 00:59:11 do 01:15:15; dokumentacja medyczna, zaświadczenia, faktury - k. 61 - 151 i k. 156 - 157 verte i k. 336 - 346 verte; opinia biegłego specjalisty z zakresu fizjoterapii R. O. - k. 234
- 243 i k. 386 - 389; opinia biegłego lekarza chirurga plastycznego J. J. - k. 265 - 294 i k. 355 - 357; opinia biegłego lekarza chirurga ortopedy A. S. - k. 296 - 311 verte i k. 358 - 359 verte).

Od 22 lipca 2013 r. do 12 sierpnia 2013 r. powód przebywał
w (...) Centrum (...) w celu usprawnienia narządów ruchu z uwagi na wcześniejsze powstanie stawu rzekomego 1/3 dalszej kości udowej. W wyniku zastosowanej rehabilitacji uzyskano u niego polepszenie sprawności
i zmniejszenie dolegliwości bólowych. W tej placówce powód przebywał także
od 10 lutego 2014 r. do 12 lutego 2014 r. w celu usunięcia metalu zespalającego wygojone złamanie trzonu kości łokciowej lewej. Po tej operacji powód został wypisany w stanie ogólnym i miejscowym dobrym w szynie gipsowej ramienno - dłoniowej. Od 9 października 2014 r. do 30 października 2014 r. powód przebywał w (...) Centrum (...) w celu usprawnienia narządów ruchu z uwagi na wcześniejsze powstanie stawu rzekomego. W wyniku zastosowanej rehabilitacji uzyskano polepszenie sprawności i zmniejszenie dolegliwości bólowych. Następnie w tej jednostce powód przebywał od 25 maja 2015 r. do 29 maja 2015 r. Nie stwierdzono wtedy u niego zrostu kości
i przeprowadzono operację stawu rzekomego. Powód został wypisany w stanie dobrym. Na oddziale rehabilitacyjnym tej jednostki powód przebywał
od 31 października 2016 r. do 21 listopada 2016 r. w celu usprawnienia chodu. W wyniku zastosowanej rehabilitacji uzyskano polepszenie sprawności
i zmniejszenie dolegliwości bólowych. Od 18 stycznia 2017 r. do 23 stycznia 2017 r. powód przebywał w szpitalu uniwersyteckim w Ł. z uwagi na dolegliwości bólowe i brak zrostu złamania kości łokciowej lewej. Wykonano wtedy zespolenie stawu rzekomego kości za pomocą płyty i śrub. Powód został wypisany w szynie gipsowej w stanie ogólnym dobrym. W tym szpitalu powód przebywał także
od 21 marca 2017 r. do 27 marca 2017 r. w celu usunięcia płytki zespalającej złamanie kości udowej lewej i założenia gwoździa śródszpikowego. Wykonano
to zespolenie i plastykę stawu rzekomego. Następnie powód przebywał tam
od 25 listopada 2018 r. do 27 listopada 2018 r. w celu usunięcia części materiału zespalającego po złamaniu lewej kości udowej. Doszło wtedy do usunięcia śrub blokujących dystalnie gwóźdź śródszpikowy. Ponadto powód leczył się ambulatoryjnie w poradni ortopedycznej w K. od 6 czerwca 2014 r.
do 15 czerwca 2014 r.; w poradni chirurgii urazowo-ortopedycznej w Ł.
od 11 kwietnia 2016 r. do 13 września 2019 r. i 5 sierpnia 2017 r. w poradni
w P.. W (...) Centrum (...) 5 maja 2014 r. i 21 stycznia 2016 r. wykonano powodowi zdjęcie RTG lewego ramienia; 16 września 2014 r. i 23 lipca 2015 r. - zdjęcie RTG kości uda; 4 lutego 2016 r. i 23 lutego 2016 r.
- zdjęcie RTG nadgarstka. W tej samej placówce 22 marca 2016 r. wykonano powodowi badanie TK kości udowej lewej i kości łokciowej lewej. W szpitalu uniwersyteckim w Ł. 3 marca 2017 r. wykonano powodowi zdjęcie RTG przedramienia, 21 marca 2017 r. - stawu kolanowego i biodrowego, 23 czerwca 2017 r. - kości uda i przedramienia, 8 września 2017 r. - kości uda
i przedramienia, 27 kwietnia 2017 r. kości przedramienia i uda, 13 września 2019 r. - stawu łokciowego. Od 23 stycznia 2020 r. do 13 lutego 2020 r. powód przebywał w uzdrowisku w C.. Korzystał także z zabiegów rehabilitacyjnych na turnusie w K. od 30 sierpnia 2014 r. do 13 września 2014 r.; w ambulatorium w W. od 23 października 2017 r. do 6 listopada 2017 r.; w ambulatorium w U. od 4 grudnia 2017 r. do 15 grudnia 2017 r., od 4 marca 2019 r. do 15 marca 2019 r., od 20 maja 2019 r. do 31 maja 2019 r., od 2 września 2019 r. do 13 września 2019 r. i od 28 października 2019 r.
do 12 listopada 2019 r., (dowód: zeznania powoda - k. 408 - 408 verte i nagranie rozprawy z 22 września 2022 r. - płyta - koperta - k. 426, minuta od 00:06:13
do 00:46:33 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 224 - 225 i nagranie rozprawy z 14 stycznia 2021 r. - płyta - koperta - k. 426, minuta od 00:05:14
do 00:56:51; zeznania świadka M. R. - k. 225 i nagranie rozprawy z 14 stycznia 2021 r. - płyta - koperta - k. 426, minuta od 00:59:11 do 01:15:15; dokumentacja medyczna, zaświadczenia, faktury - k. 61 - 151 i k. 156 - 157 verte i k. 336 - 346 verte; opinia biegłego specjalisty z zakresu fizjoterapii R. O. - k. 234 - 243 i k. 386 - 389; opinia biegłego lekarza chirurga plastycznego J. J. - k. 265 - 294 i k. 355 - 357; opinia biegłego lekarza chirurga ortopedy A. S. - k. 296 - 311 verte i k. 358 - 359 verte).

Powód nabył ortezę stawu łokciowego za kwotę 60,00 zł, koło, dętkę i oponę do wózka inwalidzkiego z łączną kwotę 112,00 zł i kule pachowe za kwotę 80,00 zł, (dowód: faktury - k. 152 - 155).

Powód ma problemy ze stabilnym staniem i poruszaniem się. Korzysta z kul pachwowych i wózka inwalidzkiego. Ponadto problem sprawia mu dłuższe siedzenie z uwagi na ból stawów biodrowych i odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Wskazana jest w jego przypadku autoterapia w warunkach domowych. Powód winien odbyć od dwóch do czterech cykli rehabilitacji ambulatoryjnej. Wskazana jest także jedna rehabilitacja sanatoryjna w roku. Rehabilitacja ta może być prowadzona w ramach NFZ. Z punktu widzenia rehabilitanta powód wymaga pomocy osób trzecich w zakresie od 1 do 4 godzin dziennie. W przypadku powoda terapia zogniskowaną falą uderzeniową (...) nie jest terapią niezbędną. Obecny jego stan funkcjonalny będzie w przyszłości powodować kolejne dolegliwości
ze strony układu ruchu (dowód: opinia biegłego specjalisty z zakresu fizjoterapii R. O. - k. 234 - 243 i k. 386 - 389).

Z punktu widzenia lekarza chirurga plastycznego, po wydaniu wyroku przez Sąd Okręgowy w Łodzi nie ujawniły się dalsze następstwa wypadku, nie wystąpił żaden nowy uszczerbek na zdrowiu, nie istnieje już konieczność zażywania przez powoda leków i farmaceutyków, a koszt natłuszczania blizn maściami
nie przekroczy 40,00 zł miesięcznie, (dowód: opinia biegłego lekarza chirurga plastycznego J. J. - k. 265 - 294 i k. 355 - 357).

Powód zakończył leczenie ortopedyczne. Z punktu widzenia lekarza ortopedy doznał on 10 % uszczerbku na zdrowiu (pkt 145a) w odniesieniu
do złamania szyjki kości udowej, wtórych zmian zwyrodnieniowych stawu biodrowego, 10 % uszczerbku na zdrowiu (pkt 158a) w odniesieniu do złamania bliższej przynasady kości piszczelowej lewej, wtórnych zmian zwyrodnieniowych kolana, 20 % (pkt 123b) uszczerbku na zdrowiu w związku z ograniczeniem funkcji lewej kończyny górnej w wyniku przebytego złamania obu kości lewego przedramienia, 2 % (pkt 142a) uszczerbku na zdrowiu z uwagi na przebyte złamanie IV i V kości śródręcza lewego, 30 % uszczerbku na zdrowiu (pkt 147 B) z uwagi na złamanie trzonu kości udowej, ze skróceniem nieprzekraczającym
6 cm, zmianami troficznymi, upośledzeniem funkcji kończyny. Zatem trwały uszczerbek na zdrowiu uległ podwyższeniu w stosunku do ustalonego w czasie poprzedniego procesu o 10 %. Powód wymaga pomocy osób trzecich w rozmiarze 2 godzin tygodniowo, Zabiegi przeprowadzone u powoda po wyroku z 2012 r. pozostawały w jednoznacznym związku przyczynowo - skutkowym z następstwami zdarzenia z 2009 r., (dowód: opinia biegłego lekarza chirurga ortopedy A. S. - k. 296 - 311 verte i k. 358 - 359 verte).

Przed wypadkiem powód pracował na stanowisku kierowcy w firmie P. P.H.U (...) z siedzibą w Z., (bezsporne).

W dniu 15 października 2015 r. Wojewódzki(...) (...) wydał orzeczenie, w którym ustalił u powoda umiarkowany stopień niepełnosprawności za okres
od 1 października 2015 r. do 31 października 2017 r. W dniu 7 grudnia 2017 r. Wojewódzki (...) (...) wydał orzeczenie, w którym ustalił u powoda umiarkowany stopień niepełnosprawności na stałe. W dniu 2 stycznia 2015 r. orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS powód został uznany za całkowicie niezdolnego do pracy
do 31 stycznia 2018 r. W dniu 24 stycznia 2018 r. orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS powód został uznany za całkowicie niezdolnego do pracy do 31 stycznia 2021 r. W dniu 4 stycznia 2021 r. orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS powód został uznany za całkowicie niezdolnego do pracy do 31 stycznia 2023 r., (dowód: orzeczenie - k. 163 - 165 verte; orzeczenie lekarza ZUS - k. 166 - 167 verte oraz k. 232, k. 347).

Powód pobierał rentę inwalidzką, która w okresie od 1 stycznia 2018 r.
do 28 lutego 2018 r. wynosiła 1 332,15 zł miesięcznie; w okresie od 1 marca 2018 r. do 28 lutego 2019 r. - 1 370,34 zł miesięcznie; w okresie od 1 marca 2019 r.
do 29 lutego 2020 r. - 1 432,92 zł miesięcznie; w okresie od 1 marca 2020 r.
do 28 lutego 2021 r. - 1 511,57 zł. W okresie od 1 marca 2021 r. do chwili obecnej powód pobierał rentę w wysokości po 1 573,83 zł, (dowód: decyzja - k. 168 - 172; PIT/O - k. 174 - 183; decyzja - k. 348 - 349; pismo - k. 220 - 222).

Pismem z 25 sierpnia 2020 r. powód zgłosił do pozwanego żądanie zapłaty dalszego zadośćuczynienia w kwocie 50 000,00 zł; żądanie podwyższenia miesięcznej renty za zwiększone potrzeby z kwoty po 1 665,00 zł miesięcznie
do kwoty po 3 500,00 zł miesięcznie, płatnej do 10. dnia każdego miesiąca, począwszy od 1 lutego 2020 r. i na przyszłość; żądanie zapłaty kwoty 37 535,00 zł tytułem skapitalizowanej renty za zwiększone potrzeby za okres od 1 stycznia 2018 r. do 31 stycznia 2020 r.; żądanie zapłaty renty z tytułu utraconych zarobków w kwocie po 409,50 zł miesięcznie, płatnej do 10. dnia każdego miesiąca, począwszy od 1 marca 2020 r. i żądanie zapłaty kwoty 5 505,82 zł tytułem skapitalizowanej renty za utracone zarobki za okres od 1 stycznia 2018 r.
do 29 lutego 2020 r. Pozwany przyznał powodowi rentę z tytułu utraconych dochodów w kwocie po 109,05 zł miesięcznie, którą wypłacał za okres
od 1 grudnia 2020 r. do 30 kwietnia 2022 r. W piśmie z 20 listopada 2020 r. odmówił wypłaty pozostałych żądanych kwot, (dowód: zgłoszenie roszczeń wraz z potwierdzeniem nadania - k. 184 - 194 verte; pismo pozwanego - k. 195 - 196; odpowiedź powoda - k. 197; decyzja pozwanego - k. 198 - 202 oraz k. 204 - 206).

Powyższy stan faktyczny jest w części bezsporny, gdyż został oparty
m.in. na dowodach z dokumentów, które nie były negowane przez strony
i na częściowo zgodnych twierdzenia stron.

Stan faktyczny został również oparty o opinie biegłych: fizjoterapeuty R. O., chirurga plastycznego J. J., chirurga ortopedy A. S.. Sąd uznał je za jasne, wewnętrznie niesprzeczne oraz naukowo i logicznie uzasadnione. Korelują one z pozostałym zebranym
w sprawie materiałem dowodowym.

Sąd nie dał wiary twierdzeniom powoda w zakresie dodatkowych kosztów dojazdów do placówek medycznych, które według niego powodują wzrost renty za zwiększone potrzeby o 50,00 zł miesięcznie, gdyż są one gołosłowne.

Sąd nie dał wiary twierdzeniom powoda w zakresie dodatkowych kosztów pomocy osób trzecich, gdyż w tym zakresie są gołosłowne i sprzeczne z opinią biegłego lekarza ortopedy i częściowo sprzeczne z opinią biegłego rehabilitanta.

Sąd nie dał wiary twierdzeniom powoda w zakresie konieczności ponoszenia dodatkowych kosztów zabiegów (...), gdyż w tym zakresie
są one sprzeczne z opinią biegłego rehabilitanta, który uznał, że terapia zogniskowaną falą uderzeniową (...) w przypadku powoda nie jest terapią niezbędną.

Sąd nie dał wiary twierdzeniom powoda w zakresie konieczności ponoszenia kosztów leczenia ortopedycznego w wysokości 195,00 zł miesięcznie (zakup leku P. i R.), gdyż w tym zakresie są one gołosłowne i sprzeczne z opinią biegłego lekarza ortopedy.

Sąd nie dał wiary twierdzeniom powoda w zakresie kosztów zakupu maści i kremów na blizny w wysokości przekraczającej 40,00 zł miesięcznie, gdyż w tym zakresie są gołosłowne i sprzeczne z opinią biegłego lekarza z zakresu chirurgii plastycznej.

Sąd nie dał wiary twierdzeniom powoda w zakresie konieczności ponoszenia dodatkowych kosztów zaopatrzenia ortopedycznego, gdyż w tym zakresie są one gołosłowne.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka M. R. w zakresie dotyczącym pomocy udzielanej powodowi, gdyż uznał je za stronnicze, a ponadto sprzeczne z opinią biegłego lekarza ortopedy i częściowo sprzeczne z opinią biegłego rehabilitanta.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powód wystąpił z żądaniem zapłaty dalszego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wynikłą z uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia; renty z tytułu utraconych dochodów oraz z żądaniem podwyższenia renty za zwiększone potrzeby.

W niniejszej sprawie w sposób nie budzący wątpliwości ustalono,
iż sprawca wypadku, w którym ucierpiał powód, w dniu zdarzenia korzystał
z obowiązkowego ubezpieczenia OC w pozwanej spółce i kwestia ta nie wymaga dalszego wyjaśnienia.

W niniejszej sprawie bezspornym jest także i to, że pozwana spółka odpowiada za szkody mogące powstać w przyszłości.

W tym miejscu należy jednak dodać, że podstawą odpowiedzialności pozwanej spółki jest art. 822 § 1 i § 4 k.c., który stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje
się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony, przy czym uprawniony do odszkodowania
w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę
w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych - tekst jedn., Dz. U. z 2022 roku, poz. 2277
ze zm.).

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynikało, że powód
na skutek wypadku doznał szkody, która ujawniła się po wydaniu wyroku z 2012 r., co uprawniało go do żądania od pozwanej spółki dalszego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w myśl art. 445 § 1 k.c.

Przepis art. 445 § 1 k.c. stanowi, że sąd może przyznać poszkodowanemu w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Chodzi tu o krzywdę (szkodę niemajątkową) ujmowaną jako cierpienie fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości oraz cierpienia psychiczne, to jest ujemne uczucia przeżywane
w związku z cierpieniami fizycznymi (patrz wyrok Sądu Najwyższego z 4 lipca 1969 r., I PR 178/69, OSNCP 1970, Nr 4, poz. 71). Zadośćuczynienie ma na celu złagodzenie tych cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia - te już doznane
i te mogące powstać w przyszłości. Powinno ono być zatem przyznaną jednorazową rekompensatą za całą krzywdę.

Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia obowiązuje zasada miarkowania wyrażająca się w nakazie uwzględnienia wszystkich okoliczności
i skutków doznanych krzywd z odniesieniem do warunków określających poziom życia ludzi w pełni sprawnych i aktywnych, panujących w środowisku, w jakim żyje powód (patrz uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 4 lipca 2000 r., sygn. akt I CKN 837/00, LEX nr 56891).

Ustalenie wysokości zadośćuczynienia przewidzianego w art. 445 § 1 k.c. wymaga uwzględnienia wieku poszkodowanego, stopnia cierpień fizycznych
i psychicznych, ich intensywności i czasu trwania, nieodwracalności następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (kalectwa, oszpecenia), rodzaju wykonywanej pracy, szans na przyszłość, poczucia nieprzydatności społecznej, bezradności życiowej oraz innych podobnych czynników (patrz wyrok Sądu Najwyższego z 9 listopada 2007 r., V CSK 245/07, OSNC - ZD/2008/4/95).

Sąd Najwyższy w ostatnich latach wielokrotnie podkreślał w swoich orzeczeniach, że ze względu na kompensacyjny charakter zadośćuczynienia jego wysokość musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną adekwatną do warunków gospodarki rynkowej. Zwracał uwagę, że nie można akceptować stosowania taryfikatora i ustalania wysokości zadośćuczynienia według procentów trwałego uszczerbku na zdrowiu, że zdrowie ludzkie jest dobrem o szczególnie wysokiej wartości, w związku z czym zadośćuczynienie z tytułu uszczerbku na zdrowiu powinno być odpowiednio duże, że nietrafne jest posługiwanie się przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia jedynie określonymi jednostkami przeliczeniowymi w postaci najniższego czy średniego wynagrodzenia pracowniczego.

O wysokości należnego zadośćuczynienia stanowi przede wszystkim rozmiar (zakres) doznanej przez pokrzywdzonego krzywdy, a niewymierny charakter tej krzywdy sprawia, że ocena w tej mierze winna być dokonana
na podstawie całokształtu okoliczności sprawy.

Przesłanką żądania zadośćuczynienia za krzywdę jest również istnienie adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy naruszeniem dobra osobistego (zdrowia) a szkodą niemajątkową.

Spełnienie tej przesłanki nie budzi wątpliwości w niniejszej sprawie, gdyż istnienie tego związku nie było kwestionowane przez pozwaną spółkę, a związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy wypadkiem a obrażeniami, jakich doznał powód, bezsprzecznie wynika też z jego zeznań i z opinii biegłych oraz dokumentacji medycznej, a także z wyroku skazującego sprawcę wypadku.

Ustalając zakres krzywdy powoda Sąd uwzględnił zakres nowej szkody, która doprowadziła do powstania dodatkowego uszczerbku na zdrowiu
w wysokości 10 %, jego stosunkowo młody wiek oraz skutki, które ten uszczerbek, szeroko opisywany przez biegłego lekarza ortopedę, wywołał we wszystkich płaszczyznach życia powoda, zwłaszcza w sferze codziennej egzystencji i pracy. Przede wszystkim Sąd miał na uwadze to, że po wydaniu wyroku z 2012 r. powód musiał przejść kolejne operacje, które i tak nie poprawiły jego funkcjonowania
i nie zmniejszyły znacząco dolegliwości bólowych. Ponadto powód zmuszony jest dalej korzystać z pomocy osób trzecich i przechodzić rehabilitację. Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że cierpienia fizyczne i psychiczne powoda nie były małe.

Z tych wszystkich względów Sąd doszedł do wniosku, iż kwota dalszego zadośćuczynienia winna wynieść 40 000,00 zł i dlatego orzekł, jak w pkt 1 wyroku, na podstawie art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 k.c.

Zadośćuczynienie w powyższej kwocie stanowi ekonomicznie odczuwalną wartość, ale jednocześnie utrzymane jest w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Kompensuje doznaną przez powoda krzywdę, nie jest przy tym rażąco wygórowane i nie prowadzi do nieuzasadnionego przysporzenia w jego majątku. Dlatego w pozostałej części Sąd powództwo o zadośćuczynienie oddalił, jako wygórowane, a przez to niezasadne, o czym orzekł, jak w pkt 6 wyroku.

Kwotę zadośćuczynienia zasądzono na rzecz powoda z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 21 listopada 2020 r., na podstawie art. 481 k.c.
w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016 r., w zw. z art. 476 k.c. i art. 817 k.c. oraz art. 14 ust. 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jedn., Dz. U. z 2022 r., poz. 2277 ze zm.), gdyż w toku postępowania likwidacyjnego, tj. 20 listopada 2020 r. pozwana spółka ostatecznie odmówiła wypłaty żądanej kwoty zadośćuczynienia (50 000,00 zł), a zatem w tym dniu roszczenie powoda stało się wymagalne, a w dniu następnym pozwana spółka pozostawała już w zwłoce.

Z treści art. 907 § k.c. wynika, że jeżeli obowiązek płacenia renty wynika
z ustawy, każda ze stron może w razie zmiany stosunków żądać zmiany wysokości lub czasu trwania renty, chociażby wysokość renty i czas jej trwania były ustalone w orzeczeniu sądowym lub w umowie. W tym miejscu należy stwierdzić,
że powództwo oparte na treści art. 907 § 2 k.c. może zostać uwzględnione tylko wtedy, gdy pojawiły się fakty, które zaistniały po zakończeniu poprzedniej sprawy, w której ustalono wysokość renty.

Mając powyższe na uwadze oraz zgromadzony w sprawie materiał dowodowy należy stwierdzić, że powód nie udowodnił, aby istniały
podstawy do podwyższenia renty za zwiększone potrzeby.

Po pierwsze, nie zwiększyły się koszty pomocy osób trzecich, gdyż z opinii biegłego lekarza ortopedy wynika, że powód potrzebuje pomocy zaledwie przez kilka godzin tygodniowo, co w części potwierdził biegły rehabilitant, ustalając,
że może to być 7 godzin tygodniowo. Zatem powód nie udowodnił, że dalej potrzebuje pomocy osób trzecich w wymiarze 4 godzin dziennie. Nawet gdyby przyjąć, że koszt roboczogodziny wzrósł, co jest raczej oczywiste, mając
na uwadze chociażby wzrost najniższego wynagrodzenia, to i tak nie doprowadzi to do podwyższenia renty z tego tytułu. Po drugie, powód nie udowodnił, by dodatkowo kwotą przekraczającą 100,00 zł miesięcznie pokrywał koszty dojazdów do placówek medycznych. Po trzecie, powód nie udowodnił, by z uwagi na stan zdrowia zmuszony był do ponoszenia dodatkowych kosztów zabiegów (...) i kosztów leczenia ortopedycznego w wysokości 195,00 zł miesięcznie (zakup leku P. i R.). Po czwarte, powód nie udowodnił,
by był zmuszony do ponoszenia dodatkowych kosztów zaopatrzenia ortopedycznego i zakupu maści i kremów na blizny w wysokości przekraczającej 40,00 zł miesięcznie. Twierdzenia powoda w tym zakresie są nie tylko gołosłowne, ale są przede wszystkim sprzeczne z opinią biegłego lekarza z zakresu chirurgii plastycznej i biegłego lekarza z zakresu ortopedii.

Z opinii biegłego z zakresu rehabilitacji wynika, że powód zmuszony jest ponosić dodatkowe koszty rehabilitacji sanatoryjnej w wysokości co najmniej 100,00 zł miesięcznie (żądanie zawarte w pozwie). Jednakże mając na uwadze,
że koszty pozostałych składników renty za zwiększone potrzeby uległy obniżeniu
o kwotę znacznie przekraczająca 100,00 zł miesięcznie, to należało uznać, że brak jest podstaw do podwyższenia renty za okres od 1 stycznia 2018 r. Dlatego Sąd orzekł, jak w pkt 6 wyroku i oddalił powództwo sprecyzowane w pkt 2 i 3 pozwu.

W judykaturze akcentuje się, że nie sama tylko utrata zdrowia, lecz rzeczywista utrata zdolności zarobkowania i widoków na przyszłość, a także rzeczywiste zwiększenie się potrzeb poszkodowanego jako następstwo wywołania uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia stanowią przesłanki zasądzenia renty
po myśli art. 444 § 2 k.c., bowiem szkoda według art. 415 k.c. musi posiadać walor realny, nie zaś tylko teoretyczny (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z 7 maja 1998 r., III CKU 18/98, Prok. i Pr.-wkł. 1998, nr 11-12, s. 35 i z dnia 6 października 2000 r., II UKN 10/00, OSNP 2002, nr 9, poz. 221). Wskazane następstwa muszą mieć charakter trwały, lecz nie muszą mieć charakteru nieodwracalnego. Każda z tych okoliczności może stanowić samodzielną podstawę zasądzenia renty, jednakże konieczną przesłanką jest powstanie szkody bądź to w postaci zwiększenia wydatków, bądź to zmniejszenia dochodów (patrz: M. Nesterowicz (w:) Kodeks..., s. 426; G. Bieniek (w:) Komentarz..., s. 418; A. Cisek (w:) Kodeks..., s. 792; wyrok Sądu Najwyższego z 24 września 2009 r., II PK 65/09, LEX nr 558304).

W zakresie renty za utracone dochody Sąd stosował art. 322 k.p.c., gdyż ustalenie faktycznie utraconych dochodów przez powoda nastręczało duże trudności z uwagi na to, że Sąd nie dysponował dowodem, z którego wynikałaby wysokość jego wynagrodzenia przed wypadkiem i w okresie objętym pozwem. Zatem od wysokości najniższego wynagrodzenie miesięcznego netto
za poszczególne lata należało odliczać wysokość miesięcznej renty inwalidzkiej netto za poszczególne lata. Taki mechanizm wyliczenia utraconych dochodów został akceptowany przez pozwaną spółkę w jej piśmie z 16 listopada 2020 r.

Powód żądał renty za utracone dochody za okres od 1 stycznia 2018 r.
do 30 kwietnia 2022 r. i na przyszłość od 1 maja 2022 r. Sąd ustalił, iż w okresie od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. powód, gdyby pracował, uzyskiwałby dochód w wysokości najniższego wynagrodzenia netto miesięcznie, czyli
w wysokości 1 530,00 zł; w okresie od 1 stycznia 2019 r. do 31 grudnia 2019 r.
w wysokości 1 634,00 zł; w okresie od 1 stycznia 2020 r. do 31 grudnia 2020 r.
w wysokości 1 920,62 zł, w okresie od 1 stycznia 2021 r. do 31 grudnia 2021 r.
w wysokości 2 061,67 zł i w okresie od 1 stycznia 2022 r. w wysokości 2 363,56 zł. Ponadto Sąd ustalił, że w okresie od 1 stycznia 2018 r. do 28 lutego 2018 r. powód otrzymywał rentę w wysokości 1 332,15 zł; w okresie od 1 marca 2018 r. do 28 lutego 2019 r. w wysokości 1 370,34 zł; w okresie od 1 marca 2019 r.
do 29 lutego 2020 r. w wysokości 1 432,92 zł; w okresie od 1 marca 2020 r.
do 28 lutego 2021 r. w wysokości 1 511,57 zł; w okresie od 1 marca 2021 r.
w wysokości 1 573,83 zł.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że w okresie od 1 stycznia 2018 r. do 29 lutego 2020 r. powód otrzymałby, gdyby pracował, wynagrodzenie w wysokości 41 809,24 zł (12 x 1 530,00 zł plus 12 x 1 634,00 zł plus 2 x 1 920,62 zł). Natomiast w tym samym okresie powód otrzymał rentę w wysokości 36 303,42 zł (2 x 1 332,15 zł plus 12 x 1 370,34 zł plus 12 x 1 432,92 zł). Różnica obu kwot daje kwotę 5 505,82 zł, która została zasądzona w pkt 2 wyroku, na podstawie art.
art. 444 § 2 k.c.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że w okresie od 1 marca 2020 r. do 30 listopada 2020 r. powód otrzymałby, gdyby pracował, wynagrodzenie
w wysokości 17 285,58 zł (9 x 1 920,62 zł). Natomiast w tym samym okresie powód otrzymał rentę w wysokości 13 604,13 zł (9 x 1 511,57 zł). Różnica obu kwot daje kwotę 3 681,45 zł, która została zasądzona w pkt 3 a wyroku,
na podstawie art. 444 § 2 k.c.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że w grudniu 2020 r. powód otrzymałby, gdyby pracował, wynagrodzenie w wysokości 1 920,62 zł. Natomiast w tym samym miesiącu powód otrzymał rentę w wysokości 1 511,57. Różnica obu kwot daje kwotę 409,05 zł. W związku z tym, że powód otrzymał w tym miesiącu kwotę 109,50 zł, to należy stwierdzić, że do zapłaty pozostaje kwota 300,00 zł, którą Sąd zasądził w pkt 3 b wyroku, na podstawie art. 444 § 2 k.c.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że w okresie od 1 stycznia 2021 r. do 28 lutego 2021 r. powód otrzymałby, gdyby pracował, wynagrodzenie
w wysokości 4 123,34 zł (2 x 2 061,67 zł). Natomiast w tym samym okresie powód otrzymał rentę w wysokości 3 023,14 zł (2 x 1 511,57 zł). Różnica obu kwot daje kwotę 1 100,20 zł, którą należy podzielić przez 2, co daje kwotę 550,10 zł.
W związku z tym, że powód otrzymał w tym okresie kwotę po 109,05 zł miesięcznie,
to należy stwierdzić, że do zapłaty pozostaje kwota 441,05 zł, którą Sąd zasądził w pkt 3 c wyroku, na podstawie art. 444 § 2 k.c.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że w okresie od 1 marca 2021 r. do 31 grudnia 2021 r. powód otrzymałby, gdyby pracował, wynagrodzenie
w wysokości 20 616,70 zł (10 x 2 061,67 zł). Natomiast w tym samym okresie powód otrzymał rentę w wysokości 15 738,30 zł (10 x 1 573,83 zł). Różnica obu kwot daje kwotę 4 878,40 zł, którą należy podzielić przez 10, co daje kwotę 487,84 zł. W związku z tym, że powód otrzymał w tym okresie kwotę po 109,05 zł miesięcznie, to należy stwierdzić, że do zapłaty pozostaje kwota 378,79 zł, którą Sąd zasądził w pkt 3 d wyroku, na podstawie art. 444 § 2 k.c.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że w okresie od 1 stycznia 2022 r. do 30 kwietnia 2022 r. powód otrzymałby, gdyby pracował, wynagrodzenie w wysokości 9 454,24 zł (4 x 2 363,56 zł). Natomiast w tym samym okresie powód otrzymał rentę w wysokości 6 295,32 zł (4 x 1 573,83 zł). Różnica obu kwot daje kwotę 3 158,92 zł, którą należy podzielić przez 4, co daje kwotę 789,73 zł. W związku z tym, że powód otrzymał w tym okresie kwotę po 109,05 zł miesięcznie, to należy stwierdzić, że do zapłaty pozostaje kwota 680,68 zł, dlatego Sąd orzekł, jak w pkt 3 e wyroku, na podstawie art. 444 § 2 k.c.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że w okresie od 1 maja 2022 r. powód otrzymałby, gdyby pracował, wynagrodzenie w wysokości 2 363,56 zł. Natomiast w maju 2022 r. otrzymał rentę w wysokości 1 573,83 zł. Różnica obu kwot daje kwotę 789,73 zł, którą Sąd zasądził od 1 maja 2022 r. i na przyszłość
w pkt 3 f wyroku, na podstawie art. art. 444 § 2 k.c.

Rentę skapitalizowaną za okres od 1 stycznia 2018 r. do 29 lutego 2020 r. w wysokości 5 505,82 zł i za okres od 1 marca 2020 r. do 30 listopada 2020 r.
w wysokości 3 681,45 zł zasądzono na rzecz powoda wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie zgodnie z jego żądaniem, na podstawie art. 481 k.c., gdyż
przed wytoczeniem powództwa wystąpił on z żądaniem jej zasądzenia, natomiast pozwana spółka w piśmie z 20 listopada 2020 r. odmówiła jej zapłaty, zatem
20 listopada 2020 r. powyższe roszczenie powoda stało się wymagalne, a od dnia następnego pozwana spółka pozostawała w zwłoce.

Część rat renty w wysokości po 300,00 zł miesięcznie za okres od początku grudnia 2020 r. do końca kwietnia 2022 r. zasądzono na rzecz powoda wraz
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie zgodnie z jego żądaniem od 11. dnia każdego miesiąca, na podstawie art. 481 k.c., gdyż przed wytoczeniem powództwa wystąpił on z żądaniem zasądzenia kwoty po 409,05 zł do 10. dnia każdego miesiąca, poczynając od 1 marca 2020 r. Natomiast pozwana spółka w piśmie
z 20 listopada 2020 r. odmówiła jej zapłaty, zatem pozostawała w zwłoce
od 11. dnia każdego miesiąca za wyżej wymieniony okres.

Pozostałą część rat renty w wysokości łącznej 282,10 zł za okres
od 1 stycznia 2021 r. do 28 lutego 2021 r. i w wysokości łącznej 787,90 zł za okres od 1 marca 2021 r. do 31 grudnia 2021 r., Sąd zasądził na podstawie art. 481 k.c. od dnia 12 marca 2022 r., gdyż uznał, że nie należą się one od dnia doręczenia pozwanej spółce pisma procesowego z 3 lutego 2022 r., czyli od 25 lutego 2022 r., lecz od 12 marca 2022 r., gdyż 11 marca 2022 r. upłynął czternastodniowy termin do wykonania zobowiązania - po myśli art. 455 k.c. Zatem 11 marca 2022 r. część roszczenia o rentę (płatną do 10. dnia każdego miesiąca) stała
się wymagalna, a od dnia następnego pozwana spółka pozostawała już w zwłoce.

Sąd umorzył postępowanie w zakresie żądania odsetek ustawowych
za opóźnienie od kwoty renty z tytułu utraconych zarobków w wysokości po 380,68 zł miesięcznie za okres od 1 stycznia 2022 r. do dnia 30 kwietnia 2022 r. oraz
za okres od 1 maja 2022 r. i na przyszłość wobec cofnięcia pozwu, o czym orzekł, jak w pkt 4 wyroku, na podstawie art. 355 k.p.c. w zw. z art. 203 k.p.c., gdyż cofnięcie pozwu było zgodne z prawem i zasadami współżycia społecznego oraz nie miało na celu obejście prawa.

Z uwagi na powyższe Sąd powództwo o odsetki od poszczególnych rat renty oddalił w pozostałej części, o czym orzekł, jak w pkt 6 wyroku.

Sąd umorzył postępowanie w zakresie żądania renty z tytułu utraconych zarobków, co do dodatkowej kwoty po 109,05 zł miesięcznie za okres od 1 grudnia 2020 r. do dnia 30 kwietnia 2022 r. - wobec cofnięcia pozwu wraz z zrzeczeniem się roszczenia, o czym orzekł, jak w pkt 5 wyroku, na podstawie art. 355 k.p.c.
w zw. z art. 203 k.p.c., gdyż cofnięcie pozwu było zgodne z prawem i zasadami współżycia społecznego i nie miało na celu obejście prawa.

O kosztach zastępstwa prawnego Sąd orzekł, jak w pkt 7 wyroku,
na podstawie art. 100 k.p.c., gdyż strony wygrały i przegrały proces prawie
w takim samym zakresie (48,20 % do 51,80 %).

Z uwagi na trudną sytuację majątkową i życiową powoda, Sąd nie obciążył go brakującymi kosztami sądowymi, o czym orzekł, jak w pkt 8 wyroku,
na podstawie art. 102 k.p.c.

O brakujących kosztach procesu, które wynoszą łącznie 15 626,42 zł (brakująca opłata stosunkowa w wysokości 6 796,00 zł i brakujące koszty opinii biegłych w wysokości 8 830,42 zł) i które stosownie do treści art. 113 ustawy
o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn., Dz. U. z 2022 roku, poz. 1125) w zw. z art. 100 k.p.c. obciążają pozwaną spółkę w 48,20 %, czyli
do wysokości 7 531,93 zł (48,20 % z kwoty 15 626,42 zł), Sąd orzekł, jak w pkt 9 wyroku.