Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 kwietnia 2022 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SA Ewa Stryczyńska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Beata Wachowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 kwietnia 2022 r. w W.

sprawy K. K.

przeciwko Dyrektorowi Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W.

o wysokość policyjnej renty inwalidzkiej i emerytury przez zwiększenie wysokości tych świadczeń z tytułu inwalidztwa pozostającego w związku ze służbą

na skutek apelacji K. K.

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie XIII Wydział Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 20 listopada 2018 r. sygn. akt XIII U 1783/16

I.  oddala apelację;

II.  nie obciąża K. K. kosztami zastępstwa prawnego Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W. w postępowaniu apelacyjnym.

Ewa Stryczyńska

Sygn. akt III AUa 384/19

UZASADNIENIE

Decyzją z 17 czerwca 2016 r. nr (...) Dyrektor Zakładu Emerytalno-Rentowego MSWiA po rozpoznaniu wniosku z 16 czerwca 2016 r. ustalił K. K. prawo do renty inwalidzkiej. Organ wskazał, że Centralna Komisja Lekarska w G. orzeczeniem (...) wydanym 28 stycznia 2016 r. uznała, że K. K. należy do III grupy inwalidów, których inwalidztwo nie pozostaje w związku ze służbą (k. 27 a.r.).

K. K. wniosła odwołanie od powyższej decyzji żądając jej zmiany przez uznanie jej za osobę o trwałej niezdolności do służby na stałe oraz częściowej zdolności do pracy, tj. przyznanie prawa do II grupy inwalidzkiej w związku ze służbą w Policji, w tym w związku ze szczególnymi jej warunkami i właściwościami, a tym samym powinna zostać zwiększona o 10 % podstawa wymiaru. W uzasadnieniu odwołująca się wskazała, że jej stan zdrowia, który uległ istotnemu pogorszeniu, stanowi przeciwskazania do pracy w charakterze policjanta, jak również innej pracy zgodnej z poziomem wykształcenia odwołującej się, bez uszczerbku na jej zdrowiu (odwołanie – k. 2-4 a.s.).

Decyzją z 17 czerwca 2016 r. nr (...) Dyrektor Zakładu Emerytalno-Rentowego MSWiA po rozpoznaniu wniosku z 16 czerwca 2016 r., odmówił K. K. prawa do zwiększenia emerytury z tytułu inwalidztwa pozostającego w związku ze służbą, powołując się na orzeczenie Centralnej Komisji Lekarskiej (...) z 28 stycznia 2016 r. (k. 28 a.r.).

K. K. wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji przez uznanie, że jej emerytura policyjna powinna wynosić 71,9 % podstawy wymiaru, gdyż w ocenie odwołującej się schorzenia powodujące jej inwalidztwo winny być uznane jako pozostające w związku ze służbą w Policji (odwołanie – k. 18-19 a.s.).

Dyrektor Zakładu Emerytalno-Rentowego MSWiA wniósł o oddalenie odwołań. Organ wskazał, że w związku z orzeczeniem Centralnej Komisji Lekarskiej (...) z 28 stycznia 2016 r., nie została spełniona ustawowa przesłanka niezbędna do podwyższenia emerytury policyjnej (odpowiedź na odwołanie – k.33-35 a.s.).

W toku sprawy strony podtrzymały swoje stanowiska.

Wyrokiem z 20 listopada 2018 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XIII Wydział Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołania K. K. od decyzji Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w W. z 17 czerwca 2016 r. nr (...) i z 17 czerwca 2016 r. nr (...) i nie obciążył K. K. obowiązkiem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego pozwanego organu.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy oparł na następujących ustaleniach faktycznych:

K. K. (ur. (...)) od 16 listopada 1994 r. do 31 marca 2016 r. odbywała służbę w Komendzie Wojewódzkiej Policji w T. a następnie w Komendzie Wojewódzkiej Policji w B. (zaświadczenie o przebiegu służby – k. 12 a.r.). Początkowo pracowała w „drogówce” a następnie w konwojach, po czym jako pracownik biurowy (opinia – k. 171 a.s.).

W 1999 r. odwołująca się, prowadząc samochód służbowy uległa wypadkowi (dachowanie). W szpitalu MSWiA zdiagnozowano u odwołującej się uraz kręgosłupa szyjnego, uraz głowy i wylew w okolicy oka (opinia – k. 170 a.s.).

Odwołująca się od 12 marca 2015 r. nieprzerwanie przebywała na zwolnieniach lekarskich (opinia – k. 195 a.s.).

K. K. od marca 2015 r. rozpoczęła leczenie psychiatryczne (opinia – k. 196 a.s.). W dniu 27 maja 2015 r. uległa drugiemu wypadkowi komunikacyjnemu, który miał miejsce poza służbą w czasie korzystania ze zwolnienia lekarskiego. W wyniku tego wypadku odwołująca się doznała urazu kręgosłupa w postaci dyskopatii (opinia – k. 170 a.s.). Ponadto, od września 2015 r. u odwołującej się nasiliły się dolegliwości psychiczne. 2 grudnia 2015 r. rozpoznano u odwołującej się nerwicę neurasteniczną, która w znaczny sposób ograniczyła sprawność ustroju z odczynem depresyjnym. Od 15 maja 2017 r. do 4 sierpnia 2017 r. leczona była w Oddziale Dziennym Zaburzeń Nerwicowych z rozpoznaniem neurastenii. Odwołująca się otrzymała leczenie farmakologiczne i korzystała z psychoterapii (opinia – k. 196 a.s.).

Celem ustalenia stanu zdrowia odwołującej się oraz jej zdolności fizycznej i psychicznej skierowano ją na badanie.

Odwołująca się jest trwale niezdolna do służby (orzeczenie Komisji Lekarskiej w B. z 6 listopada 2015 r. – k. 6 a.r.).

Centralna Komisja Lekarska w G. orzeczeniem (...) wydanym 28 stycznia 2016 r. uznała, że K. K. należy do III grupy inwalidów, których inwalidztwo nie pozostaje w związku ze służbą (orzeczenie – k. 8 a.r.). W związku z tym, rozkazem personalnym z 15 marca 2016 r. odwołująca się została zwolniona ze służby 31 marca 2016 r. (rozkaz personalny – k. 2 a.r.).

Decyzją z 19 kwietnia 2016 r., od 1 kwietnia 2016 r. przyznano K. K. prawo do emerytury policyjnej. Łączna wysokość świadczenia stanowiła 56,9 % podstawy wymiaru i wyniosła 2 999,48 zł (wniosek o emeryturę z 18 marca 2016 r. - k. 10 a.r.; decyzja z 19 kwietnia 2016 r. – k. 19 a.r.).

K. K. 16 czerwca 2016 r. wniosła o podwyższenie jej emerytury z tytułu inwalidztwa pozostającego w związku ze służbą, oraz o wydanie decyzji ustalającej jej prawo do renty w wysokości odpowiadającej przyznanej grupie inwalidzkiej (wniosek z 16 czerwca 2016 r. – k. 26 a.r.).

Dyrektor Zakładu Emerytalno-Rentowego MSWiA rozpoznał powyższy wniosek w wyniku czego wydał zaskarżone decyzje. I tak decyzją z 17 czerwca 2016 r. nr (...) ustalił K. K. prawo do renty inwalidzkiej wskazując, że Centralna Komisja Lekarska w G. orzeczeniem (...) wydanym 28 stycznia 2016 r. uznała, że K. K. należy do III grupy inwalidów, których inwalidztwo nie pozostaje w związku ze służbą. Łączna wysokość renty inwalidzkiej stanowiła 40% podstawy wymiaru i wyniosła 2 108,60 zł, a decyzją z 17 czerwca 2016 r. nr (...) Dyrektor Zakładu Emerytalno-Rentowego MSWiA po rozpoznaniu wniosku z 16 czerwca 2016 r., odmówił K. K. prawa do zwiększenia emerytury z tytułu inwalidztwa pozostającego w związku ze służbą, powołując się na orzeczenie Centralnej Komisji Lekarskiej (...) z 28 stycznia 2016 r.

K. K. należy do III grupy inwalidzkiej bez związku ze służbą. Inwalidztwo istnieje od 6 listopada 2015 r. do listopada 2017 r. Odwołująca się jest trwale niezdolna do służby, ale jest zdolna do pracy (opinia psychiatryczna – k. 76 a.s.; opinia neurologiczna – k. 172 a.s.; opinia psychiatryczna – k. 198 a.s.). Odwołująca się nie jest inwalidą z przyczyn kardiologicznych (opinia – k. 99 a.s.).

Opinia biegłego miała na celu ułatwienie sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego, albowiem w niniejszej sprawie wymagane były wiadomości specjalne. Zdaniem Sądu biegła w sposób dostateczny wypowiedziała się na temat przyczyn, dla których nie ma podstaw by uznać schorzenia odwołującej się jako schorzenia pozostające w związku ze służbą.

Biegły podzielił stanowisko Centralnej Komisji Lekarskiej w G., która uznała, że K. K. należy do III grupy inwalidów, których inwalidztwo nie pozostaje w związku ze służbą. Biegły wskazał, że odwołująca się leczy się psychiatrycznie od marca 2015 r., pogorszenie stanu zdrowia u odwołującej się nastąpiło pod koniec służby w pionie ruchu drogowego. Bardzo przeżywała wypadki, zwłaszcza z udziałem dzieci. Później nawracały ich wspomnienia. U odwołującej się rozpoznano zaburzenia neurasteniczne, zaburzenia adaptacyjne. Biegła wskazała, że w dacie badania przez (...) i (...) (2015 r.) w obrazie klinicznym dominowały objawy zaburzeń adaptacyjnych. Powodowały one inwalidztwo III grupy (całkowita niezdolność do służby, zdolność do pracy) w rozumieniu art. 20 ust. 1 ustawy z 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin. Inwalidztwo było okresowe i trwało do listopada 2017 r. z datą powstania 6 listopada 2015 r. Nie pozostawało w związku ze służbą ponieważ zaburzenia adaptacyjne nie są wymienione w wykazie schorzeń i chorób pozostających w związku ze służbą. (rozporządzenie MSWiA z 29 września 2005 r.). Ponadto biegła stwierdziła, że zaburzenia neurasteniczne nie powodowały inwalidztwa. Nie były przewlekłe ani utrwalone, leczone dopiero od kilku miesięcy.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie niekwestionowanych dokumentów znajdujących się w aktach sprawy i opinii biegłych sądowych, a w szczególności opinii psychiatrycznej biegłej sądowej M. P. (1).

Opinie biegłych, w ocenie Sądu, zostały wydane zgodnie z wiedzą specjalistyczną i na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, jednak za decydujące w sprawie Sąd uznał opinię ww. biegłego, bowiem głównym źródłem problemów zdrowotnych odwołującej się były przyczyny psychiatryczne. Sąd nie poczynił ustaleń faktycznych na podstawie opinii biegłej B. P. (1), wobec zarzutów odwołującej się do opinii ww. biegłej. Odwołująca się zarzuciła bowiem biegłej, że we wnioskach końcowych nie wyjaśniła, na podstawie jakich przesłanek faktycznych i prawnych, uznała ona, że schorzenie powodujące inwalidztwo III grupy nie pozostaje w związku ze służbą w Policji (zarzuty – k. 125 i n. a.s.). W związku z tym, w toku sprawy, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego psychiatry innego niż B. P. (1) (postanowienie – k. 130 a.s.).

Mając na uwadze powyższe ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy uznał odwołanie K. K. za bezzasadne i wskazał, że zgodnie z art. 19 ustawy z 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin renta inwalidzka przysługuje funkcjonariuszowi zwolnionemu ze służby, który stał się inwalidą wskutek stałego lub długotrwałego naruszenia sprawności organizmu:

1) w czasie pełnienia służby albo

2) w ciągu 18 miesięcy po zwolnieniu ze służby, jeżeli inwalidztwo jest następstwem urazów doznanych w czasie pełnienia służby lub chorób powstałych w tym czasie;

3) w ciągu 3 lat po zwolnieniu ze służby, jeżeli inwalidztwo jest następstwem wypadku pozostającego w związku z pełnieniem służby albo choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby.

Stosownie do art. 20 ust. 1, 2 ww. ustawy ustala się trzy grupy inwalidztwa funkcjonariuszy całkowicie niezdolnych do służby: I grupę - obejmującą całkowicie niezdolnych do pracy; II grupę - obejmującą częściowo niezdolnych do pracy; III grupę - obejmującą zdolnych do pracy. W zależności od przyczyny powstania inwalidztwa pozostaje ono w związku lub nie pozostaje w związku ze służbą.

Na podstawie art. 22 ww. ustawy renta inwalidzka wynosi dla inwalidów zaliczonych do: I grupy - 80%, II grupy - 70%, III grupy - 40% podstawy wymiaru bez uwzględnienia dodatków, o których mowa w art. 18 ust. 1 ustawy. Rentę inwalidzką zwiększa się o 10% podstawy wymiaru inwalidom, których inwalidztwo powstało wskutek wypadku pozostającego w związku ze służbą lub wskutek choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami bądź warunkami tej służby, z tytułu których przysługują świadczenia odszkodowawcze.

Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy stwierdził, że podstawowe znaczenie dla niniejszej sprawy ma art. 22 ust. 2 ustawy z 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji. Zatem zwiększenie o 10 % podstawy wymiaru przysługuje inwalidom, których inwalidztwo pozostaje wskutek choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami bądź warunkami tej służby, z tytułu których przysługują świadczenia odszkodowawcze.

Sąd Okręgowy podkreślił przy tym, że w postępowaniu sądowym ocena niezdolności do pracy, w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających z tego ograniczeń możliwości wykonywania pracy - weryfikacja orzeczeń lekarzy orzeczników, z zasady wymaga wiadomości specjalnych. W takiej sytuacji, sąd nie może orzekać wbrew opinii biegłych sądowych. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego, wtedy gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Dlatego też opinie sądowo-lekarskie sporządzone w sprawie przez lekarzy specjalistów dla oceny schorzeń ubezpieczonego mają zasadniczy walor dowodowy (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 10 października 2013 r., sygn. III AUa 190/13).

Sąd podkreślił, że ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności mającej zasadnicze znaczenie opinii biegłego lekarza sądowego psychiatry M. P. (1) wynika, że u odwołującej się rozpoznano zaburzenia neurasteniczne, zaburzenia adaptacyjne. Biegła wskazała, że w dacie badania przez (...) i (...) (2015 r.) w obrazie klinicznym dominowały objawy zaburzeń adaptacyjnych. Powodowały one inwalidztwo III grupy (całkowita niezdolność do służby, zdolność do pracy) w rozumieniu art. 20 ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji. Inwalidztwo było okresowe do listopada 2017 r. z datą powstania 6 listopada 2015 r. Nie pozostawało w związku ze służbą ponieważ zaburzenia adaptacyjne nie są wymienione w wykazie schorzeń i chorób pozostających w związku ze służbą. (rozporządzenie MSWiA z 29 września 2005 r.). Ponadto biegła stwierdziła, że zaburzenia neurasteniczne nie powodowały inwalidztwa, nie były przewlekłe ani utrwalone, leczone dopiero od kilku miesięcy.

W związku z powyższym skoro inwalidztwo odwołującej się nie powstało w związku ze służbą i została ona zakwalifikowana do III grupy inwalidów, Sąd uznał, że odwołująca się nie spełnia przesłanek określonych w art. 22 ust. 2 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, ponieważ stwierdzone przez biegłą zaburzenia adaptacyjne nie są wymienione w wykazie schorzeń i chorób pozostających w związku ze służbą.

Dodatkowo Sąd wskazał, że brak jest w świetle sporządzonych opinii podstaw do dopuszczenia dowodu z opinii kolejnego innego biegłego psychiatry (w tym obserwacji w warunkach szpitalnych) oraz medycyny pracy, co znalazło odzwierciedlenie w postanowieniu z 13 listopada 2018 r.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § l k.p.c., orzekł o oddaleniu odwołań.

Uzasadniając rozstrzygnięcie o kosztach procesu Sąd wskazał, że zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z art. 98 k.p.c. strona przegrywająca sprawę ma obowiązek zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowej obrony. W myśl art. 102 k.p.c. w wypadkach szczególnie uzasadnionych Sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Sąd wskazał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy dawał podstawy by uznać, że w niniejszej sprawie zachodzą okoliczności do zastosowania tego przepisu, Sąd odstąpił od obciążania odwołującej się zwrotem kosztów procesu na rzecz strony pozwanej, uznając, że zachodzi szczególnie uzasadniony przypadek, gdyż skarżąca pobiera jedynie okresowe świadczenie rentowe, a ponadto cierpi na liczne schorzenia.

Apelację od powyższego wyroku wniosła odwołująca się zaskarżając wyrok w całości zarzuciła Sądowi Okręgowemu:

1. obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 22 ust. 2 oraz art. 15 ust. 4 w zw. art. 20 ust. 3 pkt. 4 i 5 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Anty korupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin, jako konsekwencja przyjęcia i zastosowania przez Sąd wadliwych ustaleń dokonanych w opinii biegłej sądowej lekarza psychiatrii M. P. (1), a tym samym wydanie wyroku w oparciu o niepełną opinię biegłej sądowej która opracowana została bez możliwości zapoznania się przez biegłego z zakresem obowiązków służbowych spoczywających na K. K. w przebiegu jej służby w Policji, co ostatecznie wpłynęło w sposób istotny na rozstrzygnięcie Sądu;

2. naruszenie przepisów prawa procesowego - tj.:

a) art. 233 § 1 k.p.c., przez brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz nieprawidłową i sprzeczną z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania jego ocenę, co skutkowało niewłaściwą oceną stanu faktycznego a w konsekwencji oddaleniem odwołań, które to naruszenie wynikało w szczególności z błędnego i nieuzasadnionego uznania, że opinia biegłej sądowej lekarza psychiatrii M. P. (1) z 15 czerwca 2018r. jest pełna, jasna i sporządzona zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 285 § 1 k.p.c. i może stanowić miarodajny dowód w sprawie do wydania wyroku, pomimo, że została ona sporządzona bez wymaganej dokumentacji z zakresu obowiązków na zajmowanym stanowisku przez odwołującą się, opisu czynników szkodliwych występujących w środowisku służby, zgodnie z przepisami medycyny pracy;

b) pominięcie z jednoczesnym odmówieniem dopuszczenia dowodu z opinii niezależnego biegłego sądowego z dziedziny medycyny pracy, gdy tymczasem z uwagi na specyficzny charakter służby (pracy) oraz brak wymaganych dokumentów dotyczących zakresu obowiązków na zajmowanym stanowisku przez odwołującą się, opisu czynników szkodliwych występujących w środowisku służby, zgodnie z przepisami medycyny pracy — dowód ten był wręcz niezbędny do przeprowadzenia, a także nieuzasadnione pominięcie innych dowodów zgłoszonych przez pełnomocnika odwołującej się w toku procesu.

Powołując się na powyższe zarzuty odwołująca się wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie co do istoty sprawy (art. 386 § 4 k.p.c.) przez uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych mając na uwadze wytyczne zawarte w Uchwale Składu 7 Sędziów Sądu Najwyższego - Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych - zasada prawna z 20 lipca 2016 r. (sygn. III UZP 2/16).

Pełnomocnik organu rentowego na rozprawie apelacyjnej 28 kwietnia 2022 r. wniósł o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa prawnego w postepowaniu apelacyjnym, nie wyjaśniając merytorycznych podstaw tego stanowiska procesowego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja odwołującej się - jako bezzasadna - podlegała oddaleniu.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że Sąd Apelacyjny podziela ustalenia dotyczące stanu faktycznego poczynione przez Sąd pierwszej instancji i przyjmuje je, czyniąc podstawą własnego rozstrzygnięcia. Zbędne jest ich ponowne przedstawianie, ponieważ orzekając na podstawie materiału zgromadzonego w postępowaniu w pierwszej instancji, sąd odwoławczy nie musi powtarzać dokonanych ustaleń, lecz wystarczy stwierdzenie, że przyjmuje je za własne (por. wyrok Sądu Najwyższego z 23 lipca 2015r., sygn. I CSK 654/14).

Zdaniem Sądu odwoławczego, nie zasługiwały na uwzględnienie sformułowane w apelacji zarzuty dotyczące sprzeczności ustaleń faktycznych Sądu pierwszej instancji z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy określił przedmiot sporu w niniejszej sprawie i w konsekwencji przeprowadził właściwe dowody celem ustalenia okoliczności istotnych dla jej rozstrzygnięcia.

Kluczowe dla dokonania kontroli zaskarżonej decyzji było ustalenie, czy odwołująca się, która mocą decyzji pozwanego organu rentowego z 17 czerwca 2016 r. została uznana za inwalidę wskutek długotrwałego naruszenia sprawności organizmu, ma uzasadnione podstawy żądać aby inwalidztwo powstałe w okresie wskazanym w art. 19 pkt 1 – 3 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Straży Marszałkowskiej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Celno-Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz.U. z 2022 r. poz. 1626 ze zm., dalej zwaną „ustawą o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy”) zostało uznane za pozostające w związku ze służbą.

Przedmiotem postępowania w niniejszej sprawie są dwie decyzje organu rentowego, wydane w tym samym dniu - 17 czerwca 2016 r., mocą których organ rentowy przyznał wnioskodawczyni prawo do policyjnej renty inwalidzkiej stwierdzając, że renta inwalidzka z tytułu zaliczenia do III grupy stanowi 40 % podstawy wymiaru świadczenia, a inwalidztwo nie pozostaje w związku ze służbą oraz odmówił prawa do podwyższenia emerytury policyjnej z tytułu inwalidztwa pozostającego w związku ze służbą. Uzasadniając decyzję odmowną organ rentowy powołał się na orzeczenie Centralnej Komisji Lekarskiej MSW z 28 stycznia 2016 r., mocą którego K. K. została zaliczona do trzeciej grupy inwalidów, których inwalidztwo nie pozostaje w związku ze służbą.

Celem ustalenia faktów dotyczących stanu zdrowia odwołującej się, aby możliwe było dokonanie oceny czy jej inwalidztwo pozostaje w związku ze służbą w Policji, Sąd pierwszej instancji przeprowadził w toku postępowania obszerne postępowanie obejmujące przede wszystkim dowody z opinii biegłych sądowych lekarzy medycyny o specjalnościach adekwatnych do schorzeń, na które cierpi odwołująca się. W związku z tym Sąd Okręgowy dopuścił dowody z opinii biegłych: psychiatrów, neurologa, kardiologa m.in. celem ustalenia czy inwalidztwo wnioskodawczyni pozostaje w związku ze służbą tzn. czy powstało wskutek zdarzeń, faktów, okoliczności wymienionych w art. 20 ust. 3 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy. Opinie kardiologiczna i neurologiczna okazały się nieprzydatne dla rozpoznania sporu w zakresie jego istoty tj. wykazania, że inwalidztwo pozostaje w związku ze służbą.

Ze względu natomiast na charakter i stopień zaawansowania poszczególnych schorzeń zdiagnozowanych u odwołującej się oraz twierdzenia odwołującej się, kluczowymi w sprawie okazały się opinie biegłych sądowych lekarzy specjalistów w zakresie psychiatrii, w tym biegłej M. P. (1), jak również biegłej B. P. (1). Wnioski sformułowane w opiniach obu tych biegłych jednoznacznie potwierdziły z wszechstronnym, medycznym i profesjonalnym ich uzasadnieniem, trafność ustaleń faktycznych przyjętych przez Sąd Okręgowy u podstaw rozstrzygnięcia.

Należy przy tym zgodzić się z Sądem Okręgowym, że z uwagi na stopień szczegółowości ustaleń, wynikających z opinii biegłych, najbardziej przydatną okazała się opinia biegłej M. P. (1), która w najwyższym stopniu zawiera analizę podstaw inwalidztwa odwołującej się wskutek długotrwałego naruszenia sprawności organizmu i braku związku inwalidztwa ze służbą. Wnioski opinii tej biegłej poprzedza wnikliwa analiza dokumentacji medycznej ze stosownym opisem jednostki chorobowej i przekonującymi wnioskami, że odwołująca się nie utraciła zdolności do pracy, w związku z tym nie jest częściowo ani całkowicie niezdolna do pracy, natomiast jest całkowicie niezdolna do służby, przy czym niezdolność ta jest wynikiem schorzenia nie pozostającego w związku ze służbą.

Należy przy tym podkreślić, że w rozpoznawanej sprawie nie jest sporna grupa inwalidztwa (odwołująca się nie kwestionowała zaliczenia jej do III grupy inwalidzkiej), lecz jedynie związek przyczyn inwalidztwa ze służbą. Decyzja odmowna, na co nie dość wyraźnie zwrócił uwagę Sąd Okręgowy, dotyczyła bowiem jedynie odmowy prawa do zwiększenia emerytury z tytułu inwalidztwa pozostającego w związku ze służbą. Sąd Okręgowy natomiast prowadził postępowanie w szerszym zakresie, ustalając także czy stan zdrowia odwołującej się daje uzasadnione podstawy do zaliczenia jej do jednej z trzech grup inwalidztwa funkcjonariuszy całkowicie niezdolnych do służby (I grupy - obejmującej całkowicie niezdolnych do pracy; II grupy - obejmującej częściowo niezdolnych do pracy; III grupy - obejmującej zdolnych do pracy). Prowadząc postępowanie w tym zakresie na okoliczność ustalenia faktów, które nie były sporne (w tym znaczeniu zbędnie), Sąd Okręgowy doszedł do wniosku potwierdzającego trafność zaliczenia odwołującej się do III grupy inwalidów - obejmującej całkowicie niezdolnych do służby a zdolnych do pracy.

Sąd Okręgowy w sposób obszerny, logiczny i wyczerpujący uzasadnił trafność stanowiska, że odwołująca się zalicza się do III grupy inwalidzkiej, bez związku ze służbą. Brak było jakichkolwiek uzasadnionych podstaw do postawienia tezy, że stwierdzone zaburzenia w stanie psychicznym odwołującej się zostały wywołane warunkami służby. Takie wnioski opatrzone stosownym uzasadnieniem wypływają z obu opinii biegłych psychiatrów, powołanych przez Sąd pierwszej instancji, których kompetencje nie budzą wątpliwości.

Z żadnych dowodów przeprowadzonych w sprawie, mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, nie wynika słuszność twierdzenia odwołującej się, że zaburzenia psychiczne jako przyczyna niezdolności do służby mają związek przyczynowo – skutkowy z warunkami tej służby. Dla wykazania tego faktu konieczne byłoby potwierdzenie jego trafności w drodze sięgnięcia przez Sąd do wiadomości specjalnych w postaci opinii biegłego odpowiedniej specjalizacji. W sytuacji braku takiego potwierdzenia, nie jest możliwe wykazanie takiego związku wyłącznie na podstawie twierdzeń odwołującej się, opartych na jej subiektywnym odczuciu i takim też przekonaniu.

Sąd Okręgowy w sposób wyczerpujący i jednoznaczny wyjaśnił przyczyny, dla których w pełni zasadnym było oparcie się w zakresie ustaleń faktycznych na opinii biegłych psychiatrów, w szczególności biegłej M. P. (1), ale także biegłej B. P. (1), których wnioski w zasadniczych kwestiach były ze sobą zbieżne. Opinia ta była stanowcza, spójna i wyczerpująco odpowiadała na wszystkie pytania postawione przez Sąd Okręgowy, w szczególności w zakresie opisania zaburzeń, daty ich powstania, przewidywanego okresu trwania inwalidztwa związanego z ustalonym schorzeniem, a także braku podstaw do stwierdzenia związku ze służbą. Biegła w sposób przekonujący, znajdujący uzasadnienie w dokumentacji medycznej i stanie zdrowia odwołującej się, odniosła się także do jej twierdzeń, że zaburzenia, na które cierpi nie są uwarunkowane czynnikami zewnętrznymi, związanymi ze służbą i nie zostały spowodowane warunkami, w jakich służba była pełniona.

Treść przedmiotowej opinii pozwoliła na ustalenie w sposób niebudzący wątpliwości, że K. K. jest niezdolna do służby z powodu inwalidztwa III grupy wywołanego zaburzeniami w sferze emocjonalnej oraz zaburzeniami adaptacyjnymi bez związku ze służbą. W tym stanie rzeczy należało zgodzić się ze stanowiskiem Sądu Okręgowego, że po przeprowadzeniu wskazanych wyżej dowodów, nie istniała konieczność dopuszczania dowodu z kolejnej opinii biegłego psychiatry na wskazane wyżej okoliczności, czy też biegłego z zakresu medycyny pracy.

Sformułowane przez Sad Okręgowy, na podstawie opinii biegłych, wnioski są spójne z ustaleniami dotyczącymi stanu zdrowia odwołującej się i stanowią logiczną ich konsekwencję. Należy w tym miejscu przypomnieć, że zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą, jeżeli opinia biegłego (biegłych) jest kompetentna i przekonująca, sąd nie ma obowiązku dopuszczania dowodu z dalszej opinii. Dowód z opinii biegłego, jak podkreśla się w orzecznictwie, podlega ocenie sądu z zastosowaniem art. 233 § 1 k.p.c. według właściwych dla przedmiotu opinii kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Porównanie brzmienia § 1 oraz 2 art. 278 k.p.c. prowadzi do wniosku, że władnym co do ustalenia liczby biegłych jest wyłącznie sąd orzekający. W szczególności powołanie kilku biegłych może być zasadne, gdy w sprawie są wymagane wiadomości specjalne z różnych dziedzin. Natomiast - zdaniem doktryny i judykatury - potrzeby powołania innego biegłego nie uzasadnia taka okoliczność, że opinia powołanego już biegłego jest dla strony (w jej odczuciu) niekorzystna. W przeciwnym bowiem razie sąd byłby zobligowany do uwzględniania kolejnych wniosków strony dopóty, dopóki nie zostałaby złożona opinia w pełni ją zadowalająca.

Wbrew twierdzeniu strony apelującej, kwestionowana w niniejszej sprawie opinia biegłej M. P. (1) jest kompletna, odpowiada na wszystkie pytania, a jej wnioski są jednoznaczne i kategoryczne. Opinia ta została oceniona przez Sąd pierwszej instancji zgodnie z przedstawionymi powyżej kryteriami i w tej sytuacji podważanie tej oceny jest nieuprawnione.

Podkreślić w tym miejscu należy, że odwołująca się, w kontekście przesłanek z art. 233 § 1 k.p.c., nie wykazała tego rodzaju uchybień (jak choćby niekompletność, niespójność, bądź wewnętrzna sprzeczność), które dyskwalifikowałyby wartość dowodową sporządzonej na potrzeby przedmiotowego postępowania opinii biegłej (biegłych) z zakresu psychiatrii.

Powinnością biegłego jest odnotowanie faktów dotyczących stanu zdrowia badanej strony, istotnych z punktu widzenia jego specjalności i przedmiotu sporu, w tym przypadku stwierdzenia związku inwalidztwa ze służbą, na podstawie posiadanej wiedzy medycznej i dokonanie ich analizy w świetle przesłanek z art. 20 ust. 3 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy, a następnie uzasadnienie wysnutych na tej podstawie wniosków. Tak sporządzona opinia, musi zostać uznana za prawidłową, co ma miejsce w niniejszej sprawie.

Podniesiony w apelacji zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. okazał się w ocenie Sądu Apelacyjnego bezzasadny. Do naruszenia tego przepisu dochodzi bowiem wówczas, gdy strona apelująca wykaże Sądowi pierwszej instancji uchybienie podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, tj. regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca, gdyż w apelacji zaprezentowana została jedynie odmienna, subiektywna ocena stanu faktycznego sprawy. W judykaturze za utrwalony należy uznać pogląd, że zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie może polegać na zaprezentowaniu własnych, korzystnych dla skarżącego ustaleń faktycznych, a tym samym korzystnej dla niego oceny materiału dowodowego (por. uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z 10 stycznia 2002r., sygn. akt II CKN 572/99, LEX nr 53136).

W orzeczeniu z 10 czerwca 1999r. (sygn. akt II UKN 685/98, OSNAPiUS 2000, nr 17, poz. 655), Sąd Najwyższy stwierdził, że normy swobodnej oceny dowodów wyznaczone są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Swobodna ocena dowodów nie może być dowolna, jednak postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie może być uzasadnione odmienną interpretacją strony co do dowodów zebranych w sprawie, jeśli jednocześnie nie wykaże się, że ocena przyjęta przez Sąd pierwszej instancji za podstawę rozstrzygnięcia przekracza granice swobodnej oceny dowodów (por. także wyrok SN z 10 kwietnia 2000r., sygn. V CKN 17/00, LEX nr 40424).

Sąd Najwyższy wielokrotnie w swoim orzecznictwie wskazywał, że jeżeli wnioski wyprowadzone przez sąd orzekający z zebranego materiału dowodowego są logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, ocena tego sądu nie narusza przepisu art. 233 § 1 k.p.c. i musi się ostać, choćby z materiału tego dawały się wysnuć również wnioski odmienne. Tylko wówczas, gdy brakuje logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych związków przyczynowo-skutkowych, przeprowadzona przez sąd orzekający ocena dowodów może być skutecznie podważona (zob. m.in. wyrok SN z 7 października 2005r., sygn. IV CK 122/05, LEX nr 187124).

Formułując zarzut naruszenia omawianego wyżej przepisu, skarżąca ograniczyła się do stwierdzenia, że Sąd pierwszej instancji przekroczył granice swobodnej oceny dowodów, nie wyjaśniając dokładnie na czym owo przekroczenie polegało. Strona nie może skutecznie zarzucać naruszenia przepisów prawa procesowego czy też błędów w ustaleniach faktycznych jedynie na podstawie niezadowolenia z wyniku sprawy, nie wykazując wad procesowych postępowania poprzedzającego wydanie wyroku. Nie można przy tym zgodzić się z twierdzeniem pełnomocnika odwołującej się, że wnioski wynikające z opinii biegłych psychiatrów dawały podstawę do dalszego uzupełnienia materiału dowodowego w sprawie przez dopuszczenie dowodu z opinii kolejnego biegłego psychiatry, czy też biegłego z dziedziny medycyny pracy. Sąd Okręgowy, wbrew zarzutom sformułowanym w apelacji, wyjaśnił z jakich przyczyn oparcie rozstrzygnięcia na opinii biegłych psychiatrów, w szczególności biegłej G. P. (1) było zasadne i wystarczające, bez konieczności sięgania po dalsze opinie, biegłych innych specjalizacji.

Oceny tej nie zmienia także oddalenie wniosków dowodowych pełnomocnika odwołującej się o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych lekarzy z zakresu psychiatrii na podstawie obserwacji szpitalnej odwołującej się, z jednoczesnym skierowaniem odwołującej się na obserwację psychiatryczną i dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy. Na użytek postępowania sądowego biegłe z zakresu psychiatrii przeprowadziły analizę dokumentacji medycznej, załączonej do akt, badanie wnioskodawczyni oraz wywiad, na podstawie których dokonały autonomicznej oceny zdolności do służby odwołującej się oraz wypowiedziały się co do tego czy schorzenie powodujące niezdolność do służby pozostaje z w związku z tą służbą.

Ponownie zatem należy podkreślić, że Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy i poczynił ustalenia w zakresie istotnym dla jej przedmiotu. Sąd pierwszej instancji w sposób wyczerpujący przeprowadził postępowanie dowodowe, wyprowadził logiczne i spójne wnioski ze zgromadzonego materiału dowodowego, na podstawie których ustalił poprawnie stan faktyczny w sprawie.

Po przeprowadzaniu analizy zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego, Sąd Apelacyjny doszedł do wniosku, że Sąd pierwszej instancji dokonał również prawidłowej oceny prawnej ustalonych w sprawie faktów i w konsekwencji podjął właściwe rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie. Podniesione przez apelującą zarzuty błędnego zastosowania przepisów prawa materialnego okazały się zatem bezzasadne.

Rozważania Sądu Okręgowego dotyczące przesłanek przyznania prawa do renty inwalidzkiej w III grupie, należy uznać za zbędne, jako że kwestia ta, co podniesiono już wyżej, nie była przedmiotem sporu. Chybiony natomiast okazał się zarzut naruszenia art. 20 ust. 2 i 3 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy, określających przesłanki umożliwiające uznanie związku inwalidztwa ze służbą. Zgodnie z brzmieniem tego przepisu w zależności od przyczyny powstania inwalidztwa pozostaje ono w związku lub nie pozostaje w związku ze służbą, przy czym stwierdzenie takiego związku jest możliwe wyłącznie wówczas, gdy inwalidztwo powstało wskutek:

1) zranienia, kontuzji lub innych obrażeń doznanych w czasie wykonywania obowiązków służbowych;

2) wypadku pozostającego w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych;

3) chorób zakaźnych panujących w miejscu służbowego pobytu funkcjonariusza;

4) chorób powstałych w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby;

5) chorób i schorzeń, które istniały przed przyjęciem do służby, lecz uległy pogorszeniu lub ujawniły się w czasie trwania służby wskutek szczególnych właściwości lub warunków służby na określonych stanowiskach.

Żadna z ww. przesłanek nie została wykazana przez odwołującą się w toku postępowania sądowego, zatem tego rodzaju związek nie mógł być stwierdzony w zaskarżonym wyroku. Służyć temu mogło jedynie ustalenie takiego związku w drodze wiadomości specjalnych, a więc przez biegłego sądowego w trybie opinii, zgodnie z art. 278 § 1 k.p.c. Jest to bowiem sytuacja, w której wymagane jest zasięgnięcie przez Sąd wiadomości specjalnych. Tymczasem biegłe sądowe z dziedziny psychiatrii, które potwierdziły naruszenie sprawności organizmu powodujące u odwołującej się inwalidztwo III grupy, w szczególności biegła M. P., ale także biegła B. P., nie stwierdziły takiego związku ze służbą, wyjaśniając, że przyczyny powstania zaburzeń u odwołującej się nie wynikają z warunków w jakich służba była pełniona.

Niezależnie od powyższego, należy wskazać, że przepis art. 20 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy w ust. 4 zawiera delegację ustawową do wydania przepisów wykonawczych dla Ministra właściwego do spraw wewnętrznych i administracji, który na tej podstawie wydał rozporządzenie z dnia 29 września 2005 r. w sprawie wykazu schorzeń i chorób pozostających w związku ze służbą w Policji, Straży Granicznej, Biurze Ochrony Rządu i Państwowej Straży Pożarnej (Dz.U. z 2005 r. Nr 206, poz. 1723, obecnie nie obowiązujące), które obowiązywało w okresie od 5 listopada 2005 r. do 7 czerwca 2019 r., a więc w dacie wydania zaskarżonych decyzji.

Rozporządzenie to zawiera załączniki: wykaz chorób powstałych w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby w policji, straży granicznej, biurze ochrony rządu i państwowej straży pożarnej (załącznik nr 1) oraz wykaz chorób i schorzeń, które istniały przed przyjęciem do służby, lecz uległy pogorszeniu lub ujawniły się w czasie trwania służby w policji, straży granicznej, biurze ochrony rządu i państwowej straży pożarnej wskutek szczególnych właściwości lub warunków służby na określonych stanowiskach (załącznik nr 2). W zakresie schorzeń, zaburzeń w sferze psychicznej w pierwszym z tych wykazów w punkcie 18 wymieniono psychozy reaktywne oporne na leczenie powstałe w szczególnych warunkach służby, a w drugim - w punkcie 11 przewlekłe nerwice wywołane warunkami służby, a warunki służby, jakie mogą je wywołać, to długotrwałe nadmierne napięcie nerwowe.

Zaistnienia żadnego z ww. schorzeń, jak również innego schorzenia wymienionego w przepisach ww. rozporządzenia strona odwołująca się nie wykazała w toku postepowania sądowego, zaś stwierdzone dowodami zaburzenia w stanie psychicznym odwołującej się o charakterze adaptacyjnym czy emocjonalnym, nie są kwalifikowane zgodnie z ww. przepisami, jako schorzenia pozostające w związku ze służbą w Policji.

W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny - na podstawie art. 385 k.p.c. - uznał apelację za bezzasadną i wobec tego podlegającą oddaleniu, o czym orzekł w punkcie I wyroku.

W punkcie II wyroku Sąd zawarł rozstrzygnięcie dotyczące kosztów zastępstwa prawnego organu rentowego, nie obciążając nimi odwołującej się na podstawie art. 102 k.p.c. w zakresie, w jakim przegrała ona sprawę. Zgodnie z tym przepisem w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Przepis ten, realizując zasadę słuszności, stanowi wyjątek od ogólnej reguły obciążania stron kosztami procesu, zgodnie z którą strona przegrywająca sprawę jest zobowiązana zwrócić przeciwnikowi, na jego żądanie, koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (art. 98 § 1 k.p.c.). Hipoteza przepisu art. 102 k.p.c., odwołująca się do występowania „wypadków szczególnie uzasadnionych”, pozostawia sądowi orzekającemu swobodę oceny, czy fakty związane z przebiegiem procesu, jak i dotyczące sytuacji finansowej strony, stanowią podstawę do nieobciążania jej kosztami procesu (por. postanowienie SN z 13 grudnia 2007r., sygn. I CZ 110/07, niepubl.). Do „wypadków szczególnie uzasadnionych” należą okoliczności zarówno związane z samym przebiegiem procesu, jak i leżące na zewnątrz. Całokształt okoliczności, które mogłyby uzasadniać zastosowanie tego wyjątku powinny być ocenione z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego (por. postanowienia Sądu Najwyższego z 1 grudnia 2011r., sygn. I CZ 26/11, niepubl. i z 25 sierpnia 2011r., sygn. II CZ 51/11, niepubl.).

Rozstrzygnięcie Sądu na podstawie art. 102 k.p.c. ma charakter uznaniowy i dyskrecjonalny (por. post. SN z dnia 18 kwietnia 2013r., sygn. akt III CZ 75/12, LEX nr 1353220). Sąd Apelacyjny stosując w niniejszej sprawie art. 102 k.p.c. do nie obciążania odwołującej się kosztami zastępstwa prawnego organu rentowego, miał przede wszystkim na uwadze fakt, że odwołująca się uzyskuje obecnie niewysokie miesięczne dochody zapewniające jej utrzymanie w postaci emerytury i jest dotknięta zaburzeniami niewątpliwie co najmniej utrudniającymi podjęcie dodatkowego zatrudnienia. Nie bez znaczenia dla rozstrzygnięcia o nieobciążaniu odwołującej się kosztami zastępstwa prawnego organu rentowego był także fakt, że organ rentowy nie sporządził w niniejszej sprawie odpowiedzi na apelację, nie przedstawił także w innej formie stanowiska procesowego z merytorycznym jego uzasadnieniem, ograniczając się jedynie do sformułowanego na rozprawie apelacyjnej 28 kwietnia 2022 r. przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosku o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym, nie uzasadniając tego stanowiska w żaden sposób merytorycznie.

Kończąc uzasadnić należy jednoosobowy skład Sądu odwoławczego wskazując, że zgodnie z art. 15zzs1 ust. 1 pkt 4 ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1842 ze zm.), w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19 oraz w ciągu roku od odwołania ostatniego z nich, w sprawach rozpoznawanych według przepisów Kodeksu postępowania cywilnego w pierwszej i drugiej instancji sąd rozpoznaje sprawy w składzie jednego sędziego. Przepis art. 15zzs1 w brzmieniu nadanym ustawą z 28 maja 2021 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 1090) zgodnie z przepisem przejściowym – art. 6 - znajduje zastosowanie do postępowań rozpoznawanych według przepisów Kodeksu postępowania cywilnego wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej, a sprawy, które przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy sąd rozpoznawał w składzie innym niż jednego sędziego, w dalszym ciągu prowadzone są przez tego sędziego, któremu sprawa została przydzielona jako referentowi, do zakończenia sprawy w danej instancji.

SSA Ewa Stryczyńska