Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący

SSA Marcin Ciepiela

Sędziowie

SSA Grzegorz Wątroba (spr.)

SSA Rafał Doros

Protokolant

Jolanta Stańczak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 394/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 12 kwietnia 2021r. sygn.. XVI K 75/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut obrazy prawa procesowego tj. art. 6 k.p.k., art. 6 ust. 3 lit c Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, art. 83 § 1 k.p.k., art. 117 § 1 i 2 k.p.k., art. 301 k.p.k., art. 317 k.p.k. ( pkt 2 apelacji obrońcy oskarżonej A. P. )

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrazy prawa procesowego, sformułowany w pkt 2 apelacji obrońcy oskarżonej A. P., nie był zasadny. Wprawdzie oskarżona ta faktycznie na początkowym etapie postępowania przygotowawczego nie korzystała z pomocy obrońcy, jednakże analiza akt sprawy prowadzi do wniosku, iż okoliczność ta nie miała wpływu na treść zaskarżonego wyroku, a brak udziału obrońcy nie wynikał z zaniedbań ze strony organów ścigania, a już tym bardziej ze świadomego naruszenia jej praw. Ponadto zebrany na etapie postępowania przygotowawczego materiał dowodowy został następnie zweryfikowany w toku postępowania sądowego, w którym obrońca oskarżonej brał już udział i dopiero na tej podstawie Sąd I instancji wydał zaskarżony wyrok.

Oceniając czy doszło do naruszenia prawa do obrony oskarżonej, Sąd odwoławczy zwrócił uwagę, że nieobecność obrońcy podczas pierwszych przesłuchań, nie rzutowała na swobodę wypowiedzi oskarżonej.

A. P. bowiem dwukrotnie składając wyjaśnienia w dniu 15 sierpnia 2019r., w obu przypadkach nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów i nie skorzystała z prawa do odmowy wyjaśnień mimo, że nieskuteczna okazała się podjęta przez prokuratora próba powiadomienia deklarowanego przez przesłuchiwaną obrońcy. Obrońca taki został ustanowiony przez siostrę oskarżonej jednak w dniu 16 sierpnia 2019r., ale informację o tym fakcie obrońca przekazał do Prokuratury Rejonowej w Chorzowie dopiero w dniu 19 sierpnia 2019r.

Podczas przesłuchania A. P., które miało miejsce tego samego dnia, prokurator mógł więc jeszcze nie wiedzieć o ustanowieniu obrońcy. Natomiast podczas kolejnego przesłuchania w dniu 13 września 2019r., już w obecności swojego obrońcy (k. 659-660), oskarżona podtrzymała złożone wcześniej wyjaśnienia, deklarując chęć ich ewentualnego uzupełnienia w przyszłości o dalsze szczegóły, natomiast w zakresie składania podpisów na umowie, odmówiła udzielenia odpowiedzi.

Analiza akt sprawy prowadzi więc do wniosku, że w toku postępowania przygotowawczego nie wystąpiła obiektywnie istniejąca podatność oskarżonej A. P. na pokrzywdzenie (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 kwietnia 2013 r. sygn. III KK 327/12). Skazanie oskarżonej nie opierało się też wyłącznie na przyznaniu się do winy z 18 sierpnia 2019 r., które miało miejsce bez obecności jej obrońcy z wyboru, a na podstawie całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego, który prawidłowo został przez Sąd a quo oceniony.

Ewentualne uchybienia na etapie postępowania przygotowawczego, nie miały więc wpływu na treść wydanego orzeczenia, albowiem Sąd I instancji dokonał kompleksowej oceny całego zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie ograniczając się do wyjaśnień A. P. z czasu, gdy nie przystąpił do sprawy jeszcze obrońca. Brak jest również racjonalnych podstaw do przyjęcia, aby podczas przesłuchań w dniach 15 sierpnia 2019r. oraz 19 sierpnia 2019r. oskarżona miała w jakikolwiek sposób ograniczoną swobodę wypowiedzi, o czym przekonuje treść jej wyjaśnień składanych w tych dniach.

Nie doszło więc do obrazy przepisów art. 6 k.p.k., art. 6 ust. 3 lit c Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, art. 83 § 1 k.p.k., art. 117 § 1 i 2 k.p.k.,

Na marginesie należy tylko zauważyć, że A. P. została zatrzymana dopiero po 10 dniach od popełnienia przestępstw, a więc miała wystarczająco dużo czasu do skontaktowania się z obrońcą., a przynajmniej ustalenia jego dokładnych danych kontaktowych i powiadomienia o tym fakcie prokuratora, a także wstrzymania się ze składaniem wyjaśnień do czasu podjęcia obrony. Tym samym nie jest zasadny zarzut rzekomego naruszenia art. 301 k.p.k.. Brak bowiem obrońcy podczas pierwszego przesłuchania podejrzanej w postępowaniu przygotowawczym (art. 300 i 301 k.p.k.) nie stanowi sam przez się - ze względu na treść art. 6 ust. 1 w zw. z art. 6 ust. 3 lit. c Europejskiej Konwencji Praw Człowieka z 1950 r. - przeszkody do wykorzystania na rozprawie złożonych w takich warunkach jej wyjaśnień, zwłaszcza, że nie wystąpiła obiektywnie istniejąca podatność podejrzanej na pokrzywdzenie (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 lipca 2019 r. sygn. III KK 142/19).

Brak jest też podstaw do twierdzenia o naruszeniu przepisu art. 317 k.p.k., skoro wcale nie odmówiono obrońcy udziału w czynnościach procesowych, gdyż brak jest informacji, aby stawił się on w prokuraturze w dniu 19 sierpnia 2019r. żądając dopuszczenia do udziału w przesłuchaniu oskarżonej.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutów podniesionych przez obrońcę oskarżonej A. P., musiała skutkować nieuwzględnieniem jego apelacji, z uwagi na prawidłowość poczynionych ustaleń faktycznych oraz dokonanych na ich podstawie ocen.

3.2.

Zarzut obrazy prawa procesowego

tj. art. 7 k.p.k. ( pkt 2c apelacji obrońcy
osk. A. P. oraz pkt 4 apelacji obrońcy osk. G. P. )

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Niezasadne były zarzuty obrońców oskarżonych G. P. i A. P. powiązane z obrazą przepisów proceduralnych, które w istocie zmierzały do zakwestionowania winy i sprawstwa każdego z oskarżonych. Wprawdzie obaj obrońcy w swych apelacjach zarzucili zarówno obrazę przepisów postępowania, która miała mieć wpływ na treść wyroku, jak i błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, to w gruncie rzeczy skarżący ci kwestionują prawidłowość poczynionych ustaleń, gdyż ich zdaniem naruszenie wskazanych wyżej przepisów miało doprowadzić do błędności ustaleń faktycznych.

Nie zasługiwał więc na aprobatę zarzut apelacji, sugerujący naruszenie przepisu art. 7 k.p.k.. poprzez błędną oraz sprzeczną z zasadą obiektywizmu ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Wbrew twierdzeniom obu obrońców, Sąd I instancji prawidłowo ustalił istotne okoliczności popełnienia wszystkich czynów przypisanych poszczególnym oskarżonym, a w pisemnych motywach drobiazgowo i wyczerpująco przeanalizował zebrany w sprawie materiał dowodowy, dokonując trafnej jego oceny, która całkowicie mieści się w rygorach wynikających z art. 7 k.p.k. i jest oceną wszechstronną oraz bezstronną, nie narusza granic swobodnej oceny, jest zgodna z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz nie zawiera błędów faktycznych lub logicznych. Sąd meriti w uzasadnieniu swym szczegółowo wskazał przy tym, na jakich dowodach oparł w tej części swe ustalenia, a także, które dowody i z jakich przyczyn zakwestionował, a wywody przedstawione w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, znajdują pełną aprobatę Sądu ad quem.

Trzeba przy tym wyraźnie podkreślić, że odrzucenie przez Sąd pewnych dowodów w końcowej ocenie, co tyczy się przecież również poszczególnych dowodów z wyjaśnień lub zeznań, nawet jeśli dotyczą tego samego źródła dowodowego, przy jednoczesnym uwzględnieniu innych dowodów, stanowi uprawnienie Sądu dokonującego ustaleń faktycznych z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów. Swoje stanowisko i podjęte rozstrzygnięcia Sąd meriti dokładnie przedstawił oraz przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach wyroku zgodnie z wymogami art. 424 k.p.k., albowiem sporządzone przez Sąd Okręgowy uzasadnienie zaskarżonego wyroku w sposób należyty wyjaśnia podstawy faktyczne orzeczenia wskazując, na fakty i okoliczności, które zostały udowodnione oraz określa - szczegółowo je opisując - dowody, na których oparto przedmiotowe ustalenia, a także wymienia dowody, którym odmówiono waloru wiarygodności, podając powody, które legły u podstaw powyższego. W tej sytuacji argumenty skarżących obszerne i uszczegółowione w zarzutach apelacji nie zasługiwały na aprobatę w toku kontroli instancyjnej i stanowiły raczej wyraz polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji wraz z próbą przekonania do własnej, korzystnej dla oskarżonych interpretacji faktów.

Brak więc było racjonalnych podstaw do podzielenia zasadności zarzutu naruszenia przepisów art. 7 k.p.k., która miała polegać na niepełnej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i pominięciu przy wyrokowaniu dowodów oraz korzystnych dla każdego z oskarżonych z osobna okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Wbrew twierdzeniom obu obrońców, Sąd Okręgowy prawidłowo ocenił każdy z dowodów, a swoją decyzję przekonująco przedstawił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Postępowanie dowodowe było prawidłowe i wyczerpujące. Chybione zarzuty apelujących, nie mogły skutkować uchyleniem zaskarżonego wyroku ani jego zmianą. Nie zachodzą również żadne podstawy do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Brak przesłanek z art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k. oraz art. 454 k.p.k., które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonego orzeczenia. Brak konieczności przeprowadzenia na nowo przewodu w całości.

3.3.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych

( pkt 3 apelacji obrońcy osk. A. P. oraz pkt 3 apelacji obrońcy osk. G. P. )

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone przez Sąd Okręgowy
w sposób prawidłowy, a zebrany materiał dowodowy uznać należy za pełny i wyczerpujący. Sąd ten wszechstronnie rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy. Sąd meriti w uzasadnieniu swym wskazał, na jakich dowodach oparł w tej części swe ustalenia, a także, które dowody i z jakich przyczyn zakwestionował, a wywody przedstawione w pisemnym uzasadnieniu skarżonego orzeczenia, znajdują aprobatę Sądu ad quem, z wyjątkiem tych okoliczności, które były powodem reformatoryjnej części orzeczenia Sądu Apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny w całości odrzucił więc argumenty podnoszone przez obrońców G. P. oraz A. P. i szczegółowo sformułowane w zarzutach obu apelacji, mające przekonać Sąd odwoławczy o rzekomym błędzie ustaleń faktycznych, przeciwstawiając im analizę i dokonaną na jej podstawie ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, przedstawioną przez Sąd Okręgowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, które w części dotyczącej przypisanych każdemu z oskarżonych z osobna przestępstw - w pełni zasługują na aprobatę i przez to nie jest celowe ich powtórne przytaczanie zwłaszcza, że ocena Sądu I instancji jest pełna, logiczna i wsparta zasadami doświadczenia życiowego, a więc odpowiada w pełni wymogom nałożonym przez reguły z art. 7 k.p.k., co jednocześnie zwalnia Sąd odwoławczy od drobiazgowego odnoszenia się do zarzutów apelacji, kwestionujących w rzeczywistości taką ocenę, odsyłając do szczegółów uzasadnienia wyroku Sądu I instancji.

Nie zasługiwały w tej sytuacji na aprobatę zarzuty obrońców oskarżonych, dążących do wykazania, iż zebrane w sprawie dowody nie dawały podstaw do przypisania oskarżonej A. P. czynów z pkt 3 i 4 zaskarżonego wyroku, a oskarżonemu G. P. z pkt 6 i 10 zaskarżonego wyroku, a także z pkt 9 w zakresie ilości posiadanej amfetaminy. Sąd odwoławczy w pełni aprobuje bowiem ustalenia w tej kwestii poczynione przez Sąd I instancji, podzielając argumentację zaprezentowaną w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, a treść zebranego w sprawie materiału dowodowego uprawniała Sąd Okręgowy do poczynienia przyjętych za podstawę orzeczenia ustaleń, po dokonaniu oceny dowodów zgodnie z regułą z art. 7 k.p.k.

Na aprobatę nie zasługiwały więc zarzuty podniesione przez obrońcę oskarżonego G. P., który zarzucając Sądowi I instancji zarówno naruszenie prawa procesowego - poprzez dokonanie dowolnej, jego zdaniem, oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz pominięcie istotnych i korzystnych dla tego oskarżonego okoliczności - jak i błąd w ustaleniach faktycznych, usiłował przekonać, że G. P. nie popełnił przestępstw przypisanych mu w pkt 6 i 10. Forsując tę wersję skarżący twierdził, że zebrany w sprawie materiał dowodowy, na to nie pozwalał, zakwestionował również ocenę dowodów, którym Sąd Okręgowy dał wiarę.

Wbrew stanowisku obrońcy oskarżonego G. P., Sąd I instancji prawidłowo ustalił wszystkie istotne okoliczności przestępstw słusznie uznając, iż działaniem swym oskarżony G. P. wyczerpał znamiona ustawowe poszczególnych przestępstw. Sąd prawidłowo zdekodował poszczególne działania oskarżonego i przekonująco wykazał słuszność swego stanowiska w oparciu o dokonaną analizę zebranego w sprawie materiału dowodowego. To samo dotyczy czynu przypisanego mu w pkt 9 zaskarżonego wyroku. Przy czym w odniesieniu do czynu przypisanego G. P. w pkt 6 wyroku, zupełnie brak jest podstaw do przyjęcia kontratypu, biorąc chociażby pod uwagę ilość i rozmieszczenie ran postrzałowych, zwłaszcza tych spowodowanych już, gdy pokrzywdzony leżał i został przykryty kocem. A nadto brak jest racjonalnych powodów do przyjęcia, iż oskarżony miał rzeczywiste powody do obaw przed pokrzywdzonym.

Z analogicznych powodów zarzuty dotyczące błędu w ustaleniach faktycznych, podniesione przez obrońcę oskarżonej A. P. również nie zasługiwały na uwzględnienie. W istocie, uszczegółowione i obszerne zarzuty skarżącego sprowadzały się do całkowitego zanegowania praktycznie wszystkich faktów ustalonych przez Sąd I instancji i próby przedstawienia własnej, korzystnej dla A. P. oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w zakresie czynów przypisanych oskarżonej w pkt 3 i 4 wyroku.

Nie były również zasadne argumenty obrońców kwestionujących ilości przypisanych oskarżonym narkotyków, które każde z nich posiadało, skoro zabezpieczone substancje stanowiły mieszaninę substancji. Dla przypisania oskarżonym odpowiedzialności z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, nie jest konieczne dokładne ustalenie, ile substancji aktywnej (zabronionej) znajduje się w proszku. Chociaż substancje psychotropowe będące przedmiotem nielegalnego posiadania (lub obrotu) z reguły nie są czystym narkotykierm, z uwagi na mogące się pojawić w procesie produkcji zanieczyszczenia albo celowe dodawanie zwiększających masę tzw. wypełniaczy, to w toku postepowania w celu wydania prawidłowego orzeczenia nie zachodzi konieczność oddzielenia (w zależności od procentowej jakości narkotyku) innych substancji, gdyż nawet niższa zawartość substancji procentowej w konkretnej masie, nie odbiera danej substancji charakteru substancji lub środka określonego w art. 4 pkt 25 i 26 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (tak w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 16 lipca 2014r. sygn. III KK 208/14). Jest przy tym faktem powszechnie znanym, że narkotyki mogą przedstawiać różną jakość i to z różnych powodów, co nie oznacza, iż przedmiotem posiadania jest tylko czysta substancja narkotykowa.

Wbrew więc twierdzeniom obu skarżących, Sąd meriti w sposób prawidłowy i oparty na zebranym w sprawie materiale dowodowym słusznie uznał, iż oskarżony G. P. oraz oskarżona A. P. dopuścili się wszystkich przypisanych każdemu z nich czynów, a swoje stanowisko wystarczająco i przede wszystkim przekonująco przedstawił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

Niezasadny były więc podniesione przez obu obrońców zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych, skoro ocena dowodów ujawnionych na rozprawie, a dokonana przez Sąd Okręgowy, nie wykazuje zdaniem Sądu odwoławczego dowolności i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów chronionej przepisem art. 7 k.p.k. Jeszcze raz należy podkreślić, że apelacja zarzucająca błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest skuteczną tylko wówczas, gdy jej autor wykaże, że ustalenia dokonane przez sąd orzekający są wbrew wskazaniom wiedzy, zasadom doświadczenia życiowego bądź wyciągnięte z nich wnioski sprzeczne są z prawidłami logicznego rozumowania, względnie wskaże jakie fragmenty poczynionych ustaleń nie znajdują odzwierciedlenia w ujawnionych dowodach albo jakie istotne dowody zostały pominięte przy dokonywaniu oceny materiału dowodowego. A tego skarżący nie zdołali uczynić skutecznie.

Nie można więc zarzucać, że niektóre dowody nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych, jeśli sąd je rozważył i odrzucił na płaszczyźnie art. 7 k.p.k. jako niewiarygodne. Trzeba przy tym wyraźnie podkreślić, że odrzucenie przez sąd pewnych dowodów w końcowej ocenie, przy jednoczesnym uwzględnieniu innych dowodów, stanowi uprawnienie sądu dokonującego ustaleń faktycznych z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów. Swoje stanowisko i podjęte rozstrzygnięcia Sąd meriti bowiem dokładnie przedstawił oraz przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach wyroku zgodnie z wymogami art. 424 k.p.k., albowiem sporządzone przez Sąd Okręgowy uzasadnienie zaskarżonego wyroku w sposób należyty wyjaśnia podstawy faktyczne orzeczenia wskazując, na fakty i okoliczności, które zostały udowodnione oraz określa dowody, na których oparto przedmiotowe ustalenia, a także wymienia powody, które legły u podstaw częściowego zakwestionowania wyjaśnień oskarżonych, co do okoliczności i przebiegu inkryminowanych zdarzeń.

Obrońcy oskarżonych przekonywali natomiast o rzekomej błędności ocen i wniosków, do jakich doszedł Sąd I instancji. Zarzuty obu apelacji obrońców są więc jedynie polemiką z ocenami dokonanymi przez sąd rozstrzygający, przy czym obaj skarżący w wybiórczy sposób traktują materiał dowodowy. Tymczasem, oceny dokonane przez Sąd I instancji są wszechstronne, pełne, logiczne i wsparte zasadami doświadczenia życiowego. Ponieważ Sąd odwoławczy w całości akceptuje rozważania Sądu meriti , przedstawione w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia, nie ma potrzeby szczegółowego odnoszenia się do zarzutów apelacji, gdyż byłoby to zbędnym powtarzaniem argumentacji sądu okręgowego.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Prawidłowość poczynionych ustaleń faktycznych oraz dokonanych na ich podstawie ocen, nie dała podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku. Nie zachodzą również żadne podstawy do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Brak przesłanek z art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k. oraz art. 454 k.p.k., które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonego orzeczenia. Brak konieczności przeprowadzenia na nowo przewodu w całości.

3.4.

Zarzut obrazy prawa materialnego

tj. art. 263 § 1 k.k. ( pkt 1 apelacji obrońcy osk. G. P. )

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd I instancji pomimo prawidłowych ustaleń faktycznych, przyjął nieprawidłową kwalifikację prawną czynu przypisanego G. P. w pkt 7, która nie przystaje również do opisu czynu przypisanego oskarżonemu.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 7 poprzez wskazanie w podstawie prawnej skazania i wymiaru kary orzeczonej wobec oskarżonego G. P. art. 263 § 2 k.k. w miejsce błędnie powołanego art. 263 § 1 k.k.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wadliwa kwalifikacja prawna czynu przypisanego w pkt 7 wymagała korekty na etapie postępowania odwoławczego, jednak pozostała bez realnego wpływu na wysokość orzeczonej przez Sąd I instancji kary.

3.5.

Zarzut obrazy prawa materialnego

tj. art. 86 § 1 k.k. ( pkt 2 apelacji obrońcy osk. G. P. )

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Rację ma obrońca oskarżonego G. P. wskazując, na nieprawidłową podstawę prawną orzeczonej kary łącznej. A skoro jedną z kar podlegających łączeniu była kara 25 lat pozbawienia wolności, w podstawie prawnej należało powołać przepis art. 88 k.k., a nie art. 86 § 1 k.k.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wskazanie prawidłowej podstawy prawnej orzeczonej wobec G. P. kary łącznej.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Błędne wskazanie w podstawie prawnej orzeczonej w pkt 13 kary łącznej, wymagało dokonania stosownej zmiany poprzez zastąpienie przepisu art. 86 § 1 k.k., przepisem art. 88 k.k.

3.6.

Zarzut obrazy prawa materialnego

tj. art. 55 k.k. ( pkt 1 apelacji obrońcy
osk. A. P. )

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie miał racji obrońca, albowiem Sąd I instancji w wystarczającym stopniu wskazał, jakimi kryteriami kierował się przy wymiarze kary wobec A. P. i jakie brał pod uwagę okoliczności. Nie jest prawdą, że uwzględnił te, które dotyczyły wyłącznie G. P., bo słusznie podkreślił, że stopień społecznej szkodliwości czynów, a zwłaszcza tego przypisanego jej w pkt 2 zaskarżonego wyroku jest bardzo wysoki. Pomocnictwo w zakresie zacierania śladów przestępstwa jest różne w zależności od przestępstwa tzw. głównego i niewątpliwie należy zróżnicować pomocnictwo – też oczywiście naganne i karygodne – do przestępstwa np. drobnej kradzieży, a pomocnictwo w zacieraniu śladów zbrodni zabójstwa. Te wszystkie okoliczności zostały przez Sąd I instancji prawidłowo ustalone i rozważone przy podejmowaniu decyzji o rodzaju i rozmiarze poszczególnych kar orzeczonych wobec A. P..

Wniosek

Wniosek o złagodzenie A. P. kary w pkt 2.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutu apelacyjnego, nie mogła skutkować zmianą i złagodzeniem żadnej z kar orzeczonych wobec oskarżonej A. P..

3.7.

Zarzut rażącej niewspółmierności środka kompensacyjnego z art. 46 k.k. ( pkt 6 apelacji obrońcy osk. G. P. )

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie miał racji obrońca kwestionując wysokość zasądzonego zadośćuczynienia. Uwzględniając bowiem rozmiar krzywdy doznanej przez oskarżyciela posiłkowego, a wynikającej z utraty jedynego syna na skutek działania oskarżonego, środek kompensacyjny w kwocie 200.000,- zł jest współmierny do wyrządzonej przez oskarżonego G. P. krzywdy, stanowiąc realną wartość materialną. Jednocześnie zasądzone zadośćuczynienie ma na celu złagodzenie cierpienia psychicznego wywołanego śmiercią osoby najbliższej, przez co kwota ta nie może być symboliczna, a wysokość kwoty zasądzonej od G. P. uwzględnia dramatyzm doznań oskarżyciela posiłkowego, poczucie osamotnienia i cierpienia z powodu utraty syna.

Wniosek

Wniosek o obniżenie kwoty zasądzonego zadośćuczynienia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutu obrońcy, skutkowała nieuwzględnieniem wniosku.

3.8.

Zarzut rażącej niewspółmierności kary

( pkt 4 apelacji obrońcy osk. A. P. oraz pkt 4 apelacji obrońcy osk. G. P. )

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne, nie tylko w zakresie dotyczącym popełnionych przez obojga oskarżonych przestępstw, ale także i w zakresie okoliczności determinujących wymiar kary, są trafne, przekonywujące i w pełni zasługują na akceptację Sądu odwoławczego. Sąd meriti prawidłowo bowiem dostrzegł i ocenił wszystkie wpływające na wymiar kary okoliczności, a w tym okoliczności związane bezpośrednio z popełnionymi przestępstwami i motywacją działania zarówno G. P., jak i A. P..

Chybiony są więc zarzuty podniesione przez obrońców oskarżonych o rzekomej rażącej surowości którejkolwiek z kar orzeczonych wobec każdego z tych obojga oskarżonych.

Przypomnieć należy, że o rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu
art. 438 pkt 4 k.p.k. można mówić jedynie wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą łączną orzeczoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby orzec w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowo stosowanych dyrektyw wymiaru kary łącznej i „nie chodzi tu o każdą różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – „rażąco” niewspółmierną, to jest w stopniu niedającym się wręcz zaakceptować” (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 17.05.2012r., sygn. II AKa 125/12) . Podobnie wypowiedział się też Sąd Apelacyjny w Krakowie stwierdzając, że zmiana wysokości orzeczonej kary mogłaby w postępowaniu odwoławczym nastąpić jedynie wówczas, gdyby kara ta jawiła się jako „rażąco niewspółmierna”. Określenie „rażąca” należy odczytywać dosłownie i jednoznacznie jako cechę kary, która istotnie przez swą niewspółmierność razi (oślepia). Nawet gdyby orzeczona kara jawiła się sądowi odwoławczemu jako niewspółmierna, więc w badanym przypadku jako zbyt surowa, nie mogłoby to spowodować podwyższenia kary, gdyby ta niewspółmierność nie miała charakteru rażącego (por. wyrok tegoż Sądu z dnia 28.10.2011r., sygn. akt II AKa 216/11) . Obydwa cytowane orzeczenia, których treść i istotę w pełni podziela tut. Sąd Apelacyjny, przesądzają o niemożności uznania apelacji obrońcy oskarżonego G. P., ani też obrońcy oskarżonej A. P. za zasadne w zakresie, w jakim skarżący kwestionują wymiar orzeczonych kar, gdyż apelujący nie wykazali skutecznie, aby którakolwiek z orzeczonych przez Sąd I instancji kara pozbawienia wolności, była karą rażąco niewspółmierną szczególnie w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego każdemu z tych oskarżonych czynów.

Oceny tej nie są w stanie skutecznie zmienić okoliczności wskazane przez obrońców, szczególnie obrońcę oskarżonej A. P.. Brak jest bowiem racjonalnych powodów do złagodzenia kary i wymierzenia tej oskarżonej kary z warunkowym zawieszeniem wykonania, o co wnosił obrońca. Oceniając przesłanki wymiaru kary za przestępstwo z art. 239 § 1 k.k., nie bez znaczenia jest bowiem charakter przestępstwa, co do którego oskarżona podjęła działania mające na celu udzielenie G. P. pomocy w uniknięciu odpowiedzialności karnej. Szczególnie, iż pomagając w przeniesieniu i umieszczeniu w kontenerze na odpady zwłok pokrzywdzonego, a następnie posprzątanie miejsca przestępstwa i usunięcie śladów krwi, A. P. miała pełną świadomość powagi sytuacji i faktu popełnienia wcześniej zbrodni zabójstwa przez G. P.. Z tych względów Sąd I instancji prawidłowo ocenił stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez nią przestępstwa przypisanego jej w pkt 2 wyroku i słusznie wymierzył karę 2 lat pozbawienia wolności, z powodów wskazanych w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku ( str. 23). To samo tyczy się prawidłowości wymierzonych kar za przestępstwa przypisane A. P. w pkt 3 i 4 zaskarżonego wyroku.

Natomiast sytuacja, w jakiej znalazła się oskarżona po popełnieniu zbrodni przez jej partnera, faktycznie nie była dla niej komfortowa, ale stopień i nasilenie tych okoliczności nie jest tego rodzaju, aby w istotny sposób mogły one łagodząco wpłynąć na wymiar kary. Zwłaszcza, iż nie miały one jakiegoś szczególnego wpływu na psychikę oskarżonej w czasie podejmowanych przez nią działań, ani na jej postawę procesową, a okoliczności te w zasadzie w największym stopniu zostały zaakcentowane dopiero przez obrońcę w treści apelacji. Oskarżona nie pomagała też w zacieraniu śladów nieznanego jej przestępstwa np. dając tylko alibi G. P. lub składając korzystne dla niego depozycje, ale mając pełną świadomość dokonanej zbrodni pomagała w ukryciu zwłok w kontenerze, ścierała plamy krwi z podłogi, uprała niezwłocznie ubrania, w które byli z G. P. wówczas ubrani, łącznie z mopem użytym do zmycia śladów. Oskarżona nie zareagowała również w żaden sposób, gdy po kilku dniach oskarżony G. P. powiedział jej o planie spalenia zwłok, a składając pierwsze wyjaśnienia próbowała przedstawić fałszywą wersję przebiegu zdarzeń.

Jako sprawiedliwe uznano również kary jednostkowe wymierzone oskarżonemu G. P. za czyny przypisane w pkt 6 - 12 zaskarżonego wyroku, aprobując w całości stanowisko Sąd I instancji przedstawione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, przez co argumentacja skarżącego wyrok obrońcy nie zasługiwała na uwzględnienie. Słusznie też Sąd Okręgowy uznał, że uwzględniając wszystkie okoliczności zbrodni przypisanej G. P. w pkt 6 zaskarżonego wyroku a wskazane na stronie 25 pisemnego uzasadnienia, jedynie orzeczona kara 25 lat pozbawienia wolności tj. kara o charakterze eliminacyjnym, jest karą sprawiedliwą,

Jednocześnie Sąd odwoławczy uznał również, że wymierzone oskarżonym A. P. i G. P. kary łączne pozbawienia wolności także są trafne i mieszczą się w kryteriach wymiaru kary łącznej. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku przekonuje, iż Sąd orzekający należycie rozważył i właściwie ocenił wszystkie istotne okoliczności sprawy oraz uwzględnił reguły i zasady mające znaczenie przy orzekaniu kary łącznej wobec każdego z oskarżonych z osobna, toteż wymierzona G. P. kara łączna 25 lat pozbawienia wolności, a A. P. kara łączna 3 lat pozbawienia wolności, cech rażącej surowości w żadnym razie nie noszą, albowiem Sąd meriti miał na uwadze cele zapobiegawcze i wychowawcze wynikające z treści art. 85a k.k., jakie każda z tych kar ma osiągnąć. Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona wyłącznie wtedy, jeśli z punktu widzenia nie tylko sprawcy (oskarżonego), ale i ogółu społeczeństwa, kara jawi się jako niesprawiedliwa, zbyt drastyczna, przynosząca nadmierną dolegliwość.

Sąd Apelacyjny uznał więc, iż tak określone przez Sąd I instancji wobec oskarżonych kary za poszczególne przestępstwa oraz orzeczone wobec G. P. i A. P. kary łączne, są adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości czynów, a także winy każdego z tych oskarżonych oraz okoliczności zdarzeń i spełnią cele zapobiegawcze oraz wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do tych sprawców, a także w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd I instancji uwzględnił bowiem wszystkie okoliczności wpływające na wymiar poszczególnych kar jednostkowych oraz kar łącznych, czemu w wystarczającym stopniu dał wyraz w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, które w całości zasługują na aprobatę Sądu odwoławczego.

Wniosek

Wniosek o złagodzenie kar jednostkowych i kary łącznej orzeczonych wobec oskarżonego G. P. oraz o złagodzenie kary za czyn przypisany oskarżonej A. P. w pkt 2.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Okręgowy wymierzając kary każdemu z oskarżonych, prawidłowo uwzględnił, zarówno wobec G. P., jak i A. P., wszystkie okoliczności mające wpływ na jej wymiar zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 53 k.k., czemu dał wyraz w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, co również znalazło pełną aprobatę Sądu Apelacyjnego. Natomiast wymierzając kary łączne wobec każdego z tych oskarżonych, Sąd Okręgowy prawidłowo rozważył okoliczności przemawiające za korzystnym ukształtowaniem kary łącznej przy zastosowaniu zasady asperacji co do oskarżonej A. P., a także zasady określone w art. 88 k.k. wobec oskarżonego G. P..

W tej sytuacji, prawidłowość poczynionych ustaleń faktycznych oraz dokonanych na ich podstawie ocen, a także orzeczenie w zakresie okoliczności mających wpływ na rodzaj i wysokość orzeczonych kar oraz środków kompensacyjnych, nie dała podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie szerszym niż uczynił to Sąd odwoławczy. Nie zachodzą również żadne podstawy do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Brak przesłanek z art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k. oraz art. 454 k.p.k., które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonego orzeczenia.

3.9.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych dotyczących kosztów postępowania ( uzasadnienie apelacji obrońcy osk. A. P. oraz pkt 3 tiret trzecie apelacji obrońcy osk. G. P. )

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd prawidłowo obciążył oskarżonych kosztami postępowania według zasad słuszności, przy uwzględnieniu, jakie koszty zostały poniesione w związku z koniecznością ustalania okoliczności przestępstw przypisanych poszczególnym oskarżonym. Dotyczy to więc nie tylko oskarżonego G. P., który był sprawcą bądź współsprawcą wszystkich przestępstw będących przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie, ale również oskarżonej A. P.. Przepis art. 627 k.p.k. określa przyjmuje jako zasadę, obowiązek ponoszenia kosztów sądowych przez skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego. Natomiast przełamanie tej zasady winno mieć charakter wyjątkowy i wymaga wystąpienia przesłanek zwolnienia od kosztów sądowych. Instytucja z art. 624 § 1 k.p.k. ma charakter fakultatywny, a skarżący wyrok obrońcy nie wykazali, aby już na obecnym etapie zasadne byłoby przyjęcie, iż oskarżeni G. P. i A. P. nie będą w stanie uiścić zasądzonych kosztów sądowych, a w tym poniesionych wydatków postępowania, które zostały wygenerowane w związku z popełnionymi przez nich przestępstwami. Stąd też w sposób prawidłowy sąd I instancji, zasądził od tych oskarżonych poszczególne kwoty, zgodnie z zasadą słuszności. Natomiast charakter i rozmiar orzeczonych kar nie stanowi racjonalnej podstawy do zwolnienia oskarżonych z kosztów sądowych, albowiem oboje są ludźmi młodymi, zdolnymi do zarobkowania nawet w jednostce penitencjarnej, co powoduje, iż zwolnienie któregokolwiek z nich obowiązku ponoszenia kosztów sądowych na etapie wyrokowania przed sądem I instancji, byłoby co najmniej przedwczesne i nieuzasadnione.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zwolnienie oskarżonych z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak racjonalnych powodów do zwolnienia oskarżonych z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, przez co zarzuty obrońców nie były zasadne.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

W części nie objętej zmianami wyszczególnionymi w pkt 1 wyroku Sądu odwoławczego, zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zarzuty skarżących okazały się niezasadne z przyczyn wskazanych w części 3 uzasadnienia i z tego powodu nie mogły być uwzględnione. Prawidłowość przeprowadzonego postępowania dowodowego, właściwa ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz zasadność doboru rodzaju i wysokość orzeczonych kar wobec każdego z tych dwojga oskarżonych, przemawiała za utrzymaniem w mocy zaskarżonego wyroku w zasadniczej jego części.

Przy tej okazji, należy w tym miejscu przypomnieć, iż stopień szczegółowości rozważań Sądu odwoławczego uzależniony jest od jakości oceny dokonanej przez Sąd I instancji. Jeżeli ta ocena jest wszechstronna, pełna, logiczna i wsparta zasadami doświadczenia życiowego, a więc odpowiada w pełni wymogom nałożonym przez reguły z art. 7 k.p.k., to wówczas Sąd odwoławczy zwolniony jest od drobiazgowego odnoszenia się do zarzutów apelacji, kwestionujących w rzeczywistości taką ocenę. Z tych przyczyn Sąd Apelacyjny uznał za wystarczające wskazanie głównych powodów niepodzielenia zarzutów apelacji obrońców oskarżonych G. P. i A. P., odsyłając do szczegółów uzasadnienia wyroku Sądu I instancji. Jakkolwiek jest rzeczą oczywistą, iż na Sądzie odwoławczym ciąży obowiązek rozpoznania wszystkich wniosków i zarzutów wskazanych w środku odwoławczym, nie oznacza to jednak bezwzględnego wymogu szczegółowego umotywowania każdego argumentu, albowiem w niniejszej sprawie Sąd odwoławczy podziela w pełni dokonaną przez Sąd meriti ocenę dowodów, w związku z czym szczegółowe odnoszenie się w uzasadnieniu swojego wyroku do zarzutów apelacji, byłoby jedynie zbędnym powtórzeniem argumentacji tego sądu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 lipca 2014r. sygn. II KK 180/14, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 kwietnia 2009 r. sygn. III KK 381/08 oraz postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 10 października 2007 r., sygn. III KK 120/07 z dnia 2 sierpnia 2006 r., sygn. II KK 238/05). Skoro w przedmiotowej sprawie Sąd I instancji sporządził uzasadnienie swego wyroku w taki sposób, iż w pełni odpowiada wymogom z art. 424 § 1 k.p.k., nadto zawiera ono pełną i rzetelną ocenę całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, to Sąd Apelacyjny nie ma potrzeby jeszcze bardziej szczegółowego, niż to uczynił, odnoszenia się do poszczególnych zarzutów apelacji.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Apelacyjny w zakresie dotyczącym oskarżonego G. P. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1.  w pkt 7 jako kwalifikację prawną czynu i podstawę prawną wymiaru kary w miejsce przepisu art. 263 § 1 k.k. przyjęto przepis art. 263 § 2 k.k.,

2.  w pkt 13 w podstawie prawnej orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej, przepis art. 86 § 1 k.k. zastąpiono przepisem art. 88 k.k.

Zwięźle o powodach zmiany

Ad. 1

Konieczność zmiany przyjętej w pkt 7 zaskarżonego wyroku kwalifikacji prawnej czynu z przepisu art. 263 § 1 k.k. na przepis art. 263 § 2 k.k., wynikała z błędnie wskazanej przez Sąd I instancji kwalifikacji prawnej, w stosunku do opisu czynu przypisanego G. P. na podstawie prawidłowo ustalonego stanu faktycznego.

Ad. 2

W zaskarżonym wyroku błędnie powołano w podstawie prawnej orzeczonej w pkt 13 kary łącznej przepis art. 86 § 1 k.k., albowiem w sytuacji, gdy jedną z kar za zbiegające się przestępstwa jest kara 25 lat pozbawienia wolności, granice kary łącznej wyznacza przepis art. 88 k.k., będący w istocie rzeczy lex specialis, do zasady wynikającej z art. 86 § 1 k.k.

Charakter i zakres tych zmian, nie miał jednak żadnego wpływu na ocenę prawidłowości procedowania przez Sąd I instancji, na prawidłowość poczynionych ustaleń faktycznych, ani też na kary jednostkowe i karę łączną orzeczone wobec oskarżonego G. P., przez co nie było racjonalnych podstaw do łagodzenia tych kar ze względu na powyższe zmiany.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 2

Zasądzono od oskarżonego G. P. na rzecz oskarżyciela posiłkowego G. P. kwotę 1.200,- zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

pkt 3

Zasądzono od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania odwoławczego po 1/3 części, tj. w kwotach po 6,66 zł oraz opłaty za II instancję w kwocie 600,- zł od oskarżonego G. P. oraz w kwocie 400,- zł od oskarżonej A. P., nie znajdując żadnych racjonalnych powodów do zwolnienia któregokolwiek z oskarżonych z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, przy uwzględnieniu z jednej strony wysokości zasądzonych kosztów, a z drugiej - sytuacji majątkowej i zdolności do zarobkowania obojga oskarżonych.

7.  PODPIS

SSA Rafał Doros SSA Grzegorz Wątroba SSA Marcin Ciepiela

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

G. P.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

pkt 6 – 13, 19-21 wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonej

A. P.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

pkt 2-5, 14-15 i 21 wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana