Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 października 2023r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w I Wydziale Cywilnym, w składzie:

Przewodniczący: sędzia Michał Włodarek

Protokolant: Anna Dulas

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 13 października 2023r.

sprawy z powództwa D. Ś. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...).pl (...) z/s w K. (NIP (...)

przeciwko pozwanemu B. (...) z/s w R., Łotwa (rej. przeds. (...)) reprez. przez B. (...) Spółka (...) Oddział w Polsce z/s w W. (KRS (...))

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego B. (...) z/s w R., Łotwa reprez. przez B. (...) Spółka (...) Oddział w Polsce z/s w W. na rzecz powoda D. Ś. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...).pl (...) z/s w K. kwotę 868,38zł (osiemset sześćdziesiąt osiem złotych 38/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 19 grudnia 2019r. do dnia zapłaty,

2.  oddala powództwo w pozostałej części,

3.  zasądza od pozwanego B. (...) z/s w R., Łotwa reprez. przez B. (...) Spółka (...) Oddział w Polsce z/s w W. na rzecz powoda D. Ś. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...).pl (...) z/s w K. kwotę 387,00zł (trzysta osiemdziesiąt siedem złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 270,00zł (dwieście siedemdziesiąt złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami w wysokości w stosunku rocznym odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

sędzia Michał Włodarek

Sygn. akt I C 596/23

UZASADNIENIE

W dniu 22 lutego 2023r. powód D. Ś. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...).pl (...) z/s w K. skierował do tut. w stosunku do pozwanego B. (...) z/s w R., Łotwa reprez. przez B. (...) Spółka (...) Oddział w Polsce z/s w W. żądanie zasądzenia kwoty pieniężnej w wysokości 868,38zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 17 grudnia 2019r. do dnia zapłaty, a ponadto żądanie zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, iż w wyniku zdarzenia drogowego z dnia 3 sierpnia 2019r. uległ uszkodzeniu pojazd m – ki B. (...) o nr rej. (...).

Poszkodowany po zakończeniu procesu naprawy uszkodzonego pojazdu zlecił powodowi usługę holowania pojazdu do stacji diagnostycznej w celu oceny jego stanu technicznego i przywrócenia możliwości poruszania się nim po drogach publicznych. Przewóz pojazdu nastąpił na trasie S. 16, (...)-(...) S. do stacji kontroli pojazdów zlokalizowanej w miejscowości O., (...)-(...) O. przy ul. (...). Koszt holowania wyniósł 868,38zł.

Pozwany odmówił powodowi zapłaty tej części należności szkodowej.

Wierzytelność z tytułu zwrotu wydatków za holowanie pojazdu była przedmiotem cesji.

W odpowiedzi na pozew pozwany B. (...) z/s w R., Łotwa reprez. przez B. (...) Spółka (...) Oddział w Polsce z/s w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu tego pisma procesowego pozwany podniósł zarzut przedawnienia dochodzonego przez powoda roszczenia, a ponadto podał, że nie kwestionuje rynkowości stawki za holowanie zastosowanej przez powoda, a potrzebę tego holowania.

W piśmie procesowym z dnia 9 czerwca 2023r. powód zanegował podniesiony przez stronę pozwaną zarzut przedawnienia.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

Powód D. Ś. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...).pl z/s w K..

Przedmiotem działalności tego przedsiębiorstwa jest m.in. wynajem samochodów osobowych oraz holowanie, przechowywanie – parking pojazdów po zdarzeniach komunikacyjnych.

W dniu 3 sierpnia 2019r. doszło do zdarzenia drogowego na skutek, którego nastąpiło uszkodzenie w/w pojazdu m – ki B. (...) o nr rej. (...).

Stan niebezpieczeństwa w ruchu wytworzył kierujący innym pojazdem.

Sprawca zdarzenia w momencie kolizji posiadał zawartą z pozwanym B. (...) z/s w R., Łotwa reprez. przez B. (...) Spółka (...) Oddział w Polsce z/s w W. umowę odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w związku z ruchem tych pojazdów.

( okoliczności bezsporne, dokumenty akt szkodowych – płyta Cd. k. 40)

W związku ze zdarzeniem i uszkodzeniem pojazdu m – ki B. (...) o nr rej. (...) poszkodowany zlecił powodowi D. Ś. prowadzącemu działalność gospodarczą pod firmą (...).pl (...) z/s w K., po wykonaniu czynności naprawczych, wykonanie usługi holowania pojazdu z siedziby przedsiębiorstwa naprawczego znajdującego się w miejscowości S. 16 do stacji kontroli pojazdów położonej w miejscowości O. ul. (...).

Badanie techniczne przedmiotowego pojazdu ( ponowne sprawdzenie pojazdu – badanie okresowe do badania nr (...) z dnia 9 września 2019r.) zostało wykonane w dniu 13 września 2019r. przez (...) w O..

Koszty holowania pojazdu ustalono na kwotę 706,00zł netto, tj. kwotę 868,38zł brutto.

Powyższe koszty zostały ujęte w fakturze VAT nr (...) z dnia 30 listopada 2019r. na kwotę 868,38zł brutto, z terminem płatności do dnia 14 grudnia 2019r.

( dyspozycja usunięcia własności k. 12, faktura VAT (...) k. 13, dokumenty akt szkodowych – płyta Cd. k. 40, zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu k. 71)

Sprawca szkody posiadał zawartą z pozwanym B. (...) z/s w R., Łotwa reprez. przez B. (...) Spółka (...) Oddział w Polsce z/s w W. umowę odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w związku z ruchem tych pojazdów.

Powód dokonał zgłoszenia u pozwanego B. (...) z/s w R., Łotwa reprez. przez B. (...) Spółka (...) Oddział w Polsce z/s w W. zaistnienia zdarzenia drogowego i powstania szkody w pojeździe w celu przeprowadzenia postępowania szkodowego w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej z tytułu odpowiedzialności cywilnej.

Postępowanie szkodowe zostało zarejestrowane pod nr (...)- (...)-19.

Decyzjami z dnia 19 grudnia 2019r., 3 kwietnia, 9 listopada i 2 grudnia 2020r. pozwany odmówił wypłaty odszkodowania z tytułu dalszego holowania pojazdu.

( odwołanie k. 14, 18, decyzja k. 15-18, 19, 20, 22, 47, 48-49, wezwanie do zapłaty k. 21, dokumenty akt szkodowych – płyta Cd. k. 40, potwierdzenie przyjęcia szkody komunikacyjnej k. 56-59)

Wierzytelność z tytułu roszczenia pieniężnego zwrotu kosztów holowania pojazdu w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej z tytułu umowy odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w związku z ruchem tych pojazdów była przedmiotem cesji pomiędzy poszkodowanym a powodem D. Ś. prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą (...).pl (...) z/s w K..

( umowa cesji wierzytelności k. 10-12, dokumenty akt szkodowych – płyta Cd. k. 40)

Za wiarygodne należało uznać zaliczone w poczet materiału dowodowego dokumenty zgromadzone w postępowaniu, albowiem zostały one sporządzone przez uprawnione organy w ramach przysługujących im kompetencji, w sposób rzetelny i fachowy. Ich prawdziwość i autentyczność nie wzbudziła w ocenie Sądu wątpliwości.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Na podstawie art. 436 § 1 kc odpowiedzialność przewidzianą w art. 435 kc ponosi samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody.

Zgodnie z treścią art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2022.2277 – t.j. ze zm.) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia, natomiast na podstawie art. 36 ust. 1 zd. 1 cyt. ustawy odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Cytowany przepis jest wyrazem tendencji ustawodawcy, aby umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej stwarzała możliwie szeroki zakres ochrony ubezpieczeniowej zarówno ubezpieczonemu sprawcy szkody przed konsekwencjami osobistego ponoszenia odpowiedzialności cywilnej, jak i poszkodowanemu, przez zapewnienie mu pełnej kompensaty ze strony ubezpieczyciela szkody wyrządzonej przez ponoszącego odpowiedzialność cywilną sprawcę. W konsekwencji odpowiedzialność ubezpieczyciela determinowana jest odpowiedzialnością sprawcy wypadku – por. wyrok s. apel. w Poznaniu z dnia 4 lutego 2015r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1093/14, opubl. LEX nr 1681964, wyrok s. apel. w Gdańsku z dnia 4 grudnia 2014r. w sprawie o sygn. akt V ACa 673/14, opubl. LEX nr 1651861.

Świadczenie pieniężne, które wypłaca ubezpieczyciel w ramach odpowiedzialności przewidzianej przez cyt. powyżej przepisy, jest ustalane według reguł rządzących cywilnym prawem odszkodowawczym, a więc o rodzaju i wysokości świadczeń należnych od ubezpieczyciela decydują przepisy kodeksu cywilnego, zwłaszcza art. 361 – 363 kc, z tą jednak istotną różnicą, że w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych wyłącznym sposobem naprawienia szkody jest odszkodowanie pieniężne – por. wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 24 lipca 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 134/14, opubl. LEX nr 1498945.

Odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego, czy też holowanie pojazdu – por. uchwała SN z dnia 17 listopada 2011r. w sprawie o sygn. akt III CZP 5/11, opubl. Legalis, uchwała SN z dnia 22 listopada 2013r. w sprawie o sygn. akt III CZP 76/13, opubl. Legalis.

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela w tym zakresie również pogląd prawny zaprezentowany przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 12 kwietnia 2012r. w sprawie o sygn. akt III CZP 80/11, opubl. OSNC 2012/10/112 oraz w postanowieniu z dnia 20 czerwca 2012r. w sprawie o sygn. akt III CZP 85/11, opubl. OSNC 2013/3/37.

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, iż strona pozwana nieskutecznie podniosła zarzut przedawnienia.

Przepisy o przedawnieniu mają charakter stabilizujący stosunki prawne i gwarantują ich pewność, dopuszczenie bowiem możliwości realizowania roszczeń bez jakiegokolwiek ograniczenia w czasie prowadziłoby do sytuacji, w której strony pozostawałyby przez dziesiątki lat w niepewności co do swej sytuacji prawnej (por. wyrok. s. apel. w Katowicach z dnia 14 lutego 2013r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1007/12, opubl. LEX nr 1289406).

Terminem przedawnienia jest taki termin, który ogranicza pod względem czasowym dochodzenie roszczenia majątkowego, a skutkiem jego bezskutecznego upływu nie jest wygaśnięcie roszczenia, lecz niemożność jego dochodzenia (por. wyrok s. apel. w Warszawie z dnia 13 września 2012r. w sprawie o sygn. akt I ACa 120/12, opubl. LEX nr 1281086).

Bieg przedawnienia roszczenia o świadczenie do ubezpieczyciela rozpoczyna się po przerwie od dnia, w którym zgłaszający roszczenie lub zdarzenie otrzymał na piśmie od ubezpieczyciela kończące postępowanie likwidacyjne oświadczenie o przyznaniu lub odmowie świadczenia (art. 819 § 4 zd. 2 kc).

A rt. 819 § 4 kc jest instytucją odrębną od ogólnych przepisów stanowiących o przedawnieniu, tj. art. 123 kc i nast. Normy zawarte w art. 819 kc mają charakter przepisu szczególnego w zakresie przedawnienia roszczeń z umowy ubezpieczenia.

Przepis art. 819 § 4 kc rozróżnia materialną czynność, jaką jest zgłoszenie zakładowi ubezpieczeń roszczenia, od czynności faktycznej jaką jest zgłoszenie zdarzenia objętego ubezpieczeniem. Dokonanie tej drugiej czynności w świetle niebudzącego wątpliwości brzmienia tego przepisu także przerywa bieg przedawnienia roszczeń wynikających ze zgłoszonego zdarzenia.

Na gruncie art. 819 § 4 kc, ponowienie wezwania do zapłaty, nawet w zakresie tych samych roszczeń, co do których ubezpieczyciel w toku postępowania likwidacyjnego już się wypowiedział, rodzi skutek w postaci przerwania biegu przedawnienia, albowiem art. 819 § 4 kc nie zawiera żadnego sformułowania, z którego można byłoby wywieść wniosek o braku możliwości wielokrotności przerywania biegu przedawnienia w sposób przewidziany w tym przepisie – por. wyrok SN z dnia 20 listopada 2014r. w sprawie o sygn. akt V CSK 5/14, opubl. Legalis, wyrok SA w Warszawie z dnia 19 kwietnia 2017r. w sprawie o sygn. akt I ACa 244/16, opubl. Legalis, wyrok SN z dnia 9 sierpnia 2005r. IV CK 157/05, opubl. Legalis, wyrok SN z dnia 21 maja 2009r. V CSK 444/08, opubl. Legalis, wyrok SA w Łodzi z dnia 12 lipca 2016r. I ACa 50/16, opubl. Legalis.

Kwestią sporną w sprawie niniejszej było ustalenie faktycznej potrzeby poniesienia wydatków w zakresie dalszych kosztów holowania pojazdu uszkodzonego w zdarzeniu wypadkowym w związku z koniecznością przeprowadzenia pokolizyjnego badania diagnostycznego.

Stosownie do treści art. 81 ust. 1 – 2 oraz ust. 11 pkt 1 lit. b. ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. prawo o ruchu drogowym (Dz. U. 2023.1047 – t.j. ze zm.) właściciel pojazdu samochodowego, ciągnika rolniczego, pojazdu wolnobieżnego wchodzącego w skład kolejki turystycznej, motoroweru lub przyczepy jest obowiązany przedstawiać go do badania technicznego; badania techniczne dzieli się na badania okresowe, badania dodatkowe oraz badania co do zgodności z warunkami technicznymi; niezależnie od badań, o których mowa w ust. 3 – 5, dodatkowemu badaniu technicznemu podlega pojazd który uczestniczył w wypadku drogowym, w którym zostały uszkodzone zasadnicze elementy nośne konstrukcji nadwozia, podwozia lub ramy, z zastrzeżeniem pkt 5, lub noszący ślady uszkodzeń albo którego stan techniczny wskazuje na naruszenie elementów nośnych konstrukcji pojazdu, mogące stwarzać zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego.

Szkoda majątkowa musi pozostawać w normalnym związku przyczynowym z wypadkiem w rozumieniu art. 361 § 1 kc – por. wyrok s.apel. w Lublinie z dnia 20 maja 2015r. w sprawie o sygn. akt I ACa 968/14, opubl. LEX nr 1770850, wyrok s.apel. w Białymstoku z dnia 8 kwietnia 2015r. w sprawie o sygn. akt I ACa 959/14, opubl. LEX nr 1667508, wyrok s.apel. w Warszawie z dnia 4 listopada 2014r. w sprawie o sygn. akt VI ACa 68/14, opubl. LEX nr 1624064, wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 28 października 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 824/14, opubl. LEX nr 1554766, wyrok s.apel. w Lublinie z dnia 13 lutego 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 785/13, opubl. LEX nr 1469375.

Koszt dodatkowego – pokolizyjnego badania technicznego pojazdu mieści się w zakresie znaczeniowym pojęcia normalnych następstw działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.

Charakter odpowiedzialności ubezpieczyciela uzasadnia bowiem przyjęcie, że obok bezpośrednich skutków zdarzenia, w ramach normalnego związku przyczynowego, mogą znajdować się pośrednie działania odpowiedzialnego, powodujące uszczerbek majątkowy związany ze zdarzeniem powodującym szkodę (stratę), która także powinna być wyrównana.

Powód w ramach niniejszego postępowania wykazał, iż w wyniku kolizji drogowej pojazd poszkodowanego nie nadawał się do dalszej jazdy i koniecznym było jego odholowanie. To samo dotyczyło konieczności odholowania auta w celu przeprowadzenia dalszego jego badania ponaprawczego we właściwej stacji diagnostyczno – kontrolnej.

Powód domagał się rzeczywiście poniesionych kosztów, co udokumentował przedłożoną fakturą.

Pozwany nie kwestionował wysokości poniesionych przez powoda kosztów holowania, a podnosił jedynie niezasadność ich poniesienia i brak konieczności holowania pojazdu powoda od siedziby przedsiębiorstwa naprawczego do miejsca położenia stacji diagnostycznej.

Sąd nie podzielił argumentacji pozwanego, gdyż powód bez przeprowadzenia dodatkowego badania technicznego pojazdu, który uczestniczył w wypadku drogowym nie posiadał niezbędnych dokumentów pozwalających na dopuszczenie pojazdu do ruchu, tym bardziej, iż pomimo wykonania naprawy samochodu do czasu uzyskania stosownego zaświadczenia nie mógł poruszać się takim pojazdem po drogach publicznych.

Dalej należy wskazać, iż obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 232 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 kpc) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 kc).

Dobór dowodów należy do strony, to ona powinna wskazywać wyłącznie takie, które są dopuszczalne i wiarygodne. Rzeczą Sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia spraw.

Przepis prawa materialnego – art. 6 kc określa na czyje ryzyko idzie nieudowodnienie określonego faktu. Z kolei art. 232 kpc stanowi procesowe narzędzie za pomocą, którego strony mogą osiągnąć skutek w postaci udowodnienia dla nich korzystnych faktów istotnych z punktu widzenia dochodzonego roszczenia w znaczeniu materialnoprawnym. Art. 6 kc zawiera normę decyzyjną, pozwalającą ocenić wyniki przeprowadzonego postępowania dowodowego.

Zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar gromadzenia materiału dowodowego spoczywa na stronach (art. 232 kpc, art. 3 kpc, art. 6 kc). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem (por. wyrok s.apel. w Białymstoku z dnia 28 sierpnia 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 286/14, opubl. LEX nr 1511625).

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż w niniejszym postępowaniu pozwany bezpodstawnie odmówił wypłaty dalszych kosztów z tytułu holowania uszkodzonego pojazdu.

Dłużnik popada w opóźnienie, jeżeli nie spełnia świadczenia w terminie, w którym stało się ono wymagalne.

Opóźnienie świadczenia odszkodowawczego następuje, jeżeli dłużnik nie spełni świadczenia niezwłocznie po wezwaniu go przez wierzyciela i od tej chwili należą się wierzycielowi odsetki. W razie wyrządzenia szkody odsetki należą się poszkodowanemu już od chwili zgłoszenia roszczenia o zapłatę odszkodowania, w tej bowiem chwili staje się, zgodnie z art. 455 kc, wymagalny obowiązek spełnienia świadczenia odszkodowawczego.

Wymagalne roszczenie o odszkodowanie powoduje stan opóźnienia po jego sprecyzowaniu co do wysokości i wezwaniu dłużnika do zapłaty konkretnej kwoty z tego tytułu

O roszczeniu ubocznym orzeczono w oparciu o treść art. 481 § 1 i 2 - 2 ⁴ kc, przy uwzględnieniu art. 817 kc i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2022.2277 – t.j. ze zm.).

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 108 § 1 kpc w zw. z art. 98 § 1 – 3 kpc i art. 100 kpc oraz w oparciu o treść § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2023.1935 – t.j.) oraz art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2023.1144 – t.j. ze zm.) i art. 1 ust. 1 pkt 2 i art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o opłacie skarbowej (Dz. U. 2023.2111 – t.j.).

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w sentencji wyroku.

sędzia Michał Włodarek