Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt II AKa 276/23

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lutego 2024 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSA Andrzej Kot (spr.)

Sędziowie: SA Agata Regulska

SO del do SA Łukasz Franckiewicz

Protokolant: Magdalena Szymczak

przy udziale prokuratora Prokuratury (...)we W.Pawła Muchy

po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2024 r.

sprawy M. Ł. (1) oskarżonej o czyn z:

art. 258 § 1 kk, art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk,

J. Z. (1) oskarżonej o czyn z:

art. 258 § 1 kk, art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk

D. (poprzednio S.) S. oskarżonego o czyn z:

art. 258 § 1 kk, art. 286 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk,

R. P. (1) oskarżonego o czyn z:

art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 222 § 2 kk i art. 224 § 2 kk w zw. z art. 10 § 2 kk, art. 258 § 1 kk, art. 226 § 1 kk,

A. G. oskarżonego o czyn z:

art. 258 § 1 kk, art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

J. H. oskarżonego o czyn z:

art. 258 § 1 kk, art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 286 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk,

M. Ł. oskarżonego o czyn z:

art. 258 § 1 kk, art. 286 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk,

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonych, prokuratora co do oskarżonych A. G. i J. H.

od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu

z dnia 3 kwietnia 2023 r. sygn. akt III K 263/21

I. zmienia zaskarżony wyrok wobec J. H. w ten sposób, że z ustalonego okresu przestępstwa z art. 258 § 1 kk przypisanego mu w punkcie 39 części rozstrzygającej eliminuje okres od 19 lutego 2020 roku do 30 października 2020 roku;

II. w pozostałej części zaskarżony wyrok wobec J. H. utrzymuje w mocy;

III. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonych A. G., M. Ł., M. Ł. (1), R. P. (1), D. S. i J. Z. (1);

IV. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. D., adw. A. M. (1) i adw. K. W. po 1200 zł, w tym należny podatek od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za obronę udzieloną oskarżonym z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

V. zwalnia oskarżonych od obowiązku poniesienia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze związanych z ich udziałem w sprawie, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa, jednocześnie obciąża Skarb Państwa kosztami postępowania odwoławczego związanymi z apelacją prokuratora.

UZASADNIENIE

J. Z. (1) została oskarżona o to, że :

I. w okresie października 2019 roku we W. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, brała udział w zorganizowanej grupie przestępczej, mającej na celu dokonywanie oszustw na szkodę osób w podeszłym wieku, poprzez podawanie się za funkcjonariuszy policji i pozorowanie akcji policyjnej, w skład której wchodzili ponadto: M. Ł. (1), D. Ł., A. K. (1), R. P. (1), S. S. (3), A. M. (2), J. H., A. Ł., S. Ł., M. Ł., A. G., R. W., K. K. (1) i inne osoby,

tj. o czyn z art. 258 §1 k.k.

II. w dniu 29 października 2019 roku we W. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, działając wspólnie i w porozumieniu z M. Ł. (1) i innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, usiłowała doprowadzić G. W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 15 500 zł, wprowadzając ją w błąd ten sposób, że wprowadzając ją w błąd, podając się za funkcjonariuszy policji i pozorując akcję Policji, nakłoniła pokrzywdzoną do pobrania pieniędzy w w/w kwocie z rachunku bankowego i przekazania innemu uczestnikowi przestępstwa, lecz zamierzonego celu nie osiągnęła z uwagi na przeciwdziałanie ze strony funkcjonariuszy policji, tj. o czyn z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 286 §1 k.k. w zw. 65§1 k.k.

D. Ł. został oskarżony o to, że :

III. w okresie od sierpnia do października 2019 roku we W. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, mającej na celu dokonywanie oszustw na szkodę osób w podeszłym wieku, poprzez podawanie się za funkcjonariuszy Policji i pozorowanie akcji policyjnej w skład, której wchodzili ponadto, M. Ł. (1), A. K. (2), J. Z. (1), R. P. (1), S. S. (3), A. M. (2), J. H., A. Ł., S. Ł., M. Ł., A. G. i inne osoby,

tj. o czyn z art. 258 §1 k.k.

IV. w dniu 14 października 2019 roku we W. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, działając wspólnie i w porozumieniu z M. Ł. (1) i innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, usiłował doprowadzić K. K. (2) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 40 000 zł, w ten sposób że, wprowadzając go w błąd, podając się za funkcjonariuszy Policji i pozorując akcję Policji, nakłonił K. K. (2) do wydania pieniędzy w kwocie 40 000 zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnęła z uwagi na postawę pokrzywdzonego,

tj. o czyn z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 286 §1 k.k. w zw. 65§1 k.k.

S. S. (3) został oskarżony o to, że :

V. w okresie października 2019 roku we W., T. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, mającej na celu dokonywanie oszustw na szkodę osób w podeszłym wieku, poprzez podawanie się za funkcjonariuszy Policji i pozorowanie akcji policyjnej, w której uczestniczyli także M. Ł. (1), A. K. (2), D. Ł., J. Z. (1), R. P. (1), A. M. (2), J. H., A. Ł., S. Ł., M. Ł. i inne osoby,

tj. o czyn z art. 258 §1 k.k.

VI. w dniu 22 października 2019 roku we W., T. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, działając wspólnie i w porozumieniu z M. Ł. (1), A. Ł., R. P. (1), M. Ł. i innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, doprowadzili J. D. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 190 000 zł, w ten sposób, że wprowadzając w błąd, podając się za funkcjonariuszy Policji i pozorując akcję Policji, nakłonił ją do wydania pieniędzy w kwocie 190 000 zł,

tj. o czyn z art. 286 §1 k.k. w zw. 65§1 k.k.

VII. w dniu 22 października 2019 roku we W., T. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, działając wspólnie i w porozumieniu z M. Ł. (1), A. Ł., R. P. (1), M. Ł. i innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, doprowadzili W. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 30 000 zł, w ten sposób, że wprowadzając w błąd, podając się za funkcjonariuszy Policji i pozorując akcję Policji, nakłonili ją do wydania pieniędzy w kwocie 30 000 zł,

tj. o czyn z art. 286 §1 k.k. w zw. 65§1 k.k.

VIII. w dniu 24 października 2019 roku we W., T. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, działając wspólnie i w porozumieniu z M. Ł. (1), A. M. (2) i innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, doprowadzili R. B. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 15.290 zł, w ten sposób, że wprowadzając w błąd, podając się za funkcjonariuszy Policji i pozorując akcję Policji, nakłonił ją do wydania pieniędzy w kwocie 15 290 zł,

tj. o czyn z art. 268§1k.k. w zw. z art. 65§1k.k.

S. M. (1) (poprzednie imię A.) został oskarżony o to, że:

IX. w okresie października 2019 roku we W., G., brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, mającej na celu dokonywanie oszust na szkodę osób w podeszłym wieku, poprzez podawanie się za funkcjonariuszy Policji i pozorowanie akcji policyjnej, w której uczestniczyli także M. Ł. (1), P. K., D. Ł., J. Z. (1), R. P. (1), S. S. (3), J. H., A. Ł., S. Ł., M. Ł. i inne osoby, tj. o czyn z art. 258 §1 k.k.

X. w dniu 24 października 2019 roku we W., T. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, działając wspólnie i w porozumieniu z M. Ł. (2), S. S. (3) i innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, doprowadzili R. B. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 15.290 zł, w ten sposób, że wprowadzając w błąd, podając się za funkcjonariuszy Policji i pozorując akcję Policji, nakłonił ją do wydania pieniędzy w kwocie 15 290 zł, tj. o czyn z art. 286§1k.k. w zw. z art. 65§1k.k.

R. P. (1) został oskarżony o to, że:

XI. w okresie od października 2019 roku do końca stycznia 2020 roku we W., brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, mającej na celu dokonywanie oszustw, na szkodę osób w podeszłym wieku, poprzez podawanie się za funkcjonariuszy Policji i pozorowanie akcji policyjnej, w której uczestniczyli także M. Ł. (1), P. K., D. Ł., J. Z. (1), S. S. (3), A. M. (2), J. H., A. ł., S. Ł., M. Ł. i inne osoby, tj. o czyn z art. 258 §1 k.k.

XII. w dniu 22 października 2019 roku we W., T. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, działając wspólnie i w porozumieniu z S. S. (3), A. Ł., M. Ł., M. Ł. (1) innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, doprowadzili J. D. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 190 000 zł, w ten sposób, że wprowadzając w błąd, podając się za funkcjonariuszy Policji i pozorując akcję Policji, nakłonił ją do wydania pieniędzy w kwocie 190 000 zł, tj. o czyn z art. 286§1k.k. w zw. z art. 65§1k.k.

XIII. w dniu 22 października 2019 roku we W., T. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, działając wspólnie i w porozumieniu z S. S. (3), A. Ł., M. Ł., M. Ł. (1) innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, doprowadzili W. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 30 000 zł, w ten sposób, że wprowadzając w błąd, podając się za funkcjonariuszy Policji i pozorując akcję Policji, nakłonili ją do wydania pieniędzy w kwocie 30 000 zł , tj. o czyn z art. 286§1k.k w zw. z art. 65§1k.k.

XIV. w dniu 13 stycznia 2020 roku we W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, usiłował doprowadzić I. R. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 13 500 zł, w ten sposób, że wprowadzając ją w błąd, podając się za funkcjonariuszy Policji i pozorując akcję Policji, nakłonił pokrzywdzoną do wydania pieniędzy w ww kwocie lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonej i interwencje Policji, tj. o czyn z art. 13§1k.k. w zw. z art. 286§1k.k. w zw. z art. 65§1k.k.

XV. w dniu 13 stycznia 2020 roku we W., naruszył nietykalność funkcjonariusza Policji P. B., odpychając go i uderzając w okolice klatki piersiowej i głowy, podczas interwencji funkcjonariuszy Policji zmierzającej do jego zatrzymania na miejscu przestępstwa, celem zmuszenia ich do zaniechania takiej czynności, tj. o czyn z art. 222§1k.k i 224§2k.k. w z. z art. 11§2k.k.

S. Ł. został oskarżony o to, że:

XVI. w okresie lutego 2020 roku we W., brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, mającej na celu dokonywanie oszust na szkodę osób w podeszłym wieku, poprzez podawanie się za funkcjonariuszy Policji i pozorowanie akcji policyjnej, w której uczestniczyli także: M. Ł. (1), P. K., D. Ł., J. Z. (1), S. S. (3), A. M. (2), J. H., A. Ł., M. Ł. (3), R. P. (1) i inne osoby , tj. o czyn z 258§1k.k.

XVII. w dniu 3 lutego 2020 roku we W. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, działając wspólnie i w porozumieniu z M. Ł. i innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, usiłował doprowadzić S. M. (2) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 40 000 zł, w ten sposób, że wprowadzając ją w błąd, podając się za funkcjonariuszy Policji i pozorując akcję Policji, nakłonił pokrzywdzoną do wydania pieniędzy w ww kwocie, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonej i interwencje Policji, tj. o czyn z art. 13§1k.k. w zw. z art. 286§1k.k. w zw. z art. 65§1k.k.

XVIII. w dniu 4 lutego 2020 roku we W. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, działając wspólnie i w porozumieniu z M. Ł. i innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, usiłował doprowadzić E. W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 25 000 zł, w ten sposób, że wprowadzając ją w błąd, podając się za funkcjonariuszy Policji i pozorując akcję Policji, nakłonił pokrzywdzoną do wydania pieniędzy w ww kwocie lecz zamierzonego celu nie osiągnęła z uwagi na postawę pokrzywdzonej i interwencje Policji, tj. o czyn z art. 13§1k.k. w zw. z art. 286§k.k. w zw. z art. 65§1k.k.

M. Ł. został oskarżony o to, że:

XIX. w okresie od października 2019 roku do końca lutego 2020 roku we W., brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, mającej na celu dokonywanie oszustw na szkodę osób w podeszłym wieku, poprzez podawanie się za funkcjonariuszy Policji i pozorowanie akcji policyjnej, w której uczestniczyli także: M. Ł. (1), P. K., D. Ł., J. Z. (1), S. S. (3), A. M. (2), S. Ł., R. P. (1), A. Ł., J. H. i inne osoby, tj. o czyn z art. 258§1k.k.

XX. w dniu 22 października 2019 roku we W., T. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, działając wspólnie i w porozumieniu S. S. (3), R. P. (1), A. Ł., M. Ł. (1) i z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, doprowadził J. D. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 190 000 zł, w ten sposób, że wprowadzając w błąd, podając się za funkcjonariuszy Policji i pozorując akcję Policji, nakłonił ją do wydania pieniędzy w kwocie 190 000 zł, tj. o czyn z art. 286§1k.k. w zw. z art. 65§1k.k

XXI. w dniu 22 października 2019 roku we W., T. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, działając wspólnie i w porozumieniu z S. S. (3), R. P. (1), A. Ł., M. Ł. (1) innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, doprowadził W. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 30 000 zł, w ten sposób, że wprowadzając w błąd, podając się za funkcjonariuszy Policji i pozorując akcję Policji, nakłonili ją do wydania pieniędzy w kwocie 30 000 zł, tj. o czyn z art. 286§1k.k w zw. z art. 65§1k.k.

XXII. w dniu 3 lutego 2020 roku we W., działając wspólnie i w porozumieniu z S. Ł. i innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, usiłował doprowadzić S. M. (2) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 40 000 zł, w ten sposób, że wprowadzając ją w błąd, podając się za funkcjonariuszy Policji i pozorując akcję Policji, nakłonił pokrzywdzoną do wydania pieniędzy w w/w kwocie lecz zamierzonego celu nie osiągnęła z uwagi na postawę pokrzywdzonej i interwencje Policji, tj. o czyn z art. 13§1k.k. w zw. z art. 286§1k.k. w zw. z art. 65§1k.k.

XXIII. w dniu 4 lutego 2020 roku we W., działając wspólnie i w porozumieniu z S. Ł. i innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, usiłował doprowadzić E. W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 25 000 zł, w ten sposób, że wprowadzając ją w błąd, podając się za funkcjonariuszy Policji i pozorując akcję Policji, nakłonił pokrzywdzoną do wydania pieniędzy w w/w kwocie lecz zamierzonego celu nie osiągnęła z uwagi na postawę pokrzywdzonej i interwencje Policji, tj. o czyn z art. 13§1k.k. w zw. z art. 286§1k.k. w zw. z art. 65§1k.k.

M. Ł. (1) została oskarżona o to, że:

XXIV. w okresie od sierpnia do listopada 2020 roku we W. i w innych miastach P. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, brała udział w zorganizowanej grupie przestępczej, mającej na celu dokonywanie oszustw na szkodę osób w podeszłym wieku, poprzez podawanie się za funkcjonariuszy Policji i pozorowanie akcji policyjnej, w skład, której wchodzili ponadto: A. K. (2), D. Ł., J. Z. (1), S. S. (3), A. M. (2), S. Ł., R. P. (1), A. Ł., J. H., M. Ł. i inne osoby, tj. o czyn z art. 258§1k.k.

XXV. w dniu 21 sierpnia 2019 roku we W. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, działając wspólnie i w porozumieniu z A. K. (2) i innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, usiłowała doprowadzić B. K. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 40 000 zł, wprowadzając ją w błąd, podając się za funkcjonariuszy Policji i pozorując akcję Policji, nakłoniła pokrzywdzoną do wyrzucenia koperty z pieniędzmi przez okno w jej mieszkaniu, lecz zamierzonego celu nie osiągnęła z uwagi na postawę pokrzywdzonej i interwencje Policji, tj. o czyn z art. 13§1k.k. w zw. z art. 286§1k.k. w zw. z art. 65§1k.k.

XXVI. w dniu 14 października 2019 roku, we W. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, działając wspólnie i w porozumieniu z D. Ł. i innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, usiłowała doprowadzić K. K. (2) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 40 000 zł, wprowadzając ją w błąd, podając się za funkcjonariuszy Policji i pozorując akcję Policji, nakłoniła pokrzywdzonego do wydania pieniędzy w w/w kwocie, lecz zamierzonego celu nie osiągnęła z uwagi na postawę pokrzywdzonego, tj. o czyn z art. 13§1k.k. w zw. z art. 286§1k.k. w zw. art. 65§1k.k.

XXVII. w dniu 22 października 2019 roku we W., T. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, działając wspólnie i w porozumieniu z S. S. (3), A. M. (2) i z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, doprowadzili J. D. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 190 000 zł, w ten sposób, że wprowadzając w błąd, podając się za funkcjonariuszy Policji i pozorując akcję Policji, nakłonił ją do wydania pieniędzy w kwocie 190 000 zł, tj. o czyn z art. 286§1k.k. w zw. z art. 65§k.k.

XXVIII. w dniu 22 października 2019 roku we W., T. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, działając wspólnie i w porozumieniu z S. S. (3), A. M. (2) i z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, doprowadzili W. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 30 000 zł, w ten sposób, że wprowadzając w błąd, podając się za funkcjonariuszy Policji i pozorując akcję Policji, nakłonili ją do wydania pieniędzy w kwocie 30 000 zł, tj. o czyn z art. 286§k.k. w zw. z art. 65§1k.k.

XXIX. w dniu 24 października 2019 roku we W., T. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, działając wspólnie i w porozumieniu z S. S. (3), A. M. (2) i innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, doprowadzili R. B. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 15.290 zł, w ten sposób, że wprowadzając w błąd, podając się za funkcjonariuszy Policji i pozorując akcję Policji, nakłonili ją do wydania pieniędzy w kwocie 15 290 zł, tj. o czyn z art. 286§1k.k. w zw. z art. 65§1k.k.

XXX. w dniu 29 października 2019 roku we W. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, działając wspólnie i w porozumieniu z J. Z. (1) i innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, usiłowała doprowadzić G. W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 15 500 zł, wprowadzając ją w błąd, podając się za funkcjonariuszy Policji i pozorując akcję Policji, nakłoniła pokrzywdzoną do pobrania pieniędzy w w/w kwocie z rachunku bankowego i przekazania innemu uczestnikowi przestępstwa, lecz zamierzonego celu nie osiągnęła z uwagi na przeciwdziałanie ze strony funkcjonariuszy Policji , tj. o czyn z art. 13§1k.k. w z. z art. 286§1k.k. w zw. z art. 65§1k.k.

A. G. został oskarżony o to, że:

XXXI. w okresie lutego 2020 roku we W., brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, mającej na celu dokonywanie oszust na szkodę osób w podeszłym wieku, poprzez podawanie się za funkcjonariuszy Policji i pozorowanie akcji policyjnej, w której uczestniczyli także: J. H., A. Ł., M. Ł. (1), A. K. (2), J. Z. (1), A. M. (2), S. S. (3), D. Ł., R. P. (1), M. Ł., J. H., R. W., K. K. (1), S. Ł. i inne osoby, tj. o czyn z art. 258§1k.k.

XXXII. w dniu 17 lutego 2020 roku we W., działając wspólnie i w porozumieniu z A. Ł., J. H. i innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, usiłował doprowadzić C. B. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 4000 zł, w ten sposób, że wprowadzając ją w błąd, podając się za funkcjonariuszy Policji i pozorując akcję Policji, nakłonił pokrzywdzoną do wydania pieniędzy w ww kwocie, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonej i interwencje Policji, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem łącznym, obejmującym wyroki: Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 22.06.2012 roku sygn. akt III K 194/12 za czyn z art. 288 § 1 kk. w zw. z art. 64§1 kk i inne, Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 11.02.2013 roku, sygn. akt III K 431/12 za czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk. i w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 kk - na karę łączną jednego roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 14.02.2011 roku, do 15.02.2011 roku oraz 29 listopada 2011 roku i od dnia 04.09.2013 roku, do dnia 1 grudnia 2016 roku , tj. o czyn z art. 13§1k.k. w zw. z art. 286§1k.k. w zw. z art. 65§1k.k. i w zw. z art. 64§1k.k.

XXXIII. w dniu 17 lutego 2020 roku we W., działając wspólnie i w porozumieniu z A. Ł., J. H. i innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, usiłował doprowadzić A. B. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 21 000 zł, w ten sposób, że wprowadzając go w błąd, podając się za funkcjonariuszy Policji i pozorując akcję Policji, nakłonił pokrzywdzonego do wydania pieniędzy w ww kwocie, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego i interwencje Policji, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem łącznym, obejmującym wyroki: Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 22.06.2012 roku sygn. akt III K 194/12 za czyn z art. 288 § 1 kk. w zw. z art. 64§1 kk i inne, Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 11.02.2013 roku, sygn. akt III K 431/12 za czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk. w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 64 § 1 kk - na karę łączną jednego roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 14.02.2011 roku do 15.02.2011 roku oraz 29 listopada 2011 roku i od dnia 04.09.2013 roku, do dnia 1 grudnia 2016 roku , tj. o czyn z art. 13§1k.k. w zw. z art. 286§1k.k. w zw. z art. 65§1k.k. i w zw. z art. 64§1k.k.

J. H. o to, że:

XXXIV. w okresie od października 2019 roku do lutego 2021 roku we W., L. i innych miastach Polski oraz na terenie Republiki Federalnej Niemiec, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, mającej na celu dokonywanie oszust na szkodę osób w podeszłym wieku, poprzez podawanie się za funkcjonariuszy Policji i pozorowanie akcji policyjnej, w której uczestniczyli także: M. Ł. (1), A. K. (2), D. Ł., J. Z. (1), S. S. (3), A. M. (2), S. Ł., R. P. (1), A. Ł., M. Ł., R. W., A. G. i inne osoby, tj. o czyn z art. 258§1k.k.

XXXV. w dniu 14 lutego 2020 roku we W. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, działając wspólnie i w porozumieniu z osoba nieletnią i z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, doprowadzili W. O. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 10 000 zł, w ten sposób, że wprowadzając pokrzywdzoną w błąd, podając się za funkcjonariuszy Policji i pozorując akcję Policji, nakłonili ją do wybrania z banku i wydania pieniędzy w kwocie 10 000 zł, tj. o czyn z art. 286§1k.k. w zw. z art. 65§1k.k.

XXXVI. w dniu 17 lutego 2020 roku we W. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, działając wspólnie i w porozumieniu z A. Ł., A. G. i innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, usiłował doprowadzić C. B. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 4000 zł, w ten sposób, że wprowadzając ją w błąd, podając się za funkcjonariuszy Policji i pozorując akcję Policji, nakłonił pokrzywdzoną do wydania pieniędzy w ww kwocie, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonej i interwencję Policji, tj. o czyn z art. 13§1k.k. w zw. z art. 286§1k.k. w zw. z art. 65§1k.k.

XXXVII. w dniu 17 lutego 2020 roku we W. i na terenie Republiki Federalnej N., działając wspólnie i w porozumieniu z A. Ł., A. G. i innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, usiłował doprowadzić A. B. (2) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 20 000 zł, w ten sposób, że wprowadzając go w błąd, podając się za funkcjonariuszy Policji i pozorując akcję Policji, nakłonił pokrzywdzonego do wydania pieniędzy w w/w kwocie, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego i interwencje Policji, tj. o czyn z art. 13§1k.k. w zw. z art. 286§1k.k. w zw. z art. 65§1k.k.

XXXVIII. w dniu 14 grudnia 2020 roku w L. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, działając wspólnie i w porozumieniu z R. W. i z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, doprowadzili J. Z. (2) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 20 800 zł, w ten sposób, że wprowadzając pokrzywdzoną w błąd, podając się za funkcjonariuszy Policji i pozorując akcję Policji, nakłonili ją do wydania pieniędzy w kwocie 20 800 zł, tj. o czyn z art. 286§1k.k. w z. z art. 65§1k.k.

XXXIX. w dniu 21 grudnia 2020 roku w L. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, działając wspólnie i w porozumieniu z R. W. i z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, doprowadzili T. T. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 25 000 zł, w ten sposób, że wprowadzając pokrzywdzoną w błąd, podając się za funkcjonariuszy Policji i pozorując akcję Policji, nakłonili ją do wydania pieniędzy w kwocie 25 000 zł, tj. o czyn z art. 286§k.k. w zw. z art. 65§1k.k.

XL. w dniu 22 grudnia 2020 roku w L. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, działając wspólnie i w porozumieniu z R. W. i z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, doprowadzili K. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 35 000 zł, w ten sposób, że wprowadzając pokrzywdzoną w błąd, podając się za funkcjonariuszy Policji i pozorując akcję Policji, nakłonili ją do wydania pieniędzy w kwocie 25 000 zł, tj. o czyn z art. 286§1k.k. w zw. z art. 65§1k.k.

XLI. w dniu 7 stycznia 2021 roku w L. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, działając wspólnie i w porozumieniu z R. W. i z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, doprowadzili I. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wielkiej wartości nie mniejszej niż 1 2000 000 zł, w ten sposób, że wprowadzając pokrzywdzoną w błąd, podając się za funkcjonariuszy Policji i pozorując akcję Policji, nakłonili ją do wydania kilkuset sztuk złotych monet o nominale 5 rubli i kilkudziesięciu złotych monet o nominale 20 USD wartości łącznej nie mniejszej niż 1 200 000 zł, tj. o czyn z art. 286§1k.k. w zw. z art. 294§1k.k. w zw. z art. 65§1k.k.

K. K. (1) o to, że :

XLII. w okresie od grudnia 2020 roku do lutego 2021 roku w L. i innych miastach P. oraz na terenie Republiki Federalnej Niemiec, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, mającej na celu dokonywanie oszust na szkodę osób w podeszłym wieku, poprzez podawanie się za funkcjonariuszy Policji i pozorowanie akcji policyjnej, w której uczestniczyli także: M. Ł. (1), P. K., D. Ł., J. Z. (1), S. S. (3), A. M. (2), S. Ł., R. P. (1), A. Ł., M. Ł., R. W. i inne osoby, tj. o czyn z art. 258§1k.k.

XLIII. w dniu 7 stycznia 2021 roku w L. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, działając wspólnie i w porozumieniu z R. W., J. H. i z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, doprowadzili I. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wielkiej wartości nie mniejszej niż 1 2000 000 zł, w ten sposób, że wprowadzając pokrzywdzoną w błąd, podając się za funkcjonariuszy Policji i pozorując akcję Policji, nakłonili ją do wydania kilkuset sztuk złotych monet o nominale 5 rubli i kilkudziesięciu złotych monet o nominale 20 USD wartości łącznej nie mniejszej niż 1 200 000 zł, tj. o czyn z art. 286§1k.k. w zw. z art. 286§1k.k w zw. z art. 294§1k.k. w zw. z art. 65§1k.k.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu wyrokiem z dnia 3 kwietnia 2023 r., sygn.. akt: III K 263/23:

1. uznaje J. Z. (1) za winną tego, że w październiku 2019 roku we W. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, brała udział w zorganizowanej grupie przestępczej, w skład której wchodzili między innymi M. Ł. (1), D. Ł., A. K. (2), R. P. (1), S. S. (3), A. M. (2), J. H., S. Ł., M. Ł., A. G., K. K. (1) i inne osoby, mającej na celu dokonywanie oszustw na szkodę osób w podeszłym wieku, poprzez podawanie się za funkcjonariuszy policji i pozorowanie akcji policyjnej, tj. popełnienia przestępstwa z art. 258§1k.k. w zw. z art. 4§1k.k. i za to na podstawie art. 258§1k.k. wymierza jej karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

2. uznaje J. Z. (1) za winną tego, że w dniu 29 października 2019 roku we W. działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z M. Ł. (2) i innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłowali doprowadzić G. W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 15 500 złotych, poprzez wprowadzenie jej w błąd, co do tożsamości osoby dzwoniącej podającej się za funkcjonariusza policji, którzy pod pretekstem prowadzenia akcji mającej na celu ujęcie sprawców przestępstw na szkodę osób w podeszłym wieku, nakłonili pokrzywdzoną do pobrania pieniędzy z rachunku bankowego i przekazania tej kwoty innemu uczestnikowi przestępstwa, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na podjęcie interwencji przez funkcjonariuszy policji, tj. popełnienia czynu z art. 13§1k.k. w zw. z art. 286§1k.k. i w zw. z art. 65§1k.k. w zw. z art. 4§1k.k. i za to na podstawie art. 14§1k.k. w zw. z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. i 33 §1 i 2 k.k. wymierza jej karę roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 100 (sto) stawek dziennych określając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

3. na podstawie art. 85§1 k.k. i art. 86§1k.k. w zw. art. 4§1k.k. orzeczone wobec J. Z. (1) w punkcie 1 i 2 kary pozbawienia wolności łączy i wymierza karę łączną roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

4. na podstawie art. 63§1k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza J. Z. (1) okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 29 października 2019 roku godz. 14.00 do dnia 13 lutego 2020 roku godz. 15.40;

5. uznaje D. Ł. za winnego tego, że w październiku 2019 roku we W. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, w skład której wchodzili między innymi M. Ł. (1), J. Z. (1), A. K. (2), R. P. (1), S. S. (3), A. M. (2), J. H., S. Ł., M. Ł., A. G., K. K. (1) i inne osoby, mającej na celu dokonywanie oszustw na szkodę osób w podeszłym wieku, poprzez podawanie się za funkcjonariuszy policji i pozorowanie akcji policyjnej, tj. popełnienia przestępstwa z art. 258§1k.k. w zw. z art. 4§1k.k. i za to na podstawie art. 258§1k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

6. uznaje D. Ł. za winnego tego, że w dniu 14 października 2019 roku we W. działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z M. Ł. (2) i innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłowali doprowadzić K. K. (2) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 40 000 złotych, poprzez wprowadzenie go w błąd, co do tożsamości osoby dzwoniącej podającej się za funkcjonariusza policji, którzy pod pretekstem prowadzenia akcji mającej na celu ujęcie sprawców przestępstw na szkodę osób w podeszłym wieku, nakłaniali pokrzywdzonego do pobrania pieniędzy z rachunku bankowego i przekazania tej kwoty innemu uczestnikowi przestępstwa, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na postawę pokrzywdzonego i podjęcie interwencji przez funkcjonariuszy policji, tj. popełnienia czynu z art. 13§1k.k. w zw. z art. 286§1k.k. i w zw. z art. 65§1k.k. w zw. z art. 4§1k.k. i za to na podstawie art. 14§1k.k. w zw. z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. i 33 §1 i 2 k.k. wymierza mu karę roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 100 (sto) stawek dziennych określając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

7. na podstawie art. 85§1k.k. i art. 86§1k.k. w zw. z art. 4§1k.k. orzeczone wobec D. Ł. w punkcie 5 i 6 kary pozbawienia wolności łączy i wymierza karę łączną roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

8. na podstawie art. 63§1k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza D. Ł. okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 14 października 2019 roku godz. 10.00 do dnia 30 kwietnia 2020 roku godz. 15.30;

9. uznaje S. S. (3) za winnego tego, że w październiku 2019 roku we W., T. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, w skład której wchodzili między innymi M. Ł. (1), J. Z. (1), A. K. (2), R. P. (1), D. Ł., A. M. (2), J. H., S. Ł., M. Ł., A. G., K. K. (1) i inne osoby, mającej na celu dokonywanie oszustw na szkodę osób w podeszłym wieku, poprzez podawanie się za funkcjonariuszy policji i pozorowanie akcji policyjnej, tj. popełnienia przestępstwa z art. 258§1k.k. w zw. z art. 4§1k.k. i za to na podstawie art. 258§1k.k. wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

10. uznaje S. S. (3) za winnego tego, że w dniach 22 i 24 października 2019 roku we W., T. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z M. Ł. (1), R. P. (1), M. Ł. i innymi osobami w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem tej samej sposobności, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej:

- w dniu 22 października 2019, doprowadzili J. D. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 190 000 złotych, poprzez wprowadzenie jej w błąd, co do tożsamości osoby dzwoniącej, podającej się za funkcjonariusza policji, którzy pod pretekstem prowadzenia akcji mającej na celu ujęcie sprawców przestępstw na szkodę osób w podeszłym wieku, nakłonili pokrzywdzoną do pozostawienia posiadanych w miejscu zamieszkania oraz pobranych z rachunku bankowego pieniędzy we wskazanym miejscu, celem podjęcia ich przez innego uczestnika przestępstwa,

- w dniu 22 października 2019 roku, doprowadzili W. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 40 000 złotych poprzez wprowadzenie jej w błąd, co do tożsamości osoby dzwoniącej podającej się za funkcjonariusza policji, którzy pod pretekstem prowadzenia akcji mającej na celu ujęcie sprawców przestępstw na szkodę osób w podeszłym wieku, nakłonili pokrzywdzoną do pobrania z rachunku bankowego pieniędzy i pozostawienie ich we wskazanym miejscu, celem podjęcia ich przez innego uczestnika przestępstwa,

- w dniu 24 października 2019 roku doprowadzili R. B. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 15.290 złotych, poprzez wprowadzenie jej w błąd, co do tożsamości osoby dzwoniącej podającej się za funkcjonariusza policji, którzy pod pretekstem prowadzenia akcji mającej na celu ujęcie sprawców przestępstw na szkodę osób w podeszłym wieku, nakłonili pokrzywdzoną do wyrzucenia przez okno posiadanych pieniędzy, celem podjęcia ich przez innego uczestnika przestępstwa,

tj. popełnienia przestępstw z art. 286§1k.k. w zw. z art. 91§1k.k. i art. 65§1k.k. w zw. z art. 4§1k.k. i za to na podstawie art. 286§1k.k. w zw. z art. 91§1k.k. w zw. z art. 65§1k.k. i art. 33§1 i 2 k.k. wymierza mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności oraz 300 (trzysta) stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

11. na podstawie art. 91§2 k.k. i art. 86§1k.k. w zw. z art. 4§1k.k. orzeczone wobec S. S. (3) w punkcie 9 i 10 kary pozbawienia wolności łączy i wymierza karę 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

12. na podstawie art. 63§1k.k. na poczet orzeczonej kary zalicza S. S. (3) okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 24 października 2019 roku godz. 13.15 do dnia 18 maja 2020 roku godz. 13.15 i od dnia 23 maja 2020 roku godz. 13.15 do dnia 9 lipca 2020 roku godz. 14.00;

13. uznaje S. M. (1) (poprzednie imię A.) za winnego tego, że w październiku 2019 roku, we W., G. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, w skład której wchodzili między innymi M. Ł. (1), J. Z. (1), A. K. (2), R. P. (1), D. Ł., S. S. (3), J. H., S. Ł., M. Ł., A. G., K. K. (1) i inne osoby, mającej na celu dokonywanie oszustw na szkodę osób w podeszłym wieku, poprzez podawanie się za funkcjonariuszy policji i pozorowanie akcji policyjnej, tj. popełnienia przestępstwa z art. 258§1k.k. w zw. z art. 4§1k.k. i za to na podstawie art. 258§1k.k. wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

14. uznaje S. M. (1) (poprzednie imię A.) za winnego tego, że w dniu 24 października 2019 roku we W., G. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z M. Ł. (1), S. S. (3) i innymi osobami doprowadzili R. B. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 15.290 złotych, poprzez wprowadzenie jej w błąd, co do tożsamości osoby dzwoniącej podającej się za funkcjonariusza policji, którzy pod pretekstem prowadzenia akcji mającej na celu ujęcie sprawców przestępstw na szkodę osób w podeszłym wieku, nakłonili pokrzywdzoną do wyrzucenia przez okno posiadanych pieniędzy, celem podjęcia ich przez innego uczestnika przestępstwa, tj. popełnienia przestępstwa z art. 286§1k.k. w zw. z art. 65§1k.k. w zw. z art. 4§1k.k. i za to na podstawie art. 286§1k.k. w zw. z art. 65§1k.k. wymierza mu karę roku pozbawienia wolności i 100 (sto) stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki a kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

15. na podstawie art. 85§1k.k. i art. 86§1k.k. w zw. z art. 4§1k.k. orzeczone wobec S. M. (1) (poprzednie imię A.) w punkcie 13 i 14 kary pozbawienia wolności łączy i wymierza karę łączną roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

16. na podstawie art. 63§1k.k. na poczet orzeczonej kary zalicza S. M. (1) (poprzednie imię A.) okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 24 października 2019 roku godz. 13.10 do dnia 28 kwietnia 2020 roku godz. 15.25 oraz w dniu 13.01.2021 roku godz. 14.10 do dnia 15.01.2021 roku godz. 10.57;

17. uznaje R. P. (1) za winnego tego, że w okresie od październiku 2019 roku do 13 stycznia 2020 roku, we W., G. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, w skład której wchodzili między innymi M. Ł. (1), J. Z. (1), A. K. (2), S. S. (3), D. Ł., A. M. (2), J. H., S. Ł., M. Ł., A. G., K. K. (1) i inne osoby, mającej na celu dokonywanie oszustw na szkodę osób w podeszłym wieku, poprzez podawanie się za funkcjonariuszy policji i pozorowanie akcji policyjnej, tj. popełnienia przestępstwa z art. 258§1k.k. w zw. z art. 4§1k.k. i za to na podstawie art. 258§1k.k. wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

18. uznaje R. P. (1) za winnego tego, że w okresie od dnia 22 października 2019 roku do 13 stycznia 2020 roku we W., T. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, w działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z M. Ł. (1), S. S. (3), M. Ł. i innymi osobami w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem tej samej sposobności, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej:

- w dniu 22 października 2019 roku, doprowadzili W. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 40 000 złotych, poprzez wprowadzenie jej w błąd, co do tożsamości osoby dzwoniącej podającej się za funkcjonariusza policji, którzy pod pretekstem prowadzenia akcji mającej na celu ujęcie sprawców przestępstw na szkodę osób w podeszłym wieku, nakłonili pokrzywdzoną do pobrania z rachunku bankowego pieniędzy i pozostawienie ich we wskazanym miejscu, celem podjęcia ich przez innego uczestnika przestępstwa,

- w dniu 13 stycznia 2020 roku usiłowali doprowadzić I. R. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 13 500 złotych, poprzez wprowadzenie jej w błąd, co do tożsamości osoby dzwoniącej podającej się za funkcjonariusza policji, którzy pod pretekstem prowadzenia akcji mającej na celu ujęcie sprawców przestępstw na szkodę osób w podeszłym wieku, nakłonili pokrzywdzoną do pobrania pieniędzy z rachunku bankowego i przekazania tej kwoty innemu uczestnikowi przestępstwa, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na podjęcie interwencji przez funkcjonariuszy policji,

tj. popełnienia czynów z art. 286§1k.k. w zw. z art. 65§1k.k. i z art. 13§1k.k. w zw. z art. 286§1k.k. i w zw. z art. 65§1k.k. w zw. z art. 91§1k.k. w zw. z art.4§1k.k. i za to na podstawie z art. 286§1 kk w zw. z art. 65§1 kk w zw. z art. 91§1k.k. oraz art. 33 §1 i 2 k.k. wymierza mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia oraz karę grzywny w wymiarze 300 (trzysta) stawek dziennych określając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

19. uznaje R. P. (1) za winnego tego, że w dniu 13 stycznia 2020 roku we W. naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza policji P. B. podczas pełnienia przez niego obowiązków służbowych w ten sposób, że odpychał go, uderzał w okolicę klatki piersiowej i głowy w celu zmuszenia go do zaniechania prawnej czynności służbowej- zatrzymania go na miejscu przestępstwa, tj. popełnienia występku z art. 222§1k.k. w zw. z art. 224§2k.k. w zw. z art. 11§2k.k. w zw. z art. 4§1k.k. i za to na podstawie art. 224§2k.k. w zw. z art. 11§3k.k. wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

20. na podstawie art. 91§2 k.k. i art. 86§1k.k. w zw. z art. 4§1k.k. orzeczone wobec R. P. (1) w punkcie 17,18 i 19 kary pozbawienia wolności łączy i wymierza karę łączną 4 (czterech) lat pozbawienia wolności;

21. uznaje S. Ł. za winnego tego, że w lutym 2020 roku we W. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, działając w zamiarze ewentualnym, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, w skład której wchodzili między innymi M. Ł. (1), J. Z. (1), A. K. (2), R. P. (1), D. Ł., A. M. (2), J. H., M. Ł., A. G., K. K. (1) i inne osoby, mającej na celu dokonywanie oszustw na szkodę osób w podeszłym wieku, poprzez podawanie się za funkcjonariuszy policji i pozorowanie akcji policyjnej, tj. popełnienia przestępstwa z art. 258§1k.k. w zw. z art. 4§1k.k. i za to na podstawie art. 258§1k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

22. uznaje S. Ł. za winnego tego, że w okresie od dnia 3 do 4 lutego 2020 roku we W. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z M. Ł. i innymi osobami w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem tej samej sposobności, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej:

- w dniu 3 lutego 2020 roku usiłowali doprowadzić S. M. (2) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 40 000 złotych, poprzez wprowadzenie jej w błąd, co do tożsamości osoby dzwoniącej podającej się za funkcjonariusza policji, którzy pod pretekstem prowadzenia akcji mającej na celu ujęcie sprawców przestępstw na szkodę osób w podeszłym wieku, nakłonili pokrzywdzoną do pobrania pieniędzy z rachunku bankowego i pozostawienie ich we wskazanym miejscu, celem podjęcia ich przez innego uczestnika przestępstwa, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na interwencję funkcjonariuszy policji,

- w dniu 4 lutego 2020 roku, usiłowali doprowadzić E. W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 25 000 złotych, poprzez wprowadzenie jej w błąd, co do tożsamości osoby dzwoniącej podającej się za funkcjonariusza policji, którzy pod pretekstem prowadzenia akcji mającej na celu ujęcie sprawców przestępstw na szkodę osób w podeszłym wieku, nakłonili pokrzywdzoną do pobrania z rachunku bankowego pieniędzy i pozostawienie ich we wskazanym miejscu, celem podjęcia ich przez innego uczestnika przestępstwa, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na interwencję funkcjonariuszy policji,

tj. popełnienia czynów z art. 13§1k.k. w zw. z art. 286§1k.k. w zw. z art. 65§1k.k. w zw. z art. 91§1k.k. w zw. z art. 4§1k.k. i za to na podstawie art. 14§1k.k. w zw. z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. wymierza mu karę roku pozbawienia wolności;

23. na podstawie art. 91§2k.k. i 86§1k.k. w zw. z art. 4§1k.k. orzeczone wobec S. Ł. w punkcie 21 i 22 kary pozbawienia wolności łączy i orzeka karę łączną roku pozbawienia wolności;

24. na podstawie art. 69§1 i 2 k.k. i art. 70§2k.k. wykonanie orzeczonej wobec S. Ł. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 2 (dwóch) lat próby;

25. na podstawie art. 72§1pkt. 1 k.k. w okresie próby zobowiązuje S. Ł. do informowania (na piśmie, co sześć miesięcy) kuratora sądowego o jej przebiegu;

26. na podstawie art. 73§ 2 k.k. w okresie próby oddaje S. Ł. pod dozór kuratora sądowego;

27. na podstawie art. 63§1k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza S. Ł. okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 4 lutego 2020 roku godz. 11. 40 do dnia 6 lutego 2020 roku oraz od dnia 28 lutego 2020 roku godz. 14.50 do dnia 30 kwietnia 2020 roku godz. 15.15;

28. uznaje M. Ł. za winnego tego, że w okresie od październiku 2019 roku do lutego 2020 roku, we W., T. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, w skład której wchodzili między innymi M. Ł. (1), J. Z. (1), A. K. (2), S. S. (3), D. Ł., A. M. (2), J. H., S. Ł., R. P. (1), A. G., K. K. (1) i inne osoby, mającej na celu dokonywanie oszustw na szkodę osób w podeszłym wieku, poprzez podawanie się za funkcjonariuszy policji i pozorowanie akcji policyjnej, tj. popełnienia przestępstwa z art. 258§1k.k. w zw. z art. 4§1k.k. i za to na podstawie art. 258§1k.k. wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

29. uznaje M. Ł. za winnego tego, że w okresie od dnia 22 października 2019 roku do 4 lutego 2020 roku we W., T. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z M. Ł. (1), S. S. (3), R. P. (1) i innymi osobami, w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem tej samej sposobności, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej:

tj. popełnienia czynów z art. 286§1k.k. w zw. z art. 65§1k.k. i art. 13§1k.k. w zw. z art. 286§1k.k. w zw. z art. 65§1k.k. w zw. z art. 91§1k.k. w zw. z art. 4§1k.k. i za to na podstawie art. art. 286§1 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. w zw. z art. 91§1k.k. orz art. 33§1 i 2 k.k. wymierza mu karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności oraz 400 (czterysta) stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

30. na podstawie art. 91§2 k.k. i art. 86§1k.k. orzeczone wobec M. Ł. w punkcie 28 i 29 kary pozbawienia wolności łączy i wymierza karę 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

31. uznaje M. Ł. (1) za winną tego, że w okresie od sierpnia 2019 roku do listopada 2019 roku, we W., T. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, brała udział w zorganizowanej grupie przestępczej, w skład której wchodzili między innymi M. Ł., J. Z. (1), A. K. (2), S. S. (3), D. Ł., A. M. (2), J. H., S. Ł., R. P. (1), A. G., K. K. (1) i inne osoby, mającej na celu dokonywanie oszustw na szkodę osób w podeszłym wieku, poprzez podawanie się za funkcjonariuszy policji i pozorowanie akcji policyjnej, tj. popełnienia przestępstwa z art. 258§1k.k. w zw. z art. 4§1k.k. i za to na podstawie art. 258§1k.k. wymierza jej karę roku pozbawienia wolności;

32. uznaje M. Ł. (1) za winną tego, że w okresie od dnia 21 sierpnia 2019 roku do dnia 29 października 2019 roku we W., T. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z M. Ł., S. S. (3), R. P. (1), A. K. (2) innymi osobami, w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem tej samej sposobności, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej:

- w dniu 21 sierpnia 2019 roku usiłowali doprowadzić B. K. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 40 000 złotych, poprzez wprowadzenie jej w błąd, co do tożsamości osoby dzwoniącej podającej się za funkcjonariusza policji, którzy pod pretekstem prowadzenia akcji mającej na celu ujęcie sprawców przestępstw na szkodę osób w podeszłym wieku, nakłaniali pokrzywdzoną do pobrania pieniędzy z rachunku bankowego i pozostawienie ich we wskazanym miejscu, celem podjęcia ich przez innego uczestnika przestępstwa, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na postawę pokrzywdzonej i interwencję funkcjonariuszy policji,

- w dniu 14 października 2019 roku usiłowali doprowadzić K. K. (2) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 40 000 złotych, poprzez wprowadzenie go w błąd, co do tożsamości osoby dzwoniącej podającej się za funkcjonariusza policji, którzy pod pretekstem prowadzenia akcji mającej na celu ujęcie sprawców przestępstw na szkodę osób w podeszłym wieku, nakłaniali pokrzywdzonego do pobrania pieniędzy z rachunku bankowego i przekazania tej kwoty innemu uczestnikowi przestępstwa, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na postawę pokrzywdzonego i podjęcie interwencji przez funkcjonariuszy policji,

- w dniu 22 października 2019 roku doprowadzili J. D. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 190 000 złotych, poprzez wprowadzenie jej w błąd, co do tożsamości osoby dzwoniącej, podającej się za funkcjonariusza policji, którzy pod pretekstem prowadzenia akcji mającej na celu ujęcie sprawców przestępstw na szkodę osób w podeszłym wieku, nakłonili pokrzywdzoną do pozostawienia posiadanych w miejscu zamieszkania oraz pobranych z rachunku bankowego pieniędzy we wskazanym miejscu, celem podjęcia ich przez innego uczestnika przestępstwa,

- w dniu 22 października 2019 roku doprowadzili W. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 40 000 złotych, poprzez wprowadzenie jej w błąd, co do tożsamości osoby dzwoniącej podającej się za funkcjonariusza policji, którzy pod pretekstem prowadzenia akcji mającej na celu ujęcie sprawców przestępstw na szkodę osób w podeszłym wieku, nakłonili pokrzywdzoną do pobrania z rachunku bankowego pieniędzy i pozostawienie ich we wskazanym miejscu, celem podjęcia ich przez innego uczestnika przestępstwa,

- w dniu 29 października 2019 roku usiłowali doprowadzić G. W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 15 500 złotych, poprzez wprowadzenie jej w błąd, co do tożsamości osoby dzwoniącej podającej się za funkcjonariusza policji, którzy pod pretekstem prowadzenia akcji mającej na celu ujęcie sprawców przestępstw na szkodę osób w podeszłym wieku, nakłonili pokrzywdzoną do pobrania pieniędzy z rachunku bankowego i przekazania tej kwoty innemu uczestnikowi przestępstwa, lecz zamierzonego celu nie osiągnęła z uwagi na podjęcie interwencji przez funkcjonariuszy policji,

tj. popełnienia czynów z art. 286§1k.k. w zw. z art. 65§1k.k. i art. 13§1k.k. w zw. z art. 286§1k.k. w zw. z art. 65§1k.k. w zw. z art. 91§1k.k. w zw. z art. 4§1k.k. i za to na podstawie art. art. 286§1 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. w zw. z art. 91§1k.k. orz art. 33§1 i 2 k.k. wymierza jej karę 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności oraz 600 (sześćset) stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

33. na podstawie art. 91§2 k.k. i art. 86§1k.k. orzeczone wobec M. Ł. (1) w punkcie 31 i 32 kary pozbawienia wolności łączy i wymierza karę 6 (sześciu) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

34. na podstawie art. 63§1k.k. na poczet orzeczonej kary zalicza oskarżonej M. Ł. (1) okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 15 listopada 2019 roku godz. 9.15 do dnia 27 stycznia 2021 roku;

35. uznaje A. G. za winnego tego, że w lutym 2020 roku we W. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, w skład której wchodzili między innymi M. Ł. (1), J. Z. (1), A. K. (2), R. P. (1), D. Ł., A. M. (2), J. H., M. Ł., K. K. (1) i inne osoby, mającej na celu dokonywanie oszustw na szkodę osób w podeszłym wieku, poprzez podawanie się za funkcjonariuszy policji i pozorowanie akcji policyjnej, tj. popełnienia przestępstwa z art. 258§1k.k. w zw. z art. 4§1k.k. i za to na podstawie art. 258§1k.k. wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

36. uznaje A. G. za winnego tego, że w dniu 17 lutego 2020 roku we W. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z J. H. i innymi osobami w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem tej samej sposobności, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej:

- w dniu 17 lutego 2020 roku usiłowali doprowadzić C. B. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 4 000 złotych, poprzez wprowadzenie jej w błąd, co do tożsamości osoby dzwoniącej podającej się za funkcjonariusza policji, którzy pod pretekstem prowadzenia akcji mającej na celu ujęcie sprawców przestępstw na szkodę osób w podeszłym wieku, nakłaniali pokrzywdzoną do wyrzucenia przez okno posiadanych pieniędzy, celem podjęcia ich przez innego uczestnika przestępstwa, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na interwencję funkcjonariuszy policji,

- w dniu 17 lutego 2020 roku usiłowali doprowadzić A. B. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 21 000 złotych, poprzez wprowadzenie go w błąd, co do tożsamości osoby dzwoniącej podającej się za funkcjonariusza policji, którzy pod pretekstem prowadzenia akcji mającej na celu ujęcie sprawców przestępstw na szkodę osób w podeszłym wieku, nakłaniali pokrzywdzonego do pobrania z rachunku bankowego pieniędzy i pozostawienie ich we wskazanym miejscu, celem podjęcia ich przez innego uczestnika przestępstwa, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na interwencję funkcjonariuszy policji, przy czym czynów tych dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 27 marca 2014 r., obejmującym wyroki: Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 22.06.2012 roku sygn. akt III K 194/12 za czyn z art. 288 § 1 kk. w zw. z art. 64§1 kk i inne, Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 11.02.2013 roku, sygn. akt III K 431/12 za czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk. i w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 kk - na karę łączną jednego roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 14.02.2011 roku, do 15.02.2011 roku oraz 29 listopada 2011 roku i od dnia 04.09.2013 roku do dnia 1 grudnia 2016 roku ,

tj. popełnienia czynów z art. 13§1k.k. w zw. z art. 286§1k.k. w zw. z art. 65§1k.k. w zw. z art. 64§1k.k. w zw. z art. 91§1k.k. w z zw. z art. 4§1k.k. i za to na podstawie art. 14§1k.k. w zw. z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. i art.33§1 i 2 k.k. wymierza mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i 200 (dwieście) stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

37. na podstawie art. 91§2 k.k. i 86§1k.k. w zw. z art. 4§1k.k. orzeczone wobec A. G. w punkcie 35 i 36 kary pozbawienia wolności łączy i orzeka karę łączną 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

38. na podstawie art. 63§1k.k. na poczet orzeczonej kary zalicza A. G. okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 17 lutego 2020 roku godz. 14.30 do dnia 13 marca 2020 roku godz. 14.30;

39. uznaje J. H. za winnego tego, że w okresie od października 2019 roku do stycznia 2021 roku, we W., L. i innych miastach P. oraz na terenie Republiki Federalnej Niemiec, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, w skład której wchodzili między innymi M. Ł. (1), M. Ł., J. Z. (1), A. K. (2), S. S. (3), D. Ł., A. M. (2), S. Ł., R. P. (1), A. G., K. K. (1) i inne osoby, mającej na celu dokonywanie oszustw na szkodę osób w podeszłym wieku, poprzez podawanie się za funkcjonariuszy policji i pozorowanie akcji policyjnej, tj. popełnienia przestępstwa z art. 258§1k.k. za to na podstawie art. 258§1k.k. wymierza mu karę roku pozbawienia wolności;

40. uznaje J. H. za winnego tego, że w okresie od dnia 14 lutego 2020 roku do dnia 22 grudnia 2020 roku we W., L. i innych miastach P. oraz na terenie Republiki Federalnej Niemiec, działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem tej samej sposobności, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej:

- w dniu 14 lutego 2020 roku doprowadzili W. O. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 10 000 złotych, poprzez wprowadzenie jej w błąd, co do tożsamości osoby dzwoniącej podającej się za funkcjonariusza policji, którzy pod pretekstem prowadzenia akcji mającej na celu ujęcie sprawców przestępstw na szkodę osób w podeszłym wieku, nakłonili pokrzywdzoną do pozostawienia pieniędzy we wskazanym miejscu, celem podjęcia ich przez innego uczestnika przestępstwa,

- w dniu 17 lutego 2020 roku usiłowali doprowadzić C. B. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 4 000 złotych, poprzez wprowadzenie jej w błąd, co do tożsamości osoby dzwoniącej podającej się za funkcjonariusza policji, którzy pod pretekstem prowadzenia akcji mającej na celu ujęcie sprawców przestępstw na szkodę osób w podeszłym wieku, nakłonili pokrzywdzoną do wyrzucenia przez okno posiadanych pieniędzy, celem podjęcia ich przez innego uczestnika przestępstwa, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na interwencję funkcjonariuszy policji,

- w dniu 14 grudnia 2020 roku doprowadzili J. Z. (2) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 20 800 złotych, poprzez wprowadzenie jej w błąd, co do tożsamości osoby dzwoniącej, podającej się za funkcjonariusza policji, którzy pod pretekstem prowadzenia akcji mającej na celu ujęcie sprawców przestępstw na szkodę osób w podeszłym wieku, nakłonili pokrzywdzoną do wyrzucenia przez okno posiadanych pieniędzy, celem podjęcia ich przez innego uczestnika przestępstwa,

- w dniu 21 grudnia 2020 roku doprowadzili T. T. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 25 000 zł, poprzez wprowadzenie jej w błąd, co do tożsamości osoby dzwoniącej podającej się za funkcjonariusza policji, którzy pod pretekstem prowadzenia akcji mającej na celu ujęcie sprawców przestępstw na szkodę osób w podeszłym wieku, nakłonili pokrzywdzoną do pobrania z rachunku bankowego pieniędzy i pozostawienie ich we wskazanym miejscu, celem podjęcia ich przez innego uczestnika przestępstwa,

- w dniu 22 grudnia 2020 roku doprowadzili K. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 35.000 zł, poprzez wprowadzenie jej w błąd, co do tożsamości osoby dzwoniącej podającej się za funkcjonariusza policji, którzy pod pretekstem prowadzenia akcji mającej na celu ujęcie sprawców przestępstw na szkodę osób w podeszłym wieku, nakłonili pokrzywdzoną do pobrania z rachunku bankowego pieniędzy a następnie wyrzucenia ich przez okno mieszkania, celem podjęcia ich przez innego uczestnika przestępstwa,

tj. popełnienia czynów z art. 286§1k.k. w zw. z art. 65§1k.k. i art. 13§1k.k. w zw. z art. 286§1k.k. w zw. z art. 65§1k.k. w zw. z art. 91§1k.k. w zw. z art. 4§1k.k. i za to na podstawie art. art. 286§1 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. w zw. z art. 91§1k.k. orz art. 33§1 i 2 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności oraz 600 (sześćset) stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

41. uznaje J. H. za winnego tego, że w dniu 7 stycznia 2021 roku w L. oraz na terenie Republiki Federalnej Niemiec, działając wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1) oraz innymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej doprowadzili I. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w postaci kilkuset złotych monet o nominale 5 rubli w ilości nie mniejszej niż 900 sztuk o wartości co najmniej 954 000 złotych oraz kilkudziesięciu złotych monet nominale 20 dolarów amerykańskich o nieustalonej wartości, poprzez wprowadzenie jej w błąd, co do tożsamości osoby dzwoniącej podającej się za funkcjonariusza policji, którzy pod pretekstem prowadzenia akcji mającej na celu ujęcie sprawców przestępstw na szkodę osób w podeszłym wieku, nakłonili pokrzywdzoną do pobrania tych monet z depozytu w banku i przekazania ich innemu uczestnikowi przestępstwa, tj. popełnienia czynu z art. 286§1k.k. w zw. z art. 294§1k.k. w zw. z art. 65§1k.k. i za to na podstawie art. 286§1k.k. w zw. z art. 294§1k.k. i art. 33§1 i 2 k.k. wymierza mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i 200 (dwieście) stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

42. na podstawie art. 91§2 k.k. i art. 86§1k.k. orzeczone wobec J. H. w punkcie 39, 40 i 41 kary pozbawienia wolności i grzywny łączy i wymierza karę 8 (ośmiu) lat pozbawienia wolności i 700 (siedemset) stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

43. na podstawie art. 63§1k.k. na poczet orzeczonej kary zalicza J. H. okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 19 lutego 2020 roku godz. 16.35 do dnia 30 października 2020 roku godz. 15.45 od dnia 19.01.2021 roku godz.8.30 do dnia 25 października 2021 roku godz. 15.40 oraz od dnia 8 lipca 2022 roku godz. 17.30 do dnia 20.09.2022 roku godz.17.30 , od dnia 30.09.2022 roku godz. 17.30 do dnia 6 stycznia 2023 roku godz. 13.30;

44. uznaje K. K. (1) za winnego tego, że w okresie od listopada 2020 roku do 7 stycznia 2021 roku w L. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, w skład której wchodzili między innymi M. Ł. (1), J. Z. (1), A. K. (2), R. P. (1), S. S. (3), A. M. (2), J. H., S. Ł., M. Ł., A. G., i inne osoby, mającej na celu dokonywanie oszustw na szkodę osób w podeszłym wieku, poprzez podawanie się za funkcjonariuszy policji i pozorowanie akcji policyjnej, tj. popełnienia przestępstwa z art. 258§1k.k. i za to na podstawie art. 258§1k.k. wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

45. uznaje K. K. (1) za winnego tego, że w dniu 7 stycznia 2021 roku w L. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielił pomocy J. H. współdziałającymi z innymi osobami w doprowadzeniu I. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci kilkudziesięciu złotych monet w ilości nie mniejszej niż 900 sztuk o wartości co najmniej 954 000 złotych oraz kilkudziesięciu złotych monet o nieustalonej wartości, poprzez wprowadzenie jej w błąd, co do tożsamości osoby dzwoniącej podającej się za funkcjonariusza policji, którzy pod pretekstem prowadzenia akcji mającej na celu ujęcie sprawców przestępstw na szkodę osób w podeszłym wieku, nakłonili pokrzywdzoną do pobrania tych monet z banku i przekazania ich innemu uczestnikowi przestępstwa w ten sposób, że udostępnił im zarejestrowane przez siebie karty SIM, tj. popełnienia czynu z art. 18§3k.k. w zw. z art. 286§1k.k. i w zw. z art. 294§k.k. w zw. z art. 65§1k.k. i za to na podstawie art. 19§1k.k. w zw. 286§1 kk w zw. z art. 294§1k.k. 65§1 kk i 33 §1 i 2 k.k. wymierza mu karę roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 100 (sto) stawek dziennych określając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

46. na podstawie art. 85§1 k.k. i art. 86§1k.k. orzeczone wobec K. K. (1) w punkcie 44 i 45 kary pozbawienia wolności łączy i wymierza karę łączną roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

47. na podstawie art. 63§1k.k. na poczet orzeczonej kary zalicza oskarżonemu K. K. (1) okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 13 stycznia 2021 roku godz. 13.59 do dnia 25 czerwca 2021 roku godz. 14.45.;

48. na podstawie art. 46§1k.k. solidarnie zobowiązuje S. S. (3), R. P. (1), M. Ł., M. Ł. (1) do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz:

- K. D. i P. D. kwoty 190 000 złotych,

-W. K. 40 000 złotych,

49. na podstawie art. 46§1k.k. zobowiązuje J. H. do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz:

- W. O. kwoty 10 000 złotych,

- J. Z. (2) kwoty 20 800 złotych.

-T. T. kwoty 25 000 złotych,

-K. S. kwoty 35 000 złotych

50. na podstawie art. 46§1k.k. solidarnie zobowiązuje J. H. i K. K. (1) do częściowego naprawienia wyrządzonej szkody poprzez zapłatę na rzecz I. K. kwoty 911 600 złotych;

51. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz:

- adw. M. S. kwotę 7232,40 złotych (w tym podatek VAT) tytułem kosztów obrony udzielonej oskarżonej J. Z. (1) z urzędu;

- adw. K. W. kwotę 7232,40 złotych (w tym podatek VAT) tytułem kosztów obrony udzielonej oskarżonemu R. P. (1) z urzędu;

- adw. M. K. kwotę 7232,40 złotych ( w tym podatek VAT) tytułem kosztów obrony udzielonej oskarżonemu S. Ł. z urzędu;

- adw. A. M. (1) kwotę 5904 złote ( w tym podatek VAT) tytułem kosztów obrony udzielonej M. Ł. (1) z urzędu;

- adw. A. D. kwotę 7232,40 złotych (w tym podatek VAT) tytułem kosztów obrony udzielonej oskarżonemu A. G. z urzędu;

52. na podstawie art. 624§1k.p.k. zwalnia oskarżonych od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Apelacje od tego wyroku wnieśli oskarżeni: M. Ł. (1), J. Z. (1), D. S., R. P. (1), J. H. i M. Ł..

Obrończyni oskarżonej M. Ł. (1) – adw. A. M. (1) zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i mający wpływ na jego treść, a polegający na wadliwym przyjęciu, że oskarżona M. Ł. (1) w czasie i miejscu opisanym w treści wyroku brała udział w zorganizowanej grupie przestępczej, w skład której wchodzili między innymi M. Ł., J. Z. (1), A. K. (2), S. S. (3), D. Ł., A. M. (2), J. H., S. Ł., R. P. (1), A. G., K. K. (1) i inne osoby, mającej na celu dokonywanie oszustw na szkodę osób w podeszłym wieku poprzez podawanie się za funkcjonariuszy policji pozorowanie akcji policyjnej, podczas gdy w świetle całokształtu zebranego w tej sprawie materiału dowodowego brak było podstaw do takiego przyjęcia.

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i mający wpływ na jego treść, a polegający na wadliwym ustaleniu, że do zadań oskarżonej M. Ł. (1) należało m.in. dzwonienie do pokrzywdzonych i podawanie się za funkcjonariusza policji, podejmowanie pieniędzy od pokrzywdzonych, a także werbowanie osób, które będą od pokrzywdzonych podejmować pieniądze zgodnie z przekazywanymi im przez telefon instrukcjami podczas gdy materiał dowodowy zebrany w sprawie nie daje podstaw do takiego przyjęcia, w szczególności żadna z osób pokrzywdzonych nie wskazała na oskarżoną jako osobę, z którą prowadziło rozmowę, czy nawiązała jakikolwiek kontakt.

3) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i mający wpływ na jego treść, a polegający na wadliwym przyjęciu, że oskarżona M. Ł. (1) w czasie i miejscu opisanym w treści wyroku działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z M. Ł. (3), S. S. (4), R. P. (2), A. K. (2) i innymi osobami, w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem tej samej sposobności, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem J. D., W. K., i usiłowała doprowadzić B. K. (2), K. K. (2) i G. W., podczas gdy w świetle całokształtu zebranego w tej sprawie materiału dowodowego brak było podstaw do takiego przyjęcia, w szczególności żadna z osób pokrzywdzonych nie wskazywała na jakikolwiek udział oskarżonej.

4) obrazę przepisów postępowania mająca wpływ na treść zaskrzonego wyroku a w szczególności art. 7 i 424 § 1 pkt 1 k.p.k. polegającą na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów przy ustaleniu, iż oskarżona M. Ł. (1) brała udział w zorganizowanej grupie przestępczej i koordynowała jej działaniem chociaż nie obejmowała tego swoim zamiarem, nie miała świadomości istnienia takiej grupy, ani nie podejmowała żadnych decyzji.

5) naruszenie prawa materialnego tj. art. 258 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. poprzez niewłaściwe jego zastosowanie i wadliwe przyjęcie, że oskarżona M. Ł. (1) swoim zachowaniem wyczerpała znamiona w/w przepisu podczas gdy z materiału dowodowego wynika, że oskarżona nie obejmowała swoją świadomością przynależności do jakiejkolwiek grupy przestępczej w szczególności nakierowanej na popełnienie przestępstw będących przedmiotem oskarżenia.

6) naruszenie prawa materialnego tj. art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. poprzez niewłaściwe jego zastosowanie i wadliwe przyjęcie, że oskarżana M. Ł. (1) swoim zachowaniem wyczerpała znamiona w/w przepisu podczas gdy z materiału dowodowego wynika, że oskarżona nie obejmowała swoją świadomością udziału w czynach będących przedmiotem oskarżenia.

7) rażącą niewspółmierność kary orzeczonej względem oskarżonej M. Ł. (1), polegającą na zasądzeniu zbyt wygórowanej kary pozbawienia wolności i kary grzywny, a także obciążenie obowiązkiem naprawienia szkody w wymiarze nie uwzględniającym faktycznego udziału oskarżonej, jej sytuacji osobistej i materialnej w obliczu faktu, że oskarżona jest osobą samotnie wychowującą dzieci, uprzednio niekaraną, która zerwała z dotychczasowym trybem życia i nie narusza porządku prawnego.

Podnosząc powyższe zarzuty, apelująca wniosła o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzucanych jej czynów;

z ostrożności :

- o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonej od czynu opisanego w punkcie XXIV części wstępnej wyroku oraz wyeliminowanie z opisu pozostałych czynów stwierdzenia, że oskarżona M. Ł. (1) działała w ramach zorganizowanej grupy przestępczej oraz wymierzenie jej za te czyny łagodniejszych kar pozbawienia wolności oraz łagodniejszej kary łącznej oraz odstąpienie od obciążania obowiązkiem naprawienia szkody.

Obrońca oskarżonego J. H. – adw. A. K. (3) – zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, mający istotny wpływ na jego treść, polegający na ustaleniu:

- oskarżony J. H. dopuścił się działania na szkodę I. K. i innych osób, w oparciu o zeznania pokrzywdzonej I. K., świadka Z. N., a przede wszystkim jedynie na podstawie wyjaśnień oskarżonego R. W., podczas gdy oskarżony R. W. jedynie dążąc do pomniejszenia swojej roli i winy wskazał jako organizatora przestępnego przedsięwzięcia J. H.;

- oskarżony J. H. dopuścił się przestępstw w ramach udziału w grupie przestępczej w typie podstawowym wraz z oskarżonymi J. Z. (1), A. K. (2), D. Ł., A. G., K. K. (1), R. W., S. S. (3), S. M. (1), R. P. (1), S. Ł., M. Ł., M. Ł. (1), podczas gdy J. H. został objęty jednym aktem oskarżenia z ww. osobami nie wiedząc, że taka grupa istnieje oraz nie mając zamiaru działania w jej ramach, co więcej nie łączyła tych osób struktura pionowa ani pozioma; nie sposób zarzucić J. H., że miał jakąkolwiek wiedzę o działaniu A. K. (2) i J. Z. (1);

- w okresie od października 2019 roku do stycznia 2021 roku oskarżony J. H. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, podczas gdy oskarżony J. H. w tym okresie czasu był tymczasowo aresztowany do innej sprawy, tj. od dnia 19 lutego 2020 r. do dnia 30 października 2020 r., co wyklucza prawdziwość stawianej przez Sąd I instancji tezy i czyni ją sprzeczną z zasadami logicznego rozumowania oraz wiedzą i doświadczeniem życiowym;

- oskarżony J. H. doprowadził I. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości, co najmniej 954.000,00 złotych, podczas gdy wartość ta nie została ustalona i potwierdzona przez biegłego sądowego z zakresu numizmatyki, medalierstwa i złotnictwa, bowiem w ogóle nie ustalono próby złota monet, która ma istotny wpływ na ich wartość w sposób bezpośredni, co doprowadziło do naruszenia przepisów art. 167 k.p.k. i art. 193 k.p.k.;

- do zadań J. H. należało dzwonienie do pokrzywdzonych i podawanie się za funkcjonariuszy policji, podejmowanie pieniędzy od pokrzywdzonych, a także werbowanie osób, które będą od pokrzywdzonych podejmować pieniądze, podczas gdy ustalone cechy osobo-poznawcze oskarżonego, materiał zebrany w toku postępowania, w tym zakresie wyjaśnienia znacznej części oskarżonych w ogóle nie wskazują na rolę J. H. polegającą na dzwonieniu do pokrzywdzonych i podawaniu się za funkcjonariuszy policji, tym bardziej podejmowanie pieniędzy od pokrzywdzonych.

2) obrazę przepisów prawa procesowego, a mianowicie art. 4 k.p.k., art. 6 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i 424 § 1 pkt 1 k.p.k., która miała istotny wpływ na treść wyroku, polegającą na przekroczeniu granic zasady swobodnej oceny materiału dowodowego, wyrażająca się w błędnym przekonaniu Sądu I instancji, że oskarżony J. H. obejmował świadomością i zamiarem udział w grupie zorganizowanej (przestępczego zamiaru towarzyszącego oskarżonemu), podczas gdy wyjaśnienia A. K. (2) ujawniają jedynie jej subiektywne odczucie w zakresie roli oskarżonego J. H. natomiast wyjaśnienia R. W. i A. G. oraz oskarżonych przywołanych przez Sąd I instancji mają swoje podłoże przede wszystkim jedynie w zamiarze pomniejszenia swoich ról i winy w czynnościach podejmowanych przez realizacji ich własnych czynów przestępnych.

3) obrazę przepisów prawa procesowego, a mianowicie art. 4 k.p.k., art. 6 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i 424 § 1 pkt 1 k.p.k., która miała istotny wpływ na treść wyroku, polegającą na dowolnej ocenie materiału dowodowego i przyjęciu, że oskarżony J. H. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 258 § 1 k.k., pomimo braku w tym zakresie bezpośrednich, wzajemnie uzupełniających się dowodów, że J. H. posiadał wiedzę, świadomość o realizacji elementów przestępstw wykonanych przez inne osoby co do czasu, miejsca, okoliczności, planowania; tym samym nie sposób przyjąć, że J. H. utożsamiał się z działaniami pozostałych osób, traktując takie zachowanie jako swoje.

Podnosząc powyższe zarzuty, apelujący wniósł o uchylenie wyroku Sądu I instancji w zaskarżonej części uniewinnienie oskarżonego w tym zakresie.

Obrończyni oskarżonych M. Ł. i D. (poprzednio: S.) S. – adw. H. K. – zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

I. obrazę prawa materialnego, a to:

a) art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. poprzez jego niezastosowanie, a w jego miejsce zastosowanie art. 91 § 1 k.k. mimo że ustalenia faktyczne Sądu a quo jasno wskazują, że wszystkie zachowania objęte stawianymi zarzutami zostały podjęte w krótkich odstępach czasu i ze z góry powziętym zamiarem, zaś przedmiotem zamachu nie były dobra osobiste pokrzywdzonych, co obligowało Sąd do potraktowania ich jako jednego czynu;

b) art. 18 § 1 k.k. poprzez jego błędną wykładnię wyrażającą się w niedostrzeżeniu, że przypisanie czynu zabronionego popełnionego we współsprawstwie wymaga ustalenia roli poszczególnych sprawców we wspólnym przedsięwzięciu polegającej na zrealizowaniu przez nich własnoręcznie znamienia czynu zabronionego, jako również - w razie aprobaty dla koncepcji materialno-obiektywnej współsprawstwa niedostrzeżeniu, że istotność wkładu w poszczególne przestępstwa popełniane przez zorganizowaną grupę musi zostać ustalona w sposób skonkretyzowany i zindywidualizowany w odniesieniu do każdego z tych przestępstw, a nie domniemana w sposób zautomatyzowany z ogólnej roli w grupie czy zwerbowania konkretnego jej członka, co miało istotny wpływ na treść orzeczenia, determinując niezasadne przypisanie oskarżonym odpowiedzialności karnej;

c) art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. poprzez ich błędną wykładnię wyrażającą się w niedostrzeżeniu, że do rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzonego dochodzi z chwilą wyzbycia się posiadania składnika majątkowego, a w konsekwencji jego odebranie z miejsca porzucenia następuje już po zrealizowaniu znamion oszustwa i nie może stanowić weń istotnego wkładu.

II. obrazę przepisów postępowania, a to:

a) art. 168a i art. 168b k.p.k. i w zw. art. 6 ust. 1 i 3 i art. 8 ust. 2 EKPC i art. 2, art. 7, art. 45 ust. 1, art. 47 i art. 49 Konstytucji RP poprzez uczynieniu podstawą ustaleń faktycznych w zakosie niektórych czynów zarzucanych M. Ł. i S. S. (3) materiałów pozyskanych w toku kontroli operacyjnej bez weryfikacji dopuszczalności ich wykorzystania w tym zakresie, która warunkowana jest tożsamością podmiotowo-przedmiotową pierwotnej zgody sądu oraz osoby sprawcy i czynów zarzucanych, co miało istotny wpływ na treść orzeczenia, albowiem materiały te były istotną podstawą ustaleń faktycznych niekorzystnych dla oskarżonych, a ich wykorzystanie uczyniło cały proces nierzetelnym;

b) art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, wyrażającą się w okolicznościach szczegółowo zrelacjonowanych w uzasadnieniu apelacji, a w tym:

i. niezasadnej odmowie przydania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego M. Ł.;

ii. niedokonaniu oceny przyczyn niepodtrzymania na rozprawie wcześniejszych wyjaśnień przez oskarżonego S. S. (3);

(...). pominiecie przy ocenie dowodu z wyjaśnień S. Ł. wypracowanych w orzecznictwie kryteriów ocen dowodu z pomówienia;

iv. wyciągnięciu z bilingów połączeń, wykazów logowań do stacji BTS numerów telefonicznych, którymi posługiwali się oskarżeni, a także zapis monitoringu miejskiego wniosków logicznie zeń niewynikających o umyślnym udziale M. Ł. w przestępstwach, w tym zwłaszcza w przestępstwie na szkodę W. K., podczas gdy dowodzą one co najwyżej przebywania w określonym (i to dość szeroko) miejscu w określonym czasie – a i to z dużym marginesem niepewności;

v. wyciągnięciu ze zgromadzonego materiału dowodowego wniosków logicznie zeń niewynikających o umyślnym udziale oskarżonych w oszustwach oraz zorganizowanej grupie przestępczej w braku do tego dowodowych podstaw, szczególnie w odniesieniu do znamion strony podmiotowej;

co miało istotny wpływ na treść orzeczenia, albowiem doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych o sprawstwie oskarżonych.

Podnosząc powyższe zarzuty, apelująca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych od wszystkich zrzucanych im czynów.

Obrończyni oskarżonego R. P. (1) – adw. K. W. – zaskarżyła wyrok co do pkt 17, 18, 20 i 48 części dyspozytywnej wyroku oraz co do punktu 19 części dyspozytywnej wyroku – zarzucając:

1) co do punktów 17 i 18 części dyspozytywnej wyroku – obrazę przepisów postępowania a to art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. oraz art. 4 k.p.k., art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., poprzez pobieżną i jednostronną ocenę dowodów bez przeprowadzenia wszechstronnej wzajemnej ich analizy, zaniechanie konturowania i interpretowania zaistniałego stanu faktycznego w kontekście zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, naruszenia zasady obiektywizmu i pominięcie dowodów i okoliczności korzystnych dla oskarżonego, a to:

a) uznaniu, że oskarżony brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu dokonywanie oszustw na szkodę osób w podeszłym wieku, poprzez podawanie się za funkcjonariuszy policji i pozorowanie akcji policyjnej, tj. popełnienia przestępstwa z art. 258 § 1 k.k., podczas gdy oskarżony nie miał świadomości przynależności do zorganizowanej grupy przestępczej;

b) uznaniu, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu przestępstw opisanych w punktach XI-XIV części wstępnej wyroku, podczas gdy w opisach ww. czynów zawartych w uzasadnieniu nie został wymieniony z imienia i nazwiska, a ponadto pokrzywdzeni i świadkowie nie wskazywali go jako osoby, która brała udział w popełnieniu ww. przestępstw a swoje przekonanie o udziale oskarżonego Sąd oparł na wyjaśnieniach współoskarżonych, nie biorąc pod uwagę możliwości istnienia między nimi konfliktu;

c) uznaniu, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu przestępstw na podstawie wyjaśnień współoskarżonej A. K. (2), której Sąd dał wiarę, pomimo tego, iż - jak wskazano w treści uzasadnienia wyroku – jej wyjaśnienia tylko częściowo znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym (bez wskazania, w jakiej części dotyczącej R. P. (1) Sąd uznał je za wiarygodne);

d) uznaniu, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu przestępstw na podstawie wyjaśnień współoskarżonych S. S. (3) i S. (A.) M., podczas gdy wyjaśnienia oskarżonych nie mogą zyskać przymiotu wiarygodności z uwagi na fakt, iż wyżej wymienieni zmieniali je w trakcie postępowania, a ponadto wskazywali na udział innych osób nieobjętych niniejszym procesem (niejako „na oślep”);

e) odmowie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego który zaprzeczył popełnieniu przestępstw opisanych w punktach XI, XII i XIII części wstępnej wyroku, wskazując na brak potwierdzenia w wyjaśnieniach S. S. (3) i S. (A.) M., nie biorąc pod uwagę możliwości istnienia między nimi konfliktu;

co w konsekwencji skutkowało dokonaniem błędnych ustaleń faktycznych i przyjęciem zachowania oskarżonego, jako wypełniającego znamiona przestępstwa zarzucanych mu przestępstw, w sytuacji, gdy w świetle zgromadzonego materiału dowodowego Sąd winien uniewinnić oskarżonego od czynów zarzucanych mu w punktach 17 i 18 części dyspozytywnej wyroku.

2) rażącą niewspółmierność kary poprzez orzeczenie rażąco surowych kar jednostkowych oraz kary łącznej, wbrew dyrektywom sądowego wymiaru kary i przyjmując, iż oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów – z całkowitym pominięciem jego (ewentualnie) marginalnej roli w całym procederze.

3) za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie 19 części dyspozytywnej wyroku – rażącą niewspółmierność orzeczonej kary, która przejawia się w uznaniu oskarżonego za winnego ww. czynu i wymierzenie mu kary 8 miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy należy uznać, że wymierzona kara jest zbyt surowa mając na względzie dyrektywy wymiaru kary, w tym wiek sprawcy oraz cele wychowawcze kary.

Podnosząc powyższe zarzuty, apelująca wniosła o zmianę wyroku Sądu I instancji poprzez:

1) co do pkt 17 i 18 – uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu;

2) co do pkt 19 – wymierzenie oskarżonemu kary w dolnych graniach karalności;

3) co do pkt 20 i 48 – uchylenie rozstrzygnięć wynikających ze skazania, tj. orzeczenia o karze łącznej (punkt 20), obowiązku naprawienia szkody (punkt 48);

ewentualnie:

4) w zakresie punktów 17, 18 i 19 – wymierzenie oskarżonemu jednostkowych kar w dolnych granicach karalności;

5) w zakresie punktu 20 – orzeczenie kary łącznej z zastosowaniem zasady pełnej absorbcji;

6) w zakresie punktu 48 – uchylenie obowiązku naprawienia szkody.

Obrońca oskarżonej J. Z. (1) – adw. M. S. – zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1) rażącą niewspółmierność kar za popełnienie przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. w wymiarze 8 miesięcy pozbawienia wolności poprzez pominięcie przez sąd okoliczności mających wpływ na wymiar kary, tj. okoliczność posiadania małoletnich dzieci przez oskarżoną, które są na jej utrzymaniu oraz, w sytuacji gdy sprzeciwia się temu prawidłowa ocena stopnia zawinienia, a także cele zapobiegawczo-wychowawcze w stosunku do sprawcy, bowiem oskarżona jako osoba młoda, która na otrzymaniu ma małoletnie dzieci, bezwzględnie pozbawiona wolności odczuje dolegliwość kary przekraczającej stopień winy, a cele zapobiegawcze i wychowawcze nie zostaną osiągnięte w stosunku do oskarżonej w sposób jaki kara winna je osiągnąć.

2) rażącą niewspółmierność kar za popełnienie czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w wymiarze roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych określając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, poprzez pominięcie przez Sąd okoliczności mających wpływ na wymiar kary, tj. okoliczność posiadania małoletnich dzieci przez oskarżoną, które są na jej utrzymaniu oraz w sytuacji, gdy sprzeciwia się temu prawidłowa ocena stopnia zawinienia, a także cele zapobiegawczo-wychowawcze w stosunku do sprawcy, bowiem oskarżona jako osoba młoda, która na utrzymaniu ma małoletnie dzieci, bezwzględnie pozbawiona wolności z jednocześnie nałożoną karą grzywny odczuje dolegliwość kary przekraczającej stopień winy, a cele zapobiegawcze i wychowawcze nie zostaną osiągnięte w stosunku do oskarżonej, w sposób jaki kara winna je osiągnąć.

3) rażącą niewspółmierność kary łącznej pozbawienia wolności poprzez pominięcie przez Sąd w wymierzaniu kar jednostkowych okoliczności mających wpływ na wymiar kary, tj. okoliczność posiadania małoletnich dzieci przez oskarżoną, które są na jej utrzymaniu oraz w sytuacji, gdy sprzeciwia się temu prawidłowa ocena stopnia zawinienia, a także cele zapobiegawczo-wychowawcze w stosunku do sprawcy.

Podnosząc powyższe zarzuty, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczonych kar poprzez orzeczenie:

1) za popełnienie przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. w zw. z 4 § 1 k.k. kary 3 miesięcy pozbawienia wolności i 6 miesięcy ograniczenia wolności w postaci nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie;

2) za popełnienie przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z 4 § 1 k.k. karę 3 miesięcy pobawienia wolności i 6 miesięcy ograniczenia wolności w postaci nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie;

3) na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeczenie wobec J. Z. (1) kary łącznej i wymierzenie kary łącznej w wymiarze 4 miesięcy pozbawienia wolności jednego roku ograniczenia wolności w postaci nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Z wniesionych apelacji na częściowe uwzględnienie zasługiwał środek odwoławczy J. H.. Pozostałe okazały się niezasadne.

Apelacje M. Ł. (1), J. H., M. Ł., S. S. (3), R. P. (1) zasadniczo kontestują prawidłowość dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny dowodów i w konsekwencji poczynione przez ten Sąd ustalenia faktyczne. Są to zarzuty (poza tym dotyczącym J. H. w zakresie przypisanego wadliwie okresu przestępczej działalności) oczywiście chybione.

Przypomnieć należy, że zasada swobodnej oceny dowodów, leżąca u podstaw prawidłowego wyrokowania, nie może prowadzić do dowolności ocen i takiego wyboru dowodów, którego prawidłowości nie dałoby się skontrolować w trybie odwoławczym (wyrok SN z 5.09.1974 r., II KR 114/74, OSNKW 1975/2, poz. 28). Zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. wymaga jednak wykazania wad w ocenie konkretnych dowodów dokonanej przez sąd orzekający, prowadzących do wniosku, iż ocena ta przekracza granice swobodnej (wyrok SN z 20.04.2004 r. – V KK 332/03, Prok. i Pr.-wkł. 2004/7–8, poz. 6; wyrok SA w Poznaniu z 26.11.2012 r., II AKa 149/12, LEX nr 1264421; wyrok SA w Warszawie z 12.10.2012 r., II AKa 272/12, LEX nr 1238289). Konieczne jest wykazanie konkretnych błędów w sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiających w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu (wyrok SA w Warszawie z 12.09.2012 r., II AKa 228/12, LEX nr 1238267). W rachubę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenia się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności (wyrok SA we Wrocławiu z 19.04.2012 r., II AKa 85/12, LEX nr 1162856). Przekonanie sędziowskie, stanowiące podstawę każdego orzeczenia, wtedy tylko nie zasługuje zatem na respektowanie, gdy zostanie wykazane, że jest nietrafne (postanowienie SA w Krakowie z 12.06.2001 r., II AKz 225/01 KZS 2001/6, poz. 34). Uwiarygodnienie zarzutu dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów wymaga zatem wykazania w oparciu o fakty i ich pogłębioną logiczną analizę, że rzeczywiście sąd pominął dowody istotne dla rozstrzygnięcia o sprawstwie i winie, że włączył do podstawy ustaleń dowody nieujawnione, że uchybił regułom prawidłowego logicznego rozumowania lub że uchybił wskazaniom wiedzy lub życiowego doświadczenia (postanowienie SN z 18.02.2015 r., II KK 8/15, LEX nr 1654741). Nie może osiągnąć skutku środek odwoławczy, który tego nie czyni, a jedynie przedstawia polemiczne wersje zdarzeń czy rozumowanie odmienne, oparte na innym systemie wartości (postanowienie SA w Krakowie z 27.06.2000 r., II AKz 208/00, KZS 2000/7–8, poz. 46). O przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów można mówić wtedy, gdy ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego zawiera oczywiste błędy natury faktycznej (np. niedostrzeżenie istotnych dowodów czy okoliczności) bądź logicznej (niezrozumienie implikacji wynikających z treści dowodów) (postanowienie SN z 25.02.2014 r., IV KK 31/14, LEX nr 1441277). Co oczywiste, nie stanowi naruszenia przepisów art. 7 i 410 dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych (postanowienie SN z 19.02.2014 r., II KK 17/14, Prok. i Pr.-wkł. (...), poz. 1). Reasumując ,przekonanie sądu o wiarygodności jednych i niewiarygodności innych dowodów pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem na rozprawie głównej całokształtu istotnych okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) w sposób podyktowany obowiązkiem dociekania prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.) i stanowi wyraz rozważenia (art. 7 k.p.k., art. 4 k.p.k.), zgodnie z regułami poprawnego rozumowania, doświadczeniem życiowym i wskazaniami wiedzy, wszystkich ważkich okoliczności przemawiających na korzyść i niekorzyść oskarżonego (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16.12.1974 r., Rw 618/74, OSNKW 1975 r., z. 3-4, poz. 47). Powyższą miarą w najmniejszym stopniu apelujący nie wykazali naruszenia przepisów postępowania.

W związku z przedstawionymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ocenami dowodowymi i kwestionowaniem ich trafności w skardze apelacyjnej, zwłaszcza w odniesieniu do dowodów osobowych, słuszne będzie dodatkowe podkreślenie znaczenia, jakie w każdej sprawie ma bezpośrednia realizacja dowodów przez Sąd orzekający na rozprawie głównej. Nie ulega wątpliwości, że w każdej takiej sytuacji w której dowód (lub dowody) osobowe mają istotne znaczenie dla rekonstrukcji przebiegu badanych zdarzeń, zasada bezpośredniości odgrywa obok zasady swobodnej oceny dowodów rolę trudną do przecenienia. To właśnie Sąd I instancji dowody z wyjaśnień oskarżonego, a także zeznań świadków przeprowadził bezpośrednio na rozprawie głównej, miał bezpośredni z nimi kontakt w toku realizacji czynności dowodowych, oceniał złożone przez oskarżonego wyjaśnienia i zeznania świadków, kierując się zarówno ich treścią, jak też własnymi spostrzeżeniami i wrażeniami wynikającymi z zachowania się osób przesłuchiwanych, ich reakcji mentalnych na zadawane pytania, postawy w toku realizowanej czynności przesłuchania i stosunku do tej czynności. Warto dodać, że to właśnie ten bezpośredni kontakt z oskarżonym i świadkami stwarzał Sądowi I instancji właściwe warunki dla oceny wiarygodności składanych przez nich relacji. „Sąd odwoławczy” – jak trafnie podkreśla Sąd Najwyższy w tezie wyroku z dnia 19 lutego 2003 roku (V KK 119/02, LEX nr 76996) – „może odmiennie niż Sąd I instancji ocenić materiał dowodowy. Uwzględniając jednak obowiązywanie w polskim procesie karnym zasady bezpośredniości w kontakcie sądu z dowodami, która sprzyjać ma właśnie dokonywaniu poprawnych ocen w tym zakresie oraz to, że w postępowaniu odwoławczym dowodów – co do zasady – nie przeprowadza się, przyjąć należy, iż sąd odwoławczy może owej odmiennej oceny dokonać jedynie wtedy, gdy w sposób oczywisty ocena dokonana przez Sąd I instancji ma charakter dowolny. Może zatem to uczynić tylko, gdy nie jest ona oparta na całokształcie materiału dowodowego lub narusza zasady prawidłowego rozumowania albo wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego (…)”.

Podsumowując należy stwierdzić, że żaden z podniesionych przez skarżących obrońców argumentów nie pozwalał na zakwestionowanie prawidłowości ustaleń Sądu Okręgowego, lęgnących u podstaw przypisanych przestępstw. W szczególności zaznaczyć należy, że podważanie ustaleń przez apelujących odbywa się na wysokim poziomie ogólności bez szczegółowej analizy przeprowadzonych dowodów w oparciu o informacje zawarte w aktach sprawy. Rzec trzeba, że te wywody apelujących mają charakter wyłącznie polemiczny, a takie nie wystarczą dla podważenia skarżonego wyroku.

Wszyscy w/w apelujący podważają prawidłowość ustaleń stanowiących podstawę skazania za przestępstwo z art. 258 § 1 kk. Te zarzuty są oczywiście bezzasadne. Sprawa niniejsza jest wręcz modelowym przykładem działania zorganizowanej grupy mającej na celu popełnianie oszustw. Na wstępie należy określić kryteria pozwalające na wyodrębnienie zorganizowanej grupie przestępczej. Sąd Apelacyjny podziela oczywiście stanowisko, że grupa zorganizowana to coś znacznie więcej niż współsprawstwo czy luźna grupa osób zamierzających popełnić przestępstwo. Istotą "zorganizowania" jest więc istnienie wewnętrznej struktury organizacyjnej (choćby z niskim stopniem zorganizowania) o określonej trwałości oraz występujące w niej więzy organizacyjne oparte na porozumieniu, zaś elementami pozwalającymi na wyodrębnienie takiej zorganizowanej grupy przestępczej, wspólne planowanie przestępstw, akceptacja celów oraz skoordynowany sposób działania. Wystarczy, że grupa taka posiada trwałą strukturę poziomą - z reguły ze stałym gronem uczestników koordynujących jej działalność według ustalonych reguł. W przypadku grupy przestępczej nie jest wymagany szczególny poziom jej organizacji, wystarczająca jest organizacja na poziomie zaledwie podstawowym, ale z podziałem ról, a zorganizowaną grupę mogą tworzyć osoby, których celem jest popełnianie przestępstw, o luźnym związku, m.in. bez stałych ról, ale w każdym razie o większym określeniu ról niż przy współsprawstwie (wyrok SN z 13 listopada 2013 r., II KK 170/13, Prok. i Pr. 2014/2, poz. 15). Do przypisania przestępstwa z art. 258 § 1 kk nie jest konieczna wiedza o szczegółach organizacji grupy, znajomość wszystkich osób ją tworzących.

Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego, przede wszystkim wyjaśnień A. K. (2), J. Z. (1), S. Ł. a także częściowo A. G., S. S. (3), S. (A.) M., M. Ł. (1) i R. W. wskazuje, że oskarżeni taką grupę tworzyli. Nie może budzić najmniejszych wątpliwości, że istniała w realiach sprawy zorganizowana struktura osób, grupa charakteryzująca się pewną trwałością, która miała na celu dokonywanie przestępstw oszustwa wg określonego, stałego schematu wykorzystywania osób nieporadnych, starszych, schorowanych. Wprawdzie w zależności od etapu postępowania oskarżeni negowali aby mieli świadomość, iż działają w zorganizowanej grupie przestępczej, niemniej jednak z opisu działania poszczególnych osób, okoliczność ta jawi się jako niewątpliwa. Tak oto M. Ł. (1) zajmowała się wyszukiwaniem osób tzw. „odbieraków”, z którymi ustalała kiedy i gdzie mają się stawić by „podejmować” przedmioty przekazywane przez pokrzywdzonych. M. Ł. (1) przekazywała tym osobom telefon przez który udzielane im były szczegółowe instrukcje (przez innych członków grupy przestępczej), w tym przekazywanie opisu wyglądu i zachowania potencjalnych pokrzywdzonych. M. Ł. (1) zapewniała także środki na transport, którym zwerbowani przez nią członkowie grupy jechali na miejsce zdarzenia. To do niej należało również odbieranie od członków grupy przedmiotów pochodzących z przestępstwa i przesyłanie ich organizatorom procederu, a także „wypłacanie wynagrodzenia” zwerbowanym przez siebie członkom grupy, którzy bezpośrednio w popełnieniu przestępstwa brali udział. Przeważnie była to kwota około 1000 złotych a nawet do 30% uzyskanej kwoty, w zależności od zaangażowania poszczególnych osób. Do zadań J. H. należało m.in. telefonowanie do pokrzywdzonych i podawanie się za policjanta, wyszukiwanie i werbowanie tzw. „odbieraków” wypłacanie im „wynagrodzenia” za udział w przestępstwie, a nawet „podejmowanie” pieniędzy od pokrzywdzonych (patrz wyjaśnienia A. K. (2)). Do zadań A. Ł. należało m.in. telefonowanie do pokrzywdzonych, czasami też „podejmowanie” pieniędzy przekazywanych przez pokrzywdzonych. R. P. (1) i S. ((...)) P., J. Z. (1) byli tzw. „odbierakami” . O roli i zadaniach pozostałych oskarżonych, w tym S. i M. Ł. będzie mowa niżej.

Prawdą jest, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku zbiorczo przywołuje dowody na poparcie skazań, co z pewnością utrudnia w pewnym stopniu, tak skarżącym, jak i Sądowi odwoławczemu, kontrolę prawidłowości kwestionowanej oceny dowodów w odniesieniu do konkretnych czynów, podkreślić jednak należy, że nie przekłada się to na naruszenie art. 7 kpk, tym bardziej, że Sąd Apelacyjny przywołuje w niniejszym uzasadnieniu konkretne depozycje osobowych źródeł informacji kluczowe dla ustalonej odpowiedzialności karnej oskarżonych.

Odnosząc się bardziej szczegółowo:

Odnośnie apelacji M. Ł. (1).

Wbrew zarzutom autorki apelacji prawidłowo Sąd Okręgowy ustalił, że na terenie W., G., L. i innych miejscowości Polski oraz na terenie Republiki Federalnej Niemiec działała zorganizowana grupa przestępcza, której przedmiotem działania było popełnianie przestępstw polegających na doprowadzaniu osób zamieszkałych na terenie Polski do niekorzystnego rozporządzania własnym mieniem. Mechanizm działania polegał na nawiązywaniu połączeń telefonicznych z osobami pokrzywdzonymi i wprowadzaniu ich w błąd w trakcie rozmowy telefonicznej, co do swojej tożsamości poprzez podawanie się za funkcjonariuszy policji w celu nakłonienia pokrzywdzonych do przekazania różnych kwot pieniędzy w gotówce, pod pretekstem pozorowania akcji policyjnej. Grupa przestępcza kierowana była przez nieustaloną w niniejszym postępowaniu osobę. W skład grupy wchodzili m.in. J. Z. (1), A. K. (2), M. Ł., J. H., S. M. (1), S. S. (3), R. P. (1), A. ł., D. Ł., S. Ł., R. W., A. G..

Do zadań M. Ł. (1) należało m.in. dzwonienie do pokrzywdzonych i podawanie się za funkcjonariusza policji, podejmowanie pieniędzy od pokrzywdzonych, a także werbowanie osób, które będą od pokrzywdzonych podejmować pieniądze zgodnie z przekazywanymi im przez telefon instrukcjami. Ustalenia owe maja pewne oparcie w następujących dowodach:

– wyjaśnienia A. K. (2) k. 96-98 - 22.08.2019 r.: ( CZYN XXV) „W dniu 21 sierpnia 2019 roku, około godz. 11.30 na mój telefon komórkowy, nie pamiętam jego numeru, zadzwoniła moja kuzynka M. Ł. (1) (…) Gdy się spotkałyśmy, powiedziała mi, że jest łatwa robota. Dała mi telefon komórkowy, który został zabezpieczony przez policjantów. Był to taki stary telefon, prawdopodobnie m-ki (...). Czekała również na mnie taksówka, do której M. kazał mi wsiąść. Powiedziała, że resztę szczegółów dowiem się w taksówce przez telefon. Podała mi też adres gdzie mam jechać (…) Za taksówkę płaciłam sama, pieniędzmi, które otrzymałam od M.. To M. wezwała taksówkę. W trakcie jazdy, na telefon który otrzymałam od M., z numeru zastrzeżonego, zadzwonił jakiś mężczyzna.
Dodaję, że po odebraniu tej koperty, gdyby były tam pieniądze, to miałam ją przekazać M.. Nie wiem ile miało tam być pieniędzy. Jak otworzyłam kopertę to były tam tylko jakieś papiery. Za odebranie koperty miałam otrzymać 1000 złotych. Dodaję że, posiadam wiedzę odnośnie jeszcze innych takich wydarzeń. Wiem, że M. Ł. (1) wraz ze swoim chłopakiem J. H. ps. (...) zam. W. przy ul. (...), dokładnego adresu nie znam, prawdopodobnie tam już nie przebywa, często pracowali jako kurierzy, odbierając pieniądze od oszukanych osób. Wiem, że w to wszystko zamieszani są jeszcze K. Ł. ps. (...) zameldowana przy ul. (...) we W., R. P. (1) ps. M. zam. we W. przy ul. (...). Te wszystkie osoby pracowały jako osoby odbierające pieniądze. Wiem, że te osoby odbierały pieniądze praktycznie na terenie całej Polski oraz Niemiec. Jeżeli chodzi o osobę kierującą całym tym procederem, to nie znam jej danych. Wiem, że jest to mężczyzna, który kiedyś mieszkał we W.. Obecnie może przebywać za granicą. Wiem też, że do ludzi dzwonił J. H. , on dobrze zna język niemiecki oraz angielski i kobieta o imieniu ps. (...), z tego co sobie przypominam to nazywa się A. Ł.. Nie znam dokładniejszych jej danych. Ze względu na znajomość języków obcych, J. H. dzwoni głównie do Niemiec.

W dniu 20 sierpnia 2019 roku, wieczorem spotkałam się z M. w Pasażu (...). Była tam też moja ciocia I. A. i nasze dzieci. M. kupowała nam wtedy jedzenie w(...) i (...). Ona mówiła mi, że ma pieniądze bo koło południa, tego samego dnia, odebrała pieniądze od jakiejś oszukanej osoby. Ona te pieniądze odebrała w okolicy Galerii (...) we W., gdzieś spod krzaków. Ona tam była razem z R. P. (1) . Nie wiem ile tam było pieniędzy. Wiem, że R. za to dostał 1600 zł. O tym zdarzeniu M. mówiła tylko im, moja ciocia tego nie słyszała.

Dodaję, że wiem również o tym, że M. i jej mąż J. H. odbierali pieniądze od oszukanej osoby na Pl. (...) we W. . Pieniądze te były pozostawione w śmietniku. Nie pamiętam kiedy to było, nie wiem też jaka była tam kwota pieniędzy. W taki sam sposób odbierali pieniądze przy ul. (...) . Tam pieniądze pozostawione zostały pod samochodem osobowym m-ki M.. Szczegółów również nie znam. Ja tą wiedzę posiadam od M..

Wyjaśnienia S. S. (3) z 17.04.2020r. ( ZARZUT XXIX) – M. wysłała oskarżonych do G. i później mieli przekazać jej pieniądze.

M. dała telefon, kazała jechać do G., kontaktowała się z nimi k. 1131 t. VI.

„M. pełni funkcję organizatora ludzi na swoim terenie” 15.05.2020 k. 1142 t. VI.

„R. P. (1) M.najwięcej biegał dla M., jeździł najczęściej w rejony G. i jeździł po całej Polsce, najbardziej zaufany człowiek M.” 15.05.2020r. k. 1142 t. VI.

Wyjaśnienia S. S. (3) k. 1117-1118, 1120-1124, t. VI.

Wyjaśnienia A. M. (2) z 2.04.2020r. k. 1409-1419 t. VII.

Z mojej wiedzy, jaką posiadam, M. zajmuje się oszukiwaniem ludzi ogólnie od minimum trzech lat zajmuje się organizowaniem tzn. „odbieraków” i kierowaniem grupą którzy bezpośrednio lub pośrednio odbierają od starszych ludzi wyłudzone metodą na wnuczka/policjanta" pieniądze oraz kosztowności. Zbiera sobie ludzi stwarza im grupy, kierowców, odbieraków, pieniędzy i rozsyła ich po całej Polsce. Robi to wśród rożnych ludzi, cyganów i Polaków, ale większe zaufanie ma do Polaków. W szczególności zaufanie ma do osób nieletnich bo wie że im niczego policja czy sąd nic nie zrobi. Zajmuje się osobiście werbowaniem tych osób, łapie sobie parę grup pięć sześć osób, obiecuje im pieniądze w zamian za to że by dla niej latali obiecuje im 20% z kwoty jaką uda im się wyłudzić. Ma chłopaka który kieruje ich dalej gdzie mają jechać i odebrać pieniądze.

M. Ł. (1) niewykluczone że posiada praktycznie ludzi w całej Polsce, którzy dla niej odbierają pieniądze a ona przekazuje je „dzwoniakowi" czyli osobie, która dzwoni do pokrzywdzonych. M. Ł. (1) na terenie miasta W. miała pięć grup, które dla niej pracowały. Głównym kierownikiem na terenie W. jest M. Ł. (1), ona otrzymuje telefon od dzwoniaka i dalej kieruje i organizuje ludzi do poszczególnych oszustwa na terenie kraju; Pomimo tego że ludzie są z W. przemieszczają się po całej Polsce w zależności gdzie dzwoniak skieruje poprzez M. ludzi. (..) I tak główną osoba dowodzącą we W. jest M. Ł. (1), ona dostaje telefon od dzwoniaka o którym zaraz powiem.

M. z tego co wiem używa różne telefony w szczególności bez kamery i aparatu żeby było trudno namierzyć. Kupuje z tego co wiem w lombardach i może w sklepach różnych. Nie wiem nic żeby miała jakiegoś dostawce tych telefonów możliwe że ma. Natomiast ona przekazuje telefony z kartami sim w momencie gdy wysyła kogoś na robotę. Teraz telefony mają być wyrzucane i łamane żeby ich nie namierzyć. Zazwyczaj kontaktuje się na prywatne numery telefonów czy też spotyka się z tymi ludźmi co mają jechać na robotę. Generalnie całe oszustwo zaczyna się od tzw. dzwoniaka, to znaczy mężczyzny który siedzi za granica i dzwoni bezpośrednio do ludzie którzy maja być oszukani. Daje znać do M. że w tym i tym dniu będzie robota dając jej czas na załatwienie kogoś kto pojedzie i odbierze pieniądze. Mężczyzna ten kontaktuje się z M. poprzez (...) czy w inny sposób podając sobie numery telefonów i kart sim i kontaktują się ze sobą. Dalej M. dzwoni lub kontaktuje się z grupa tzn. z kierownikiem grupy wskazanym przeze mnie wyżej. Te osoby które wskazałem maja swoich chłopaków czy dziewczyny którzy idą odebrać kasę.

I tak M. dostaje telefon że będzie robota kontaktuje się i wysyła w dany region kraju tak jak w moim przypadku do G. dzień lub dwa dni wcześniej. Daje nam telefon i mówi że skontaktuje się z nami gość, który dzwoni z zagranicy i poda nam gdzie mamy konkretnie podjechać po odbiór pieniędzy.

Wiem, że ten dzwonek działa na zasadzie takiej, że wchodzi sobie w komputer i znajduje sobie stara książkę telefoniczną, wyszukuje sobie jakieś starsze osoby. Ustala gdzie mieszkają, jakie mają dojścia do okien czy są podwórka czy coś takiego, jak wszystko wie dzwoni do M., dzwoni do M. i wtedy M. wysyła grupę aby pojechali po odbiór, jak już są na miejscu dzwoni M. do tego dzwoniaka, on jak już wie że są na miejscu dzwoni do jakiejś ofiary i ja nakręca.

Gdy ekipie wysłanej przez M. uda się odebrać te pieniądze wracają do domu, lamią gdzieś po drodze telefon i wyrzucają go. Pieniądze przekazują M. z całej kwoty dostają 20% na całą ekipę.

M. Ł. (1) przekazane pieniądze od odbieraków wysyła je dalej temu co to wszystko nakręca całej kierownicy, czasami spotykają się z tego co słyszałem raz na miesiąc, a tez wysyłają do niego przez (...),,dzwoniakowi". Z tego co wiem taka możliwość jest na poczcie, kioski ruch, galerie ale największe wypłaty można odebrać i wpłacić w bankach. M. jednak nie robi to na swoich danych tylko na innych, a z uwagi na fakt, że są to duże sumy może robić to jej matka F. L. bo to osoba zaufana, wie również że raz w miesiącu ktoś zawozi pieniądze,,dzwoniakowi", ale on też przyjeżdża do W. po pieniądze. Wiem, że w (...) podaje się do kogo się przelewa pieniądze.
ZARZUT XXIX Natomiast ja z S. S. (3) oraz ps. (...) to znaczy S. P. około godz. 21.00 wyjechaliśmy 23 października 2019 roku samochodem marki M. należącym do S. S. (3). Samochodem kierowałem ja i S.. Samochód ten został zabezpieczony przez Policję. W G. mieliśmy telefon od M., konkretnie ja go miałem, najpierw był ogólnie w samochodzie miał go P. ale przekazał go mi. Czekaliśmy na telefon od mężczyzny o którym mówiła M.. Byliśmy w G. na parkingu o 5.00 gdzie zdrzemnęliśmy się. Rano zadzwoniła M.Nie pamiętam z jakiego numeru telefonu, podaliśmy jej numer abonencki karty sim. Tą kartę też od niej dostaliśmy w komplecie z telefonem. Wyjaśnienia A. M. (2) z 2.04.2020 k. 1409-1419 t. VII.

Wyjaśnienia S. S. (3) k. 1231-1234, 1237-1238, t. VI. ZARZUT XXVII I XXVIII.

Wyniki kontroli operacyjnej (...) stosowanej wobec M. Ł. (1) T. XIII i XIV:

– do odbioru pieniędzy 14.10.2019r. na szkodę K. K. (2), D. Ł. został skierowany przez M. Ł. (1) – ZARZUT XXVI.

- 29.10.2019r. (pok. G. W.) do odbioru pieniędzy M. skierowała J. Z. (1) – ZARZUT XXX.

Treść przywołanych dowodów wskazuje na ich zbieżność i nie pozostawia cienia wątpliwości co do prawidłowości kontestowanych przez obrończynię ustaleń. Jednoznacznie dają one podstawę do skazania za przestępstwo z art.258 § 1 kk, jak i poszczególnych czynów popełnionych w ramach rzeczonej grupy przestępczej. Wszystkie przywołane przez obrończynię kryteria udziału w takiej grupie zostały spełnione, co wprost wynik z przytoczonych relacji. Nie pozostawiają one wątpliwości, że oskarżona miała w tej grupie rolę tak istotną jak ustala Sąd Okręgowy. Oceny tej nie zmienia podnoszony prze skarżącą fakt, że grupa funkcjonowała także w okresie, kiedy oskarżona była w areszcie. Jej rolę przejmowały wówczas – co oczywiste i zgodne z treścią przywołanych dowodów - inne osoby .

Odnośnie apelacji J. H.:

Nie dopuścił się Sąd I instancji błędu ustalając, ze do zadań J. H. należało m.in. dzwonienie do pokrzywdzonych i podawanie się za funkcjonariusza policji, podejmowanie pieniędzy od pokrzywdzonych, a także werbowanie osób, które będą od pokrzywdzonych podejmować pieniądze. Apelacja jest bardzo ogólnikowa i lakoniczna i nie dostarcza w istocie żadnych, poza prostym przeczeniem, argumentów na poparcie jej zarzutów i końcowych wniosków.

Wystarczy tylko zwrócić uwagę na następujące dowody:

- Nagrania z monitoringu miejskiego, kiedy małoletnia S. W. z podjętymi pieniędzmi pok. W. O. wsiada do samochodu marki F. (...), kierowanego przez J. H. i przekazała mu pieniądze – TOM XXIX K. 6589-6615, TOM XXVIII, K. 6321-6347, K. 6400-6407 ZARZUT XXXV.

- Wyjaśnienia A. J. H. i A. Ł. skierowali go do przestępstwa, wyjaśnili sposób działania, przekazali telefon i kartę SIM k. 4363-4364 t. tom XX (zarzut XXXVI i XXXVII).

- Dane od operatorów komórkowych – telefon użytkowany przez R. W. logował się w pobliżu miejsc dokonania przestępstw na szkodę J. Z. (2) 14.12.2020r. (ZARZUT XXXVIII), T. T. 21.12.2020 (ZARZUT XXXIX), oraz K. S. 22.12.2020r. (ZARZUT XL) – k. 5537 t. XXV.

Natomiast z wyjaśnień R. W. (k. 5319-5320 t. XXIV, k. 5618-5619, t. XXX) wynika, że działań przestępczych dopuszczał się na zlecenie J. H..

- Wyjaśnienia R. W. z 14.01.2021r. k. 5319-5320 t. XXIV (zarzut XLI).

„ 7 stycznia 2021 r. J. H. przyjechał do mnie do O.. J. powiedział mi ze mam z nim jechać do L. odebrać paczkę. W samochodzie było z nim dwóch mężczyzn ale nie znam ich. To był jego wujek i kuzyn ale nie znam ich nazwisk. Ja wcześniej ich poznałem jeszcze jak byłem we W.. Nie znam Żadnych numerów kontaktowych do nich. Wiem że on z nimi pracuje to znaczy jeździ i odbiera te paczki. J. ani tych dwóch mężczyzn nie mówił dokładnie na jaką ulicę mamy jechać. Nie mówił co to za paczka która mam odebrać. To nie było pierwszy raz kiedy dla niego odpierałem paczkę. Już wcześniej kilka razy odbierałem paczki w różnych miejscowościach w tym również w L.. J. H. przyjechał do mnie samochodem marki O. (...), o numerze rejestracyjnym zaczynającym się (...) ale dalszych numerów nie pamiętam. Po przyjeździe do L. J. H. zostawił mnie niedaleko miejsca gdzie później odebrałem paczkę od tej kobiety. Miałem tam czekać aż J. powie mi gdzie mam iść. Ja cały czas byłem z nim z kontakcie telefonicznym, cały czas z nim rozmawiałem przez telefon, który od niego otrzymałem. To był telefon marki N. wraz z kartą SIM ale nie znam numeru abonenckiego. Jeszcze przed przyjazdem do L. J. H. dał mi ubrania na przebranie. Dał mi niebieską kurtkę, spodnie jeansowe i czapkę z daszkiem.
J. H. wskazał mi adres gdzie mam się udać i odebrać paczkę. Powiedział że tą paczkę mam odebrać od jakiejś starszej pani. Powiedział bym zadzwonił pod numer 5 jak przyjdę pod ten adres i ta starsza pani przyniesie mi tą paczkę. Jak przyszedłem pod ten adres do zadzwoniłem pod numer 5. Po jakimś czasie na drzwi do kamienicy otworzyła jakaś starsza pani i położyła na ziemi ciemną torbę, ale nie potrafię jej dokładnie opisać i sobie poszła. Ja wziąłem tą torbę i poszedłem do J. H.. Ta torba była ciężka. Jak wyszedłem z kamienicy to skręciłem z prawo i poszedłem prosto a później skręciłem ponownie w prawo. Tam na parkingu w samochodzie czekał na mnie J. H. oraz jego wujek i kuzyn, o których wcześniej mówiłem. Ja dałem torbę J. H.. Następnie pojechaliśmy do O. gdzie ja wysiadłem a oni pojechali dalej. Jak wsiadłem to samochodu to J. od razu zabrał ode mnie telefon. Jak wyjechaliśmy z L. to J. kazał mi oddać mu ubrania które wcześniej mi dał. Ja się rozebrałem i oddałem mu te ubrania. Nie wiem co on zrobił z tym telefonem i ubraniami. Tak było za każdym razem jak jechałem odbierać paczki dawał mi ubrania i telefon, które później ja mu oddawałem. Za każdym razem były to inne ubrania i telefony. Ja nie zaglądałem do torby i nie wiem co w niej było. Ja miałem od J. otrzymać 4000 zł ale do momentu”.

Bynajmniej z treści przywołanych dowodów nie wynika by W. i G. dążyli kosztem H. do pomniejszenia swojej roli. Ustalenia w zakresie szkody wyrządzonej I. K. mają wystarczające oparcie w opinii biegłego, uzupełnionej dodatkowo na rozprawie. Zaiste i w tym przypadku nie sposób dociec, gdzie skarżący dopatruje się jej wad.

Racje należało przyznać obrońcy tylko w tym zakresie, w którym domagał się korekty okresu przestępczej działalności.

Odnośnie apelacji M. Ł. i S. S. (3):

Nie popełnił błędu Sąd I instancji stwierdzając brak dowodowych podstaw do ustaleń, że oskarżeni działali w wykonaniu z góry powziętego zamiaru. Nie wynika to przede wszystkim z wyjaśnień tychże oskarżonych, wręcz przeciwnie, zdają się oni tej okoliczności przeczyć. Sama skarżąca poza wykładnią art. 12 § 1 kk nie przedstawia żadnych dowodów na poparcie zarzutu, który skutkować miałby obrazą tego przepisu.

Sąd Apelacyjny, podobnie jak i Sąd I instancji opowiada się za materialno – obiektywną koncepcją współsprawstwa. Dominuje ona zresztą w judykaturze. Pozwalała ona przy ustaleniu istotności wkładu i roli oskarżonych M. Ł. i S. S. (3) ( o czym szczegółowo będzie jeszcze mowa poniżej), a także istnienia przestępczego porozumienia, przyjęcia formy zjawiskowej współsprawstwa. Owszem, błędem Sądu I instancji było nie wskazanie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku konkretnych zachowań oskarżonych mających wpływ na powyższą ocenę ale bez większej trudności można to ustalić w oparciu o lekturę akt sprawy.

Tak oto w odniesieniu do S. S. (3), który zasadniczo przyznał się do przypisanych przestępstw, jego rolę łatwo precyzyjnie ustalić na bazie następujących dowodów:

M. Ł. (1): „ Przyznaję się do działania z A. K. (2) i z tym S.” - 30.04.2020r., k. 2688 t XIII „Jeżeli chodzi o trzeci zarzut to ze mną skontaktował się taki (...) - S.. On chciał wziąć udział w wyłudzeniu i zarobić. Przekazałam M. numer jego telefonu. Aparat kupili sami. Po tym M. już dzwonił na ten numer. Wiedziałam, że jedzie do G.. Było ustalone, że miał jechać sam, a on zabrał jeszcze dwie osoby. Pieniądze z wyłudzenia S. miał przekazać do mnie a ode mnie odebrać je kurier wysłany przez M.. Nie doszło jednak do tego. W innych tego typu przestępstwach nie brałam udziału. Nie wiem, kto w nich jeszcze uczestniczy. Po zajściu z (...) M. przestał się ze mną kontaktować” – 11.02.2020r. k. 2697v t. XIII.

A. M. (2) : „ W dniu wczorajszym 24.10.2019r. około północy 00:00 wyjechałem z W. wraz z kolegami S. S. (3) i S. P. i około 05:00 byliśmy w G.. Mieliśmy się spotkać z zapoznanymi wcześniej koleżankami i mieliśmy iść na imprezę. Ja kierowałem pojazdem na zmianę z S. P.. Z moimi znajomymi mieliśmy się spotkać około południa w G. na jakiejś ulicy nie pamiętam nazwy. Ona mówiła mi nazwę przez telefon. Ja pytałem innych ludzi jak tam dojść, nie korzystałem z nawigacji. Ja przez cały czas rozmawiałem z tą koleżanką z G. O. K. (chyba). Ona dzwoniła do mnie z prywatnego numeru kilka razy. Miała być gdzieś obok bloku nr 10 i ja wraz z S. wyszedłem z auta i szukaliśmy ją. S. został w samochodzie, bo był zmęczony. Kiedy szedłem obok bloku zauważyłem jak jakaś kobieta pukała do okna i potem zaczęła mi machać w moim kierunku. Potem otworzyła okno i rzuciła torbą koloru czarnego. Nic nie mówiła, pokazała palcem na dół i schowała się do środka. Ja podszedłem z ciekawości zobaczyć co to w ogóle jest. Podszedłem i zauważyłem, że tam leży torba koloru czarnego, podniosłem ją i w środku zauważyłem pieniądze, zdziwiłem się, schowałem ją za pazuchę i chciałem iść stamtąd. Nagle obok mnie pojawili się Policjanci i zatrzymali mnie. S. wracał z innej ulicy i jego też zabrali, potem poszli do auta i zatrzymali też S.. Ja nie dzwoniłem do nikogo więcej do G. w tym czasie, nikogo więcej tu nie znam.” – 25.10.2019 – k. 1330 t. VII.

„ Chcę dodać, że jadąc do G. wiedziałem, że uczestniczę w oszustwie na tzw. policjanta. W trakcie planowania tej akcji i podczas drogi gadaliśmy o tym. Omawialiśmy, planowaliśmy przebieg akcji. Mówiliśmy, że to tylko pięć minut strachu. „(...) i S. S. (3) również wiedzieli, że uczestniczą w przestępstwie wyłudzenia. Teraz bardzo żałuję, że brałem w tym udział. Złożyłem wniosek o poddanie się karze. Chciałbym tak zakończyć postępowanie.” – 31.01.2020 – k. 1402 t. VII.

„ Natomiast ja z S. S. (3) oraz ps. (...) to znaczy S. P. około godz. 21.00 wyjechaliśmy 23 października 2019 roku samochodem marki M. należącym do S. S. (8) kierowałem ja i S.. Samochód ten został zabezpieczony przez Policję. W G. mieliśmy telefon od M., konkretnie ja go miałem, najpierw był ogólnie w samochodzie miał go P. ale przekazał go mi. Czekaliśmy na telefon od mężczyzny o którym mówiła M.. Byliśmy w G. na parkingu o 5.00 gdzie zdrzemnęliśmy się. Rano zadzwoniła M.Nie pamiętam z jakiego numeru telefonu, podaliśmy jej numer abonencki karty sim. Tą kartę też od niej dostaliśmy w komplecie z telefonem. Za około pół godziny zadzwonił do mnie M., powiedział że mamy jechać pod ten adres gdzie miał być odbiór pieniędzy. P. wbił adres w nawigacje i pojechaliśmy tam na miejsce. Tam już się wszystko odbyło. Ja gadałem przez telefon z M., słyszałem jak w tle rozmowy nakręca tą kobietę aby zostawiła pieniądze. Jestem pewien że to był właśnie ten M.. Rozmawialiśmy po polsku. Ja stałem na zewnątrz samochodu a oni w samochodzie siedzieli. S. w samochodzie a P. był w drugiej uliczce, M. mówił mi żebym powiedział mu co ta kobieta robi, powiedziałem że podeszła do okna i machała lewą ręką, przekazałem mu to i kazał mi po chwili iść odebrać pieniądze. Podszedłem zabrałem torbę, jak wychodziłem zatrzymała mnie policja. M. nawet nie wiedziała że ja poszedłem po te pieniądze, miał je odebrać rudy znaczy S., ale ja potrzebowałem pieniędzy i się zdecydowałem.” – 02.04.2020 – k. 2264-2265 t. VII.

S. S. (3) z kolei wyjaśnia następująco: „ Przyznaje się natomiast do współudziału w drugim z zarzucanych mi czynów to jest do oszustwa na szkodę R. B. (2) dokonanego w G... Chcę powiedzieć, że do G. skierowała nas kobieta opisana w punkcie pierwszym zarzutu to jest M. Ł. (1). Ona namówiła mnie i A. M. (2) do udziału w tym zdarzeniu. Powiedziała, że otrzymamy od niej po 1000 zł każdy. A. M. (2) przekazała aparat telefoniczny, na który dzwonił jakiś nieznany nam mężczyzna, który mówił nam co mamy robić i gdzie jechać aby odebrać pieniądze. Telefon odbierał A. M. (2) i on rozmawiał z tym człowiekiem. Ja jedynie słyszałem męski głos z aparatu i to co mówił M.. M. powiedziała, że po odebraniu pieniędzy to do niej mamy je przywieść. Ten młody P. pojechał z nami ale on nie rozmawiał z M.. Chcę dodać, ze ja nie miałem świadomości, iż będzie to przestępstwo. Przebywam w Anglii i O. a tam się takie rzeczy nie dzieją. Myślałem, że mam tylko odebrać pieniądze. Pozostałych osób wymienionych w zarzucie pierwszym nie znam. M. Ł. (1) znam, ponieważ mieszka niedaleko parku we W., gdzie często przebywam. Kilka razy z nią rozmawiałem i jakoś tak poszło”.

„Poprzednio jak składałem wyjaśnienia pytano mnie czy byłem w S., wtedy się nie telefonie przyznałem ale fakt jest taki, że byłem razem z M., jego zdjęcia są w moim telefonie na molo. Byliśmy wtedy na robocie, ja M. i S. P.. Wzięliśmy jakieś pieniądze więcej niż 40. 000 zł. Dostałem wtedy po 1.000 zł od M.i od…” - k. 1142 t. VI

Oskarżony miał zatem świadomość ( czemu tylko nieudolnie zaprzeczał), że brał udział z innymi osobami w oszustwie, a jego zadaniem był odbiór pieniędzy. Prawdą jest, że nastąpiło to już po rozporządzeniu nimi przez pokrzywdzoną, nie zmienia to jednak oceny, że przy uwzględnieniu wcześniej zaplanowanego podziału ról zachowanie oskarżonego stanowiło istotny wkład w to przestępstwo, warunkujący jego byt.

Udział M. Ł. i jego role w przestępczym procederze nie trudno zrekonstruować w oparciu o następujące dowody:

S. Ł. wyjaśniał: „M. zapytał mnie, gdzie ja pracuję i ile zarabiam. Ja wtedy mu powiedziałem, że pracuje na myjni i zarabiam 12 zł za godzinę. Wtedy zaproponował mi pracę, w której mogę dużo zarobić, mogą być to duże kwoty, nawet 50 000 zł do 100 000 zł. Tylko że to miało być do podziału. Miało być tak, że 70 procent idzie dla tych, którzy rozmawiają przez telefon, a dla mnie i dla niego zostałoby 30 procent, którymi mieliśmy się dzielić po połowie. Podczas tej rozmowy był obecny ten chłopak o imieniu S.. On na pewno był Romem i w czasie tego spotkania on z M. rozmawiał po romsku. Myślę, że byłbym w stanie go rozpoznać, pamiętam, że wtedy miał czarną czapkę z daszkiem, która miała znaczek koloru czerwonego. Wracając do tej rozmowy, to M. powiedział mi, że moja praca ma polegać jedynie na odbieraniu pieniędzy, ja nie miałem rozmawiać przez telefon, ani spotykać się z żadnymi ludźmi i odbierać pieniędzy. Wtedy wytłumaczył mi, że da mi telefon, który ma w aucie i na ten telefon ktoś będzie do mnie dzwonił. Chodziło o te osoby, które będą znajdować pokrzywdzonych i będą do mnie dzwonić przez telefon. I to za pomocą tego telefonu będę uzyskiwał informacje, kiedy i gdzie mam przyjechać. On tez powiedział, że osoba, która do mnie zadzwoni powie mi, jak jest ubrana osoba, która idzie wypłacić pieniądze do banku i jakiej jest płci ta osoba. Powiedział też, że jak zjemy, to pójdziemy do samochodu i on mi da ten telefon. I tak zrobiliśmy (…) Wtedy M. powiedział, że na kolejny dzień umówi mnie z tymi ludźmi i ja będę musiał to wszystko wyjaśnić, bo on nie chce mieć problemów za mnie. Wtedy ja się rozłączyłem z nim i wróciłem do domu. Jak już byłem w domu, to znów zadzwonił ten sam mężczyzna i powiedział, że mi jednak zaufa i żebym był znów dostępny następnego dnia rano. Rozłączyłem się i po jakichś 20 minutach zadzwonił do mnie M. i powiedział, że gadał z tymi ludźmi i wierzy, że ja tych pieniędzy nie ukradłem, bo jestem przyjacielem jego brata i dla niego tez jestem jak brat. Powiedział, że ci ludzie przeprosili go, że mnie wcześniej oskarżyli. Ja powiedziałem, że jestem znów umówiony na następny dzień, powiedział, że dobra, żebym uważał na siebie i się rozłączył” – 5.02.2020 k. 2387-2394 t. XII CZYN XXII I XXIII.

„ Telefon komórkowy marki N. koloru czarnego wraz z kartą sim sieci O. należy do M. właśnie od niego dostałem ten telefon w styczniu nie pamiętam dokładnie ale nie wykluczone że 28 stycznia 2020r. w tej pizzerii o której mówiłem. M. poinformował mnie że na ten telefon on osobiście będzie się ze mną kontaktował oraz będzie na niego dzwonił, jak też nn mężczyzna który wszystko powiedział mi co mam robić pod czas tych zdarzeń które w mi zarzucono. Nie pamiętam numeru abonenckiego tego telefonu. Był to starszy aparat m, w jego środku znajdowała się już karta sim. Natomiast telefon komórkowy marki S. wraz z kartą sim O. o nr abonenckim 505 827 660 należy do mnie i jest przeze mnie wykorzystywany na co dzień. Na ten telefon dzwonił do mnie M. może z dwa razy. Był zapisany w kontaktach jako " Brat M.,, zapytany wyjaśniam; były to dwie moje próby w których uczestniczyłem, więcej nie brałem w tym udziału. Na zadane pytanie wyjaśniam; wydaje mi się, że podczas takiego oszustwa działa więcej osób, podczas tych zdarzeń w których ja brałem udział działałem ja mając za zadanie odebrania pieniędzy od osoby pokrzywdzonej, nie wiem jakie zadania miał M., wysłał mnie i miał się rozliczyć z pieniędzmi , natomiast mężczyzna który ze mną rozmawiał przez telefon kierował mną i mówił co mam robić, słyszałem jakby rozmawiał przez drugi telefon osobą pokrzywdzoną, mówił jej co ma robić, tłumaczył gdzie ma położyć pieniądze ja natomiast mówiłem mu co ta osoba robi.” – k. 2405, t. XII CZYN XXII I XXIII.

Nie dostrzega obrończyni, że w miejscach pozostawienia i odbioru pieniędzy zarejestrowano na zapisach monitoringu samochód B. (...), nr rej. (...), który został zakupiony przez M. Ł. (sprawa dot.W. K. t. IX k. 1857-1888 notatka urzędowa, zapis monitoringu CZYN XX i XXI). Dowodzi tego protokół przesłuchania świadka R. S. i umowa sprzedaży samochodu – k. 1893-1898 t. IX,

Wreszcie ustalono, że numer M. Ł. logował się 22-23.10.2019r. w rejonie miejsc przekazania pieniędzy – G., S., Z. – k. 1917-1924 t. IX, CZYN XXIII i XXII.

W oparciu o powyższe dowody nie jawi się więc jako dowolne ustalenie, że do zadań M. Ł. należało werbowanie osób, które będą od pokrzywdzonych podejmować pieniądze oraz dostarczanie środka transportu i kontrolowanie przebiegu przestępczej akcji na miejscu.

Jak wynika z powyższego zestawienia dowody obciążające oskarżonych korespondują ze sobą tworząc spójny obraz inkryminowanych zdarzeń. Kwestionowaną relację S. Ł. potwierdzają inne dowody, w tym wyjaśnienia samego S.. Nie sposób uznać je tylko i wyłącznie za bezpodstawne pomówienie. Wskazywane przez oskarżonego S. powody zmiany wyjaśnień nie przekonują, nie ma w nich logiki, rażą wręcz naiwnością. Ocena tego dowodu, podobnie zresztą jak innych dotyczących obydwu oskarżonych nie nasuwa żadnych zastrzeżeń Sądu Apelacyjnego. Obrońca poza prostą negacją tej oceny nie przedstawia powodów dla jej podważenia.

Kwestionowane materiały z kontroli operacyjnej w kraju nie maja żadnego znaczenia dla odpowiedzialności oskarżonych. Kluczowe dla ustaleń w tym zakresie są dowody przywołane wyżej, w szczególności te osobowe. Nie zmienia to fakt, że Sąd Apelacyjny nie ma żadnych zastrzeżeń co do jej legalności. Co się tyczy materiałów z kontroli operacyjnej zarządzonej Niemczech, ona również nie ma tu większego znaczenia, dopełnia ona raczej w szerszym ujęciu skalę działania i powiązań grupy przestępczej, w której oskarżeni bali udział. Wskazuje jednoznacznie na to że w skład grupy wchodziły inne osoby, działające w Niemczech. Teoretyczne, skądinąd słuszne wywody apelującej na temat warunków wykorzystania tego rodzaju informacji, nie dają argumentów do wyeliminowania tychże informacji z podstawy ustaleń faktycznych. Rzeczona kontrola i utrwalanie rozmów w Niemczech zarządzona była na podstawie decyzji tamtejszego sądu ((...)) i w odniesieniu do przestępstwa, które jest wymieniane w katalogach ustaw przewidujących zarządzanie takiej kontroli w Polsce (patrz tomy XIV, XV i XVI akt sprawy).

Trafnie wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 2 grudnia 2019 r. III KK 505/19, że przepis art. 587 k.p.k. oparty jest na zasadzie wzajemnego uznawania dowodów przeprowadzonych z zachowaniem prawa państwa obcego, w którym przeprowadzany jest dowód (lex loci), nawet jeśli przepisy te nie odpowiadają wiernie obowiązującym w prawie polskim przy przeprowadzaniu określonego rodzaju dowodu.

Granicą uznania dowodu za zdatny do wykorzystania w polskim procesie są nie poszczególne przepisy wewnętrzne, ale zasady porządku prawnego RP, a więc reguły o bardziej ogólnym i fundamentalnym charakterze.

W odniesieniu do podsłuchu telefonicznego, dokonywanego przez organy państwa obcego w ramach toczącego się tam postępowania, oznacza to, że legalność tego podsłuchu należy wprawdzie oceniać według przepisów obowiązujących w państwie, w którym czynność ta jest dokonywana, ale warunkiem niezbędnym dla przyjęcia, iż czynność ta nie była sprzeczna z zasadami porządku prawnego w Rzeczypospolitej Polskiej jest wydanie zgody na zastosowanie podsłuchu lub następcze zatwierdzenie legalności takiego podsłuchu przez organ sądowy tego państwa. W polskim procesie karnym obowiązuje zasada swobody dowodzenia, która nie pozwala apriorycznie na eliminowanie określonego rodzaju dowodów tylko dlatego, że zostały one uzyskane za granicą. Pogląd taki wyrażony został m.in. w postanowieniu SN z 22.02.2002 r., w którym stwierdzono, że: „Dopuszczalna jest możliwość przeprowadzenia na rozprawie dowodu z protokołów wyjaśnień lub zeznań złożonych poprzednio przez oskarżonego lub świadka w postępowaniu prowadzonym poza ramami międzynarodowej pomocy prawnej, przez organy ścigania lub wymiaru sprawiedliwości państwa obcego. Chodzi nie tylko o to, że ustawodawca nie czyni w art. 389 § 1 i art. 391 § 1 k.p.k. żadnych zastrzeżeń, iż przepisy te dotyczą wyłącznie protokołów relacji złożonych przed polskimi sądami i organami ścigania, ale i o to, że przyjęcie odmiennego stanowiska, niejako z góry dyskredytującego dowód przeprowadzony przez organ obcego państwa, byłoby w jakiejś mierze ukłonem w stronę teorii legalnej oceny dowodów, nie do pogodzenia z polskim systemem karnoprocesowym”.

Odnośnie apelacji R. P. (1):

Nie jest dowolnym ustalenie, że R. P. (1) ( M. – przyp.SA), podobnie zresztą jak A. K. (2), J. Z. (1), D. Ł., S. S. (3), S. M. (1), S. Ł., A. G., R. W. w ramach przydzielonej im roli w przestępstwach stosując się do udzielanych im telefonicznie instrukcji podejmowali pieniądze od pokrzywdzonych. Dowodzi tego relacja A. K. (2), S. S. (3) i S. M. (1).

Obrończyni w apelacji zdaje się także marginalizować treść następujących dowodów:

- Wyjaśnienia R. P. (1) ( zarzut XIV) - Tom XI, 2209-2210, k. 2211-2213, „w trakcie zatrzymania ja nie chciałem uderzyć policjanta” – zarzut XV t. XI, k. 2210.

- notatka urzędowa – numer R. P. (1) logował się 22-23.10.2019 w rejonie miejsc przekazania pieniędzy – G., S., Z. – k. 1228-3420 t. VI - zarzut XII i XIII

- nagrania z monitoringu miejskiego – k. 1857-1888 t. IX – zarzut XII.

- Wyjaśnienia A. M. (2) z 2.04.2020r., k.1409-1419, t. VII
„Wiem że też 22.10.2019r. M. czyli dzień wcześniej z kimś, nie wiem z kim, ale w osobnej grupie na terenie trójmiasta w wyniku oszustwa odebrał około 20.000 zł. Chwalili się jak wrócił w ten sam dzień, spotkaliśmy się po jego powrocie, wypiliśmy po flaszce czy dwóch. Następnie w dniu 23.10.2019 r pojechał znowu w ten rejon do G. gdzie również mieli zrobić jaką robotę.” zarzut XII i XIII.

„ Z tego co wiem M. z J. H. mieli również jechać po odbiór pieniędzy do Z. i K., mieli zaraz jechać po tej robocie w G., mieli tam dwie czy trzy roboty. Na pewno zostali tam wysłani przez M.. Pytał się nas czy my jedziemy z nim, ja z rudym czyli S. S. (3) powiedziałem że nie jedziemy tylko na jedną robotę”.

Dowody powyższe negują trafność zarzutów skarżącej i nie pozwalają na bezkrytyczne danie wiary oskarżonemu.

Oceniając kwestię ewentualnie rażącej niewspółmierności kar, Sąd Apelacyjny miał na uwadze, że w orzecznictwie zgodnie wskazuje się, że rażąca niewspółmierność kary, uzasadniająca uwzględnienie zarzutu z art. 438 pkt 4 k.p.k., występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że występuje wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo (por. wyroki SN: z 22 października 2007 r., (...) 75/07, LEX nr 569073; z 26 czerwca 2006 r., (...) 28/06, LEX nr 568924; z 30 czerwca 2009 r., WA 19/09, OSNwSK 2009, poz. 1255; z 11 kwietnia 1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985/7-8, poz. 60). Tak orzeczona kara może wynikiem bądź to nie dostrzeżenia występującej in concreto okoliczności istotnej z punktu widzenia dyrektywy wymiaru kary z art. 53 k.k. i nast. lub też nie nadania im adekwatnej wagi. Oceniając współmierność kary w relacji do dyrektyw i okoliczności wyznaczających jej wymiar, nie wolno zapominać, że art. 53 § 1 k.k. pozostawia wymiar kary sędziowskiemu uznaniu, nakazując, aby mieściła się ona w granicach przewidzianych przez ustawę. Przy ocenie kary przez pryzmat jej rażącej niewspółmierności nie można zatem nie uwzględniać granic, w jakich kara za dane przestępstwo może być orzeczona i w jakich niejako "proporcjach" pozostaje kara orzeczona względem granic pozostawionych sędziowskiemu uznaniu. Oczywiście nie oznacza to, że na przykład kara mieszcząca się "pośrodku" tegoż zagrożenia zawsze będzie karą współmierną, a na zarzut rażącej niewspółmierności będą narażone wyłącznie kary niejako "graniczne". Niemniej jednak stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej za dane przestępstwo uznać należy za czynnik mający niebagatelne znaczenie przy całościowej ocenie, czy konkretna kara jest niewspółmierna, i to rażąco. W konsekwencji miarą surowości kary polegającej na pozbawieniu wolności, nie może być jedynie ilościowe oznaczenie czasu pozbawienia wolności ale stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej za dane przestępstwo, także z uwzględnieniem występujących w danym postępowaniu, zwykle niepowtarzalnych w danym układzie, okoliczności uzasadniających konieczność wymierzenia - przy zastosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia kary -,przy możliwym zróżnicowaniu zakresu zastosowania tej instytucji - poniżej dolnego progu ustawowego zagrożenia. Dyrektywa prewencji indywidualnej oznacza, że sankcja (jej rodzaj i wysokość) powinna być tak dobrana, aby zapobiec popełnianiu w przyszłości przestępstw przez oskarżonego, co może zostać osiągnięte poprzez odstraszanie sprawcy od popełniania przestępstw albo jego wychowanie (resocjalizację). Efekt "odstraszający" kary ma zmaterializować się w umyśle sprawcy, ma wytworzyć przeświadczenie o nieopłacalności popełniania przestępstw w przyszłości, przekonanie o tym, że każde przestępstwo jest karane odpowiednio surowo, a ponowne popełnianie podobnych czynów nieuchronnie prowadzi do istotnego podwyższenia wymiaru kary ponad próg dolnego zagrożenia. Wtedy rodzi się uzasadnione prawdopodobieństwo, że sprawca skazany na karę odpowiednio surową powstrzyma się przed ponownym rozmyślnym popełnieniem czynu zabronionego (wyrok SA we Wrocławiu z dnia 14 marca 2007 r., II AKa 58/07, KZS 2007, z. 9, poz. 52). Idea wychowania (resocjalizacji) przez karę zakłada z kolei takie dostosowanie wysokości i rodzaju kary kryminalnej do indywidualnych potrzeb sprawcy, aby przez sankcję został on "wychowany", tj. zrozumiał naganność swojego zachowania i w przyszłości przestrzegał porządku prawnego. W obu przypadkach orzeczona kara ma być adekwatna w tym znaczeniu, że racjonalne w realiach danej sprawy (oskarżonego) oznaczenie progu uprawniającego do wniosku o możności osiągnięcia tych celów wyznacza próg powyżej, którego orzekanie kary jest zbędne, a przez to może ona nabrać cech rażącej niewspółmierności przez swą surowość. Z kolei w zakresie prewencji ogólnej, rozumianej pozytywnie, chodzi tu o kształtowanie właściwych ocen i postaw w społeczeństwie, a w szczególności utwierdzenie ogółu w przekonaniu, że sprawcy przestępstw ponoszą odpowiedzialność za swoje czyny, a wymierzona im kara jest zawsze adekwatna do stopnia zawinienia, stopnia społecznej szkodliwości ich czynu. Tylko taka sprawiedliwa kara może bowiem wywierać pozytywny i kształtujący wpływ na zachowania społeczne, budząc jednocześnie ogólną aprobatę dla obowiązującego systemu prawnego (wyrok SA w Szczecinie z dnia 6 lutego 2014 r., II AKa 1/14, LEX nr 1441560). Istotą prewencji ogólnej nie jest więc wyłącznie wymierzanie surowych kar pozbawienia wolności, lecz kształtowanie w społeczeństwie przekonania o nieuchronności kary, jej dostosowanie do stopnia winy sprawcy i okoliczności podmiotowo-przedmiotowych czynu, a zatem karanie sprawiedliwe i tworzące atmosferę zaufania do obowiązującego systemu prawnego (wyrok SA w Szczecinie z dnia 6 lutego 2014 r., II AKa 1/14, LEX nr 1441560). Zarzut rażącej niewspółmierności kary, niezależnie od kierunku, o którym mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k. w kontekście powyższych wskazań może zatem in concreto okazać się skutecznym w razie wykazania przez podnoszącego zarzut jednej z niżej wskazanych sytuacji: wykazania wpływu na wysokość orzeczonej kary wzięcia przez orzekający sąd okoliczności z tej perspektywy irrelewantnej bądź to z perspektywy art. 53 § 1 k.k. jako takiego, bądź też okoliczności na płaszczyźnie dyrektyw sądowego wymiaru kary mających znaczenie, natomiast nie występujących in concreto, wadliwie ustalenie istnienia okoliczności obciążającej lub wadliwe nie nieustalenie okoliczności łagodzącej, wreszcie przydanie nadmiernego znaczenia poszczególnym, relewantnym okolicznościom.

Oceniając z tej perspektywy orzeczone wobec oskarżonych kary pozbawienia wolności Sąd Apelacyjny uznał, że absolutnie nie rażą one surowością.

Dlatego nie uwzględnił Sąd Apelacyjny apelacji J. Z. (1) i nie podzielił zasadności zarzutów niewspółmierności kar w odniesieniu do pozostałych apelujących oskarżonych. Na niekorzyść oskarżonych przemawia skala przestępczego procederu, szkodliwość społeczna czynów wynikająca przede wszystkim z ich charakteru, tj. bezwzględnego wykorzystywania nieporadności lub łatwowierności pokrzywdzonych, osób starszych i schorowanych, długi okres działania grupy, angażowanie do niej wielu osób wreszcie karalność oskarżonych. Podziela Sąd Apelacyjny ocenę karygodności czynów, którą wyraził Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i nie widzi potrzeby jej powtarzania. Kary wymierzone oskarżonym jawią się więc raczej jako łagodne. W każdym przypadku akceptowalnie jednak, w zgodzie z dyrektywami art. 53 § 1 kk uwzględniają role poszczególnych oskarżonych i ich wkład w przestępstwa, poziom zaangażowania, wcześniejsze zachowanie przed przestępstwami, a także postawę po ich popełnieniu.

Z tych wszystkich powodów orzeczono jak w wyroku.

Orzeczenie o kosztach sądowych znajduje oparcie w art. 624 § 1 kpk k.p.k. (w zakresie apelacji oskarżonych) i art. 636 § 2 k.p.k. (apelacja prokuratora).

SSA Agata Regulska

SSA Andrzej Kot

SSO(del.)Łukasz Franckiewicz

II AKa 276/23

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE