Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 28 października 2021 roku, wydanym w sprawie z powództwa M. B. przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W. o zapłatę kwoty 3 759,20 zł, Sąd Rejonowy w Pabianicach zasądził od Towarzystwa (...) S.A. na rzecz M. B. w punkcie pierwszym kwotę 3 253,50 zł, z odsetkami ustawowymi naliczanymi od dnia z odsetkami ustawowymi za opóźnienie naliczanymi od dnia 26 kwietnia 2020 r. do dnia zapłaty i w punkcie drugim oddalił powództwo w pozostałej części. Nadto w punkcie trzecim wyroku ustalił, iż powód wygrał sprawę w 86% pozostawiając szczegółowe wyliczenie kosztów procesu referendarzowi sądowemu, a w punkcie czwartym i piątym zwrócił stronom niewykorzystane kwoty uiszczone tytułem zaliczek.

Apelację od powyższego wyroku wniosła pozwana, zaskarżając go w części tj. w zakresie pkt 1 i 3 wyroku. Skarżąca wydanemu orzeczeniu zarzuciła:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych, tj. jakoby koszt naprawy, przy przyjęciu godzinowej stawki za roboczogodzinę w wysokości 175 zł, stanowił okoliczność przyznaną, mimo iż pozwana kwestionowała ww. stawkę i okoliczność ta stanowiła główny przedmiot sporu,

2.  naruszenie przepisów prawa procesowego mających wpływ na rozstrzygnięcie, tj.:

-

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez:

a) zaniechanie wszechstronnej oceny dowodów i pominięcie treści dokumentu w postaci „Opinii sądowej”, dołączonego do odpowiedzi na pozew, a zawierającego zestawienie stawek za roboczogodzinę stosowanych przez (...), i dowodzącego, że stawka zastosowana przez powoda jest rażąco zawyżona, a także, że stosowane przez powoda stawki w czasie trwania umowy o współpracy z pozwaną były znacząco niższe, a w tym czasie nie nastąpiły żadne okoliczności, które dawałyby podstawy do podwyższenia przez powoda stawki za roboczogodziny do poziomu 175 zł,

b) zaniechanie wszechstronnej oceny dowodów i pominięcie dokumentu w postaci „Opinii sądowej”, dołączonego do pisma procesowego pozwanej z dnia 22 czerwca 2021 r., zawierającego zestawienie stawek za roboczogodzinę stosowanych przez (...), dowodzącego, że stawka zastosowana przez powoda jest rażąco zawyżona, wskazującego, że firma (...) nie posiada autoryzacji marki V., a jest wyłącznie powiązana z dealerem V. o tej samej nazwie,

c) zaniechanie wszechstronne) oceny dowodów i pominięcie faktu wynikającego z opinii biegłego, IŻ stawki warsztatów w ramach umowy o współpracę z zakładami ube2piec2eń zawierały się w pr2ed2iale 120 – 170 2ł/rbg, i że naprawa pojazdu przy zastosowaniu stawki 130 zł/rbg mogła być możliwa w ramach takich umów,

d) oparcie rozstrzygnięcia na opinii biegłego w zakresie stawki za roboczogodzinę, mimo iż biegły nie wskazywał stawek stosowanych przez warsztaty w ramach umów z klientami indywidualnymi, nadto pozwana kwestionowała „średnią” stawkę biegłego, a także wskazała, że V. (...) nie posiada autoryzacji marki V., a jest jedynie powiązany z dealerem o tej nazwie, a biegły do powyższych zastrzeżeń się nie odniósł,

-

art. 235 ² § 2 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c., poprzez pominięcie wniosku pozwanej zobowiązanie powoda do przedstawienia faktur i kosztorysów dla klientów indywidualnych, jednakże bez wydania postanowienia i wskazania podstawy prawnej rozstrzygnięcia, podczas gdy dowód ten miał na celu wykazanie faktu istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy,

-

art. 327 ¹ § 1 ust. 1 i 2 k.p.c., polegające na sporządzeniu uzasadnienia wyroku z naruszeniem zasad jego sporządzania, poprzez zaniechanie szczegółowego wskazania podstawy faktycznej i prawnej rozstrzygnięcia, a w szczególności;

a)  brak wyjaśnienia w uzasadnieniu wyroku przyczyn, dla których dokumentów w postaci ,Opinii sądowej”, dołączonych do odpowiedzi na pozew oraz do pisma procesowego pozwanej z dnia 22 czerwca 2021 r., Sąd I instancji nie wziął pod uwagę przy rozstrzygnięciu,

b)  pominięcie wniosków wypływających z opinii biegłego sądowego P. Z., dotyczących stawki za roboczogodzinę prac naprawczych w warsztatach nieautoryzowanych oraz w ramach umowy o współpracę,

c)  pominięcie faktu podniesionego w piśmie procesowym pozwanej z dnia 22 czerwca 2021 r., iż V. (...) nic posiada autoryzacji marki V., a jest jedynie powiązany z dealerem o tej nazwie,

d)  pominięcie treści postanowień OWU (...),

3.  naruszenie przepisów prawa materialnego:

-

art. 363 § 1 k.c. w zw. z art. 805 § 1 i 2 pkt 1 k.c. w zw. z §17 ust. 4 pkt 1bi Ogólnych Warunków Ubezpieczenia (...), poprzez niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie wysokości odszkodowania niezgodnej z treścią łączącej strony umowy oraz przekraczającej celowe i ekonomicznie poprzedniego uszkodzonego pojazdu, z uwagi na uwzględnienie przez Sąd jedynie stawek (...) niewspółpracujących z pozwaną jako stawek średnich obowiązujących na rynku.

W konkluzji skarżąca wniosła o zmianę rozstrzygnięcia w zakresie zaskarżenia poprzez oddalenie powództwa oraz rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w zakresie postępowania w I instancji, w tym o kosztach zastępstwa procesowego według norm przepisanych, stosownie do wyniku postępowania i zasady odpowiedzialności strony za wynik sprawy. Nadto wniosła o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i przeprowadzenie na podstawie art. 382 k.p.c. wniosku dowodowego pozwanej z pkt 6 petitum odpowiedzi na pozew.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego w wysokości 900 zł.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy podziela zarówno dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę zgromadzonych w sprawie dowodów, jak i uczynione na tej podstawie ustalenia faktyczne, przyjmując je za własne i czyniąc je podstawą wydanego rozstrzygnięcia. Na aprobatę zasługiwała również ocena materialnoprawna żądania pozwu. Sprawia to jednocześnie, że oddalając wniesioną przez stronę pozwaną apelację, nie zachodzi potrzeba powtarzania dokonanych prawidłowo ustaleń.

Ustosunkowując się do zarzutów naruszenia prawa procesowego podniesionych przez pozwaną w apelacji konieczne jest w pierwszej kolejności podkreślenie, iż zarzut błędnych ustaleń faktycznych nie jest odrębnym zarzutem apelacyjnym. Błąd w ustaleniach faktycznych nie jest błędem samym w sobie, ale efektem naruszenia przez Sąd jakiegoś innego przepisu normującego postępowanie dowodowe – najczęściej art. 233 § 1 k.p.c., choć w przedmiotowym przypadku niewątpliwie skarżącej chodziło o art. 229 k.p.c., którego jednak nie wskazała. Zarzut zaś błędu w ustaleniach faktycznych powinien więc być sformułowany w ten sposób, że najpierw należy wskazać naruszony przepis i sposób jego naruszenia, a dopiero uzasadniając ten zarzut wykazać błędne ustalenie stanu faktycznego jako następstwo tego naruszenia. Niezależnie jednak od prawidłowości sformułowania tego zarzutu należy wskazać, iż i tak jest on bezzasadny. Skarżąca bowiem myli niekwestionowaną przecież przez strony okoliczność naprawy pojazdu R. (...) w warsztacie samochodowym V. (...) w R. przy stawce 1 rbg - 175 zł netto, co znajduje odzwierciedlenie w przedłożonej przez powoda fakturze (...), w oparciu o którą pozwany dokonał częściowej wypłaty odszkodowania, z ustaleniem średniej stawki 1 rbg w oparciu o przepisy OWU do czego w ustaleniach faktycznych nie doszło – Sąd I instancji poprzestał bowiem na ustaleniu wyłącznie przedziału stawek za 1 rbg, jaka kształtowała się w tym okresie czasu w autoryzowanych zakładach blacharsko-lakierniczych na terenie Ł. i okolic, co na etapie stosowania prawa pozwoliło mu na wyliczenie średniej stawki rbg w rozumieniu OWU AC. Z tych też względów zarzut ten należało uznać za bezzasadny.

Za niezasadny należy też uznać wskazany przez skarżącą zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Przypomnienia wymaga, że organ procesowy ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego, wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Przepisy proceduralne gwarantują przy tym, że ocena sędziowska nie może być nacechowana swoistą dowolnością. Jak wielokrotnie wyjaśniano w orzecznictwie Sądu Najwyższego, zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. może być uznany za zasadny jedynie w wypadku wykazania, że ocena materiału dowodowego jest rażąco wadliwa, czy w sposób oczywisty błędna, dokonana z przekroczeniem granic swobodnego przekonania sędziowskiego, wyznaczonych w tym przepisie. Powyższe rozumieć należy więc w ten sposób, że zarzut naruszenia swobodnej oceny dowodów, może być uznany za prawidłowy wówczas, gdy sąd orzekający wywiedzie wnioski całkowicie sprzeczne z doświadczeniem życiowym, czy też zasadami logicznego rozumowania.

Wbrew stanowisku skarżącego, Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, odpowiadającej zasadom logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego opierając ustalenia co do stawek za roboczogodzinę stosowanych w warsztatach w rejonie zamieszkania poszkodowanego na opinii biegłego sądowego, a nie na przedłożonej opinii prywatnej. W orzecznictwie i literaturze utrwalony jest ogólny pogląd, zgodnie z którym tzw. opinie prywatne nie stanowią dowodu zastępującego opinię biegłego sądowego wykonywaną na zlecenie sądu lub organu procesowego. Nie są więc dowodem na okoliczności wymagające wiadomości specjalnych (vide: wyroki SN: z dnia 2 lutego 2017 r., I CSK 778/15, LEX nr 2297410; z dnia 8 czerwca 2001 r., I PKN 468/00, LEX nr 50484; z dnia 29 września 1956 r., III CR 121/56, LEX nr 118929; wyrok SA w Rzeszowie z dnia 15 września 2016 r., I ACa 81/16, LEX nr 2306738; wyrok SA w Katowicach z dnia 1 czerwca 2015 r., I ACa 147/14, LEX nr 1754167; wyrok SA w Katowicach z dnia 30 kwietnia 2015 r., I ACa 154/15, LEX nr 1740608; wyrok SA w Warszawie z dnia 26 marca 2013 r., VI ACa 1079/12, LEX nr 1362939; wyrok SA w Łodzi z dnia 19 lutego 2013 r., I ACa 1121/12, LEX nr 1311975). Opinia prywatna przeprowadzona na zlecenie strony nie ma waloru dowodu z opinii biegłego sądowego, o którym mowa w art. 278 i n. k.p.c., który to dowód (wyłącznie) może stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie, które wymagają wiadomości specjalnych (wyrok SA we Wrocławiu z dnia 8 marca 2012 r., I ACa 141/12, LEX nr 1211551). (...) ekspertyzy opracowane na zlecenie stron, czy to w toku procesu, czy jeszcze przed jego wszczęciem należy traktować, w razie przyjęcia ich przez sąd orzekający, jako wyjaśnienie stanowiące poparcie, z - uwzględnieniem wiadomości specjalnych, stanowiska stron. Jeżeli jednak strona składa pozasądową ekspertyzę z wyraźną intencją potraktowania jej jako dowodu w sprawie, wówczas istnieją podstawy do przypisania jej rangi dowodu z dokumentu prywatnego. Jest on wówczas traktowany w ten sposób, że stanowi dowód tego, iż osoba, która go podpisała, prezentuje pogląd przedstawiony w dokumencie (wyrok SN z dnia 12 stycznia 2016 r., I PK 18/15, LEX nr 2023154). Opinie sporządzone na prywatne zlecenie stron nie mają waloru dowodu z opinii biegłego w rozumieniu art. 278 § 1 k.p.c. Są tylko wyjaśnieniami przytaczanymi na poparcie stanowiska strony, z uwzględnieniem wiadomości specjalnych. Z tych względów nie można ich przeciwstawiać dowodowi z opinii biegłego. Przytoczone w nich argumenty mogą natomiast uzasadniać dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej lub opinii innego biegłego, przy czym tylko biegli, a nie sąd, mają wiadomości pozwalające na miarodajne odniesienie się do ich treści (wyrok SA w Poznaniu z dnia 22 stycznia 2016 r., I ACa 821/15, LEX nr 2343489).

Nie ulega natomiast wątpliwości, iż ustalenie rynkowych stawek za rbg w warsztatach samochodowych na terenie Ł. i okolic wymaga wiadomości specjalnych, a z uwagi na fakt, iż to właśnie wysokość tych stawek była przedmiotem sporu, to przedłożoną przez pozwaną opinię prywatną należało wyłącznie traktować jako stanowisko stron poparte wiadomościami specjalnymi, które mogło ewentualnie skutkować dopuszczenie kolejnego dowodu z opinii biegłego. Przedłożona jednak przez pozwaną opinia nie podważała prawidłowości ustaleń dokonanych przez biegłego sądowego, gdyż analizowała inny segment rynku – tj. wysokości stawek rbg stosowanych przez (...) w ramach umów współpracy z zakładem ubezpieczeń – w ogóle więc nie odnosiła się do wniosków biegłego. Przeprowadzenie takiego dowodu – analizującego stawki rbg stosowane przez (...) przy współpracy z zakładami ubezpieczeń – zostało więc zasadnie przez Sąd I instancji pominięte. Treść zaś tego dokumentu w żadnej mierze nie podważała wniosków opinii biegłego sądowego ani pod kątem przyjętych założeń faktycznych, podstawy metodologicznej, transparentności, kompletności i spójności wywodu ani pod kątem zgodności wniosków opinii z zasadami logiki, wiedzy powszechnej i doświadczenia życiowego. Nie ulega natomiast wątpliwości, iż owa prywatna opinia z wyżej wskazanych przyczyn nie mogła być przeciwstawiona przy rozstrzyganiu sprawy przez Sąd I instancji przeprowadzonej opinii biegłego sądowego. Nie było też rolą biegłego odniesienie się do faktu, iż firma (...) nie posiada autoryzacji marki V. – w zakresie postawionej mu tezy opinię jego należy uznać za kompletną. Wnioski opinii biegłego sądowego nie były natomiast kwestionowane przez skarżącą w apelacji, natomiast wnioski wyciągnięte przez Sąd I instancji ze wskazanych przez biegłego ustaleń w zakresie stawek za 1 rbg zastosowanych do wyliczenia odszkodowania podlegają ocenie w kontekście zgłoszonych zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego, gdyż związane są z nadaniem znaczenia ustalonym faktom w świetle postanowień umownych (OWU) AC. Z tych też względów brak jest podstaw do przyjęcia naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 233 § 1 k.p.c.

Mając na względzie powyższe za zasadne należy uznać pominięcie przez Sąd I instancji wniosku o przeprowadzenie dowodu z faktur i kosztorysów dla klientów indywidualnych stosowanych przez powoda, gdyż do wykazania okoliczności związanych z wysokością stosowanych przez (...) stawek przy pracach blacharsko-lakierniczych służyła opinia biegłego - niewydanie zaś postanowienia dowodowego w tym zakresie, mimo obowiązku wskazanego w art. 235 ² § 2 k.p.c., nie miało żadnego wpływu na rozstrzygnięcie sprawy. Z tych też względów dowód ten nie został również uwzględniony przez Sąd Okręgowy w toku postępowania odwoławczego – powyższe okoliczności, jak i ustalenie stawek stosowanych przez (...) przy współpracy z zakładami ubezpieczeń (a nie z klientami indywidualnymi) w świetle treści § 17 OWU AC W. nie ma żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia okoliczności tej sprawy (art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c.).

Także zarzut naruszenia art. 327 ¹ k.p.c. jest niezasadny. Zważyć należy, że obraza art. 327 ¹ k.p.c. może stanowić usprawiedliwioną podstawę apelacji jedynie wtedy, gdy uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie zawiera elementów pozwalających na weryfikację stanowiska sądu, a braki uzasadnienia w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych, oceny dowodów i oceny prawnej muszą być tak znaczne, że sfera motywacyjna orzeczenia pozostaje nieujawniona, bądź ujawniona w sposób uniemożliwiający poddanie jej ocenie instancyjnej. Zarzut ten może znaleźć zatem zastosowanie jedynie w tych wyjątkowych sytuacjach, w których treść uzasadnienia orzeczenia sądu pierwszej instancji uniemożliwia całkowicie dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania zaskarżonego orzeczenia (por. np. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 6 lipca 2011 r., sygn. I CSK 67/11, z dnia 22 maja 2003 r., sygn. II CKN 121/01 i z dnia 16 stycznia 2020 r., sygn. II UK 190/18). Taka sytuacja zdecydowanie nie zachodzi w niniejszej sprawie. Uzasadnienie wyroku Sądu Rejonowego zawiera wszystkie elementy wskazane w art. 327 ¹ k.p.c. Sąd pierwszej instancji w sposób wystarczający uzasadnił wydany wyrok, nie budzi wątpliwości, z jakich powodów powództwo zostało uznane za niezasadne, a zatem wyrok poddaje się kontroli instancyjnej. Wbrew stanowisku pozwanej z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody, dla których pominął okoliczności wynikające z dokumentu „opinia sądowa”, nie uwzględnił stawek za rbg w warsztatach nieautoryzowanych i współpracujących z zakładami ubezpieczeń powołując się w tym zakresie na opinię biegłego przeprowadzoną w sprawie i na treść § 17 ust. 4 pkt b ppkt 1) OWU AC, który wiązał wysokość stawki rbg uwzględnianej w likwidacji szkody ze średnią stawek (...) z województwa na terenie którego została zawarta umowa ubezpieczenia. Zarzut naruszenia art. 327 ¹ k.p.c. (poprzednio: art. 328 § 2 k.p.c.) należało więc uznać za niezasadny.

W przedmiotowej sprawie brak też jest podstaw do przyjęcia, iż Sąd I instancji przy rozstrzyganiu sprawy naruszył podniesione przez skarżącą przepisy prawa materialnego.

Nie można podzielić zarzutu pozwanego, jakoby Sąd Rejonowy naruszył dyspozycję art. 363 § 1 k.c. w zw. z art. 805 § 1 i 2 pkt 1 k.c. w zw. z § 17 ust. 4 pkt 1 ppkt 1)b Ogólnych Warunków Ubezpieczenia (...).

Warto zauważyć, że umowa ubezpieczenia, jak i stanowiące jej integralną cześć ogólne warunki podlegają wykładni według reguł określonych w art. 65 § 2 k.c. Zgodnie zaś z tym unormowaniem, w umowach należy raczej badać, jak był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu.

Istotą zaś umowy ubezpieczenia autocasco jest zagwarantowanie ubezpieczonemu zwrotu poniesionych kosztów naprawy pojazdu w razie jego uszkodzenia. Jeżeli więc umowa gwarantuje zwrot kosztów robocizny do poziomu średnich stawek stosowanych przez (...) z terenu województwa, to w pierwszej kolejności należy zaznaczyć, iż pod uwagę należy brać jedynie stawki obowiązujące w (...) i jedynie takie, które są dostępne na rynku dla ubezpieczonego, a nie stawki wynegocjowane dla zakładów ubezpieczeń, które z uwagi na skalę zlecanych w (...) napraw mogą uzyskać niższe stawki rbg, niedostępne dla ubezpieczonego. Uwzględnienie tych stawek już z założenia nie gwarantowałoby pokrycia pełnych kosztów naprawy ubezpieczonemu – takie zaś rozwiązanie winno wyraźnie wynikać z treści umowy. Jest bowiem oczywiste, że ubezpieczony jako klient indywidualny nie uzyska tak atrakcyjnych stawek, jakie może uzyskać podmiot zamawiający masowo usługi w (...). Mając zaś na względzie uregulowanie zawarte w art. 15 ust. 5 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 656) nie może budzić wątpliwości, iż podlegająca kompensacji stawka za 1 roboczogodzinę winna mieścić się w przedziale pomiędzy najmniejszą a największą wartością takich stawek stosowanych w (...) dla klientów indywidualnych, gdyż jest to interpretacja korzystniejsza dla ubezpieczonego, przy czym z OWU AC nie wynika obowiązek naprawy pojazdu w (...) nie ma więc znaczenia, iż warsztat powoda nie ma autoryzacji firmy (...). W przedmiotowej sprawie oznaczało to obowiązek zwrotu kosztów naprawy pojazdu po stawce za 1 rbg 175 zł jako mieszczącej się w przedziale 160-240 zł.

W konsekwencji powyższych rozważań zarzut naruszenia art. 363 § 1 k.c. w zw. z art. 805 § 1 i 2 pkt 1 k.c. jest niezasadny. W pierwszej kolejności należy wskazać na oczywistą bezzasadności naruszenia przepisu art. 363 § 1 k.c. Zgodnie z jego treścią poszkodowany może wybrać czy naprawienie szkody ma nastąpić przez przywrócenie stanu poprzedniego, czy przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej, przy czym należy zauważyć, iż w przedmiotowej sprawie już przy zawieraniu umowy AC strony tego wyboru dokonały – wskazały na kosztorysowy sposób naprawienia szkody częściowej (odszkodowanie obejmujące koszty naprawy) i takiego sposobu naprawienia szkody dochodził przecież powód. Odnosząc się zaś do zarzutu naruszenia art. 805 § 1 k.c. przypomnieć trzeba, iż wskazuje on, iż przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Jak wynika z § 17 ust. 1 przepisu – przy szkodzie częściowej świadczenie ubezpieczyciela polega na wypłacie odszkodowania obejmującej koszty naprawy pojazdu. W przedmiotowej sprawie, jak zostało wskazane powyżej, ustalenie wysokości odszkodowania w oparciu o stawkę w wysokości 175 zł za rbg wypełniało dyspozycję § 17 postanowień umownych OWU (...), zgodnie więc z jego treścią zakład ubezpieczeń uwzględniając naprawę pojazdu ubezpieczonego przy wskazanej wyżej stawce winien wykonać świadczenie na rzecz ubezpieczonego, do którego się zobowiązał.

Podsumowując powyższy wywód stwierdzić należy, iż wywiedziona przez pozwaną apelacja nie zawierała zarzutów, mogących podważyć rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego, w związku z czym, jako bezzasadna, podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. Mając na uwadze, iż pozwana przegrała w postępowaniu odwoławczym to winna powodowi zwrócić koszty poniesione w tym postępowaniu. Na koszty te złożyło się jedynie wynagrodzenie pełnomocnika w sprawie, ustalone na podstawie § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 roku, przy wartości przedmiotu zaskarżenia ustalonej na kwotę 3 236 zł, nie kwestionowanej zresztą przez powoda. Okoliczności sprawy nie uzasadniały przyznania powodowi zwrotu kosztów wynagrodzenia jego pełnomocnika w podwójnej wysokości.