Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 1085/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu z dnia 2 czerwca 2023 r. sygn. akt V K 420/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Oskarżony w osobistej apelacji zarzucił:

I.  obrazę przepisów prawa materialnego:

1.  art. 226 § 1 k.k. poprzez przyjęcie, że słowa zawarte w zrzucie ekranu wpisu internetowego znieważa S. Sądu Okręgowego D. R. podczas gdy treść zrzutu zawiera pytanie, sam zrzut ekranu nie może być dowodem w sprawie a nadto D. R. nie wykazał by jakiekolwiek jej dobro zostało naruszone lub zagrożone,

2.  art. 5 § 2 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie,

3.  art. 54 Konstytucji RP w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP albowiem wpis mieści się w konstytucyjnie zagwarantowanym prawie do wolności słowa w szczególności, że jest dziennikarzem, a przypisanej mu słowa dotyczą osoby publicznej, która obowiązuje tzw. zasada grubej skóry,

II.  obrazę przepisów prawa procesowego tj.

1.  art. 7 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie tych treści wyjaśnień z których wynikło że oskarżony nie był autorem zamieszczonego wpisu oraz treści opinii biegłego z której wynikało, ze wpis nie istnieje, jak tez duże prawdopodobieństwo, ze wpis nigdy nie istniał lub tez że mógł zostać zamieszczony przez inna osobę, oraz że niemożliwym jest dokonanie wpisu z jednoczesnym prowadzeniem relacji na żywo,

2.  art. 5 § 2 k.p.k. poprzez nierozstrzygnięcie na korzyść oskarżonego niedających usunąć się wątpliwości

III.  błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę rozstrzygnięcia poprzez bezpodstawowe przyjęcie że:



oskarżony jest autorem wpisu,



oskarżony usunął wpis,



D. R. wskazała na istnienie wpisu, podczas gdy zeznał, ze ktoś jej ów wpis pokazał,



opinia biegłego z zakresu informatyki wykazała na istnienia tweeta,



brak odpowiedzi ze strony administracji T. na sądowe odezwy przesądza o tym, że oskarżony jest autorem wpisu,



administracja T. odpowiedziałaby na sądowe odezwy gdyby oskarżony nie był autorem wpisów,



zeznania R. P. nie potwierdzają prawdziwości wyjaśnień oskarżonego,



akt oskarżenia spełnia wymogi formalne bowiem nie zawierał uzasadnienia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. I.1

Zarzut oskarżonego nalży uznać za niezasadny.

W pierwszej kolejności zaznaczyć należy, iż przedmiotem ochrony normy art. 226 § 1 k.k. jest z jednej strony prawidłowe funkcjonowanie instytucji państwowych i samorządowych czy szerzej - autorytet państwa, z drugiej godność funkcjonariusza publicznego lub osoby przybranej mu do pomocy, przy czym autorytet danej instytucji ma znaczenie pierwszoplanowe. Prawidłowe funkcjonowanie instytucji chronione jest przez zapewnienie poszanowania dla funkcjonariuszy podczas wykonywania ich obowiązków służbowych. Ze względu na rodzaj wykonywanych czynności funkcjonariusze publiczni powinni mieć zapewnioną wzmożoną ochronę, także w odniesieniu do ich godności. Nadto jest to przestępstwo bezskutkowe, tj. nie wymaga nawet doznania przez adresata poczucia poniżenia. Chroniona godność pojmowana jest w sposób zobiektywizowany, określony przez powszechnie przyjęte normy kulturalno-obyczajowe. (wyrok SA w Białymstoku z 6 grudnia 2012 r., II AKa 218/12 lex).

Odnosząc powyższe do niniejszej spawy nie ma podstaw do uznania, iż Sąd Rejonowy nieprawidłowo zakwalifikował zachowanie oskarżonego. Nie ma racji oskarżony twierdząc, że treść wpisu nie mogła znieważyć sędzi (...) tylko dlatego, że nie stanowiła ona stwierdzenie a jedynie pytanie. Niewątpliwie ustawodawca nie zdefiniował pojęcia „znieważenia” jak też nie wskazał w jaki sposób czynność czasownikowa winna się objawić by doszło do znieważenia. Zatem w tym przypadku forma wypowiedzi jest bez znaczenia ponieważ wspólną cechą różnych wypowiedzi kwalifikowanych jako znieważające jest to, że wyrażają one brak szacunku i niosą za sobą pogardę dla godności drugiego człowieka, a zatem decyduje nie forma a treść wypowiedzi w odniesieniu do społecznych norm obyczajowych oraz ich ocen, a które to przesądzają o tym, czy dane zachowanie sprawcy ma charakter znieważający. Ponadto nie było potrzeby ustalania znaczenia poszczególnych słów wpisu by uznać je za znieważające, albowiem nie trzeba żadnej pogłębionej analizy by wiedzieć, iż określenie „idiotka” ma charakter obraźliwy nadający całej wypowiedzi pejoratywny charakter mający na celu znieważenie kobiety, w tym wypadku sędzi.

Ponadto bez znaczenia dla zaistnienia ww. przestępstwa jest to czy jakiekolwiek dobro sędzi (...) zostało naruszone, albowiem jak wskazano wyżej czyn kwalifikowany z art. 226 § 1 k.k. ma charakter formalny i dla realizacji jego znamion ustawa nie wymaga spowodowania przez zachowanie sprawcy żadnego skutku. Tym samym wyartykułowane w apelacji przez oskarżonego twierdzenie, iż D. R. w żadnym miejscu nie dowiodła, że została znieważona, pozostaje bez zaznaczenia dla wypełnienia znamion przestępstwa z art. 226 § 1 k.k., albowiem pokrzywdzony nie musi nawet odczuć zniewagi jako ujmy dla swojej godności.

Ad. I.2

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż zarzut naruszenia zasady wynikającej z art. 5 § 2 k.p.k. stanowi obrazę przepisów postępowania nie zaś obrazę prawa materialnego. W związku z tym, iż apelujący sformułował tożsamy zarzut w ramach obrazy przepisów prawa procesowego Sąd Odwoławczy odniesie się do niego w dalszej części uzasadnienia.

Ad. I.3

Zarzut należy uznać za niezasadny przy czym zwrócić nalży uwagę na niekonsekwencje apelującego, albowiem z jednej strony kwestionuje w ogóle fakt, iż jest on autorem wpisu z drugiej strony powołuje się na wolność słowa i wykonywanie zawodu dziennikarza, a także podnosi, że treść wpisu dotyczyła osoby publicznej, którą obowiązuje zasada „grubiej skóry”.

Abstrahując od formuły zarzutu zdaniem Sądu Okręgowego w żaden sposób nie można uznać by treść wpisu podlegała ochronne wynikającej Konstytucji zarówno w ramach dozwolonej krytyki dziennikarskiej czy też rozszerzonej granicy swobody wypowiedzi wobec osób publicznych.

Niewątpliwie wolność słowa i swoboda wypowiadania się obywateli na temat działań podejmowanych przez osoby pełniące funkcje publiczne stanowi podstawowy element porządku prawnego, jest bowiem filarem demokratycznego państwa prawnego i znajduje ochronę zarówno w art. 54 Konstytucji RP, jak i w art. 10 ust. 1 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. Jednakże przepisy te nie mają charakteru bezwzględnego i nie mogą zostać postawione ponad wartościami o równie dużym znaczeniu tj. ponad prawem do ochrony dobra osobistego każdego obywatela w postaci czci i dobrego imienia. A zatem normy przewidujące ochronę dóbr osobistych stanowią element ograniczający zakres chronionej prawem wolności słowa, wyznaczają niejako granice swobody wypowiedzi, nawet w zakresie dotyczącym krytyki osób publicznych, w tym zajmujących eksponowane stanowiska w strukturach władzy (wyrok SA w Warszawie z dnia 25 października 2018 r. I ACa 400/18).

Zaznaczyć należy, iż wolność wypowiedzi, pozwalająca na szerszą krytykę osób pełniących funkcję publiczne, podlega ochronie jedynie wówczas gdy opiera się na faktach i nie zawiera treści znieważających. W niniejszej sprawie zamieszczony wpis niewątpliwie, z uwagi na użyte słownictwo zdecydowanie, zawiera treści znieważające sędzię D. R..

Ad. II.1

Apelujący zarzucając obrazę przepisu art. 7 k.p.k. nie wskazał, zdaniem Sądu Okręgowego, racjonalnych argumentów, które podważałyby sposób gromadzenia i przeprowadzenia dowodów przez Sąd I instancji, czy też analizę i ocenę zebranego materiału dowodowego przedstawioną w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. W istocie wedle stanowiska apelującego naruszenie ww. przepisu dotyczy nieuwzględnienia wyjaśnień oskarżonego w zakresie w jakim utrzymuje, iż nie jest autorem wpisu a nadto opinii biegłego z zakresu informatyki w tych fragmentach które należy intepretować na korzyść oskarżonego.

W tym miejscu - jedynie dla porządku - trzeba przypomnieć, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli tylko: 1) jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy; 2) stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego; 3) jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto motywy orzeczenia zostały logicznie przedstawione w uzasadnieniu wyroku (por. np. wyroki SN: z 09.11.1990r., (...) 149/90, OSNKW 1991, z. 7-9, poz. 41; z 04.07.1995r., (...) 72/95, Prok. i Pr. 1995, z. 11-12; z 03.09.1998r., V KKN 104/98, Prok. i Pr. 1999, z. 2, poz. 6; postanowienia SN: z 01.09.2010r., IV KK 78/10, OSNwSK 2010/1/1653; z 18.12.2012r., III KK 298/12, LEX nr 1232292; z 28.04.2015r., II KK 89/15, LEX nr 1682543). Tymczasem w omawianej apelacji generalnie nie wykazano, aby którykolwiek z powyższych warunków nie został in concreto dotrzymany. Z kolei okoliczność, że oceniono powyższe dowody w aspekcie ich wiarygodności, nie w taki sposób, jak życzyłby sobie tego skarżący, wcale jeszcze nie oznacza, że w procesie ich weryfikacji doszło do naruszenia reguły z art. 7 k.p.k.

Ocena dowodów przeprowadzona w przedmiotowym postępowaniu przez Sąd I instancji jest kompleksowa i w sposób rzetelnie uzasadniona w pisemnych motywach orzeczenia.

Należy wyraźnie podkreślić, iż Sąd Rejonowy odniósł się do wszystkich przeprowadzonych dowodów, w tym do treści wyjaśnień oskarżonego, zeznań przesłuchanych w sprawie świadków, nadto omówił wnioski wynikające z opinii biegłego, poddał materiał dowodowy wnikliwej analizie i wysnuł rzeczowo umotywowane wnioski w zakresie sprawstwa i zawinienia oskarżonego.

Dlatego twierdzenia i wywody zawarte w skardze apelacyjnej nie są w stanie zmienić powyższej oceny co do trafności dokonanych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych oraz przeprowadzonej analizy dowodów.

W apelacji oskarżony wyraża wyłącznie własną, odmienną od przyjętej przez Sąd I instancji, ocenę zebranego materiału dowodowego, sprowadzając to do czystej polemiki. Jednocześnie przedstawia on swoje wywody w oparciu o subiektywnie zestawiane fragmenty dowodów i elementy stanu faktycznego, przyporządkowując wyprowadzane wnioski założonej przez siebie wersji, zmierzającej do zniwelowania odpowiedzialności karnej.

Apelujący nie wykazał skutecznie, aby w toku wyrokowania doszło do naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów. Nie wystarczy bowiem podniesienie w środku odwoławczym okoliczności, że Sąd orzekający dopuścił się uchybienia i ograniczenie zarzutów do wyrażenia subiektywnego przekonania (jak czynił to autor apelacji), iż inaczej należałoby ocenić zebrane w sprawie dowody, zwłaszcza wyjaśnienia oskarżonego i opinie biegłego. Polemika z oceną dowodów zaprezentowaną przez Sąd meriti ma wartość tylko wtedy, gdy wskazuje logiczne argumenty podważające tę ocenę.

Zdaniem Sądu Okręgowego ocena wyjaśnień oskarżonego jest w pełni prawidłowa, albowiem brak było podstaw do uznania za wiarygodne tej części wyjaśnień oskarżonego w której utrzymywał, iż nie jest on autorem przedmiotowego wpisu, albowiem wyjaśnienia te nie znalazły potwierdzenia w materiale dowodowym. Ponadto podjęta przez apelującego próba wyinterpretowania korzystnych dla siebie treści z opinii biegłego z zakresu informatyki stanowi jedynie próbę utrzymania obranej linii obrony, nie stanowi zaś podstawy do uznania o wadliwości oceny dowodu dokonanej przez Sąd Rejonowy. Za prawidłową należy uznać także ocenę zeznań świadków K. D., B. C.. To, że oskarżony ich nie akceptuje nie przesądza o naruszeniu przez Sąd Rejonowy art. 7 k.p.k. Trudno bowiem uznać za skarżącym, by ww. świadkowie składając zeznania kierowali się jedynie negatywnym stosunkiem do oskarżonego, pomawiając go narażając się tym samym na odpowiedzialność za składanie fałszywych zeznań.

Ad. II.2

Za całkowicie chybiony nalży uznać zarzut naruszenia zasady wynikającej z art. 5 § 2 k.p.k., albowiem reguła ta ma zastosowanie dopiero wtedy, gdy mimo wszystkich starań organu prowadzącego postępowanie nie da się usunąć występujących wątpliwości, a więc zostanie ona naruszona dopiero wówczas, gdy sąd po przeprowadzeniu wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy dowodów i po dokonaniu ich oceny, ustali co najmniej dwie równorzędne wersje możliwego przebiegu zdarzenia, a następnie dokona ustaleń w oparciu o wersję mniej korzystną dla oskarżonego. Natomiast fakt, iż skarżący po dokonaniu własnej oceny dowodów ustalił w inny sposób przebieg określonych zdarzeń, faktów, czy ma inną interpretację tychże faktów, odmienną od ustaleń i ocen poczynionych przez Sąd Rejonowy, nie oznacza naruszenia ww. dyrektywy, gdyż nie może ona stwarzać pretekstu do uproszczonego traktowania wszelkich wątpliwości, co czyni autor omawianej apelacji. Wypada przy tym zauważyć, iż naruszenie zasady in dubio pro reo możliwe jest tylko i wyłącznie wtedy, gdy pomimo przeprowadzenia wszystkich możliwych dowodów i dokonania ich oceny spełniającej wymogi art. 7 k.p.k., pozostaną wątpliwości sądu, których nie da się wyeliminować. Tak więc, gdy pewne ustalenia faktyczne zależne są np. od dania wiary lub odmówienia jej wyjaśnieniom oskarżonego, nie może być mowy o naruszeniu zasady z art. 5 § 2 k.p.k., a ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu rozstrzygane mogą być jedynie na płaszczyźnie przestrzegania granic sędziowskiej swobody ocen wynikającej z treści art. 7 k.p.k. (zob. m.in.: wyrok SN z 11.10.2002r., V KKN 221/01; wyrok SN z 1.02.2012r., II KK 141/11). W przedmiotowej sprawie Sąd I instancji dokonał stanowczych i jednoznacznych ustaleń w kwestii sprawstwa i winy oskarżonego, czyniąc to w oparciu o poddany prawidłowej analizie materiał dowodowy, a zatem w ogóle nie może zachodzić obraza art. 5 § 2 k.p.k., albowiem według tychże ustaleń nie istnieją wątpliwości, o jakich mowa w owym przepisie. Nie można zasadnie stawiać zarzutu obrazy ww. przepisu, podnosząc wątpliwości strony co do ustaleń faktycznych (jak to czyni apelujący prokurator), bowiem dla oceny czy doszło do naruszenia zasady in dubio pro reo istotne jest, czy sąd powziął wątpliwości, a takowych wątpliwości w przedmiotowej sprawie Sąd meriti nie powziął.

Dlatego nie sposób uznać, idąc za apelującym, iż w niniejszej sprawie zaistniał szereg wątpliwości, które winny zostać rozstrzygnięte na jego korzyść, albowiem nie można za wątpliwości, uznać próby interpretacji oskarżonego na swoją korzyć okoliczności wynikających ze zgromadzonego w spawie materiału dowodowego.

Ad. III

Nie sposób także przychylić się do twierdzeń apelującego wedle których Sąd Rejonowy dokonał błędnych ustaleń faktycznych.

Zdaniem Sądu Okręgowego zgromadzony w spawie materiał dowody pozwolił na ustalenie, wbrew twierdzeniu apelujące, iż jest on autorem obraźliwych wpisów. Trudno bowiem uznać, by wpisy te zostały zamieszczone przez inną osobę w szczególności, że oskarżony na żadnym etapie postępowania nie wykazał by doszło do jakiegokolwiek włamania na jego prywatne konto (...), a tym samym by nie on był autorem wpisu. Ponadto z doświadczenia życiowego wiadomym jest, iż każda osoba, której konto na portalu społecznościowym zostało w jakiekolwiek sposób wykorzystane poprzez publikacje treści, które mogą ją obciążać czy stawiać w negatywnym świetle zgłasza je niezwłocznie do administratora portalu w celu wyeliminowania możliwości przypisania autorstwa niepożądanych treści. Oskarżony w tym zakresie nie podejmuje żadnej aktywności, przy czym na uwadze należy mieć fakt, iż ów wpis pojawił się na oficjalnym koncie T. oskarżonego gdzie występuje on z imienia i nazwiska. Biorąc pod uwagę, iż oskarżony prowadzi od wielu lat działalność dziennikarską, tym bardziej winien być zainteresowany tym, by jego dziennikarska rzetelność nie była podważana przez wpisy, które nie były jego autorstwa. Ponadto gdyby rzeczywiście oskarżony nie był autorem wpisu zwykła, nawet nie dziennikarska, rzetelność nakazywałyby dokonać sprostowania czy jakiegokolwiek poinformowania swoich odbiorców o fałszywym wpisie. Brak tego rodzaju reakcji stanowi kolejne ogniwo wskazujące na fakt, iż to oskarżony był autorem wpisu.

Ponadto Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Rejonowego wedle którego brak jest logicznego uzasadnienia dla sytuacji, w której dokładnie w momencie rzekomego relacjonowania przebiegu rozprawy, ktoś podszywa się pod oskarżonego i zamieszcza na jego koncie wpis, którego treść niewątpliwie wpisuje się w poglądy oskarżonego i jego stosunek do prowadzonego przez sędzię D. R. postepowania.

Ponadto stanowisko oskarżonego zmierzająca do wykazania w niniejszym postępowaniu, iż nie mógł jednocześnie nagrywać rozprawy i dokonywać wpisów z powodów technicznych nie daje się obronić. W tym zakresie na szczególną uwagę zasługuje dowód w postaci zapisu z systemu ReCout z rozprawy z dnia 7 listopada 2019 r. przed Sądem Okręgowym we Wrocławiu, wynika z niego, że oskarżony nagrywał jej przebieg telefonem ale tylko w określonym czasie, ponieważ siedział też na ławce i obsługiwał ekran telefonu. Jak wynika z zapisu systemu (...) C. nagranie rozprawy zostało uruchomione o godzenie 09:07:14 czasu zegarowego. Oskarżony od rejestrowanego czasu rozprawy w systemie tj. od 00:01:52 rozpoczyna na stojąco jej nagrywanie, które nieprzerwanie kontynuuje do 00:38:44 po czym wycofuje się i siada na ławce i obsługuje ekran telefonu. Następnie o czasie 01:06:22 nagrania rozprawy oskarżony ponownie wstaje i rozpoczyna nagrywanie rozprawy na stojąco. A zatem w chwili ujawnienia wpisu na portalu T. o godzenie 10.01 czasu zegarowego oskarżony nie nagrywa rozprawy, czy też nie prowadzi transmisji na żywo, a obsługuje ekran telefonu w pozycji siedzącej. To jednoznacznie potwierdza, że miał możliwość zamieszczenia wpisu na swoim portalu, albowiem wbrew twierdzeniu oskarżonego, trudno uznać by w czasie publikacji wpisu transmitował rozprawę skoro trzymał telefon w pozycji, która pozwoliłaby jedynie na nagrywanie/transmitowanie podłogi sali rozpraw.

W świetle powyższego za bezprzedmiotową należy uznać pozostałą argumentację oskarżonego zawartą w zarzucie dotyczącą rzekomych błędnych ustaleń faktycznych Sądu Rejonowego, albowiem stanowi ona jedynie polemikę apelującego z prawidłowymi ustaleniami Sądu, nakierowaną na wspomaganie przyjętej w spawie linii obrony.

Dlatego dla ustalenia sprawstwa i winy oskarżonego, w ocenie Sądu Okręgowego brak możliwości ustalenia u administratora portalu (...) historii logowań na konto oskarżonego, nie stanowiło kluczowego dowodu skoro wiadomym jest, iż co do zasady administratorzy zagranicznych portali społecznościowych nie udostępniają historii logowań. Bez znaczenia pozostają także twierdzenia oskarżonego dotyczące wykazania, za wszelką cenę, braku możliwości technicznych telefonu na prowadzenia jednocześnie relacji na żywo na portalu F. i publikować wpisów na portalu T., albowiem z nagrania rozprawy jednoznacznie wynika, że w czasie publikacji wpisu oskarżony nie prowadził relacji z rozprawy na żywo. Tym samym nie ma potrzeby prowadzenia rozważań w tym zakresie w oparciu o treść opinii ustnej biegłego z zakresu informatyki czy też zeznań świadka R. P.. Ponadto to, że aktualnie wpis został usunięty i nie ma możliwości odzyskania go nie daje podstaw do uznania, że dowód dotyczący istnienia wpisu nie istnieje skoro w aktach spawy znajduje się wydruk T. i wbrew twierdzeniu oskarżonego stanowi on obiektywny dowód w spawie. Nie ma żadnych podstaw do uznania, jak chciałby tego oskarżony, iż został on spreparowany.

Reasumując, w ocenie Sądu Odwoławczego apelacja oskarżonego stronniczo i odmiennie interpretująca zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy, sprowadza się jedynie do polemiki z prawidłową oceną dowodów dokonaną przez Sąd Orzekający i jako taką uznać należy ją za oczywiście bezzasadną.

Konkludując, Sąd Odwoławczy uznał, iż ocena zebranych dowodów dokonana przez Sąd Rejonowy jest zgodna z dyrektywami określonymi w art. 7 k.p.k oraz odnosi się do całokształtu materiału dowodowego, ujawnionego w toku postępowania sądowego. Sąd Okręgowy nie stwierdził przy tym jakiegokolwiek błędu w ustaleniach stanu faktycznego i w pełni podzielił wnioski poczynione przez Sąd Rejonowy w tym przedmiocie.

Dodatkowo zwrócić należy uwagę, iż zarzuty dotyczące aktu oskarżenia w postępowaniu apelacyjnym są bezzasadne, albowiem zgodnie z art. 337 k.p.k. wstępnej kontroli aktu oskarżenia dokonuje Sąd I instancji. Nadto zgodnie z art. 332 § 3 k.p.k. akt oskarżenia może nie zawierać uzasadnienia, jeżeli postępowanie przygotowawcze zakończyło się w formie dochodzenia, co miało miejsce w niniejszej sprawie.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutów za niezasadne wniosek nie podlegał uwzględnieniu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok opisany w punkcie 1.1 niniejszego uzasadnienia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zarzuty apelacji okazały się nietrafione co wykazano powyżej stąd zaskarżony wyrok - jako poprawny zarówno w kwestii ustalenia sprawstwa i winy oskarżonego J. M., jak i wymierzonej kary ograniczenia wolności - należało utrzymać w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Obciążając oskarżonego kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze oparto się na przepisie art. 636 § 1 k.p.k. oraz art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz.223 z późn. zm.). Sąd nie znalazł podstaw do zwolnienia oskarżonego od kosztów sądowych, albowiem sytuacja majątkowa oskarżonego pozwala na ich uiszczenie.

7.  PODPIS

(...) P. W.

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Sprawstwo i wina

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana