Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 listopada 2019 roku

Sąd Okręgowy w Nowym Sączu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Alicja Kowalska-Kulik

Protokolant: st. sekr. sąd. Sylwia Ciągło

po rozpoznaniu w dniu 6 listopada 2019 roku w Nowym Sączu

na rozprawie

odwołań Agencji Ochrony Osób i Mienia (...) Spółki
z ograniczoną odpowiedzialnością w L. i H. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N.

z dnia 29 maja 2018 roku znak: (...)

w sprawie Agencji Ochrony Osób i Mienia (...) Spółki
z ograniczoną odpowiedzialnością w L. i H. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N.

o podleganie ubezpieczeniom społecznym

I. oddala odwołania;

II. zasądza od Agencji Ochrony Osób i Mienia (...) Spółki
z ograniczoną odpowiedzialnością w L. oraz H. S. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N. kwoty po 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IV U 646/18

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 6 listopada 2019 r.

Decyzją z dnia 29 maja 2018 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddziała w N. - na podstawie art. 83 ust.1 pkt 1 i 3, art. 38 ust.1 w zw. z art. 6 ust.1 pkt 5, art. 8 ust.6 pkt 4, art. 12 ust.1, art. 13 pkt 4, art.18 ust.8 i 9 , art. 36 ust.1,3,4 i art. 47 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2017 roku , poz. 1778) w zw. z art. 104 ust.1 pkt 3 i art. 107 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 roku o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2017 roku , poz. 1065 ) oraz art. 66 ust.1 pkt 1 c, art. 79 , art. 81 ust.2, art. 109 ust.2 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych ( Dz. U. z 2017 roku, poz. 1938 )- stwierdził, iż H. S. jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą podlega obowiązkowo ubezpieczeniom : emerytalnemu i rentowym oraz wypadkowemu w okresie od dnia 13 czerwca 2016 roku oraz wskazał w decyzji podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, wypadkowe i zdrowotne za okres od czerwca 2016 roku do kwietnia 2018 roku oraz podstawę wymiaru składek na Fundusz Pracy za okres od czerwca 2016 roku do kwietnia 2018 roku.

W uzasadnieniu ZUS wskazał, iż na podstawie danych zaewidencjonowanych w Systemie Informatycznym ZUS ustalono, że H. S. została zgłoszona do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych jako pracownik od 1 lipca 2016r. przez AGENCJĘ OCHRONY OSÓB I MIENIA (...) SPÓŁKA Z OGRANICZONĄ ODPOWIEDZIALNOŚCIĄ z siedzibą w L.. Ustalono ponadto, iż w Krajowym Rejestrze Sądowym pod nr (...) figuruje ona jako wspólnik spółki z o.o. (...), (...) posiadając 99 udziałów tejże spółki.

Rozpatrując obowiązek podlegania H. S. ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej jako wspólnika jednoosobowej spółki z o.o. ZUS wskazał, iż dokonał analizy zgromadzonej dokumentacji, a przede wszystkim uwzględnił obowiązujące w tej kwestii uregulowania prawne. Obowiązek podlegania H. S., jako wspólnika jednoosobowej spółki z o.o., ubezpieczeniom społecznym: emerytalnemu i rentowym powstaje od dnia uzyskania statusu wspólnika tej spółki i istnieje do dnia utraty tego statusu, o ile nie zachodzą inne sytuacje, z których wynikałoby ustanie obowiązku podlegania z tego tytułu. Na obowiązek ubezpieczeń osoby prowadzącej pozarolniczą działalność nie ma wpływu także okoliczność braku osiągania przychodów z tej działalności. ZUS wskazał , iż jak wynika z przedłożonej do sprawy kserokopii umowy sprzedaży udziałów w spółce z o.o., od 13 czerwca 2016r. jest ona właścicielem 99 udziałów spółki pod nazwą Agencja Ochrony Osób i Mienia (...) sp. z o.o. ZUS powołał się na wyrok Sądu Najwyższego z 16 grudnia 1998r. sygn. akt. II UKN 177/98, w którym wskazano, że w przypadku gdy wspólnik ma zdecydowanie większą ilość udziałów niż pozostali wspólnicy, a dodatkowo pełni funkcje Prezesa Zarządu tej spółki, nie jest możliwe zawarcie umowy o pracę pomiędzy wspólnikiem spółki, a spółką. Podobnie w sprawie sygn. akt II UK 177/09 Sąd Najwyższy stwierdził, że wspólnik pozostaje iluzoryczny przy objęciu 1 udziału przez drugiego wspólnika przy dysponowaniu 99 udziałami przez wspólnika większościowego. Sąd podkreślił, że pozycja wspólnika większościowego jest identyczna, co w sytuacji, w której byłby on jedynym wspólnikiem.

ZUS wskazał, iż podporządkowanie H. S. jako pracownika wspólnikom spółki, w której jest ona większościowym udziałowcem (99 udziałów) ma „abstrakcyjny, sztuczny charakter". ZUS wyjaśnił, iż wspólnik większościowy ponosi ryzyko związane z działalnością spółki. Przedłożona do sprawy kserokopia uchwały Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenia (...) Spółka z o.o. z siedzibą w L. z dnia 13 czerwca 2016r. w sprawie odwołania M. M. z funkcji prezesa zarządu oraz w sprawie powołania na funkcję prezesa zarządu H. S. potwierdza fakt, że w/w jest jedynym członkiem Zarządu Spółki i jednocześnie pełni funkcję prezesa jednoosobowego zarządu. ZUS wskazał, że w sytuacji posiadania przez jednego wspólnika większości udziałów, a przez drugiego jedynie tylko 1 (jednego) udziału (wspólnik iluzoryczny), z perspektywy norm prawa ubezpieczeń społecznych tego rodzaju spółkę należy traktować jako spółkę jednoosobową. Jednocześnie jednoosobowa spółka z o.o. nie może być pracodawcą wspólnika (będącego jedynym członkiem zarządu), bowiem dochodzi do skrzyżowania kompetencji powodujących zobowiązanie wspólnika do wykonywania swoich własnych poleceń jako prezesa zarządu, utrzymywania ze sobą stałych kontaktów w ramach czasu pracy i bieżącego rozliczenia się przed sobą z funkcjonowania spółki, co oznacza, że dochodzi do pracowniczego podporządkowania samemu sobie (tak. wyrok Sądu Najwyższego z 28 luty 200lr., sygn. akt II UKN 244/00). W związku z powyższym w ocenie ZUS większościowy wspólnik nie powinien uzyskać statusu pracowniczego, a co za tym idzie obowiązek ubezpieczeń społecznych powstał z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej.

Od powyższej decyzji odwołała się H. S. oraz Agencja Ochrony Osób i Mienia (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, zarzucając organowi rentowemu naruszenie przepisów k.p.a. oraz przepisów prawa materialnego wskazanych w zaskarżonej decyzji, a także przepisów Konstytucji RP, co spowodowało nieprawidłowe i niezgodne z prawem zastosowanie ich do stanu faktycznego błędnie przez organ zinterpretowanego, tj. skutkującego uznaniem H. S. za wspólnika jednoosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością co skutkować ma opłacaniem składek jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą, nie zaś z tytułu posiadanej umowy o pracę. W uzasadnieniu odwołujący zaznaczyli, iż nie można zgodzić się z powołanymi przez ZUS judykatami, bowiem spółka (...) nie jest w świetle przepisów k.s.h. spółką jednoosobową, ponieważ posiada dwóch wspólników. Wykładnia językowa art. 6 u.s.u.s. pozwala na zakwalifikowanie wspólnika dominującego, świadczącego pracę zarobkową na rzecz spółki jako pracownika. Wspólnik mniejszościowy nie jest pozbawiony możliwości podporządkowania zarządu swojemu sprzeciwowi (k. 3-6).

Po wypowiedzeniu pełnomocnictwa r. pr. J. J. działającej imieniem spółki z o.o., H. S. podtrzymała wniesione na piśmie odwołanie jako własne (k. 78).

W odpowiedzi na odwołania ZUS Oddział w N. wniósł o jego oddalenie, posługując się argumentacją jakiej użył na uzasadnienie swego stanowiska w zaskarżonej decyzji (k. 11-22).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Na dzień 13 czerwca 2016 roku M. M. był wspólnikiem spółki Agencja Ochrony Osób i Mienia (...) z siedzibą w L. i posiadał 99 udziałów. H. S. była również wspólnikiem spółki i posiadała w niej jeden udział. Zgodnie z treścią umowy sprzedaży udziałów w ww. spółce z o.o., w dniu 13 czerwca 2016r. H. S. nabyła od M. M. 98 udziałów spółki pod nazwą Agencja Ochrony Osób i Mienia (...) sp. z o.o. w L.. Po zawarciu przedmiotowej umowy wspólników było dwóch i posiadali oni następującą ilość udziałów: H. S. - 99 udziałów i M. M. -1 udział. Uchwałą Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenia spółki z dnia 13 czerwca 2016 r. odwołano M. M. z funkcji Prezesa Zarządu spółki, powołując na tę funkcję H. S.. Zarząd w spółce jest jednoosobowy.

M. S. został ustanowiony pełnomocnikiem do zawarcia umowy o pracę i dalszych aneksów do umowy o pracę w przyszłości (uchwała nr 2 z dnia 30 czerwca 2016 roku). Walne Zgromadzenie udziałowców Spółki (...) sp. z o.o., na podstawie uchwały z dnia 30 czerwca 2016 roku, ustaliło wynagrodzenie H. S., począwszy od dnia 1 lipca 2016 roku, w wysokości połowy najniższego wynagrodzenia ogłaszanego na każdy rok kalendarzowy oraz wymiar czasu jej pracy na ¼ etatu (2 godziny dziennie, 10 godzin tygodniowo). W dniu 1 lipca 2016 r. zawarta została umowa o pracę między Agencją Ochrony Osób i Mienia (...)sp. z o.o. a H. S., zgodnie z którą została ona zatrudniona od dnia 1 lipca 2016 roku na czas nieokreślony na stanowisku dyrektor w wymiarze czasu pracy wynoszącym ¼ etatu za wynagrodzeniem 1 000 zł. Wspólnicy wymiar czasu H. S. ustalono na ¼ etatu. Do zakresu obowiązków H. S., zatrudnionej na stanowisku dyrektora, miało należeć: prowadzenie rozmów z klientami odnośnie świadczenia usług ochrony, ustalanie stawek, sporządzanie umów z klientami, obsługiwanie urządzeń biurowych – komputer , ksero, wykonywanie przelewów bankowych – płatności , wynagrodzenia dla pracowników, redagowanie pism, obsługa korespondencji wychodzącej i przychodzącej, kontrola obiektów ochranianych przez firmę celem zapewnienia porządku.

W dniu 31 grudnia 2018 roku podpisano aneks do umowy o pracę, zgodnie z którym wynagrodzenie H. S. wzrosło do kwoty 1 125,00 zł od dnia 1 stycznia 2019 roku.

H. S. została zgłoszona do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych jako pracownik od 1 lipca 2016r. przez AGENCJĘ OCHRONY OSÓB I MIENIA (...) sp. z o.o. (bezsporne).

(dowód: umowa sprzedaży udziałów k. 14-16 akt ZUS, uchwała z dnia 13 czerwca 2016 roku k. 18 akt ZUS, odpis KRS k. 4 – 6 akt ZUS, uchwała z dnia 30 czerwca 2016 roku k. 13 akt ZUS, dokumenty zawarte w aktach osobowych – w załączeniu)

Powyższy bezsporny stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane w opisie stanu faktycznego dokumenty , których wiarygodności i mocy dowodowej żadna ze stron nie kwestionowała.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołania nie zasługiwały na uwzględnienie.

Przedmiotem niniejszego postępowania była kwestia oceny czy odwołująca H. S. podlega ubezpieczeniom społecznym jako pracownik wykonujący pracę na rzecz sp. z o.o. – Agencji Ochrony Osób i Mienia (...), czy też z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej.

W ocenie Sądu Okręgowego Zakład Ubezpieczeń Społecznych w zaskarżonej decyzji trafnie stwierdził, że odwołująca podlega obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym w spornym okresie - jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarcza

Obecne brzmienie art. 8 ust. 6 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych - wynikające ze zmiany dokonanej przez art. 1 pkt 2 lit. b ustawy z dnia 18 grudnia 2002 r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2002 r. Nr 241, poz. 2074 z późn. zm.) - decyduje o tym, iż wspólnik jednoosobowej spółki z o.o. podlega ubezpieczeniu społecznemu z tytułu prowadzenia działalności pozarolniczej. W ocenie Sądu, H. S., posiadającą 99 % udziałów spółki, należało traktować jako jedynego de facto wspólnika spółki, mimo, że formalnie pozostawał ona jedynie jej większościowym udziałowcem. Drugi wspólnik M. M. – jako udziałowiec mniejszościowy – był w istocie udziałowcem iluzorycznym, posiadając jeden udział na sto. Z perspektywy przywołanej normy ubezpieczeń społecznych tego rodzaju spółkę należało traktować jako spółkę jednoosobową. Stanowisko takie potwierdza orzecznictwo Sądu Najwyższego.

W tym miejscu podkreślić należy, że w zakresie dopuszczalności pracowniczego zatrudnienia w spółkach o wieloosobowym składzie wspólniczym ugruntowane jest stanowisko doktryny i judykatury, że mogą oni wykonywać pracę w zarządzie w charakterze wspólników (np. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1998 r. II UKN 394/98 OSNAPiUS 2000/4 poz. 159, z dnia 16 grudnia 2008 r. I UK 162/2008 Lex Polonica nr 1997209 oraz z dnia 12 maja 2011 r. II UK 20/2011 OSNP 2012/11-12 poz. 145). Jednak gdy udział w kapitale zakładowym spółki innych wspólników pozostaje iluzoryczny (99/100 do 1/100), czyli tak jak w niniejszej sprawie, nie przyjmuje się zatrudnienia pracowniczego (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2010 r. II UK 177/2009 OSP 2012/1 poz. 8). Pogląd ten w całości podzielił Sąd Najwyższy również w wyroku z dnia 3 lipca 2011 r., I UK 8/11 LEX nr 965839, podkreślając, iż ubezpieczonego posiadającego w spółce zdecydowaną większość udziałów, należy traktować z perspektywy norm prawa ubezpieczeń społecznych, jako jedynego wspólnika spółki, co skutkuje podleganiem ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej, a nie stosunku pracy. Przytoczone wyroki Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni akceptuje i podziela.

Niezależnie od powyższego, należy również podkreślić, że dla włączenia danej osoby do ubezpieczenia społecznego niezbędna jest przynależność do określonej w ustawie systemowej grupy podmiotów podlegających obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym. Należało zatem zbadać, czy stosunek łączący odwołującą ze spółką zrealizował się przez wykonywanie zatrudnienia o cechach pracowniczych, czyli w reżimie art. 22 k.p.

Zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2019 roku, poz. 300), obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami. Stosownie do art. 13 pkt 1 cyt. ustawy pracownicy podlegają obowiązkowo ubezpieczeniu emerytalnemu, chorobowemu i wypadkowemu od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku. Przepis art. 2 kodeksu pracy stanowi, że pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę. Pomimo tego jednak, że Kodeks pracy zdefiniował pojęcie „pracownika" poprzez wskazanie podstaw nawiązania stosunku pracy, czynnikiem decydującym o uznaniu osoby fizycznej za pracownika jest ustalenie, że dana osoba jest stroną stosunku pracy. Oceny stanu faktycznego nie można ograniczyć jedynie do stwierdzenia, na jakiej podstawie dana osoba jest zatrudniona. Konieczne jest poddanie analizie elementów treści stosunku prawnego. Występowanie cech właściwych prawnemu stosunkowi pracy przesądza o uznaniu danej osoby za pracownika, bez względu na nazwanie umowy z nią zawartej (por. Komentarze do Kodeksu pracy, U. J., Lex).

O uznaniu stosunku łączącego dwie osoby za stosunek pracy rozstrzygają przepisy prawa pracy. W myśl art. 22 k. p. przez nawiązanie takiego stosunku pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudnienia pracownika za wynagrodzeniem. Brak którejkolwiek z powyższych cech wyklucza możliwość zakwalifikowania danego stosunku, jako stosunku pracy, co w konsekwencji prowadzi do braku tytułu do ubezpieczenia społecznego.

O tym czy strony istotnie nawiązały stosunek pracy stanowiący tytuł ubezpieczeń społecznych nie decyduje samo formalne zawarcie umowy o pracę, wypłata wynagrodzenia, przystąpienie do ubezpieczenia i opłacenie składki, wystawienie świadectwa pracy, ale faktyczne i rzeczywiste realizowanie elementów charakterystycznych dla stosunku pracy, a wynikających z art. 22 § 1 k. p. Istotne więc jest, aby stosunek pracy zrealizował się przez wykonywanie zatrudnienia o cechach pracowniczych (vide: wyrok z dnia 24 lutego 2010 r., sygn. akt II UK 204/09, LEX nr 590241). Tytuł ubezpieczenia w postaci umowy o pracę, powstaje tylko wówczas, gdy umowa faktycznie jest wykonywana. Istotne jest, że walor pełnej doniosłości prawnej, posiada jedynie taka umowa o pracę, która została przez strony faktycznie zrealizowana w warunkach, o których mowa w art. 22 § 1 k.p., tj. doszło do wykonania pracy przez pracownika na rzecz pracodawcy, w warunkach podporządkowania pracowniczego, w miejscu i czasie wskazanym przez pracodawcę, za którą pracownik powinien otrzymać należne mu wynagrodzenie za pracę (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 września 2000 r., II UKN 692/99 publik. w OSNP 2002/5/124). Przesłanki nawiązania pracowniczego stosunku ubezpieczenia społecznego nie stanowi zatem samo zawarcie umowy o pracę, lecz zatrudnienie rozumiane jako wykonywanie pracy w ramach stosunku pracy. Okoliczności wynikające z formalnie zawartej umowy o pracę lub ugody pozasądowej nie są wiążące w postępowaniu o ustalenie podlegania obowiązkowi pracowniczego ubezpieczenia społecznego. A zatem dopiero realizacja elementów wskazanych w art. 22 k.p. powoduje, że mamy do czynienia z zatrudnieniem, które rodzi obowiązek ubezpieczenia, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 13 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych.

Zgodnie z utrwalonymi poglądami orzecznictwa i doktryny, cecha wyróżniającą stosunek pracy spośród innych kategorii stosunków prawnych jest podporządkowanie pracownika (obok osobistego świadczenia pracy na ryzyko socjalne, produkcyjne i gospodarcze podmiotu zatrudniającego). Na podporzadkowanie składa się kilka elementów: co do sposobu wykonania prac oraz co do miejsca i czasu. Istota pracowniczego podporzadkowania sprowadza się do tego, że pracownik nie ma samodzielności w określaniu bieżących zadań, ponieważ należy to do sfery pracodawcy organizującego proces pracy. Podporządkowanie pracownika obejmuje prawo wydawania przez pracodawcę poleceń związanych z pracą (pracodawca wskazuje zadania oraz proces ich realizacji). Wykonywanie poleceń jest fundamentem wzajemnych relacji między stronami stosunku pracy; charakterystyczna dla stosunku pracy jest dyspozycyjność pracownika, która wyraża się właśnie w zobowiązaniu do podejmowania zadań według wskazań pracodawcy, a obowiązek stosowania się do poleceń przełożonych został wyeksponowany w art. 100 k.p.

W sprawie nie zostało w żaden sposób wykazane (odwołująca nie stawiła się na rozprawę bez usprawiedliwienia, co skutkowało pominięciem dowodu z jej zeznań), by H. S. w spornym okresie faktycznie realizowała elementy charakterystyczne dla stosunku pracy, a wynikające z art. 22 § 1 k. p. Strony nie udowodniły, by H. S., będąca prezesem jednoosobowego zarządu spółki, w której posiadała 99 na 100 udziałów była pracownikiem dyspozycyjnym, pracującym pod kierownictwem pracodawcy, w miejscu i czasie przez niego wyznaczonym, podporządkowanym jego poleceniom. W przypadku odwołującej, nie występował istotny element stosunku pracy, jakim jest podporządkowanie pracownicze. Odwołująca jako prezes zarządu spółki nie mogła występować jednocześnie w roli pracodawcy i pracownika. Odwołująca winna być rozliczana z efektów pracy przez zarząd spółki na zwoływanych w razie potrzeby posiedzeniach, lecz nie ma na tą okoliczność dowodów, zaś w zarządzie (jednoosobowym) zasiadała właśnie odwołująca, nie mogła ona zatem sama siebie kontrolować.

W dotychczasowych judykatach przyjmowano założenie, zgodnie z którym jednoosobowa sp. z o.o. (a taką w istocie był spółka (...) w kontekście podniesionych wyżej twierdzeń) jest szczególną forma prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek, nawet gdy jest on – przez konstrukcję osoby prawnej - oddzielony od osobistego majątku jedynego wspólnika. Dlatego nie tylko brak podporzadkowania pracowniczego w rozumieniu art. 22 k.p. przemawia przeciwko przyjęciu pracowniczego stosunku zatrudnienia odwołującej. Sprzeciwia się temu także zasadnicza sprzeczność pomiędzy właścicielskim a pracowniczym statusem jaka pojawia się w tym przypadku. Jedyny („niemal jedyny”) wspólnik jest od pracodawcy, czyli spółki, niezależny ekonomicznie, gdyż skoro do przesunięcia majątkowego dochodzi w ramach majątku samego wspólnika, nie zachodzi przesłanka odpłatności pracy. Odwołująca de facto wykonywała czynności na swoją rzecz, we własnym interesie i na swoje własne ryzyko produkcyjne, gospodarcze i socjalne. Do przesunięć majątkowych w związku z wynagradzaniem dochodziło zatem w ramach jej własnego majątku. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 września 2013 r. sygn. II UK 36/13, tam gdzie status wykonawcy pracy – pracownika, zostaje zdominowany przez właścicielski status wspólnika spółki z o.o., nie może być mowy o zatrudnieniu w ramach stosunku pracy wspólnika, który w takiej sytuacji wykonuje czynności , nawet typowo pracownicze, na rzecz samego siebie we własnym interesie.

Przepis art. 83 § 1 k.c. stanowi, że nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie dla pozoru. Pozorność polega na tym, że strony nie zamierzają osiągnąć skutków wynikających z umowy o pracę. Przy ich składaniu obie strony mają świadomość, że osoba określona w umowie o pracę jako pracownik nie będzie świadczyć pracy, a osoba figurująca jako pracodawca nie będzie korzystać z jej pracy (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 2005 r. sygn. II UK 321/04).

Wobec tego, że sporna umowa o pracę jest czynnością pozorną, nie może ona wywołać skutku w postaci objęcia ww. pracowniczym ubezpieczeniem społecznym, stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych. Oceny tej nie zmienia - niesporna zresztą w sprawie - okoliczność, że odwołująca zgłoszona została do ubezpieczeń społecznych jako pracownik. Zgłoszenie do ubezpieczenia pracowniczego nie jest bowiem skuteczne, jeśli dotyczy osoby, która nie może być uznana za podmiot takiego ubezpieczenia, gdyż nie świadczy pracy w ramach stosunku pracy i przez to nie można jej przypisać cech pracownika. W wyroku z dnia 18 maja 2006 r., III UK 32/06, LEX nr 957422 Sąd Najwyższy stwierdził, że do objęcia pracowniczym ubezpieczeniem społecznym nie może dojść wówczas, gdy zgłoszenie do tego ubezpieczenia dotyczy osoby, która nie jest pracownikiem, a zatem zgłoszenie do ubezpieczenia społecznego następuje pod pozorem zatrudnienia. Podobne stanowisko zostało zajęte także w wyrokach z dnia 10 lutego 2006 r., I UK 186/05 i z dnia 14 września 2006 r., II UK 2/06 (niepubl.).

Z uwagi na wskazane wyżej okoliczności przyjąć należy, że H. S. nie mogła podlegać w spornym okresie ubezpieczeniom społecznym z tytułu stosunku pracy, a wyłącznie z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 18 ust. 8 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, podstawę wymiaru składek dla osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą, stanowi zadeklarowana kwota, nie niższa jednak niż 60% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek, ogłoszonego w trybie art. 19 ust. 10 ww. ustawy na dany rok kalendarzowy.

Jak stanowi art. 20 ust. 1 ww. ustawy podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie wypadkowe stanowi podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i ubezpieczenia rentowe.

Z kolei w myśl art. 66 ust. 1 pkt. 1c ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2017r. poz. 1938 ze zm.), obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego podlegają osoby spełniające warunki do objęcia ubezpieczeniami społecznymi lub ubezpieczeniem społecznym rolników, które są osobami prowadzącymi działalność gospodarczą lub osobami z nimi współpracującymi, z wyłączeniem osób, które zawiesiły wykonywanie działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej. Natomiast art. 79 tejże ustawy określa, iż składka na ubezpieczenie zdrowotne wynosi 9% podstawy wymiaru składki, z zastrzeżeniem art. 80 ust. 1, art. 82 i 242. Zgodnie z art. 81 ust. 2 podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne osób, o których mowa w art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. c, stanowi zadeklarowana kwota, nie niższa jednak niż 75% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw w czwartym kwartale roku poprzedniego, włącznie z wypłatami z zysku, ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczpospolitej Polskiej "Monitor Polski". Składka w nowej wysokości obowiązuje od dnia 1 stycznia do 31 grudnia danego roku.

Zgodnie z art. 104 ust. 1 pkt 3 (Dz. U. 2016r. poz. 1256) ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, osoby podlegające ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym, opłacają obowiązkowe składki na Fundusz Pracy ustalone od kwot stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe bez stosowania ograniczenia, o którym mowa w art. 19 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych wynoszących w przeliczeniu na okres miesiąca, co najmniej minimalne wynagrodzenie za pracę.

Określone - zgodnie z powołanymi wyżej przepisami – kwoty podstawy wymiaru składek w zaskarżonej decyzji nie były przez odwołujących kwestionowane.

Wobec powyższego Sąd uznał odwołania za bezzasadne i dlatego - na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oraz powołanych wyżej przepisów prawa materialnego – zostały one oddalone. O kosztach zastępstwa prawnego Sąd orzekł na zasadzie art. 98 k.p.c. w zw. § 9 ust.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz. U. z 2018 roku, poz. 265 ).