Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 stycznia 2024 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i (...)

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Małgorzata Jarząbek

Protokolant: st. sekr. sądowy Dominika Kołpa

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 stycznia 2024 r. w W.

sprawy A. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania A. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

z dnia 2 czerwca 2021r. znak (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VII U 1082/21

UZASADNIENIE

A. P. w dniu 9 lipca 2021 r. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 2 czerwca 2021r. znak (...), odmawiającej przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy i wniosła o jej zmianę poprzez przyznanie jej prawa do renty. Uzasadniając swe stanowisko wskazała, że w 2005 roku została zdiagnozowana u niej przewlekła choroba tj. niedokrwistość z niedoboru żelaza. Wskazała, że cierpi również na chorobę von W. i choroby te utrudniają jej funkcjonowanie w życiu codziennym. Ubezpieczona posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane na okres do 2025 r. W marcu 2019 r. uległa wypadkowi komunikacyjnemu, w wyniku którego odniosła poważne rany prawej strony ciała oraz głowy. W maju 2019 r. ubezpieczona uległa kolejnemu wypadkowi komunikacyjnemu, podczas którego doznała wielonarządowego uszkodzenia lewej nogi. Choroba von W. przyczyniła się w tym okresie do krwotoków wewnętrznych, przyjmowała leki przeciwzakrzepowe i była w stałym kontakcie ze specjalistami. Dalej odwołująca podniosła, że jej obecny stan zdrowia jest zły, cierpi na utrzymujące się bóle głowy i karku, odcinka szyjnego kręgosłupa, które utrudniają codzienne funkcjonowanie. Odwołująca oświadczyła, że nie zgadza się z stanowiskiem organu rentowego wyrażonym w zaskarżonej decyzji (odwołanie, k. 3-10 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., a w uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie, powołując się na brzmienie art. 57 ustawy o emeryturach i rentach z Fundusz Ubezpieczeń Społecznych, wskazał, że Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 31 maja 2021 r. uznała, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. Wobec tego decyzją z dnia 2 czerwca 2021r. organ rentowy odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (odpowiedź na odwołanie, k. 37-38 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. P. urodzona (...) z zawodu jest ekonomistką, pracowała jako pomoc księgowa, sprzedawca, asystentka, referent, pracownik biurowy. Po wypadkach komunikacyjnych jakim uległa w 2019 r., przebywała na zwolnieniach lekarskich, następnie odbyła rehabilitację leczniczą w ramach prewencji rentowej ZUS. W okresie od 20 marca 2020 r. do 14 grudnia 2020 r. i od 15 grudnia 2020 r. do 14 marca 2021 r. pobierała świadczenie rehabilitacyjne (skierowanie na rehabilitację z 28 lipca 2020 r.; decyzja ZUS z 8 czerwca 2020 r., z 11 września 2020 r. i z 14 grudnia2020 r. – nienumerowane karty a.r.).

W dniu 18 marca 2021 r. A. P. złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy (wniosek z 18 marca 2021 r. – nienumerowane karty a.r.). W toku postępowania lekarz orzecznik ZUS wydał orzeczenie z dnia 16 kwietnia 2021 r., w którym wskazał, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. Lekarz orzecznik wskazał, że ubezpieczona wymaga systematycznego leczenia, jednak aktualny stopień upośledzenia funkcji organizmu nie uzasadnia orzeczenia niezdolności do pracy. Również Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 31 maja 2021 r. stwierdziła brak niezdolności do pracy A. P.. W związku z powyższym Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. wydał decyzję z dnia 2 czerwca 2021r. znak (...), odmawiającą przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 16 kwietnia 2021 r., orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 31 maja 2021 r., decyzja odmowna ZUS z 2 czerwca 2021r. – nienumerowane karty a.r.).

Ubezpieczona odwołała się od powyższej decyzji, a Sąd postanowieniem z dnia 20 sierpnia 2021 r. dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych hematologa i internisty celem ustalenia, czy A. P. jest niezdolna do pracy, a jeśli tak, to czy jest to niezdolność częściowa czy całkowita i na jaki okres, a jeżeli nastąpiła zmiana stanu zdrowia ubezpieczonej (poprawa lub pogorszenie) to na czym ona polegała (postanowienie z dnia 20 sierpnia 2021 r., k. 40 a.s.).

W opinii z dnia 15 grudnia 2021 r. biegła sądowa z zakresu chorób wewnętrznych E. R. w oparciu o dokumentację medyczną oraz bezpośrednie badanie, rozpoznała u A. P. chorobę von W. typ2 w postaci umiarkowanej, niedokrwistość sideropeniczną w przebiegu obfitych krwawień miesiączkowych, nietolerancję preparatów doustnych żelaza, chorobę hasimoto, przewlekłe zapalenie żołądka, infekcję H. P., jaskrę, skoliozę, stan po wypadku komunikacyjnym, dyskopatię odcinka C6-C7 kręgosłupa. Przeprowadzone badanie wskazuje zdaniem biegłej na dobry stan ubezpieczonej. Biegła wskazała, że choroba von W. jest wrodzoną nieuleczalną skazą krwotoczną osoczową związana z niedoborem czynnika von W. i VIII czynnika krzepnięcia, które są konieczne w procesie prawidłowego krzepnięcia krwi. Głównymi objawami choroby są samoistne oraz pourazowe krwawienia o różnym umiejscowieniu. Nie ma leczenia przyczynowego tej choroby. Objawowo konieczne jest stosowanie koncentratów czynnika VIII zawierającego czynnik von W., który należy podawać dożylnie jak najszybciej po pojawieniu się krwawienia. U ubezpieczonej dominującym objawem tej choroby jest skaza krwotoczna manifestująca się przedłużającymi się miesiączkami oraz krwotokami z nosa, co prowadzi do niedokrwistości z powodu niedoboru żelaza. Ze względu na złą tolerancję preparatów doustnych ubezpieczona wymaga podawania preparatu dożylnego w celu uzupełnienia niedoboru żelaza i wyrównania niedokrwistości. Ubezpieczona jest regularnie hospitalizowana w Oddziale Dziennym Instytutu Hematologii i Transfuzjologii. Nie stwierdzono limfadenopatii i organomegalii. Ze względu na zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa wymaga rehabilitacji narządu ruchu. Z uwagi na zapalenie błony śluzowej żołądka i infekcję H. P. wymaga kontroli okresowej gastrologa. Według biegłej aktualny stopień upośledzenia funkcji organizmu ubezpieczonej nie uzasadnia orzeczenia niezdolności do pracy. Biegła wskazała, że ostateczna opinia powinna należeć do biegłego z zakresu hematologii (opinia biegłej sądowej z zakresu chorób wewnętrznych E. R., k. 100-103 a.s.).

W opinii z dnia 27 czerwca 2022 r. biegły sądowy z zakresu hematologii i onkologii klinicznej K. W. opiniując na podstawie dokumentacji medycznej, stwierdził, że ubezpieczona cierpi na chorobę von W. typ2 w postaci umiarkowanej, niedokrwistość sideropeniczną w trakcie leczenia suplementacyjnego parenteralnymi preparatami żelaza, chorobę hasimoto, przewlekłe zapalenie żołądka i dwunastnicy, jaskrę, zaburzenia depresyjne, stan po wypadku komunikacyjnym z przebytymi złamaniami brzeżnym kości piętowej i V kości śródstopia po stronie lewej, dyskopatię odcinka szyjnego kręgosłupa. Biegły wskazał, że naruszenie sprawności organizmu spowodowane chorobą von W. i wtórną do niej niedokrwistością z niedoboru żelaza nie powoduje utraty zdolności do wykonywania pracy zarobkowej, z wyłączeniem ciężkiej pracy fizycznej. Ubezpieczona wymaga regularnych kontroli ambulatoryjnych w poradni hematologicznej oraz okresowego uzupełniania niedoborów żelaza ustrojowego, jednak aktualny stopień upośledzenia funkcji organizmu nie uzasadnia orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy uwzględniają poziom jej wykształcenia i charakter wykonywanej pracy. Względem stanu zdrowia stwierdzanego u ubezpieczonej w okresie poprzedzającym złożenie wniosku o rentę z tytułu niezdolności do pracy, po tej dacie nastąpiła poprawa, przede wszystkim w zakresie częściowej normalizacji parametrów krwi obwodowej i gospodarki żelaza ustrojowego oraz skutecznej rehabilitacji narządu ruchu po przebytym urazie komunikacyjnym. Powyższe wskazuje, że przyczyny hematologiczne nie uniemożliwiają ubezpieczonej wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji – technika ekonomisty czy urzędnika (opinia biegłego sądowego z zakresu hematologii i onkologii klinicznej K. W., k. 145-146 v. a.s.).

Z uwagi na zgłoszony na rozprawie wniosek ubezpieczonej o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego ortopedy, Sąd postanowieniem z dnia 31 stycznia 2023 r. dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii celem ustalenia okoliczności jak w postanowieniu z dnia 20 sierpnia 2021 r. (postanowienie z dnia 31 stycznia 2023 r., k. 191 a.s.).

W opinii z dnia 29 marca 2023 r. biegły sądowy z zakresu ortopedii P. R. w oparciu o dokumentację medyczną oraz bezpośrednie badanie, wskazał, że A. P. w marcu 2019 r. doznała urazu w wyniku potrącenia przez samochód, wówczas rozpoznano stłuczenie kręgosłupa szyjnego, prawego barku i łokcia. W maju 2019 r. ubezpieczona doznała urazu lewej stopy i rozpoznano brzeżne złamanie lewej kości piętowej oraz złamanie podstawy V kości lewego śródstopia. W czerwcu 2019 r. przebyła skręcenie lewego stawu skokowego. Rozpoznano także skoliozę kręgosłupa oraz dyskopatię odcinka szyjnego kręgosłupa. Stan ortopedyczny ubezpieczonej nie narusza sprawności organizmu w stopniu uzasadniającym uznanie całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy. Stwierdzone skrzywienie boczne kręgosłupa może wymagać okresowej rehabilitacji lub farmakoterapii w ramach czasowej niezdolności do pracy, zaś przebyte stłuczenia w wyniku wypadków w 2019 r. miały charakter przemijający, z uwagi na zaburzenia krzepnięcia / skazy krwotocznej objawy w postaci krwiaków mogły utrzymywać się dłużej. Przebyte złamania w obrębie lewej stopy skutkowały koniecznością leczenia w ramach czasowej niezdolności do pracy. Biegły zaznaczył, że ubezpieczona otrzymała w dniu 14 grudnia 2022 r. orzeczenie o uznaniu jej za osobę niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym z powodów między innymi narządu ruchu, zaznaczył jednak, że nie jest to równoznaczne z niezdolnością do pracy. Zdaniem biegłego stwierdzone zmiany dyskopatyczne wymagają oceny biegłego neurologa (opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii P. R., k. 201-203 as..).

Z uwagi na okoliczność, że biegły z zakresu ortopedi wskazał na potrzebę oceny zmian dyskopatycznych u ubezpieczonej przez biegłego z zakresu neurologii, to Sąd postanowieniem z dnia 21 czerwca 2023 r. dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu neurologii celem ustalenia okoliczności jak w postanowieniu z dnia 20 sierpnia 2021 r. (postanowienie z dnia 21 czerwca 2023 r., k. 226 a.s.).

W opinii z dnia 14 sierpnia 2023 r. biegły sądowy z zakresu neurologii W. G. w oparciu o dokumentację medyczną oraz bezpośrednie badanie, rozpoznał u A. P. chorobę von W. i niedokrwistość z niedoboru żelaza, przebyte leczenie hormonem wzrostu, leczenie z powodu zaburzeń depresyjnych, stan po wypadku komunikacyjnym z urazami tj. stłuczenie głowy, kręgosłupa szyjnego, prawego barku i biodra, stan po upadku ze schodów i uraz lewej stopy ze złamaniem brzeżnym lewej kości piętowej i podstawy V kości lewego śródstopia oraz skręcenie lewego stawu skokowego. Biegły wskazał na odbyte zabiegi fizykoterapii rehabilitacji w warunkach ambulatoryjnych, turnus w ramach prewencji rentowej ZUS w schorzeniach narządu ruchu poprawą w ocenie leczących i ubezpieczonej. Biegły nie stwierdził zaburzeń ze strony ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego. Wskazał na nieznaczne ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego, co nie upośledza sprawności ruchowej ubezpieczonej, a opisywana w badaniu rezonansu magnetycznego kręgosłupa szyjnego wypuklina dysków nie powoduje uszkodzenia korzeni nerwowych czy znaczącej kompresji rdzenia kręgowego. Drobne zmiany niedokrwienne mózgowia nie mają odzwierciedlenia w objawach klinicznych, badania rezonansu z 2019 r. i 2021 r. potwierdziły ich stacjonarny obraz. Obecnie ubezpieczona nie leczy się z tego powodu. Biegły podkreślił, że z punktu widzenia neurologicznego u ubezpieczonej nie stwierdza się zaburzeń w zakresie ośrodkowego lub obwodowego układu nerwowego czy zaburzeń ruchowych upośledzających jej sprawność w stopniu sprowadzającym częściową lub całkowita niezdolność do pracy. Biegły nie stwierdził również z przyczyn neurologicznych przeciwwskazań do wykonywania pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami (opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii W. G., k. 238-242 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o zebrane w sprawie dokumenty, w tym dokumentację medyczną A. P., konieczną w procesie opiniowania przez biegłych sądowych oraz dokumenty obrazujące przebieg postępowania przed organem rentowym. Zostały one ocenione jako wiarygodne, ponieważ ich treść oraz forma nie budziła zastrzeżeń i nie została zakwestionowana przez strony.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na opiniach sporządzonych przez biegłych sądowych z zakresu: chorób wewnętrznych E. R., hematologii K. W., ortopedii P. R., neurologii W. G.. Wskazane opinie zostały sporządzone w sposób rzetelny i fachowy z uwzględnieniem dostępnej w sprawie dokumentacji medycznej ubezpieczonej. Ponadto prezentowane przez biegłych wnioski, dotyczące braku występowania u ubezpieczonej naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym niezdolność do pracy, są zbieżne oraz mają charakter stanowczy i jednoznaczny, a poza tym zostały należycie i przekonująco uzasadnione.

Odwołująca zgłosiła zarzuty do opinii biegłej sądowej z zakresu chorób wewnętrznych E. R.. Zarzuty skupiały się jednak wyłącznie na stwierdzeniu, że opinia jest niespójna i występują w niej elementy, które przeczą wnioskom końcowym biegłej oraz, że wnioski biegłej nie znajdują potwierdzenia w dokumentacji medycznej. Odwołująca nie wskazała o jakie dokładnie wnioski biegłej chodzi, ani też z jaką konkretnie dokumentacją medyczną wnioski biegłej są sprzeczne. Odwołująca nie przedstawiła żadnych argumentów przemawiających za tym, aby uznać jakiekolwiek wnioski biegłego za nierzetelne, czy niewłaściwe. W istocie zarzuty odwołującej do opinii biegłej stanowiły jedynie polemikę z ustaleniami i wnioskami biegłej, zawierały w większości własną i subiektywną ocenę stanu zdrowia. Sąd miał na uwadze, że odwołująca nie zgłosiła zastrzeżeń do opinii pozostałych biegłych z zakresu hematologii klinicznej K. W., ortopedii P. R. oraz neurologii W. G.. Organ rentowy nie kwestionował żadnej z opinii wydanych w niniejszej sprawie.

Uwzględniając powołane okoliczności, Sąd zaaprobował wszystkie opinie biegłych, ponieważ są one spójne i – mimo zastrzeżeń ubezpieczonej, zgłoszonych wobec opinii biegłej sądowej z zakresu chorób wewnętrznych E. R. - nie dały podstaw do ustalenia, że A. P. w jakimkolwiek stopniu jest niezdolna do pracy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie A. P. jako niezasadne, podlegało oddaleniu.

Dokonując rozważań dotyczących zasadności odwołania, w pierwszej kolejności wskazać należy, że renta z tytułu niezdolności do pracy może być przyznana ubezpieczonemu, który spełnia łącznie przesłanki określone w art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jedn. Dz. U. z 2023r., poz. 1251, dalej jako ustawa emerytalna), a więc:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12 albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów,

4)  nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania.

Pierwsza z przesłanek, a więc niezdolność do pracy, jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy emerytalnej). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej) (por. wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004r., II UK 222/03).

Przepis art. 12 ustawy emerytalnej rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 8 grudnia 2000r., II UKN 134/00 i z dnia 7 września 1979r., II URN 111/79). Dokonując analizy pojęcia „całkowita niezdolność do pracy" należy brać pod uwagę zarówno kryterium biologiczne (stan organizmu dotkniętego schorzeniami naruszającymi jego sprawność w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do jakiejkolwiek pracy), jak i ekonomiczne (całkowita utrata zdolności do zarobkowania wykonywaniem jakiejkolwiek pracy). Osobą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 2 ustawy emerytalnej jest więc osoba, która spełniła obydwa te kryteria, czyli jest dotknięta upośledzeniem zarówno biologicznym, jak i ekonomicznym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 2004r., I UK 28/04). Z kolei wyjaśnienie częściowej niezdolności do pracy i treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych (czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego) ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2006r., I UK 103/06). Dopiero zatem zmiana zawodu w ramach posiadanych kwalifikacji i brak rokowań odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu dają podstawę do przyznania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 13 października 2009r., II UK 106/09, z dnia 8 maja 2008r., I UK 356/07, z dnia 11 stycznia 2007r., II UK 156/06 i z dnia 25 listopada 1998r., II UKN 326/98). Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 lutego 2006r. ( I PK 153/05) częściowej niezdolności do pracy, polegającej na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, nie wyklucza możliwość podjęcia przez ubezpieczonego pracy niżej kwalifikowanej. Ubezpieczony, który jest częściowo niezdolny do pracy może być jednocześnie z samej definicji zdolny do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami w nieznacznym stopniu. Tak samo, gdy ubezpieczony wykonuje pracę, która nie jest zgodna z posiadanymi kwalifikacjami, a już na pewno, gdy jest pracą poniżej poziomu posiadanych kwalifikacji. Aktualny jest zatem pogląd o konieczności ujmowania łącznie aspektu medycznego i ekonomicznego niezdolności do pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999r., sygn. akt II UKN 675/98).

W orzecznictwie przyjmuje się również (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 20 sierpnia 2003r., II UK 11/03 oraz z dnia 5 lipca 2005r., I UK 222/04), że decydującą dla stwierdzenia niezdolności do pracy jest utrata możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu przy braku rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Gdy więc biologiczny stan kalectwa lub choroba, nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, to brak prawa do tego świadczenia. Prawa tego nie można w szczególności wywodzić z przewidzianych w art. 13 ustawy emerytalnej przesłanek, a więc: stopnia naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowości przekwalifikowania zawodowego, przy wzięciu pod uwagę rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych, bowiem odnoszą się one tylko do ustalania stopnia lub trwałości niezdolności do pracy. Są więc bez znaczenia, jeżeli aspekt biologiczny (medyczny) wskazuje na zachowanie zdolności do pracy. Obiektywna możliwość podjęcia dotychczasowego lub innego zatrudnienia, zgodnie z poziomem kwalifikacji, wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych może być brana pod uwagę tylko wówczas, gdy ubiegający się o rentę jest niezdolny do pracy z medycznego punktu widzenia, gdyż oba te aspekty muszą występować łącznie ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999r., sygn. akt II UKN 675/98). O niezdolności do pracy nie decyduje więc niemożność podjęcia innej pracy warunkowana wiekiem, poziomem wykształcenia i predyspozycjami psychofizycznymi, lecz koniunkcja niezdolności do pracy z niezdolnością do przekwalifikowania się do innego zawodu.

Ocena niezdolności do pracy w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania zatrudnienia wymaga wiadomości specjalnych. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczących prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, do dokonywania ustaleń w zakresie oceny stopnia zaawansowania chorób oraz ich wpływu na stan czynnościowy organizmu, uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych sądowych, zgodnie z treścią art. 278 k.p.c. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie Sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Dlatego też opinie sądowo - lekarskie sporządzone w sprawie przez lekarzy specjalistów, mają zasadniczy walor dowodowy dla oceny schorzeń wnioskodawcy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 11 lutego 2016r., III AUa 1609/15).

Uwzględniając powyższe, Sąd w przedmiotowej sprawie dopuścił dowód z opinii sądowych z zakresu: chorób wewnętrznych E. R., hematologii K. W., ortopedii P. R., neurologii W. G.. Ich ocena została już zaprezentowana w części obejmującej ocenę dowodów, dlatego w tym miejscu, odwołując się do niej tylko ogólnie, należy jeszcze raz wskazać, że opinie te są rzetelne oraz jasno i przekonująco uzasadnione, stanowiły więc podstawę wydanego w sprawie orzeczenia. Istotne i kluczowe w niniejszej sprawie było to, że żaden z biegłych z ww. specjalności nie stwierdził u ubezpieczonej niezdolności do pracy w jakimkolwiek stopniu.

Na marginesie należy wskazać, że o niezdolności do pracy nie świadczy również okoliczność, że ubezpieczona posiada orzeczenie o niepełnosprawności, ponieważ niepełnosprawność nie jest różnoznaczna z niezdolnością do pracy w znaczeniu rentowym. Na to wielokrotnie zwracał uwagę Sąd Najwyższy, akcentując że niepełnosprawność nie jest odpowiednikiem niezdolności do pracy rozumianej jako utrata zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i braku rokowań co do odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (art. 12 ust. 1 ustawy emerytalnej), gdyż zdefiniowana została jako spowodowana naruszeniem sprawności organizmu niezdolność do wypełniania ról społecznych, która może, ale nie musi, powodować niezdolność do pracy (art. 2 pkt 10 ustawy z 1997r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych). Z tego względu orzeczenie o stopniu niepełnosprawności, nawet znacznym ani nie jest równoznaczne z orzeczeniem o niezdolności do pracy jako przesłance prawa do renty, ani nie przesądza o istnieniu niezdolności do pracy w rozumieniu przepisów ustawy emerytalnej (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 marca 2022r., (...) 437/21).

Uwzględniając powyższe Sąd ocenił, że wszystkie opinie wydane w sprawie są rzetelnie sporządzone, a wnioski w nich zawarte nie nasuwają wątpliwości. Poza tym między wnioskami przedstawionymi przez biegłych różnych specjalności zachodzi pełna zgodność. Wobec tego nie zachodziły podstawy do stwierdzenia wadliwości zaskarżonej decyzji oraz do jej zmiany. W związku z tym Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.