Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

20 października 2023 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w następującym składzie:

Przewodniczący SSO Małgorzata Kosicka

po rozpoznaniu 20 października 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Warszawie

odwołania M. N.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W.

z 21 lipca 2023 r., znak (...)

o wysokość emerytury

oddala odwołanie.

sygn. akt VII U 1302/23

UZASADNIENIE

M. N. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z 21 lipca 2023 r., znak: (...)Odwołująca zaskarżyła decyzję w części III dotyczącej naliczonych wyrównań, potrąceń i odliczeń zarzucając jej brak wyrównania świadczeń emerytalnych od 1 sierpnia 2020 r. do 28 lutego 2023 r., po przyznaniu rekompensaty za pracę w szczególnych warunkach do 31 grudnia 2008 r., zgodnie z decyzją ZUS (...) Oddział w W. z 20 lipca 2023 r. znak (...)-2001 o ponownym ustaleniu kapitału początkowego.

Odwołująca wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji i uzupełnienie jej o wysokość wyrównania pobranych świadczeń emerytalnych od 1 sierpnia 2020 r. do 28 lutego 2023 r., zgodnie z kapitałem początkowym powiększonym o rekompensatę za pracę w szczególnych warunkach do 31 grudnia 2008 r., ewentualnie uchylenie ww. decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzeni i organowi rentowemu. W uzasadnieniu odwołania M. N. wskazała, że decyzja wydana przez ZUS nie uwzględniająca wyrównania ponad dwuletniego okresu pobierania emerytury z pominięciem przysługującej rekompensaty za pracę w szczególnych warunkach jest niesprawiedliwa i powinna zostać zmieniona. Brak doliczenia rekompensaty do kapitału początkowego spowodowała pobieranie przez odwołującą emerytury w zaniżonej wysokości przez ponad 2 lata. W ocenie odwołującej korekta dokonana przez ZUS jedynie od 1 marca 2023 r. jest niesprawiedliwa. Mając powyższe na względzie odwołująca wniosła o wyrównanie wypłat zaniżonej emerytury od 1 sierpnia 2020 r. do 28 lutego 2023 r. (odwołanie z 9 sierpnia 2023 r. k.5- 6 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., a uzasadniając stanowisko wskazał, że ubezpieczona, pobierająca od 2020 r. emeryturę, złożyła 6 marca 2023 r. wniosek o przyznanie rekompensaty za pracę w szczególnych warunkach. Decyzją z 21 czerwca 2023 r. organ rentowy odmówił odwołującej się prawa do rekompensaty z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przez co najmniej 15 lat. Następnie ubezpieczona złożyła odwołanie od ww. decyzji, do którego załączyła dodatkowe dokumenty. Wobec powyższego organ rentowy ustalił odwołującej kapitał początkowy z rekompensatą i zaskarżoną decyzją z 21 lipca 2023 r. zgodnie z przepisami ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2023 r., poz. 1251) w związku z przepisami ustawy z 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (Dz. U. z 2023 r., poz. 164) ponownie ustalił wysokość emerytury.

Wyrównanie emerytury wraz z rekompensatą zostało wypłacone od 1 marca 2023 r., czyli od miesiąca złożenia wniosku o przeliczenie świadczenia z rekompensatą. Zgodnie z art. 133 ust. 1 pkt. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS w razie ponownego ustalenia przez organ rentowy prawa do świadczeń lub ich wysokości, przyznane lub podwyższone świadczenia wypłaca się, poczynając od miesiąca, w którym powstało prawo do tych świadczeń lub do ich podwyższenia, jednak nie wcześniej niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy lub wydano decyzję z urzędu, z zastrzeżeniem art. 107a ust. 3. Organ netowy wskazał, że w związku z powyższym brak jest podstaw do wypłaty wyrównania wnioskowanego przez ubezpieczoną za okres od 1 sierpnia 2020 r. do 28 lutego 2023 r. Wobec powyższego organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania (odpowiedź na odwołanie k.7-8 a.s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. N. urodziła się (...) W okresie od 27 października 1980 r. do 31 lipca 1990 r. pracowała w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych początkowo na stanowisku referenta a następnie starszego referenta, następnie zatrudniona była w Izbie Ekspertów Działalności Gospodarczej w Rolnictwie (...) w okresie od 1 kwietnia 1990 r. do 30 października 1992 r. na stanowisku starszego specjalisty- korespondenta w języku niemieckim. Od 1 września 1990 r. do 31 sierpnia 2000 r. zatrudniona była w Szkole Podstawowej nr (...) im. Przyjaciół Ziemi na stanowisku nauczyciela języka niemieckiego w wymiarze pełnego etatu. W okresie od 1 września 2000 r. do 31 sierpnia 2011 r. zatrudniona była w Zespole Szkół Ogólnokształcących im. (...) III S. w L. w wymiarze całego etatu na stanowisku nauczyciela. Kolejno, w okresie od 10 stycznia 2018 r. do 21 sierpnia 2020 r. zatrudniona była w Poradni P. - Pedagogicznej nr 21 w W. na stanowisku doradcy zawodowego. Od 10 stycznia 2018 r. do 4 lutego 2018 r. zatrudniona była w wymiarze 0,5 etatu, od 5 stycznia 2018 r. do 31 sierpnia 2018 r. w wymiarze 0,75 etatu, od 1 września 2018 r. do 31 sierpnia 2018 r. w wymiarze 0, 75 etatu i od 1 września 2019 r. do 21 sierpnia 2020 r. w wymiarze całego etatu ( kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych, świadectwo pracy z 31 lipca 1990 r., świadectwo pracy z 27 marca 2001 r. świadectwo pracy z 22 sierpnia 2000 r., świadectwo pracy z 31 sierpnia 2011 r., świadectwo pracy z 21 sierpnia 2020 r.- akta rentowe odwołującej).

Odwołująca 3 sierpnia 2020 r. wniosła o przyznanie jej emerytury. Decyzją z 21 sierpnia 2020 r. organ rentowy przyznał odwołującej emeryturę z FUS i okresową emeryturę kapitałową. Organ w decyzji wskazał, że wypłata emerytury podlega zawieszeniu z uwagi na dalsze zatrudnienie odwołującej. Decyzją z tego samego dnia ustalono okresową emeryturę kapitałową odwołującej (wniosek o przyznanie emerytury z 3 sierpnia 2020 r. k.1 a.r., decyzja z 21 sierpnia 2020 r. k.4 a.r., k. 6 a.r.).

M. N. 24 sierpnia 2020 r. złożyła w ZUS świadectwo pracy z 21 sierpnia 2020 r. i wniosła o uruchomienie wypłaty świadczenia. Decyzją z 2 września 2020 r. organ rentowy wznowił wypłatę emerytury z FUS i okresowej emerytury kapitałowej (protokół z 24 sierpnia (...)., k 8 a.r. decyzja z 2 września 2020 r. k. 11 a.r.)

1 lutego 2021 r. odwołująca złożyła w ZUS zaświadczenie zatrudnieniu w poradni psychologiczno - pedagogicznej w okresie od 1 września 2020 r. do 31 grudnia 2020 r. i wniosła o doliczenie składek. Decyzją z 19 lutego 2021 r. organ rentowy przeliczył emeryturę z FUS i okresową emeryturę kapitałową odwołującej i tego samego dnia wydał decyzję o ponownym ustaleniu okresowej emerytury kapitałowej (wniosek z 14 października 2020 r. k.13 a.r., zaświadczenie k. 15 a.r., decyzje z 19 lutego 2021 r. k.1, 19 a.r.).

14 marca 2022 r. odwołująca wniosła o ponowne obliczenie świadczenia emerytalno - rentowego. Decyzją z 21 marca 2022 r. ponownie ustalono okresową emeryturę kapitałową ustalając jej wysokość na 640,48 zł. Decyzją z 21 marca 2022 r. przeliczono emeryturę z FUS i okresową emeryturę kapitałową (wniosek z 14 marca 2022 r. k.23 a.r., decyzje z 21 marca 2022 r. k.26, 28 a.r.).

13 lutego 2023 r. odwołująca złożyła w ZUS zaświadczenie o wysokości zarobków uzyskanych podczas zatrudnienia w Poradni P. - Pedagogicznej nr 21 w okresie od 1 stycznia 2022 r. do 31 grudnia 2022 r. i wniosła o doliczenie składek. Decyzją z 22 lutego 2023 r. ZUS przeliczył emeryturę z FUS i wysokość okresowej emerytury kapitałowej (zaświadczenie z 13 lutego 2023 r. 30 a.r. decyzja z 22 lutego 2023 r. k.31 a.r.).

Wnioskiem z 6 marca 2023 r. odwołująca wniosła o ponowne obliczenie świadczenia emerytalno - rentowego poprzez doliczenie rekompensaty za pracę w warunkach szczególnych. Decyzją z 21 czerwca 2023 r. ZUS odmówił prawa do przyznania rekompensaty do pobieranej przez odwołująca emerytury. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że zgodnie z przepisami o emeryturach pomostowych prawo do rekompensaty przysługuje ubezpieczonemu urodzonemu po 31 grudnia 1948 r., jeżeli przed dniem 1 stycznia 2009 r. wykonywał przez co najmniej 15 lat pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów art. 32 i 33 ustawy emerytalnej, a nie ma ustalonego prawa do emerytury z jakiegokolwiek tytułu, w tym z tytułu pracy w szczególnych warunkach, jak też nie ma ustalonego prawa do emerytury pomostowej. Organ wskazał, że odwołująca nie udowodniła 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Zakład uznał za udowodnione okresy pracy w szczególnych warunkach od 1 września 1990 r. do 31 sierpnia 2000 r., tj. wymiar 9 lat 7 miesięcy i 3 dni. (wniosek z 6 marca 2023 r. k.33 a.r., decyzja z 21 czerwca 2023 r. k. 38 a.r.).

Ubezpieczona wniosła odwołanie od tej decyzji załączając dodatkowe dokumenty, na podstawie których decyzją z 21 lipca 2023 r. organ rentowy wydał decyzję o ponownym ustaleniu kapitału początkowego ponownie obliczając kwotę rekompensaty przysługującej odwołującej ustalając jej wysokość na 757,52 zł. (decyzja o ponownym ustaleniu kapitału początkowego wraz z załącznikiem z 20 lipca 2023 r.- akta rentowe ubezpieczonej).

Decyzją z 21 lipca 2023 r. organ rentowy przeliczył emeryturę z FUS i okresową emeryturę kapitałową, a wyrównanie emerytury wraz z rekompensatą zostało wypłacone od 1 marca 2023 r. tj. od miesiąca złożenia wniosku o przeliczenie świadczenia wraz z rekompensatą (decyzja z 21 lipca 2023 r. k.39 a.r.).

Od decyzji z 21 lipca 2023 r. M. N. złożyła odwołanie, inicjując niniejsze postępowanie ( odwołanie k. 5-6 a.s.).

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zgromadzonych w toku postępowania dowodów obejmujących wymienione dokumenty. W ocenie sądu, zgromadzony materiał dowodowy był wystarczający do wydania orzeczenia.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie M. N. było nieuzasadnione.

Rozpoznanie sprawy nastąpiło na posiedzeniu niejawnym. Taką możliwość daje art. 148 ¹ § 1 k.p.c. (Dz.U. z 2023 r. poz. 1550), który przewiduje, że sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, Sąd uzna – mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych – że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W przedmiotowej sprawie okoliczności faktyczne nie były sporne, a zatem nie zachodziła potrzeba przeprowadzania dowodów. Spór dotyczył jedynie prawa. Ponadto strony nie wniosły o przeprowadzenie rozprawy. W tych okolicznościach sąd na podstawie powołanego przepisu ocenił, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, co w konsekwencji pozwoliło na rozpoznanie sprawy i wydanie rozstrzygnięcia na posiedzeniu niejawnym.

Spór w rozpatrywanej sprawie dotyczył oceny prawnej i wynikającej z niej możliwości wyrównania emerytury ubezpieczonej od 1 sierpnia 2020 r. do 28 lutego 2023 r. po przyznaniu rekompensaty za pracę w warunkach szczególnych.

Zgodnie z art. 100 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2023 r., poz.1251) prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa. Decyzje organów rentowych mają zatem jedynie charakter deklaratoryjny, potwierdzający powstanie warunków koniecznych do nabycia prawa do świadczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z 4 listopada 2014 r., I UK 100/14).

Zgodnie zaś z art. 129 ust. 1 w.w ustawy świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu, z uwzględnieniem ust. 2.

Mając na względzie treść w.w przepisów należy wskazać, że bezpodstawne jest utożsamienie istnienia prawa do świadczeń, związanego ze spełnieniem ustawowych warunków nabycia tego prawa z przyznaniem (i wypłatą) świadczenia. I pominięcie tego, że ustalenie prawa do świadczenia przez stwierdzenie spełnienia jego warunków nie odpowiada przyznaniu świadczenia. Jeżeli zatem przesłanki uprawniające do świadczenia zostały spełnione przed datą złożenia wniosku o to świadczenie, to jego przyznanie nie może nastąpić wcześniej niż od miesiąca, w którym ten wniosek zgłoszono. Wykładnia przepisu art. 129 ust. 1 jest utrwalona w judykaturze i orzecznictwie. Należy bowiem wskazać, że ustawodawca nie przewidział możliwości domagania się wypłaty świadczenia od daty jego nabycia do chwili złożenia wniosku. Świadczenia wypłaca się, poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Nie wypłaca się świadczeń z wyrównaniem za czas od nabycia do nich prawa in abstracto, bez względu na to, czy niezłożenie wniosku spowodowane było brakiem staranności w prowadzeniu własnych spraw czy też innymi okolicznościami, w tym brakiem wiedzy. W tym ostatnim kontekście podkreślić należy, że organ rentowy nie ma obowiązku ani możliwości indywidualnego informowania wszystkich zainteresowanych o przysługujących im uprawnieniach w zakresie zmian w wysokości świadczeń z ubezpieczenia społecznego, a zwłaszcza takich, które wymagają szczegółowej analizy dokumentów (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 26 października 2017 r., III AUa 1642/16, Lex nr 2409339, por. także wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 21 kwietnia 2017 r., III AUa 1912/16, lex nr 2386992). W przepisach emerytalno-rentowych brak jest unormowań, które pozwalałyby na to, by wyrównanie emerytury mogło być wypłacone za okres wcześniejszy, tj. przed datą wystąpienia z wnioskiem o podjęcie wypłaty świadczenia (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 14 lutego 2018 r. III AUa 1382/17).

A zatem samo spełnienie przesłanek warunkujących prawo do świadczenia in abstracto nie stanowi podstawy do wypłaty świadczenia. Podstawę taką stanowi wniosek o przyznanie, a następnie wypłacenie świadczenia. Konsekwencją tego jest to, że dopiero złożenie wniosku o świadczenie powoduje obowiązek jego wypłaty (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 8 lutego 2017 r., III AUa 767/16, LEX nr 2233005). Jeżeli nawet przesłanki uprawniające do świadczenia zostały spełnione przed datą złożenia wniosku o świadczenie, to jego przyznanie nie może nastąpić wcześniej niż od miesiąca, w którym ten wniosek zgłoszono (por. wyrok SN z 24.11.2016 r., I UK 407/15, LEX nr 2191445).

Przepis art. 133 ust. 1 pkt. 1 ustawy emerytalnej stanowi, że w razie ponownego ustalenia przez organ rentowy prawa do świadczeń lub ich wysokości, przyznane lub podwyższone świadczenia wypłaca się, poczynając od miesiąca, w którym powstało prawo do tych świadczeń lub do ich podwyższenia, jednak nie wcześniej niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy lub wydano decyzję z urzędu. Przytoczone wyżej unormowania wskazują, że ustawodawca wiąże początek wypłaty świadczeń z datą złożenia nie wniosku. Reguła ta wyklucza możliwość wstecznego wypłacania świadczeń, za okres od daty nabycia prawa, a przed złożeniem wniosku. W tym miejscu warto przytoczyć wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 15 stycznia 2013 r. (sygn. akt III AUa 782/12), w którym słusznie wskazano, że dopiero złożenie wniosku o świadczenie powoduje obowiązek jego wypłaty, a ustawodawca nie przewidział możliwości wyrównania świadczenia osobom, które wystąpiły z wnioskiem o nie później, niż nabyły do niego prawo, jeżeli zwłoka spowodowana została brakiem staranności w prowadzeniu własnych spraw. Samo spełnianie warunków wymaganych do nabycia prawa do świadczeń nie rodzi obowiązku organu rentowego do jego wypłaty, dopiero złożenie właściwego wniosku przez ubezpieczonego powoduje, że prawo do wypłaty świadczeń przeradza się w obowiązek organu rentowego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 27 lutego 2013 r., III AUa 902/12 i wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 26 czerwca 2013 r. III AUa 1748/12).

Jak wskazuje się w orzecznictwie: Przepis art. 133 ust. 1 u.e.r.f.u.s. określa terminy wypłat świadczeń emerytalno-rentowych w razie ponownego ustalenia prawa do nich lub ich wysokości. Przepis ten deklaruje, że w tym zakresie obowiązują ogólne zasady wypłaty świadczeń emerytalno-rentowych, tj. świadczenie przyznane lub podwyższone wypłaca się nie wcześniej niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy lub wydano decyzję z urzędu (art. 133 ust. 1 pkt 1 u.e.r.f.u.s.). Wyjątek stanowi tu sytuacja, w której ponowne ustalenie prawa do świadczeń nastąpiło na skutek błędu organu rentowego lub odwoławczego (art. 133 ust. 1 pkt 2 u.e.r.f.u.s.). Jeżeli w tych warunkach organ rentowy lub odwoławczy przyzna lub podwyższy świadczenie, wypłaca się je od miesiąca złożenia pierwotnego wniosku lub wydania decyzji z urzędu, nie dłużej jednak niż za okres 3 lat wstecz, liczonych od daty zgłoszenia wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy (Wyrok SA w Szczecinie z 23.01.2023 r., III AUa 246/22, LEX nr 3606221.). Pojęcie, jakim posłużył się ustawodawca w art. 133 ust. 1 pkt 1 u.e.r.f.u.s., iż świadczenia przyznaje się do miesiąca, w którym zgłoszono wniosek należy interpretować zawsze łącznie z treścią żądania złożonego wniosku. Jeżeli zatem żądanie - dotyczy przeliczania od określonej daty, a wybór tej daty przez wnioskodawcę ma dla niego znaczenie i korzystnie wpływa na wysokość świadczenia, to nie tylko nie ma przeszkód do uwzględnienia takiego wniosku, ale rodzi się obowiązek organu rentowego w tym zakresie. Przepis art. 133 ust. 1 pkt 1 ustawy należy interpretować jako przepis ustanowiony na korzyść ubezpieczonych, tzn. gwarantujący im prawo do świadczenia od miesiąca złożenia wniosku, niezależnie od daty wydania decyzji w tym przedmiocie, jeżeli sami wyraźnie nie wskazali daty późniejszej. A zatem - nie jest możliwe przeliczenie świadczenia z datą sprzed złożenia wniosku. Ubezpieczony, jeśli jest to dla niego korzystne może jedynie wskazać datę późniejszą przeliczenia świadczenia - po złożeniu wniosku. Natomiast świadczenie może zostać przeliczone od daty złożenia wniosku (wyrok SA w Szczecinie z 27.11.2014 r., III AUa 106/14, LEX nr 1667635.).

Ustawodawca nie przewidział możliwości wyrównania świadczenia osobom, które wystąpiły z wnioskiem później niż nabyły do niego prawo. Jedynym przypadkiem, gdyby można było rozważać taką możliwość jest celowe i sprzeczne z prawem działalnie organu wprowadzające w błąd ubezpieczonego. W sprawie niniejszej nie można organowi rentowemu przypisać jakiejkolwiek celowości w opóźnieniu złożenia przez ubezpieczoną wniosku o przyznanie rekompensaty. Brak dbałości odwołującej się o prawidłowe sformułowanie treści wniosku o przeliczenie emerytury wraz z uwzględnieniem prawa do rekompensaty nie może z kolei stanowić podstawy do wypłaty zaległych świadczeń sprzed daty złożenia wniosku.

Decyzją z 21 czerwca 2023 r. organ rentowy odmówił odwołującej się prawa do rekompensaty z uwagi na brak udokumentowanego okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wynoszącego co najmniej 15 lat na dzień 31 grudnia 2008 r. ZUS poinformował zainteresowaną o braku przedłożenia wszystkich wymaganych dokumentów z możliwością ponownego rozpoznania sprawy. Odwołująca wnosząc odwołanie do Sądu dostarczyła brakujące dokumenty, wobec czego organ rentowy uwzględnił brakujące okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z przedłożonych dokumentów i wydał decyzję z 20 lipca 2023 r. O ponownym ustaleniu kapitału początkowego z rekompensatą oraz decyzję z 21 lipca o przyznaniu rekompensaty do tego świadczenia.

Odwołująca w odwołaniu wskazała, że nie zgadza się z tym, że rekompensata nie została jej przyznana od 1 sierpnia 2020 r. i nie zostało wyrównane pobrane przez nią świadczenie od 1 sierpnia 2020 r, do 28 lutego 2023 r.

Zgodnie z art. 133 ust 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS w razie ponownego ustalenia przez organ rentowy prawa do świadczeń lub ich wysokości, przyznane lub podwyższone świadczenia wypłaca się, poczynając od miesiąca, w którym powstało prawo do tych świadczeń lub do ich podwyższenia, jednak nie wcześniej niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy lub wydano decyzję z urzędu, z zastrzeżeniem art. 107a ust. 3. Należy zatem podkreślić, że rekompensata przysługuje nie wcześniej niż od dnia złożenia wniosku o jej przyznanie

Mając powyższe na uwadze sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.