Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lutego 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Maria Jolanta Kazberuk (spr.)

Sędziowie: SA Barbara Orechwa-Zawadzka

SA Sławomir Bagiński

Protokolant: Anna Kuklińska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 lutego 2017 r. w B.

sprawy z odwołania J. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o wysokość świadczenia

na skutek apelacji wnioskodawczyni J. K.

od wyroku Sądu Okręgowego w Łomży III Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 24 maja 2016 r. sygn. akt III U 140/16

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od J. K. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. kwotę 270 (dwieście siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

SSA Sławomir Bagiński SSA Maria Jolanta Kazberuk SSA Barbara Orechwa-Zawadzka

Sygn. akt III AUa 767/16

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. decyzją z dnia 30 marca 2016 r. przyznał J. K. emeryturę od dnia 1 listopada 2015 r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek, na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz.U. z 2015 r., poz. 748). Emerytura została obliczona z uwzględnieniem kwoty zwaloryzowanego kapitału początkowego (495.323,18 zł), kwoty składki zaewidencjonowanej na koncie z uwzględnieniem waloryzacji (198.795,23 zł), sumy kwot pobranych emerytur (157.662,92 zł) oraz średniego dalszego trwania życia na dzień złożenia wniosku (227,60 miesięcy). Wysokość emerytury na podstawie art. 26 ust. 6 wskazanej ustawy wyniosła 2.456,30 zł, a zwiększenie z tytułu opłacania składek na ubezpieczenie społeczne rolników – 70,44 zł, łącznie - 2.526,74 zł. Emeryturę zawieszono jako świadczenie mniej korzystne. Decyzją z tego samego dnia podjęto wypłatę emerytury w dotychczasowej wysokości 2.778,51 zł brutto.

W odwołaniu od powyższej decyzji J. K. wskazała, że organ rentowy nieprawidłowo pomniejszył podstawę obliczenia emerytury o kwotę stanowiąca sumę kwot brutto pobranych emerytur. Zdaniem J. K., w jej sytuacji nie powinny mieć zastosowania zasady obliczania emerytur wprowadzone od dnia 1 stycznia 2013 r., określone w art. 25 ust. 1b ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ponieważ wiek 60 lat osiągnęła w dniu 29 grudnia 2011 r. i w tym dniu nabyła prawo do emerytury w wieku powszechnym. Wnioskodawczyni powołała się na rozstrzygnięcie Trybunału Konstytucyjnego w sprawie P 11/14 oraz wyrok Sądu Najwyższego w sprawie I UK 100/14.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, powołując się na art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz art. 25 ust. 1b tej ustawy. Wskazał, że wnioskodawczyni miała przyznane prawo do emerytury na podstawie art. 46 ustawy, stąd pomniejszono podstawę obliczenia emerytury o sumę kwot pobranych emerytur w wysokości 157.662,92 zł.

Sąd Okręgowy w Łomży wyrokiem z dnia 24 maja 2016 r. oddalił odwołanie.

Sąd Okręgowy ustalił, że organ rentowy decyzją z dnia 2 czerwca 2010 r. przyznał J. K. (urodzonej w dniu (...)) emeryturę od dnia 1 maja 2010 r. po osiągnięciu ponad 30 lat okresów składkowych i nieskładkowych. W dniu 29 grudnia 2011 r. J. K. osiągnęła wiek emerytalny 60 lat, a w dniu 27 listopada 2015 r. złożyła wniosek o przyznanie jej emerytury w wieku powszechnym. Decyzją z dnia 30 marca 2016 r. organ rentowy przyznał jej emeryturę od dnia 1 listopada 2015 r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Emerytura została obliczona z uwzględnieniem kwoty zwaloryzowanego kapitału początkowego (495.323,18 zł), kwoty składki zaewidencjonowanej na koncie z uwzględnieniem waloryzacji (198.795,23 zł), sumy kwot pobranych emerytur (157.662,92 zł) oraz średniego dalszego trwania życia na dzień złożenia wniosku (227,60 miesięcy). Wysokość emerytury na podstawie art. 26 ust. 6 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wyniosła 2.456,30 zł, a zwiększenie z tytułu opłacania składek na ubezpieczenie społeczne rolników - 70,44 zł. Łącznie emerytura wyniosła kwotę 2.526,74 zł. Emeryturę zawieszono jako świadczenie mniej korzystne. Decyzją z tego samego dnia podjęto wypłatę emerytury w dotychczasowej wysokości 2.778,51 zł brutto.

Oceniając stan faktyczny sprawy, Sąd Okręgowy zaznaczył, że J. K. urodziła się po dniu 1 stycznia 1948 r. (bo w dniu 29 grudnia 1951 r.), przez co emerytura przyznana jej po osiągnięciu wieku powszechnego decyzją z dnia 30 marca 2013 r. (prawidłowo: 30 marca 2016 r.) została obliczona na podstawie „nowych” zasad, tj. zgodnie z art. 25 i art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, przy uwzględnieniu m.in. kwoty składek na ubezpieczenie emerytalne oraz zwaloryzowanego kapitału początkowego. Sąd odniósł się do art. 25 wskazanej ustawy, zgodnie z którym podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175 oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185. Sąd stwierdził, że ustawą z dnia 11 maja 2012 r. (Dz.U. z 2012 r., poz. 637) do art. 25 został dodany m.in. ustęp 1b, zgodnie z którym jeżeli ubezpieczony pobrał emeryturę na podstawie przepisów art. 26b, 46, 50, 50a, 50e, 184 lub art. 88 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz.U. z 2014 r. poz. 191 i 1198 oraz z 2015 r. poz. 357), podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, ustaloną zgodnie z ust. 1, pomniejsza się o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur w wysokości przed odliczeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i składki na ubezpieczenie zdrowotne. Dodana regulacja weszła w życie w dniu 1 stycznia 2013 r., a intencją ustawodawcy było, aby osoby, które miały przyznaną wcześniejszą emeryturę obliczaną na zasadzie art. 53 ustawy, mogły po osiągnieciu wieku emerytalnego wystąpić o obliczenie takiej emerytury.

Sąd zaznaczył, że zgodnie z art. 100 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa. Decyzje organów rentowych mają zatem jedynie charakter deklaratoryjny, potwierdzający powstanie warunków koniecznych do nabycia prawa do świadczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 listopada 2014 r., I UK 100/14). Ustalenie prawa do emerytury następuje na podstawie stanu prawnego obowiązującego w dniu spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia uprawnień świadczenia, nie zaś według stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania przez organ rentowy decyzji w przedmiocie tego świadczenia, która ma charakter wyłącznie deklaratoryjny (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 2014 r., I UK 334/13). Z mocy art. 116 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wynika jednak, że postępowanie w sprawie o przyznanie prawa do świadczenia wszczyna się na wniosek. Emeryturę przyznaje się również z urzędu w określonych ustawą sytuacjach, które nie wystąpiły w okolicznościach sprawy. Zgodnie ze stanowiskiem judykatury, data wniosku ma istotne znaczenie, gdyż m.in. decyduje o tym, jaki stan prawny winien być brany pod uwagę. Jako argument przytaczana jest treść art. 186 w szczególności ust. 2 pkt 1, zgodnie z którym ustawę stosuje się do wniosków o świadczenia zgłoszonych po dniu wejścia jej w życie. Nie przewiduje się, jako zasady, możliwości stosowania poprzedniego stanu prawnego, jeżeli wniosek o przyznanie świadczenia został zgłoszony po jej wejściu w życie. Zasada ta może zostać zweryfikowana jedynie za pomocą przepisów intertemporalnych (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 6 czerwca 2013 r., III AUa 1806/12, LEX nr 1335638; wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 9 kwietnia 2014 r., III AUa 122/14, LEX Nr 1454569). Wniosek ubezpieczonego o ustalenie prawa do świadczenia z ubezpieczenia społecznego jest swoistym jednostronnym oświadczeniem woli, ponieważ ma podwójną naturę: a) procesowoprawną, powodując wszczęcie postępowania o ustalenie prawa, b) materialnoprawną, w szczególności wyznaczając datę, od której co do zasady w ramach ogólnego prawa do świadczeń periodycznych powstają roszczenia o wypłatę poszczególnych świadczeń, czy też wyznaczając albo współwyznaczając datę stanu prawnego w zakresie prawa materialnego branego pod uwagę przy rozpatrywaniu tego wniosku tak co do świadczenia periodycznego, jak i świadczenia jednorazowego (Jarosław Jankowiak, Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 2004 r., I UK 171/04; Kamil Antonów, Sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych. Pojęcie oraz właściwości postępowań przedsądowych i ochrony cywilnosądowej, LEX 2011).

Zdaniem Sądu Okręgowego, czym innym jest nabycie prawa do świadczenia, do którego pełne zastosowanie ma art. 100 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i zmiany w przepisach nie mogą dotyczyć nabytego prawa ex lege, a czym innym jest obliczenie wysokości świadczenia, do którego nie można stosować przepisów obowiązujących przed złożeniem wniosku. Ustawodawca ma prawo wprowadzać zmiany w systemie ubezpieczeń społecznych również na niekorzyść ubezpieczonych (wyroki Trybunału Konstytucyjnego: z dnia 20 grudnia 1999 r., K 4/99; z dnia 11 lutego 1992 r., K 14/91). Ustawa z dnia 11 maja 2012 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2012 r., poz. 637) nie zawiera przepisów intertemporalnych. Przepis art. 100 zamieszczony jest w dziale VIII – „Zasady ustalania świadczeń” w rozdziale „Powstanie i ustanie prawa do świadczeń” Komplet przepisów z tego rozdziału dotyczy wyłącznie powstania prawa do emerytury czy renty regulowanej ustawą. Przepisy ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych rozróżniają pojęcie „prawa do świadczenia” lub „ustalenia wysokości świadczenia” (art. 118), prawo do emerytury (art. 24), wysokość świadczenia (art. 25, 26 czy art. 194c). Przepis art. 100 nie dotyczy wysokości świadczenia. W sytuacji, gdyby wolą ustawodawcy było nie stosowanie art. 25 ust. 1b do osób, które nabyły prawo przed wejściem w życie, to celem uregulowania ich sytuacji określiłby zasady dla tej kategorii osób np. poprzez zakreślenie terminu do złożenia wniosku o emeryturę w wieku powszechnym, skoro wniosek uruchamia procedurę właściwą dla obliczania świadczeń. Brak takiej regulacji powoduje, że interpretacja art. 25 ust. 1b ustawy przyjęta przez wnioskodawczynię doprowadziłaby do nietypowych w prawie skutków. Wysokość świadczenia musiałaby być ustalana na podstawie przepisów obowiązujących w dacie nabycia prawa nawet w sytuacji, gdy wniosek zostałby złożony kilkanaście lat później i to nawet w znacząco odmiennym stanie prawnym dotyczącym obliczania świadczeń.

Sąd zaznaczył, że odwołująca złożyła wniosek w dniu 27 listopada 2015 r., a do tego czasu otrzymywała emeryturę przyznaną w 2010 r. Instytucja potrącenia określona art. 25 ust. 1b ma służyć osiągnięciu równowagi między interesem prywatnym emeryta a interesem publicznym. Odprowadzone składki zostały bowiem „częściowo skonsumowane” podczas pobierania wcześniejszej emerytury. Istotne jest też, że składki w okresie pobierania wcześniejszej emerytury były okresowo waloryzowane. Późniejsze złożenie wniosku o emeryturę w wieku powszechnym powodowałoby zwiększenie świadczenia w systemie zdefiniowanej składki, mimo ich konsumowania poprzez pobieranie świadczenia przyznanego wcześniej.

Z tych względów Sąd Okręgowy uznał, że zaskarżona decyzja ZUS jest prawidłowa, przez co oddalił odwołanie na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

J. K. złożyła apelację od wyroku Sądu Okręgowego, zaskarżając wyrok w całości i zarzucając naruszenie art. 25 ust. 1b ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych poprzez jego błędne zastosowanie oraz naruszenie art. 100 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych poprzez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że przepis ten nie ma zastosowania w odniesieniu do art. 25 ust. 1b i art. 116 ust. 1 ustawy, w sytuacji gdy prawo do emerytury w wieku powszechnym zostało nabyte przed datą wejścia w życie art. 25 ust. 1b ustawy, zaś wniosek o naliczenie emerytury w wieku powszechnym został złożony po tej dacie. Z tych względów apelująca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku oraz poprzedzającej go decyzji w ten sposób, że wysokość jej emerytury należy obliczyć bez pomniejszenia podstawy jej naliczenia o sumę kwot brutto pobranych emerytur.

Organ rentowy wniósł o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, które sprowadzają się do tego, że J. K. (urodzona w dniu (...)) decyzją organu rentowego z dnia 2 czerwca 2010 r. uzyskała prawo do emerytury wcześniejszej na podstawie art. 46 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych od dnia 1 maja 2010 r. Ubezpieczona pobierała to świadczenie do czasu przyznania prawa do emerytury z tytułu osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego. Osiągnęła powszechny wiek emerytalny w dniu 29 grudnia 2011 r., tj. po ukończeniu 60 lat życia zgodnie z uregulowaniem zawartym w art. 24 ust. 1a pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ale dopiero w dniu 27 listopada 2015 r. złożyła wniosek o przyznanie jej emerytury w wieku powszechnym. Decyzją z dnia 30 marca 2016 r. organ rentowy przyznał jej emeryturę od dnia 1 listopada 2015 r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Emerytura została obliczona z uwzględnieniem kwoty zwaloryzowanego kapitału początkowego (495.323,18 zł), kwoty składki zaewidencjonowanej na koncie z uwzględnieniem waloryzacji (198.795,23 zł), sumy kwot pobranych emerytur (157.662,92 zł) oraz średniego dalszego trwania życia na dzień złożenia wniosku o przyznanie świadczenia (227,60 miesięcy). Wysokość emerytury obliczona na podstawie art. 26 ust. 6 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wyniosła 2.456,30 zł, a zwiększenie z tytułu opłacania składek na ubezpieczenie społeczne rolników - 70,44 zł. Łącznie emerytura wyniosła kwotę 2.526,74 zł. Emeryturę zawieszono jako świadczenie mniej korzystne. Decyzją z tego samego dnia podjęto wypłatę emerytury w dotychczasowej wysokości, która po waloryzacji wyniosła 2.778,51 zł brutto.

Stan faktyczny niniejszej sprawy nie jest sporny. Zarzuty apelacji sformułowane przez skarżącą są w zasadzie skierowane do niesprawiedliwego, w jej ocenie, potraktowania osób, które przed uzyskaniem prawa do emerytury z tytułu osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego pobierały emeryturę wcześniejszą, wskutek czego emerytura z tytułu osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego została pomniejszona o kwotę wypłaconych dotychczas emerytur. W tym zakresie Sąd Okręgowy prawidłowo odniósł się do art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz.U. z 2015 r., poz. 748 z późn. zm., zwanej dalej ustawą emerytalną) i dokonał prawidłowej wykładni tego przepisu. Należy podkreślić, że w wyniku zmian wprowadzonych do ustawy emerytalnej ustawą z dnia 11 maja 2012 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2012 r., poz. 637), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2013 r., dotychczasowy sposób obliczania wysokości emerytury został zmieniony. Dodany na podstawie tej ustawy art. 25 ust. 1b przewiduje, że jeżeli ubezpieczony pobrał emeryturę na podstawie przepisów art. 26b, 46, 50, 50a, 50e, 184 ustawy emerytalnej lub art. 88 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz.U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674 z późn. zm.), podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, ustaloną zgodnie z ust. 1, pomniejsza się o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur w wysokości przed odliczeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i składki na ubezpieczenie zdrowotne. Ten przepis wprowadził istotne zmiany dotyczące wieku uprawiającego do emerytury dla osób urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., różnicując je w zależności od daty urodzenia. Na te zmiany wskazywał Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 15 stycznia 2015 r. (III AUa 445/14; Legalis nr 1213618), którego stanowisko należy podzielić. W tym orzeczeniu Sąd Apelacyjny w Poznaniu powołał się na wyrok Trybunał Konstytucyjny z dnia 7 maja 2014 r., sygn. K 43/12. Trybunał Konstytucyjny uznał zmiany wprowadzone mocą ustawy z dnia 11 maja 2012 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw za zgodne między innymi z art. 2, art. 32 i art. 67 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Wskazał, że celem nowego systemu emerytalnego było stworzenie mechanizmu gromadzenia środków finansowych łagodzących w przyszłości zwiększone wydatki związane z postępującym procesem starzenia się ludności, przy ograniczeniu roli państwa. W zmiany te wpisuje się również regulacja prawna zawarta w art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 15 stycznia 2015 r., III AUa 445/14).

Nie budzi wątpliwości okoliczność, że przepis art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej, który wszedł w życie z dniem 1 stycznia 2013 r., nie obowiązywał w dacie zrealizowania przez ubezpieczoną warunków emerytury z art. 24 ustawy emerytalnej. Obowiązywał natomiast w dacie złożenia wniosku o przyznania jej emerytury z tytułu osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego i wydania przez organ rentowy decyzji w tym zakresie.

Zarówno w doktrynie, jak i judykaturze podkreśla się odrębność instytucji nabycia prawa do świadczenia od jego wypłaty. Zgodnie z art. 100 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa. J. K. zrealizowała wszystkie przesłanki emerytury opisanej w art. 24 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych z dniem 29 grudnia 2011 r., a więc wraz z osiągnięciem przez nią powszechnego wieku emerytalnego (60 lat). Fakt nabycia przez ubezpieczoną prawa do emerytury nie był w niniejszej sprawie w żaden sposób kwestionowany. Wnioskodawczyni nabyła prawo do świadczenia na podstawie przepisów obowiązujących w dniu 29 grudnia 2011 r. Jednakże wskazać należy, co uczynił zresztą słusznie Sąd pierwszej instancji, że samo spełnienie przesłanek warunkujących prawo do świadczenia in abstracto nie stanowi postawy do wypłaty świadczenia. Podstawę taką stanowi wniosek o przyznanie, a następnie wypłacenie świadczenia. Konsekwencją tego jest to, że dopiero złożenie wniosku o świadczenie powoduje obowiązek jego wypłaty (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2012 r., II UK 146/11, Legalis nr 482594). Decyzją swą organ rentowy potwierdził fakt spełnienia przez J. K. warunków emerytury opisanych w treści art. 24 ustawy emerytalnej w brzmieniu obowiązującym w chwili realizacji ostatniej z przesłanek, stwierdzając tym samym istnienie po stronie ubezpieczonej prawa do dochodzonego świadczenia (decyzja ma bowiem charakter deklaratoryjny), jak również dokonał konkretyzacji tego uprawnienia, określając m.in. datę początkową wypłaty świadczenia oraz jego wysokość, zgodnie z przepisami obowiązującymi w chwili złożenia wniosku.

Podkreślić należy, że o ile ocena spełnienia warunków do nabycia prawa do świadczenia następuje, jak to wskazano wcześniej, według przesłanek warunkujących nabycie tego prawa obowiązujących w dacie spełnienia ostatniej przesłanki, o tyle określenie wysokości świadczenia związane jest z datą złożenia wniosku o świadczenie. Wynika to wprost z treści art. 25 ust. 1 ustawy emerytalnej, zgodnie z którym (również w brzmieniu obowiązującym na dzień 29 grudnia 2011 r., tj. dzień osiągnięcia przez wnioskodawczynię wieku 60 lat) podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Tak więc to z datą, od której przysługuje wypłata emerytury - co realizuje się zgodnie z art. 129 ust. 1 ustawy emerytalnej po złożeniu wniosku przez ubezpieczonego - a nie z datą nabycia prawa do świadczenia - co w przypadku wnioskodawczyni zrealizowało się w dniu 29 grudnia 2011 r. - następuje ustalanie wysokości świadczenia, konsekwentnie według regulacji prawnej obowiązującej na datę, od jakiej przyznano prawo do wypłaty świadczenia.

Ponieważ ubezpieczona złożyła wniosek o przyznanie jej prawa do emerytury w dopiero w dniu 27 listopada 2015 r., do ustalenia wysokości świadczenia podlegającego wypłacie organ rentowy w sposób prawidłowy zastosował przywołany przepis art. 25 ust. 1b ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych obowiązujący w dacie ustalania wysokości świadczenia.

Mając powyższe na uwadze, należało uznać, że decyzja organu rentowego oraz wyrok Sądu pierwszej instancji są prawidłowe, a apelacja jako niezasadna podlega oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c. (pkt I sentencji wyroku).

O kosztach zastępstwa procesowego za drugą instancję orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. oraz § 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804) – pkt II sentencji wyroku.

SSA Sławomir Bagiński SSA Maria Jolanta Kazberuk SSA Barbara Orechwa-Zawadzka