Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

22 stycznia 2024 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w następującym składzie:

Przewodniczący SSO Małgorzata Kosicka

po rozpoznaniu 22 stycznia 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w Warszawie

sprawy z odwołania G. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W.

z 13 października 2021 r., znak (...)

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

oddala odwołanie.

sygn. akt VII U 1735/21

UZASADNIENIE

G. B. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W. z 13 października 2021 r., znak (...), odmawiającej przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy i wniosła o jej zmianę poprzez przyznanie jej prawa do renty od 17 lipca 2021 r. Uzasadniając stanowisko wskazała, że w maju 2020 r. przeszła operację artroskopii barku prawego. Aktualnie mimo rehabilitacji oraz farmakoterapii w stawie barkowym utrzymuje się stan zapalny. Bark jest zamrożony. Odwołująca odczuwa silne dolegliwości bólowe oraz posiada ograniczoną ruchomość barku i ręki prawej. Wcześniej w 2018 r. odwołująca przeszła operację kręgosłupa szyjnego C5/C6. Ma dolegliwości bólowe ze strony kręgosłupa lędźwiowego - dyskopatię. Choruje również na hipoglikemię oraz tężyczkę, ma zdiagnozowaną insulinooporność. Odwołująca jest z zawodu doradcą bankowym klienta. Jej praca polega na kontakcie z klientami biznesowymi, co wiąże się z licznymi podróżami samochodem na terenie całego kraju lub województwa (...). Ze względu na zamrożony bark i dolegliwości z jego strony, a także inne schorzenia odwołująca nie jest w stanie wykonywać swojej pracy, a także żadnej innej wymagającej sprawności prawej ręki (odwołująca jest praworęczna). Nie może również pracować przy komputerze. Dodatkowo odwołująca cierpi na chorobę oczu - retinopatię obu oczu oraz jest diagnozowana w kierunku jaskry. Odwołująca cały czas korzysta z rehabilitacji, a mimo to jej stan zdrowia nie pozwala na powrót do pracy. Aktualnie nie jest nigdzie zatrudniona, ani nie pobiera żadnych świadczeń (odwołanie, k. 3-6 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., a w uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie, powołując się na brzmienie art. 57 ustawy o emeryturach i rentach z Fundusz Ubezpieczeń Społecznych, wskazał, że Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z 1 października 2021 r. uznała, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. Wobec tego zaskarżoną decyzją organ rentowy odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (odpowiedź na odwołanie, k. 15-15v. a.s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

G. B., urodzona (...), posiada wykształcenie ekonomiczne, z zawodu jest doradcą mobilnym klienta korporacyjnego, od 2001 r. pracowała jako doradca klienta w banku, a ostatnio wykonywała pracę dyrektora ds. sprzedaży w banku, od kwietnia 2018 r. przebywała na zwolnieniach lekarskich i nie pracowała. Po operacji kręgosłupa szyjnego w październiku 2018 r. pobierała świadczenie rehabilitacyjne do 16 lipca 2021 r. (bezsporne, a nadto dowód: świadectwa pracy z 31 grudnia 2004 r. oraz z 16 listopada 2020 r. - nienumerowane karty a.r.).

8 lipca 2021 r. G. B. złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy (wniosek z 8 lipca 2021 r. – nienumerowane karty a.r.). W toku postępowania lekarz orzecznik ZUS wydał orzeczenie z 17 sierpnia 2021 r. w którym wskazał, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. Również Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z 1 października 2021 r. uznała, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. W związku z powyższym Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wydał decyzję z 13 października 2021 r., znak (...) odmawiającą przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z 17 sierpnia 2021 r., orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z 1 października 2021 r., decyzja odmowna ZUS z 13 października 2021 r. – nienumerowane karty a.r.).

Ubezpieczona odwołała się od powyższej decyzji, a sąd postanowieniem z 23 grudnia 2021 r. dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego ortopedy na okoliczność ustalenia czy G. B. jest całkowicie lub częściowo niezdolna do pracy i od kiedy, czy niezdolność ta istniała 17 lipca 2021 r., czy ma charakter trwały czy okresowy, a jeśli okresowy - jaki jest przewidywany czas jej trwania (postanowienie z 23 grudnia 2021 r., k. 17 a.s.).

W opinii z 2 marca 2022 r. biegły sądowy ortopeda M. G. w oparciu o dokumentację medyczną oraz bezpośrednie badanie, rozpoznał u G. B. dyskopatię szyjną po leczeniu operacyjnym, stan po leczeniu operacyjnym atroskopii barku prawego, bóle stawów. Biegły wskazał, że badania obrazowe uwidaczniają zmiany dyskopatyczne kręgosłupa i z tego powodu konieczne było wykonanie operacji, ale przeprowadzone badanie ortopedyczne nie ujawnia takiej dysfunkcji kręgosłupa, która powodowałaby niezdolność do pracy. Ruchy kręgosłupa są wykonywane wprawdzie z ograniczeniem, ale bez obiektywnych objawów zespołu bólowego, a zakres ruchu mimo, że ograniczony jest wystarczająco dobry do wykonywania pracy umysłowej lekkiej (zgodnie z wywiadem zawodowym). Osobną kwestią pozostaje niejasny obraz w badaniu MRI, który sugeruje przemieszczenie implantu. W tym zakresie biegły zlecił odwołującej pilną konsultację neurochirurgiczną, podkreślił, że zasadne jest aby opinię w sprawie wydał również biegły lekarz neurochirurg. W zakresie ortopedycznym sprawność kręgosłupa mimo, że ograniczona jest wystarczająco dobra do wykonywania wcześniejszej pracy. W zakresie barku prawego konieczne było wykonanie operacji i mimo tej operacji odwołująca nadal odczuwa dolegliwości i dysfunkcję, jednak stwierdzony zakres ruchu jest wystarczający do wykonywania pracy umysłowej. Bardzo dobry efekt leczenia operacyjnego potwierdzają też dwa kolejne badania USG tego barku z grudnia 2020 r. i z lutego 2022 r. Odwołująca ma zachowane swobodne i pełne ruchy rotacyjne, a uniesienie znacznie przekracza linię barków. Zachowana jest też zupełnie prawidłowa sprawność chwytna i manualna obu dłoni. W zakresie kończyn dolnych nie występuje jakakolwiek dysfunkcja, mimo zgłaszanych dolegliwości. Ruchy w stawach i siła mięśniowa są prawidłowe. Nie występują objawy stanu zapalnego stawów. Biegły ortopeda nie stwierdził ani częściowej , ani całkowitej niezdolności do pracy z przyczyn ortopedycznych (opinia biegłego z zakresu ortopedii M. G., k. 30-34 a.s.).

Z uwagi na zgłoszone zastrzeżenia do opinii biegłego ortopedy i wniosek ubezpieczonej o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego neurochirurga, sąd postanowieniem z 13 kwietnia 2022 r. dopuścił dowód z uzupełniającej opinii biegłego M. G. na okoliczność ustosunkowania się do uwag do opinii zgłoszonych przez odwołującą się oraz dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu neurochirurgii na okoliczności jak w postanowieniu z 23 grudnia 2021 r. (postanowienie z dnia 13 kwietnia 2022 r., k. 52 a.s.).

W opinii uzupełniającej biegły sądowy z zakresu ortopedii M. G. wskazał, że według wywiadu zawodowego, sporządzonego 19 czerwca 2022 r. przez specjalistę do spraw bezpieczeństwa i higieny pracy i managera zespołu stwierdzono, że ubezpieczona wykonywała pracę dyrektora do spraw sprzedaży i to była praca umysłowa siedząca lekka. Zapisano, że to była praca wymagająca też wyjazdów w teren. Biegły podkreślił, że nie kwestionuje, że u odwołującej występowały objawy zamrożonego barku i objawy stanu zapalnego i z tego powodu wymagała leczenia i artroskopii i rehabilitacji, jak również, że u odwołującej ruchomość stawu barkowego prawego jest ograniczona. Jednak po zastosowanym leczeniu uzyskano wystarczający dobry efekt, a mianowicie nie występują kliniczne objawy stanu zapalnego stawu barkowego, a zakres ruchomości jest wystarczający do wykonywania pracy umysłowej. Występuje też pełna zupełna swobodna rotacja zewnętrzna stawu barkowego prawego. To jest zakres ruchu wystarczający do wykonywania nawet prac fizycznych średnio ciężkich i lekkich, a tym bardziej pracy umysłowej. Nie występuje też jakiejkolwiek ograniczenie możliwości kierowania samochodem. Biegły zapoznał się również z wynikiem badania MR stawu barkowego z 22 stycznia 2022 r., w tym badaniu opisano uszkodzenie stożka rotatorów. Wraz z innymi zmianami jest to też przyczyna ograniczenia ruchomości, jednak zakres tego ograniczenia ruchomości nie powoduje niezdolności do pracy. Również konieczność odbywania rehabilitacji w zakresie kręgosłupa szyjnego nie wiąże się z koniecznością powstrzymania się od pracy szczególnie w ramach orzeczonej długotrwałej niezdolności do pracy. W razie zaostrzenia dolegliwości i pogorszenia sprawności odwołująca może intensyfikować leczenie w ramach krótkotrwałej niezdolności do pracy (opinia uzupełniająca biegłego z zakresu ortopedii M. G., k. 84-85 a.s.).

W opinii z 26 kwietnia 2022 r. biegły sądowy z zakresu neurochirurgii A. M. rozpoznała u ubezpieczonej stan po leczeniu operacyjnym dyskopatii na poziomie C5-C6 w 2018 r., chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa bez istotnych ubytkowych objawów neurologicznych, stan po artroskopii leczniczej prawego barku. Biegła po analizie dokumentacji medycznej i przeprowadzonym badaniu neurologicznym stwierdziła, że z przyczyn neurochirurgicznych ubezpieczona jest zdolna do pracy. W badaniu neurologicznym nie stwierdzono istotnych ubytkowych objawów neurologicznych uniemożliwiających podjęcie pracy zawodowej zgodnej z kwalifikacjami ubezpieczonej i będących wskazaniem do orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy w charakterze rentowym. Ubezpieczona nie przedstawiła biegłej dokumentacji leczenia neurologicznego wskazującej na intensywne leczenie z powodu zespołu bólowego z odcinka szyjnego kręgosłupa. Istnienie cech choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa w badaniu MRI i przebycie zabiegu operacyjnego dyskopatii szyjnej z dobrym skutkiem klinicznym nie są jednoznaczne z orzeczeniem świadczenia rentowego (opinia biegłego z zakresu neurochirurgii A. M., k. 59-62).

Postanowieniem z 8 września 2022 r. sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu medycyny pracy na okoliczności jak w postanowieniu z dnia 23 grudnia 2021 r. oraz na podstawie art. art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c. pominął dowód z opinii biegłego sądowego lekarza neurologa (postanowienie z dnia 8 września 2022 r., k. 102 a.s.).

W opinii z 3 października 2022 r. biegła sądowa z zakresu medycyny pracy M. P. rozpoznała u ubezpieczonej stan po leczeniu operacyjnym dyskopatii na poziomie C5-C6 w 2018r., chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa bez istotnych ubytkowych objawów neurologicznych, stan po artroskopii leczniczej prawego barku, przewlekły ból głowy typu napięciowego, zaburzenia nerwicowe, tężyczkę – spzamofilię, insulinooporność. Biegła przeanalizowała dokumentację związaną z historią zatrudnienia ubezpieczonej, jej leczeniem oraz przyjmowanymi lekami. Biegła stwierdziła na podstawie tej dokumentacji, że G. B. posiada wykształcenie wyższe oraz wieloletnie doświadczenie pracy biurowej w banku, pracowała w (...) Bank (...) na stanowisku Dyrektor ds. sprzedaży. Była to praca z przewagą wysiłku umysłowego, w pełnym wymiarze czasu, siedząca, lekka. Praca wymagająca sprawności obu rąk, wymuszonej pozycji, wyjazdów w teren. Praca samodzielna, wymagająca dobrej ostrości wzroku. Obecnie z powodu istniejących schorzeń ubezpieczona wymaga rehabilitacji i leczenia farmakologicznego. Ze względu na leczenia lekiem amitryptylina przeciwskazana są prace na stanowiskach wymagających pełnej sprawności psycho-ruchowej takich jak obsługa maszyn w ruchu, prowadzenie samochodu, ubezpieczona nie pracowała jednak jako kierowca. Ogólny stan zdrowia ubezpieczonej nie stanowi przeciwwskazania do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Zakres ruchu w obrębie kręgosłupa szyjnego i barku prawego jest wystarczający do wykonywania pracy biurowej. Zachowana jest zupełnie prawidłowa sprawność chwytna i manualna obu dłoni. W opiniach lekarzy biegłych sądowych ortopedy i neurochirurga oraz lekarzy (...) neurologa i neurochirurga nie stwierdzono istotnych ubytkowych objawów neurologicznych. Biegła z zakresu medycyny pracy nie stwierdziła niezdolności do pracy z posiadanymi kwalifikacjami (opinia biegłego sądowego z zakresu medycyny pracy M. P., k. 120-129 a.s.).

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o zebrane w sprawie dokumenty, w tym dokumentację medyczną G. B., konieczną w procesie opiniowania przez biegłych sądowych oraz dokumenty obrazujące przebieg postępowania przed organem rentowym. Zostały one ocenione jako wiarygodne, ponieważ ich treść oraz forma nie budziła zastrzeżeń i nie została zakwestionowana przez strony.

Ustalając stan faktyczny sąd oparł się również na opiniach sporządzonych przez biegłych sądowych z zakresu: ortopedii - M. G., neurochirurgii - A. M. i medycyny pracy - M. P.. Wskazane opinie zostały sporządzone w sposób rzetelny i fachowy z uwzględnieniem dostępnej w sprawie dokumentacji medycznej ubezpieczonej. Ponadto prezentowane przez biegłych wnioski, dotyczące braku występowania u ubezpieczonej naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym niezdolność do pracy, są zbieżne oraz mają charakter stanowczy i jednoznaczny, a poza tym zostały należycie i przekonująco uzasadnione.

Sąd miał na uwadze, że mimo, że odwołująca zgłosiła zarzuty do opinii biegłej sądowej z zakresu neurochirurgii A. M., to stanowiły one jedynie polemikę z ustaleniami biegłego w zakresie oceny stanu zdrowia ubezpieczonej. Nietrafne były również argumenty odwołującej związane z tym, że skoro ubezpieczona przyjmuje leki przeciwbólowe, to należy dopuścić dowód z opinii neurologa, jak już bowiem wskazane zostało w opinii biegłej neurochirurg to, że ubezpieczona przyjmuje leki i ma objawy bólowe, to nie świadczy o niezdolności do pracy, ponieważ z przyczyn neurochirurgicznych jest zdolna do pracy. Biegła podkreśliła również, że w badaniu neurologicznym nie stwierdzono istotnych ubytkowych objawów neurologicznych. Powyższe okoliczności przemawiały więc za pominięciem dowodu z opinii neurologa jako zmierzającym jedynie do przedłużenia postępowania.

Organ rentowy nie kwestionował żadnej z opinii wydanych w niniejszej sprawie. Odwołująca nie zakwestionowała opinii wydanej przez biegłego z zakresu medycyny pracy, natomiast opinia biegłego z zakresu medycyny pracy w zakresie braku stwierdzenia niezdolności do pracy ubezpieczonej była tożsama z wnioskami pozostałych biegłych ortopedy i neurochirurga. Uwzględniając powołane okoliczności, sąd zaaprobował wszystkie opinie biegłych, ponieważ są one spójne i - mimo zastrzeżeń ubezpieczonej, zgłoszonych wobec opinii biegłych ortopedy i neurochirurga - nie dały podstaw do ustalenia, że G. B. jest niezdolna do pracy.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie G. B. było nieuzasadnione.

Dokonując rozważań dotyczących zasadności odwołania, w pierwszej kolejności wskazać należy, że renta z tytułu niezdolności do pracy może być przyznana ubezpieczonemu, który spełnia łącznie przesłanki określone w art. 57 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jedn. Dz. U. z 2023r., poz. 1251, dalej jako ustawa emerytalna), a więc:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12 albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów,

4)  nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania.

Pierwsza z przesłanek, a więc niezdolność do pracy, jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy emerytalnej). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej) (por. wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004r., II UK 222/03).

Przepis art. 12 ustawy emerytalnej rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 8 grudnia 2000r., II UKN 134/00 i z 7 września 1979r., II URN 111/79). Dokonując analizy pojęcia „całkowita niezdolność do pracy" należy brać pod uwagę zarówno kryterium biologiczne (stan organizmu dotkniętego schorzeniami naruszającymi jego sprawność w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do jakiejkolwiek pracy), jak i ekonomiczne (całkowita utrata zdolności do zarobkowania wykonywaniem jakiejkolwiek pracy). Osobą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 2 ustawy emerytalnej jest więc osoba, która spełniła obydwa te kryteria, czyli jest dotknięta upośledzeniem zarówno biologicznym, jak i ekonomicznym (por. wyrok Sądu Najwyższego z 21 grudnia 2004r., I UK 28/04). Z kolei wyjaśnienie częściowej niezdolności do pracy i treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych (czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego) ( por. wyrok Sądu Najwyższego z 15 września 2006r., I UK 103/06). Dopiero zatem zmiana zawodu w ramach posiadanych kwalifikacji i brak rokowań odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu dają podstawę do przyznania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 13 października 2009r., II UK 106/09, z 8 maja 2008r., I UK 356/07, z 11 stycznia 2007r., II UK 156/06 i z 25 listopada 1998r., II UKN 326/98). Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 7 lutego 2006r. ( I PK 153/05) częściowej niezdolności do pracy, polegającej na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, nie wyklucza możliwość podjęcia przez ubezpieczonego pracy niżej kwalifikowanej. Ubezpieczony, który jest częściowo niezdolny do pracy może być jednocześnie z samej definicji zdolny do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami w nieznacznym stopniu. Tak samo, gdy ubezpieczony wykonuje pracę, która nie jest zgodna z posiadanymi kwalifikacjami, a już na pewno, gdy jest pracą poniżej poziomu posiadanych kwalifikacji. Aktualny jest zatem pogląd o konieczności ujmowania łącznie aspektu medycznego i ekonomicznego niezdolności do pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 10 czerwca 1999r., sygn. akt II UKN 675/98).

W orzecznictwie przyjmuje się również (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 20 sierpnia 2003r., II UK 11/03 oraz z 5 lipca 2005r., I UK 222/04), że decydującą dla stwierdzenia niezdolności do pracy jest utrata możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu przy braku rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Gdy więc biologiczny stan kalectwa lub choroba, nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, to brak prawa do tego świadczenia. Prawa tego nie można w szczególności wywodzić z przewidzianych w art. 13 ustawy emerytalnej przesłanek, a więc: stopnia naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowości przekwalifikowania zawodowego, przy wzięciu pod uwagę rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych, bowiem odnoszą się one tylko do ustalania stopnia lub trwałości niezdolności do pracy. Są więc bez znaczenia, jeżeli aspekt biologiczny (medyczny) wskazuje na zachowanie zdolności do pracy. Obiektywna możliwość podjęcia dotychczasowego lub innego zatrudnienia, zgodnie z poziomem kwalifikacji, wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych może być brana pod uwagę tylko wówczas, gdy ubiegający się o rentę jest niezdolny do pracy z medycznego punktu widzenia, gdyż oba te aspekty muszą występować łącznie ( por. wyrok Sądu Najwyższego z 10 czerwca 1999r., sygn. akt II UKN 675/98). O niezdolności do pracy nie decyduje więc niemożność podjęcia innej pracy warunkowana wiekiem, poziomem wykształcenia i predyspozycjami psychofizycznymi, lecz koniunkcja niezdolności do pracy z niezdolnością do przekwalifikowania się do innego zawodu.

Ocena niezdolności do pracy w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania zatrudnienia wymaga wiadomości specjalnych. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczących prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, do dokonywania ustaleń w zakresie oceny stopnia zaawansowania chorób oraz ich wpływu na stan czynnościowy organizmu, uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych sądowych, zgodnie z treścią art. 278 k.p.c. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie Sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Dlatego też opinie sądowo - lekarskie sporządzone w sprawie przez lekarzy specjalistów, mają zasadniczy walor dowodowy dla oceny schorzeń wnioskodawcy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 11 lutego 2016r., III AUa 1609/15).

Uwzględniając powyższe, sąd w przedmiotowej sprawie dopuścił dowód z opinii sądowych z zakresu: ortopedii, neurochirurgii i medycyny pracy. Ich ocena została już zaprezentowana w części obejmującej ocenę dowodów, dlatego w tym miejscu, odwołując się do niej tylko ogólnie, należy jeszcze raz wskazać, że opinie te są rzetelne oraz jasno i przekonująco uzasadnione, stanowiły więc podstawę wydanego w sprawie orzeczenia. Istotne i kluczowe w niniejszej sprawie było to, że żaden z biegłych z ww. specjalności nie stwierdził u ubezpieczonej niezdolności do pracy w jakimkolwiek stopniu. Biegli byli ponadto zgodni co do tego, że ogólny stan zdrowia G. B. nie stanowi przeciwwskazania do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Zakres ruchu w obrębie kręgosłupa szyjnego i barku prawego jest wystarczający do wykonywania pracy biurowej. Zachowana jest zupełnie prawidłowa sprawność chwytna i manualna obu dłoni. Jednocześnie biegli nie negowali również tego, że z powodu istniejących schorzeń ubezpieczona wymaga rehabilitacji i leczenia farmakologicznego. Jednak okoliczność ta nie powoduje niezdolności do pracy o charakterze rentowym.

Uwzględniając powyższe sąd ocenił, że wszystkie opinie wydane w sprawie są rzetelnie sporządzone, a wnioski w nich zawarte nie nasuwają wątpliwości. Poza tym między wnioskami przedstawionymi przez biegłych różnych specjalności zachodzi pełna zgodność. Wobec tego nie zachodziły podstawy do stwierdzenia wadliwości zaskarżonej decyzji oraz do jej zmiany. W związku z tym sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.