Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

22 czerwca 2023 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Kosicka

Protokolant: st. sekr. sądowy Maria Nalewczyńska

po rozpoznaniu na rozprawie 22 czerwca 2023 r. w Warszawie

odwołania K. T.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W.

o prawo do rekompensaty

z 6 grudnia 2022 r., znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje K. T. prawo do rekompensaty.

Sygn. akt VII U 373/23

UZASADNIENIE

K. T. wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W. z 6 grudnia 2022 r., znak: (...) Odwołujący zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie art. 2 ust. 2 Rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego1983 r. w związku z wykazem A działem XIV. poz. 24. punkt 1. wykazu stanowiącego załącznik nr 1 do Zarządzenia Nr 9 Ministra Budownictwa i Materiałów Budowlanych z 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty, poprzez uznanie, że wykonywanie pracy na stanowisku kierownik, kierownik wydziału napraw sprzętu oraz kierownik zespołu maszynowo technicznego to praca częściowo biurowa, podczas gdy wykonując pracę w zakładzie pracy (...) S. A. w okresie zgodnym ze świadectwem pracy stale i bezpośrednio sprawował dozór inżynieryjno-techniczny zespołu kilkudziesięciu pracowników. Równocześnie odwołujący zarzucił naruszenie art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych poprzez odmowę przyznania rekompensaty, podczas gdy wykonywał pracę w szczególnych warunkach przez okres co najmniej 19 lat. W uzasadnieniu odwołujący wskazał, że w okresie od 15 marca 1984 do 30 września 2004 r. pracował w spółce (...) S.A. w charakterze inżyniera nadzoru obsługi technicznej jednostek sprzętowych, zarówno ciężkich maszyn budowlanych (koparki, spycharki, ładowarki, żurawie kołowe, walce drogowe, zagęszczarki itp.) jak i jednostek transportowych (samochody ciężarowe skrzyniowe, dłużycowe, wywrotki, ciągniki siodłowe, autobusy, samochody osobowe itp.). Odwołujący został skierowany do nadzorowania prawidłowej eksploatacji i napraw całego mechanicznego sprzętu ciężkiego oraz transportu na budowach (...) metra. K. T. wskazał, że do realizacji tego zadania miał do dyspozycji warsztaty naprawcze z kanałami rewizyjnymi, zlokalizowane na terenie zaplecza budów, jak również grupę kilkudziesięciu mechaników. Prawidłowa praca całego zespołu budów była uwarunkowana od odpowiedniego przygotowania jednostek sprzętowych do ciężkiej pracy w terenie. Ubezpieczony podkreślił, że praca jaką wykonywał, była wykonywana w szczególnie szkodliwych warunkach. Był on narażony na wdychanie oparów paliw, olei silnikowych, olei hydraulicznych, spalin oraz gazów i toksyn podczas spawania elementów metalowych, co spowodowało u niego nieodwracalne zmiany chorobowe w postaci niewydolności serca. Odwołujący podkreślił, że zmiana stanowiska z majstra na kierownika, kierownika wydziału napraw, kierownika zespołu wynikała tylko i wyłącznie z konieczności podwyższania jego uposażenia. Zakładowy system wynagradzania był tak skonstruowany, że po wykorzystaniu maksymalnej stawki na danym stanowisku, zakład zmieniał stanowisko pracownika i tworzyła się możliwość podwyżki. Jednak jego charakter pracy był jednolity i niezmienny przez wspomniany okres zatrudnienia. Mając powyższe na względzie Ubezpieczony wniósł o przyznanie mu rekompensaty za wykonywanie pracy w szczególnych warunkach od dnia nabycia prawa do emerytury (odwołanie z 4 stycznia 2023 r. – k. 3-22 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu swojego stanowiska organ rentowy przytoczył treść art. 21 ust. 1 oraz art. 2 pkt 5 ustawy o emeryturach pomostowych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1924) oraz § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnych charakterze (Dz. U. z 1983 r., nr 8, poz. 43 ze zm.). ZUS wskazał, że w postępowaniu przed organem rentowym K. T. nie udowodnił piętnastoletniego okresu pracy w szczególnych warunkach. Oddział nie uwzględnił okresu pracy w szczególnych warunkach w przedsiębiorstwie (...) (...) S.A. od 15 marca 1984 r. do 30 września 2004 r. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że jak wynika ze świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z 15 listopada 2022 r. (k.175 tom II akt rentowych) Odwołujący wykonywał prace na stanowiskach Majster, Kierownik, Kierownik Wydziału (...) (...), Kierownik Zespołu (...) - (...). Nie wskazano natomiast w jakich okresach ww. był zatrudniony na poszczególnych stanowiskach. Prace na stanowiskach kierowniczych wiążą się z wykonywaniem prac również o charakterze administracyjno-biurowym lub ze sprawowaniem nadzoru nad pracownikami. Powyższe budzi wątpliwość czy praca w szczególnych warunkach była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. W związku z powyższym organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania (odpowiedź na odwołanie z 31 stycznia 2023 r. k.23-25 a.s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. T. urodził się (...) Od 15 marca 1984 r. do 30 września 2004 r. pracował w spółce (...) (...) S.A. z siedzibą w W., w pełnym wymiarze czasu pracy. W okresie zatrudnienia wykonywał pracę na stanowisku majstra, kierownika, kierownika Wydziału (...) (...), kierownika Zespołu (...) - (...). Spółka (...) (...) 30 września 2004 r. wystawiła świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach, w którym wskazała, że odwołujący K. T. był zatrudniony w zakładzie pracy od 15 marca 1984 r. do 30 września 2004 r. i w tym okresie od 15 marca 1984 r, do 30 września 2004 r., wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracę polegające na nadzorze przy naprawie pojazdów mechanicznych (samochody, ciężki sprzęt budowlany) w kanałach rewizyjnych, remontowych oraz w terenie na stanowisku majstra, kierownika, kierownika Wydziału (...) sprzętu, Kierownika Zespołu Maszynowo- technicznego wymienionych w wykazie A dziale XIV poz. 24 Rozporządzenia Rady Ministrów.

W spółce (...) odwołujący rozpoczął pracę 15 marca 1984 r. na stanowisku majstra. 1 listopada 1995 r. został kierownikiem wydziału napraw sprzętu, a następnie kierownikiem zespołu maszynowego w bazie przy ul. (...). Podczas pracy odwołujący uczestniczył m.in. w budowie metra (...). Odwołujący był odpowiedzialny za naprawę maszyn używanych przy budowie. Odwołujący pracował wraz ze swoimi pracownikami na hali, w której znajdowały się warsztaty z kanałami do naprawy pojazdów i maszyn wykorzystywanych na budowie metra. Ubezpieczonemu podlegało kilkudziesięciu pracowników. Przez cały okres od 1984 do 2004 r. odwołujący się pracował stale i bezpośrednio przy nadzorze inżynieryjno - technicznym pracowników. Był odpowiedzialny za odpowiednie działanie maszyn i sprzętów wykorzystywanych na budowie. K. T. podczas swojej pracy brał czynny udział w pracach naprawczych. Do jego zadań należało m.in. sprawdzanie stanu osobowego załogi oraz wskazywanie godzin pracy, który to stan odnotowywał w przeznaczonej do tego książeczce. Okoliczność, że odwołujący zajmował stanowisko kierownicze nie sprawiała, że wykonywał on jedynie czynności administracyjno– biurowe. Pracował on na hali wraz z podległymi mu pracownikami, gdzie naprawiane były pojazdy, a czynności administracyjno - biurowe wykonywał przebywając na hali naprawczej. Nie miał oddzielnego biura, w którym pracował. Jeśli zachodziła taka potrzeba odwołujący wchodził do kanałów naprawczych i pomagał pracownikom. Odwołujący wchodził, jeździł oraz sprawdzał czy podzespoły działają odpowiednio i dokonywał odbioru maszyn, by sprawdzić czy nadają się do dalszej eksploatacji. Zmiany jego stanowiska pracy wynikały z zakładowego systemu wynagradzania. Gdy K. T. został przeniesiony do VI grupy, wyczerpywała się mu możliwość podwyżki, co spowodowało konieczność zmiany stanowiska, jednak nie miało to wpływu na zakres wykonywanych przez niego obowiązków. Odwołujący pracował w kontakcie ze smarami, toksynami i szkodliwymi oparami. W związku z chorobą serca odwołujący pobierał rentę. Decyzją z 21 sierpnia 2017 r. odwołujący ma przyznane prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od 1 lipca 2017 r. ( świadectwo pracy z 30 września 2004 r. k.13 a. r., świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach k.155 a.r., zeznania odwołującego k. 42- 45, świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach- k.155 a.r., decyzja ZUS z 21 sierpnia 2017 r. k.115 a.r., decyzja o wznowieniu wypłaty renty z 1 października 2018 r. k.135 a.r.).

Odwołujący 24 sierpnia 2022 r. złożył wniosek o emeryturę. Decyzją z 23 września 2022 r. organ rentowy przyznał odwołującemu emeryturę od 22 września 2022 r., tj. od osiągniecia wieku emerytalnego (wniosek z 24 sierpnia 2022 r. k.144 a.r., decyzja z 23 września 2022 r. k.157 a.r.).

Decyzją z 23 września 2022 r. znak (...) organ rentowy odmówił odwołującemu prawa do rekompensaty, ponieważ do 1 stycznia 2009 r. nie udowodnił on 15 lat pracy w szczególnych warunkach (decyzja z 23 września 2022 r. k.163 a.r.).

Odwołujący się wniósł o ponowne przeliczenie dodatku za pracę w warunkach szkodliwych, załączając świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (pismo z 24 listopada 2022 r. k.171 a.r.).

Decyzją z 6 grudnia 2022 r. organ rentowy odmówił przyznania rekompensaty z uwagi na okoliczność, że odwołujący nie udowodnił do 1 stycznia 2009 r. 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Zakład nie uwzględnił okresu pracy w szczególnych warunkach od 15 marca 1984 r. do 30 września 2004 r. w spółce (...) (...) S.A., ponieważ brak było wyszczególnienia w jakich czasookresach odwołujący był zatrudniony na poszczególnych stanowiskach. Organ rentowy wskazał, że wykonywania pracy na stanowisku „kierownik, kierownik wydziału napraw sprzętu, kierownik zespołu maszynowo- technicznego” to praca częściowo biurowa, zatem nie można uznać, że stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w szczególnych warunkach (decyzja z 6 grudnia 2022 r. k.179 a.r.). Powyższą decyzję zaskarżył K. T. inicjując przedmiotowe postępowanie.

Stan faktyczny sprawy sąd ustalił w oparciu o dokumentację zawartą w aktach sądowych, dokumentację znajdującą się w aktach rentowych ubezpieczonego i jego aktach osobowych, a także na podstawie dowodu z zeznań odwołującego K. T.. W ocenie sądu wymienione wyżej dowody były wiarygodne, spójne i wartościowe, co pozwoliło na ustalenie faktów w sposób nie budzący wątpliwości. Poszczególne dowody nie były kwestionowane przez strony postępowania, nie budziły zastrzeżeń co do ich wiarygodności. Dowody zawierały spójne informacje na temat okoliczności faktycznych istotnych dla sprawy. Sąd dał wiarę zeznaniom odwołującego, ponieważ były one logiczne i spójne, a nadto korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. W ocenie sądu zgromadzony materiał dowodowy był wystarczający do wydania orzeczenia.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie K. T. było uzasadnione.

Regulacja dotycząca prawa do rekompensaty z tytułu zatrudnienia w warunkach szczególnych, o którą ubiegał się K. T. została wprowadzona do ustawy z 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (tekst jednolity Dz. U. z 2023 r., poz. 164). Art. 2 pkt 5 tej ustawy zawiera definicję rekompensaty rozumianej jako odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej. Z kolei warunki jej przyznawania oraz sposób jej obliczenia wskazują art. 21 – 23 zamieszczone w Rozdziale III „Rekompensata”. Art. 23 stanowi, że ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę oraz że przyznawana jest ona w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W art. 21 ust. 1 ustawy wskazano natomiast, że rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Z art. 21 ust. 2 ustawy wynika zaś, że rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Celem rekompensaty, o której mowa w cytowanych przepisach, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego.

Wskazywane art. 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty: 1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej oraz 2) osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat. Z kolei w art. 21 ust. 2 tej ustawy została zawarta przesłanka negatywna, którą stanowi nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Może ona budzić wątpliwości, gdyż literalna wykładnia tego wyrwanego z kontekstu normatywnego przepisu może prowadzić do wniosku, że prawo do rekompensaty przysługuje wyłącznie tym osobom, które nie nabyły prawa do jakiejkolwiek emerytury z FUS. Do prawidłowej interpretacji tego przepisu konieczne jest jednak zastosowanie wykładni systemowej, która prowadzi do przepisu art. 23 ustawy o emeryturach pomostowych, zgodnie z którym rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego. Z kolei z art. 173 ust. 1 ustawy emerytalnej wynika, że kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., za których były opłacane składki na ubezpieczanie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999 r. W tych okolicznościach warunek sformułowany w art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych należy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury z FUS w obniżonym wieku emerytalnym z uwagi na prace w warunkach szczególnych, obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia. Nabycie prawa do takiego tylko świadczenia stanowi przesłankę negatywną przyznania prawa do rekompensaty. Natomiast nabycie prawa do emerytury na zasadach ogólnych nie wpływa w żaden sposób na uprawnienia do rekompensaty (wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 5 maja 2017 r., III AUa 2047/16, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 14 grudnia 2015 r., III AUa 1070/15, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 22 września 2017 r., III AUa 529/16).

Organ rentowy w zaskarżonej decyzji oraz odpowiedzi na odwołanie wskazał, że nie uwzględnił do okresu pracy w warunkach szczególnych zatrudnienia K. T. od 15 marca 1984 r. r. do 30 września 2004 r. r., w spółce (...) (...) S.A, z uwagi na okoliczność, że nie zostało wskazane w jakich okresach czasu odwołujący był zatrudniony na poszczególnych stanowiskach. Ponadto organ rentowy powołał się na okoliczność, że praca na stanowiskach kierowniczych wiąże się z wykonywaniem czynności administracyjno- biurowych lub ze sprawowaniem nadzoru nad pracownikami, zatem w ocenie organu rentowego wątpliwości budziło czy praca w szczególnych warunkach była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. W trakcie postępowania dowodowego sąd ustalił na czym polegała praca wykonywana przez odwołującego na poszczególnych stanowiskach oraz jakie zadania należały do zakresu jego obowiązków. Należy również zaznaczyć, że nie można zgodzić się z ogólnikowym stwierdzeniem organu rentowego, że zajmowanie stanowisk kierowniczych zawsze wiąże się z czynnościami przykładowo administracyjno-biurowymi. W tym zakresie należy każdy przypadek traktować oddzielnie i wziąć pod uwagę, jaka praca była faktycznie wykonywana przez osobę na danym stanowisku. W przedmiotowej sprawie odwołujący na zajmowanym stanowisku kierowniczym wykonywał pracę tożsamą z pracą na poprzednio zajmowanym stanowisku majstra. Brał czynny udział w pracach swoich podwładnych, cały czas przebywał na hali, w której naprawiane były maszyny i pojazdy i na której to hali znajdowały się szkodliwe dla zdrowia smary, oleje i opary z silników. Zadania jakie wykonywał odwołujący się były tożsame, zmianie uległa jedynie nazwa zajmowanego stanowiska i uposażenie jakie otrzymywał. Jak zostało ustalone w toku postepowania dowodowego przed sądem zmiana nazwy stanowiska odwołującego miała umożliwić mu otrzymanie wyższego wynagrodzenia.

Podkreślić trzeba, że z utrwalonego orzecznictwa wynika, że dla oceny czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy (wyrok Sądu Najwyższego z 10 kwietnia 2014 r., II UK 395/13, Lex Nr 1455235).

Zdaniem sądu, K. T. spełnił przesłanki pozytywne konieczne do tego, by uzyskać prawo do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Ubezpieczony nie nabył prawa do emerytury pomostowej i legitymuje się okresem 15 lat pracy w warunkach szczególnych, przypadającym przed 1 stycznia 2009 r.

Rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r., Nr 8, poz. 43) – zwane dalej rozporządzeniem w sprawie wieku emerytalnego, do którego należy się odwołać na podstawie art. 32 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wskazuje w § 2 ust. 1, że okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. W przypadku ubezpieczonego, któremu ZUS nie uwzględnił stażu pracy w warunkach szczególnych okresu pracy w spółce (...) (...) S.A. w okresie od 15 marca 1984 r. do 30 września 2004 r. należało ten okres uznać za okres pracy w szczególnych warunkach w pełnym wymiarze czasu pracy.

Odnosząc się do wskazanej okoliczności należy podnieść, że w sprawie o prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z uwagi na wykonywanie pracy szczególnych warunkach – analogicznie w sprawie o prawo do rekompensaty - należy ustalić faktyczny rodzaj i zakres powierzonych do wykonywania czynności (obowiązków) pracowniczych i to one podlegają każdorazowo ocenie, a nie rodzaj stanowiska, jaki w dokumentach podał pracodawca. Ponadto, choć wykonywanie pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze powinno być stwierdzone przez pracodawcę w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze lub w świadectwie pracy (wyrok Sądu Najwyższego z 15 grudnia 1997 roku, II UKN 417/97 oraz wyrok Sądu Najwyższego z 21 listopada 2001 roku, II UKN 598/00), to dokumenty te podlegają każdorazowo weryfikacji. Wynika to z tego, że są to dokumenty prywatne w rozumieniu art. 245 k.p.c. i nie stanowią dowodu tego co zostało w nim odnotowane. Taki walor mają wyłącznie dokumenty urzędowe, do których w myśl stosowanego a contrario art. 244 § 1 k.p.c. nie zalicza się świadectwa pracy, skoro nie zostało sporządzone przez organy władzy publicznej ani inne organy państwowe (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 17 grudnia 2013 r., III A Ua 783/13, Lex nr 1409118). To zatem oznacza, że nawet jeśli pracodawca ww. dokument pracownikowi wystawił, to i tak podlega on kontroli ZUS i Sądu i nie oznacza automatycznie, że praca w danym okresie była wykonywana w warunkach szczególnych. Z drugiej zaś strony, brak takiego dokumentu bądź jego wadliwości nie przesądzają o tym, że praca nie była wykonywana w warunkach szczególnych. Kwestia ta każdorazowo podlega badaniu przy uwzględnieniu tego, jakie czynności i rodzaj prac faktycznie wykonywał wnioskodawca i co ważne, w razie wszczęcia postępowania sądowego, toczącego się wskutek odwołania ubezpieczonego od odmownej decyzji organu rentowego w sprawie przyznania uprawnień do emerytury w wieku obniżonym (także w sprawie o rekompensatę), dopuszczalne jest przeprowadzanie wszelkich dowodów dla wykazania okoliczności, mających wpływ na prawo do świadczenia. Wynika to z tego, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego, a nie tylko świadectwem pracy w warunkach szczególnych.

W rozpatrywanej sprawie z przeprowadzonych przez sąd dowodów jednoznacznie wynika, że K. T. w spornym okresie od 15 marca 1984 r. do 30 września 2004 r. pracował w warunkach szczególnych. Zakład Ubezpieczeń Społecznych zakwestionował staż pracy odwołującego w warunkach szczególnych, który by go uprawniał do rekompensaty w okresie, w którym pracował w spółce (...) S.A. i przede wszystkim w okresie pełnienia w tejże spółce funkcji kierowniczych. Sąd miał przede wszystkim na względzie, przedstawione zaświadczenie od pracodawcy, z którego wynika, że zarówno na zajmowanym stanowisku majstra jak i późniejszych stanowiskach kierowniczych K. T. wykonywał pracę w warunkach szczególnych, której staż przy zaliczeniu uprawniałby do prawa do rekompensaty. Również z zeznań odwołującego wynika w sposób jednoznaczny, że praca jaką wykonywał była pracą w warunkach szczególnych. Odwołujący brał czynny udział w prowadzonych naprawach sprzętu i samochodów wykorzystywanych na budowie i miał cały czas kontakt z substancjami szkodliwymi dla zdrowia, w tym m.in. smarami, oparami, olejami, oraz ciężkim sprzętem wykorzystywanym na budowie. Z zeznań złożonych przez odwołującego wynika, że zmiana stanowiska na kierownicze nie wiązała się ze zmianą przydzielonych mu obowiązków, a jedynie ze zmianą nazwy zajmowanego stanowiska i wysokością wynagrodzenia. Zakres czynności pozostał wykonywanych przez odwołującego pozostał bez zmian.

Praca, o której mowa w okresie 15 marca 1984 r. do 30 września 2004 r., odpowiada pozycji 24 w Wykazie A dział XIV stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów budowlanych z 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanej przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane pracę w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury i renty. W ocenie sądu, zebrany materiał dowodowy w postaci akt osobowych i treść zeznań odwołującego, wskazują, że decyzja powinna zostać zmieniona. Odwołujący w okresie zakwestionowanym przez ZUS wykonywał pracę, która była pracą w szczególnych warunkach. Odwołujący cały czas pracował w warsztacie przy naprawie maszyn i pojazdów, cały czas miał kontakt ze smarami, olejami i innymi szkodliwymi substancjami. Czynności administracyjne i nadzorcze nie polegały na tym, że pracował on oddzielnym biurze - wszelkie czynności administracyjno - biurowe odwołujący wykonywał na hali, gdzie nadal miał styczność z substancjami szkodliwymi. Ponadto należy zauważyć, że czynności te stanowiły niewielki ułamek czasu jego pracy i polegały przede wszystkim na podpisywaniu dokumentu wskazującego na czas pracy poszczególnych pracowników. Wobec czego sąd stwierdził, że praca jaką wykonywał odwołujący była pracą, o której mowa w Wykazie A dział XIV poz. 24 Rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudniony w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

W tych okolicznościach należało stwierdzić, że ubezpieczony spełnia przesłanki do uzyskania dochodzonego od organu rentowego prawa do rekompensaty. W konsekwencji odwołanie podlegało uwzględnieniu poprzez zmianę zaskarżonej decyzji na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., o czym sąd orzekł w sentencji wyroku.