Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII U 278/24

Uzasadnienie wyroku z dnia 10.04.2024 roku

Decyzją z dnia 10 stycznia 2024 r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku A. G. z dnia 6 grudnia 2023 roku, odmówił przyznania A. G. rekompensaty z tytułu utraty możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z uwagi na nieudowodnienie wymaganego 15-letniego stażu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. ZUS wskazał, że wnioskodawca udowodnił jedynie 11 lat, 1 miesiąc i 5 dni pracy w okresie zatrudnienia w A. G. od 2 stycznia 1986 roku do 13 lutego 1997 roku.

(decyzja z dnia 10 stycznia 2024 roku k. 12 akt ZUS E2/021090233)

Odwołanie od powyższej decyzji , w dniu 29 stycznia 2024 r., wniósł ubezpieczony A. G. domagając się ponownego rozpatrzenia jego wniosku o rekompensatę. W uzasadnieniu swego stanowiska podniósł, iż Wojewódzkie Przedsiębiorstwo Państwowej (...) III Oddział w Ł., w którym pracował, od 11 czerwca 1977 roku do 31 grudnia 1985 roku, na stanowisku kierowcy-konwojenta, nie wystawiało świadectw wykonywania pracy w szczególnych warunkach, co potwierdziło archiwum.

(odwołanie k. 3)

W odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację, podniesioną w zaskarżonej decyzji. Wskazał, że wnioskodawca nie dostarczył świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach od pracodawcy - Wojewódzkiego Przedsiębiorstwa Państwowej (...) III Oddział w Ł..

(odpowiedź na odwołanie k. 4)

Na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2024 r. wnioskodawca poparł odwołanie i wniósł o zmianę decyzji. Pełnomocnik organu rentowego wniósł o oddalenie odwołania.

(końcowe stanowiska procesowe stron e- protokół z rozprawy z dnia 10 kwietnia 2024 r. 00:50:24-00:51:34 płyta CD k. 57)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca A. G. urodził się (...). Wnioskodawca posiada wykształcenie zawodowe, z zawodu jest kierowcą. Prawo jazdy kategorii C posiada od 1977 roku.

( bezsporne)

W dniu 6 grudnia 2023 r. A. G. złożył wniosek o emeryturę, domagając się jednocześnie przyznania prawa do rekompensaty. Wnioskodawca załączył świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach w okresie zatrudnienia w A. G. od 2 stycznia 1986 roku do 13 lutego 1997 roku oraz zaświadczenie z archiwum z informacją, że w aktach osobowych wnioskodawcy dotyczących zatrudnienia w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Państwowej (...) III Oddział w Ł. brak jest świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

(wniosek k. 1-3 akt ZUS E2/021090233, świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych k. 10 akt ZUS E2/021090233, zaświadczenie z Archiwum Zakładowego przy (...) Urzędzie Wojewódzkim w Ł. k. 9 akt ZUS E2/021090233 )

Wskazany wniosek , w zakresie rekompensaty, został rozpoznany negatywnie zaskarżoną decyzją. Odmawiając przyznania prawa do ww świadczenia, jednocześnie, organ uznał, że wnioskodawca nie udowodnił 15 letniego okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

(decyzja z dnia 10 stycznia 2024 roku k. 12 akt ZUS E2/021090233)

W okresie od 11 czerwca 1977 roku do 31 grudnia 1985 roku wnioskodawca był zatrudniony w zakładzie pracy Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Państwowej (...) III Oddział w Ł.. Pracował, w pełnym wymiarze etatu, jako kierowca-konwojent. W okresie zatrudnienia odbył służbę wojskową od 4 stycznia 1978 roku do 17 grudnia 1979 roku.

(zaświadczenie z Archiwum Zakładowego przy (...) Urzędzie Wojewódzkim w Ł. k. 7 akt ZUS (...), świadectwo pracy k. 24, umowy o pracę k. 25-26, 30, 34)

W okresie od 11 czerwca 1977 roku do 31 grudnia 1985 roku wnioskodawca zajmował stanowisko kierowcy konwojenta. Kierował samochodem ciężarowym powyżej 3,5 t. Oprócz pracy kierowcy nie wykonywał innych czynność. Do jego obowiązków należało także przyjęcie towaru na samochód, którym jeździł w trasę. To oznaczało, że przeliczał towar, który wiózł, lub sprawdzał, czy zgadzają się numery plomb z kartą załadunkową. Nie zajmował się załadunkiem towaru, ani rozładunkiem, miał tylko obowiązek sprawdzenia towaru załadowanego na samochód i jego rozmieszczenia a samochodzie. Załadunkiem i rozładunkiem zajmowali się pracownicy zakładu, z którego odbierał towar lub zakładu odbierającego towar. Kierowca sprawował nadzór nad ładunkiem, czyli konwojowanie, za co otrzymywał dodatek. Jeździł do odbiorców w całej Polsce, samochodami 20-tonowymi np. Jelczem 316 z przyczepą, J. 317 przewożącym kontenery. Czasem jeździł z pomocnikiem kierowcy, który pomagał przy zapięciu przyczepy i zasznurowaniu plandeki. Dyspozytornia i zakład były na ul. (...), to tam kierowcy dostawali kartę drogową i list przewozowy, dotyczący danej trasy. W (...) była stacja obsługi, która zajmowała się naprawą. Nie wykonywał funkcji mechanika. Wnioskodawca wypełniał także całą dokumentację związaną z przewożonym ładunkiem. Wpisywał godziny jazdy i postojów. Wnioskodawca pracował z B. G., Z. K. i R. P..

(zeznania wnioskodawcy e-protokół z rozprawy z dnia 10 kwietnia 2024 r. 00:42:44 -00:50:24 – płyta CD k. 57 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami złożonymi na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2024 roku 00:02:51 - 00:19:14 płyta CD k. 57, zeznania świadka B. G. e-protokół z rozprawy z dnia 10 kwietnia 2024 r. 00:21:10-00:29:38 płyta CD k. 57, zeznania świadka Z. K. e-protokół z rozprawy z dnia 10 kwietnia 2024 r. 00:29:38 -00:35:46 płyta CD k. 57, zeznania świadka R. P. e-protokół z rozprawy z dnia 10 kwietnia 2024 r. 00:37:00 -00:42:26 płyta CD k. 57)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zebranego w sprawie opierając się na dokumentach zgromadzonych w aktach sprawy oraz zeznaniach wnioskodawcy oraz przesłuchanych świadków. Sąd w pełni dał wiarę zarówno zeznaniom świadków jak i wnioskodawcy. Są one spójne konsekwentne i wzajemnie potwierdzają się. Świadkowie wykonywali zatrudnienie w tym samym okresie co wnioskodawca, mieli ze sobą kontakt w pracy, mimo zajmowania różnych stanowisk. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności pozwalających na ich zdyskredytowanie. Sąd nie znalazł podstaw do wykluczenia zeznań świadka B. G., która jest żoną wnioskodawcy, z uwagi na spójność jej zeznań z pozostałymi dowodami w sprawie oraz zeznaniami zarówno wnioskodawcy jak i dwóch pozostałych świadków w niniejszej sprawie. Sąd uznał również za wiarygodne zeznania wnioskodawcy, gdyż znajdują one potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest zasadne.

Zgodnie z art. 21 ust.1 ustawy o emeryturach pomostowych (Dz.U. z 2023 r. poz. 164 t.j.) rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat.

Stosownie do treści ust. 2 tego przepisu, rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W myśl art. 23 ust.1 i 2 powołanej ustawy ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę; rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Celem rekompensaty, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę, przed osiągnięciem wieku emerytalnego, przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego (zob. np. M. Zieleniecki, Komentarz do art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych, LEX/el. 2017; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 31.03.2016 r., III AUa 1899/15, LEX 2044406).

Przepisy art. 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty, tj.:

1)  nienabycie prawa do emerytury pomostowej,

2)  osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze do dnia wejścia w życie ustawy tj. do 31.12.2008 r. w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat.

Przesłanką negatywną zawartą w art.21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych jest nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Skoro zgodnie z art.23 ustawy o emeryturach pomostowych rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, a zgodnie z art. 173 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., za których były opłacane składki na ubezpieczenie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999 r., to warunek sformułowany w art. 21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych należy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury z FUS obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia. Analiza układu warunkującego prawo do emerytury pomostowej prowadzi do wniosku, że świadczenie to przysługuje tym pracownikom, którzy osiągnęli co najmniej 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 ust.1 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ale nie nabyli prawa do emerytury pomostowej z powodu nieuznania ich pracy za wykonywaną w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych.

W przedmiotowej sprawie bezsporne jest, że odwołujący się nie nabył prawa do emerytury pomostowej, ani prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym w związku z wykonywaniem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Stosownie natomiast do treści art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1251) za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Z kolei przepis art. 32 ust.4 stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust.2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.).

Z §1 cytowanego rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w §4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.

Przepis § 2 ust.1 rozporządzenia ustala, że za okresy uzasadniające nabycie prawa do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

W niniejszym postępowaniu wnioskodawca domagał się ustalenia, że w okresie zatrudnienia jako kierowca-konwojent od 11 czerwca 1977 roku do 31 grudnia 1985 roku w zakładzie pracy Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Państwowej (...) III Oddział w Ł. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w warunkach szczególnych i tym samym spełnia warunki do przyznania rekompensaty.

Rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) w § 2 ust. 2 zobowiązuje zakłady pracy do stwierdzenia okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wyłącznie na podstawie posiadanej dokumentacji.

Natomiast rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. 2011. 237.1412) określone zostały środki dowodowe, które powinny być dołączone do wniosku, stwierdzające okoliczności uzasadniające przyznanie tego świadczenia.

W myśl § 21-23 powołanego rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia są pisemne zaświadczenia zakładów pracy, wydane na podstawie posiadanych dokumentów, oraz legitymacje ubezpieczeniowe, a także inne dowody z przebiegu ubezpieczenia. W przypadku zaś ubiegania się pracownika o przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnym charakterze, zaświadczenie zakładu pracy powinno stwierdzać charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie takiej emerytury lub renty. Wyjątek od zasady ustalonej w powołanym przepisie jest zawarty w § 25 wymienionego rozporządzenia, który przewiduje, że okresy zatrudnienia mogą być udowodnione zeznaniami świadków, gdy zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy.

Tym samym, brak świadectwa pracy wykonywanej w warunkach szczególnych lub wydanie świadectwa, które nie spełnia wymagań formalnych nie przekreśla ustalania, że tego rodzaju praca była wykonywana. W szczególności ubezpieczony może wykazywać innymi środkami dowodowymi, że praca świadczona była w warunkach szczególnych. W postępowaniu z zakresu ubezpieczeń społecznych stosuje się bowiem te same reguły dowodzenia, jak w zwykłym procesie cywilnym. W szczególności zastosowanie mają art. 6 k.c., art. 232 k.p.c. W sprawie o świadczenia z tytułu pracy w warunkach szczególnych, gdzie przedmiotem ustaleń sądu ma być charakter zatrudnienia, dokonywanie ustaleń stanu faktycznego odbywa się z reguły poprzez przeprowadzenie dowodów osobowych oraz - o ile to jest możliwe - dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych. Osobowe źródła dowodowe (w tym zarówno zeznania świadków, jak i strony procesowej) muszą być skonfrontowane z istniejącą dokumentacją i dopiero uzyskanie przekonania graniczącego z pewnością co do przebiegu zatrudnienia, może pozwolić na pozytywne rozstrzygnięcie o prawie do świadczeń. Ocena osobowych źródeł dowodowych musi być przy tym wolna od jakiejkolwiek dowolności, uwzględniając reguły logiki oraz zasady doświadczenia zawodowego./tak SA w Szczecinie w wyroku z dnia 27 października 2016 r III AUa 41/16 LEX nr 2151525/

Dla rozstrzygnięcia spornej kwestii zasadnym stało się zatem ustalenie, czy praca wykonywana przez wnioskodawcę w spornym okresie była pracą wykonywaną w warunkach szczególnych, o jakich mowa w cytowanych wyżej przepisach.

Wynikające z wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży ma istotne znaczenie dla jej kwalifikacji jako pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 32 ust. 1 u.e.r.f.u.s. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 czerwca 2013 r. III AUa 1370/12 LEX nr 1339369).

Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 r. I UK 393/10, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 czerwca 2010 II UK 21/10).

Pełne zatrudnienie w warunkach szczególnych pojmowane jest jako bezwzględna cecha tego zatrudnienia jako uprawniającego do świadczeń z ubezpieczenia emerytalnego. Możliwe jest przy tym łączenie w przebiegu dniówki prac o różnym charakterze polegające na wykonywaniu nie jednego, lecz kilku rodzajów prac w szczególnych warunkach, wymienionych w wykazie. W takim wypadku do czasu pracy w warunkach szczególnych zlicza się czas równolegle wykonywanych czynności tylko wtedy, gdy różne prace wszystkie łącznie lub każda z osobna odpowiadają pracom w szczególnych warunkach i wszystkie razem wykonywane są stale i w pełnym wymiarze czasu pracy./tak SA w Łodzi w wyroku z dnia z dnia 2 czerwca 2016 r., III AUa 1687/15, LEX nr 2062050/ Przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, nie jest natomiast dopuszczalne zaliczanie innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika w stopniu powodującym wcześniejszą utratę zdolności do zatrudnienia i nie zostały wymienione w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 2014 r., II UK 395/13, Lex Nr 1455235).

Tylko okresy zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy kreują i wypełniają weryfikowalne kryterium uznania pracy o cechach znacznej szkodliwości dla zdrowia lub znacznego stopnia uciążliwości, lub wymagającej wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Taki sam warunek odnosi się do wymagania stałego wykonywania takich prac, co oznacza, że krótsze dobowo (nie w pełnym wymiarze obowiązującego czasu pracy na danym stanowisku), i nie stałe świadczenie pracy wyklucza dopuszczalność uznania pracy za świadczoną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wskutek niespełnienia warunku stałej znacznej szkodliwości dla zdrowia lub stałego znacznego stopnia uciążliwości wykonywanego zatrudnienia. /III AUa 101/16 - wyrok SA Gdańsk z dnia 11-05-2016/.

Przy czym należy pamiętać, iż o określonych skutkach prawnych wykonywania pracy w warunkach szczególnych stanowi ustawa oraz utrzymane jej przepisami (art. 32 ust. 4 ustawy o e. i r. z FUS) rozporządzenie z dnia 7 lutego 1983 r. Zarządzenia resortowe traktowane są tylko jako wykazy prac wykonywanych w szczególnych warunkach i mają one znaczenie, o ile są dostosowane do treści załącznika do rozporządzenia i stanowią jego uszczegółowienie, poprzez bardziej ścisłe ustalenie stanowisk pracy (por wyroki SN: z dnia 20 października 2005 r., I UK 41/05, OSNP 2006/19-20/306, z dnia 9 maja 2006 r., II UK 183/05, LEX nr 1001301).

Analiza treści wykazu A do powołanego rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku wskazuje, że wymienione w Dziale VII W transporcie i łączności poz 2. Prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów stanowią prace w szczególnych warunkach. Nadto Prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów na stanowisku kierowca samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony wymienione są w wykazie A, dziale VIII, poz. 2 pkt. 1 do zarządzenia nr 33 Ministra Łączności z dnia 16 maja 1983r., w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu łączności (Dz. Urz. (...).1983.3.32).

Przedkładając powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, należy stwierdzić, że zgromadzony i niepodważony, przez organ rentowy, materiał dowodowy, w postaci zeznań wnioskodawcy, zeznań świadków i zgromadzonej dokumentacji, w tym osobowej, jednoznacznie potwierdza, że obowiązki ubezpieczonego na stanowisku kierowcy-konwojenta były przez niego wykonywane stale i w pełnym wymiarze czasu pracy i odpowiadały pracy oraz stanowiskom określonym w ww. aktach prawnych. Sąd zwraca uwagę, na fakt notoryjnie znany ,że – dodatek , w określeniu stanowiska – kierowcy – słowa „konwojent” , pozwalało pracodawcy na „wysyłanie” , w trasy – po Polsce, tylko jednego – wykonującego obwiązki – kierowcy.

A. G., będąc zatrudnionym w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Państwowej (...) III Oddział w Ł., stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, w okresie od 11 czerwca 1977 roku do 31 grudnia 1985 roku, kierował samochodami ciężarowym powyżej 3,5 t., poza okresem od 4 stycznia 1978 roku do 17 grudnia 1979 roku, kiedy odbył służbę wojskową. Oprócz pracy kierowcy, nie wykonywał innych czynność. Do jego obowiązków należało, także, przyjęcie towaru na samochód, którym jeździł w trasę. To oznaczało, że przeliczał towar, który wiózł, lub sprawdzał, czy zgadzają się numery plomb z kartą załadunkową. Nie zajmował się załadunkiem towaru, ani rozładunkiem, miał tylko obowiązek sprawdzenia towaru załadowanego na samochód i jego rozmieszczenia a samochodzie. Przy czym należy przypomnieć, że praca w transporcie kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, który ubocznie wykonywał czynności konwojenta, ładowacza lub spedytora w odniesieniu do przewożonych towarów, jest pracą w szczególnych warunkach (art. 32 ust. 1 w związku z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jednolity tekst: Dz.U. z 2017 r., poz. 1383 ze zm. w związku z poz. 2 Działu VIII wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.)./tak uchwała SN z dnia 31.01.2018 r, III UZP 8/17/

Reasumując, stwierdzić należy, że po uwzględnieniu, do okresu pracy w szczególnych warunkach ,okresu zatrudnienia wnioskodawcy w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Państwowej (...) III Oddział w Ł. (okresowo 6 lat, 7 miesięcy i 8 dni po odjęciu okresu służby wojskowej) A. G. niewątpliwie spełnia wymóg posiadania 15-letniego okresu pracy w takim charakterze (okresowo 16 lat, 8 miesięcy i 13 dni). Tym samym wnioskodawcy przysługuje prawo do rekompensaty.

Mając na względzie powyższe, należało zmienić zaskarżoną decyzję o czym Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w sentencji wyroku.

D.J.