Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CNP 113/09
POSTANOWIENIE
Dnia 22 marca 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Irena Gromska-Szuster
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 22 marca 2010 r.,
skargi B. J.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Ł.
z dnia 23 listopada 2007 r., sygn. akt III Ca (…)
wydanego w sprawie z powództwa B. J.
przeciwko L. R.
o zapłatę,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt 4 i 5 k.p.c. wymaganiami konstrukcyjnymi skargi o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia jest
uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie orzeczenia,
którego skarga dotyczy (pkt 4) oraz wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia
w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe (pkt 5).
Jak wielokrotnie wskazywał Sąd Najwyższy, wymaganie określone w art. 4245
§ 1
pkt 4 k.p.c. jest spełnione, jeżeli skarżący złoży oświadczenie, że szkoda wystąpiła,
wskaże jej rodzaj i wysokość oraz czas powstania, wykaże, że jest ona następstwem
wydania zaskarżonego orzeczenia, a także powoła lub przedstawi dowody albo inne
środki uwiarygodniające jego twierdzenia w tym przedmiocie (por. między innymi
orzeczenie z dnia 11 sierpnia 2005 r. III CNP 4/05, OSNC 2006/1/16).
2
Skarga B. J. o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku Sądu Okręgowego w
Ł. z dnia 23 listopada 2007 r. III Ca 1336/07 nie spełnia powyższego wymagania. Nie
wskazano w niej bowiem rodzaju szkody ani jej wysokości, czasu powstania ani związku
przyczynowego z wydaniem zaskarżonego orzeczenia. Nie wskazano też żadnych
dowodów ani innych środków mogących uprawdopodobnić powstanie szkody.
Skarga nie spełnia również wymagania określonego w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.
Jak wskazał Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach (na przykład z dnia 27 stycznia
2006 r. III CNP 23/05, OSNC 2006/7-8/140, z dnia 24 lipca 2008 r. I CNP 50/08 i z dnia
21 grudnia 2006 r. III CNP 57/06, niepubl.) wypełnienie tego obowiązku przez
skarżącego polega na wykazaniu i przedstawieniu tej okoliczności w sposób
wyczerpujący i nie budzący wątpliwości oraz na dowiedzeniu jej istnienia i
przekonującym uzasadnieniu. Skarżący powinien zatem przedstawić prawniczą analizę
dotyczącą środków prawnych, których zastosowanie jest niedopuszczalne lub które z
innych przyczyn nie mogły odnieść skutku. Nie jest zatem wystarczające, jak uczyniła
skarżąca, stwierdzenie, że brak ustawowej podstawy do złożenia skargi o wznowienie
postępowania oraz że wyrok nie podlega zaskarżeniu skargą kasacyjną.
Biorąc to pod uwagę Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
§ 1 w zw. z art. 4245
§ 1 pkt 4 i 5 k.p.c. odrzucił skargę.