Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CNP 50/08
POSTANOWIENIE
Dnia 24 lipca 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Hubert Wrzeszcz
w sprawie ze skargi M. W. i C. D. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w W. z dnia 12 maja 2006 r., sygn. akt XXIII GA (…),
wydanego w sprawie z urzędu przy uczestnictwie Spółdzielni Mieszkaniowej S.(...) w W.,
M. W. i C. D. o wykreślenie z rejestru danych jako niedopuszczalnych, na posiedzeniu
niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 24 lipca 2008 r.,
odrzuca skargę i nie obciąża M. W. i C. D. kosztami postępowania.
Uzasadnienie
Prawomocnym postanowieniem z dnia 12 maja 2006 r. Sąd Okręgowy w W.
oddalił apelację M. W. i C. D. od postanowienia Sądu Rejonowego w W.
stwierdzającego brak przesłanek do wykreślenia z Rejestru Przedsiębiorców Krajowego
Rejestru Sądowego danych dotyczących członków organu reprezentacji i organu
nadzoru Spółdzielni Mieszkaniowej „S.(...)” w W. jako niedopuszczalnych ze względu na
obowiązujące przepisy prawa.
Od postanowienia Sądu Okręgowego pełnomocnik M. W. i C. D. wniósł skargę o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia,
ustanowiona ustawą z dnia 22 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks
postępowania cywilnego oraz ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z
2005 r. Nr 13, poz. 98) jest – podobnie jak skarga kasacyjna – środkiem prawnym
sformalizowanym. Wysokie wymagania formalne stawiane skardze są związane nie
2
tylko z jej specjalną, nadzwyczajną funkcją w systemie prawa, ale wynikają także z
potrzeby spełnienia wysokich oczekiwań profesjonalnych.
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać oznaczenie orzeczenia, od którego
została wniesiona, przytoczenie jej podstaw i ich uzasadnienia, wskazanie przepisów
prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, uprawdopodobnienie
wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy,
wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków
prawnych nie było i nie jest możliwe oraz wniosek o stwierdzenia niezgodności
orzeczenia z prawem.
Wymienione wymagania skargi mają charakter konstrukcyjny i powinny być
spełnione kumulatywnie. To oznacza, że skarga niespełniająca któregokolwiek z nich
jest dotknięta tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym dla usuwania
braków i podlega odrzucenie bez wzywania do ich usunięcia. Każde z tych wymagań
przewidzianych w art. 4245
§ 1 k.p.c. – na co Sąd Najwyższy wielokrotnie zwracał
uwagę – ma charakter samoistny, powinno być zatem spełnione niezależnie od innych
wymagań (por. postanowienia Sąd Najwyższego: z dnia 20 lipca 2005 r., IV CNP 1/05 i
z dnia 18 stycznia III CNP 21/05 niepubl.).
W literaturze i orzecznictwie przyjmuje się, że obciążający skarżącego obowiązek
wykazania, iż wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych
nie było i nie jest możliwe oznacza przeprowadzenie prawniczej analizy przepisów
dotyczących środków prawnych, których zastosowanie jest niedopuszczalne lub które z
innych przyczyn nie mogły odnieść skutku. Zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. skarżący
musi „wykazać” (a więc nie „wskazać”, „przytoczyć” czy „uwiarygodnić”), że wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest
możliwe. Podkreśla się, że nie chodzi tylko o skargę kasacyjną czy skargę o wznowienie
postępowania, ale także o inne środki prawne pozwalające na zmianę lub uchylenie
orzeczenia, ewentualnie służące pozbawieniu lub ograniczeniu wykonalności
(por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05,
OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140, z dnia 21 grudnia 2006 r., III CNP 57/06 niepubl.).
Tymczasem skarżący poprzestali na stwierdzeniu, „że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe; brak jest
ustawowej podstawy do złożenia skargi o wznowienie postępowania, a nadto
zaskarżony wyrok nie podlega zaskarżeniu skargą kasacyjną”. Takie stwierdzenie nie
3
odpowiada przedstawionym wyżej wymaganiom. Nie ma zatem podstaw do uznania, że
zostało spełnione wymaganie przewidziane w art. 4241
§ 1 pkt 5 k.p.c.
Z przedstawionych powodów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji
postanowienia (art. 4248
§ 1 k.p.c. oraz art. 102 w związku z art. 391, art. 39821
i art.
42412
k.p.c.).

I CNP 50/08

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia