Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 21 września 1995 r.
I PRN 60/95
W razie przejęcia zakładu pracy (art. 23
1
k.p.), dotychczasowa treść sto-
sunku pracy nie ulega zmianie, również w zakresie nabycia prawa do nagrody
jubileuszowej i odprawy rentowej. Uprawnienia te, wynikające dotychczas z
układu zbiorowego lub zakładowego porozumienia płacowego, po przejęciu stają
się treścią umowy o pracę.
Przewodniczący SSN: Walerian Sanetra, Sędziowie SN: Józef Iwulski
(sprawozdawca), Jerzy Kuźniar,
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 21 września 1995 r., sprawy z po-
wództwa Stanisława K. przeciwko Stanisławowi A. - Przedsiębiorstwu Produkcyjno-
-Handlowemu "A." w M. o odprawę rentową, nagrodę jubileuszową o ekwiwalent za
ziemniaki, na skutek rewizji nadzwyczajnej Ogólnopolskiego Porozumienia Związków
Zawodowych w Warszawie [...] od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubez-
pieczeń Społecznych w Szczecinie z dnia 20 stycznia 1995 r. [...]
u c h y l i ł zaskarżony wyrok oraz poprzedzający go wyrok Sądu Rejono-
wego-Sądu Pracy w Goleniowie z dnia 28 października 1994 r., [...] w części dotyczącej
roszczeń o odprawę rentową i nagrodę jubileuszową (pkt I) oraz w części dotyczącej
kosztów postępowania (pkt II) i w tym zakresie przekazał sprawę temu Sądowi
Rejonowemu do ponownego rozpoznania, pozostawiając mu do rozstrzygnięcia orze-
czenie o kosztach postępowania rewizyjnego;
o d d a l i ł rewizję nadzwyczajną w pozostałym zakresie.
U z a s a d n i e n i e
Powód Stanisław K. wniósł o zasądzenie od pozwanego Stanisława A. odprawy
rentowej, nagrody jubileuszowej za 25 lat pracy oraz ekwiwalentu za świadczenia w
naturze, w łącznej kwocie około 14 000 000 zł z odsetkami.
Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Goleniowie wyrokiem z dnia 10 listopada 1994 r.,
[...], oddalił powództwo. Sąd Rejonowy ustalił, że powód od 1 marca 1970 r. był pra-
cownikiem Kombinatu Państwowych Gospodarstw Rolnych w M.-Zakład Rolny w D. W
dniu 24 marca 1993 r. Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa, która przejęła
zakład pracy powoda, zawarła z pozwanym umowę dzierżawy m.in. zakładu w D. W
umowie tej dzierżawca zobowiązał się przejąć wszystkich pracowników zatrudnionych w
dniu 7 kwietnia 1993 r. i wypełnić wobec nich zaległe zobowiązania z tytułu
ekwiwalentów i niewykorzystanych urlopów. Począwszy od dnia 1 lipca 1993 r. pozwany
zmienił dotychczasowe warunki płacowe w ten sposób, że różne dodatki do płac (m.in.
świadczenia w naturze) włączył do stawki zasadniczej. W wyniku tego stawka
godzinowa wynagrodzenia powoda wzrosła z kwoty 4 080 zł do kwoty 12 000 zł.
Pozwany nie wprowadził regulaminu płacowego. Z dniem 31 lipca 1994 r. powód
przeszedł na rentę inwalidzką III grupy. W momencie rozwiązania stosunku pracy po-
wód miał łącznie z zaliczonym okresem służby wojskowej, staż pracy wynoszący 25 lat i
11 miesięcy. Pozwany odmówił wypłacenia dochodzonych roszczeń twierdząc, że nie
są one przewidziane w jego zakładzie.
Sąd Rejonowy uznał, że powód wywodzi swoje roszczenia z postanowień Układu
Zbiorowego Pracy obejmującego pracowników Kombinatu Państwowych Gospodarstw
Rolnych oraz obowiązującej w nim zakładowej umowy zbiorowej. Uznał, że po przejęciu
zakładu pracy przez pozwanego odpowiada on na podstawie art. 23
1
§ 4 k.p. tylko za
zobowiązania powstałe przed zmianami organizacyjnymi, do których roszczenia
powoda nie należą. Powołując się na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 25 marca
1993 r., I PZP 65/92, Sąd Rejonowy uznał, że po przejęciu zakładu pracy pozwanego
nie wiązały postanowienia układu zbiorowego. Pozwany zmienił warunki pracy powoda
w ten sposób, że włączył świadczenia w naturze do płacy zasadniczej. Zdaniem Sądu
Rejonowego skoro przy tej zmianie nie powtórzono stwierdzenia, że pozostałe warunki
umowy o pracę pozostają bez zmian, to doszło do przekształcenia treści
dotychczasowych umów o pracę w skali całego zakładu i ich zaakceptowania przez
załogę. Według Sądu Rejonowego powodowi nie należy się w tej sytuacji ekwiwalent za
świadczenia w naturze, które zostały włączone do płacy zasadniczej. Wobec
nieobowiązywania układu zbiorowego nie należą się też odprawa rentowa i nagroda
jubileuszowa, które nie są świadczeniami powszechnie obowiązującymi, a nie
przewidywały ich przepisy płacowe obowiązujące u pozwanego.
Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Szczecinie wyrokiem
z dnia 20 stycznia 1995 r., [...], oddalił rewizję powoda od omówionego wyroku. Sąd
Wojewódzki podzielił poglądy Sądu Rejonowego i dodatkowo stwierdził, że pozwany nie
przewidział w ramach warunków płacowych takich świadczeń jak odprawa rentowa i
nagroda jubileuszowa, a świadczenia w naturze włączył do płacy zasadniczej. Sąd
Wojewódzki podkreślił, że do powoda nie może mieć zastosowania przepis art. 241
8
k.p. w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 29 września 1994 r. o zmianie ustawy kodeks
pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 113, poz. 547) przewidujący, iż w
okresie jednego roku po przejęciu zakładu pracy w trybie art. 23
1
k.p. stosuje się w nim
postanowienia dotychczasowego układu zbiorowego pracy. Przepis ten wszedł bowiem
w życie z dniem 26 listopada 1994 r., czyli już po rozwiązaniu z powodem stosunku
pracy.
Od tego wyroku rewizję nadzwyczajną wniosło Ogólnopolskie Porozumienie
Związków Zawodowych, zarzucając mu rażące naruszenie art. 8, 18, 23
1
oraz 241
8
k.p.
oraz naruszenie interesu Rzeczypospolitej Polskiej. Skarżący wniósł o uchylenie
zaskarżonego wyroku oraz poprzedzającego go wyroku Sądu Rejonowego i przeka-
zanie sprawy do ponownego rozpoznania. Skarżący podniósł przede wszystkim, że
przejmując zakład pracy pozwany stał się stroną "starego" stosunku pracy i ani to prze-
jęcie ani jednostronne oświadczenie pozwanego nie mogło pozbawić powoda słusznie
nabytych indywidualnych praw. Źródłem roszczeń powoda jest przepis art. 23
1
k.p. i bez
znaczenia są - zdaniem skarżącego - wywody dotyczące wejścia w życie przepisu art.
241
8
k.p. w nowym brzmieniu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Słusznie Sąd Wojewódzki stwierdził, że do powoda nie mógł mieć zastosowania
przepis art. 241
8
k.p. w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 29 września 1994 r. o
zmianie ustawy kodeks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 113, poz. 547)
przewidujący, iż w okresie jednego roku po przejęciu zakładu pracy w trybie art. 23
1
k.p.
stosuje się w nim postanowienia dotychczasowego układu zbiorowego pracy. Przepis
ten wszedł bowiem w życie z dniem 26 listopada 1994 r., czyli już po rozwiązaniu z
powodem stosunku pracy.
Również Sądy obu instancji słusznie uznały, że nastąpiło przejęcie zakładu pracy
powoda w rozumieniu art. 23
1
§ 2 k.p. i w związku z tym stał się on pracownikiem
pozwanego (w tym zakresie należy powołać się na utrwalone orzecznictwo, a w
szczególności wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 września 1990 r., I PR 251/90,
OSNCP 1992 z. 5 poz. 78 i uchwałę z dnia 19 stycznia 1993 r., I PZP 70/92, OSNCP
1993 z. 6 poz. 100, OSP 1993 z. 11 poz. 225; por. też uchwałę z dnia 22 lutego 1994 r.,
I PZP 1/94, OSNAPiUS 1994 nr 2 poz. 23, OSNCP 1994 z. 9 poz. 172, OSP 1994 z. 11
poz. 218, wyrok z dnia 17 maja 1995 r., I PRN 9/95, OSNAPiUS 1995 nr 20 poz. 248
czy wyrok z dnia 21 lipca 1994 r., I PRN 48/94, OSNAPiUS 1994 nr 7 poz. 112).
Podkreślić trzeba, że przekształcenie stosunku pracy po stronie podmiotowej z mocy
art. 23
1
§ 2 k.p. następuje automatycznie tzn. niezależnie od tego czy i jakiego rodzaju
decyzja została podjęta co do "przekazania" pracowników (wyrok z dnia 20 maja 1993
r., I PRN 40/93, OSNCP 1994 z. 4 poz. 89, Przegląd Sądowy 1994 nr 5 str. 80; por. też
wyrok z dnia 6 stycznia 1995 r., I PRN 116/94, OSNAPiUS 1995 nr 12 poz. 145).
Ponieważ roszczenia powoda powstały ewentualnie już po przejęciu zakładu
pracy przez nowego pracodawcę, to prawidłowo Sądy uznały, że nie może znaleźć
zastosowania przepis art. 23
1
§ 4 k.p., a także iż roszczeń swoich powód nie może
wywodzić ani z układu zbiorowego pracy ani z zakładowego porozumienia płacowego
obowiązującego u poprzedniego pracodawcy.
W uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 25 marca 1993 r., I PZP 65/92
(OSNCP 1993 z. 10 poz. 168, OSP 1994 z. 4 poz. 66) Sąd Najwyższy wyjaśnił, że
postanowienia układu zbiorowego pracy obowiązującego w przejmowanym zakładzie
pracy nie wiążą pracodawcy przejmującego zakład lub jego część, jeżeli nie jest on
podmiotem reprezentowanym przez stronę tego układu. Taki sam brak związania
zakładowym porozumieniem płacowym u poprzedniego pracodawcy przyjął Sąd Naj-
wyższy w wyroku z dnia 15 czerwca 1993 r., I PRN 63/93 (OSP 1994 z. 5 poz. 95, PiZS
1993 nr 12 str. 79). Jednakże w obu tych orzeczeniach Sąd Najwyższy stwierdził, że
treść stosunku pracy u nowego pracodawcy pozostaje nie zmieniona, a jedynie
pozostałe warunki płacy lub płacy, wynikające poprzednio z układu zbiorowego lub
zakładowego porozumienia płacowego stają się indywidualnymi warunkami umowy o
pracę, których zmiana może nastąpić tylko w formie przewidzianej w prawie pracy. W
cyt. uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 25 marca 1993 r., I PZP 65/92 Sąd
Najwyższy uznał, że nowego pracodawcę wiążą warunki indywidualnych umów o pracę
wynikające z układu zbiorowego pracy obowiązującego w przejmowanym zakładzie
pracy i to bez względu na to, czy umowy o pracę zawierane przez strony odwoływały się
wyraźnie do regulacji układowej, czy też warunki wynikające z takiej regulacji faktycznie
stosowano. Zmiana dotychczasowych warunków indywidualnych umów o pracę na
niekorzyść pracowników będzie mogła nastąpić w drodze porozumienia stron
zmieniającego treść stosunku pracy lub w drodze wypowiedzenia pracownikom przez
zakład pracy warunków pracy lub płacy, przy czym sam fakt przejęcia zakładu pracy lub
jego części z reguły nie będzie mógł być uznany za przesądzający o zasadności takiego
wypowiedzenia, jeżeli nie uzasadniają go inne przyczyny. W cyt. wyroku z dnia 15
czerwca 1993 r., I PRN 63/93, Sąd Najwyższy uznał natomiast, że pracodawcę
przejmującego na zasadzie art. 23
1
§ 2 k.p. inny zakład pracy wiążą warunki
indywidualnych umów o pracę wynikające z zakładowego systemu wynagradzania
obowiązującego w przejmowanym zakładzie. Treść umownego stosunku pracy
kształtowana jest bowiem nie tylko samą umową o pracę, ale wynika także z regulacji
układów zbiorowych pracy, zakładowych systemów wynagradzania oraz z powszechnie
obowiązujących przepisów prawa pracy. Przekształcenie podmiotowe po stronie
pracodawcy w wyniku przejęcia zakładu pracy nie może wprawdzie oznaczać, że nowy
pracodawca jest w dalszym ciągu związany treścią zakładowego systemu
wynagradzania obowiązującego w przejmowanym zakładzie pracy. Oznacza jednak, że
elementy treści stosunku pracy pracowników przejmowanego zakładu wynikające z
obowiązujących w nim postanowień zakładowego systemu wynagradzania, wiążą
nowego pracodawcę, aż do czasu ich ewentualnej zmiany w trybie prawem
przewidzianym (np. porozumienie z pracownikiem czy wypowiedzenie warunków pracy
lub płacy). Elementem treści stosunku pracy są także np. zasady nabywania prawa do
nagrody jubileuszowej i ekspektatywa jej otrzymania w określonym czasie. Związanie to
wynika z samej instytucji wstąpienia nowego pracodawcy w dotychczasowe stosunki
pracy z pracownikami przejmowanego zakładu, a nie z odpowiedzialności za
zobowiązania powstałe przed tym przejęciem. Zasada taka była wielokrotnie wyrażona
w orzecznictwie Sądu Najwyższego. W szczególności w uchwale składu siedmiu
sędziów z dnia 29 października 1992 r., I PZP 52/92 (OSNCP 1993 z. 4 poz.48) Sąd
Najwyższy przyjął, że "zakaz wypowiedzenia lub rozwiązania stosunku pracy bez zgody
zarządu zakładowej organizacji związkowej w okresie roku po wygaśnięciu mandatu
członka zarządu lub komisji rewizyjnej zakładowej organizacji związkowej (art. 32 ust. 1
i 2 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych Dz. U. Nr 55, poz. 234)
obowiązuje w zakładzie pracy powstałym w wyniku połączenia, przejęcia i podziału
zakładu pracy (art. 23
1
k.p.)". Pogląd ten został wyprowadzony z uznania, że nowy
pracodawca związany jest dotychczasową treścią stosunku pracy, do której należą
m.in. elementy szczególnej ochrony stosunku pracy działacza związkowego.
Podzielając taką wykładnię należy stwierdzić, że Sądy obu instancji zbyt wąsko
rozumiały zakres związania nowego pracodawcy indywidualnymi warunkami treści
umowy o pracę wynikającymi z obowiązującego u poprzedniego pracodawcy układu
zbiorowego pracy i zakładowego porozumienia płacowego. Prawidłowe rozumienie tego
związania oznacza, że dotychczasowa treść stosunku pracy nie ulega zmianie także w
takich kwestiach jak zasady nabywania prawa do nagrody jubileuszowej czy odprawy
rentowej. Zachodzi jedynie taka zmiana, że poprzednio wynikały one z postanowień
układu zbiorowego lub z zakładowego porozumienia płacowego, a po przejęciu stają się
treścią umowy o pracę. Oznacza to, że mogą być one zmienione, ale tylko w formie
przewidzianej prawem pracy (por. np. wyrok z dnia 7 czerwca 1994 r., I PRN 29/94,
OSNAPiUS 1994 nr 12 poz. 189).
Pozwany dokonał jednostronną czynnością zmiany treści stosunku pracy po-
woda przez włączenie świadczeń w naturze do płacy zasadniczej. Była to zmiana wa-
runków płacy na niekorzyść pracownika. Wymagała więc jego zgody lub dokonania
wypowiedzenia zmieniającego. Powód jednak nie kwestionował tej czynności, a nas-
tępnie przyjmował wynagrodzenie na nowych zasadach. Doszło więc w wyniku tej czyn-
ności do przekształcenia treści stosunku pracy. Dokonało się to tylko jednak w tych
granicach, które wynikają z dokonanej zmiany warunków płacy. Doszło więc jedynie do
zastąpienia świadczeń w naturze przez odpowiednią podwyżkę płacy zasadniczej.
Roszczenie powoda o ekwiwalent za świadczenia w naturze nie jest w tej sytuacji
zasadne, a rewizja nadzwyczajna w tym zakresie podlega oddaleniu na podstawie art.
421 § 1 k.p.c.
Przekształcenie treści stosunku pracy nie objęło jednak żadnych dalszych jego
elementów, nie wynikających z dokonanej zmiany w zasadach wypłaty wynagrodzenia.
W szczególności zmiana treści stosunku pracy nie objęła zasad nabywania prawa do
nagród jubileuszowych czy nabywania prawa do odprawy rentowej. W tym zakresie nie
ma znaczenia fakt, że przy dokonaniu omawianej czynności pozwany nie zaznaczył, że
pozostałe warunki pracy i płacy nie ulegają zmianie. Klauzula taka nie ma znaczenia
prawnego, gdyż jest oczywiste, że zmianie podlegają tylko te warunki pracy i płacy,
których modyfikacji dokonano. Pozostałe, nie zmienione warunki oczywiście pozostają
w dotychczasowej treści. Bezzasadne są twierdzenia, jakoby w zakładzie pozwanego
nie były przewidziane nagrody jubileuszowe, czy odprawy rentowe. Owszem, nie było
żadnych aktów zbiorowego, wewnątrzzakładowego prawa pracy, które przewidywałyby
takie świadczenia. Wynikały one jednak z indywidualnych umów o pracę, na zasadach
wyżej opisanego związania nowego pracodawcy dotychczasową treścią stosunków
pracy przejmowanych pracowników.
W zakresie zatem prawa do nagrody jubileuszowej i odprawy rentowej Sądy obu
instancji naruszyły rażąco przepis art. 23
1
§ 2 k.p. uznając, że nowy pracodawca nie był
względem powoda związany zasadami nabycia przez niego prawa do nagrody
jubileuszowej czy odprawy rentowej. W ten sposób doszło do pozbawienia powoda
świadczeń, które mogą mu przysługiwać, a które są szczególnie chronione w systemie
prawnym. Oznacza to więc także uznanie, że doszło do naruszenia interesu Rze-
czypospolitej Polskiej, co pozwala na uwzględnienie rewizji nadzwyczajnej na podstawie
art. 422 § 2 k.p.c., mimo przekroczenia terminu z art. 421 § 2 k.p.c.
Uwzględnienie rewizji nadzwyczajnej prowadzi do uchylenia wyroków Sądów obu
instancji i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, gdyż koniecznym jest
poczynienie ustaleń i ocena spełnienia przez powoda przesłanek do nabycia prawa do
nagrody jubileuszowej i odprawy rentowej, a także wyjaśnienie okoliczności wpływają-
cych na wysokość tych ewentualnie należnych świadczeń.
Wobec powyższego Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
========================================