Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 7 marca 2001 r.
I PKN 276/00
Szczególna ochrona działacza związkowego przed rozwiązaniem stosun-
ku pracy (art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych,
jednolity tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 79, poz. 854 ze zm.) dotyczy zarówno jego
rozwiązania za wypowiedzeniem, jak i bez wypowiedzenia, z jakichkolwiek
przyczyn - także zawinionych przez pracownika.
Przewodniczący SSN Teresa Flemming-Kulesza , Sędziowie SN: Katarzyna
Gonera (sprawozdawca), Józef Iwulski.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 7 marca 2001 r. sprawy z powództwa
Stefana L. przeciwko PKP Zakładowi Taboru w B. o uznanie za bezskuteczne wypo-
wiedzenia umowy o pracę, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego-
Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Koszalinie z dnia 9 lutego 2000 r. [...]
u c h y l i ł zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu-Są-
dowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Koszalinie do ponownego rozpoznania i
rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Białogardzie wyrokiem z 12 października 1999 r.
oddalił powództwo Stefana L. przeciwko Przedsiębiorstwu Państwowemu Polskie
Koleje Państwowe - Zakładowi Taboru w B. o przywrócenie do pracy.
Sąd Rejonowy ustalił, że powód był zatrudniony w Przedsiębiorstwie PKP od
1974 r. na podstawie umowy o pracę, ostatnio na stanowisku starszego maszynisty
pojazdu trakcyjnego elektrycznego w Zakładzie Taboru w B. W dniu 17 lutego 1999 r.
zgłosił się do pracy o godz. 315
. Dyspozytor Władysław S. poddał powoda badaniu na
zawartość alkoholu we krwi. Alkotest wykazał 0,8 promille alkoholu. Ponieważ zgod-
nie z obowiązującymi u strony pozwanej przepisami wewnętrznymi zarzut nietrzeź-
wości można postawić pracownikowi w obecności co najmniej dwóch świadków, dys-
2
pozytor zadzwonił po dwóch innych pracowników, aby stawili się w jego pomieszcze-
niu. W ich obecności chciał poddać powoda ponownemu badaniu na zawartość alko-
holu. Nie czekając na przybycie świadków, powód opuścił zakład pracy. Wychodzą-
cego z terenu stacji powoda widział inny pracownik Kazimierz W. W dniach 17 i 18
lutego 1999 r. oraz od 10 marca do 16 marca 1999 r. powód był nieobecny w pracy z
powodu choroby. Powód był członkiem Zarządu Koła Związku Zawodowego Maszy-
nistów Kolejowych w Zakładzie Taboru w B. W dniu 5 marca 1999 r. zastępca dy-
rektora Zakładu Taboru w Białogardzie Marianna G. zawiadomiła zakładową organi-
zację związkową, której członkiem był powód, że zamierza rozwiązać z nim umowę o
pracę bez wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia obowiązków pracowni-
czych, polegającego na tym, że 17 lutego 1999 r. stawił się do pracy - służby obsługi
pociągu [...] - w stanie po spożyciu alkoholu. Przewodniczący Zarządu Związku Za-
wodowego Maszynistów Kolejowych w Zakładzie Taboru w B. Ryszard N. po kon-
sultacji telefonicznej z dwoma innymi członkami Zarządu w piśmie z 10 marca 1999
r. odpowiedział dyrektorowi, że wina powoda nie została wykazana, a zatem sprawę
należy ponownie rozpatrzyć i nie wyciągać konsekwencji służbowych. W piśmie z
dnia 16 marca 1999 r. zastępca dyrektora Marianna G. złożyła oświadczenie o roz-
wiązaniu z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 52 § 1 pkt 1
KP. Pismo to zostało wysłane listem poleconym pod adres domowy powoda, lecz nie
zostało mu doręczone, wobec czego 24 marca 1999 r. pracodawca „anulował” swoją
wcześniejszą decyzję o rozwiązaniu umowy o pracę z powodem bez wypowiedzenia.
W dniu 24 marca 1999 r. pracodawca zawiadomił Zarząd Związku Zawodowego Ma-
szynistów Kolejowych w Zakładzie Taboru w B. o zamiarze wypowiedzenia powodo-
wi umowy o pracę z powodu ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych - po-
legającego na przyjściu do pracy po spożyciu alkoholu. W piśmie z 29 marca 1999 r.,
które wpłynęło do pozwanego 30 marca 1999 r., przewodniczący Zarządu Związku
poinformował dyrektora, że Zarząd nie wyraża zgody na rozwiązanie z powodem
umowy o pracę i podtrzymuje swoją opinię z 10 marca 1999 r. Mimo braku zgody
zakładowej organizacji związkowej, pozwany wypowiedział powodowi w dniu 29
marca 1999 r. umowę o pracę za uprzednim trzymiesięcznym wypowiedzeniem ze
skutkiem na 30 czerwca 1999 r., wskazując jako przyczynę wypowiedzenia narusze-
nie obowiązków pracowniczych polegające na zgłoszeniu się do pracy 17 lutego
1999 r. w stanie po spożyciu alkoholu. Powód otrzymał pismo wypowiadające
umowę 31 marca 1999 r. Oceniając przedstawione ustalenia faktyczne, Sąd Rejo-
3
nowy doszedł do wniosku, że wypowiedzenie powodowi umowy o pracę było uza-
sadnione, a przyczyna wypowiedzenia rzeczywista i znajdująca potwierdzenie w
materiale dowodowym. Uznał w związku z tym, że pracodawca nie naruszył art. 45 §
1 KP. Ponadto Sąd ocenił, że pracodawca nie naruszył art. 32 ust. 1 ustawy z dnia
23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz.U. Nr 55, poz. 234 ze zm.). Powód był
członkiem Zarządu Koła Związku Zawodowego Maszynistów Kolejowych w Zakładzie
Taboru w B. Stosownie do treści § 26 ust. 3 statutu Związku Zawodowego Ma-
szynistów Kolejowych w Polsce, Koła Związku wchodzą w skład zakładowej organi-
zacji związkowej. Wobec tego powodowi, jako działaczowi związkowemu, przysługi-
wała ochrona przed rozwiązaniem umowy o pracę wynikająca z art. 32 ustawy o
związkach zawodowych. Przepis § 28 ust. 2 pkt 4 statutu Związku Zawodowego Ma-
szynistów Kolejowych w Polsce stanowi, że Zakładowa Rada Związku współuczest-
niczy w decyzjach dotyczących zwalniania pracowników i powinna wyrazić zgodę na
zwolnienie powoda. Tymczasem z materiału dowodowego zebranego w sprawie wy-
nika, że to Prezydium Związku nie wyraziło zgody na rozwiązanie umowy o pracę z
powodem, chociaż § 29 statutu nie daje podstaw do tego, aby Prezydium mogło po-
dejmować decyzje w sprawach zwolnień pracowników, skoro należało to do kompe-
tencji Zakładowej Rady Związku. W ocenie Sądu Rejonowego stanowisko uprawnio-
nego przez statut Związku organu (Rady) powinno być wyrażone w postaci uchwały
podjętej przez wszystkich członków tego organu ujętej w protokole jego posiedzenia.
Pozwany pracodawca nie naruszył art. 32 ust. 1 ustawy o związkach zawodowych,
ponieważ brak zgody na rozwiązanie umowy o pracę z powodem nie pochodził od
organu uprawnionego przez statut Związku do wyrażenia opinii w tej kwestii.
Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Koszalinie wyrokiem
z 9 lutego 2000 r. oddalił apelację powoda. W apelacji powód zarzucił przekroczenie
przez Sąd Rejonowy granic swobodnej oceny dowodów i w jej wyniku przypisanie
mu, że stawił się do pracy w dniu 17 lutego 1999 r. w stanie po spożyciu alkoholu, a
ponadto naruszenie art. 32 ust. 1 ustawy o związkach zawodowych przez uznanie za
dopuszczalne wypowiedzenia powodowi jako członkowi zakładowej organizacji
związkowej umowy o pracę bez zgody tej organizacji.
Uzasadniając swoje stanowisko Sąd Okręgowy na wstępie postawił tezę, że
ocena materiału dowodowego, w szczególności zeznań świadków i stron, należy do
sądu pierwszej instancji i nie podlega w zasadzie kontroli instancyjnej, jeżeli jest
zgodna z okolicznościami sprawy i nie wykazuje błędu logicznego w rozumowaniu.
4
Takich uchybień - w ocenie Sądu Okręgowego - Sąd Rejonowy nie popełnił. Osta-
tecznie Sąd drugiej instancji podzielił ocenę materiału dowodowego dokonaną przez
Sąd Rejonowy, podzielając jego argumenty przytoczone na uzasadnienie oceny po-
szczególnych zeznań, ich wzajemnych zależności i sprzeczności między nimi. Sąd
Okręgowy nie podzielił poglądu powoda co do tego, że wypowiadając mu umowę o
pracę pracodawca naruszył art. 32 ust. 1 ustawy o związkach zawodowych. W oce-
nie tego Sądu wskazany przepis uzależnia co prawda skuteczność rozwiązania sto-
sunku pracy z pracownikiem korzystającym z ochrony w nim przewidzianej od zgody
właściwego organu związkowego, dotyczy to jednak pracowników innych niż tych,
którzy dopuścili się rażącego naruszenia obowiązków pracowniczych w rozumieniu
art. 52 § 1 pkt 1 KP, uzasadniającego rozwiązanie z pracownikiem umowy o pracę
bez wypowiedzenia. Zachowanie powoda, leżące u podstaw wypowiedzenia mu
umowy o pracę, należało ocenić jako rażące naruszenie obowiązków pracowniczych,
które uzasadniało nawet rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia. Jeżeli pra-
codawca zastosował łagodniejszą formę rozwiązania umowy o pracę, to pracownik
nie może z tego tytułu wywodzić korzystniejszych dla siebie skutków prawnych.
Wyrok Sądu Okręgowego zaskarżył kasacją powód. Jako podstawy kasacji
wskazał: 1) naruszenie prawa materialnego, a to art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 23 maja
1991 r. o związkach zawodowych (Dz.U. Nr 55, poz. 234 ze zm.), przez jego błędną
wykładnię polegającą na przyjęciu, że możliwe jest rozwiązanie z członkiem zarządu
zakładowej organizacji związkowej umowy o pracę bez zgody zarządu, podczas gdy
wykładnia gramatyczna, funkcjonalna i systemowa owego przepisu nie daje ku temu
podstaw, 2) naruszenie przepisów postępowania mające decydujący wpływ na wynik
sprawy, a mianowicie art. 233 KPC „poprzez dokonanie in fine dowolnej nie zaś swo-
bodnej oceny dowodów”. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w cało-
ści i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja jest uzasadniona ze względu na to, że zaskarżony nią wyrok narusza
art. 32 ust. 1 ustawy o związkach zawodowych przez błędną wykładnię tego przepi-
su. Zgodnie z jego treścią, pracodawca nie może bez zgody zarządu zakładowej or-
ganizacji związkowej wypowiedzieć ani rozwiązać stosunku pracy z pracownikiem
będącym członkiem zarządu lub komisji rewizyjnej zakładowej organizacji związko-
5
wej w czasie trwania mandatu oraz w okresie roku po jego wygaśnięciu. Wbrew sta-
nowisku Sądu Okręgowego przepis ten nie wyłącza spod ochrony nim przewidzianej
pracownika, będącego członkiem zarządu lub komisji rewizyjnej zakładowej organi-
zacji związkowej, który dopuścił się rażącego naruszenia podstawowych obowiązków
pracowniczych uzasadniającego rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia w
trybie art. 52 § 1 pkt 1 KP. Również rozwiązanie umowy o pracę w tym trybie
wymaga uzyskania przez pracodawcę zgody zarządu zakładowej organizacji związ-
kowej. Zakres przedmiotowy ochrony działacza związkowego przed rozwiązaniem z
nim stosunku pracy przez pracodawcę został określony w omawianym przepisie
szeroko. Od pracodawcy wymaga się uzyskania uprzedniej zgody zarządu zakłado-
wej organizacji związkowej zarówno wtedy, gdy w stosunku do chronionego działa-
cza związkowego ma zamiar wypowiedzieć umowę o pracę (rozwiązać stosunek
pracy za wypowiedzeniem), jak i wówczas gdy zamierza rozwiązać z nim umowę o
pracę (stosunek pracy) bez wypowiedzenia z jakichkolwiek przyczyn, co obejmuje
różne sytuacje - zarówno zawinione, jak i nie zawinione przez pracownika. Przepis
art. 32 ust. 1 ustawy o związkach zawodowych dotyczy zatem wszystkich sytuacji, w
których pracodawca zamierza rozwiązać stosunek pracy z pracownikiem będącym
działaczem związkowym. Ani przepisy Kodeksu pracy, ani przepisy ustawy o związ-
kach zawodowych nie przewidują wyłączenia lub ograniczenia ochrony wynikającej z
art. 32 ust.1 ustawy o związkach zawodowych w odniesieniu do pracowników, wobec
których ze względu na rażące naruszenie przez nich podstawowych obowiązków
pracowniczych pracodawca zamierza rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia.
Jeżeli pracodawca nie uzyskuje wymaganej przez prawo zgody na rozwiązanie
stosunku pracy z pracownikiem będącym działaczem związkowym, to pracownikowi
przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy nawet wówczas, gdy dopuścił się
ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Taki jest bowiem
sens szczególnej ochrony przed rozwiązaniem stosunku pracy, wynikającej z art. 32
ust. ustawy o związkach zawodowych (por. wyrok SN z 15 października 1999 r., I
PKN 306/99, Prawo Pracy 2000/8/31, OSNAPiUS 2001 nr 5, poz. 146). Ochrona
przewidziana w art. 32 ustawy o związkach zawodowych obejmuje także zawinione
zachowania pracownika określone w art. 52 § 1 KP (por. wyrok SN z 16 czerwca
1999 r., I PKN 124/99, OSNAPiUS 2000 nr 17, poz. 650).
Już tylko przedstawione wyżej argumenty przesądzają o wadliwej wykładni art.
32 ust. 1 dokonanej przez Sąd Okręgowy. Ponadto Sąd ten utożsamił rozwiązanie
6
umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika (w trybie art. 52 § 1 pkt 1 KP)
z wypowiedzeniem umowy o pracę z przyczyny zawinionej przez pracownika. Tym-
czasem nie bez znaczenia jest w rozpoznawanej sprawie okoliczność, że do rozwią-
zania łączącego strony stosunku pracy doszło w wyniku wypowiedzenia powodowi
umowy o pracę dokonanego przez pracodawcę oraz że Sąd Rejonowy zajmował się
zasadnością i zgodnością z prawem owego wypowiedzenia, co wyraźnie wynika z
uzasadnienia wydanego przezeń wyroku.
Z ustaleń faktycznych i oceny materialnoprawnej Sądów obu instancji wynika,
że powód podlegał jako działacz związkowy ochronie przewidzianej w art. 32 ust. 1
ustawy o związkach zawodowych. Prawidłowość owego ustalenia nie podlegała we-
ryfikacji w postępowaniu kasacyjnym, ponieważ nie została w kasacji zakwestiono-
wana (ustalenie to jest korzystne dla powoda, a to on wniósł kasację). Oznacza to,
że na wypowiedzenie powodowi umowy o pracę pozwany pracodawca powinien uzy-
skać zgodę odpowiedniego organu związkowego - zarządu zakładowej organizacji
związkowej. Obowiązek „uzyskania zgody“ na wypowiedzenie umowy o pracę
działaczowi związkowemu jest dalej idący niż powinność "konsultacji" zamiaru
wypowiedzenia z zarządem zakładowej organizacji związkowej przewidzianej w art.
38 KP (por. wyrok SN z 5 maja 1995 r., I PKN 678/98, OSNAPiUS 2000 nr 13, poz.
512). O tym, jaki konkretnie organ związkowy powinien ową zgodę wyrazić w odnie-
sieniu do powoda, stanowią odpowiednie przepisy statutu Związku Zawodowego Ma-
szynistów Kolejowych w Polsce, którego powód był członkiem. Z ustaleń Sądów obu
instancji wynika, że zgoda taka nie została wyrażona (takiego ustalenia dokonał Sąd
Rejonowy, a Sąd Okręgowy je zaakceptował). Rodzi to określone konsekwencje w
odniesieniu do oceny zgodności z prawem wypowiedzenia powodowi umowy o
pracę. Nawet wówczas, gdy wypowiedzenie to było uzasadnione (istniała rzeczywi-
sta przyczyna uzasadniająca rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem), na-
ruszenie przez pracodawcę przepisów o wypowiadaniu umów o pracę - w tym przy-
padku naruszenie przepisu art. 32 ust. 1 ustawy o związkach zawodowych - sprawia,
że pracownikowi będącemu działaczem związkowym podlegającym szczególnej
ochronie przed rozwiązaniem stosunku pracy przysługuje na podstawie art. 45 § 1
KP roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach lub o odszkodo-
wanie.
W końcowym fragmencie uzasadnienia Sąd Okręgowy zwrócił uwagę na to,
że powód nie może z zaistniałej sytuacji wywodzić dla siebie korzystnych skutków
7
prawnych, skoro jego zachowanie leżące u podstaw wypowiedzenia mu umowy o
pracę można ocenić jako rażące naruszenie obowiązków pracowniczych. Przytoczo-
ny pogląd może oznaczać, choć nie jest to jednoznaczne ze względu na lakonicz-
ność wypowiedzi, że Sąd Okręgowy rozważał zasadność roszczeń powoda w kon-
tekście klauzuli generalnej nadużycia prawa podmiotowego (art. 8 KP) i uznał odda-
lenie powództwa przez Sąd Rejonowy za prawidłowe rozstrzygnięcie również z tej
przyczyny, że roszczenie powoda o przywrócenie do pracy nie powinno być
uwzględnione ze względu na jego sprzeczność z zasadami współżycia społecznego
lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa. Pozbawienie funkcyjnych
działaczy związkowych wzmożonej ochrony trwałości stosunku pracy wymaga jednak
precyzyjnego i przekonującego uzasadnienia nadużycia prawa do tej ochrony (por.
wyrok SN z 16 czerwca 1999 r., I PKN 127/99, OSNAPiUS 2000 nr 17, poz. 652),
czego uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie zawiera. Zarzut naruszenia art. 8 KP
(sprzeczności żądania przywrócenia do pracy ze społeczno-gospodarczym
przeznaczeniem prawa) nie może również ograniczać się do twierdzenia, że działacz
związkowy dopuścił się czynu wskazanego w art. 52 § 1 pkt 1 KP (por. wyrok SN z
16 czerwca 1999 r., I PKN 124/99, OSNAPiUS 2000 nr 17, poz. 650). Jeżeli
pracodawca wypowiedział umowę o pracę pracownikowi szczególnie chronionemu
ze względu na pełnione funkcje związkowe z naruszeniem przepisów o
rozwiązywaniu umów o pracę, to rodzaj czynu pracownika decyduje o tym, czy
można uznać jego roszczenie o przywrócenie do pracy za sprzeczne ze społeczno-
gospodarczym przeznaczeniem prawa. Jeżeli zachowanie pracownika może być
ocenione jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych,
wówczas żądanie przywrócenia do pracy może stanowić nadużycie prawa (por.
wyrok SN z 26 czerwca 1998 r, I PKN 215/98, OSNAPiUS 1999 nr 14, poz. 461), co
jednak wymaga precyzyjnego uzasadnienia stanowiska sądu w tej kwestii.
Orzecznictwo Sądu Najwyższego dopuszcza w sytuacjach, gdy wypowiedze-
nie pracownikowi będącemu działaczem związkowym umowy o pracę (lub rozwiąza-
nie z nim umowy o pracę bez wypowiedzenia) było uzasadnione (ze względu na
szczególną naganność zachowania pracownika), lecz naruszało przepisy o szcze-
gólnej ochronie działaczy związkowych przed rozwiązaniem stosunku pracy (w
związku z nieuzyskaniem zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej), zasą-
dzenie odszkodowania w miejsce żądanego przez pracownika przywrócenia do
pracy (por. wyroki Sądu Najwyższego z 26 marca 1998 r., I PKN 571/97, OSNAPiUS
8
1999, nr 5, poz. 168, z 16 stycznia 1998 r., I PKN 475/97, OSNAPiUS 1998 nr 23,
poz. 683, z 2 kwietnia 1998 r., I PKN 13/98, OSNAPiUS 1999 nr 6, poz. 209, z 1
grudnia 1998, I PKN 469/98, OSNAPiUS 2000 nr 2, poz. 51).
Na podstawie art. 4771
§ 2 KPC sąd może uwzględnić roszczenie o
odszkodowanie zamiast roszczenia o przywrócenie do pracy zgłoszonego przez
pracownika objętego ochroną przed rozwiązaniem stosunku pracy na podstawie art.
32 ustawy o związkach zawodowych, jeżeli to wybrane roszczenie jest
nieuzasadnione ze względu na sprzeczność ze społeczno-gospodarczym
przeznaczeniem prawa (art. 8 KP) (por. wyrok SN z 27 lutego 1997 r., I PKN 23/97,
OSNAPiUS 1997 nr 21, poz. 419, z 3 listopada 1997, I PKN 440/97, OSNAPiUS
1998 nr 16, poz. 478, z 23 stycznia 1998, I PKN 490/97, OSNAPiUS 1999 nr 1, poz.
9).
Zasadność zarzutu naruszenia art. 32 ust. 1 ustawy o związkach zawodowych
usprawiedliwiała uwzględnienie kasacji na podstawie art. 39313
§ 1 KPC.
Nie jest natomiast uzasadniony zarzut naruszenia art. 233 KP (skarżącemu
prawdopodobnie chodzi o § 1 tegoż artykułu). Uzasadnienie tego zarzutu sprowadza
się do przedstawienia przez powoda jego własnej oceny zeznań dwóch świadków:
Władysława S. (dyspozytora, który przeprowadzał badanie powoda na zawartość
alkoholu we krwi) oraz Kazimierza W. (pracownika, który widział powoda w nocy 17
lutego 1999 r. opuszczającego teren zakładu pracy). Ocena tych dowodów przed-
stawiona w kasacji jest odmienna od tej, której dokonał Sąd Rejonowy i którą za-
aprobował Sąd Okręgowy, co nie oznacza jeszcze, że ocena Sądów obu instancji
była dowolna i sprzeczna z treścią pozostałego materiału dowodowego. Nie ma w
ocenie materiału dowodowego logicznych błędów ani tez sprzecznych z doświadcze-
niem życiowym. Materiał ten został oceniony całościowo i wszechstronnie, z
uwzględnieniem treści zeznań wszystkich przesłuchanych w sprawie świadków, a nie
tylko tych (dwóch), które zostały wymienione w kasacji. Uzasadnienie zarzutu naru-
szenia art. 233 § 1 KPC nie może się sprowadzać do przedstawienia przez skarżą-
cego własnej wersji wydarzeń - jak to czyni kasacja - lecz powinno polegać na przy-
kład na wykazaniu naruszenia reguł prowadzenia postępowania dowodowego, albo
popełnienia przy ocenie materiału dowodowego istotnych błędów logicznych lub po-
minięcia konkretnych dowodów, bądź też na wykazaniu, że ocena ta jest niespójna i
sprzeczna z zasadami doświadczenia życiowego. Tego rodzaju argumentów uza-
9
sadnienie kasacji jednak nie zawiera, co przesądziło o potraktowaniu omawianego
zarzutu jako nieuzasadnionego.
Biorąc powyższe pod rozwagę, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na pod-
stawie art. 39313
§ 1 KPC.
========================================