III CZ 17/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-04-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CZ 17/07
POSTANOWIENIE
Dnia 22 marca 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marek Sychowicz (przewodniczący)
SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca)
SSN Zbigniew Strus
w sprawie ze skargi B. K. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia wydanego w sprawie z powództwa B. K.
przeciwko Bankowi Spółdzielczemu w S.
o uzgodnienie treści księgi wieczystej,
po rozpoznaniu w Izbie Cywilnej na posiedzeniu niejawnym
w dniu 22 marca 2007 r.,
zażalenia skarżącej na postanowienie Sądu Okręgowego w K.
z dnia 22 stycznia 2007 r.,
odrzuca zażalenie.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 22 stycznia 2007 r. Sąd Okręgowy w K. odrzucił
zażalenie powódki B. K. na postanowienie tego Sądu z dnia 24 października 2006
r. odrzucające jej skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku z dnia 13 października 2004 r., którym tenże Sąd oddalił jej powództwo o
uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym. Zażalenie to
podlegało - zdaniem Sądu - odrzuceniu, gdyż nie zostało prawidłowo opłacone.
Skarżąca, która była w sprawie zastępowana przez profesjonalnego pełnomocnika
w osobie adwokata, zamiast bowiem uiścić opłatę stosunkową w wymaganej
wysokości już przy wnoszeniu swego środka odwoławczego, uczyniła to dopiero po
wezwaniu jej przez przewodniczącego do wskazania wartości przedmiotu
zaskarżenia.
W zażaleniu na pierwsze z wymienionych postanowień skierowanym do
Sądu Apelacyjnego powódka, nie kwestionując ustaleń Sądu Okręgowego co do
braku uiszczenia opłaty od zażalenia w momencie jego wniesienia oraz
późniejszego uiszczenia tej opłaty, wyraziła wątpliwość, czy istotnie środek ten
podlegał jakiejkolwiek opłacie sądowej, skoro dotyczył rozpoznania wcześniejszego
wniosku o zwolnienie od kosztów. W konkluzji skarżąca wniosła o uchylenie
zaskarżonego przez nią postanowienia i rozpoznanie wskazanego wniosku.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie powódki jest niedopuszczalne.
Zgodnie z art. 42412
k.p.c. w wypadkach nieuregulowanych przepisami
zawartymi w kodeksie postępowania cywilnego w dziale poświęconym skardze
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia do
postępowania wszczętego tą skargą należy stosować odpowiednio przepisy
o skardze kasacyjnej. Pojęciem ostatnio wymienionych przepisów obejmować
należy zarówno przepisy odnoszące się do ściśle rozumianego postępowania
kasacyjnego, jak i postępowania zażaleniowego w sprawach związanych
z wnoszeniem skargi kasacyjnej. W konsekwencji w postępowaniu wszczętym
skargą o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia znajduje
również odpowiednie zastosowanie przepis art. 3941
§ 2 k.p.c.
3
Mając to na uwadze, należy więc przyjąć, że zgodnie z wymienionym
przepisem w postępowaniu, które może być skutecznie zainicjowane tą skargą, na
postanowienia sądu mające charakter kończących postępowanie w sprawie
zażalenie przysługuje stronom do Sądu Najwyższego. Do kategorii takich właśnie
orzeczeń zaliczyć trzeba zaskarżone przez powódkę zażaleniem postanowienie
Sądu Okręgowego w K. z dnia 22 stycznia 2007 r. Skarżąca pomimo tego jednak,
wbrew dyspozycji art. 3941
§ 1 i 2 k.p.c., adresatem swego środka odwoławczego
uczyniła Sąd Apelacyjny (bliżej przez nią nie określony). Chociaż więc środek ten
został prawidłowo wniesiony za pośrednictwem Sądu Okręgowego w K., który
wydał zaskarżone orzeczenie (art. 369 § 1 k.p.c. w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c. i art.
39821
k.p.c.), to skierowanie go do niewłaściwego sądu spowodowało, że stał się on
środkiem niedopuszczalnym (por. np. nie publ. postanowienia SN z dnia 7 listopada
2006 r., I CZ 79/06 oraz z dnia 12 lutego 2003 r., I CZ 197/02). Skoro bowiem
rozpoznanie zażalenia powódki należy wyłącznie do Sądu Najwyższego, to mogło
być ono skierowane jedynie do tego Sądu.
Na stronie skarżącej spoczywa obowiązek prawidłowego oznaczenia sądu,
do którego kieruje ona swój środek odwoławczy (art. 126 § 1 pkt 1 k.p.c.) i który to
sąd właściwy jest do jego rozpoznania (por. postanowienie SN z dnia
1 października 1997 r., I CKN 255/97, Prok. i Pr. 1998 r., nr 4, poz. 41). Ponieważ
żaląca w toczącym się obecnie postępowaniu była, tak jak tego wymaga art. 871
§ 1
k.p.c., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, błędne skierowanie
zażalenia do Sądu Apelacyjnego zamiast do Sądu Najwyższego nie mogło być
kwalifikowane w kategoriach oczywistej niedokładności bądź niezachowania
warunków formalnych pisma procesowego. Wykluczona więc była możliwość
zastosowania art. 130 § 1 k.p.c. i wezwania pełnomocnika skarżącej do
naprawienia popełnionego przez niego błędu przez wskazanie sądu właściwego do
rozpoznania zażalenia (por. postanowienie SN z dnia 24 lipca 2006 r., IV CNP
57/06, nie publ. oraz postanowienie SN z dnia 30 maja 2006 r., I CZ 25/06, nie
publ).
Z przytoczonych względów zażalenie powódki podlegało odrzuceniu na
podstawie art. 373 k.p.c. w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c. i art. 39821
k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 22 marca 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marek Sychowicz (przewodniczący)
SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca)
SSN Zbigniew Strus
w sprawie ze skargi B. K. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia wydanego w sprawie z powództwa B. K.
przeciwko Bankowi Spółdzielczemu w S.
o uzgodnienie treści księgi wieczystej,
po rozpoznaniu w Izbie Cywilnej na posiedzeniu niejawnym
w dniu 22 marca 2007 r.,
zażalenia skarżącej na postanowienie Sądu Okręgowego w K.
z dnia 22 stycznia 2007 r.,
odrzuca zażalenie.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 22 stycznia 2007 r. Sąd Okręgowy w K. odrzucił
zażalenie powódki B. K. na postanowienie tego Sądu z dnia 24 października 2006
r. odrzucające jej skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku z dnia 13 października 2004 r., którym tenże Sąd oddalił jej powództwo o
uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym. Zażalenie to
podlegało - zdaniem Sądu - odrzuceniu, gdyż nie zostało prawidłowo opłacone.
Skarżąca, która była w sprawie zastępowana przez profesjonalnego pełnomocnika
w osobie adwokata, zamiast bowiem uiścić opłatę stosunkową w wymaganej
wysokości już przy wnoszeniu swego środka odwoławczego, uczyniła to dopiero po
wezwaniu jej przez przewodniczącego do wskazania wartości przedmiotu
zaskarżenia.
W zażaleniu na pierwsze z wymienionych postanowień skierowanym do
Sądu Apelacyjnego powódka, nie kwestionując ustaleń Sądu Okręgowego co do
braku uiszczenia opłaty od zażalenia w momencie jego wniesienia oraz
późniejszego uiszczenia tej opłaty, wyraziła wątpliwość, czy istotnie środek ten
podlegał jakiejkolwiek opłacie sądowej, skoro dotyczył rozpoznania wcześniejszego
wniosku o zwolnienie od kosztów. W konkluzji skarżąca wniosła o uchylenie
zaskarżonego przez nią postanowienia i rozpoznanie wskazanego wniosku.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie powódki jest niedopuszczalne.
Zgodnie z art. 42412
k.p.c. w wypadkach nieuregulowanych przepisami
zawartymi w kodeksie postępowania cywilnego w dziale poświęconym skardze
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia do
postępowania wszczętego tą skargą należy stosować odpowiednio przepisy
o skardze kasacyjnej. Pojęciem ostatnio wymienionych przepisów obejmować
należy zarówno przepisy odnoszące się do ściśle rozumianego postępowania
kasacyjnego, jak i postępowania zażaleniowego w sprawach związanych
z wnoszeniem skargi kasacyjnej. W konsekwencji w postępowaniu wszczętym
skargą o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia znajduje
również odpowiednie zastosowanie przepis art. 3941
§ 2 k.p.c.
3
Mając to na uwadze, należy więc przyjąć, że zgodnie z wymienionym
przepisem w postępowaniu, które może być skutecznie zainicjowane tą skargą, na
postanowienia sądu mające charakter kończących postępowanie w sprawie
zażalenie przysługuje stronom do Sądu Najwyższego. Do kategorii takich właśnie
orzeczeń zaliczyć trzeba zaskarżone przez powódkę zażaleniem postanowienie
Sądu Okręgowego w K. z dnia 22 stycznia 2007 r. Skarżąca pomimo tego jednak,
wbrew dyspozycji art. 3941
§ 1 i 2 k.p.c., adresatem swego środka odwoławczego
uczyniła Sąd Apelacyjny (bliżej przez nią nie określony). Chociaż więc środek ten
został prawidłowo wniesiony za pośrednictwem Sądu Okręgowego w K., który
wydał zaskarżone orzeczenie (art. 369 § 1 k.p.c. w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c. i art.
39821
k.p.c.), to skierowanie go do niewłaściwego sądu spowodowało, że stał się on
środkiem niedopuszczalnym (por. np. nie publ. postanowienia SN z dnia 7 listopada
2006 r., I CZ 79/06 oraz z dnia 12 lutego 2003 r., I CZ 197/02). Skoro bowiem
rozpoznanie zażalenia powódki należy wyłącznie do Sądu Najwyższego, to mogło
być ono skierowane jedynie do tego Sądu.
Na stronie skarżącej spoczywa obowiązek prawidłowego oznaczenia sądu,
do którego kieruje ona swój środek odwoławczy (art. 126 § 1 pkt 1 k.p.c.) i który to
sąd właściwy jest do jego rozpoznania (por. postanowienie SN z dnia
1 października 1997 r., I CKN 255/97, Prok. i Pr. 1998 r., nr 4, poz. 41). Ponieważ
żaląca w toczącym się obecnie postępowaniu była, tak jak tego wymaga art. 871
§ 1
k.p.c., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, błędne skierowanie
zażalenia do Sądu Apelacyjnego zamiast do Sądu Najwyższego nie mogło być
kwalifikowane w kategoriach oczywistej niedokładności bądź niezachowania
warunków formalnych pisma procesowego. Wykluczona więc była możliwość
zastosowania art. 130 § 1 k.p.c. i wezwania pełnomocnika skarżącej do
naprawienia popełnionego przez niego błędu przez wskazanie sądu właściwego do
rozpoznania zażalenia (por. postanowienie SN z dnia 24 lipca 2006 r., IV CNP
57/06, nie publ. oraz postanowienie SN z dnia 30 maja 2006 r., I CZ 25/06, nie
publ).
Z przytoczonych względów zażalenie powódki podlegało odrzuceniu na
podstawie art. 373 k.p.c. w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c. i art. 39821
k.p.c.