Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III UK 35/07
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 14 września 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Krystyna Bednarczyk (przewodniczący)
SSN Zbigniew Hajn
SSN Romualda Spyt (sprawozdawca)
w sprawie z odwołania A. C
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych - Oddziału w R
o podleganie ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia pozarolniczej
działalności gospodarczej i składki,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 14 września 2007 r.,
skargi kasacyjnej ubezpieczonego
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 29 listopada 2006 r.,
oddala skargę kasacyjną.
2
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w P. wyrokiem z
dnia 29 sierpnia 2006 r. oddalił odwołanie A. C. między innymi od decyzji Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych z dnia 7 lutego 2006 r. oraz z dnia 6 kwietnia 2006 r.,
którymi to decyzjami organ rentowy na podstawie art. 38 ust. 1 w związku z art. 83
ust. 1 pkt 1 oraz art. 6 ust. 1 pkt 5 i art. 13 pkt 4 ustawy z dnia 17 października
1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2007r. Nr 11,
poz. 74 ze zm.) objął A. C. obowiązkowym ubezpieczeniem społecznym z tytułu
prowadzenia działalności gospodarczej w okresach wskazanych w tych decyzjach.
W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy stwierdził, że A. C.
prowadził działalność gospodarczą od 1995 r. na podstawie wpisu do ewidencji
działalności gospodarczej i przedmiotem tej działalności był montaż żaluzji,
wykańczanie wnętrz, usługi ślusarskie, usługi w zakresie tele i radiomechaniki,
wyrób szyldów i reklam, czyszczenie dywanów i tapicerki. Od 1999 r. zgłaszał on
przerwy w tej działalności przez część każdego kolejnego miesiąca w roku, tj.
wtedy, kiedy oczekiwał na kolejne zlecenie. Dalej Sąd wywiódł, że działalnością
gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, handlowa, budowlana,
usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i eksploatacja zasobów naturalnych,
wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Istotą tej działalności jest jej
prowadzenie w sposób ciągły i zorganizowany, na własny rachunek i występuje ono
zarówno w okresach wykonywania czynności objętych zleceniem jak i w czasie
oczekiwania na kolejne zlecenie. Ten ostatni okres jest bowiem okresem
poszukiwania nowych klientów i załatwiania spraw urzędowych. Podkreślił, że
osoba prowadząca działalność gospodarczą sama dysponuje swoim czasem i
sama układa swój harmonogram czynności oraz czas wolny, zatem sama sobie
wyznacza zadania i realizuje je na własne ryzyko i odpowiedzialność. Wyraził
pogląd, że czas oczekiwania na kolejne zlecenie nie jest okresem zaprzestania
działalności gospodarczej i w tym zakresie powołał się na stanowisko Sądu
Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 17 lipca 2003r. II UK 111/03 (OSNP 2003r.
nr 17/ wkł.). Stąd też uznał, że Andrzej C w okresach zgłaszanych przerw podlegał
obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu na podstawie art. 13 ust. 4 w zw. z
3
art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, ponieważ nie
nastąpiło w tym czasie zaprzestanie prowadzenia działalności pozarolniczej
W apelacji od powyższego rozstrzygnięcia A. C. podniósł między innymi, że
organ rentowy akceptował zgłaszane przez niego przerwy w prowadzeniu
działalności gospodarczej, a gdyby zareagowałby inaczej, to odwołujący miałby
szansę na podjęcie decyzji o rezygnacji z tej działalności, gdyż kwota składek,
łącznie ze składkami za okresy, za które je nie opłacił, wskazane w zaskarżonych
decyzjach, przewyższa uzyskany w tym okresie dochód.
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 29 listopada 2006 r. oddalił w pkt II wyroku
apelację dotyczącą tych dwóch, wskazanych wyżej decyzji. W uzasadnieniu wyroku
stwierdził, że podziela w całości ustalenia i rozważania Sądu Okręgowego. W
szczególności podkreślił, że stanowisko odwołującego się, iż okresy faktycznego
niewykonywania usług, co w przedmiotowej sprawie miało miejsce w każdym
miesiącu w ciągu roku, w oczekiwaniu na kolejne zlecenie, w czasie którego
poszukuje się klientów lub załatwia sprawy urzędowe nie może być uważane za
zaprzestane działalności, tak jak chce tego apelujący, wspierając tę argumentację
utrwalonym już orzecznictwem Sądu Najwyższego, w tym stanowiskiem
wyrażonym w wyroku z dnia 30 listopada 2005r. II UK 95/05(OSNP 2006 r. nr 19-
20, poz. 311), iż ustawa nie przewiduje "zawieszenia działalności gospodarczej"
powodującego brak obowiązku uiszczania składek ubezpieczeniowych, a więc
Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie jest upoważniony do zwolnienia
ubezpieczonego z tego obowiązku.
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku w pkt II wywiódł A. C. zarzucając
błędną wykładnię art. 13 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych
polegającą na przyjęciu, że przestój firmy nie stanowi zaprzestania wykonywania
działalności gospodarczej. W konsekwencji, zdaniem skarżącego, spowodowało to
naruszenie art. 8 k.p.a., mającego odpowiednie zastosowanie na mocy art. 123
ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, gdyż Sąd zaaprobował zaskarżone
decyzje, które nie były poprzedzone decyzjami o wznowieniu postępowania w
zakresie objętym wcześniejszymi decyzjami o wyrejestrowaniu płatnika składek, co
podważa zasadę pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa, wyrażoną w
tym przepisie. Wskazując na powyższe skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego
4
wyroku i poprzedzającego go wyroku Sądu Okręgowego i przekazanie sprawy temu
ostatniemu Sądowi do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach
postępowania kasacyjnego, ewentualnie o uchylenie obu wyroków i orzeczenie co
do istoty sprawy i zasądzenie na rzecz odwołującego się kosztów postępowania.
Uzasadniając wniosek o przyjęcie skargi do rozpoznania, skarżący wskazał, że
istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych wywołujących rozbieżności w
orzecznictwie sądów – a w szczególności zachodzi potrzeba wyjaśnienia, czy
przepis art. 13 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych pozwala na
wydanie decyzji działającej ex tunc, a więc z mocą wsteczną – z naruszeniem
przepisu art. 145 k.p.a., dotyczącym wzruszania prawomocnych decyzji.
Uzasadniając skargę kasacyjną skarżący wskazał, że w okresie od 1999 r.
do 2005 r. składał na urzędowym formularzu wnioski o wyrejestrowanie płatnika
składek w okresach wskazanych w zaskarżonych decyzjach, a organ rentowy za
każdym razem wydawał stosowną decyzję, nie kwestionując legalności takiego
działania. Stan ten został zanegowany przez organ rentowy po 7 latach w oparciu o
przepisy ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. – Prawo o działalności gospodarczej
(Dz.U. Nr 101, poz. 178 ze zm.) oraz ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie
gospodarczej (Dz.U. Nr 173, poz. 1807 ze zm.). Organ rentowy uznał, że
zgłoszenie wyrejestrowania płatnika składek na stosownym formularzu nie rodzi
skutków prawnych, jakie ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych wiąże z
zaprzestaniem działalności gospodarczej, a wiążący jest status przedsiębiorcy,
związany z wpisem do rejestru przedsiębiorstw. To stanowisko znalazło akceptację
Sądów obu instancji, z czym skarżący się nie zgodził. Podkreślił, że ustawa o
systemie ubezpieczeń społecznych nie zna pojęcia zawieszenia działalności
gospodarczej, a art. 13 pkt 4 tej ustawy stanowi, że osoby prowadzące
pozarolniczą działalność podlegają ubezpieczeniom społecznym od dnia
rozpoczęcia tej działalności do dnia jej zaprzestania. O obowiązku płacenia składek
decyduje zatem nie wpis do ewidencji działalności gospodarczej ale moment
rozpoczęcia działalności i nic nie stoi na przeszkodzie, aby w okresach „martwych”
dla firmy zaprzestać działalności gospodarczej. Ponadto fakt, iż organ rentowy po
siedmiu latach uznał swoje wcześniejsze decyzje za błędne, nie może obciążać
płatnika składek z datą wsteczną. Skarżący podkreślił, że decyzja o objęciu
5
obowiązkowym ubezpieczeniem społecznym ma charakter konstytutywny, a zatem
jej zmiana albo uchylenie winno nastąpić w trybie art. 145 k.p.a. w powiązaniu z
treścią art. 8 k.p.a. i art. 123 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Poparł
ten pogląd stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 13 maja
2004 r. II UK 353/03 . Wywiódł, że w świetle powszechnie obowiązujących zasad
stwierdzenie powstania lub ustania ubezpieczenia społecznego mogło nastąpić
wyłącznie ze skutkiem ex nunc.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Sąd Najwyższy wielokrotnie zajmował się wykładnią przepisu art. 6 ust. 1 pkt
1 i art. 13 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, zawsze jednolicie
wykładając pojęcie „zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej”
skutkujące ustaniem obowiązku ubezpieczenia społecznego. Zgodnie z tym
jednolitym stanowiskiem obowiązek ubezpieczenia osoby prowadzącej
pozarolniczą działalność – w tym działalność gospodarczą - wynika z faktycznego
prowadzenia tej działalności, a zatem o zaprzestaniu prowadzenia działalności
gospodarczej, powodującej wyłączenie z tego ubezpieczenia, decyduje faktyczne
zaprzestanie tej działalności. Natomiast kwestie związane z formalnym
zarejestrowaniem, wyrejestrowaniem, czy zgłaszaniem przerw w tej działalności
mają ewentualnie znaczenie w sferze dowodowej, nie przesądzają natomiast same
w sobie o podleganiu obowiązkowi ubezpieczenia społecznego. Takie pojmowanie
art. 13 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych , a wcześniej art. 15 ust.
2 ustawy z dnia 18 grudnia 1976 r. o ubezpieczeniu społecznym osób
prowadzących działalność gospodarczą oraz ich rodzin (jednolity tekst: Dz. U. z
1989 r., Nr 46, poz. 250 ze zm.), istniało na gruncie uprzednio obowiązującego art.
2 ust. 1 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 41,
poz. 324 ze zm.), jak również w ten sposób był interpretowany przepis art. 2 ust. 1
ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej (Dz. U. Nr
101, poz. 1178 ze zm.). Wejście w życie przepisów ustawy o swobodzie
działalności gospodarczej rozumowania takiego nie zmieniły. Sąd Najwyższy w
wyroku z dnia 10 grudnia 1997 r. II UKN 392/97 (OSNP 1998r. nr 19, poz. 584)
stwierdził, że o okresem ubezpieczenia w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 18
grudnia 1976 r. o ubezpieczeniu społecznym osób prowadzących działalność
6
gospodarczą oraz ich rodzin jest przypadający w czasie podlegania obowiązkowi
ubezpieczenia okres faktycznego prowadzenia działalności gospodarczej lub
przerw w jej faktycznym prowadzeniu, w których następuje zwolnienie z opłacania
składki. Identyczne stanowisko zajęte zostało w postanowieniu Sądu Najwyższego
z dnia 17 lipca 2003 r., II UK 111/03 ( niepublikowanym), gdzie stwierdza się, że
nie może budzić wątpliwości, że osoby prowadzące pozarolniczą działalność
gospodarczą podlegają obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu od dnia
rozpoczęcia wykonywania takiej działalności i ubezpieczenie to trwa do dnia
zaprzestania jej wykonywania, stosownie do art. 13 pkt 4 ustawy o systemie
ubezpieczeń społecznych oraz że okres oczekiwania na kolejne zamówienie nie
oznacza zaprzestania jej prowadzenia. Wreszcie z w wyroku z dnia 11 stycznia
2005r. I UK 105/04 (OSNP 2005 nr 13, poz.198) Sąd Najwyższy wprost się nie
wypowiedział się na temat definicji pojęcia zaprzestanie działalności gospodarczej,
lecz z uzasadnienia orzeczenia wynika, iż zgłoszenie faktycznego zaprzestania
prowadzenia działalności gospodarczej tylko w Zakładzie Ubezpieczeń
Społecznych może, ale nie musi prowadzić do ustania przymusu ubezpieczenia.
Ostateczna konkluzja w tym orzeczeniu jest jednoznaczna - tylko w przypadku
jednoczesnego zgłoszenia w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych zaprzestania
prowadzenia działalności gospodarczej i zaistnienia rzeczywistej przerwy w
prowadzeniu tej działalności ustaje obowiązek ubezpieczenia. Zatem decydujące
znaczenie dla obowiązku ubezpieczenia ma ustalenie, czy w okresie zgłaszanych
przerw w działalności gospodarczej, działalność ta uległa faktycznemu
zaprzestaniu. Także w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 listopada 2005 r.I UK
80/05 (OSNP 2006/ nr 9-20, poz. 309) wywiedziono, że zgodnie z art. 13 pkt 4
ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych obowiązkowo ubezpieczeniom
emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają osoby fizyczne
prowadzące działalność pozarolniczą - od dnia rozpoczęcia wykonywania
działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności. Chodzi w tym
przepisie o faktyczne wykonywanie działalności pozarolniczej, w tym działalności
gospodarczej. Dalej zaś wskazano, że zgłoszenie faktycznego zaprzestania
prowadzenia działalności gospodarczej tylko w Zakładzie Ubezpieczeń
Społecznych może prowadzić do ustania obowiązku ubezpieczenia w przypadku
7
rzeczywistego zaistnienia przerwy w prowadzeniu tej działalności i powołano się na
podobne stanowisko wyrażone w wyrokach Sądu Najwyższego z dnia 31 marca
2000 r., II UKN 457/99, OSNAPiUS 2001 nr 18, poz. 564; z dnia 3 kwietnia 2003 r.,
II UK 221/02, OSNP 2004 nr 9, poz. 161 i z dnia 10 grudnia 1997 r., II UKN 392/97,
OSNAPiUS 1998 nr 19, poz. 584 oraz wyrok SA w Warszawie z dnia 4 września
2003 r., III AUa 445/02, OSA 2004 nr 5, poz. 11).
Zatem trafnie w tym względzie wywodzi skarżący, że o prowadzeniu
działalności gospodarczej rodzącej obowiązek ubezpieczenia społecznego na
podstawie art. 6 ust. 1 pkt 5 i art. 13 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń
społecznych nie decyduje sam w sobie wpis do ewidencji działalności
gospodarczej, jednakże jednocześnie błędnie wskazuje, że tak właśnie przyjęły
Sądy obu instancji. Z uzasadnienia wyroków tych Sądów nie wynika bowiem, że
przypisały one decydujące znaczenie samemu wpisowi, odrywając się od
rzeczywistego, faktycznego wykonywania czynności składających się na
działalność gospodarczą. Sądy te przyjęły, że okresy zgłaszanych przez
skarżącego w organie rentowym przerw w działalności gospodarczej nie były
spowodowane jej rzeczywistym zaprzestaniem, bowiem okres, w którym osoba
prowadząca działalność gospodarczą nie świadczy usług lecz przeznacza go na
poszukiwanie nowego klienta, reklamę, czy wreszcie sprawy urzędowe jest nadal
okresem prowadzenia działalności gospodarczej, co według ustaleń Sądu
Okręgowego, podzielonych przez Sąd Apelacyjny, miało miejsce w niniejszej
sprawie – w szczególności zważywszy na częstotliwość tych przerw (w każdym
miesiącu roku). Tak pojmując powyższą kwestię Sądy odwołały się do poglądów
wyrażonych w wyroku z dnia 17 lipca 2003 r. II UK 111/03 (OSNP 2003r. nr 17/
wkł.) oraz w wyroku z dnia 30 listopada 2005 r. II UK 95/05 (OSNP 2006r. nr 19-20,
poz. 311). W pierwszym z tych wyroków wyrażono stanowisko, według którego,
faktyczne niewykonywanie działalności gospodarczej w czasie oczekiwania na
kolejne zamówienie lub w czasie ich poszukiwania, nie oznacza zaprzestania
prowadzenia takiej działalności i nie powoduje uchylenia obowiązku ubezpieczenia
społecznego. W drugim z kolei wyroku Sąd Najwyższy wywiódł, że zgodnie z art. 2
ustawy - Prawo działalności gospodarczej działalność gospodarcza ma być z
założenia działalnością wykonywaną w sposób zorganizowany i nastawioną na
8
nieokreślony z góry okres czasu, zatem bez znaczenia dla charakteru takiej
działalności są ewentualne przerwy w faktycznym wykonywaniu tej działalności, już
po jej uruchomieniu. Powyższy pogląd został zaprezentowany także w
przywołanym wyżej wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 listopada 2005 r. I UK
80/05 w którym uznano za trafny pogląd, że wykonywanie (prowadzenie)
działalności gospodarczej w rozumieniu art. 13 pkt 4 ustawy o systemie
ubezpieczeń społecznych obejmuje nie tylko faktyczne wykonywanie czynności
należących do zakresu tej działalności, lecz także czynności zmierzające do
zaistnienia takich czynności gospodarczych (czynności przygotowawczych). Na
przykład, prowadzenie działalności gospodarczej występuje zarówno w okresach
faktycznego wykonywania usług, jak też w okresach wykonywania innych czynności
związanych z działalnością - takich jak poszukiwanie nowych klientów,
zamieszczanie ogłoszeń w prasie, załatwianie spraw urzędowych. Wszystkie te
czynności pozostają w ścisłym związku z działalnością usługową, bowiem
zmierzają do stworzenia właściwych warunków do jej wykonywania. Podzielając
powyższe poglądy judykatury za nieuzasadniony Sąd Najwyższy uznał zarzut
naruszenia art. 13 pkt 3 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.
Odnosząc się natomiast do aspektu temporalnego zaskarżonych decyzji, to
przede wszystkim podnieść należy, że błędny jest pogląd skarżącego o ich
konstytutywnym charakterze. Wprawdzie w decyzjach dotyczących tej kwestii
używa się niejako zwyczajowo sformułowania „ obejmuje ubezpieczeniem
społecznym”, jednakże nie zmienia to faktu, iż ubezpieczenie to powstaje z mocy
prawa, a decyzja organu rentowego ma jedynie charakter deklaratoryjny,
potwierdzający powstanie prawa z chwilą ziszczenia się jego ustawowych
przesłanek. Art. 6 ust. 1 pkt 5 w związku z art. 13 pkt 4 ustawy o systemie
ubezpieczeń społecznych kreuje obowiązek podlegania osób prowadzących
pozarolniczą działalność ubezpieczeniom z mocy ustawy od dnia rozpoczęcia
wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności. Tak
więc to nie decyzja organu rentowego powoduje powstanie tego obowiązku a
jedynie potwierdza ona ten obowiązek. Decyzja ta wydawana jest na podstawie art.
83 ust. 1 pkt 2 ustawy o systemie ubezpieczeń, nie jest decyzją kształtującą prawa i
obowiązki a jedynie decyzją potwierdzającą przebieg ubezpieczeń. Nie ona
9
wywołuje skutek prawny, a zatem wszelkie rozważania na temat skutku jaki ma
wywołać, - ex tunc czy ex nunc - są bezprzedmiotowe Jeśli zaś chodzi drogę
postępowania administracyjnego, co do której skarżący wywodził o konieczności
wznowienia postępowania na warunkach wynikających z art. 145 k.p.a., to pogląd
taki jest również chybiony. Przywoływany przez skarżącego wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 13 maja 2004 r. II UK 353/03 (OSNP 2004r. nr 24, poz. 425)
zapadł w odmiennym stanie prawnym. Zgodnie z jego tezą przed wejściem w życie
art. 83a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych tj. przed dniem 1 stycznia
2003 r., uchylenie prawomocnej decyzji w sprawie objęcia ubezpieczeniem
społecznym lub ustania ubezpieczenia mogło nastąpić w trybie wznowienia
postępowania na zasadach określonych w art. 145 k.p.a. w związku z art. 123
ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Przepis art. 83a, zgodnie z którym po
wydaniu decyzji ostatecznej możliwe jest ponowne ustalenie prawa lub
zobowiązania, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe
dowody lub ujawnione okoliczności istniejące przed wydaniem decyzji, które mają
wpływ na prawo lub zobowiązanie (ust. 1), został wprowadzony ustawą z dnia 18
grudnia 2002 r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz o
zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 241, poz. 2074) i obowiązuje od 1
stycznia 2003 r. W przedmiotowej sprawie przede wszystkim nie zapadła wcześniej
decyzja organu rentowego o wyłączeniu skarżącego z ubezpieczeń społecznych, z
powołaniem się na przesłanki wynikające z przepisu art. 6 ust. 1 pkt 5 i art. 13 pkt
4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, co wynika z niekwestionowanego
przez skarżącego stanu faktycznego, ustalonego przez Sądy. To na co powołuje
się skarżący, a mianowicie przyjęcie przez organ rentowy wniosku o
wyrejestrowanie się skarżącego z ubezpieczeń społecznych na podstawie druku
ZWPA (załącznik nr 17 do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z
dnia 4 grudnia 1998 r. w sprawie określenia wzorów zgłoszeń do ubezpieczeń
społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego, imiennych raportów miesięcznych i
imiennych raportów miesięcznych korygujących, zgłoszeń płatnika, deklaracji
rozliczeniowych i deklaracji rozliczeniowych korygujących oraz innych dokumentów
( Dz.U. Nr 149, poz. 982 ze zm.) i następnie wyrejestrowanie go z ubezpieczeń
społecznych jest wynikiem procedury wynikającej z art. 36 ust. 11 ustawy o
10
systemie ubezpieczeń społecznych, która w żaden sposób nie weryfikuje złożonego
wniosku pod kątem ustawowych przesłanek podlegania obowiązkowym
ubezpieczeniom społecznym. Zgodnie z jego treścią każda osoba, w stosunku do
której wygasł tytuł do ubezpieczeń społecznych, podlega wyrejestrowaniu z tych
ubezpieczeń. Zgłoszenie wyrejestrowania płatnik składek jest zobowiązany złożyć
w terminie 7 dni od daty zaistnienia tego faktu. Wyrejestrowanie płatnika składek
nie jest zatem tożsame z decyzją o wyłączeniu z ubezpieczenia społecznego.
Niezależnie od tej konstatacji skarżący zdaje się nie zauważać, że w przywołanym
wyżej orzeczeniu Sądu Najwyższego wyrażona ocena prawna dotyczy decyzji
zapadłej przed 1 stycznia 2003 r., bowiem od tej daty obowiązuje przepis art. 83a,
umożliwiający ponowne wydanie decyzji ( po wydaniu decyzji ostatecznej
ustalającej prawo lub zobowiązanie). Od tej daty zatem - jeśli zostaną ujawnione
okoliczności istniejące przed wydaniem decyzji, mające wpływ na prawo lub
zobowiązanie - nie ma potrzeby sięgania poprzez przepis art. 123 ustawy o
systemie ubezpieczeń społecznych do Kodeksu postępowania administracyjnego, a
zaskarżone decyzje pochodzą z daty po wejściu w życie art. 83a ustawy o systemie
oświaty.
Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy na mocy art. 39814
k.p.c. orzekł
jak w sentencji wyroku.