Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CNP 60/07
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 4 stycznia 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Strzelczyk (przewodniczący)
SSN Katarzyna Tyczka-Rote (sprawozdawca)
SSA Michał Kłos
w sprawie z powództwa Syndyka masy upadłości Kolejowej Spółdzielni Mieszkaniowej
„W.(...) w L.
przeciwko K. C.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 4 stycznia 2008 r.,
skargi strony powodowej o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w K. z dnia 29 września 2006 r., sygn. akt II
Ca (…),
oddala skargę.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 21 marca 2006 r. Sąd Rejonowy w S. zasądził od pozwanego K.
C. na rzecz powodowej Kolejowej Spółdzielni Mieszkaniowej „W.(...)” w upadłości w L.
kwotę 12.119,90 zł z odsetkami ustawowymi od kwoty 5.689,06 zł od dnia 1 stycznia
1996 r., od kwoty 3.215,57 zł od dnia 1 lutego 1996 r. i od kwoty 3.215,57 zł od dnia 1
marca 1996 r. W pozostałej części oddalił powództwo (powódka domagała się kwoty
44.765,08 zł, na którą składało się 25.056,81 zł z tytułu reszty wkładu budowlanego oraz
19.699,27 zł z tytułu odsetek ustawowych skapitalizowanych na dzień 30 września
2004 r., z dalszymi odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia powództwa, twierdząc, że
ostateczne rozliczenie nastąpiło dopiero w 1998 r.) i orzekł o kosztach procesu.
2
Zasądzona należność obejmowała nieuiszczoną przez pozwanego część wkładu
budowlanego wyliczonego na podstawie rozliczenia dokonanego przez powódkę w 1995 r.,
z odsetkami od terminów płatności wyznaczonych pozwanemu w tym rozliczeniu.
Powyższy wyrok zaskarżyły apelacjami obydwie strony. Apelacja powódki została
prawomocnie odrzucona postanowieniem Sądu Rejonowego w S. z dnia 13 lipca 2006 r.
Natomiast rozpoznana została apelacja pozwanego, który domagał się uchylenia
zaskarżonego wyroku w części dotyczącej odsetek i przekazania sprawy w tym zakresie
Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania, zarzucając zasądzenie odsetek
ponad żądanie pozwu. Pozwany podniósł także, że zasądzone roszczenie uznał jedynie
co do kwoty uzupełnienia wkładu budowlanego (12.119,90 zł), nie objął natomiast tym
uznaniem odsetek.
Sąd Okręgowy uwzględnił apelację pozwanego w przeważającej części i zmienił
wyrok Sądu I instancji poprzez przyznanie odsetek od kwoty 12.119,80 zł jedynie za
okres od 10 stycznia 2005 r., tj. od dnia wniesienia pozwu. W pozostałym zakresie
apelacja została oddalona. Sąd Okręgowy przyjął, że Sąd Rejonowy przysądził odsetki z
naruszeniem art. 321 § 1 k.p.c. W pozwie powód żądał bowiem zasądzenia świadczenia
głównego i obok niego odsetek wyliczonych kwotowo za określony zamknięty okres - do
czasu wytoczenia powództwa i od tak określonego żądania, a zatem również od
skapitalizowanych odsetek, domagał się zasądzenia odsetek ustawowych od daty
wniesienia pozwu. Według Sądu Okręgowego poddanie odsetek kapitalizacji
spowodowało zmianę ich charakteru z należności okresowej na kapitał. W konsekwencji
odsetki stały się świadczeniem głównym i jednocześnie przestały być odsetkami. Pogląd
ten Sąd Okręgowy wsparł przytoczeniem uchwały (7) Sądu Najwyższego z dnia 21
października 1997 r. (III KZ 16/97, OSWP 1998/7/2004). W rezultacie Sąd Okręgowy
uznał, że bez wyjścia ponad żądanie pozwu odsetki ustawowe mogły być powódce
przysądzone od kwoty 12.119,80 zł jedynie za okres od wniesienia pozwu.
Sąd ten nie podzielił stanowiska Sądu Rejonowego o uznaniu przez pozwanego
odsetek, jako podstawie ich zasądzenia przez Sąd I instancji, z dwóch przyczyn:
stwierdził, że pozwany nie mógł uznać ze skutkiem z art. 213 § 2 k.p.c. roszczenia, które
nie było objęte powództwem, a ponadto w toku procesu pozwany zmieniał stanowisko i
ostatecznie godził się na inne terminy płatności, oznaczone w rozliczeniu z 1998 r. Ten
ostatni termin zakwestionował w apelacji.
3
Ponieważ apelacja nie została uwzględniona tylko w nieznacznej części. Sąd
Okręgowy na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 391 k.p.c. obciążył powoda w całości
uzasadnionymi kosztami postępowania apelacyjnego.
Powódka złożyła skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku Sądu
Okręgowego z dnia 29 września 2006 r. zarzucając, że zapadł on z naruszeniem
przepisów dawnego art. 226 ustawy z dnia 16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze
(tekst jednolity: Dz. U. z 1995 r. Nr 54, poz. 288 ze zm.) w zw. z art. 378 § 1 k.p.c. oraz
ewentualnie art. 482 § 1 k.p.c. w zw. z art. 213 § 2 k.p.c. i art. 65 k.c.
Powódce nie przysługuje od tego wyroku skarga kasacyjna, nie ma także podstaw
do złożenia skargi o wznowienia postępowania. Jako uprawdopodobnienie poniesionej
szkody skarżąca wskazała, że utraciła możliwość uzyskania od pozwanego
niezasądzonej części należności głównej (12.946,01 zł) i odsetek od całego
dochodzonego roszczenia za okres od 1 września 2000 r. do 30 września 2004 r., a co
najmniej odsetek od zasądzonej kwoty 12.119,80 zł za powyższy okres.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Art. 77 ust. 1 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej przewiduje prawo do
wynagrodzenia szkody wyrządzonej przez niezgodne z prawem działanie organu władzy
publicznej. Zasady tej odpowiedzialności regulują ustawy zwykłe. Podstawowe normy
zawarte są w art. 417-4172
i art. 421 k.c. Zgodnie z postanowieniami art. 417 § 1 k.c., za
szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy
wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka
samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa.
W wypadku szkody wyrządzonej przez wydanie prawomocnego orzeczenia lub
ostatecznej decyzji, art. 4171
§ 2 k.c. przewiduje, że jej naprawienia można żądać
dopiero po stwierdzeniu we właściwym postępowaniu ich niezgodności z prawem.
Przewidziane w art. 4241
i nast. k.p.c. postępowanie ze skargi o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia ma walor takiego właśnie
postępowania, a wydane w jego wyniku orzeczenie uwzględniające skargę jest
prejudykatem umożliwiającym wystąpienia z powództwem odszkodowawczym
przeciwko Skarbowi Państwa.
Pojęcie orzeczenia niezgodnego z prawem stało się przedmiotem wykładni w
piśmiennictwie i licznych rozstrzygnięciach Sądu Najwyższego. Ukształtowane w tej
drodze rozumienie powyższego terminu - definiowanego jako orzeczenie, które jest
sprzeczne z zasadniczymi i niepodlegającymi różnej wykładni przepisami, z ogólnie
4
przyjętymi standardami rozstrzygnięć albo zostało wydane w wyniku rażąco błędnej
wykładni lub niewłaściwego zastosowania prawa, które jest oczywiste i nie wymaga
głębszej analizy prawniczej - uwzględnia konieczność poszanowania istoty władzy
sądowniczej, opartej na niezawisłości sędziowskiej, zapewniającej orzekanie w sposób
bezstronny, zależny nie tylko od obowiązujących ustaw, ale także od „głosu sumienia”
sędziego oraz jego swobody w ocenie prawa i faktów stanowiących podłoże sporu (tak
Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 lutego 2007 r., I CNP 71/06, Lex nr 282070, a
wcześniej w wyroku z dnia 4 stycznia 2007 r., V CNP 132/06, „Biuletyn SN" 2007, nr 4,
s. 14, w wyroku z dnia 7 lipca 2006 r., I CNP 33/06, OSNC 2007/2/35 i z dnia 31 marca
2006 r., IV CNP 25/05, OSNC 2007, nr 1, poz. 17). Wyinterpretowane w ten sposób
specyficzne rozumienie bezprawności jest rozwinięciem myśli Trybunału
Konstytucyjnego, wyrażonej w wyroku z dnia 4 grudnia 2001 r. (SK 18/00, OTK Zb.Urz.
2001, nr 8, poz. 256) w stwierdzeniu, że stan prawny wynikający z wykładni art. 77 ust. 1
Konstytucji nie może być rozumiany jako stworzenie podstawy prawnej do dochodzenia
roszczeń odszkodowawczych w odniesieniu do każdego wadliwego orzeczenia
sądowego. Podobnie rozumienie bezprawności przyjął w orzeczeniu z dnia 30 września
2003 r. Europejski Trybunału Sprawiedliwości w sprawie Gerhard Köbler v. Republik
Österreich (C-224/01, ECR 2003/8-9C/I-10239), w której skarga dotyczyła
odpowiedzialności państwa za szkodę wyrządzoną przez władzę sądową. Trybunał
wskazał na szczególne funkcje wypełniane w państwie przez sądy oraz odwołał się do
zasady pewności prawa, uznając że państwo może ponieść odpowiedzialność za
szkodę wyrządzoną orzeczeniem sądowym tylko wtedy, gdy sąd naruszył prawo w
sposób oczywisty, a zatem gdy naruszenie jest widoczne bez potrzeby głębszej analizy
prawniczej, a naruszony przepis był jasny i precyzyjny w swej treści. W przypadku
wykonywania władzy dyskrecjonalnej niezbędny jest bowiem pewien margines błędu,
którego popełnienie nie może rodzić odpowiedzialności odszkodowawczej państwa.
Przenosząc powyższe przesłanki odpowiedzialności na grunt rozpatrywanej
sprawy stwierdzić należy, że Sąd Okręgowy nie dopuścił się naruszenia wskazywanych
przez skarżącego przepisów, co powoduje, że wniesiona skarga nie może zostać
uwzględniona.
Zgodnie z treścią art. 42410
k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności
prawomocnego orzeczenia z prawem rozpatrywana jest w graniach zaskarżenia oraz w
granicach postaw. Granice zaskarżenia wyznacza określony przez skarżącego zakres
zakwestionowania zgodności z prawem orzeczenia – w niniejszej sprawie powódka
5
objęła skargą całość wyroku Sądu II instancji. Granice podstaw określone zostały przez
powódkę poprzez wskazanie przepisów, które, jej zdaniem naruszył Sąd Okręgowy
wydając w rezultacie wadliwe orzeczenie. Podstawą tą jest naruszenie obowiązującego
do dnia 14 stycznia 2003 r. art. 226 ustawy z dnia 16 września 1982 r. Prawo
spółdzielcze (tekst jednolity: Dz. U. z 1995 r. Nr 54, poz. 288 ze zm.) w zw. z art. 378 § 1
k.p.c. oraz ewentualnie art. 482 § 1 k.c. w zw. z art. 213 § 2 k.p.c. i art. 65 k.c.
1. Podniesienie przez skarżącą zarzutu naruszenia art. 226 prawa spółdzielczego w
zw. z art. 378 § 1 k.p.c. opiera się na nieporozumieniu. Powódka zarzuca, że Sąd
Okręgowy nie odniósł się do argumentacji ujętej w jej apelacji przeoczywszy, że
apelacja ta nie była przedmiotem rozpoznania przez Sąd II instancji z uwagi na jej
prawomocne odrzucenie postanowieniem Sądu Rejonowego w S. z dnia 13 lipca
2006 r.
2. Nie zostały naruszone także dalsze przepisy, wskazane przez skarżącą jako
ewentualna podstawa skargi oraz jako przepisy prawa, z którymi zaskarżone
orzeczenie jest, w jej przekonaniu, niezgodne – to jest art. 482 § 1 k.c., art. 213 §
2 k.p.c. i art. 65 k.c. Niezgodność miałaby polegać na błędnym stwierdzeniu przez
Sąd Okręgowy, że na skutek kapitalizacji odsetki zmieniły swój charakter w taki
sposób, że przestały już być odsetkami. Rzeczywiście stanowisko Sądu
Okręgowego w tym zakresie było błędne. Charakter zobowiązania wyznacza
prawna przyczyna jego powstania, nie zaś sposób jego określenia przez stronę w
pozwie. Niezależnie od tego, czy powód przedstawiłby odsetki za opóźnienie
poprzez podanie podstaw do ich obliczenia (a zatem wskazanie ustawowej stopy
odsetek i okresu, z który maja być przyznane), czy w formie kwotowej,
stanowiącej wynik tego obliczenia, pozostają one należnością odsetkową. Aby
zmienił się tytuł tego świadczenia konieczne byłoby współdziałanie stron
prowadzące do odnowienia zobowiązania (art. 506 § 1 k.c.). Wadliwy pogląd
Sądu Okręgowego nie jest jednak wynikiem naruszenia wskazanych przez
skarżącą przepisów. Art. 482 § 1 k.c. dotyczy bowiem możliwości naliczania
odsetek od zaległych odsetek, tymczasem Sąd I instancji zasądził na rzecz
powódki jedynie odsetki od należności z tytułu uzupełnienia wkładu budowlanego,
nie zasądził natomiast odsetek od tych odsetek. Powódka nie zaskarżyła
skutecznie tego wyroku, zatem przedmiotem rozstrzygania przez Sąd Okręgowy
mogły być jedynie odsetki przewidziane w art. 481 § 1 k.c., których zasądzenie
kwestionował pozwany, nie zaś odsetki od odsetek, o których mowa w art. 482 §
6
1 k.c. Skarżąca wspomina art. 481 § 1 k.c. jedynie w uzasadnieniu skargi, lecz
nie powołuje jego naruszenia ani wśród podstaw skargi (pkt III), ani też jako
przepisu, z którym zaskarżony wyrok jest, jej zdaniem, niezgodny (pkt IV).
Zarzuca natomiast naruszenie art. 482 § 1 k.c., z którym orzeczenie nie jest
niezgodne.
Nie jest także słuszny zarzut oczywistego naruszenia przy wydaniu zaskarżonego
wyroku art. 213 § 2 k.p.c. w sytuacji, kiedy uznanie powództwa, dokonane w
postępowaniu pierwszoinstancyjnym co do części roszczenia odsetkowego,
zostało przez pozwanego cofnięte na etapie postępowania apelacyjnego, a
ponadto częściowo dotyczyło żądań nie objętych powództwem (skapitalizowane
odsetki naliczone były dopiero od 1 września 2000 r.). Z tych samych względów
nie może odnieść skutku zarzut naruszenia art. 65 k.c. przy dokonywaniu
wykładni oświadczenia pozwanego o uznaniu powództwa, który to zarzut
skarżąca łączy z niewłaściwą interpretacją oświadczenia złożonego przed Sądem
I instancji, na rozprawie w dniu 8 marca 2006 r. Powódka pomija jednak to, że
później pozwany zmienił stanowisko procesowe, co uwzględnił Sąd II instancji.
W konsekwencji, rozpatrując skargę powódki w granicach jej podstaw, Sąd
Najwyższy nie stwierdził, by była zasadna. Z tych przyczyn skarga została oddalona (art.
42411
§ 1 k.p.c.).
Z uwagi na niezłożenie przez pozwanego wniosku o zwrot kosztów postępowania,
Sąd Najwyższy nie orzekł o tych kosztach (art. 42412
k.p.c. w zw. z art. 39821
k.p.c., art.
391 § 1 k.p.c. i art. 109 § 1 k.p.c.).