II CNP 23/08
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:10-03-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CNP 23/08
POSTANOWIENIE
Dnia 24 kwietnia 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Hubert Wrzeszcz
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 24 kwietnia 2008 r.
skargi Z. P.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Rejonowego w K. z dnia 26 lipca 2005 r., sygn. akt I Co (…)
wydanego w sprawie z wniosku wierzycieli Bank (...) Spółki Akcyjnej w G. i Oddziału
Regionalnego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w S.
przy uczestnictwie dłużnika Z. P.
odrzuca skargę
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 26 lipca 2005 r. Sąd Rejonowy w K. w sprawie
egzekucyjnej z wniosku wierzycieli Bank (...) SA w G. i Oddziału Regionalnego
Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w S. z udziałem dłużnika Z. P. rozstrzygnął – na
podstawie art. 773 k.p.c. – zbieg egzekucji administracyjnej i sądowej w ten sposób, że
dalsze łączne prowadzenie egzekucji powierzył komornikowi Rewiru I przy Sądzie
Rejonowym w K. i utrzymał w mocy dotychczasowe czynności egzekucyjne.
Od tego postanowienia pełnomocnik dłużnika wniósł skargę o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia,
ustanowiona ustawą z dnia 22 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks
postępowania cywilnego oraz ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z
2
2005 r. Nr 13, poz. 98) jest – podobnie jak skarga kasacyjna – środkiem prawnym
sformalizowanym. Wysokie wymagania formalne stawiane skardze są związane nie
tylko z jej specjalną, nadzwyczajną funkcją w systemie prawa, ale wynikają także z
potrzeby spełnienia wysokich oczekiwań profesjonalnych.
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać – obok oznaczenia orzeczenia, od którego
została wniesiona, przytoczenia jej podstaw i ich uzasadnienia, wskazania przepisu
prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, wykazania, że wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest
możliwe, wniosku o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem – także
uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie orzeczenia,
którego skarga dotyczy.
Wymienione wymagania skargi mają charakter konstrukcyjny i powinny być
spełnione kumulatywnie. To oznacza, że skarga niespełniająca któregokolwiek z nich
jest dotknięta tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym dla usuwania
braków, i podlega odrzuceniu bez wzywania do ich usunięcia. Każde z tych wymagań
przewidzianych w art. 4245
§ 1 k.p.c. – na co Sąd Najwyższy wielokrotnie zwracał
uwagę – ma charakter samoistny, powinno być zatem spełnione niezależnie od innych
wymagań (por. postanowienia Sąd Najwyższego: z dnia 20 lipca 2005 r., IV CMP 1/05 i
z dnia 18 stycznia III CNP 21/05 niepubl.).
Sąd Najwyższy wyjaśnił, że przewidziany w art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c. obowiązek
uprawdopodobnienia wyrządzenia szkody polega na złożeniu przez skarżącego
oświadczenia, że szkoda wystąpiła – ze wskazaniem jej rodzaju i rozmiaru – oraz
uwiarygodnieniu tego oświadczenia przez powołanie i przedstawienie dowodów bądź
innych środków, nawet nieuznawanych przez kodeks postępowania cywilnego za
dowody, jak pisemne oświadczenia, surogaty dokumentów czy tzw. opinie prywatne
(por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 11 sierpnia 2005 r., III CNP 4/05, OSNC
2006, nr 1, poz. 16, z dnia 23 września 2005 r., III CNP 5/05, niepubl.). Niezbędne jest
przy tym przeprowadzenie przekonywającego wywodu wskazującego czas powstania
szkody oraz związek przyczynowy między wydaniem zaskarżonego orzeczenia a
szkodą (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2006 r., IV CNP
38/05 OSNC 2006, nr 7-8, poz. 141).
Skarżący wprawdzie zamieścił w skardze element dotyczący
uprawdopodobnienia szkody spowodowanej przez wydanie zaskarżonego orzeczenia,
3
ale nie przeprowadził wywodu, z którego wynikałby rozmiar szkody oraz jej wysokość, a
także nie wykazał adekwatnego związku przyczynowego między zaskarżonym
orzeczeniem a powstała szkodą. Trzeba bowiem podkreślić, że wspomniany związek
przyczynowy występuje wtedy, gdy szkoda jest normalnym, naturalnym następstwem
wydania zaskarżonego orzeczenia; mówiąc inaczej, nie powstałaby, gdyby zaskarżone
orzeczenie nie zostało wydane. Jest więc oczywiste, że skutki prowadzonych przeciwko
skarżącemu egzekucji, postrzegane przez niego jako źródło szkody, nie pozostają w tak
rozumianym związku przyczynowym z zaskarżonym orzeczeniem. Zawarte w skardze
uprawdopodobnienie szkody spowodowanej przez wydanie zaskarżonego orzeczenia
nie może być zatem uznane z spełniające wymaganie przewidziane w art. 4245
§ pkt 4
k.p.c.
Z przedstawionych powodów Sąd Najwyższy orzekł, jak sentencji postanowienia
(art. 4248
§ 1 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 24 kwietnia 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Hubert Wrzeszcz
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 24 kwietnia 2008 r.
skargi Z. P.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Rejonowego w K. z dnia 26 lipca 2005 r., sygn. akt I Co (…)
wydanego w sprawie z wniosku wierzycieli Bank (...) Spółki Akcyjnej w G. i Oddziału
Regionalnego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w S.
przy uczestnictwie dłużnika Z. P.
odrzuca skargę
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 26 lipca 2005 r. Sąd Rejonowy w K. w sprawie
egzekucyjnej z wniosku wierzycieli Bank (...) SA w G. i Oddziału Regionalnego
Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w S. z udziałem dłużnika Z. P. rozstrzygnął – na
podstawie art. 773 k.p.c. – zbieg egzekucji administracyjnej i sądowej w ten sposób, że
dalsze łączne prowadzenie egzekucji powierzył komornikowi Rewiru I przy Sądzie
Rejonowym w K. i utrzymał w mocy dotychczasowe czynności egzekucyjne.
Od tego postanowienia pełnomocnik dłużnika wniósł skargę o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia,
ustanowiona ustawą z dnia 22 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks
postępowania cywilnego oraz ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z
2
2005 r. Nr 13, poz. 98) jest – podobnie jak skarga kasacyjna – środkiem prawnym
sformalizowanym. Wysokie wymagania formalne stawiane skardze są związane nie
tylko z jej specjalną, nadzwyczajną funkcją w systemie prawa, ale wynikają także z
potrzeby spełnienia wysokich oczekiwań profesjonalnych.
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać – obok oznaczenia orzeczenia, od którego
została wniesiona, przytoczenia jej podstaw i ich uzasadnienia, wskazania przepisu
prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, wykazania, że wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest
możliwe, wniosku o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem – także
uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie orzeczenia,
którego skarga dotyczy.
Wymienione wymagania skargi mają charakter konstrukcyjny i powinny być
spełnione kumulatywnie. To oznacza, że skarga niespełniająca któregokolwiek z nich
jest dotknięta tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym dla usuwania
braków, i podlega odrzuceniu bez wzywania do ich usunięcia. Każde z tych wymagań
przewidzianych w art. 4245
§ 1 k.p.c. – na co Sąd Najwyższy wielokrotnie zwracał
uwagę – ma charakter samoistny, powinno być zatem spełnione niezależnie od innych
wymagań (por. postanowienia Sąd Najwyższego: z dnia 20 lipca 2005 r., IV CMP 1/05 i
z dnia 18 stycznia III CNP 21/05 niepubl.).
Sąd Najwyższy wyjaśnił, że przewidziany w art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c. obowiązek
uprawdopodobnienia wyrządzenia szkody polega na złożeniu przez skarżącego
oświadczenia, że szkoda wystąpiła – ze wskazaniem jej rodzaju i rozmiaru – oraz
uwiarygodnieniu tego oświadczenia przez powołanie i przedstawienie dowodów bądź
innych środków, nawet nieuznawanych przez kodeks postępowania cywilnego za
dowody, jak pisemne oświadczenia, surogaty dokumentów czy tzw. opinie prywatne
(por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 11 sierpnia 2005 r., III CNP 4/05, OSNC
2006, nr 1, poz. 16, z dnia 23 września 2005 r., III CNP 5/05, niepubl.). Niezbędne jest
przy tym przeprowadzenie przekonywającego wywodu wskazującego czas powstania
szkody oraz związek przyczynowy między wydaniem zaskarżonego orzeczenia a
szkodą (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2006 r., IV CNP
38/05 OSNC 2006, nr 7-8, poz. 141).
Skarżący wprawdzie zamieścił w skardze element dotyczący
uprawdopodobnienia szkody spowodowanej przez wydanie zaskarżonego orzeczenia,
3
ale nie przeprowadził wywodu, z którego wynikałby rozmiar szkody oraz jej wysokość, a
także nie wykazał adekwatnego związku przyczynowego między zaskarżonym
orzeczeniem a powstała szkodą. Trzeba bowiem podkreślić, że wspomniany związek
przyczynowy występuje wtedy, gdy szkoda jest normalnym, naturalnym następstwem
wydania zaskarżonego orzeczenia; mówiąc inaczej, nie powstałaby, gdyby zaskarżone
orzeczenie nie zostało wydane. Jest więc oczywiste, że skutki prowadzonych przeciwko
skarżącemu egzekucji, postrzegane przez niego jako źródło szkody, nie pozostają w tak
rozumianym związku przyczynowym z zaskarżonym orzeczeniem. Zawarte w skardze
uprawdopodobnienie szkody spowodowanej przez wydanie zaskarżonego orzeczenia
nie może być zatem uznane z spełniające wymaganie przewidziane w art. 4245
§ pkt 4
k.p.c.
Z przedstawionych powodów Sąd Najwyższy orzekł, jak sentencji postanowienia
(art. 4248
§ 1 k.p.c.).