Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PK 144/09
POSTANOWIENIE
Dnia 24 września 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Hajn
w sprawie z powództwa Ł. P.
przeciwko W. I. Sp. z o.o. w W.
o odszkodowanie za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 24 września 2009 r.,
skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w W.
z dnia 13 stycznia 2009 r.,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej 900
(dziewięćset) zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w
postępowaniu kasacyjnym.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Okręgowy – Sąd Pracy w W. w sprawie Ł. P. przeciwko W.I. Spółka z
o.o. w W. o odszkodowanie za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o
pracę, wyrokiem z 13 stycznia 2009 r. oddalił apelację powoda od wyroku Sądu
Rejonowego z 12 czerwca 2008 r.
W skardze kasacyjnej pełnomocnik powoda wniósł o przyjęcie jej do
rozpoznania ze względu na występowanie w sprawie istotnego zagadnienia
prawnego oraz fakt, że niniejsza skarga jest oczywiście uzasadniona. W jego opinii
istotnym zagadnieniem jest, czy przyczyna powołana przez pracodawcę jako
2
uzasadnienie rozwiązania z pracownikiem stosunku pracy, która nie istniała w
chwili wypowiedzenia, a która mogła zaistnieć w przyszłości, może stanowić
uzasadnienie wypowiedzenia umowy o pracę w rozumieniu art. 45 § 1 w związku z
art. 30 § 4 k.p. Istota zagadnienia prawnego sprowadza się zatem do odpowiedzi
na pytanie, czy można przyjąć za rzeczywistą, uzasadniającą i wystarczającą
przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę – likwidację stanowiska pracy, jeżeli to
decyzja pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę antycypuje fakt przyszły i
niepewny w postaci likwidacji stanowiska pracy.
Jako kolejne istotne zagadnienie prawne wnoszący skargę sformułował to,
„na kim spoczywa ciężar dowodu, że wskazana przez pracodawcę w uzasadnieniu
wypowiedzenia umowy o pracę przyczyna jest rzeczywista i konkretna – na
pracowniku występującym z powództwem o uznanie wypowiedzenia za
bezskuteczne lub o odszkodowanie, czy też na pozwanym pracodawcy.”
Niezależnie od ww. istotnych zagadnień prawnych występujących w sprawie
niniejszą skargę jej Autor przedstawił jako oczywiście uzasadnioną, gdyby kwestię
rozkładu ciężaru dowodu uznać nie za istotne zagadnienie prawne, ale za kwestię
już wystarczająco przesądzoną w orzecznictwie i literaturze. Przemawia za tym
fakt, że Sąd Okręgowy w sposób oczywiście błędny przyjął rozkład ciężaru dowodu
w zakresie wykazania faktu istnienia przyczyny wypowiedzenia powodowi umowy o
pracę.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, względnie
istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, jeśli zachodzi nieważność
postępowania lub jeśli skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Wniesiona w
sprawie skarga nie spełnia żadnej z tych przesłanek.
Sąd Najwyższy jako sąd kasacyjny nie jest sądem powszechnym trzeciej
instancji, a skarga kasacyjna (podobnie, jak uprzednio – kasacja) nie jest środkiem
zaskarżenia przysługującym od każdego rozstrzygnięcia sądu drugiej instancji
3
kończącego postępowanie w sprawie z uwagi na przeważający w charakterze
skargi kasacyjnej element interesu publicznego. Służy ona kontroli prawidłowości
stosowania prawa, nie będąc instrumentem weryfikacji trafności ustaleń
faktycznych stanowiących podstawę zaskarżonego orzeczenia. Wniesiona w
sprawie skarga nie wykazała znaczenia jej rozstrzygnięcia dla realizacji tej
publicznoprawnej funkcji skargi kasacyjnej, względnie potrzeby ujednolicenia
orzecznictwa sądów powszechnych i rozwoju jurysprudencji.
Przedstawione przez Autora skargi zagadnienia prawne, nie spełniają
wymagań definicji istotnego zagadnienia prawnego w rozumieniu art. 3989
§ 1 pkt 1
k.p.c. Zgodnie z ustalonym poglądem Sądu Najwyższego, istotne zagadnienie
prawne występuje, gdy istniejące w rozpoznawanej sprawie zagadnienie prawne
ma znaczenie dla rozwoju prawa lub ma znaczenie precedensowe dla
rozstrzygania innych podobnych spraw. Celem przedsądu jest umożliwienie Sądowi
Najwyższemu selekcji spraw z punktu widzenia potrzeby angażowania
najwyższego organu sądowego w sprawy małej rangi i skupienie się na sprawach
najpoważniejszych. Przedstawione przez wnioskodawcę, jako okoliczność
uzasadniająca przyjęcie kasacji do rozpoznania, zagadnienie nie jest istotnym
zagadnieniem prawnym. Kwestia zaistnienia przyczyny wypowiedzenia w
przyszłości została już szeroko wyjaśniona w orzecznictwie sądowym. Jeden z
wyroków, który się do tego problemu odnosi, to jest wyrok SN z 12 grudnia 2001 r. i
PKN 733/00, Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy,
Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2003/23/569, został zresztą
powołany w skardze (zob ponadto również: wyrok SN z dnia 29 marca 2001 r., I
PKN 325/00, Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych, 2003, nr 1, poz. 8; wyrok SN z dnia 23 lipca 2008 r., I
PK 310/07, niepubl.; wyrok SN z dnia 13 października 1999 r., I PKN 290/99,
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych, 2001, 4, 110, Monitor Prawniczy, 2001, 6, 363, Prawo Pracy, 2001, 4,
31 [notka]; postanowienie SN z dnia 16 grudnia 2002 r., I PK 168/02, niepubl.). Nie
można uznać, że w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne (art. 3989
§ 1
pkt 1 k.p.c.), jeżeli sformułowany w jego ramach problem został wyjaśniony w
jednolitym i utrwalonym orzecznictwie Sądu Najwyższego, a skarżący nie wskazuje
4
żadnych argumentów prawnych uzasadniających możliwość odmiennej jego oceny
(zob. postanowienie SN z dnia 18 stycznia 2008 r., II PK 277/07).
Powyższą argumentację należy również odnieść do zagadnienia
odnoszącego się do kwestii rozkładu ciężaru dowodu
Skarga nie jest również oczywiście uzasadniona. Nie wiadomo, na czym w
przekonaniu Autorki skargi ta oczywista zasadność miałaby polegać. Wskazuje
ona, że Sąd Okręgowy w sposób oczywiście błędny przyjął rozkład ciężaru dowodu
w zakresie wykazania faktu istnienia przyczyny wypowiedzenia powodowi umowy o
pracę. Jednocześnie pełnomocniczka powoda nie wyjaśnia, na czym polegało to
błędne przyjęcie i dlaczego koliduje z orzeczeniem SN z 9 marca 1977, I PRN
17/77. Sąd Najwyższy nie musi się domyślać ani szukać w aktach sprawy
wyjaśnienia i potwierdzenia tez skarżącego zgłaszanych w uzasadnieniu wniosku o
przyjęcie skargi do rozpoznania, lecz powinno to być przedstawione przez
profesjonalnego pełnomocnika, sporządzającego skargę (postanowienie SN z dnia
6 listopada 2001 r., IV CZ 185/01; postanowienie SN z dnia 26 kwietnia 2001 r., II
CZ 28/01; postanowienie SN z dnia 6 listopada 2001 r., IV CZ 156/01;
postanowienie SN z dnia 30 listopada 2001 r., I CZ 173/01). Pełnomocnik strony
skarżącej najwyraźniej tego obowiązku nie wykonał.
Z przytoczonych względów Sąd Najwyższy orzekł o odmowie przyjęcia
skargi kasacyjnej do rozpoznania na podstawie art. 3989
k.p.c.
Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13