IV CZ 61/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:24-12-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CZ 61/09
POSTANOWIENIE
Dnia 24 września 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Barbara Myszka
SSN Dariusz Zawistowski
w sprawie z powództwa K.J.
przeciwko R.B.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 24 września 2009 r.,
zażalenia powoda
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 8 kwietnia 2009 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym skargą kasacyjną (błędnie nazwaną kasacją) wyrokiem z dnia
7 listopada 2008 r. Sąd Apelacyjny oddalił apelację powoda K.J. od wyroku Sądu
Okręgowego w G. z dnia 9 czerwca 2008 r.
Zarządzeniem z dnia 18 marca 2009 r. przewodniczący w Sądzie drugiej
instancji wezwał skarżącego do uzupełnienia braków skargi w terminie
tygodniowym od otrzymania wezwania pod rygorem jej odrzucenia. Powód został
m.in. zobowiązany do sformułowania wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania
oraz do jego uzasadnienia (art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c.).
W odpowiedzi na wezwanie pełnomocnik strony powodowej w piśmie z dnia
23 marca 2009 r. stwierdził, że wniosek o rozpoznanie „kasacji" został już w niej
zawarty, odsyłając przy tym wprost do treści wniesionego środka zaskarżenia.
Wskazał także, iż przesłanką wniesienia skargi był określony stan faktyczny sprawy
wynikający - jego zdaniem - w sposób oczywisty z zebranego materiału
dowodowego.
Postanowieniem z dnia 8 kwietnia 2009 r. Sąd Apelacyjny skargę kasacyjną
odrzucił z powodu braku w skardze elementów określonych w art. 3984
§ 1 pkt 3
k.p.c., którego skarżący - mimo wezwania - nie uzupełnił.
W zażaleniu na to postanowienie powód, domagając się jego uchylenia,
ograniczył się do stwierdzenia, że „kasacja" odpowiada wymaganiom
przewidzianym w Kodeksie postępowania cywilnego oraz powołania się na swoje
pismo z dnia 23 marca 2009 r. skierowane do Sądu odwoławczego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Uzasadnienie zażalenia nie zawiera żadnej argumentacji prawnej, nie może
jej bowiem zastąpić wyrażenie przez skarżącego przekonania - ewidentnie przy tym
nie usprawiedliwionego - że skarga kasacyjna spełniała ustawowe wymagania.
3
Analiza treści skargi kasacyjnej prowadzi do jednoznacznej konkluzji,
że Sąd drugiej instancji trafnie ocenił, iż skarga nie zawierała w swej treści wniosku
o przyjęcie jej do rozpoznania oraz uzasadnienia wniosku. Zasadne zatem było
wezwanie skarżącego do uzupełnienia wniesionego środka zaskarżenia o jego
brakujące elementy. Z bogatego, wielokrotnie publikowanego orzecznictwa Sądu
Najwyższego jasno wynika, w jaki sposób należy formułować wniosek o przyjęcie
skargi do rozpoznania oraz jego uzasadnienie (por. m.in. postanowienie SN z dnia
10 maja 2001 r., II CZ 35/01, OSNC 2002, nr 1, poz. 11, postanowienie SN z dnia
11 stycznia 2002 r., III CKN 570/01, OSNC 2002, nr 12, poz. 151 oraz
postanowienie SN z dnia 20 października 2005 r., II CZ 89/05, OSNC 2006, nr 7-8,
poz. 135). Wystarczy zatem w tym zakresie jedynie stwierdzić, że nie czyni zadość
wymaganiu określonemu w art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. (w brzmieniu obowiązującym
do dnia 21 maja 2009 r., czyli do dnia wejścia w życie ustawy z dnia 19 marca
2009 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego, Dz.U. Nr 69, poz. 593)
ograniczenie się do przedstawienia w skardze jej podstaw oraz ich uzasadnienia
(art. 3984
§ 1 pkt 2 k.p.c.), lecz konieczne jest sformułowanie wniosku o przyjęcie
skargi do rozpoznania i zaprezentowanie wyodrębnionego, odpowiednio
umotywowanego jurydycznie stanowiska co do potrzeby rozpoznania skargi
(por. m. in. postanowienie SN z dnia 23 października 2002 r., IV CK 6/02, niepubl.,
postanowienie SN z dnia 3 grudnia 2003 r., l CK 421/03, Prok. i Pr. 2004, nr 2,
poz. 38). Trzeba stwierdzić, że skarga powoda nie spełnia minimum wymagań
w rozważanym zakresie i nie zawiera, ani wniosku o jej przyjęcie ani jego
uzasadnienia.
Zważywszy, że skarga kasacyjna nie zawierała elementów, o których mowa
w art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. (w poprzednim brzmieniu), a powód braku tego mimo
stosownego wezwania nie usunął, Sąd drugiej instancji trafnie skargę tę odrzucił.
Postulowane przez skarżącego dokładne zapoznanie się z wniesioną przezeń
skargą, prowadzi do wniosku, że skarga dotknięta jest innym jeszcze brakiem –
nie zawiera prawidłowego uzasadnienia podstawy naruszenia powołanych w niej
przepisów prawa materialnego, lecz w sposób niedopuszczalny, bo sprzeczny
z zakazem wynikającym z art. 3983
§ 3 k.p.c., odnosi się wyłącznie do ustalenia
faktów i oceny dowodów oraz prezentowania własnej ich wersji przez skarżącego.
4
Taki brak skargi jest nieusuwalny i stanowi autonomiczną przesłankę jej
niedopuszczalności.
Wobec tego, że zażalenie jest bezzasadne, Sąd Najwyższy orzekł, jak
sentencji, na podstawie art. 39814
k.p.c. w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.
Ubocznie należy zauważyć, że wbrew (wynikającemu ze wzmianek
czynionych w pismach) odmiennemu przekonaniu pełnomocnika powoda,
wnoszącego w jego imieniu środki zaskarżenia do Sądu Najwyższego, jego
umocowanie nie wynika z wyznaczenia go do czynności pełnomocnika z urzędu,
które nie rozciąga się na postępowanie wywołane wniesieniem skargi kasacyjnej,
lecz ze złożonego pełnomocnictwa procesowego.
POSTANOWIENIE
Dnia 24 września 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Barbara Myszka
SSN Dariusz Zawistowski
w sprawie z powództwa K.J.
przeciwko R.B.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 24 września 2009 r.,
zażalenia powoda
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 8 kwietnia 2009 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym skargą kasacyjną (błędnie nazwaną kasacją) wyrokiem z dnia
7 listopada 2008 r. Sąd Apelacyjny oddalił apelację powoda K.J. od wyroku Sądu
Okręgowego w G. z dnia 9 czerwca 2008 r.
Zarządzeniem z dnia 18 marca 2009 r. przewodniczący w Sądzie drugiej
instancji wezwał skarżącego do uzupełnienia braków skargi w terminie
tygodniowym od otrzymania wezwania pod rygorem jej odrzucenia. Powód został
m.in. zobowiązany do sformułowania wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania
oraz do jego uzasadnienia (art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c.).
W odpowiedzi na wezwanie pełnomocnik strony powodowej w piśmie z dnia
23 marca 2009 r. stwierdził, że wniosek o rozpoznanie „kasacji" został już w niej
zawarty, odsyłając przy tym wprost do treści wniesionego środka zaskarżenia.
Wskazał także, iż przesłanką wniesienia skargi był określony stan faktyczny sprawy
wynikający - jego zdaniem - w sposób oczywisty z zebranego materiału
dowodowego.
Postanowieniem z dnia 8 kwietnia 2009 r. Sąd Apelacyjny skargę kasacyjną
odrzucił z powodu braku w skardze elementów określonych w art. 3984
§ 1 pkt 3
k.p.c., którego skarżący - mimo wezwania - nie uzupełnił.
W zażaleniu na to postanowienie powód, domagając się jego uchylenia,
ograniczył się do stwierdzenia, że „kasacja" odpowiada wymaganiom
przewidzianym w Kodeksie postępowania cywilnego oraz powołania się na swoje
pismo z dnia 23 marca 2009 r. skierowane do Sądu odwoławczego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Uzasadnienie zażalenia nie zawiera żadnej argumentacji prawnej, nie może
jej bowiem zastąpić wyrażenie przez skarżącego przekonania - ewidentnie przy tym
nie usprawiedliwionego - że skarga kasacyjna spełniała ustawowe wymagania.
3
Analiza treści skargi kasacyjnej prowadzi do jednoznacznej konkluzji,
że Sąd drugiej instancji trafnie ocenił, iż skarga nie zawierała w swej treści wniosku
o przyjęcie jej do rozpoznania oraz uzasadnienia wniosku. Zasadne zatem było
wezwanie skarżącego do uzupełnienia wniesionego środka zaskarżenia o jego
brakujące elementy. Z bogatego, wielokrotnie publikowanego orzecznictwa Sądu
Najwyższego jasno wynika, w jaki sposób należy formułować wniosek o przyjęcie
skargi do rozpoznania oraz jego uzasadnienie (por. m.in. postanowienie SN z dnia
10 maja 2001 r., II CZ 35/01, OSNC 2002, nr 1, poz. 11, postanowienie SN z dnia
11 stycznia 2002 r., III CKN 570/01, OSNC 2002, nr 12, poz. 151 oraz
postanowienie SN z dnia 20 października 2005 r., II CZ 89/05, OSNC 2006, nr 7-8,
poz. 135). Wystarczy zatem w tym zakresie jedynie stwierdzić, że nie czyni zadość
wymaganiu określonemu w art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. (w brzmieniu obowiązującym
do dnia 21 maja 2009 r., czyli do dnia wejścia w życie ustawy z dnia 19 marca
2009 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego, Dz.U. Nr 69, poz. 593)
ograniczenie się do przedstawienia w skardze jej podstaw oraz ich uzasadnienia
(art. 3984
§ 1 pkt 2 k.p.c.), lecz konieczne jest sformułowanie wniosku o przyjęcie
skargi do rozpoznania i zaprezentowanie wyodrębnionego, odpowiednio
umotywowanego jurydycznie stanowiska co do potrzeby rozpoznania skargi
(por. m. in. postanowienie SN z dnia 23 października 2002 r., IV CK 6/02, niepubl.,
postanowienie SN z dnia 3 grudnia 2003 r., l CK 421/03, Prok. i Pr. 2004, nr 2,
poz. 38). Trzeba stwierdzić, że skarga powoda nie spełnia minimum wymagań
w rozważanym zakresie i nie zawiera, ani wniosku o jej przyjęcie ani jego
uzasadnienia.
Zważywszy, że skarga kasacyjna nie zawierała elementów, o których mowa
w art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. (w poprzednim brzmieniu), a powód braku tego mimo
stosownego wezwania nie usunął, Sąd drugiej instancji trafnie skargę tę odrzucił.
Postulowane przez skarżącego dokładne zapoznanie się z wniesioną przezeń
skargą, prowadzi do wniosku, że skarga dotknięta jest innym jeszcze brakiem –
nie zawiera prawidłowego uzasadnienia podstawy naruszenia powołanych w niej
przepisów prawa materialnego, lecz w sposób niedopuszczalny, bo sprzeczny
z zakazem wynikającym z art. 3983
§ 3 k.p.c., odnosi się wyłącznie do ustalenia
faktów i oceny dowodów oraz prezentowania własnej ich wersji przez skarżącego.
4
Taki brak skargi jest nieusuwalny i stanowi autonomiczną przesłankę jej
niedopuszczalności.
Wobec tego, że zażalenie jest bezzasadne, Sąd Najwyższy orzekł, jak
sentencji, na podstawie art. 39814
k.p.c. w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.
Ubocznie należy zauważyć, że wbrew (wynikającemu ze wzmianek
czynionych w pismach) odmiennemu przekonaniu pełnomocnika powoda,
wnoszącego w jego imieniu środki zaskarżenia do Sądu Najwyższego, jego
umocowanie nie wynika z wyznaczenia go do czynności pełnomocnika z urzędu,
które nie rozciąga się na postępowanie wywołane wniesieniem skargi kasacyjnej,
lecz ze złożonego pełnomocnictwa procesowego.