I CZ 52/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:13-01-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CZ 52/09
POSTANOWIENIE
Dnia 15 października 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Kazimierz Zawada (przewodniczący)
SSN Antoni Górski (sprawozdawca)
SSN Wojciech Jan Katner
w sprawie ze skargi M.M.
o wznowienie postępowania
w sprawie z wniosku M.M.
przy uczestnictwie H.Ł.
o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie,
zakończonego prawomocnym postanowieniem Sądu Okręgowego w W.
z dnia 26 września 2007 r., sygn. akt [...],
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 15 października 2009 r.,
zażalenia skarżącego na postanowienie Sądu Okręgowego w W.
z dnia 16 marca 2009 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 16 marca 2009 r. Sąd Okręgowy w W. odrzucił
skargę M.M. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym
postanowieniem tego Sądu z dnia 26 września 2007 r., w sprawie z wniosku M.M.
z udziałem H.Ł. o stwierdzenie zasiedzenia.
W uzasadnieniu Sąd Okręgowy wskazał, że skarga o wznowienie
postępowania powinna czynić zadość warunkom pozwu oraz zawierać oznaczenie
zaskarżonego orzeczenia, podstawę wznowienia wraz z uzasadnieniem,
okoliczności stwierdzające zachowanie terminu do wniesienia skargi oraz wniosek
o uchylenie lub zmianę zaskarżonego orzeczenia. Zachowanie tych warunków jest
niezbędne, aby skarga mogła zostać rozpoznana. Sąd stwierdził, iż skarżący nie
wykazał podstaw wznowienia postępowania określonych w art. 403 § 2 k.p.c., gdyż
okoliczności wskazane w uzasadnieniu skargi były znane Sądowi drugiej instancji
rozpoznającemu uprzednio apelację skarżącego. Ponadto z treści powołanego
przepisu wynika, że wykrycie nowych okoliczności lub środków dowodowych może
stanowić podstawę wznowienia tylko wtedy, gdy pozostają one w związku
przyczynowym z wynikiem sprawy, a strona nie mogła z nich skorzystać.
Tymczasem skarżący mógł skorzystać z dowodów, na które powołał się w skardze,
co spowodowało odrzucenie skargi na podstawie art. 410 k.p.c. w zw. z art. 403 § 2
k.p.c.
W zażaleniu na postanowienie Sądu Okręgowego skarżący zarzucił obrazę
przepisów postępowania cywilnego tj. art. 410 k.p.c., poprzez wadliwe dokonanie
wykładni podstawy wznowienia postępowania objętej treścią art. 403 § 2 k.p.c.
i w konsekwencji odrzucenie skargi o wznowienie postępowania spełniającej
wymogi formalne dla tego typu pisma procesowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 410 § 1 k.p.c. skarga o wznowienie postępowania nie
oparta na ustawowej podstawie podlega odrzuceniu przez sąd na posiedzeniu
niejawnym. W orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntował się pogląd, zgodnie
z którym skarga podlega odrzuceniu nie tylko wtedy, gdy powołana w niej
3
podstawa wznowienia została sformułowana w sposób nie odpowiadający ustawie,
ale także wówczas, gdy wskazane w niej okoliczności odpowiadają wprawdzie
przewidzianej w ustawie podstawie wznowienia, to jednak w rzeczywistości
podstawa ta nie występuje (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 13 maja
2009 r., IV CZ 37/09, nie publ.; z dnia 24 stycznia 2007 r., III CZ 1/07, nie publ.;
z dnia 25 października 2006 r., III CZ 65/06, nie publ.; z dnia 15 czerwca 2005 r.,
IV CZ 50/05, nie publ.; z dnia 7 lipca 2005 r., IV CO 6/05, nie publ.). Sformułowanie
zatem podstawy wznowienia w sposób odpowiadający przepisowi art. 403 § 2 k.p.c.
nie oznacza jeszcze oparcia skargi na ustawowej podstawie wznowienia. Zachodzi
potrzeba zbadania dopuszczalności skargi poprzez stwierdzenie, czy zachowane
zostały warunki, które umożliwiają jej rozpoznanie. Oceny tej sąd dokonuje na
podstawie twierdzeń zawartych w samej skardze, przy czym nie należy utożsamiać
tego z badaniem jej zasadności.
Zgodnie z treścią art. 403 §2 k.p.c. można żądać wznowienia zakończonego
prawomocnym wyrokiem postępowania w razie wykrycia takich środków
dowodowych lub okoliczności faktycznych, z których strona nie mogła skorzystać
w postępowaniu, a które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy. Wskazując zatem
te okoliczności lub dowody, podać trzeba równocześnie, w jakim zakresie ich
uwzględnienie mogłoby zmienić podstawę orzekania, wpływając tym samym na
treść rozstrzygnięcia, sąd zaś dokonuje analizy, czy taka zmiana jest w istocie
możliwa. Poddanie ocenie skargi o wznowienie postępowania zakończonego
prawomocnym orzeczeniem wniesionej w niniejszej sprawie prowadzi do wniosku,
że środki dowodowe wskazane przez skarżącego nie pozostają w związku
przyczynowym z wynikiem sprawy i nie mogą mieć wpływu na jej rozstrzygnięcie.
Żaden z nich nie może bowiem podważyć zasadniczej tezy Sądu Okręgowego
w W., zawartej w uzasadnieniu postanowienia z dnia 26 września 2007 r., iż
wnioskodawca M.M. nie mógł skutecznie zasiedzieć wskazanego przez siebie
udziału w nieruchomości będącej lokalem mieszkalnym, ponieważ on i jego
poprzednicy prawni posiadali tylko cześć tego lokalu w postaci jednego z pokojów,
a taka część nie jest samodzielna rzeczą i jej posiadanie nie może prowadzić do
zasiedzenia ani tej części, ani udziału w nieruchomości lokalowej. Przedstawione
przez skarżącego dowody nie mogą zmienić oceny, iż nie wykazał on
4
współposiadania przedmiotowego lokalu, a jedynie posiadanie jednego z jego
pomieszczeń i przez to wniosek o zasiedzenie udziału w całości nieruchomości był
bezzasadny. Ponieważ wskazane w skardze środki dowodowe nie mogły mieć
wpływu na wynik sprawy, nie spełnione zostały wymagania określone w art. 403 § 2
k.p.c., a zatem skargę o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym
orzeczeniem należało odrzucić zgodnie z art. 410 § 1 k.p.c.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy oddalił zażalenie (art. 39814
w zw.
z art. 3941
§ 3 k.p.c.).
5
POSTANOWIENIE
Dnia 15 października 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Kazimierz Zawada (przewodniczący)
SSN Antoni Górski (sprawozdawca)
SSN Wojciech Jan Katner
w sprawie ze skargi M.M.
o wznowienie postępowania
w sprawie z wniosku M.M.
przy uczestnictwie H.Ł.
o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie,
zakończonego prawomocnym postanowieniem Sądu Okręgowego w W.
z dnia 26 września 2007 r., sygn. akt [...],
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 15 października 2009 r.,
zażalenia skarżącego na postanowienie Sądu Okręgowego w W.
z dnia 16 marca 2009 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 16 marca 2009 r. Sąd Okręgowy w W. odrzucił
skargę M.M. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym
postanowieniem tego Sądu z dnia 26 września 2007 r., w sprawie z wniosku M.M.
z udziałem H.Ł. o stwierdzenie zasiedzenia.
W uzasadnieniu Sąd Okręgowy wskazał, że skarga o wznowienie
postępowania powinna czynić zadość warunkom pozwu oraz zawierać oznaczenie
zaskarżonego orzeczenia, podstawę wznowienia wraz z uzasadnieniem,
okoliczności stwierdzające zachowanie terminu do wniesienia skargi oraz wniosek
o uchylenie lub zmianę zaskarżonego orzeczenia. Zachowanie tych warunków jest
niezbędne, aby skarga mogła zostać rozpoznana. Sąd stwierdził, iż skarżący nie
wykazał podstaw wznowienia postępowania określonych w art. 403 § 2 k.p.c., gdyż
okoliczności wskazane w uzasadnieniu skargi były znane Sądowi drugiej instancji
rozpoznającemu uprzednio apelację skarżącego. Ponadto z treści powołanego
przepisu wynika, że wykrycie nowych okoliczności lub środków dowodowych może
stanowić podstawę wznowienia tylko wtedy, gdy pozostają one w związku
przyczynowym z wynikiem sprawy, a strona nie mogła z nich skorzystać.
Tymczasem skarżący mógł skorzystać z dowodów, na które powołał się w skardze,
co spowodowało odrzucenie skargi na podstawie art. 410 k.p.c. w zw. z art. 403 § 2
k.p.c.
W zażaleniu na postanowienie Sądu Okręgowego skarżący zarzucił obrazę
przepisów postępowania cywilnego tj. art. 410 k.p.c., poprzez wadliwe dokonanie
wykładni podstawy wznowienia postępowania objętej treścią art. 403 § 2 k.p.c.
i w konsekwencji odrzucenie skargi o wznowienie postępowania spełniającej
wymogi formalne dla tego typu pisma procesowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 410 § 1 k.p.c. skarga o wznowienie postępowania nie
oparta na ustawowej podstawie podlega odrzuceniu przez sąd na posiedzeniu
niejawnym. W orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntował się pogląd, zgodnie
z którym skarga podlega odrzuceniu nie tylko wtedy, gdy powołana w niej
3
podstawa wznowienia została sformułowana w sposób nie odpowiadający ustawie,
ale także wówczas, gdy wskazane w niej okoliczności odpowiadają wprawdzie
przewidzianej w ustawie podstawie wznowienia, to jednak w rzeczywistości
podstawa ta nie występuje (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 13 maja
2009 r., IV CZ 37/09, nie publ.; z dnia 24 stycznia 2007 r., III CZ 1/07, nie publ.;
z dnia 25 października 2006 r., III CZ 65/06, nie publ.; z dnia 15 czerwca 2005 r.,
IV CZ 50/05, nie publ.; z dnia 7 lipca 2005 r., IV CO 6/05, nie publ.). Sformułowanie
zatem podstawy wznowienia w sposób odpowiadający przepisowi art. 403 § 2 k.p.c.
nie oznacza jeszcze oparcia skargi na ustawowej podstawie wznowienia. Zachodzi
potrzeba zbadania dopuszczalności skargi poprzez stwierdzenie, czy zachowane
zostały warunki, które umożliwiają jej rozpoznanie. Oceny tej sąd dokonuje na
podstawie twierdzeń zawartych w samej skardze, przy czym nie należy utożsamiać
tego z badaniem jej zasadności.
Zgodnie z treścią art. 403 §2 k.p.c. można żądać wznowienia zakończonego
prawomocnym wyrokiem postępowania w razie wykrycia takich środków
dowodowych lub okoliczności faktycznych, z których strona nie mogła skorzystać
w postępowaniu, a które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy. Wskazując zatem
te okoliczności lub dowody, podać trzeba równocześnie, w jakim zakresie ich
uwzględnienie mogłoby zmienić podstawę orzekania, wpływając tym samym na
treść rozstrzygnięcia, sąd zaś dokonuje analizy, czy taka zmiana jest w istocie
możliwa. Poddanie ocenie skargi o wznowienie postępowania zakończonego
prawomocnym orzeczeniem wniesionej w niniejszej sprawie prowadzi do wniosku,
że środki dowodowe wskazane przez skarżącego nie pozostają w związku
przyczynowym z wynikiem sprawy i nie mogą mieć wpływu na jej rozstrzygnięcie.
Żaden z nich nie może bowiem podważyć zasadniczej tezy Sądu Okręgowego
w W., zawartej w uzasadnieniu postanowienia z dnia 26 września 2007 r., iż
wnioskodawca M.M. nie mógł skutecznie zasiedzieć wskazanego przez siebie
udziału w nieruchomości będącej lokalem mieszkalnym, ponieważ on i jego
poprzednicy prawni posiadali tylko cześć tego lokalu w postaci jednego z pokojów,
a taka część nie jest samodzielna rzeczą i jej posiadanie nie może prowadzić do
zasiedzenia ani tej części, ani udziału w nieruchomości lokalowej. Przedstawione
przez skarżącego dowody nie mogą zmienić oceny, iż nie wykazał on
4
współposiadania przedmiotowego lokalu, a jedynie posiadanie jednego z jego
pomieszczeń i przez to wniosek o zasiedzenie udziału w całości nieruchomości był
bezzasadny. Ponieważ wskazane w skardze środki dowodowe nie mogły mieć
wpływu na wynik sprawy, nie spełnione zostały wymagania określone w art. 403 § 2
k.p.c., a zatem skargę o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym
orzeczeniem należało odrzucić zgodnie z art. 410 § 1 k.p.c.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy oddalił zażalenie (art. 39814
w zw.
z art. 3941
§ 3 k.p.c.).
5