V CSK 263/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:10-03-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CSK 263/09
POSTANOWIENIE
Dnia 3 grudnia 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Wojciech Jan Katner
w sprawie z powództwa A.F.
przeciwko A.K.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 3 grudnia 2009 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powódki
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 11 marca 2009 r., sygn. akt [...],
odrzuca skargę kasacyjną i zasądza od powódki na rzecz
pozwanej 1.800,- (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu
kosztów postępowania kasacyjnego.
2
Uzasadnienie
Na skutek apelacji obu stron postępowania, Sąd Apelacyjny, wyrokiem z
dnia 11 marca 2009 r. zmienił zaskarżony wyrok Sądu I instancji i powództwo
wobec A.K. oddalił, oddalając także apelację powódki A.F. Powództwo dotyczyło
udzielenia pożyczki w wysokości 150000 złotych, z których 120000 zostało
wcześniej spłaconych, a 30000 złotych zasądzonych w toku instancji.
W skardze kasacyjnej powódki' zarzucono naruszenie przepisów
postępowania, co miało istotny wpływ na wyniki sprawy, przez niewłaściwe
niezastosowanie art. 504 § 1 k.p.c. i nie odrzucenie sprzeciwu od nakazu zapłaty.
Wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania. W odpowiedzi na skargę wniesiono o odmówienie jej
przyjęcia, ewentualnie o jej oddalenie z zasądzeniem kosztów postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu. Nie spełnia ona żadnych przesłanek formalnych
ani merytorycznych, wymienionych w art. 3984
k.p.c. i wynikających z art. 3983
k.p.c. Mimo że wielokrotnie już Sąd Najwyższy zwracał uwagę, iż należy najpierw
dowieść podstaw do przyjęcia skargi, a potem przedstawić uzasadnienie zarzutów
odnoszących się do zaskarżonego orzeczenia, skarżący tego nie uczynił (z wielu,
postanowienie SN z dnia 9 listopada 2000 r. II CKN 1385/00, OSNC 2001, nr 3,
poz. 51). Nie zauważył również, że w chwili wnoszenia skargi obowiązywały zmiany
w k.p.c., nakazujące wyodrębnić w skardze kasacyjnej wniosek o jej przyjęcie
(art. 3984
§ 2 k.p.c.). Jest wprawdzie zdanie zawierające taki wniosek, ale tylko
przez użycie słów o oczywistej zasadności skargi i o wystąpieniu istotnego
zagadnienia prawnego.
Z uzasadnienia nie wiadomo, na czym ma polegać oczywistość skargi.
Stosownie do stanowiska SN skarga kasacyjna nie jest oczywiście uzasadniona,
jeżeli się tej oczywistości nie wykaże w samym wniosku o przyjęcie skargi
do rozpoznania (postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2006 r., II CZ
3
28/06, Lex nr 198531; postanowienie z dnia 18 stycznia 2006 r., II CSK 166/05 oraz
postanowienie z dnia 3 kwietnia 2006 r., III CSK 85/06, niepubl.). O tym, że skarga
jest oczywiście uzasadniona nie może decydować argumentacja zawarta
w uzasadnieniu jej podstaw, tylko argumenty wyraźnie i przekonująco świadczące
o okolicznościach uzasadniających rozpoznanie tej skargi (postanowienie SN
z dnia 21 kwietnia 2006 r. II CSK 76/06, OSG 2007, nr 1-2, poz. 13; postanowienie
SN z dnia 2 kwietnia 2008 r., III CZ 10/08, niepubl.).
Oczywistość skargi rozumie się jako wykazanie rażącego naruszenia prawa
lub podstawowych zasad praworządnego państwa, widocznych bez
przeprowadzania szczegółowej analizy przepisów (postanowienia SN z dnia
26 kwietnia 2006 r. II CZ 28/06, Lex nr 198531; z dnia 27 kwietnia 2006 r. I CZ
15/06, niepubl.; z dnia 29 listopada 2007 r. II CSK 460/07, niepubl.; z dnia 18
czerwca 2008 r. III CSK 110/08, niepubl.).
Podobnie się przedstawia kwestia podniesienia istotnego zagadnienia
prawnego, jakie wystąpiło w sprawie, wymagającego, zdaniem skarżącego
rozstrzygnięcia przez Sąd Najwyższy. Problem procesowy jest przedstawiony
enigmatycznie i opisowo, nie ma nic o dotychczasowych doświadczeniach
związanych z tym problemem, ani poprzez orzecznictwo, ani wypowiedzi doktryny
prawa. Tam, gdzie jest odwołanie się do takich źródeł jest to i całkowicie nie
wystarczające i nie merytoryczne.
Zaskarżany nie jest właściwie wyrok II instancji, a zachowania przed Sądem
I instancji. Treść skargi dotyczy wyłącznie ustaleń faktycznych, w tym zakresie
przywrócenia terminu do zgłoszenia sprzeciwu wobec nakazu zapłaty. To nie
podlega ani badaniu ani ocenom Sądu Najwyższego (art. 3983
§ 3 i art. 39813
§ 2
k.p.c.).
Dlatego też skarga kasacyjna podlega odrzuceniu na podstawie art. 3986
§ 3
k.p.c., a o kosztach rozstrzygnięto na podstawie art. 98 k.p.c. w związku z art. 39821
i art. 391 § 1 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 3 grudnia 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Wojciech Jan Katner
w sprawie z powództwa A.F.
przeciwko A.K.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 3 grudnia 2009 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powódki
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 11 marca 2009 r., sygn. akt [...],
odrzuca skargę kasacyjną i zasądza od powódki na rzecz
pozwanej 1.800,- (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu
kosztów postępowania kasacyjnego.
2
Uzasadnienie
Na skutek apelacji obu stron postępowania, Sąd Apelacyjny, wyrokiem z
dnia 11 marca 2009 r. zmienił zaskarżony wyrok Sądu I instancji i powództwo
wobec A.K. oddalił, oddalając także apelację powódki A.F. Powództwo dotyczyło
udzielenia pożyczki w wysokości 150000 złotych, z których 120000 zostało
wcześniej spłaconych, a 30000 złotych zasądzonych w toku instancji.
W skardze kasacyjnej powódki' zarzucono naruszenie przepisów
postępowania, co miało istotny wpływ na wyniki sprawy, przez niewłaściwe
niezastosowanie art. 504 § 1 k.p.c. i nie odrzucenie sprzeciwu od nakazu zapłaty.
Wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania. W odpowiedzi na skargę wniesiono o odmówienie jej
przyjęcia, ewentualnie o jej oddalenie z zasądzeniem kosztów postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu. Nie spełnia ona żadnych przesłanek formalnych
ani merytorycznych, wymienionych w art. 3984
k.p.c. i wynikających z art. 3983
k.p.c. Mimo że wielokrotnie już Sąd Najwyższy zwracał uwagę, iż należy najpierw
dowieść podstaw do przyjęcia skargi, a potem przedstawić uzasadnienie zarzutów
odnoszących się do zaskarżonego orzeczenia, skarżący tego nie uczynił (z wielu,
postanowienie SN z dnia 9 listopada 2000 r. II CKN 1385/00, OSNC 2001, nr 3,
poz. 51). Nie zauważył również, że w chwili wnoszenia skargi obowiązywały zmiany
w k.p.c., nakazujące wyodrębnić w skardze kasacyjnej wniosek o jej przyjęcie
(art. 3984
§ 2 k.p.c.). Jest wprawdzie zdanie zawierające taki wniosek, ale tylko
przez użycie słów o oczywistej zasadności skargi i o wystąpieniu istotnego
zagadnienia prawnego.
Z uzasadnienia nie wiadomo, na czym ma polegać oczywistość skargi.
Stosownie do stanowiska SN skarga kasacyjna nie jest oczywiście uzasadniona,
jeżeli się tej oczywistości nie wykaże w samym wniosku o przyjęcie skargi
do rozpoznania (postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2006 r., II CZ
3
28/06, Lex nr 198531; postanowienie z dnia 18 stycznia 2006 r., II CSK 166/05 oraz
postanowienie z dnia 3 kwietnia 2006 r., III CSK 85/06, niepubl.). O tym, że skarga
jest oczywiście uzasadniona nie może decydować argumentacja zawarta
w uzasadnieniu jej podstaw, tylko argumenty wyraźnie i przekonująco świadczące
o okolicznościach uzasadniających rozpoznanie tej skargi (postanowienie SN
z dnia 21 kwietnia 2006 r. II CSK 76/06, OSG 2007, nr 1-2, poz. 13; postanowienie
SN z dnia 2 kwietnia 2008 r., III CZ 10/08, niepubl.).
Oczywistość skargi rozumie się jako wykazanie rażącego naruszenia prawa
lub podstawowych zasad praworządnego państwa, widocznych bez
przeprowadzania szczegółowej analizy przepisów (postanowienia SN z dnia
26 kwietnia 2006 r. II CZ 28/06, Lex nr 198531; z dnia 27 kwietnia 2006 r. I CZ
15/06, niepubl.; z dnia 29 listopada 2007 r. II CSK 460/07, niepubl.; z dnia 18
czerwca 2008 r. III CSK 110/08, niepubl.).
Podobnie się przedstawia kwestia podniesienia istotnego zagadnienia
prawnego, jakie wystąpiło w sprawie, wymagającego, zdaniem skarżącego
rozstrzygnięcia przez Sąd Najwyższy. Problem procesowy jest przedstawiony
enigmatycznie i opisowo, nie ma nic o dotychczasowych doświadczeniach
związanych z tym problemem, ani poprzez orzecznictwo, ani wypowiedzi doktryny
prawa. Tam, gdzie jest odwołanie się do takich źródeł jest to i całkowicie nie
wystarczające i nie merytoryczne.
Zaskarżany nie jest właściwie wyrok II instancji, a zachowania przed Sądem
I instancji. Treść skargi dotyczy wyłącznie ustaleń faktycznych, w tym zakresie
przywrócenia terminu do zgłoszenia sprzeciwu wobec nakazu zapłaty. To nie
podlega ani badaniu ani ocenom Sądu Najwyższego (art. 3983
§ 3 i art. 39813
§ 2
k.p.c.).
Dlatego też skarga kasacyjna podlega odrzuceniu na podstawie art. 3986
§ 3
k.p.c., a o kosztach rozstrzygnięto na podstawie art. 98 k.p.c. w związku z art. 39821
i art. 391 § 1 k.p.c.