II CZ 97/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:27-08-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CZ 97/09
POSTANOWIENIE
Dnia 18 lutego 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jan Górowski (przewodniczący)
SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca)
SSN Krzysztof Pietrzykowski
w sprawie ze skargi Przedsiębiorstwa Produkcyjno - Usługowo - Handlowego „J.(…)”
Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym nakazem zapłaty
w postępowaniu upominawczym wydanym przez Sąd Rejonowy Sąd Gospodarczy w K.
w dniu 28 listopada 2008 r., sygn. akt V GNc (…)
z powództwa A. B.
przeciwko Przedsiębiorstwu Produkcyjno – Usługowo – Handlowemu „J.(…)” Spółce z
ograniczoną odpowiedzialnością w G.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 18 lutego 2010 r.,
zażalenia strony pozwanej na postanowienie Sądu Okręgowego w K.
z dnia 3 września 2009 r., sygn. akt VI (…),
odrzuca zażalenie.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 28 maja 2009 roku Sąd Rejonowy w K., w sprawie ze
skargi Przedsiębiorstwa Produkcyjno – Usługowo – Handlowego „J.(…)” sp. z o.o. z
siedzibą w G. z udziałem A. B. o wznowienie postępowania, na podstawie art. 414
2
k.p.c., wstrzymał wykonanie wydanego przez ten Sąd w dniu 28 listopada 2008 roku
nakazu zapłaty w sprawie sygn. akt V GNc (…).
Sąd uznał, że wykonanie nakazu zapłaty grozi skarżącej niepowetowaną szkodą,
gdyż egzekucja z jej majątku, prowadzona w wykonaniu wydanego nakazu zapłaty,
uniemożliwi spółce realizację umów zawartych z jej kontrahentami, co może prowadzić
do jej upadłości.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł powód Adam Bazylewicz
zarzucając naruszenie art. 324 § 3 k.p.c. z zw. z art. 361 k.p.c. poprzez brak podpisania
sentencji postanowienia oraz art. 414 zd. 2 poprzez błędne przyjęcie, że wnoszącej
skargę grozi niepowetowana szkoda.
Postanowieniem z dnia 3 września 2009 roku Sąd Okręgowy w K. uwzględnił
zażalenie w ten sposób, że zmienił zaskarżone postanowienie i oddalił wniosek PPHU
„J.(…)” sp. z o.o. w przedmiocie wstrzymania wykonania nakazu zapłaty z dnia 28
listopada 2008 roku (punkt I sentencji). Nadto, zasądził od pozwanej na rzecz powoda
kwotę 1007 zł tytułem kosztów postępowania zażaleniowego.
Sąd uznał za słuszny zarzut naruszenia art. 414 k.p.c. Zaznaczył, że
uprawdopodobnienie powstania niepowetowanej szkody, o którym mowa w art. 414 zd.
2 k.p.c., nie może opierać się wyłącznie na twierdzeniach podmiotu żądającego
wstrzymania wykonania wyroku i powinno być potwierdzone załączonymi do wniosku
dokumentami. Zdaniem Sądu, postanowienie z dnia 28 maja 2009 roku oparte zostało
wyłącznie na twierdzeniach pozwanej, a zatem nie została należycie
uprawdopodobniona okoliczność groźby powstania niepowetowanej szkody w związku z
wykonaniem nakazu zapłaty z dnia 28 listopada 2008 roku. Zaznaczył przy tym, że z
analizy dołączonych do akt sprawy dokumentów jednoznacznie wynika, że skarżąca
spółka wykazuje płynność finansową pozwalającą jej na prowadzenie bieżącej
działalności gospodarczej. Tym samym nie było podstaw do przyjęcia, iż egzekucja z
majątku spółki będzie prowadziła do powstania niepowetowanej szkody.
Uzasadniając rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania
zażaleniowego Sąd Okręgowy wskazał, że na należną kwotę składa się opłata od
zażalenia w wysokości 407 złotych oraz koszty zastępstwa procesowego, których
wysokość ustalono na postawie § 6 pkt 5 w zw. z § 13 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności
radców prawnych oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).
3
Powyższe postanowienie w przedmiocie rozstrzygnięcia o kosztach
postępowania zażaleniowego (pkt 2 postanowienia) zaskarżyła pozwana zażaleniem z
dnia 21 września 2009 roku skierowanym do Sądu Apelacyjnego, za pośrednictwem
Sądu Okręgowego w K.. Podniosła, że Sąd Okręgowy zasądzając kwotę 1 007 złotych
tytułem kosztów postępowania zażaleniowego dopuścił się naruszenia art. 19 ust. 1, art.
20 ust. Ust. 1 i art. 69 ustawy z dnia 28 lipca 2008 roku o kosztach sądowych w
sprawach cywilnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) oraz § 6 pkt 5 zw. z §
13 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku.
Nadto, wniosła o zbadanie prawidłowości rozstrzygnięcia w przedmiocie
oddalenia wniosku o wstrzymanie wykonania nakazu zapłaty (pkt I postanowienia),
powołując się w tym względzie na art. 380 k.p.c. Zaznaczyła, że rozstrzygnięcie to
oparte było na błędnie ustalonym stanie faktycznym.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie podlega odrzuceniu.
Zgodnie z art. 3941
§ 1 pkt 2 k.p.c., w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 19
marca 2009 roku o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2009 r.
Nr 69, poz. 592), na postanowienie sądu drugiej instancji w przedmiocie kosztów
procesu, które nie były przedmiotem rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji
przysługuje zażalenie do Sądu Najwyższego. Środek taki wnosi się do Sądu
Najwyższego za pośrednictwem sądu, który wydał zaskarżone postanowienie (art. 3941
§ 1 pkt 2 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 i art. 369 § 1 k.p.c.).
Skarżąca, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika (art. 871
§ 1
k.p.c.), jako sąd właściwy do rozpoznania wniesionego przez siebie zażalenia wskazała
Sąd Apelacyjny - naruszając w ten sposób art. 3941
§ 1 pkt 2 k.p.c. Mimo, że środek ten
został prawidłowo wniesiony za pośrednictwem sądu, który wydał zaskarżone
postanowienie (Sąd Okręgowy w K.), to skierowanie go do niewłaściwego sądu (Sąd
Apelacyjny w Ł.) spowodowało, że stał się on środkiem niedopuszczalnym (por. np.
postanowienie SN z dnia 22 marca 2007 r., III CZ 17/07, niepubl., postanowienie SN z
dnia 7 listopada 2006 r., I CZ 76/06, niepubl. postanowienie SN z dnia 12 lutego 2003 r.,
I CZ 197/02, niepubl.).
Zaznaczyć również należy, że zgodnie z art. 126 § 1 pkt 1 k.p.c. na stronie
skarżącej spoczywa obowiązek prawidłowego oznaczenia sądu, do którego kierowany
jest środek odwoławczy, a sądem tym jest sąd właściwy do jego rozpoznania (tak
postanowienie SN z dnia 1 października 1997 r., I CKN 255/97, Prok. i Pr. 1998, nr 4,
4
poz. 41 - wkładka). Ponieważ skarżąca była reprezentowana przez profesjonalnego
pełnomocnika, to błędnego oznaczenia w zażaleniu Sądu Apelacyjnego, jako sądu
właściwego do jego rozpoznania, zamiast Sądu Najwyższego, nie można traktować jako
oczywistej niedokładności lub niedochowania warunków formalnych pisma. Tym samym
nie ma podstaw do wezwania pełnomocnika skarżącej do usunięcia braków formalnych
zażalenia na postawie art. 130 § 1 k.p.c. przez wskazanie sądu właściwego (por.
postanowienie SN z dnia 24 lipca 2006 r., IV CNP 57/06, niepubl., postanowienie SN z
dnia 30 maja 2006 r.„ I CZ 35/06, niepubl.).
Z tych też względów, na postawie art. 373 k.p.c. w zw. z art. 3941
§ 1 pkt 2 k.p.c.,
art. 3941
§ 3 k.p.c. i art. 39821
k.p.c. zażalenie podlega odrzuceniu przez Sąd Najwyższy
jako niedopuszczalne.
POSTANOWIENIE
Dnia 18 lutego 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jan Górowski (przewodniczący)
SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca)
SSN Krzysztof Pietrzykowski
w sprawie ze skargi Przedsiębiorstwa Produkcyjno - Usługowo - Handlowego „J.(…)”
Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym nakazem zapłaty
w postępowaniu upominawczym wydanym przez Sąd Rejonowy Sąd Gospodarczy w K.
w dniu 28 listopada 2008 r., sygn. akt V GNc (…)
z powództwa A. B.
przeciwko Przedsiębiorstwu Produkcyjno – Usługowo – Handlowemu „J.(…)” Spółce z
ograniczoną odpowiedzialnością w G.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 18 lutego 2010 r.,
zażalenia strony pozwanej na postanowienie Sądu Okręgowego w K.
z dnia 3 września 2009 r., sygn. akt VI (…),
odrzuca zażalenie.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 28 maja 2009 roku Sąd Rejonowy w K., w sprawie ze
skargi Przedsiębiorstwa Produkcyjno – Usługowo – Handlowego „J.(…)” sp. z o.o. z
siedzibą w G. z udziałem A. B. o wznowienie postępowania, na podstawie art. 414
2
k.p.c., wstrzymał wykonanie wydanego przez ten Sąd w dniu 28 listopada 2008 roku
nakazu zapłaty w sprawie sygn. akt V GNc (…).
Sąd uznał, że wykonanie nakazu zapłaty grozi skarżącej niepowetowaną szkodą,
gdyż egzekucja z jej majątku, prowadzona w wykonaniu wydanego nakazu zapłaty,
uniemożliwi spółce realizację umów zawartych z jej kontrahentami, co może prowadzić
do jej upadłości.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł powód Adam Bazylewicz
zarzucając naruszenie art. 324 § 3 k.p.c. z zw. z art. 361 k.p.c. poprzez brak podpisania
sentencji postanowienia oraz art. 414 zd. 2 poprzez błędne przyjęcie, że wnoszącej
skargę grozi niepowetowana szkoda.
Postanowieniem z dnia 3 września 2009 roku Sąd Okręgowy w K. uwzględnił
zażalenie w ten sposób, że zmienił zaskarżone postanowienie i oddalił wniosek PPHU
„J.(…)” sp. z o.o. w przedmiocie wstrzymania wykonania nakazu zapłaty z dnia 28
listopada 2008 roku (punkt I sentencji). Nadto, zasądził od pozwanej na rzecz powoda
kwotę 1007 zł tytułem kosztów postępowania zażaleniowego.
Sąd uznał za słuszny zarzut naruszenia art. 414 k.p.c. Zaznaczył, że
uprawdopodobnienie powstania niepowetowanej szkody, o którym mowa w art. 414 zd.
2 k.p.c., nie może opierać się wyłącznie na twierdzeniach podmiotu żądającego
wstrzymania wykonania wyroku i powinno być potwierdzone załączonymi do wniosku
dokumentami. Zdaniem Sądu, postanowienie z dnia 28 maja 2009 roku oparte zostało
wyłącznie na twierdzeniach pozwanej, a zatem nie została należycie
uprawdopodobniona okoliczność groźby powstania niepowetowanej szkody w związku z
wykonaniem nakazu zapłaty z dnia 28 listopada 2008 roku. Zaznaczył przy tym, że z
analizy dołączonych do akt sprawy dokumentów jednoznacznie wynika, że skarżąca
spółka wykazuje płynność finansową pozwalającą jej na prowadzenie bieżącej
działalności gospodarczej. Tym samym nie było podstaw do przyjęcia, iż egzekucja z
majątku spółki będzie prowadziła do powstania niepowetowanej szkody.
Uzasadniając rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania
zażaleniowego Sąd Okręgowy wskazał, że na należną kwotę składa się opłata od
zażalenia w wysokości 407 złotych oraz koszty zastępstwa procesowego, których
wysokość ustalono na postawie § 6 pkt 5 w zw. z § 13 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności
radców prawnych oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).
3
Powyższe postanowienie w przedmiocie rozstrzygnięcia o kosztach
postępowania zażaleniowego (pkt 2 postanowienia) zaskarżyła pozwana zażaleniem z
dnia 21 września 2009 roku skierowanym do Sądu Apelacyjnego, za pośrednictwem
Sądu Okręgowego w K.. Podniosła, że Sąd Okręgowy zasądzając kwotę 1 007 złotych
tytułem kosztów postępowania zażaleniowego dopuścił się naruszenia art. 19 ust. 1, art.
20 ust. Ust. 1 i art. 69 ustawy z dnia 28 lipca 2008 roku o kosztach sądowych w
sprawach cywilnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) oraz § 6 pkt 5 zw. z §
13 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku.
Nadto, wniosła o zbadanie prawidłowości rozstrzygnięcia w przedmiocie
oddalenia wniosku o wstrzymanie wykonania nakazu zapłaty (pkt I postanowienia),
powołując się w tym względzie na art. 380 k.p.c. Zaznaczyła, że rozstrzygnięcie to
oparte było na błędnie ustalonym stanie faktycznym.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie podlega odrzuceniu.
Zgodnie z art. 3941
§ 1 pkt 2 k.p.c., w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 19
marca 2009 roku o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2009 r.
Nr 69, poz. 592), na postanowienie sądu drugiej instancji w przedmiocie kosztów
procesu, które nie były przedmiotem rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji
przysługuje zażalenie do Sądu Najwyższego. Środek taki wnosi się do Sądu
Najwyższego za pośrednictwem sądu, który wydał zaskarżone postanowienie (art. 3941
§ 1 pkt 2 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 i art. 369 § 1 k.p.c.).
Skarżąca, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika (art. 871
§ 1
k.p.c.), jako sąd właściwy do rozpoznania wniesionego przez siebie zażalenia wskazała
Sąd Apelacyjny - naruszając w ten sposób art. 3941
§ 1 pkt 2 k.p.c. Mimo, że środek ten
został prawidłowo wniesiony za pośrednictwem sądu, który wydał zaskarżone
postanowienie (Sąd Okręgowy w K.), to skierowanie go do niewłaściwego sądu (Sąd
Apelacyjny w Ł.) spowodowało, że stał się on środkiem niedopuszczalnym (por. np.
postanowienie SN z dnia 22 marca 2007 r., III CZ 17/07, niepubl., postanowienie SN z
dnia 7 listopada 2006 r., I CZ 76/06, niepubl. postanowienie SN z dnia 12 lutego 2003 r.,
I CZ 197/02, niepubl.).
Zaznaczyć również należy, że zgodnie z art. 126 § 1 pkt 1 k.p.c. na stronie
skarżącej spoczywa obowiązek prawidłowego oznaczenia sądu, do którego kierowany
jest środek odwoławczy, a sądem tym jest sąd właściwy do jego rozpoznania (tak
postanowienie SN z dnia 1 października 1997 r., I CKN 255/97, Prok. i Pr. 1998, nr 4,
4
poz. 41 - wkładka). Ponieważ skarżąca była reprezentowana przez profesjonalnego
pełnomocnika, to błędnego oznaczenia w zażaleniu Sądu Apelacyjnego, jako sądu
właściwego do jego rozpoznania, zamiast Sądu Najwyższego, nie można traktować jako
oczywistej niedokładności lub niedochowania warunków formalnych pisma. Tym samym
nie ma podstaw do wezwania pełnomocnika skarżącej do usunięcia braków formalnych
zażalenia na postawie art. 130 § 1 k.p.c. przez wskazanie sądu właściwego (por.
postanowienie SN z dnia 24 lipca 2006 r., IV CNP 57/06, niepubl., postanowienie SN z
dnia 30 maja 2006 r.„ I CZ 35/06, niepubl.).
Z tych też względów, na postawie art. 373 k.p.c. w zw. z art. 3941
§ 1 pkt 2 k.p.c.,
art. 3941
§ 3 k.p.c. i art. 39821
k.p.c. zażalenie podlega odrzuceniu przez Sąd Najwyższy
jako niedopuszczalne.