Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II BP 2/11
POSTANOWIENIE
Dnia 1 kwietnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Romualda Spyt
w sprawie z powództwa R. D.
przeciwko Dzielnicowemu Ośrodkowi Sportu i Rekreacji Dzielnicy P. w W.
o wynagrodzenie za godziny nadliczbowe i z tytułu pracy w warunkach szkodliwych,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 1 kwietnia 2011 r.,
na skutek skargi powoda o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 27 stycznia 2010 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy, Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w W. wyrokiem z
dnia 27 stycznia 2010 r. częściowo uwzględnił apelację powoda – R. D. – od
wyroku Sądu Rejonowego, Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w W. z dnia 5
grudnia 2008 r., uchylając zaskarżony wyrok w zakresie roszczenia o dodatek za
pracę w warunkach szkodliwych i przekazując sprawę do ponownego rozpoznania
Sądowi pierwszej instancji (pkt 1) oraz oddalając apelację w pozostałym zakresie
(pkt 2).
Powód pismem z dnia 8 lipca 2010 r. wniósł skargę o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia - wyroku Sądu Okręgowego w
Warszawie Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 27 stycznia 2010 r.,
zaskarżając ten wyrok w części dotyczącej punktu 2.
2
Pkt II skargi skarżący sformułował następująco: „Wskazanie przesłanki
określonej w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c.: 1. naruszenie prawa materialnego, a
mianowicie art. 128 k.p. w brzmieniu przed dniem 1 stycznia 2004 r., poprzez
błędną jego wykładnię, co doprowadziło do uznania, iż doba pracownicza
odpowiada dobie astronomicznej; 2. naruszenie przepisów postępowania w
sposób, który miał istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 328 § 2 k.p.c.,
poprzez brak ustosunkowania się w uzasadnieniu wyroku Sądu Odwoławczego do
poglądu reprezentowanego przez powoda, wspartego przez doktrynę, że doba
pracownicza nie jest tożsama z dobą astronomiczną.
Uprawdopodobniając poniesienie szkody, skarżący wskazał, że wynosi ona
8.926,21 zł., a polega na niezasądzeniu na rzecz powoda przez Sąd Okręgowy w
W. wynagrodzenia za godziny nadliczbowe przepracowane u pozwanego.
Ponadto skarżący wskazał, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w
drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W związku z datą wniesienia skargi na bezprawność – 29 lipca 2010 r. -
zastosowanie mają przepisy w brzmieniu obowiązującym przed dniem 25 września
2010 r., tj. przed zmianą wprowadzoną ustawą z dnia 22 lipca 2010 r. o zmianie
ustawy - Kodeks cywilny, ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy -
Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz.U. Nr 155, poz. 1037). Zgodnie z art. 4241
§
1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej instancji kończącego
postępowanie w sprawie, gdy przez jego wydanie stronie została wyrządzona
szkoda, a zmiana lub uchylenie tego orzeczenia w drodze przysługujących środków
prawnych nie było i nie jest możliwe. Według art. 4245
§ 1 k.p.c., skarga powinna
zawierać: 1) oznaczenie orzeczenia, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem,
czy jest ono zaskarżone w całości, czy w części, 2) przytoczenie jej podstaw oraz
ich uzasadnienie, 3) wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie
jest niezgodne, 4) uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez
wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy, 5) wykazanie, że wzruszenie
3
zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest
możliwe, a ponadto - gdy skargę wniesiono stosując art. 4241
§ 2 - że występuje
wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie skargi, 6) wniosek o stwierdzenie
niezgodności orzeczenia z prawem. Przepis ten określa w sześciu punktach
wymagania, jakim powinna odpowiadać skarga o stwierdzenie niezgodności z
prawem prawomocnego orzeczenia. Każde z sześciu wymagań z art. 4245
§ 1
k.p.c. jest indywidualne i niezależne, a zatem każde powinno być wyraźnie
wyodrębnione i wypełnione. Brak choćby jednego z nich powoduje, że skarga jest
dotknięta istotną wadą, nienaprawialną w trybie właściwym dla usuwania braków
formalnych i podlega odrzuceniu a limine (por. postanowienie Sadu Najwyższego z
dnia 26 stycznia 2007, I CNP 79/06, LEX nr 567327, z dnia 21 grudnia 2006,, III
CNP 57/06 , LEX nr 610080)..
Wniesiona skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia nie spełnia wymagań konstrukcyjnych przewidzianych w art. 4245
§ 1
pkt 3 k.p.c. Wymaganie to jest samoistne i niezależne od obowiązku wskazania
podstaw skargi. Przytoczenie podstaw skargi o stwierdzenie niezgodności z
prawem prawomocnego orzeczenia polega, podobnie jak w przypadku podstaw
skargi kasacyjnej, na ogólnym określeniu wytykanych naruszeń prawa materialnego
(ze wskazaniem postaci w jakiej to naruszenie nastąpiło) lub przepisów
postępowania, które spowodowało niezgodność orzeczenia z prawem. Biorąc zaś
pod uwagę sformułowania przytoczone na wstępie, uznać należało, że mimo
powołania się na art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c., w pkt II skargi przywołano jej podstawy
(art. 4245
§ 1 pkt 2 k.p.c.), Skarżący wyraźnie bowiem przedstawił zarzut błędnej
wykładni normy art. 128 k.p. – w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia
2004 r. oraz zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. – w opisany przez skarżącego
sposób. Zatem nie przytoczono w skardze przepisu prawa, z którym zaskarżone
orzeczenie jest niezgodne. Podkreślenia wymaga to, że nawet przyjęcie odwrotne,
że spełniona została przesłanka z art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c., prowadzi do wniosku,
że brak przytoczenia podstaw skargi. Nie ma natomiast podstaw do uznania, że
skarżący w zacytowanym sformułowaniu jednocześnie spełnił oba te wymagania.
Należy bowiem mieć na względzie, że wymagania skargi wskazane w pkt 2 i 3 art.
4245
§ 1 k.p.c. są niezależne od siebie i spełniają, jako istotne elementy skargi,
4
różne funkcje i cele. Przytoczenie podstaw skargi i ich uzasadnienie pozostaje w
związku z art. 4244
k.p.c. stanowiącym, że skargę można oprzeć na podstawie
naruszenia prawa materialnego lub procesowego. Natomiast konieczność
wskazania przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne wynika
z tego, że istotą skargi jest właśnie stwierdzenie niezgodności zaskarżonego
orzeczenia z prawem, a więc konkretnym jego przepisem. Można więc zarzucać
naruszenie wielu przepisów, które doprowadziło do wydania orzeczenia
niezgodnego z prawem, jednak należy spośród nich wskazać ten przepis, z którym
- zdaniem skarżącego - zaskarżone orzeczenie jest niezgodne. Naruszenia prawa
materialnego lub procesowego mogą, ale nie muszą, spowodować niezgodności z
prawem, tym samym przepisy powołane w podstawach skargi nie muszą być
jednocześnie tymi przepisami, z którymi zaskarżone orzeczenie jest niezgodne.
Bez spełnienia tego wymagania nie jest możliwe stwierdzenie przez Sąd Najwyższy
bezprawności zaskarżonego orzeczenia, skoro nie wiadomo, z jakim przepisem
prawa - zdaniem skarżącego - zaskarżone orzeczenie jest niezgodne. Rygory
określone w art. 4245
§ 1 pkt 2 i 3 k.p.c. stanowią takie wymagania konstrukcyjne
skargi o stwierdzenie niezgodności prawomocnego orzeczenia z prawem, które
przez ustawodawcę zostały wyraźnie oddzielone. Jest tak dlatego, że nie wszystkie
wady postępowania poprzedzającego wydanie skarżonego orzeczenia, wytykane w
ramach obu podstaw, powodują niezgodność orzeczenia z prawem, a jeśli tak się
dzieje, to przepisy wskazane jako naruszone w ramach podstaw nie muszą być - i
często nie są - tożsame z przepisami, z którymi zaskarżone orzeczenie jest
niezgodne (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 30 września 2008 r., II
CNP 74/08, LEX nr 548810, z dnia 11 stycznia 2008 r., I BU 9/07, LEX nr 448199, z
dnia 8 stycznia 2008 r., I BP 48/07, LEX nr 442671).
Z tych względów przedmiotowa skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia podlega odrzuceniu na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.