III CNP 14/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-05-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CNP 14/11
POSTANOWIENIE
Dnia 28 września 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jan Górowski
w sprawie z powództwa B. B.
przeciwko L. B.-M.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 28 września 2011 r.,
na skutek skargi powoda
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 29 października 2010 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 25 stycznia 2005 r. Sąd Rejonowy zasądził od pozwanej na
rzecz powoda kwotę 30 553,31 zł wraz z ustawowymi odsetkami. Wyrok ten
pozwana zaskarżyła apelacją, w wyniku której wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia
29 października 2010 r. powództwo zostało w całości oddalone.
Wyrok Sądu Okręgowego powód zaskarżył skargą o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia, ustanowiona ustawą z dnia 22 grudnia 2004 r.
o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy – Prawo o ustroju
sądów powszechnych (Dz.U. z 2005 r. Nr 13, poz. 98), powinna zawierać – obok
oznaczenia orzeczenia, od którego została wniesiona, przytoczenia jej podstaw
oraz ich uzasadnienia i wniosku o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem
- także wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne,
uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy oraz wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
Wymagania te mają charakter konstrukcyjny i powinny być spełnione
w sposób kumulatywny, w związku z czym skarga niespełniająca któregokolwiek
z nich dotknięta jest tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym
dla usuwania braków formalnych i podlega odrzuceniu a limine.
Sąd Najwyższy wielokrotnie zwracał uwagę, że każde wymaganie
przewidziane w art. 4245
§ 1 k.p.c. ma charakter samoistny, powinno być zatem
spełnione samodzielnie, niezależnie od innych wymagań. Przepis ten wyraźnie
odróżnia podstawy skargi od wskazania przepisu prawa, z którym zaskarżone
orzeczenie jest niezgodne, zatem skarga musi zawierać każdy z tych elementów
3
przedstawiony odrębnie (postanowienia z dnia 20 lipca 2005 r., IV CNP 1/05 oraz
z dnia 18 stycznia 2006 r., III CNP 21/05, nie publ.).
Należy podkreślić, że postawienie przez prawodawcę jako dwóch odrębnych
wymagań przytoczenia podstaw i ich uzasadnienia oraz wskazania przepisu prawa,
z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, było zabiegiem w pełni
świadomym i uzasadnionym. Po pierwsze, trzeba pamiętać, że instytucja skargi,
o której mowa, została ustanowiona w celu stworzenia możliwości realizacji
uprawnień wypływających z art. 4171
§ 2 k.c., zagwarantowanych w art. 77 ust. 1
Konstytucji, przewidującym odpowiedzialność Skarbu Państwa za szkody
wyrządzone przez niezgodne z prawem działania przy wykonywaniu władzy
publicznej. Jest w tej sytuacji oczywiste, że niezgodność z prawem uzasadniająca
odpowiedzialność Skarbu Państwa musi być – już na etapie wnoszenia skargi –
jasno określona przez wskazanie przepisu, z którym zaskarżone orzeczenie jest
niezgodne. Po drugie, same wady postępowania poprzedzającego wydanie
skarżonego orzeczenia, wytykane w ramach podstaw, nie zawsze powodują
niezgodność orzeczenia z prawem (por. art. 4244
k.p.c.), a jeśli nawet tak się
dzieje, to przepisy wskazane jako naruszone w ramach podstaw nie muszą być –
i często nie są – tożsame z przepisami (przepisem), z którym orzeczenie jest
niezgodne. Z tych przyczyn, zważywszy także na względy czysto normatywne,
tj. na konstrukcję art. 4245
k.p.c., należy przyjąć, że nie stanowi spełnienia
wymagania przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. odwołanie się do podstaw
skargi lub ich uzasadnienia. W skardze powołano podstawy skargi
z uzasadnieniem, ale nie wskazano przepisu prawa, z którym zaskarżone
orzeczenie jest niezgodne, należało zatem uznać, że skarga ta nie spełnia
omawianego wymagania.
Z tego względu Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji (art. 4248
§ 1 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 28 września 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jan Górowski
w sprawie z powództwa B. B.
przeciwko L. B.-M.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 28 września 2011 r.,
na skutek skargi powoda
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 29 października 2010 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 25 stycznia 2005 r. Sąd Rejonowy zasądził od pozwanej na
rzecz powoda kwotę 30 553,31 zł wraz z ustawowymi odsetkami. Wyrok ten
pozwana zaskarżyła apelacją, w wyniku której wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia
29 października 2010 r. powództwo zostało w całości oddalone.
Wyrok Sądu Okręgowego powód zaskarżył skargą o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia, ustanowiona ustawą z dnia 22 grudnia 2004 r.
o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy – Prawo o ustroju
sądów powszechnych (Dz.U. z 2005 r. Nr 13, poz. 98), powinna zawierać – obok
oznaczenia orzeczenia, od którego została wniesiona, przytoczenia jej podstaw
oraz ich uzasadnienia i wniosku o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem
- także wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne,
uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy oraz wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
Wymagania te mają charakter konstrukcyjny i powinny być spełnione
w sposób kumulatywny, w związku z czym skarga niespełniająca któregokolwiek
z nich dotknięta jest tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym
dla usuwania braków formalnych i podlega odrzuceniu a limine.
Sąd Najwyższy wielokrotnie zwracał uwagę, że każde wymaganie
przewidziane w art. 4245
§ 1 k.p.c. ma charakter samoistny, powinno być zatem
spełnione samodzielnie, niezależnie od innych wymagań. Przepis ten wyraźnie
odróżnia podstawy skargi od wskazania przepisu prawa, z którym zaskarżone
orzeczenie jest niezgodne, zatem skarga musi zawierać każdy z tych elementów
3
przedstawiony odrębnie (postanowienia z dnia 20 lipca 2005 r., IV CNP 1/05 oraz
z dnia 18 stycznia 2006 r., III CNP 21/05, nie publ.).
Należy podkreślić, że postawienie przez prawodawcę jako dwóch odrębnych
wymagań przytoczenia podstaw i ich uzasadnienia oraz wskazania przepisu prawa,
z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, było zabiegiem w pełni
świadomym i uzasadnionym. Po pierwsze, trzeba pamiętać, że instytucja skargi,
o której mowa, została ustanowiona w celu stworzenia możliwości realizacji
uprawnień wypływających z art. 4171
§ 2 k.c., zagwarantowanych w art. 77 ust. 1
Konstytucji, przewidującym odpowiedzialność Skarbu Państwa za szkody
wyrządzone przez niezgodne z prawem działania przy wykonywaniu władzy
publicznej. Jest w tej sytuacji oczywiste, że niezgodność z prawem uzasadniająca
odpowiedzialność Skarbu Państwa musi być – już na etapie wnoszenia skargi –
jasno określona przez wskazanie przepisu, z którym zaskarżone orzeczenie jest
niezgodne. Po drugie, same wady postępowania poprzedzającego wydanie
skarżonego orzeczenia, wytykane w ramach podstaw, nie zawsze powodują
niezgodność orzeczenia z prawem (por. art. 4244
k.p.c.), a jeśli nawet tak się
dzieje, to przepisy wskazane jako naruszone w ramach podstaw nie muszą być –
i często nie są – tożsame z przepisami (przepisem), z którym orzeczenie jest
niezgodne. Z tych przyczyn, zważywszy także na względy czysto normatywne,
tj. na konstrukcję art. 4245
k.p.c., należy przyjąć, że nie stanowi spełnienia
wymagania przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. odwołanie się do podstaw
skargi lub ich uzasadnienia. W skardze powołano podstawy skargi
z uzasadnieniem, ale nie wskazano przepisu prawa, z którym zaskarżone
orzeczenie jest niezgodne, należało zatem uznać, że skarga ta nie spełnia
omawianego wymagania.
Z tego względu Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji (art. 4248
§ 1 k.p.c.).