Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CNP 55/11
POSTANOWIENIE
Dnia 28 października 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
w sprawie ze skargi powódki
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Apelacyjnego
z dnia 11 grudnia 2008 r.,
w sprawie z powództwa J.W. – R.
przeciwko Agencji Nieruchomości Rolnych w W. Oddziałowi Terenowemu
w G.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 28 października 2011 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
W związku ze skargą powódki J. W. – R. o stwierdzenie niezgodności z
prawem prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 11 grudnia 2008 r.
należy zważyć, co następuje.
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
powinna zawierać: oznaczenie wyroku, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem,
czy jest on zaskarżony w całości lub w części, przytoczenie jej podstaw oraz ich
uzasadnienie, wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżony wyrok jest
niezgodny, uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez
wydanie wyroku, którego skarga dotyczy, wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego
wyroku w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe, a ponadto –
gdy skargę wniesiono stosując art. 4241
§ 2 k.p.c. – że występuje wyjątkowy
wypadek uzasadniający wniesienie skargi, wniosek o stwierdzenie niezgodności
wyroku z prawem.
Zgodnie z art. 4246
§ 1 k.p.c. skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia wnosi się do sądu, który wydał zaskarżony wyrok,
w terminie dwóch lat od dnia jego uprawomocnienia się. Zaskarżony wyrok Sądu
Apelacyjnego uprawomocnił się z dniem jego wydania, tj. 11 grudnia 2008 r.,
ponieważ nie przysługiwał co od niego zwyczajny środek odwoławczy lub inny
zwyczajny środek zaskarżenia i od tej daty biegł dwuletni termin do wniesienia
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Skarżąca wniosła skargę w dniu 9 lutego 2011 r. (k. 18). Z tych względów skarga
jako wniesiona po upływie dwuletniego terminu przewidzianego w art. 4246
§ 1
k.p.c. podlega odrzuceniu (por. postanowienie SN z dnia 15 czerwca 2007 r., sygn.
akt I CNP 28/07, OSNC Zbiór Dodatkowy C/2008, poz. 61; postanowienie SN
z dnia 11 stycznia 2008 r., sygn. akt I BU 15/07, nie publ.; postanowienie SN z dnia
17 kwietnia 2009 r., sygn. akt IV CNP 15/09. nie publ.).
Skarga nie spełnia również wymagań określonych w art. 4245
§ 1 pkt 4
i 5 k.p.c.
3
Uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie
wyroku, którego skarga dotyczy polega na przedstawieniu wyodrębnionego
wywodu przekonującego, że szkoda została wyrządzona oraz określającego czas
jej powstania, postać i związek przyczynowy z wydaniem wyroku niezgodnego
z prawem (por.: postanowienie SN z dnia 31 stycznia 2006 r., sygn. akt IV CNP
38/05, OSNC z 2006 r., nr 7 – 8, poz. 141; postanowienie SN z dnia 22 listopada
2005 r., sygn. akt I CNP 19/05, nie publ.; postanowienie SN z dnia 23 września
2005 r., sygn. akt III CNP 5/05, nie publ.; postanowienie SN z dnia 11 sierpnia
2005 r., sygn. akt III CNP 4/05, OSNC z 2006 r., nr 1, poz. 16).
Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem Sądu Najwyższego, ten kreatywny wymóg
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia obliguje
skarżącą do złożenia oświadczenia, że szkoda wystąpiła, jak również do
wskazania jej rodzaju i rozmiaru, a ponadto do powołania lub przedstawienia
dowodów lub innych środków uwiarygodniających jej twierdzenie.
Przesłanka uprawdopodobnienia szkody, uregulowana w art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.,
zostaje spełniona, jeżeli skarżąca powoła w skardze nie tylko wszystkie znane jej
fakty, które wskazują na związek między zaskarżonym wyrokiem a doznanymi
wskutek jego wydania stratami lub utraconymi korzyściami, ale ponadto
powoła dowody lub co najmniej ich surogaty, które uczynią twierdzenie
o wyrządzeniu szkody wiarygodnym (tak m.in.: postanowienie SN z dnia 25 lipca
2006 r., III CNP 40/06, nie publ.; postanowienie SN z dnia 23 marca 2006 r.,
IV CNP 23/06, teza opublikowana w Biuletynie SN z 2006 r., nr 6, s. 8).
Tak rozumianego obowiązku skarżąca nie spełniła. Nie wykazała w żaden sposób,
że na skutek wydania zaskarżonego wyroku poniosła szkodę, z uzasadnienia
skargi wynika bowiem, że szkoda jest wynikiem działania strony pozwanej
i nastąpiła przed wydaniem wyroku.
Zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. skarżącą obciąża obowiązek
przedstawienia analizy prawnej przepisów dotyczących środków zaskarżenia,
których zastosowanie jest niedopuszczalne lub z innych przyczyn na pewno nie
mogłoby odnieść skutku. Skarżąca powinna wykazać, że od zaskarżonego wyroku
nie przysługuje środek prawny, przy pomocy którego mogłoby nastąpić wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia (postanowienie SN z dnia 23 stycznia 2009 r., sygn. akt
4
I CNP 108/08, nie publ.). Oznacza to obowiązek przeprowadzenia analizy
przepisów dotyczących środków prawnych, których zastosowanie jest
niedopuszczalne lub które z innych przyczyn nie mogłyby odnieść skutku. Skarżąca
musi „wykazać”, a więc nie „wskazać”, „przytoczyć” czy „uwiarygodnić”,
że wzruszenie zaskarżonego wyroku w drodze innych środków prawnych nie było
i nie jest możliwe. Wykazanie w skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia, że wzruszenie zaskarżonego wyroku w drodze innych
środków prawnych nie było i nie jest możliwe polega na ujawnieniu i przedstawieniu
tej okoliczności w sposób wyczerpujący i nie budzący wątpliwości oraz na
dowiedzeniu jej istnienia i przekonującym uzasadnieniu (postanowienie SN z dnia
27 stycznia 2006 r., sygn. akt III CNP 23/05, OSNC z 2006 r., nr 7 – 8, poz. 140).
Nie chodzi tylko wykazanie niemożliwości skorzystania ze skargi kasacyjnej, czy
skargi o wznowienie postępowania, ale także z innych środków prawnych
pozwalających na zmianę lub uchylenie orzeczenia, ewentualnie służących
pozbawieniu lub ograniczeniu wykonalności (zob. postanowienie SN z dnia 24 lipca
2008 r., sygn. akt I CNP 50/08, nie publ.). Krótka wzmianka skarżącej odnosząca
się do dopuszczalności skargi kasacyjnej i skargi o wznowienie postępowania jest
niewystarczająca dla wykazania przesłanki, że wzruszenie zaskarżonego wyroku
w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
Wobec powyższego Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie art.
4248
§ 1 k.p.c.
Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13