II CNP 36/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:17-04-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CNP 36/11
POSTANOWIENIE
Dnia 18 listopada 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 18 listopada 2011r.,
skargi Z. W.
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w S.
z dnia 2 września 2010.,
w sprawie z wniosku Z. W.
przy uczestnictwie B. W. i I. W.
o dział spadku,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
W związku ze skargą Z. W. o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w S. z dnia 2 września 2010 r.
należy zważyć, co następuje.
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
powinna zawierać: oznaczenie wyroku, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem,
czy jest on zaskarżony w całości lub w części, przytoczenie jej podstaw oraz ich
uzasadnienie, wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżony wyrok jest
niezgodny, uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez
wydanie wyroku, którego skarga dotyczy, wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego
wyroku w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe, a ponadto –
gdy skargę wniesiono stosując art. 4241
§ 2 k.p.c. – że występuje wyjątkowy
wypadek uzasadniający wniesienie skargi, wniosek o stwierdzenie niezgodności
wyroku z prawem.
Skarga nie spełnia wymagania określonego w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.
Zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. skarżącego obciąża obowiązek
przedstawienia analizy prawnej przepisów dotyczących środków zaskarżenia,
których zastosowanie jest niedopuszczalne lub z innych przyczyn na pewno nie
mogłoby odnieść skutku. Skarżący powinien wykazać, że od zaskarżonego wyroku
nie przysługuje środek prawny, przy pomocy którego mogłoby nastąpić wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia (postanowienie SN z dnia 23 stycznia 2009 r., sygn. akt I
CNP 108/08, nie publ.). Oznacza to obowiązek przeprowadzenia analizy przepisów
dotyczących środków prawnych, których zastosowanie jest niedopuszczalne lub
które z innych przyczyn nie mogłyby odnieść skutku. Skarżący musi „wykazać”,
a więc nie „wskazać”, „przytoczyć” czy „uwiarygodnić”, że wzruszenie
zaskarżonego wyroku w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest
możliwe. Wykazanie w skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia, że wzruszenie zaskarżonego wyroku w drodze innych
środków prawnych nie było i nie jest możliwe polega na ujawnieniu i przedstawieniu
tej okoliczności w sposób wyczerpujący i nie budzący wątpliwości oraz na
dowiedzeniu jej istnienia i przekonującym uzasadnieniu (postanowienie SN z dnia
3
27 stycznia 2006 r., sygn. akt III CNP 23/05, OSNC z 2006 r., nr 7 – 8, poz. 140).
Nie chodzi tylko o skargę kasacyjną, ale także o skargę o wznowienie
postępowania oraz o inne środki prawne pozwalające na zmianę lub uchylenie
orzeczenia, ewentualnie służące pozbawieniu lub ograniczeniu wykonalności
(zob. postanowienie SN z dnia 24 lipca 2008 r., sygn. akt I CNP 50/08, nie publ.).
Skarżący uzasadniając, że wzruszenie zaskarżonego wyroku w drodze innych
środków prawnych nie było i nie jest możliwe, wykazał niedopuszczalność skargi
kasacyjnej, ale poza krótkim twierdzeniem, że brak jest ustawowej podstawy do
złożenia skargi o wznowienie postępowania z powodu nieważności postępowania
lub z powodów restytucyjnych wznowienia, ani też do wniesienia powództwa
przeciwegzekucyjnego nie przeprowadził analizy prawnej w zakresie możliwości
skorzystania z tych środków prawnych (tym bardziej mając na uwadze nowe
okoliczności faktyczne i nowe środki dowodowe powołane w rozpoznawanej
skardze).
Nie można też uznać, że została spełniona przesłanka uprawdopodobnienia
szkody wyrządzonej przez wydanie orzeczenia. Skarżący ograniczył się do
stwierdzenia, że gdyby przyznano mu w dziale spadku nieruchomość, mógłby
wstrzymać się z jej sprzedażą do czasu, gdy wartość nieruchomości wzrośnie. Nie
wykazał, ani nawet nie uprawdopodobnił istnienia związku przyczynowego
pomiędzy wydaniem orzeczenia a ewentualną szkodą. Wskazany w skardze
argument o istnieniu takiego związku nie świadczy.
Wobec powyższego Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie art.
4248
§ 1 k.p.c.
db
POSTANOWIENIE
Dnia 18 listopada 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 18 listopada 2011r.,
skargi Z. W.
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w S.
z dnia 2 września 2010.,
w sprawie z wniosku Z. W.
przy uczestnictwie B. W. i I. W.
o dział spadku,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
W związku ze skargą Z. W. o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w S. z dnia 2 września 2010 r.
należy zważyć, co następuje.
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
powinna zawierać: oznaczenie wyroku, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem,
czy jest on zaskarżony w całości lub w części, przytoczenie jej podstaw oraz ich
uzasadnienie, wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżony wyrok jest
niezgodny, uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez
wydanie wyroku, którego skarga dotyczy, wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego
wyroku w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe, a ponadto –
gdy skargę wniesiono stosując art. 4241
§ 2 k.p.c. – że występuje wyjątkowy
wypadek uzasadniający wniesienie skargi, wniosek o stwierdzenie niezgodności
wyroku z prawem.
Skarga nie spełnia wymagania określonego w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.
Zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. skarżącego obciąża obowiązek
przedstawienia analizy prawnej przepisów dotyczących środków zaskarżenia,
których zastosowanie jest niedopuszczalne lub z innych przyczyn na pewno nie
mogłoby odnieść skutku. Skarżący powinien wykazać, że od zaskarżonego wyroku
nie przysługuje środek prawny, przy pomocy którego mogłoby nastąpić wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia (postanowienie SN z dnia 23 stycznia 2009 r., sygn. akt I
CNP 108/08, nie publ.). Oznacza to obowiązek przeprowadzenia analizy przepisów
dotyczących środków prawnych, których zastosowanie jest niedopuszczalne lub
które z innych przyczyn nie mogłyby odnieść skutku. Skarżący musi „wykazać”,
a więc nie „wskazać”, „przytoczyć” czy „uwiarygodnić”, że wzruszenie
zaskarżonego wyroku w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest
możliwe. Wykazanie w skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia, że wzruszenie zaskarżonego wyroku w drodze innych
środków prawnych nie było i nie jest możliwe polega na ujawnieniu i przedstawieniu
tej okoliczności w sposób wyczerpujący i nie budzący wątpliwości oraz na
dowiedzeniu jej istnienia i przekonującym uzasadnieniu (postanowienie SN z dnia
3
27 stycznia 2006 r., sygn. akt III CNP 23/05, OSNC z 2006 r., nr 7 – 8, poz. 140).
Nie chodzi tylko o skargę kasacyjną, ale także o skargę o wznowienie
postępowania oraz o inne środki prawne pozwalające na zmianę lub uchylenie
orzeczenia, ewentualnie służące pozbawieniu lub ograniczeniu wykonalności
(zob. postanowienie SN z dnia 24 lipca 2008 r., sygn. akt I CNP 50/08, nie publ.).
Skarżący uzasadniając, że wzruszenie zaskarżonego wyroku w drodze innych
środków prawnych nie było i nie jest możliwe, wykazał niedopuszczalność skargi
kasacyjnej, ale poza krótkim twierdzeniem, że brak jest ustawowej podstawy do
złożenia skargi o wznowienie postępowania z powodu nieważności postępowania
lub z powodów restytucyjnych wznowienia, ani też do wniesienia powództwa
przeciwegzekucyjnego nie przeprowadził analizy prawnej w zakresie możliwości
skorzystania z tych środków prawnych (tym bardziej mając na uwadze nowe
okoliczności faktyczne i nowe środki dowodowe powołane w rozpoznawanej
skardze).
Nie można też uznać, że została spełniona przesłanka uprawdopodobnienia
szkody wyrządzonej przez wydanie orzeczenia. Skarżący ograniczył się do
stwierdzenia, że gdyby przyznano mu w dziale spadku nieruchomość, mógłby
wstrzymać się z jej sprzedażą do czasu, gdy wartość nieruchomości wzrośnie. Nie
wykazał, ani nawet nie uprawdopodobnił istnienia związku przyczynowego
pomiędzy wydaniem orzeczenia a ewentualną szkodą. Wskazany w skardze
argument o istnieniu takiego związku nie świadczy.
Wobec powyższego Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie art.
4248
§ 1 k.p.c.
db