III CZ 62/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:19-04-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CZ 62/11
POSTANOWIENIE
Dnia 25 listopada 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Grzegorz Misiurek (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Mirosław Bączyk
SSN Marta Romańska
w sprawie z powództwa K. S. oraz małoletnich W. S.
i E. S. reprezentowanych przez przedstawiciela ustawowego - matkę K. S.
przeciwko Samodzielnemu Publicznemu Zakładowi Opieki Zdrowotnej
Szpitalowi w B.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 25 listopada 2011 r.,
zażalenia strony pozwanej na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 12 kwietnia 2011 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 24 marca 2011 r. oddalił apelację powódek
od wyroku Sądu Okręgowego w T. z dnia 13 października 2010 r. a
postanowieniem z dnia 12 kwietnia 2011 r. uzupełnił ten wyrok w ten sposób, że
odstąpił od obciążenia powódek kosztami procesu.
W zażaleniu na powyższe postanowienie pozwany wniósł o jego zmianę
i zasądzenie od powódek na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego oraz
zażaleniowego, podnosząc zarzut naruszenia art. 102 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.
Sąd Apelacyjny, rozstrzygając o kosztach procesu za drugą instancję uznał,
że zachodzi podstawa do nieobciążenia powódek kosztami procesu za drugą
instancję. Wskazał przy tym, że powódka K. S., reprezentująca w sprawie
małoletnich E. S. i W. S., znajduje się w trudnym położeniu. Utrzymuje siebie i
dzieci z niewysokich dochodów, zaś występując z powództwem w niniejszej
sprawie - z przeświadczeniem o jego zasadności - dążyła do realizacji roszczeń
związanych ze śmiercią męża.
Podniesione w zażaleniu zarzuty, zmierzające do podważenia powyższej
oceny, nie mogły wywrzeć zamierzonego skutku.
Artykuł 102 k.p.c. przewiduje wyjątek od zasady odpowiedzialności strony
przegrywającej sprawę za koszty procesu (art. 98 § 1 k.p.c.). Zgodnie z tym
przepisem, w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony
przegrywającej tylko część kosztów procesu albo nie obciążać jej w ogóle kosztami.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego zostało już wyjaśnione, że ustalenie, czy
w sprawie zachodzi "wypadek szczególnie uzasadniony", zależy od swobodnej
oceny sądu (zob. m.in. wyroki: z dnia 19 maja 2006 r., III CK 221/05, niepubl.;
z dnia 3 lutego 2010 r., II PK 192/09, niepubl. i z dnia 27 maja 2010 r., II PK 359/09,
niepubl. oraz postanowienia: z dnia 13 grudnia 2007 r., I CZ 110/07, niepubl.; z dnia
27 stycznia 2010 r., II CZ 88/09, niepubl. i z dnia 11 lutego 2010 r., I CZ 112/09,
niepubl.). Podkreśla się, że art. 102 k.p.c. nie może być rozszerzająco wykładany,
3
wyklucza uogólnienie i może być stosowany w zależności od konkretnego
przypadku (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego 1981 r., IV PZ
11/81, niepubl.).
W świetle przytoczonej wykładni art.102 k.p.c., eksponowana w zażaleniu
powinność przewidywania przez stronę powodową możliwości oddalenia wniesionej
przez nią apelacji nie sprzeciwiała się zastosowaniu tego przepisu, tym bardziej,
że - jak podkreślił Sąd Apelacyjny - wniesienie tego środka odwoławczego
podyktowane było głębokim przeświadczeniem skarżących o jego zasadności,
spotęgowanym opiniami lekarskimi. Subiektywne przekonanie powoda o słuszności
swojego żądania, usprawiedliwione okolicznościami konkretnej sprawy, może
stanowić podstawę odstąpienia od obciążenia go kosztami ostatecznie
przegranego procesu (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 1979 r.,
III PR78/79, niepubl.).
Z tych względów Sąd Najwyższy, na podstawie art. 39814
w związku z art.
3941
§ 3 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.
jw
POSTANOWIENIE
Dnia 25 listopada 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Grzegorz Misiurek (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Mirosław Bączyk
SSN Marta Romańska
w sprawie z powództwa K. S. oraz małoletnich W. S.
i E. S. reprezentowanych przez przedstawiciela ustawowego - matkę K. S.
przeciwko Samodzielnemu Publicznemu Zakładowi Opieki Zdrowotnej
Szpitalowi w B.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 25 listopada 2011 r.,
zażalenia strony pozwanej na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 12 kwietnia 2011 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 24 marca 2011 r. oddalił apelację powódek
od wyroku Sądu Okręgowego w T. z dnia 13 października 2010 r. a
postanowieniem z dnia 12 kwietnia 2011 r. uzupełnił ten wyrok w ten sposób, że
odstąpił od obciążenia powódek kosztami procesu.
W zażaleniu na powyższe postanowienie pozwany wniósł o jego zmianę
i zasądzenie od powódek na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego oraz
zażaleniowego, podnosząc zarzut naruszenia art. 102 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.
Sąd Apelacyjny, rozstrzygając o kosztach procesu za drugą instancję uznał,
że zachodzi podstawa do nieobciążenia powódek kosztami procesu za drugą
instancję. Wskazał przy tym, że powódka K. S., reprezentująca w sprawie
małoletnich E. S. i W. S., znajduje się w trudnym położeniu. Utrzymuje siebie i
dzieci z niewysokich dochodów, zaś występując z powództwem w niniejszej
sprawie - z przeświadczeniem o jego zasadności - dążyła do realizacji roszczeń
związanych ze śmiercią męża.
Podniesione w zażaleniu zarzuty, zmierzające do podważenia powyższej
oceny, nie mogły wywrzeć zamierzonego skutku.
Artykuł 102 k.p.c. przewiduje wyjątek od zasady odpowiedzialności strony
przegrywającej sprawę za koszty procesu (art. 98 § 1 k.p.c.). Zgodnie z tym
przepisem, w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony
przegrywającej tylko część kosztów procesu albo nie obciążać jej w ogóle kosztami.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego zostało już wyjaśnione, że ustalenie, czy
w sprawie zachodzi "wypadek szczególnie uzasadniony", zależy od swobodnej
oceny sądu (zob. m.in. wyroki: z dnia 19 maja 2006 r., III CK 221/05, niepubl.;
z dnia 3 lutego 2010 r., II PK 192/09, niepubl. i z dnia 27 maja 2010 r., II PK 359/09,
niepubl. oraz postanowienia: z dnia 13 grudnia 2007 r., I CZ 110/07, niepubl.; z dnia
27 stycznia 2010 r., II CZ 88/09, niepubl. i z dnia 11 lutego 2010 r., I CZ 112/09,
niepubl.). Podkreśla się, że art. 102 k.p.c. nie może być rozszerzająco wykładany,
3
wyklucza uogólnienie i może być stosowany w zależności od konkretnego
przypadku (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego 1981 r., IV PZ
11/81, niepubl.).
W świetle przytoczonej wykładni art.102 k.p.c., eksponowana w zażaleniu
powinność przewidywania przez stronę powodową możliwości oddalenia wniesionej
przez nią apelacji nie sprzeciwiała się zastosowaniu tego przepisu, tym bardziej,
że - jak podkreślił Sąd Apelacyjny - wniesienie tego środka odwoławczego
podyktowane było głębokim przeświadczeniem skarżących o jego zasadności,
spotęgowanym opiniami lekarskimi. Subiektywne przekonanie powoda o słuszności
swojego żądania, usprawiedliwione okolicznościami konkretnej sprawy, może
stanowić podstawę odstąpienia od obciążenia go kosztami ostatecznie
przegranego procesu (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 1979 r.,
III PR78/79, niepubl.).
Z tych względów Sąd Najwyższy, na podstawie art. 39814
w związku z art.
3941
§ 3 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.
jw