Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III UZ 29/11
POSTANOWIENIE
Dnia 9 stycznia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Kazimierz Jaśkowski (przewodniczący)
SSN Halina Kiryło (sprawozdawca)
SSN Maciej Pacuda
w sprawie z wniosku M. N. jako następczyni prawnej po zmarłym S. N.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w K.
o rentę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 9 stycznia 2012 r.,
zażalenia wnioskodawczyni na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 6 września 2011 r.,
oddala zażalenie
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych postanowieniem z
dnia 6 września 2011 r. oddalił wniosek M. N. – następcy prawnego zmarłego S. N.
o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o doręczenie wyroku tego Sądu z dnia
8 listopada 2007 r. wraz z uzasadnieniem oraz odrzucił wniosek o doręczenie tegoż
wyroku wraz z uzasadnieniem.
Sąd drugiej instancji ustalił, że wspomnianym wyrokiem z dnia 8 listopada
2007 r. oddalono apelację ubezpieczonego S. N. od wyroku Sądu Okręgowego –
Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K. z dnia 16 stycznia 2007 r. Pismem z 8
listopada 2007 r. pełnomocnik ubezpieczonego – T. N. wniósł o wydanie
2
powyższego wyroku. Odpis orzeczenia doręczono pełnomocnikowi
ubezpieczonego w dniu 3 grudnia 2007 r. Pismem z 5 grudnia 2007 r. S. N. złożył
wniosek o doręczenie wyroku z dnia 8 listopada 2007 r. wraz z uzasadnieniem oraz
wniosek o przywrócenie terminu do dokonania tej czynności procesowej. W
uzasadnieniu podał, iż jedynie przez niedopatrzenie nie żądał pierwotnie
doręczenia orzeczenia wraz z uzasadnieniem, a tylko samego wyroku.
Zarządzeniem z 17 grudnia 2007 r. zobowiązano pełnomocnika ubezpieczonego do
uzupełnienia wniosku o przywrócenie terminu - pod rygorem jego odrzucenia - o
wykazanie, że zgłoszenie wniosku nastąpiło w ciągu siedmiu dni od ustania
przyczyny uchybienia terminu. Korespondencja skierowana do pełnomocnika
ubezpieczonego została zwrócona z adnotacją o jej niepodjęciu w terminie. W dniu
17 stycznia 2008 r. Sąd Apelacyjny powziął wiadomość o śmierci S. N. Z
nadesłanego odpisu skróconego aktu zgonu wynika, że śmierć nastąpiła w dniu 17
grudnia 2007 r. Postanowieniem z dnia 5 marca 2008 r. zawieszono postępowanie
w sprawie. Pismem z 11 kwietnia 2011 r. T. N., jako pełnomocnik procesowy
następczyni zmarłego – M. N., wniósł o podjęcie zawieszonego postępowania.
Postanowieniem z 20 czerwca 2011 r. Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych podjął zawieszone postępowanie.
Przechodząc do analizy wniosku o przywrócenie terminu do dokonania
spóźnionej czynności procesowej Sąd drugiej instancji, zważył że doręczenie
wyroku z uzasadnienie na ogół jest potrzebne stronie do złożenia środka
zaskarżenia. W świetle poglądów judykatury i doktryny złożenie wniosku o
doręczenie wyroku sądu drugiej instancji w terminie tygodniowym od ogłoszenia
jego sentencji nie oznacza spełnienia przesłanki dopuszczalności kasacji, jeżeli
wniosek nie dotyczy doręczenia wyroku z uzasadnieniem i brak podstaw do
przyjęcia, iż został złożony w celu wszczęcia procedury zaskarżenia wyroku
kasacją.
W niniejszym przypadku bezspornym jest, że reprezentujący
ubezpieczonego pełnomocnik w osobie syna – T. N. był obecny na rozprawie
poprzedzającej wydanie wyroku i został prawidłowo pouczony o sposobie
zaskarżenia orzeczenia. Z jego wyjaśnień wynika, iż przyczyną żądania doręczenia
tylko odpisu wyroku, bez uzasadnienia, były emocje związane z długością procesu i
3
treścią zapadłego rozstrzygnięcia. W ocenie Sądu Apelacyjnego, emocje z reguły
towarzyszą stronom postępowania i nie jest to okoliczność na tyle nadzwyczajna,
aby wyłączała winę w uchybieniu terminu do dokonywania czynności procesowych.
Pełnomocnik ubezpieczonego jest zaś osobą z średnim wykształceniem,
wykonywał zawód nauczyciela i przygotowując się do sporawy korzystał z Kodeksu
postępowania cywilnego z komentarzem. W toku postępowania dokonywał zaś
szeregu czynności procesowych, prawidłowych od strony formalnej. W tej sytuacji
nie można przyjąć, że została spełniona ta przesłanka przywrócenia terminu do
żądania doręczenia wyroku z uzasadnieniem, jaką w świetle art. 168 § 1 k.p.c. jest
brak winy strony w uchybieniu terminu do dokonania czynności procesowej.
Konsekwencją oddalenie wniosku o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o
sporządzenie uzasadnienia wyroku i doręczenie orzeczenia wraz z uzasadnieniem
jest to, że czynność ta, dokonana w dniu 8 listopada 2007 r., jest spóźniona, stąd
przedmiotowy wniosek podlega odrzuceniu z mocy art. 328 § 1 k.p.c.
Powyższe postanowienie zostało zaskarżone zażaleniem następczyni
prawnej zmarłego ubezpieczonego. Zarzucając orzeczeniu błąd w ustaleniach
faktycznych poprzez uznanie, że reprezentujący stronę pełnomocnik ze swojej winy
nie złożył w terminie wniosku o doręczenie wyroku wraz z uzasadnieniem, żaląca
się wniosła o uchylenie postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu
do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym
kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu
zażalenia podniesiono, że pełnomocnik ubezpieczonego w ustawowym terminie
złożył wniosek o doręczenie wyroku Sądu drugiej instancji. Niezażądanie
jednoczesnego doręczenia uzasadnienia orzeczenia było następstwem błędu,
wynikającego ze złego stanu psychicznego pełnomocnika w związku z fatalnym
stanem zdrowia jego ojca. Przemawia to za przyjęciem braku winy strony w
uchybieniu terminu do dokonania przedmiotowej czynności procesowej. Trzeba też
mieć na względzie fakt, że nie składa się wniosku o wydanie samej sentencji
wyroku, a czyni się to w celu zaskarżenia orzeczenia, do czego potrzebna jest
znajomość jego uzasadnienia. Z akt sprawy wynika zaś, iż pełnomocnik
ubezpieczonego nie zgadzał się zarówno z przebiegiem postępowania, jak i z
rozstrzygnięciem sprawy, czemu dawał wyraz w toku procesu. Sąd Apelacyjny
4
powinien zatem kierować się nie literalnym brzmieniem wniosku, a celem jego
złożenia. Celem tym było doręczenie wyroku wraz z uzasadnieniem po to, aby
zaskarżyć orzeczenie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Analizę prawidłowości zaskarżonego orzeczenia rozpocząć wypada od
przypomnienia, iż postanowienie sądu drugiej instancji odrzucające wniosek strony
o doręczenie wyroku z uzasadnieniem w celu wniesienia skargi kasacyjnej jest
postanowieniem kończącym postępowanie w sprawie w rozumieniu art. 3941
§ 2
k.p.c. Jeżeli zapadło ono w sprawie, w której przysługuje skarga kasacyjna, może
być przedmiotem zażalenia do Sądu Najwyższego (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 17 lipca 2003 r., II UZ 36/03, OSNP 2004 r. nr 10, poz. 178
oraz z dnia 4 kwietnia 2003 r., I PZ 10/03, OSNP - wkł. z 2003 r. nr 17, poz. 6).
Cechy zaskarżalności środkiem odwoławczym nie ma natomiast postanowienie
oddalające wniosek o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o sporządzenie i
doręczenie odpisu wyroku z uzasadnieniem. Postanowienie takie nie kończy
postępowania w sprawie. Sytuuje się ono w kategorii postanowień, o których mowa
w art. 380 k.p.c. Sąd Najwyższy może więc na podstawie tego przepisu, poprzez
odesłanie zawarte w art. 3941
§ 3 k.p.c. w związku z art. 39821
k.p.c., na wniosek
strony, rozpatrując zażalenie na postanowienie odrzucające wniosek o doręczenie
odpisu wyroku z uzasadnieniem, rozpoznać także, mające wpływ na jego wydanie,
postanowienie oddalające wniosek o przywróceniu terminu do złożenia wniosku o
takie doręczenie (por. uzasadnienia uchwał składu siedmiu sędziów Sądu
Najwyższego z dnia 31 maja 2000 r., III ZP 1/00, OSNC 2001 nr 1, poz. 1 i z dnia
6 października 2000 r., III CZP 31/00, OSNC 2001 nr 2, poz. 22 oraz uzasadnienia
postanowień Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 1999 r., I CKN 367/99, OSNC
2000 nr 3, poz. 48, z dnia 15 grudnia 2005 r., I UZ 32/05, niepublikowanego; z dnia
19 lipca 2007 r., I UZ 15/07, niepublikowanego i z dnia 7 kwietnia 2011 r., IV CZ
2/11, LEX nr 785889).
Należy przypomnieć, że w myśl art. 387 § 3 k.p.c. orzeczenie sądu drugiej
instancji doręcza się stronie, która w terminie tygodniowym od ogłoszenia sentencji
5
zażądała doręczenia. Wniosek taki z reguły stanowi równocześnie żądanie
sporządzenia uzasadnienia (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 18 sierpnia 2010 r.,
III PZP 7/10, Prok. i Pr. – wkł., 2011 nr 7 – 8, poz. 37). Nie ulega wątpliwości, iż w
zakreślonym w cytowanym unormowaniu terminie pełnomocnik ubezpieczonego
dokonał czynności zmierzającej do zaskarżenia niekorzystnego dla jego mandanta
wyroku Sądu Apelacyjnego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 8
listopada 2007 r. Czynność ta okazała się jednak wadliwa, albowiem wbrew
wymaganiom tegoż przepisu pismo pełnomocnika strony zawierało jedynie wniosek
o doręczenie wyroku (bez uzasadnienia). Rację ma Sąd drugiej instancji
przytaczając stanowisko zaprezentowane w postanowieniu Sądu Najwyższego z
dnia 7 stycznia 2003 r., I PZ 104/02 (OSNP 2004 nr 13, poz. 231), zgodnie z którym
tej treści wniosek nie spełnia przesłanki dopuszczalności kasacji (obecnie - skargi
kasacyjnej) w rozumieniu art. 3934
§ 1 w związku z art. 387 § 3 k.p.c. (obecnie - art.
3985
§ 1 w związku z art. 387 § 3 k.p.c.).
Oceniając zasadność wniosku ubezpieczonego S. N. o przywrócenie terminu
do złożenia wniosku o doręczenie wyroku drugoinstancyjnego wraz z
uzasadnieniem warto zauważyć, że w świetle art. 168 § 1 i 2 k.p.c. żądanie tej
treści może zostać uwzględnione tylko wtedy, gdy uchybienie terminu do dokonania
czynności procesowej pociąga za sobą ujemne dla strony skutki, a opóźnienie
nastąpiło bez winy wnioskodawcy.
Co do pierwszej z wymienionych przesłanek przywrócenia uchybionego
terminu trzeba stwierdzić, iż przekroczenie przez ubezpieczonego terminu do
złożenia wniosku o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia wyroku ma dla niego
negatywne konsekwencje procesowe. W myśl art. 3985
§ 1 k.p.c. skargę kasacyjną
wnosi się bowiem do sądu, który wydał zaskarżone orzeczenie, w dwumiesięcznym
terminie od dnia doręczenia orzeczenia z uzasadnieniem stronie skarżącej.
Powyższe oznacza, że strona, która w określonym w art. 387 § 3 k.p.c.
tygodniowym terminie od ogłoszenia sentencji wyroku nie złożyła wniosku o
doręczenie orzeczenia z uzasadnieniem, nie może skutecznie wnieść skargi
kasacyjnej. W takiej sytuacji termin do złożenia skargi kasacyjnej w ogóle nie
rozpoczyna biegu, wobec czego niemożliwe jest wniesienie tego środka
zaskarżenia (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 1996 r.,
6
I PKN 45/96, OSNP 1997 nr 14, poz. 254, z dnia 30 stycznia 1998 r., III CKN
106/97, Prokuratura i Prawo 1998 nr 6, poz. 30, z dnia 8 grudnia 1999 r., II CKN
162/97, Prokuratura i Prawo 2000 nr 6, poz. 30 i z dnia 25 stycznia 2007 r., I UZ
43/06, niepublikowane).
Pozostaje rozważyć, czy w rozpoznawanej sprawie spełnione zostało drugie
z ustawowych kryteriów przywrócenia uchybionego terminu do dokonania
czynności procesowej, a mianowicie brak winy ubezpieczonego w zaistnieniu
opóźnienia w wystąpieniu z wnioskiem o sporządzenie uzasadnienia i doręczenie
wyroku z uzasadnieniem. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że
uwzględnienie wniosku o przywrócenie uchybionego terminu może nastąpić tylko w
sytuacji, gdy zachowaniu się strony nie można przypisać znamion winy w
jakiejkolwiek jej postaci, również winy polegającej na zwykłym niedbalstwie. Przy
ocenie braku winy w niedochowaniu terminu procesowego bierze się zaś pod
uwagę miernik należytej staranności, jakiej można wymagać od człowieka
przejawiającego dbałość o swe własne, życiowo ważne sprawy. Analizy tej
dokonuje się przy tym w kontekście całokształtu okoliczności konkretnej sprawy.
Stopień dbałości człowieka o własne sprawy zależy bowiem od szeregu
obiektywnych uwarunkowań, wśród których szczególną rolę odgrywają przesłanki o
społeczno – ekonomicznym i cywilizacyjno – kulturowym charakterze. Przesłanki te
powinny być zatem uwzględniane przy konstruowaniu wzorca staranności, według
którego oceniane jest zachowanie strony dopuszczającej się upływu terminu do
dokonania oznaczonej czynności procesowej. W przeciwnym razie bezskuteczność
danej czynności dotykałaby stronę nie tyle za niedołożenie należytej staranności, ile
za sam fakt dopuszczenia do upływu określonego terminu. Przy ocenie winy strony
lub jej braku w uchybieniu terminu do dokonania czynności procesowej należy brać
pod rozwagę nie tylko okoliczności, które uniemożliwiły dokonanie tej czynności w
terminie, lecz także okoliczności świadczące o podjęciu lub niepodjęciu przez
stronę działań mających na celu zabezpieczenie się w dotrzymaniu terminu.
Trudności (przeszkody) uniemożliwiające stronie zachowanie terminu do dokonania
czynności procesowej nie muszą też mieć charakteru zdarzeń nadzwyczajnych.
(por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 6 października 1998 r., II CKN 8/98,
LEX nr 50679; z dnia 27 października 1998 r., II PKN 385/98, OSNP 1999 nr 23,
7
poz. 753; z dnia 12 marca 1999 r., I PKN 76/99, OSNP 2001 nr 11, poz. 431; z dnia
14 kwietnia 1999 r., II UKN 555/98, OSNP 2000 nr 14, poz. 561; z dnia 22 lipca
1999 r., I PKN 273/98, OSNP 2000 nr 20, poz. 757; z dnia 29 października 1999 r.,
I CKN 556/98, LEX nr 50702; dnia 2 sierpnia 2006 r., I UZ 13/06, OSNP 2007 nr
15-16, poz. 238; z dnia 10 stycznia 2007 r., I CZ 108/06, LEX nr 258547; z dnia 26
kwietnia 2007 r., III CZ 22/07, LEX nr 319631; z dnia 30 maja 2007 r., II CSK
167/07, LEX nr 346193 i z dnia 8 października 2010 r., II PK 70/10, LEX nr
687017).
Sąd Apelacyjny słusznie przywołał w uzasadnieniu zaskarżonego
postanowienia utrwalony pogląd judykatury w kwestii bezpośredniego obciążenia
strony procesowej skutkami błędu popełnionego przez jej pełnomocnika
(postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 2007 r., II CSK 167/07, LEX nr
346193; z dnia 3 lipca 2008 r., IV CZ 38/08, LEX nr 794012; z dnia 27 października
2009 r., II UZ 35/09, LEX nr 564801 i z dnia 24 listopada 2009 r., V CZ 57/09, LEX
nr 688061). Okoliczności, w jakich doszło do przekroczenia przez ubezpieczonego
terminu do prawidłowego dokonania omawianej czynności procesowej mają
natomiast znaczenie dla oceny zasadności wniosku o przywrócenie uchybionego
terminu. Jak bowiem zauważył Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z
dnia 28 września 2011 r., I CZ 81/11 (LEX nr 1001272), stroną w rozumieniu
przepisów o przywróceniu terminu do dokonania czynności procesowej jest także
pełnomocnik. Z tego względu uchybienie czynności procesowej przez
pełnomocnika nie stanowi podstawy żądania przywrócenia terminu przez stronę,
chyba że uchybienie nastąpi wskutek okoliczności od niego niezależnych. W
konsekwencji, warunkiem uwzględnienia wniosku o przywrócenie terminu do
dokonania czynności procesowej jest wykazanie przez stronę, że pomimo całej
swej staranności nie mogła dokonać czynności w terminie, a więc, że zachodziła
niezależna od niej przeszkoda. Przeszkoda taka zachodzi wówczas, gdy dokonanie
czynności w ogóle (w sensie obiektywnym) było niemożliwe, jak również w takich
przypadkach, w których w danych okolicznościach nie można było oczekiwać od
strony, by zachowała termin procesowy.
We wniosku o przywrócenie terminu do żądania sporządzenia uzasadnienia
wyroku Sądu Apelacyjnego i doręczenia orzeczenia wraz z uzasadnieniem jako
8
przyczynę uchybienia terminu wskazano pierwotnie niedopatrzenie pełnomocnika
ubezpieczonego, będące konsekwencją emocji wywołanych przebiegiem i
wynikiem procesu. Niewątpliwie tego rodzaju przyczyna opóźnienia w dokonaniu
przedmiotowej czynności procesowej ma zawiniony charakter i świadczy o braku
należytej staranności strony w dochodzeniu swoich praw. Dopiero w dalszym toku
postępowania powołano się na przemijające zaburzenia psychiczne pełnomocnika
spowodowane złym stanem zdrowia reprezentowanego przezeń ojca.
W judykaturze wyrażany jest pogląd, iż brak winy występuje między innymi w
razie choroby strony lub jej pełnomocnika, która uniemożliwia podjęcie działania nie
tylko osobiście, ale i skorzystania z pomocy innych osób. Innymi słowy, choroba
strony (pełnomocnika), która nie wyklucza podjęcia działania, choćby przy pomocy
osób trzecich, nie uzasadnia przywrócenia terminu do dokonania czynności
procesowej (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 października 2005 r.,
III CZ 79/05, niepublikowane i z dnia 11 stycznia 2007 r., II CZ 116/06, LEX nr
258551). Dla prawidłowego zrozumienia tej linii orzecznictwa niezbędne jest jednak
podkreślenie różnicy pomiędzy stanem zdrowia fizycznego i psychicznego strony
mającej dokonać danej czynności procesowej. W przypadku, gdy w grę wchodzi
złożenie środka zaskarżenia, trzeba pamiętać, iż to strona (a nie pełnomocnik czy
osoba trzecia) decyduje o jego wniesieniu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z
dnia 15 listopada 2001 r., III CZ 99/01, LEX nr 52765). Zatem, w sytuacji, gdy
strona nie doznaje żadnych zakłóceń w sferze psychicznej i podejmuje decyzję o
skorzystaniu z konkretnego środka zaskarżenia, a obłożna choroba utrudnia jej
dokonanie wymaganych w tym zakresie czynności, należy rozważać, czy możliwe
było skorzystanie przez nią z pomocy osoby trzeciej w roli swego rodzaju posłańca.
Jeśli jednak schorzenie ma charakter psychiczny i uniemożliwia stronie prawidłową
ocenę sytuacji oraz zadecydowanie o złożeniu środka zaskarżenia, nikt inny nie
może wyręczyć jej w tym zakresie.
W rozpoznawanej sprawie żalący się nie sugeruje, by to choroba fizyczna
lub psychiczna ojca była przyczyną niedochowania terminu do złożenia wniosku o
sporządzenie uzasadnienia wyroku i doręczenie orzeczenia wraz z uzasadnieniem.
Nie podnosi też, aby z powodu stanu zdrowia ubezpieczonego niemożliwe było
zadecydowanie we właściwym czasie o skorzystaniu z przysługującego stronie
9
środka zaskarżenia wyroku sądowego. Co więcej – żalący się przyznaje, iż już w
dniu ogłoszenia wyroku, składając wniosek o jego doręczenie, nosił się z zamiarem
wniesienia skargi kasacyjnej, a zatem miał pełną świadomość swojej sytuacji
procesowej i podjął decyzję o skorzystaniu z przysługujących mu środków
prawnych. Nie przedstawił przy tym żadnych dowodów potwierdzających fakt
występowania po jego stronie zaburzeń psychicznych uniemożliwiających mu
prawidłowe dokonanie przedmiotowej czynności procesowej. Trzeba zaś pamiętać,
że występując o przywrócenie uchybionego terminu strona zobowiązana jest do
uprawdopodobnienia okoliczności uzasadniających tego rodzaju żądanie.
Uprawdopodobnienie oznacza zaś przytoczenie twierdzeń i wskazanie
okoliczności, z których wynika przekonanie o prawdziwości tych twierdzeń.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy na mocy art. 3941
§ 2 k.p.c. i
art. 39814
k.p.c. w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c. orzekł jak w sentencji
postanowienia.