Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UK 84/11
POSTANOWIENIE
Dnia 23 stycznia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Beata Gudowska (przewodniczący)
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska
SSA Maciej Piankowski (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku Marka J.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w P.
o wysokość świadczenia,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 23 stycznia 2012 r.,
skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 14 grudnia 2010 r.,
odrzuca skargę kasacyjną.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 27 maja 2010 r. Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych umorzył postępowanie wywołane odwołaniem od decyzji Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P. z dnia 11 września 2007 r. i 29
października 2007 r., którymi przyznano Markowi J. emeryturę od dnia 1 sierpnia
2007 r., uwzględniając odpowiednio - 27 lat i 11 miesięcy oraz 27 lat i 10 miesięcy
okresów składkowych (pkt 1) oraz oddalił odwołania od decyzji z dnia 25 listopada
2009 i 30 grudnia 2009 r., którymi od 1 sierpnia 2007 r. przeliczono emeryturę
przyjmując do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przeciętną podstawę
wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z
2
całego okresu ubezpieczenia, ustalając wskaźnik wysokości podstawy wymiaru
odpowiednio na – 93,69% i 93,78% (pkt 2).
Podstawę rozstrzygnięcia Sądu I instancji stanowiły następujące ustalenia.
Odwołującemu Markowi J. organ rentowy przyznał decyzją z dnia 5 listopada
1991 r. rentę inwalidzką II grupy inwalidów od dnia 5 sierpnia 1991 r. Do ustalenia
wysokości podstawy wymiaru przyjęto wynagrodzenie za okres kolejnych 3 lat
kalendarzowych z ostatnich 12 lat, tj. od 1 stycznia 1985 r. do 31 grudnia 1987 r.,
co dało wskaźnik wysokości podstawy wymiaru 135,89%. W dniu 30 sierpnia 2007
r. odwołujący złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury, wnosząc o
przeliczenie świadczenia według najkorzystniejszego wariantu. Zaskarżoną decyzją
z dnia 11 września 2007 r. organ rentowy przyznał odwołującemu emeryturę od
dnia 1 sierpnia 2007 r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Do ustalenia
wysokości emerytury przyjęto dotychczasową podstawę wymiaru renty - wskaźnik
wysokości podstawy wymiaru 136,36%. Do ustalenia podstawy wymiaru i
obliczenia wysokości emerytury pozwany przyjął kwotę bazową obowiązującą w
dniu 31 sierpnia 1996 r., tj. 677,72 zł. Zakład uwzględnił 27 lat i 11 miesięcy, tj. 335
miesięcy okresów składkowych. Po ponownej analizie dokumentacji odwołującego,
organ rentowy zaskarżoną decyzją z dnia 29 października 2007 r. uchylił decyzję z
dnia 11 września 2007 r. i ponownie przyznał wnioskodawcy emeryturę od dnia 1
sierpnia 2007 r., której wysokość obliczył w taki sam sposób, jak w decyzji z dnia 11
września 2007 r., z tym że staż pracy ustalił na 334 miesiące okresów składkowych.
W toku postępowania organ rentowy ponownie przeliczył emeryturę wnioskodawcy
od dnia 1 sierpnia 2007 r. decyzją z dnia 25 listopada 2009 r., którą uchylił
jednocześnie decyzję z dnia 29 października 2007 r. Do ustalenia podstawy
wymiaru emerytury przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na
ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu
ubezpieczenia, tj. z lat: 1968 - 1973, 1975 - 1976, 1978 - 1987, 1990 - 1991. Za lata
1983, 1984, 1988 i 1989 Zakład przyjął kwoty wynagrodzenia wypłaconego
odwołującemu w złotówkach w okresie zatrudnienia za granicą. Wskaźnik
wysokości podstawy wymiaru wyniósł 93,69%. Do ustalenia podstawy wymiaru i
obliczenia wysokości emerytury przyjęto kwotę bazową obowiązująca w dniu
złożenia wniosku o emeryturę. Zakład uwzględnił 27 lat i 10 miesięcy, tj. 334
3
miesiące okresów składkowych. Postanowieniem z dnia 7 grudnia 2009 r. Sąd
Okręgowy umorzył postępowanie, ponieważ decyzja z dnia 11 września 2007 r.
została uchylona decyzją z dnia 29 października 2007 r. Ponadto decyzją z dnia 25
listopada 2009 r. Zakład uchylił decyzję z dnia 29 października 2007 r. Wobec
powyższego Sąd I instancji uznał, że wydanie wyroku stało się niedopuszczalne,
nie istnieją bowiem orzeczenia, których zasadność podlegałaby kontroli w
postępowaniu sądowym. Sąd Apelacyjny uwzględniając zażalenie wnioskodawcy
postanowieniem z dnia 21 stycznia 2010 r. uchylił zaskarżone postanowienie. Sąd
II instancji wskazał, że postępowanie może być umorzone tylko w zakresie
uwzględnionego żądania, a ponadto nie zweryfikowano stanowiska odwołującego
po wydaniu decyzji z dnia 25 listopada 2009 r., co oznacza, że wydanie
postanowienia o umorzeniu postępowania było przedwczesne. W toku
postępowania Zakład wydał w dniu 30 grudnia 2009 r. kolejną decyzję przeliczającą
od dnia 1 sierpnia 2007 r. emeryturę wnioskodawcy, którą doliczył do
wynagrodzenia za 1982 r. zasiłki chorobowe w łącznej kwocie 2.242 zł
przysługujące wnioskodawcy od 9 lutego 1982 r. do 12 lutego 1982 r. i od 8 marca
1982 r. do 12 marca 1982 r. Łączna kwota wynagrodzenia za 1982 r. wraz z
zasiłkami chorobowymi wyniosła 101.119 zł i w takiej wysokości została przyjęta do
obliczenia podstawy wymiaru emerytury. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru
wyniósł 93,78%. Do ustalenia podstawy wymiaru i obliczenia wysokości emerytury
przyjęto kwotę bazową obowiązującą w dniu złożenia wniosku o emeryturę.
Pozwany uwzględnił 27 lat i 10 miesięcy, tj. 334 miesięcy okresów składkowych.
Wnioskodawca od 1 sierpnia 1983 r. do 22 maja 1991 r. był zatrudniony w
Zakładach Systemów Automatyki „M.” Oddział w NRD w pełnym wymiarze czasu
na stanowisku tokarza, na którym otrzymywał wynagrodzenie dewizowe w
wysokości 860 DM. Z dniem 30 lipca 1983 r. z wnioskodawcą została zawarta
umowa o pracę w Niemieckiej Republice Demokratycznej na okres trwania
kontraktu zagranicznego, tj. od 1 sierpnia 1983 r. Wynagrodzenie miało być
wypłacane w wysokości 1.350 Marek NRD, a w złotówkach w wysokości 3.500 zł.
Natomiast angażem z dnia 10 listopada 1983 r. przyznano wnioskodawcy od dnia 1
listopada 1983 r. wynagrodzenie dewizowe w wysokości 1.450 Marek NRD.
Aneksem z dnia 21 marca 1985 r. dokonano zmiany umowy o pracę poprzez jej
4
przedłużenie do dnia 31 grudnia 1985 r. Kolejnym aneksem wprowadzono od dnia
1 stycznia 1984 r. zmiany w wysokości wynagrodzenia, a mianowicie łączna jego
wysokość wraz z częścią stałą i ruchomą wynosiła 1.450 Marek NRD. Aneksem
sporządzonym w dniu 1 lipca 1987 r. przedłużono wnioskodawcy umowę o pracę
na budowie w NRD do dnia 31 grudnia 1987 r. i zwiększono wysokość
wynagrodzenia do 1.550 Marek NRD. Kolejnymi aneksami z dnia 4 grudnia 1987 r.,
6 grudnia 1988 r., 28 lutego 1989 r. i 30 czerwca 1989 r. przedłużano okres
wykonywania pracy za granicą do dnia 28 lutego 1990 r. Natomiast umową o pracę
z dnia 2 lipca 1990 r. i z dnia 3 stycznia 1991 r. wnioskodawca został
oddelegowany do pracy na budowie w NRD od dnia 1 lipca 1990 r. Za czas pracy
Marek J. otrzymywał wynagrodzenie w wysokości 860 DM, na które składała się
część stała w kwocie 690 DM oraz część ruchoma w kwocie 170 DM. Zakład
Systemów Automatyki „M.” wystawił dwa zaświadczenia dotyczące zarobków
uzyskanych przez wnioskodawcę z tytułu pracy za granicą: z dnia 29 lipca 1991 r.
na druku Rp 7, w którym podał zarobki zastępcze za lata 1985 – 1987; z dnia 8
czerwca 1993 r., w którym podał wynagrodzenie dewizowe i krajowe uzyskane
przez odwołującego w okresie od 1 sierpnia 1983 r. do 22 maja 1991 r. Zakład
podał także, że w okresie od 1 sierpnia 1983 r. do września 1989 r. wypłacał
wnioskodawcy wynagrodzenie złotowe. Po tym terminie nie wypłacał wynagrodzeń
złotowych. Od 1 stycznia 1990 r., zgodnie przepisami dotyczącymi opłacania
składek za pracowników zatrudnionych za granicą, opłacał składkę od 100%
wynagrodzenia z poprzedniego kwartału. Pismem z dnia 23 lipca 1991 r. „M.”
zwrócił się do ZUS o przyjęcie podstawy naliczenia składek ZUS do wypłaty zasiłku
chorobowego, ponieważ nie jest w stanie podać wynagrodzenia zastępczego z
powodu niezatrudniania na terenie zakładu pracownika na takim stanowisku, jakie
wnioskodawca zajmował za granicą.
Apelację od wyroku Sądu I instancji wywiódł wnioskodawca zarzucając
naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. przez niewłaściwe uznanie przez Sąd I instancji, że
nie przysługuje mu prawo do uwzględnienia wynagrodzenia na podstawie
zaświadczenia z „M.” z dnia 8 czerwca 1993 r. za okresy pracy za granicą w latach
1983-1984 oraz 1988-1990 z uwagi na to, że w zaświadczeniu pracodawca nie
wykazał zarobków zastępczych, błąd w ustaleniach faktycznych polegający na
5
przyjęciu przez Sąd, że organ rentowy poprawnie ustalił wskaźnik wysokości
podstawy wymiaru świadczeń emerytalnych na 93,78%. Wnioskodawca domagał
się zmiany zaskarżonego wyroku i uwzględnienie odwołania od decyzji z dnia
11 września 2007 r., 29 października 2007 r., 25 listopada 2009 r. i 30 grudnia
2009 r., ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.
Wyrokiem z dnia 14 grudnia 2010 r. Sąd Apelacyjny oddalił apelację
wnioskodawcy. Sąd II instancji w pełni podzielił poczynione przez Sąd Okręgowy
ustalenia oraz dokonaną wykładnię przepisów. Sąd Apelacyjny stwierdził, że istota
sporu sprowadza się do rozstrzygnięcia, czy możliwe jest uwzględnienie w
podstawie wymiaru emerytury wnioskodawcy jego wynagrodzenia w markach
niemieckich (w przeliczeniu na złotówki) z tytułu zatrudnienia za granicą w latach
1983-1984 i 1988-1990, w wysokości wskazanej w zaświadczeniu Zakładu
Automatyki „M.” z dnia 8 czerwca 1993 r. Sąd Apelacyjny wskazał, że zgodnie z §
10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1 kwietnia 1985 r. w sprawie
szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent (Dz. U. z 1989 r.
Nr 11, poz. 63 ze zm.), jeżeli w okresie, z którego wynagrodzenie przyjmuje się do
ustalenia podstawy wymiaru, pracownik był zatrudniony za granicą, do ustalenia
podstawy wymiaru przyjmuje się za okresy tego zatrudnienia:
1) kwoty, od których za te okresy opłacono składkę na ubezpieczenie
społeczne w kraju,
albo
2) jeżeli okres zatrudnienia za granicą przypada przed dniem 1 stycznia
1991 r. - kwoty wynagrodzenia przysługującego w tych okresach
pracownikowi zatrudnionemu w kraju w takim samym lub podobnym
charakterze, w jakim pracownik był zatrudniony przed wyjazdem za
granicę.
W toku postępowania sądowego strona może dowodzić wysokości
wynagrodzenia na potrzeby ustalenia wysokości podstawy wymiaru świadczenia
wszelkimi środkami dowodowymi przewidzianymi w przepisach Kodeksu
postępowania cywilnego; zatem dowodem tej okoliczności mogą być dokumenty
dotyczące wynagrodzenia osób zatrudnionych w tym samym okresie w kraju, w tym
6
samym zakładzie pracy i przy pracy tego samego rodzaju co odwołujący. Słusznie
ocenił Sąd Okręgowy, że z materiału dowodowego wynika, że brak jest możliwości
uwzględnienia żądania wnioskodawcy, tj. uwzględnienia w podstawie wymiaru jego
wynagrodzenia w markach niemieckich (w przeliczeniu na złotówki) z tytułu
zatrudnienia za granicą w latach 1983-1984 i 1988 – 1990, w wysokości wskazanej
w zaświadczeniu Zakładu Automatyki „M.” z dnia 8 czerwca 1993 r.
W spornym okresie Zakład Systemów Automatycznych „M.” nie zatrudniał
pracownika w kraju na takim samym stanowisku, jakie wnioskodawca zajmował za
granicą. W ocenie Sądu Apelacyjnego brak jest także możliwości uśrednienia
zarobków zastępczych z uwzględnionych lat 1985-1987 i „dostosowanie
wynagrodzenia z zaliczonych lat do sytuacji mającej miejsce w spornych latach”,
tj.1983-1984 i 1988-1990, czego wnioskodawca domagał się w apelacji, albowiem
wniosek ten nie znajduje oparcia w obowiązujących przepisach, które normują
sposób obliczania podstawy wymiaru emerytury.
Powyższy wyrok w całości zaskarżył skargą kasacyjną pełnomocnik
wnioskodawcy i zarzucając: naruszenie przepisów prawa materialnego - przez
błędną wykładnię § 10 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie
szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru rent i emerytur i przyjęcie, iż
niemożliwa jest wykładnia pozwalająca uwzględnić wynagrodzenie wypłacane
skarżącemu za granicą oraz pominięcie możliwości uwzględnienia zarobków
zastępczych uzyskiwanych na podobnym stanowisku pracy oraz naruszenie
przepisów postępowania - przez niezastosowanie art. 232 zdanie drugie k.p.c. w
sytuacji, w której charakter sprawy oraz właściwości skarżącego uzasadniały
przeprowadzenie postępowania dowodowego z urzędu na okoliczność
wynagrodzenia zastępczego w innym zakładzie pracy, a także wynagrodzenia
zastępczego uzyskiwanego w macierzystym zakładzie pracy na stanowisku o
podobnym charakterze, wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku, a także
o uchylenie w całości poprzedzającego go wyroku Sądu Okręgowego, przekazanie
sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania, ewentualnie
przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania, zasądzenie
kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm
przepisanych.
7
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Skarga kasacyjna podlegała odrzuceniu.
Wstępnie istotne było sprawdzenie przedmiotowej dopuszczalności skargi
kasacyjnej od wyroku Sądu drugiej instancji, który oddalił apelację od wyroku Sądu
I instancji, którym to orzeczeniem umorzono postępowanie wywołane odwołaniem
od decyzji z dnia 11 września 2007 r. i 29 października 2007 r. przyznającymi
ubezpieczonemu emeryturę oraz którym oddalono odwołania od decyzji z dnia
25 listopada 2009 r. i 30 grudnia 2009 r. przeliczającymi emeryturę wnioskodawcy.
W postępowaniu odwoławczym wnioskodawca nie kwestionował ustalonego prawa
do emerytury, a jedynie nie zgadzał się z wysokością ustalonego świadczenia,
domagając się uwzględnienia w podstawie wymiaru emerytury jego wynagrodzenia
z tytułu zatrudnienia za granicą w latach 1983-1984 i 1988-1990.
W myśl art. 3982
§ 1 k.p.c. skarga kasacyjna jest niedopuszczalna w
sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych, w których wartość
przedmiotu zaskarżenia jest - niższa niż dziesięć tysięcy złotych. Jednakże w
sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych skarga kasacyjna przysługuje
niezależnie od wartości przedmiotu zaskarżenia w sprawach o przyznanie i o
wstrzymanie emerytury lub renty oraz o objęcie obowiązkiem ubezpieczenia
społecznego. Sprawy te mają charakter majątkowy, przy czym tylko dla spraw
wymienionych w zdaniu drugim art. 3982
§ 1 k.p.c. skarga kasacyjna jest
dopuszczalna bez względu na wartość przedmiotu. Wbrew twierdzeniom
skarżącego sprawa, w której wnioskodawca wniósł skargę kasacyjną nie była
sprawą o przyznanie emerytury, gdyż organ rentowy przyznał mu już emeryturę.
Spór dotyczył wyłącznie wysokości tej emerytury, bo w postępowaniu
odwoławczym wnioskodawca nie kwestionował samego prawa do tego
świadczenia, lecz jedynie ustaloną podstawę wymiaru emerytury. W apelacji od
wyroku Sądu I instancji jako przedmiot sporu podano żądanie uwzględnienia
wynagrodzenia na podstawie zaświadczenia z „M.” z dnia 8 czerwca 1993 r. za
okresy pracy za granicą w latach 1983-1984 oraz 1988-1990.
Sprawy, w których ubezpieczeni kwestionują różne elementy składowe
emerytury, np. podstawę wymiaru, staż ubezpieczeniowy, kwotę bazową czy
8
przeliczniki, zmierzając do zwiększenia tego świadczenia są sprawami o wysokość
emerytury, a nie o jej przyznanie. Jeżeli prawo do emerytury nie jest
kwestionowane w postępowaniu sądowym, w którym chodzi o wysokość tego
świadczenia, to o dopuszczalności skargi kasacyjnej decyduje wartość przedmiotu
zaskarżenia określona w art. 3982
§ 1 k.p.c. (por. postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 26 stycznia 2011 r., II UZ 40/10, LEX nr 786805; z dnia
11 kwietnia 2006 r., II UZ 1/06, niepublikowane). Jak wskazał Sąd Najwyższy w
postanowieniu z dnia 21 czerwca 2011 r., III UZ 12/11 (LEX nr 966827) już w
poprzednio obowiązującym stanie prawnym określający wówczas dopuszczalność
kasacji art. 3921
§ 1 k.p.c., zawierający w zdaniu drugim regulację tożsamą z
cytowanym wyżej art. 3982
§ 1 k.p.c., a w zdaniu pierwszym różniący się od niego
tylko wartością przedmiotu zaskarżenia, był wielokrotnie przedmiotem wykładni
Sądu Najwyższego. W postanowieniu z dnia 17 stycznia 2001 r., II UZ 145/00
(OSNP 2002 nr 19, poz. 474) Sąd Najwyższy wyjaśnił, że w sprawach z zakresu
ubezpieczeń społecznych, poza sprawami o przyznanie i wstrzymanie emerytury
lub renty oraz o objęcie obowiązkiem ubezpieczenia społecznego, dopuszczalność
kasacji zależy od wartości przedmiotu zaskarżenia (art. 3921
k.p.c. w brzmieniu
nadanym ustawą z dnia 24 maja 2000 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania
cywilnego, ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów, ustawy o kosztach
sądowych w sprawach cywilnych oraz ustawy o komornikach sądowych i egzekucji,
Dz. U. Nr 48, poz. 554). Analogiczne stanowisko Sąd Najwyższy zajął również w
postanowieniu z dnia 23 marca 2001 r., II UKN 706/00 (OSNP 2002 nr 24, poz.
609), wskazując tam, że na podstawie art. 3921
k.p.c. tylko w sprawach o
przyznanie i wstrzymanie emerytury lub renty oraz objęcie obowiązkiem
ubezpieczenia społecznego kasacja przysługuje niezależnie od wartości
przedmiotu zaskarżenia, w pozostałych sprawach z zakresu ubezpieczeń
społecznych kasacja nie przysługuje, jeżeli wartość ta, ustalona stosownie do art.
22 k.p.c., jest niższa niż dziesięć tysięcy złotych. Z kolei w postanowieniu z dnia
25 maja 2001 r., II UZ 30/01 (OSNP 2003 nr 6, poz. 161) Sąd Najwyższy wyjaśnił,
że sprawa o podwyższenie (przeliczenie podstawy wymiaru) emerytury nie jest
sprawą o przyznanie lub wstrzymanie prawa do emerytury, w której kasacja
przysługuje niezależnie od wartości przedmiotu zaskarżenia (art. 3921
§ 1 zdanie
9
drugie k.p.c.). Taki sam kierunek wykładni art. 3921
k.p.c. został zaprezentowany w
kolejnych orzeczeniach Sądu Najwyższego (por. postanowienia: z dnia 13 marca
2001 r., II UZ 13/01, OSNP 2003 nr 2, poz. 47, z dnia 13 marca 2001 r., II UZ
15/01, OSNP 2003 nr 2, poz. 49, z dnia 28 listopada 2001 r., II UZ 80/01, OSNP
2003 nr 18, poz. 449, czy też z dnia 10 kwietnia 2002 r., II UZ 31/02, LEX nr
54791). Zachował on aktualność również w obecnym stanie prawnym, czego
przykładem może być postanowienie z dnia 6 listopada 2008 r., II UZ 48/08 (LEX nr
686064), zgodnie z którym jeśli przedmiotem sporu nie jest prawo do emerytury lub
renty, lecz jedynie jego wysokość, to dopuszczalność zaskarżenia wyroku Sądu
drugiej instancji uzależniona jest od wartości przedmiotu zaskarżenia obliczonej w
oparciu o przepis art. 22 k.p.c. i stanowi ona różnicę między wysokością
świadczenia wypłacanego przez organ rentowy, a wysokością świadczenia
żądanego przez ubezpieczonego w skali jednego roku (por. także postanowienia
Sądu Najwyższego: z dnia 10 listopada 2010 r., II UZ 30/10, LEX nr 707896 oraz z
dnia 17 listopada 2010 r., II UZ 31/10, LEX nr 707897).
Podzielając w pełni zaprezentowane poglądy judykatury, Sąd Najwyższy
stwierdza zatem, że nie jest tak, że nawet w przypadku, w którym dojdzie do
zakwestionowania decyzji organu rentowego wydanej w następstwie rozpoznania
wniosku o emeryturę lub rentę (o prawo do któregoś z tych świadczeń), skarga
kasacyjna wniesiona od wyroku Sądu drugiej instancji będzie dopuszczalna
niezależnie od wartości przedmiotu zaskarżenia (art. 3982
§ 1 zdanie drugie k.p.c.).
O dopuszczalności skargi kasacyjnej, również w takich sprawach, musi bowiem
decydować rzeczywisty przedmiot sporu, a następnie przedmiot zaskarżenia,
określony w odwołaniu wszczynającym postępowanie sądowe, stosownie do treści
art. 468 § 2 pkt 1 i 3 k.p.c. Jeśli więc przedmiotem tym będzie tylko wysokość
emerytury lub renty (wysokość prawa do jednego z tych świadczeń) wynikająca z
uwzględnienia elementów mających wpływ na ową wysokość, to taką sprawę
należy traktować jako sprawę o prawa majątkowe w rozumieniu art. 3982
§ 1 zdanie
pierwsze k.p.c.
Skarżący wartość przedmiotu zaskarżenia skarżący określił na kwotę 3.600
zł, co oznacza, że jest ona niższa niż kwota warunkująca dopuszczalność skargi
10
kasacyjnej określona w art. 3982
§ 1 k.p.c., dlatego skargę należało odrzucić na
podstawie art. 3986
§ 3 w związku z art. 3986
§ 2 i art. 3982
§ 1 k.p.c.