Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I UK 402/11
POSTANOWIENIE
Dnia 22 marca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Korzeniowski
w sprawie z odwołania S. P.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 22 marca 2012 r.,
skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 29 kwietnia 2011 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy wyrokiem z 29 kwietnia 2011 r. oddalił apelację powoda S. P.
od wyroku oddalającego jego odwołanie od decyzji pozwanego z 29 grudnia 2008 r.
odmawiającej mu prawa do jednorazowego odszkodowania wobec niestwierdzenia,
iż udar mózgu był wypadkiem przy pracy 26 września 2005 r. Brak związku
pomiędzy pracą a zachorowaniem Sąd pierwszej instancji ustalił w oparciu o trzy
opinie medyczne biegłych sądowych, które były zgodne co do braku takiego
związku. W apelacji powód zarzucał, że udar mózgu był następstwem silnego
stresu i przeciążenia fizycznego. Sąd Okręgowy ustalenie i rozstrzygnięcie o braku
przyczyny zewnętrznej uznał za prawidłowe. Zarzut apelującego, że nigdy się nie
leczył i nie chorował, stąd tylko stres i ciężka pracy fizyczna wywołały udar, nie były
2
zasadne, już choćby dlatego, że to właśnie brak wczesnego rozpoznania schorzeń
doprowadził do wystąpienia udaru. Gdyby apelujący poddawał się choćby
profilaktycznie badaniom odpowiednio do wieku, to prawdopodobnie uniknąłby
skutków jakie nastąpiły 26 września 2005 r. Udar mózgu nie był wywołany
okolicznościami na które powołuje się apelujący, a tylko i wyłącznie chorobą naczyń
mózgowych, zaburzeniami w gospodarce lipidowej.
We wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania wskazano na
istotne zagadnienie prawne polegające na ustaleniu: „czy zaniechanie przez
pracownika we własnym zakresie przeprowadzenia profilaktycznych badań
lekarskich z racji wieku pomimo poddania się okresowym kontrolnym badaniom
lekarskim zleconym przez pracodawcę i wystąpienie stanu chorobowego – w
przedmiotowej sprawie udaru mózgu – wyklucza zakwalifikowanie owego zdarzenia
jako zewnętrznej przyczyny wypadku przy pracy ewentualnie współsprawczej
przyczyny zewnętrznej wypadku przy pracy”. Czy jeśli pracownik poddał się w
wyznaczonym terminie zleconym przez pracodawcę badaniom okresowym, na
podstawie których brak było przeciwwskazań do wykonywania pracy na danym
stanowisku i mimo to doszło do zdarzenia w postaci uszczerbku na zdrowiu w
miejscu pracy i w związku z wykonywaną pracą czy poleceniami przełożonego, to
czy pracownik miał obowiązek w okresie do kolejnych okresowych badań
wykonywać we własnym zakresie profilaktyczne badania stosowne do jego wieku
(przy przyjęciu, że pracownik do chwili wystąpienia zdarzenia w postaci udaru
mózgu nie cierpiał na żadne dolegliwości i nie pozostawał w leczeniu w związku z
tym schorzeniem) by w efekcie zaistnienia stanu chorobowego przedmiotowe
zdarzenie mogło zostać zakwalifikowane za przyczynę wypadku przy pracy.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wskazana we wniosku podstawa nie spełnia się jako przesłanka przedsądu
z art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c., gdyż nie stanowi istotnego zagadnienia prawnego lecz
sprowadza się tylko do zwykłej wykładni prawa. Kluczowe znaczenie w sprawie
miał przepis art. 3 ust. 1 ustawy wypadkowej (z 30 października 2002 r. o
ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych),
3
zgodnie z którym za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane
przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z
pracą. Pytanie dotyczy więc przyczyny zewnętrznej, która w sprawie łączona była
ze stresem i wysiłkiem fizycznym, a nie z brakiem badań profilaktycznych
lekarskich ponad okresowe zlecane przez pracodawcę. Inny był przedmiot sporu
niż stawiany w zagadnieniu. W odwołaniu ani w apelacji skarżący nie twierdził, że
przyczyną zewnętrzną był brak takich badań. Również Sąd drugiej instancji tego nie
stwierdził wskazując, że udar mózgu był wywołany chorobą samoistną. Oczywiście
Sąd ten wskazał w uzasadnieniu na możliwość indywidualnego profilaktycznego
badania, jednak odniósł się w ten sposób do zarzutu, że skarżący nie leczył się i nie
był chory, a nie, że brak takiego indywidualnego profilaktycznego badania był
przyczyną zewnętrzną. To omówienie dotyczy tego, że podstawa przedsądu z art.
3989
§ 1 pkt 1 k.p.c. nie może wykraczać poza przedmiot sprawy („Sąd Najwyższy
przyjmuje skargę kasacyjną do rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne
zagadnienie prawne”). Innymi słowy spór nie polegał na tym, że przyczyną
wypadku przy pracy był brak profilaktycznych badań ponad okresowe badania
zlecone przez pracodawcę, lecz czy przyczyną tą był stres i obciążenie fizyczne
pracą.
Pytanie odnosi się do okoliczności pozostającej po stronie pracownika, gdy
w definicji wypadku przy pracy znaczenie ma przyczyna zewnętrzna zdarzenia,
zaszłego w związku z pracą. Kwestia badań lekarskich pracownika jako przyczyna
wypadku przy pracy była już rozważana w orzecznictwie. Wskazano w nim, że
wypadek przy pracy wymaga ustalenia powiązań między tym zdarzeniem, a
przyczyną zewnętrzną, pochodzącą spoza organizmu poszkodowanego
pracownika. Za zewnętrzną przyczynę wypadku może być uznane dopuszczenie
pracownika do pracy na podstawie zaświadczenia lekarskiego zawierającego
oczywiście błędną ocenę jego zdrowia (por. wyroki Sądu Najwyższego z 9 grudnia
1977 r., III PRN 49/77, OSPiKA 1979 nr 3, poz. 48, z glosą W. Masewicza; z 18
sierpnia 1999 r., II UKN 89/99, OSNAPiUS 2000 nr 20, poz. 762; z 23 listopada
1999 r., II UKN 208/99, OSNAPiUS 2001 nr 5, poz. 172 i z 17 listopada 2000 r., II
UKN 49/00, OSNAPiUS 2002 nr 11, poz. 275). Sąd Najwyższy dopatruje się
istnienia zewnętrznej przyczyny wypadku w oczywistym błędzie lekarza
4
wystawiającego zaświadczenie po przeprowadzeniu kontrolnego badania
lekarskiego oraz w dopuszczeniu pracownika do pracy na podstawie zaświadczenia
niezawierającego stosownych przeciwwskazań do zatrudnienia mimo obiektywnego
istnienia takich przeciwwskazań. W żadnym z tych orzeczeń Sąd Najwyższy nie
zaprezentował jednak stanowiska sprowadzającego się do wnioskowania w
kierunku od skutku do przyczyny. Nie traktował sekwencji przyczynowo-skutkowej
w taki sposób, że jeżeli stan chorobowy pracownika pogorszył się w czasie pracy,
to orzeczenie lekarskie stwierdzające jego zdolność do wykonywania pracy było
oczywiście błędne. Sąd Najwyższy dał wyraz poglądowi, że wynikający z art. 229 §
4 k.p. zakaz dopuszczenia pracownika do pracy bez aktualnego orzeczenia
lekarskiego o jego zdolności do pracy oznacza, że pracodawca musi wiedzieć, iż
pracownik jest osobą niezdolną do pracy, przy czym to na pracowniku ciąży
obowiązek dostarczenia pracodawcy zaświadczenia lekarskiego stwierdzającego
istnienie lub brak przeciwwskazań do zatrudnienia na danym stanowisku.
Dopuszczenie pracownika do pracy na podstawie aktualnego orzeczenia
lekarskiego może zyskać charakter przyczyny zewnętrznej jako elementu definicji
wypadku przy pracy w zasadzie tylko w sytuacji, w której pracodawca nakazuje
daną pracę, nie uwzględniając treści zaświadczenia obejmującej przeciwwskazania
do jej wykonywania (por. wyroki Sądu Najwyższego z 2 października 1997 r., II
UKN 281/97, OSNAPiUS 1998 nr 5, poz. 456 oraz z 16 kwietnia 1997 r., II UKN
66/97, OSNAPiUS 1998 nr 2, poz. 53). W związku z ustanowionym w art. 229 § 4
k.p. zakazem dopuszczenia pracownika do pracy bez aktualnego orzeczenia
lekarskiego jako zewnętrzną przyczynę wypadku można więc także potraktować
dopuszczenie do pracy bez przeprowadzenia badań kontrolnych lub na podstawie
nieaktualnego zaświadczenia albo w przypadku oczywistej błędności tego
orzeczenia, czyli możliwości potraktowania go w taki sposób, jakby nie istniało.
Dopuszczenie do pracy w takich warunkach wiąże się przyczynowo z zaistniałym
wypadkiem, ponieważ pracownik nie ma wówczas właściwej ochrony przed
szkodliwymi przy stanie jego zdrowia warunkami pracy (art. 207 § 1 k.p. w związku
z art. 212 pkt 1 i 3 k.p.) i wykonuje pracę, która sama w sobie stanowi dla niego
zagrożenie takiego samego rodzaju, jak zadziałanie szczególnych czynników, które
orzecznictwo uznaje za zewnętrzne przyczyny wypadku - pod warunkiem jednak,
5
że pracodawca ma świadomość takiej sytuacji. W konsekwencji za zewnętrzną
przyczynę może być uznane dopuszczenie do pracy tylko wtedy, gdy aktualnego
zaświadczenia lekarskiego nie było albo zawierało ono oczywiście błędną ocenę
zdolności do wykonywania pracy i gdy błąd ten mógł być łatwo dostrzeżony przez
pracodawcę (por. wyroki Sądu Najwyższego z 16 kwietnia 1997 r., II UKN 66/97,
OSNAPiUS 1998 nr 2, poz. 53; z 20 listopada 1997 r., II UKN 347/97, OSNAPiUS
1998 nr 17, poz. 525; z 5 września 1996 r., II PRN 9/96, OSNAPiUS 1997 nr 5, poz.
70 oraz z 18 sierpnia 1999 r., II UKN 89/99, OSNAPiUS 2000 nr 20, poz. 762). Gdy
wynik aktualnego okresowego badania lekarskiego nie zawiera danych o rodzaju
pracy szkodliwej dla określonego pracownika, to o oczywistej błędności
zaświadczenia lekarskiego można mówić tylko wówczas, gdy łatwo dostrzec jego
wady lub braki, bez wnikania w zawartą w nim - zastrzeżoną dla lekarzy - ocenę
merytoryczną; oczywiste jest bowiem, że sam fakt dopuszczenia do pracy
pracownika niezdolnego do jej wykonywania, bez naruszenia art. 229 § 4 k.p., nie
jest objęty definicją wypadku przy pracy, ponieważ przyczyną taką (samodzielną
lub współistniejącą z wewnętrznymi schorzeniami) może być tylko zadziałanie
jakiegokolwiek związanego z pracą czynnika zewnętrznego na organizm
pracownika dopuszczonego do pracy dla niego przeciwwskazanej (por. wyrok Sądu
Najwyższego z 2 grudnia 2003 r., II UK 175/03, OSNP 2004 nr 18, poz. 318).
Innymi słowy pojęcie związku przyczynowego w definicji wypadku przy pracy
jest szersze (normatywne) niż tylko adekwatny związek przyczynowy prawa
cywilnego i nie jest warunkowane winą pracodawcy czy pracownika. Jednak nie
idzie tak daleko, iżby ryzyko odpowiedzialności wypadkowej (ubezpieczeniowej),
pomimo pozytywnego wyniku badań okresowych (art. 211 pkt 5 k.p.), miało
obejmować również sytuację, w której pracownik sam nie przeprowadzał
dodatkowych (indywidualnych) badań profilaktycznych. Zatraciłaby się wówczas
przesłanka przyczyny zewnętrznej i odpowiedzialność wypadkowa byłaby
absolutna, gdyż zależałaby tylko od faktu nieprzeprowadzenia indywidualnego
badania lekarskiego. Stawiałaby w lepszej sytuacji tych pracowników, którzy nie
przeprowadzili sobie takich badań. Obowiązek badań pracownika w związku z
zatrudnieniem jest ściśle uregulowany i tylko z nim można łączyć przyczynę
zewnętrzną wypadku przy pracy w postaci wadliwego zaświadczenia lekarskiego
6
lub pracy wbrew przeciwwskazaniom medycznym. Nie można wszak redukować
tego, że wypadek przy pracy to pogorszenie stanu zdrowia pracownika wywołane
zasadniczo przyczyną fizyczną lub psychiczną. Badania lekarskie pracownika
stanowią okoliczność, która może być ujmowana jako taka przyczyna, jednak tylko
w zakresie obowiązku kierowania i poddania się takim badaniom przez pracownika.
Nie obejmuje to indywidualnych, dalszych badań pracownika, który też może
powstrzymać się od wykonywania pracy, gdy warunki pracy stwarzają
bezpośrednie zagrożenie dla jego zdrowia lub życia (art. 210 § 1 k.p.).
Z tych motywów orzeczono jak w sentencji, stosownie do art. 3989
§ 2 k.p.c.