II UZ 16/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:16-11-2012
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II UZ 16/12
POSTANOWIENIE
Dnia 24 maja 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Romualda Spyt (przewodniczący)
SSN Beata Gudowska (sprawozdawca)
SSN Zbigniew Hajn
w sprawie z wniosku E. K. i R. K.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o podstawę wymiaru składek,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 24 maja 2012 r.,
zażalenia wnioskodawczyni R. K. na postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 20
stycznia 2012 r.,
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny, Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych postanowieniem z
dnia 20 stycznia 2012 r. odrzucił skargę kasacyjną R. K. od wyroku Sądu
Apelacyjnego z dnia 24 marca 2011 r. Uznał za chybione powoływanie się przez
wnoszącą skargę na art. 3982
§ 1 in fine k.p.c., gdyż spór dotyczył prawa
majątkowego o wartości niższej od 10.000 zł, a sprawa, której przedmiot zakreślała
zaskarżona decyzja organu rentowego, nie była sprawą o objęcie ubezpieczeniem
społecznym; tytuł podlegania ubezpieczeniu społecznemu (umowa o pracę) nie był
kwestionowany. Stwierdził, że przedmiotem sporu było ustalenie wysokości
podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne oraz fundusz pracy i
2
fundusz gwarantowanych świadczeń pracowniczych za okres trzech miesięcy
(listopad, grudzień 2010 r. oraz styczeń 2011 r.) o wartości 3.680,35 zł, a nie
wskazana przez stronę suma wynagrodzeń za 3 miesiące w kwocie 12.900 zł.
W zażaleniu R. K. wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia,
podnosząc, że bez wątpienia jej sprawa nie ma charakteru sprawy o świadczenie
(jego wysokość), gdyż pojęcia „objęcie obowiązkiem ubezpieczenia społecznego"
nie można sprowadzać tylko do spraw o podleganie bądź niepodleganie
obowiązkowi ubezpieczenia społecznego. Jej zdaniem to, że spór dotyczy
podstawy wymiaru składki jako jednego z elementów objęcia obowiązkiem
ubezpieczenia społecznego, nie odbiera sprawie charakteru sprawy o objęcie
obowiązkiem ubezpieczenia społecznego, w których skarga kasacyjna jest
dopuszczalna niezależnie od wartości przedmiotu zaskarżenia. W ocenie skarżącej
w zakres tych spraw wchodzą zarówno sprawy, w których kwestionowany jest tytuł
do objęcia ubezpieczeniem społecznym w ogóle, a także sprawy, w których spór
dotyczy wysokości składki, gdyż w takich sprawach organ rentowy kwestionuje
treść tytułu podlegania ubezpieczeniom społecznym.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Sprawa, w której wniesiono skargę kasacyjną, jest sprawą o prawa
majątkowe, niezależnie od tego, czy dotyczy ustalenia podleganiu ubezpieczeniom
społecznym, czy określenia wysokości świadczeń z tego ubezpieczenia. W takich
sprawach w skardze kasacyjnej oznacza się wartość przedmiotu zaskarżenia
(art. 3984
§ 2 k.p.c.) m.in. w celu sprawdzenia jej dopuszczalności, stosownie do
art. 3982
§ 1 k.p.c., przewidującego, że skarga kasacyjna jest niedopuszczalna w
sprawach o prawa majątkowe, w których wartość przedmiotu zaskarżenia jest
niższa niż dziesięć tysięcy złotych, chyba że przedmiotem sprawy jest objęcie
obowiązkiem ubezpieczenia społecznego, przyznanie lub wstrzymanie emerytury
lub renty.
Treść art. 3982
§ 1 k.p.c. nie upoważnia do zaaprobowania
zaprezentowanego w zażaleniu wniosku, że sprawa wszczęta odwołaniem,
w którym kwestionowana jest wyłącznie wysokość świadczenia, uzależniona od
3
przyjętej podstawy wyliczenia (wynagrodzenia), dotyczy „objęcia obowiązkiem
ubezpieczenia społecznego”. Pojęcia te nie pokrywają się w żadnym zakresie, a
Sąd Najwyższy przyjmuje, że spór o włączenie określonych świadczeń do
podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne nie jest sporem o objęcie
obowiązkiem ubezpieczenia społecznego (por. postanowienia Sądu Najwyższego
z dnia 17 lipca 2009 r., I UZ 22/09, OSNP 2011 Nr 5-6, poz. 88, z dnia 8 lutego
2002 r., II UKN 45/01, OSNP 2003 Nr 22, poz. 553, z dnia 9 października 2002 r., II
UZ 94/02, OSNP 2004 Nr 6, poz. 107, z dnia 17 września 2008 I UZ 14/08 OSNP
2010 Nr 3-4, poz. 54 oraz z dnia 8 września 2009 r., I UZ 61/09, z dnia 1 września
2009 r., I UZ 72/09 i z dnia 16 czerwca 2009 r., I UZ 16/09 - niepublikowane).
Wartość przedmiotu zaskarżenia w sprawie o wysokość podstawy wymiaru
składki na ubezpieczenie społeczne równa jest różnicy między wysokością składki
wskazywaną przez ubezpieczonego i należną, ustaloną w zaskarżonej decyzji za
okres sporny, jeżeli jest krótszy niż 12 miesięcy (art. 22 w związku z z art. 3982
§ 1
k.p.c.). Wskazanie więc przez stronę wartości przedmiotu zaskarżenia jako
trzykrotnego wynagrodzenia miesięcznego, było nieprawidłowe. Wysokość
wynagrodzenia – podstawy, od której wylicza się należne składki – nie stanowiła
przedmiotu sporu.
Mając to na względzie, Sąd Najwyższy zażalenie oddalił jako bezzasadne
(art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 24 maja 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Romualda Spyt (przewodniczący)
SSN Beata Gudowska (sprawozdawca)
SSN Zbigniew Hajn
w sprawie z wniosku E. K. i R. K.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o podstawę wymiaru składek,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 24 maja 2012 r.,
zażalenia wnioskodawczyni R. K. na postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 20
stycznia 2012 r.,
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny, Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych postanowieniem z
dnia 20 stycznia 2012 r. odrzucił skargę kasacyjną R. K. od wyroku Sądu
Apelacyjnego z dnia 24 marca 2011 r. Uznał za chybione powoływanie się przez
wnoszącą skargę na art. 3982
§ 1 in fine k.p.c., gdyż spór dotyczył prawa
majątkowego o wartości niższej od 10.000 zł, a sprawa, której przedmiot zakreślała
zaskarżona decyzja organu rentowego, nie była sprawą o objęcie ubezpieczeniem
społecznym; tytuł podlegania ubezpieczeniu społecznemu (umowa o pracę) nie był
kwestionowany. Stwierdził, że przedmiotem sporu było ustalenie wysokości
podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne oraz fundusz pracy i
2
fundusz gwarantowanych świadczeń pracowniczych za okres trzech miesięcy
(listopad, grudzień 2010 r. oraz styczeń 2011 r.) o wartości 3.680,35 zł, a nie
wskazana przez stronę suma wynagrodzeń za 3 miesiące w kwocie 12.900 zł.
W zażaleniu R. K. wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia,
podnosząc, że bez wątpienia jej sprawa nie ma charakteru sprawy o świadczenie
(jego wysokość), gdyż pojęcia „objęcie obowiązkiem ubezpieczenia społecznego"
nie można sprowadzać tylko do spraw o podleganie bądź niepodleganie
obowiązkowi ubezpieczenia społecznego. Jej zdaniem to, że spór dotyczy
podstawy wymiaru składki jako jednego z elementów objęcia obowiązkiem
ubezpieczenia społecznego, nie odbiera sprawie charakteru sprawy o objęcie
obowiązkiem ubezpieczenia społecznego, w których skarga kasacyjna jest
dopuszczalna niezależnie od wartości przedmiotu zaskarżenia. W ocenie skarżącej
w zakres tych spraw wchodzą zarówno sprawy, w których kwestionowany jest tytuł
do objęcia ubezpieczeniem społecznym w ogóle, a także sprawy, w których spór
dotyczy wysokości składki, gdyż w takich sprawach organ rentowy kwestionuje
treść tytułu podlegania ubezpieczeniom społecznym.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Sprawa, w której wniesiono skargę kasacyjną, jest sprawą o prawa
majątkowe, niezależnie od tego, czy dotyczy ustalenia podleganiu ubezpieczeniom
społecznym, czy określenia wysokości świadczeń z tego ubezpieczenia. W takich
sprawach w skardze kasacyjnej oznacza się wartość przedmiotu zaskarżenia
(art. 3984
§ 2 k.p.c.) m.in. w celu sprawdzenia jej dopuszczalności, stosownie do
art. 3982
§ 1 k.p.c., przewidującego, że skarga kasacyjna jest niedopuszczalna w
sprawach o prawa majątkowe, w których wartość przedmiotu zaskarżenia jest
niższa niż dziesięć tysięcy złotych, chyba że przedmiotem sprawy jest objęcie
obowiązkiem ubezpieczenia społecznego, przyznanie lub wstrzymanie emerytury
lub renty.
Treść art. 3982
§ 1 k.p.c. nie upoważnia do zaaprobowania
zaprezentowanego w zażaleniu wniosku, że sprawa wszczęta odwołaniem,
w którym kwestionowana jest wyłącznie wysokość świadczenia, uzależniona od
3
przyjętej podstawy wyliczenia (wynagrodzenia), dotyczy „objęcia obowiązkiem
ubezpieczenia społecznego”. Pojęcia te nie pokrywają się w żadnym zakresie, a
Sąd Najwyższy przyjmuje, że spór o włączenie określonych świadczeń do
podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne nie jest sporem o objęcie
obowiązkiem ubezpieczenia społecznego (por. postanowienia Sądu Najwyższego
z dnia 17 lipca 2009 r., I UZ 22/09, OSNP 2011 Nr 5-6, poz. 88, z dnia 8 lutego
2002 r., II UKN 45/01, OSNP 2003 Nr 22, poz. 553, z dnia 9 października 2002 r., II
UZ 94/02, OSNP 2004 Nr 6, poz. 107, z dnia 17 września 2008 I UZ 14/08 OSNP
2010 Nr 3-4, poz. 54 oraz z dnia 8 września 2009 r., I UZ 61/09, z dnia 1 września
2009 r., I UZ 72/09 i z dnia 16 czerwca 2009 r., I UZ 16/09 - niepublikowane).
Wartość przedmiotu zaskarżenia w sprawie o wysokość podstawy wymiaru
składki na ubezpieczenie społeczne równa jest różnicy między wysokością składki
wskazywaną przez ubezpieczonego i należną, ustaloną w zaskarżonej decyzji za
okres sporny, jeżeli jest krótszy niż 12 miesięcy (art. 22 w związku z z art. 3982
§ 1
k.p.c.). Wskazanie więc przez stronę wartości przedmiotu zaskarżenia jako
trzykrotnego wynagrodzenia miesięcznego, było nieprawidłowe. Wysokość
wynagrodzenia – podstawy, od której wylicza się należne składki – nie stanowiła
przedmiotu sporu.
Mając to na względzie, Sąd Najwyższy zażalenie oddalił jako bezzasadne
(art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.).