Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PK 320/11
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 25 lipca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Korzeniowski (przewodniczący)
SSN Bogusław Cudowski (sprawozdawca)
SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec
w sprawie z powództwa K. M.
przeciwko Polskim Liniom Lotniczym LOT S.A. w Warszawie
o odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 25 lipca 2012 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 30 sierpnia 2011 r.,
oddala skargę kasacyjną i przyznaje od skarżącej na rzecz
strony powodowej 120 zł (sto dwadzieścia) tytułem zwrotu
kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
2
Powódka wniosła o zasądzenie 18.111 zł tytułem odszkodowania za
niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę. Wyrokiem z 3 marca 2011 r.
Sąd Rejonowy oddalił powództwo.
W uzasadnieniu stwierdzono między innymi, że powódka była pracownikiem
pozwanego Polskich Linii Lotniczych LOT S.A. w Warszawie od 31 października
1986 r. Pismem z 1 grudnia 2009 r. pozwana zwróciła się do Związku
Zawodowego Personelu Pokładowego PLL LOT SA, działając na podstawie art. 30
ust. 21
ustawy o związkach zawodowych, z prośbą o przekazanie wykazu
imiennego pracowników korzystających z obrony związku. Pozwany zwrócił się
również o aktualizowanie przekazanej informacji na bieżąco, tj. niezwłoczne
informowanie pracodawcy o każdej zmianie w przekazanym wykazie. W
odpowiedzi Związek Zawodowy Personelu Pokładowego PLL LOT SA
poinformował, że z obrony związku korzystają wszyscy członkowie personelu
pokładowego oraz inni pracownicy, którzy z wnioskiem o taką obronę zwrócili się
lub zwrócą w przyszłości i decyzją zarządu ochrona została lub zostanie im
udzielona. Jednocześnie związek wskazał, że działanie pracodawcy
występującego o udzielenie tego typu informacji narusza zasadę adekwatności i
celowości wynikającą z art. 26 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o
ochronie danych osobowych. Podniesiono też, że wypełnienie prośby pracodawcy
jest niemożliwe z przyczyn czysto praktycznych. Lista osób podlegających
ochronie związku podlega ciągłym zmianom.
Oświadczeniem z 15 lutego 2010 r. pozwany rozwiązał z powódką umowę o
pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z powodu niezdolności do pracy
wskutek choroby trwającej dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu
wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez
pierwsze trzy miesiące. Przed złożeniem powódce oświadczenia o rozwiązaniu
umowy o pracę pozwany nie zasięgał opinii Związku Zawodowego Personelu
Pokładowego PLL LOT SA, którego członkiem była powódka od prawie dwudziestu
lat. Wypłacając powódce wynagrodzenie za grudzień 2009 r. i styczeń 2010 r.,
pracodawca potrącał składkę w wysokości 20 zł na rzecz Związku Zawodowego
Personelu Pokładowego PLL LOT SA.
3
Decyzją z 5 lutego 2010 r. Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych
nakazał pozwanemu usunięcie uchybień przy przetwarzaniu danych osobowych
pracowników poprzez pozyskiwanie informacji o osobach korzystających z obrony
Związku Zawodowego Personelu Pokładowego PLL LOT SA jedynie, gdy przepisy
prawa pracy przewidują w stosunku do tych osób współdziałanie pracodawcy z
zakładową organizacją związkową w indywidualnych sprawach ze stosunku pracy.
Decyzją z 31 marca 2010 r. GIODO utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję, zaś
skargę na tę decyzję oddalił Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z 26
sierpnia 2010 r.
W cenie Sądu Rejonowego na podstawie pisma Związku Zawodowego
Personelu Pokładowego PLL LOT SA z 7 grudnia 2009 r. pracodawca nie miał
możliwości ustalenia, którzy pracownicy są objęci ochroną tego związku. Przy
takim stanowisku związku pracodawca został zwolniony z obowiązku konsultacji
zamiaru dokonywania czynności z zakresu pracy wobec osób objętych ochroną.
Dla rozstrzygnięcia sprawy nie ma znaczenia potrącanie przez pracodawcę z
wynagrodzenia powódki składki związkowej. Art. 30 ust. 21
ustawy o związkach
zawodowych zwalnia pracodawcę z obowiązku konsultacji w przypadku braku
udzielenia przez związek zawodowy stosowanej informacji. Apelację od wyroku
złożyła powódka.
Sąd Okręgowy wyrokiem z 30 sierpnia 2011 r. zmienił zaskarżony wyrok w
ten sposób, że zasądził od pozwanej 18.111 zł tytułem odszkodowania za
rozwiązanie umowy o pracę. W uzasadnieniu stwierdzono przede wszystkim, że
Sąd I instancji powołał się na bogate orzecznictwo Sądu Najwyższego (II PK
27/07, II PK 305/06, I PK 305/02, I PKN 809/00, I PKN 36/99) oraz stanowisko
prezentowane przez doktrynę i stwierdził, że ogólnikowa odpowiedź udzielona
przez zakładową organizację związkową zwolniła pracodawcę z obowiązku
dalszego współdziałania z tą organizacją. Jest to stanowisko nieprawidłowe. Sąd
Rejonowy nie zauważył, że stan faktyczny w niniejszej sprawie różni się istotnie
od stanów faktycznych, jakie były u podstawy wskazanych przez Sąd orzeczeń
Sądu Najwyższego. W niniejszej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny
wyrokiem z 26 sierpnia 2010 r. oddalił skargę PLL LOT SA na decyzję GIODO,
uznając, że decyzje stwierdzające naruszenie przez pozwanego przepisów
4
ustawy o ochronie danych osobowych, tj. art. 23 ust 1 pkt 2 oraz art. 26 ust 1 pkt
3 są prawidłowe, co wbrew stanowisku Sądu Rejonowego ma istotne znaczenie
dla oceny prawidłowości działań pozwanego.
W niniejszej sprawie należy zastosować obowiązujące przepisy prawa w
sposób kompleksowy. Nie można rozdzielić obowiązków wynikających z kodeksu
pracy i ustawy o związkach zawodowych, nie bacząc na obowiązek jednoczesnego
stosowania przepisów o ochronie danych osobowych. Obowiązki wynikające z
przepisów prawa należy wykonywać komplementarnie i przestrzeganie wyłącznie
regulacji z zakresu prawa pracy nie jest wystarczające do uzyskania przymiotu
legalnego działania.
Z powołaniem się na wyrok Sądu Najwyższego z 7 maja 2007 r., II PK
305/06, stwierdzono, że pracodawca odprowadzając składki członkowskie od
wynagrodzenia powódki, dysponował wiedzą co do przynależności powódki do
związku zawodowego. W niniejszej sprawie, wykorzystywanie przez pozwanego
ogólnikowości pisma związku z 7 grudnia 2009 r. należy uznać za nadużycie
prawa (art. 8 k.p.).
Skargę kasacyjna od wyroku Sądu Okręgowego złożyła pozwana spółka.
Zarzucono naruszenie: 1) art. 365 § 1 k.p.c. oraz 11 k.p.c. przez wzięcie pod
uwagę stanowiska zaprezentowanego przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w
nieprawomocnym wyroku z 26 sierpnia 2010 r., w którym stwierdzono że decyzje
GIODO, stwierdzające naruszenie przez pozwanego przepisów ustawy o ochronie
danych osobowych są prawidłowe, 2) art. 30 ust. 21
ustawy o związkach
zawodowych oraz art. 232
k.p. przez przyjęcie, że pracodawcy nie zwalnia z
obowiązku współdziałania z zakładową organizacją związkową jednorazowe
zwrócenie się o wykaz pracowników korzystających z obrony, który to wykaz
następnie powinien być przez organizację związkową aktualizowany, w sytuacji w
której zakładowa organizacja związkowa przedstawi informację na tyle ogólną, że
nie jest możliwa identyfikacja pracowników reprezentowanych przez związek, 3)
art. 52 § 3 k.p. w związku z art. 53 § 4 k.p., przez przyjęcie, że pracodawca, mimo
uzyskania od zakładowej organizacji związkowej ogólnej, nieprawdziwej i
uniemożliwiającej identyfikację pracowników informacji o pracownikach
korzystających z obrony, jest obowiązany zasięgać opinii zakładowej organizacji
5
związkowej w przypadku podjęcia zamiaru rozwiązania umowy o pracę, jeżeli z
innych źródeł, w szczególności z faktu, iż odprowadzane są z wynagrodzenia tego
pracownika składki z tytułu członkostwa w związku zawodowym, posiada
informację o przynależności związkowej tego pracownika, 4) art. 221
§ 1, art. 221
§
2 oraz art. 221
§ 4 k.p. poprzez przyjęcie, że pracodawcy wolno jest przetwarzać,
oprócz danych wyraźnie wymienionych w tych przepisach, również dane dotyczące
przynależności związkowej pracownika wynikające z wniosku o potrącanie z
wynagrodzenia pracownika składek członkowskich na rzecz związku zawodowego
i wykorzystywać je w innym celu niż w celu odprowadzania składek na rzecz
związku zawodowego, w szczególności do celów konsultacji z tym związkiem w
przypadku zamiaru rozwiązania lub wypowiedzenia umowy o pracę z tym
pracownikiem, 5) art. 26 ust. 1 pkt 1-3 ustawy o ochronie danych osobowych w
związku z art. 221
§ 5 k.p., art. 27 ust. 1 ustawy o ochronie danych osobowych w
związku z art. 221
§ 5 k.p. oraz art. 27 ust. 2 pkt 1 ustawy o ochronie danych
osobowych w związku z art. 221
§ 5 k.p., art. 27 ust. 2 pkt 2 ustawy o ochronie
danych osobowych w związku z art. 221
§ 5 k.p., art. 27 ust. 2 pkt 4 ustawy o
ochronie danych osobowych w związku z art. 221
§ 5 k.p. i art. 27 ust. 2 pkt 6
ustawy o ochronie danych osobowych w związku z art. 221
§ 5 k.p., poprzez
przyjęcie, że pracodawcy wolno jest przetwarzać również dane dotyczące
przynależności związkowej pracownika wynikające z wniosku o potrącanie z
wynagrodzenia pracownika składek członkowskich na rzecz związku zawodowego
i wykorzystywać je w innym celu, niż w celu odprowadzania składek na rzecz
związku zawodowego, w szczególności do celów konsultacji z tym związkiem w
przypadku zamiaru rozwiązania lub wypowiedzenia umowy o pracę z tym
pracownikiem, 6) art. 8 k.p. poprzez przyjęcie, że pozwany pracodawca nadużył
prawa podmiotowego.
Wniesiono o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania z uwagi na
potrzebę wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów oraz ze względu na wystąpienie
w sprawie istotnego zagadnienia prawnego.
Wskazano między innymi na uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 22
stycznia 2008 r., II PK 138/07, w którym stwierdzono, że przepis art. 30 ust. 21
6
ustawy o związkach zawodowych jest nadal niejasny i budzi kontrowersje. Sąd
Najwyższy powinien udzielić odpowiedzi na następujące pytania: 1) „Czy fakt
jednorazowego zwrócenia się do zakładowej organizacji związkowej stanowi
wykonanie obowiązku przewidzianego w art. 30 ust. 21
ustawy o związkach
zawodowych?, 2) Jeżeli odpowiedz na pytanie pierwsze będzie twierdząca: w jaki
sposób powinna wyglądać realizacja po stronie zakładowej organizacji związkowej
obowiązku współdziałania z pracodawcą w związku z realizacją art. 30 ust. 21
ustawy o związkach zawodowych, w szczególności, czy zakładowa organizacja
związkowa powinna przekazać pracodawcy imienną listę osób korzystających z jej
obrony oraz czy informacja ta powinna być aktualizowana?, 3) Czy - w przypadku
nieprzekazania przez zakładową organizację związkową imiennej listy osób
korzystających z jej obrony, pracodawca posiadający wiedzę o przynależności
pracownika do związku zawodowego z innych źródeł, w szczególności z faktu
potrącania z jego wynagrodzenia składek z tytułu członkostwa w związku
zawodowym, powinien realizować obowiązek konsultacji, o którym mowa w art. 52
§ 3 k.p. w związku z art. 53 § 4 k.p.?”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna okazała się nie mieć uzasadnionych podstaw.
Zasadniczym problemem mającym wpływ na rozstrzygnięcie jest
interpretacja przepisu art. 30 ust. 21
ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach
zawodowych (j.t. Dz.U. z 2001 r. ze zm. – dalej ustawa). Przepis ten już od samego
początku wejścia w życie wzbudził wątpliwości i kontrowersje o podstawowym
znaczeniu. Przepis art. 30 ust. 21
ustawy stanowi, że w indywidualnych sprawach
ze stosunku pracy, w których przepisy prawa pracy zobowiązują pracodawcę do
współdziałania z zakładową organizacją związkową, pracodawca jest obowiązany
zwrócić się do tej organizacji o informację o pracownikach korzystających z jej
obrony, zgodnie z przepisami ust. 1 i 2. Nieudzielenie tej informacji w ciągu 5 dni
zwalnia pracodawcę od obowiązku współdziałania z zakładową organizacją
związkową w sprawach dotyczących tych pracowników.
7
Wyjściowym zagadnieniem jest rozstrzygnięcie o tym, czy pracodawca jest
upoważniony do zwrócenia się do zakładowej organizacji związkowej o informację
zbiorczą (listę) o osobach korzystających z jej obrony, czy też konieczne jest
każdorazowe zapytanie w tej kwestii dotyczące konkretnego pracownika. W
doktrynie prawa pracy prezentowane są przeciwstawne stanowiska. Część autorów
twierdzi bowiem, że dopuszczalne jest zwrócenie się przez pracodawcę o imienną
listę osób, która powinna być aktualizowana przez organizację związkową lub
samych pracowników. Inni natomiast prezentują stanowisko, że wynikający z art. 30
ust. 21
ustawy obowiązek pracodawcy jest każdorazowy, co oznacza konieczność
zwracania się o informację w każdym przypadku, gdy zamierza on złożyć
oświadczenie woli wymagające konsultacji (zob. na ten temat Ł. Prasołek:
Informacja o pracownikach korzystających z obrony związku zawodowego, w:
Związkowe przedstawicielstwo pracowników zakładu pracy, red. Z. Hajn, Warszawa
2012).
W orzecznictwie Sądu Najwyższego problem powyższy był już wielokrotnie
rozstrzygany. Przed przystąpieniem do omówienia stanowiska Sądu Najwyższego
należy wyraźnie podkreślić, że konieczne jest uwzględnienie tego, że poszczególne
orzeczenia dotyczą bardzo różnych stanów faktycznych. Stąd nie zawsze mogą być
zastosowane wprost do okoliczności występujących w niniejszej sprawie.
Przed kilkunastoma laty Sąd Najwyższy przyjął, że w celu zadośćuczynienia
obowiązkowi wynikającemu z art. 38 § 1 k.p. w związku z art. 232
k.p. oraz 30 ust.
21
ustawy w każdym przypadku zamierzonego wypowiedzenia pracownikowi
umowy zawartej na czas nieokreślony pracodawca powinien o takim zamiarze
powiadomić pisemnie organizację związkową, zwracając się równocześnie o
informację, czy dany pracownik korzysta z jej obrony stosownie do art. 30 ust. 1 i 2
ustawy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 1999 r., I PKN 36/99, OSNP
1999, nr 11, poz. 34). Jednak w kontekście późniejszego dorobku orzeczniczego
Sądu Najwyższego okazuje się, że jest to stanowisko odosobnione.
Należy także wspomnieć, że problem interpretacji przepisu art. 30 ust. 21
ustawy może być także postrzegany w aspekcie ochrony danych osobowych.
Problem ten był rozstrzygany przez sądy administracyjne, jak i Sąd Najwyższy. Jest
on aktualny w przypadku nieudzielenia (odmowy) informacji przez związek
8
zawodowy. Jego szczegółowa analiza nie jest jednak konieczna w okolicznościach
faktycznych sprawy, gdyż zawiązek zawodowy informacji takiej udzielił. Można więc
jedynie wspomnieć, że zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 28 czerwca 2011 r., I OSK
1264/10 (niepublikowany) samo żądanie danych osobowych jest jedynie
czynnością faktyczną, która poprzedza zbieranie danych osobowych, ale nie
stanowi jeszcze przetwarzania takowych danych, a więc nie jest czynnością objętą
działaniem ustawy o ochronie danych osobowych. Tak więc zdaniem NSA samo
żądanie pracodawcy skierowane do związku zawodowego, którego przedmiotem
jest udostępnienie listy osób objętych obroną związkową nie jest jeszcze
naruszeniem ustawy o ochronie danych osobowych. Skład orzekający w
rozpoznawanej sprawie nie podziela natomiast poglądów wyrażonych w uchwale
Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 2012 r., III PZP 7/11 (jeszcze
niepublikowana). Bowiem jak przyjął Sąd Najwyższy (wyrok z dnia 14 czerwca
2012 r., I PK 231/11, jeszcze niepublikowany) przynależność do legalnie
działających organizacji społecznych ma charakter publiczny, dobrowolny i jawny,
nie może zatem pozostawać „w ukryciu” za przepisami o ochronie danych
osobowych. Uznanie za niedopuszczalne ujawnienia członkostwa w publicznych
organizacjach społecznych nie ma prawnego, prawniczego ani racjonalnego
uzasadnienia, ponieważ konstytucyjnie zakazuje się istnienia organizacji, których
działalność przewiduje utajnienie członkostwa (art. 13 in fine Konstytucji RP).
Natomiast w licznych orzeczeniach Sąd Najwyższy przyjmował
dopuszczalność wystąpienia przez pracodawcę o informację zbiorczą o
pracownikach korzystających z obrony związku zawodowego (por. wyroki Sądu
Najwyższego z dnia 20 lipca 2000 r., I PKN 748/99, OSNP 2002, nr 3, poz. 76, z
dnia 23 stycznia 2002 r., I PKN 809/00, OSNP 2004, nr 3, poz. 31, z dnia 10
października 2002 r., I PKN 529/01, niepublikowany, z dnia 25 lipca 2003 r., I PK
305/02, OSNP LEX nr 127947, z dnia 18 października 2005 r., II PK 90/05, OSNP
2006, nr 19-20, poz. 291 oraz z dnia 14 czerwca 2012 r., I PK 231/11,
niepublikowany). Skład orzekający w rozpoznawanej sprawie podziela powyższe
stanowisko, które wynika z ukształtowanej linii orzeczniczej Sądu Najwyższego.
Przechodząc do okoliczności niniejszej sprawy należy stwierdzić, że
pozwany pracodawca zwrócił się, na podstawie art. 30 ust. 21
ustawy, do Związku
9
Zawodowego Personelu Pokładowego PLL LOT S.A. z prośbą o przekazanie, w
terminie 5 dni, wykazu imiennego pracowników korzystających z obrony tego
związku zawodowego. W odpowiedzi związek ten poinformował, że z jego obrony
korzystają wszyscy członkowie personelu pokładowego oraz inni pracownicy, którzy
z wnioskiem o taką obronę zwrócili się lub zwrócą w przyszłości i decyzją zarządu
ochrona została lub zostanie im udzielona. Odpowiedź została udzielona w terminie
5 dni, o którym stanowi art. 30 ust. 21
ustawy.
W związku z powyższym konieczne było rozstrzygnięcie, czy tak
sformułowana informacja jest zgodna z przepisem art. 30 ust. 21
ustawy. Przepis
ten jest w tej części wielce niejasny. Stanowi bowiem, że chodzi o „informację o
pracownikach korzystających z obrony” zakładowej organizacji związkowej. Z
przepisu art. 7 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy wynika, że w sprawach
indywidualnych stosunków pracy związki zawodowe reprezentują prawa i interesy
swoich członków. Natomiast ze zdania drugiego tego przepisu oraz ust. 2 art. 30
ustawy wynika możliwość podjęcia się, na wniosek pracownika, obrony jego praw i
interesów wobec pracodawcy. Przepis art. 30 ust. 21
ustawy nie precyzuje
warunków jakie powinna spełniać informacja o pracownikach korzystających z
obrony związku zawodowego. Chodzi więc o to, czy konieczne jest przekazanie
imiennej listy, czy też dopuszczalne jest inne określenie zakresu podmiotowego
pracowników korzystających z obrony związku zawodowego.
Problem powyższy był rozstrzygany przez Sąd Najwyższy. W wyroku z dnia
7 maja 2007 r., II PK 305/06 (OSNP 2008, nr 9 -10, poz. 131) stwierdzono, że
ustawa nie precyzuje wprawdzie jakie warunki ma spełniać informacja przekazana
przez związki zawodowe, ale ze względu na cel, jakiemu ma ona służyć konieczne
jest, aby wynikało z niej wyraźnie, czy konkretny pracownik jest reprezentowany
przez daną organizację związkową. W ocenie Sądu Najwyższego wymagania takie
spełnia tylko imienna lista pracowników. Należy jednak zauważyć, że w
rozpoznawanej sprawie na zapytanie pracodawcy organizacja związkowa
odpowiedziała, że broni wszystkich pracowników, chyba że jakiś pracownik złoży
pisemne oświadczenie pracodawcy o niereprezentowaniu jego praw przez ten
związek. Tego rodzaju informacja, przenosząca ciężar dalszych ustaleń na
pracodawcę, została w rezultacie uznana za niespełniającą wymagań ustawowych,
10
gdyż nie pozwalała na identyfikację pracowników reprezentowanych przez ten
związek zawodowy.
Odnosząc się do oceny informacji udzielonej w rozpoznawanej sprawie
należy stwierdzić, że w części dotyczącej członków personelu pokładowego zostały
spełnione wymagania przewidziane w przepisie art. 30 ust. 21
ustawy. Informacja ta
niewątpliwie umożliwiała identyfikację przez pracodawcę pracowników
podlegających obronie związku zawodowego. Tak więc zdaniem składu
orzekającego w sprawie możliwe jest przedstawienie informacji w innej formie niż
imienna lista pracowników korzystających z obrony związku zawodowego.
Warunkiem dopuszczalności takiego określenia informacji jest możliwość
jednoznacznego i niebudzącego wątpliwości stwierdzenia przez pracodawcę, którzy
pracownicy podlegają obronie danego związku zawodowego (tak też wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 5 października 2007 r., II PK 27/07, LEX nr 469164, por. też
wyrok z dnia 22 stycznia 2008 r., II PK 138/07, OSNP 2009, nr 5-6, poz. 64)).
Pozwany pracodawca miał również możliwość weryfikacji udzielonej informacji, co
w żadnym razie nie naruszyłoby przepisów ustawy o ochronie danych osobowych.
Istotne znaczenie w sprawie ma również to, że powódka niewątpliwie korzystała,
jako wieloletni członek, z obrony związku zawodowego. Jedynie na marginesie
należy stwierdzić, że udzielona informacja nie spełniała wymogów ustawowych w
części dotyczącej pracowników, którzy pozostawali poza związkiem zawodowym.
W związku z powyższymi ustaleniami bezprzedmiotowy okazał się zarzut
naruszenia art. 8 k.p.
Reasumując należy stwierdzić, że zaskarżony wyrok pomimo pewnych
niedostatków uzasadnienia odpowiada prawu. Niezasadne okazały się bowiem
wskazane w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia przepisów prawa
procesowego i materialnego.
Na zakończenie można też stwierdzić, że zarówno w doktrynie, jak i
orzecznictwie Sądu Najwyższego zauważa się niedoskonałość sformułowania
przepisu art. 30 ust. 21
ustawy oraz pilną potrzebę jego nowelizacji.
Z wyżej przedstawionych względów orzeczono jak w sentencji wyroku.