IV CZ 140/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-03-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CZ 140/12
POSTANOWIENIE
Dnia 20 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jan Górowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Zbigniew Kwaśniewski
SSN Anna Owczarek
ze skargi uczestnika postępowania
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem
Sądu Okręgowego
z dnia 20 października 2010 r.,
w sprawie z wniosku D. M.
przy uczestnictwie S. M.
o podział majątku wspólnego,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 20 grudnia 2012 r.,
zażalenia uczestnika postępowania
na postanowienie Sądu Okręgowego
z dnia 18 października 2011 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 18 października 2011 r., Sąd Okręgowy odrzucił
skargę S. M. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym
postanowieniem Sądu Okręgowego z dnia 20 października 2010 r., którym została
oddalona jego apelacja od postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 26 sierpnia
2009 r. którym dokonano podziału majątku dorobkowego powstałego w czasie
trwania związku małżeńskiego zainteresowanych, jako nieopartą na ustawowej
podstawie.
W zażaleniu z dnia 12 marca 2012 r. uczestnik wniósł o jego uchylenie
i przekazanie sprawy do dalszego rozpoznania. Skarżący podniósł naruszenie
art. 409 w zw. z art. 187 k.p.c.; art. 410 § 1, art. 401 pkt 2, art. 403 § 2 oraz 412
k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Podlega odrzuceniu skarga o wznowienie postępowania wniesiona
po upływie przepisanego terminu, niedopuszczalna, lub nieoparta na ustawowej
podstawie (art. 410 § 1 k.p.c.). W dawniejszym orzecznictwie przyjmowano, że dla
uznania, iż skarga opiera się na ustawowej podstawie wznowienia, nie jest
wystarczające samo sformułowanie podstawy wznowienia ale konieczne jest jej
oparcie na okolicznościach, które ją wypełniają (por. postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 19 grudnia 2003 r., III CZ 130/03, z dnia 26 marca 2004 r.,
IV CZ 29/04 i z dnia 31 marca 2004 r., III CZ 13/04 niepubl.).
Po uchyleniu art. 411 k.p.c. w judykaturze utrwalił się pogląd, że ocena,
czy skarga opiera się o ustawową podstawę wznowienia nie ogranicza się
do stwierdzenia, czy okoliczności wskazane przez skarżącego dają się podciągnąć
pod przewidzianą w ustawie podstawę wznowienia, lecz obejmuje badanie
i ustalenie, czy podstawa wznowienia rzeczywiście istnieje (por. postanowienia
Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 2005 r., II CZ 41/05, z dnia 14 grudnia 2006 r.,
I CZ 103/06 niepublikowane oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2007 r.,
III CSK 56/07, LEX nr 334985).
3
Skarga S. M., wbrew zarzutom zawartym w zażaleniu nie jest oparta na
ustawowej podstawie zarówno w węższym, jak i szerszym wyżej określonym
znaczeniu.
Żalący w skardze powołał się na podstawę zawartą w art. 403 § 2 k.p.c.,
natomiast przytoczył okoliczności nawiązujące, do podstawy określonej w art. 401
pkt 2 k.p.c., tj. podniósł, że nie był on należycie reprezentowany oraz nie miał
możności obrony swoich praw, z uwagi na chorobę, którą jest dotknięty.
Tymczasem stan zdrowia skarżącego był Sądowi drugiej instancji znany
zarówno z dokumentacji lekarskiej (por. k. 98) jak i z oświadczenia uczestnika
złożonego na rozprawie apelacyjnej w dniu 20 października 2010 r. Skoro był on
Sądowi Okręgowemu znany w toku postępowania drugoinstancyjnego, to nie mógł
stanowić nowej okoliczności w rozumieniu art. 403 § 2 k.p.c. i tym samym być
podstawą wznowienia postępowania.
Ujawnione w skardze okoliczności nie wyczerpują także, wbrew ocenie
żalącego, podstawy pozbawienia go możności działania w postępowaniu
apelacyjnym. Skarżący nie zaprzeczył, że ustanowiony przez niego na rozprawie
w dniu 10 czerwca 2010 r. pełnomocnik z wyboru był należycie powiadomiony
o rozprawie, która odbyła się w dniu 20 października 2010 r. Oświadczył także,
że nie wypowiedział pełnomocnictwa pełnomocnikowi z wyboru i nadal
ustanowiony przez niego pełnomocnikiem adwokat ma umocowanie do działania
w jego imieniu.
Poza tym skarżący brał aktywny udział w postępowaniu apelacyjnym, składał
wnioski procesowe, oświadczenia, i jak już zasygnalizowano, uczestniczył także
w rozprawie. Jak wyjaśniono w judykaturze dla wyczerpania omawianej podstawy
wznowienia postępowania strona powinna wskazać, że w zakończonym
prawomocnym orzeczeniem postępowaniu była pozbawiona możliwości działania
"wskutek naruszenia przepisów prawa", (por. postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 25 maja 2007 r., I CZ 60/07, niepubl.). Ujawnione w skardze okoliczności nie
wskazują na to, jakoby Sad Okręgowy rozpoznając sprawę na rozprawie w dniu
20 października 2010 r. naruszył przepisy kodeksu postepowania cywilnego.
4
Ze wskazanych względów, na podstawie art. 39814
w zw. z art. 3941
k.p.c.,
orzeczono jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 20 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jan Górowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Zbigniew Kwaśniewski
SSN Anna Owczarek
ze skargi uczestnika postępowania
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem
Sądu Okręgowego
z dnia 20 października 2010 r.,
w sprawie z wniosku D. M.
przy uczestnictwie S. M.
o podział majątku wspólnego,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 20 grudnia 2012 r.,
zażalenia uczestnika postępowania
na postanowienie Sądu Okręgowego
z dnia 18 października 2011 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 18 października 2011 r., Sąd Okręgowy odrzucił
skargę S. M. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym
postanowieniem Sądu Okręgowego z dnia 20 października 2010 r., którym została
oddalona jego apelacja od postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 26 sierpnia
2009 r. którym dokonano podziału majątku dorobkowego powstałego w czasie
trwania związku małżeńskiego zainteresowanych, jako nieopartą na ustawowej
podstawie.
W zażaleniu z dnia 12 marca 2012 r. uczestnik wniósł o jego uchylenie
i przekazanie sprawy do dalszego rozpoznania. Skarżący podniósł naruszenie
art. 409 w zw. z art. 187 k.p.c.; art. 410 § 1, art. 401 pkt 2, art. 403 § 2 oraz 412
k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Podlega odrzuceniu skarga o wznowienie postępowania wniesiona
po upływie przepisanego terminu, niedopuszczalna, lub nieoparta na ustawowej
podstawie (art. 410 § 1 k.p.c.). W dawniejszym orzecznictwie przyjmowano, że dla
uznania, iż skarga opiera się na ustawowej podstawie wznowienia, nie jest
wystarczające samo sformułowanie podstawy wznowienia ale konieczne jest jej
oparcie na okolicznościach, które ją wypełniają (por. postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 19 grudnia 2003 r., III CZ 130/03, z dnia 26 marca 2004 r.,
IV CZ 29/04 i z dnia 31 marca 2004 r., III CZ 13/04 niepubl.).
Po uchyleniu art. 411 k.p.c. w judykaturze utrwalił się pogląd, że ocena,
czy skarga opiera się o ustawową podstawę wznowienia nie ogranicza się
do stwierdzenia, czy okoliczności wskazane przez skarżącego dają się podciągnąć
pod przewidzianą w ustawie podstawę wznowienia, lecz obejmuje badanie
i ustalenie, czy podstawa wznowienia rzeczywiście istnieje (por. postanowienia
Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 2005 r., II CZ 41/05, z dnia 14 grudnia 2006 r.,
I CZ 103/06 niepublikowane oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2007 r.,
III CSK 56/07, LEX nr 334985).
3
Skarga S. M., wbrew zarzutom zawartym w zażaleniu nie jest oparta na
ustawowej podstawie zarówno w węższym, jak i szerszym wyżej określonym
znaczeniu.
Żalący w skardze powołał się na podstawę zawartą w art. 403 § 2 k.p.c.,
natomiast przytoczył okoliczności nawiązujące, do podstawy określonej w art. 401
pkt 2 k.p.c., tj. podniósł, że nie był on należycie reprezentowany oraz nie miał
możności obrony swoich praw, z uwagi na chorobę, którą jest dotknięty.
Tymczasem stan zdrowia skarżącego był Sądowi drugiej instancji znany
zarówno z dokumentacji lekarskiej (por. k. 98) jak i z oświadczenia uczestnika
złożonego na rozprawie apelacyjnej w dniu 20 października 2010 r. Skoro był on
Sądowi Okręgowemu znany w toku postępowania drugoinstancyjnego, to nie mógł
stanowić nowej okoliczności w rozumieniu art. 403 § 2 k.p.c. i tym samym być
podstawą wznowienia postępowania.
Ujawnione w skardze okoliczności nie wyczerpują także, wbrew ocenie
żalącego, podstawy pozbawienia go możności działania w postępowaniu
apelacyjnym. Skarżący nie zaprzeczył, że ustanowiony przez niego na rozprawie
w dniu 10 czerwca 2010 r. pełnomocnik z wyboru był należycie powiadomiony
o rozprawie, która odbyła się w dniu 20 października 2010 r. Oświadczył także,
że nie wypowiedział pełnomocnictwa pełnomocnikowi z wyboru i nadal
ustanowiony przez niego pełnomocnikiem adwokat ma umocowanie do działania
w jego imieniu.
Poza tym skarżący brał aktywny udział w postępowaniu apelacyjnym, składał
wnioski procesowe, oświadczenia, i jak już zasygnalizowano, uczestniczył także
w rozprawie. Jak wyjaśniono w judykaturze dla wyczerpania omawianej podstawy
wznowienia postępowania strona powinna wskazać, że w zakończonym
prawomocnym orzeczeniem postępowaniu była pozbawiona możliwości działania
"wskutek naruszenia przepisów prawa", (por. postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 25 maja 2007 r., I CZ 60/07, niepubl.). Ujawnione w skardze okoliczności nie
wskazują na to, jakoby Sad Okręgowy rozpoznając sprawę na rozprawie w dniu
20 października 2010 r. naruszył przepisy kodeksu postepowania cywilnego.
4
Ze wskazanych względów, na podstawie art. 39814
w zw. z art. 3941
k.p.c.,
orzeczono jak w sentencji.