Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CSK 258/12
POSTANOWIENIE
Dnia 23 stycznia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Antoni Górski (przewodniczący)
SSN Irena Gromska-Szuster
SSN Barbara Myszka (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku Instytutu Reumatologii im.[…] z siedzibą w W.
przy uczestnictwie Skarbu Państwa - Starosty P.
o wpis,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 23 stycznia 2013 r.,
skargi kasacyjnej wnioskodawcy
od postanowienia Sądu Okręgowego
z dnia 7 kwietnia 2011 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie oraz postanowienie Sądu
Rejonowego z dnia 12 stycznia 2011 r., Dz. Kw. „x”, w części
dotyczącej wniosku o wpis w księdze wieczystej nr „y” oraz
wniosku o założenie księgi wieczystej dla nieruchomości, dla
której prowadzony jest zbiór dokumentów ZD […] i w tym
zakresie przekazuje sprawę Sądowi Rejonowemu do ponownego
rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o
kosztach postępowania kasacyjnego; poza tym skargę
kasacyjną oddala.
Uzasadnienie.
2
Instytut Reumatologii im.[…] złożył trzy wnioski o dokonanie wpisu; w
pierwszym z nich domagał się sprostowania działu I-O księgi wieczystej nr „y” przez
ujawnienie działki nr 37 oraz wpisania w tej księdze wnioskodawcy jako
użytkownika wieczystego gruntu i właściciela budynków (Dz. Kw.”x”), w drugim –
założenia księgi wieczystej dla części działki nr 37, objętej zaginioną księgą
wieczystą dawną „W. S.” oraz wpisania w nowo założonej księdze wnioskodawcy
jako użytkownika wieczystego gruntu i właściciela budynków (Dz. Kw. „z”),
a w trzecim – założenia księgi wieczystej dla części działki nr 37, objętej zbiorem
dokumentów ZD […] oraz wpisania w nowo założonej księdze wnioskodawcy jako
użytkownika wieczystego gruntu i właściciela budynków (Dz. Kw „m”).
Sąd Rejonowy zarządził połączenie złożonych wniosków (Dz. Kw.”x”, Dz.
Kw. „z” i Dz. Kw.”m”) do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia, a następnie
postanowieniem z dnia 12 stycznia 2011 r. we wszystkich połączonych sprawach
oddalił wniosek.
Ustalił, że księga wieczysta nr 8854/9 prowadzona jest dla nieruchomości
gruntowej położonej w S., stanowiącej działkę nr 5 oraz że w dziale II tej księgi jest
wpisany Skarb Państwa – Instytut Reumatologiczny w W. Z kolei zbiór dokumentów
ZD […] prowadzony jest dla nieruchomości o powierzchni około 10 000 m2
położonej przy ul. P. […] w K., objętej wcześniej zaginioną księgą hipoteczną „O. K.
NR 157, 158 i 159”. Nieruchomość tę w dniu 7 grudnia 1949 r., na podstawie
umowy sprzedaży objętej aktem notarialnym sporządzonym przed K. H., nabył
Skarb Państwa.
Decyzją z dnia 2 marca 2009 r. Wojewoda stwierdził, że z dniem 29 lipca
1997 r. Instytut Reumatologiczny w W., którego następcą prawnym jest Instytut
Reumatologii im.[…] , z mocy prawa nabył nieodpłatnie prawo użytkowania
wieczystego gruntu stanowiącego własność Skarbu Państwa, położonego w K. przy
ul. P. […] w obrębie 03-11, składającego się z dz. ew. nr 37 o obszarze 2,0178 ha,
uregulowanej w księdze wieczystej nr „y”, zbiorze dokumentów ZD […] i w księdze
hipotecznej „W. S.”, oraz prawo własności znajdujących się na tym gruncie
budynków. Nabycie nastąpiło na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 24
3
kwietnia 1997 r. o zmianie ustawy o jednostkach badawczo –
rozwojowych (Dz. U. Nr 75, poz. 467 – dalej: „u.zm.u.j.b.”). Według danych
z rejestru gruntów, działka nr 37 o obszarze 2,01 78 ha składa się z trzech części
objętych: zbiorem dokumentów ZD […], który jest prowadzony dla nieruchomości o
obszarze 1,0098 ha, zaginioną księgą hipoteczną „W. S.”, która prowadzona była
dla nieruchomości o obszarze 0,5040 ha oraz księgą wieczystą nr „y”, która
prowadzona jest dla nieruchomości stanowiącej działkę nr 5 o obszarze 0,5040 ha.
Księga hipoteczna prowadzona dla nieruchomości położonej w K. przy ul. P.
[…] pod nazwą „O. K. NR 157, 158 i 159” zaginęła podczas działań wojennych i nie
została dotąd odtworzona. Z zaświadczenia Prezydium Miejskiej Rady Narodowej
w S. z dnia 21 października 1957 r. wynika, że działka nr 4 położona na K. przy ul.
Ś. […] o powierzchni około 5040 m2
jest niezabudowana i stanowi mienie
opuszczone.
Sąd Rejonowy stwierdził, że przedłożona decyzja Wojewody z dnia 2 marca
2009 r. pozwala na ustalenie faktu nabycia przez wnioskodawcę prawa
użytkowania wieczystego gruntu stanowiącego działkę nr 37, lecz nie przesądza,
że jej właścicielem jest Skarb Państwa. Wnioskodawca wykazał, że Skarb Państwa
jest właścicielem nieruchomości objętej księgą wieczystą nr „y” oraz
nieruchomości, dla której urządzony jest zbiór dokumentów ZD […], nie wykazał
jednak, by Skarbowi Państwa przysługiwało prawo własności części działki nr 37,
która objęta była zaginioną księgą dawną „W. S.”. Nie dopełnił tym samym
obowiązków wynikających z § 19 ust. 1 pkt 3 i § 20 ust. 1 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 17 września 2001 r. w sprawie prowadzenia ksiąg
wieczystych i zbiorów dokumentów (Dz. U. Nr 102, poz. 1122 ze zm. – dalej:
„rozporządzenie”). Niewykazanie tytułu własności Skarbu Państwa do całej
nieruchomości stanowiącej działkę nr 37 stanowi natomiast przeszkodę do
dokonania wpisu.
Postanowieniem z dnia 7 kwietnia 2011 r. Sąd Okręgowy oddalił apelację
wnioskodawcy, uznając ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji oraz ich ocenę
prawną za prawidłowe.
4
W skardze kasacyjnej od postanowienia Sądu Okręgowego wnioskodawca,
powołując się na podstawę określoną w art. 398 3
§ 1 pkt 2 k.p.c., wniósł
o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania. Wskazał na naruszenie art. 21 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r.
o księgach wieczystych i hipotece (jedn. tekst: Dz. U. z 2001 r. Nr 124, poz. 1361
ze zm. – dalej: „u.k.w.h.”) w zw. z art. 219 k.p.c. przez przyjęcie, że dopuszczalne
było zarządzenie połączenia wniosków w celu ich łącznego rozpoznania
i rozstrzygnięcia, art. 626 8
§ 2 k.p.c. przez przyjęcie, że ostateczna decyzja
Wojewody z dnia 2 marca 2009 r. nie stanowi podstawy wpisu wnioskodawcy jako
użytkownika wieczystego gruntu i właściciela budynków oraz przez oddalenie
wniosku, mimo że nie było przeszkód do jego częściowego uwzględnienia, art. 626
9
w związku z art. 2 ust. 4 u.zm.u.j.b. przez odmowę dokonania wpisu w sytuacji,
gdy Skarb Państwa jest właścicielem nieruchomości objętej księgą wieczystą nr „y”
oraz nieruchomości, dla której jest urządzony zbiór dokumentów ZD […].
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przed przystąpieniem do rozważenia zarzutu naruszenia art. 21 u.k.w.h.
w związku z art. 219 k.p.c. przez zarządzenie połączenia spraw toczących się
na skutek trzech oddzielnych wniosków w celu ich łącznego rozpoznania
i rozstrzygnięcia, trzeba zauważyć, że w wymienionych przepisach uregulowane
zostały dwie różne instytucje.
W art. 219 k.p.c. jest mowa o tym, że sąd może zarządzić połączenie kilku
oddzielnych spraw toczących się przed nim w celu ich łącznego rozpoznania
lub także rozstrzygnięcia, jeżeli są one ze sobą w związku lub mogły być objęte
jednym pozwem. Przepis ten ma co do zasady odpowiednie zastosowanie także
w postępowaniu nieprocesowym ( art. 13 § 2 k.p.c.). Jak już niejednokrotnie
wyjaśniał Sąd Najwyższy, połączenie kilku oddzielnych spraw w celu ich łącznego
rozpoznania lub także rozstrzygnięcia nie oznacza, że tworzy ono z tych spraw
jedną nową sprawę. Połączenie takie ma jedynie charakter techniczny i jest
podyktowane ekonomią procesową, nie pozbawia natomiast połączonych spraw ich
odrębności i nie zmienia faktu, że łącznie rozpoznawane i rozstrzygane sprawy są
nadal samodzielnymi sprawami. Sąd wydaje wprawdzie jeden wyrok,
5
ale zawierający rozstrzygnięcia co do każdej z połączonych spraw z osobna.
Połączenie, o którym mowa, nie wywiera przy tym żadnych skutków z punktu
widzenia prawa materialnego (zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 22 września
1967 r., I CR 158/67, OSNC 1968, nr 6, poz. 105, z dnia 24 października 2007 r.,
IV CSK 223/07, nie publ. i z dnia 19 grudnia 2008 r., II CSK 267/08, nie publ. oraz
postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2000 r., V CZ 46/00, nie publ.,
z dnia 12 marca 2003 r., I PZ 155/02, nie publ., z dnia 2 lipca 2009 r., III PZ 5/09,
nie publ. i z dnia 1 grudnia 2011 r., I CSK 83/11, nie publ.).
W art. 21 u.k.w.h. jest natomiast mowa o tym, że właściciel kilku
nieruchomości stanowiących całość gospodarczą lub graniczących z sobą może
żądać połączenia ich w księdze wieczystej w jedną nieruchomość. Przytoczony
przepis określa materialnoprawne skutki połączenia kilku nieruchomości w księdze
wieczystej, w wyniku takiego połączenia bowiem powstaje jedna nieruchomość
w znaczeniu prawnym. Jak już wyjaśniał Sąd Najwyższy, definicja zamieszczona
w art. 46 § 1 k.c., zgodnie z którą nieruchomością gruntową jest część powierzchni
ziemskiej stanowiąca odrębny przedmiot własności, zawiera nieostre kryterium
wyodrębnienia części powierzchni ziemskiej. Z tej przyczyny przy objaśnianiu tego
kryterium w doktrynie wyrażane są różne zapatrywania, które można sprowadzić do
dwóch przeciwstawnych koncepcji. Według pierwszej z nich nieruchomością jest
teren stanowiący własność jednego podmiotu, otoczony od zewnątrz gruntami
innych podmiotów bez jakiegokolwiek nawiązywania do ksiąg wieczystych. Według
drugiej koncepcji księga wieczysta jest natomiast czynnikiem wyodrębniającym
nieruchomość gruntową, wobec czego graniczące z sobą działki należące do tej
samej osoby mogą stanowić odrębne nieruchomości w rozumieniu art. 46 § 1 k.c.,
jeżeli co najmniej dla jednej z nich jest prowadzona księga wieczysta. Sąd
Najwyższy stanął na stanowisku, że dyrektywy systemowe sprzeciwiają się
przypisywaniu pojęciu nieruchomości gruntowej innego znaczenia w obrębie
ustawy o księgach wieczystych i hipotece niż w art. 46 § 1 k.c. Zawarta w tym
przepisie definicja nieruchomości jest jedyną definicją obowiązującą w całym
systemie prawa cywilnego, wobec czego odnosi się również do instytucji ksiąg
wieczystych, które prowadzi się w celu ustalenia stanu prawnego nieruchomości
(art. 1 u.k.w.h.). Księga wieczysta jest czynnikiem wyodrębniającym nieruchomość,
6
gdyż pozwala na skonkretyzowanie, kto jest właścicielem wydzielonego obszaru.
Należy zatem przyjąć, że dwie graniczące z sobą działki gruntu należące do tego
samego właściciela, dla których prowadzone są oddzielne księgi wieczyste,
stanowią dwie odrębne nieruchomości gruntowe w rozumieniu art. 46 § 1 k.c. Jeżeli
natomiast dla takich działek jest prowadzona jedna księga wieczysta, stanowią one
– w rozumieniu powołanego przepisu – jedną nieruchomość gruntową.
Przewidziane w art. 21 u.k.w.h., utworzenie jednej nieruchomości przez połączenie
kilku z nich w jednej księdze wieczystej polega na przeniesieniu nieruchomości
mających odrębne księgi wieczyste do jednej z nich; pozostałe księgi wieczyste
ulegają zamknięciu i złożeniu do archiwum (§ 17 ust. 1 i 3 rozporządzenia
wykonawczego). Na skutek połączenia w jednej księdze wieczystej odrębnych,
graniczących z sobą nieruchomości tracą one swoją samoistność, wskutek czego
powstaje nowa nieruchomość gruntowa w rozumieniu art. 46 § 1 k.c. Wniosek taki
wypływa również z treści art. 22 ust. 1 u.k.w.h., w którym jest mowa
o „nieruchomości utworzonej przez połączenie” (zob. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 30 października 2003 r., IV CK 114/02, OSNC 2004, nr 12,
poz. 201, wyroki Sądu Najwyższego z dnia 26 lutego 2003 r., II CKN 1306/00,
nie publ. i z dnia 22 lutego 2012 r., IV CSK 278/11, nie publ.).
Podniesiony przez skarżącego zarzut naruszenia art. 219 k.p.c. w związku
z art. 21 u.k.w.h. przez zarządzenie połączenia trzech oddzielnych spraw, mimo
że – w świetle uchwały Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2006 r., III CZP 24/06
(OSNC 2007, nr 2, poz. 24) – nie mogły one być objęte jednym wnioskiem, nie
może odnieść zamierzonego skutku z kilku powodów.
Odwołanie się przez skarżącego do uchwały z dnia 7 kwietnia 2006 r.,
III CZP 24/06, powoduje w pierwszej kolejności konieczność ustosunkowania się
do wyrażonego w niej poglądu, do którego Sąd Najwyższy nawiązał także w wyroku
z dnia 8 listopada 2007 r., III CSK 183/07 (nie publ.). Sąd Najwyższy w składzie
rozpoznającym skargę kasacyjną nie podziela tego poglądu, jest bowiem zdania, że
analiza przepisów normujących prawo użytkowania wieczystego oraz instytucję
ksiąg wieczystych prowadzi do wniosku, że wieczystemu użytkownikowi
przysługuje uprawnienie do złożenia wniosku o połączenie kilku nieruchomości
w jednej księdze wieczystej, jeżeli są to nieruchomości należące do tego samego
7
właściciela, którym może być Skarb Państwa, jednostka samorządu terytorialnego
lub związek jednostek samorządu terytorialnego. Trzeba podkreślić, że samo
brzmienie art. 21 u.k.w.h., zgodnie z którym z żądaniem połączenia może wystąpić
właściciel nieruchomości, nie przesądza o braku odnośnego uprawnienia po stronie
użytkownika wieczystego. Rozważając ten problem nie można abstrahować
od przepisów regulujących zakładanie i prowadzenie ksiąg wieczystych. Zgodnie
natomiast z art. 6262
§ 5 k.p.c., wniosek o dokonanie wpisu może złożyć właściciel
nieruchomości, użytkownik wieczysty, osoba, na rzecz której wpis ma nastąpić,
albo wierzyciel, jeżeli przysługuje mu prawo, które może być wpisane w księdze
wieczystej. Założenie księgi wieczystej następuje przy tym – jak wynika z art. 6268
§
10 k.p.c. – z chwilą dokonania pierwszego wpisu. Skoro użytkownik wieczysty
z mocy art. 6162
§ 5 k.p.c. jest uprawniony do złożenia wniosku o dokonanie
wpisu, to nie można wyłączyć jego uprawnienia do złożenia wniosku o założenie
księgi wieczystej, o odłączenie z dotychczasowej księgi wieczystej części
nieruchomości i założenie księgi wieczystej dla odłączonej części nieruchomości
lub o jej przyłączenie do innej księgi, a także o połączenie kilku nieruchomości
w jednej księdze wieczystej. Trzeba zauważyć, że odmienne ujęcie tego
zagadnienia pociągałoby za sobą skutki, które trudno byłoby pogodzić
z przyznanym użytkownikowi wieczystemu w art. 233 k.c. uprawnieniem
do rozporządzania swoim prawem. W ramach tego uprawnienia użytkownik
wieczysty może w drodze umowy przenieść prawo użytkowania wieczystego
nieruchomości lub jej wydzielonej części na kolejnego nabywcę. Przeniesienie
użytkowania wieczystego w drodze umowy wymaga z kolei wpisu do księgi
wieczystej, który w tym wypadku ma charakter konstytutywny (art. 27 ustawy z dnia
21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (jedn. tekst: Dz. U. z 2010 r.
Nr 102, poz. 651 ze zm.). Dla przeniesienia użytkowania wieczystego wydzielonej
części nieruchomości konieczne jest więc założenie osobnej księgi wieczystej dla
odłączonej części nieruchomości lub przyłączenie tej części do innej księgi
wieczystej (§ 36 ust. 2 rozporządzenia). Potrzeba taka zachodzi również
w wypadku podziału nieruchomości oddanej w użytkowanie wieczyste
w postępowaniu sądowym. Osobą, która może złożyć wniosek o założenie księgi
8
wieczystej i dokonanie wymaganego wpisu jest w obu wypadkach użytkownik
wieczysty.
Brak ważkich argumentów, które mogłyby przemawiać za wyłączeniem
z ogólnej regulacji zawartej w art. 6262
§ 5 k.p.c. uprawnienia do złożenia przez
użytkownika wieczystego wniosku o połączenie kilku nieruchomości w jednej
księdze wieczystej. W praktyce może chodzić o połączenie kilku nabytych
w użytkowanie wieczyste nieruchomości, które sąsiadują z sobą lub stanowią
całość gospodarczą. Odwoływanie się w uchwale z dnia 7 kwietnia 2006 r., III CZP
24/06, do postulatu ochrony prawa własności nie przekonuje, gdyż art. 21 u.k.w.h.
nie należy do przepisów kształtujących treść prawa własności. Wypada dodać,
że pogląd taki dominuje również w nauce prawa.
O braku skuteczności zarzutu naruszenia art. 219 k.p.c. w związku z art. 21
u.k.w.h. świadczy też analiza żądań poszczególnych wniosków, w których skarżący
domagał się założenia oddzielnych ksiąg wieczystych dla części działki nr 37,
objętej zaginioną księgą wieczystą „W. S.”, i dla części działki nr 37, objętej zbiorem
dokumentów ZD […]. Nie chodziło mu zatem o przewidziane w art. 21 u.k.w.h.
połączenie kilku nieruchomości w jednej księdze wieczystej.
Omawiany zarzut nie mógłby odnieść zamierzonego skutku z tej wreszcie
przyczyny, że skarżący nie podjął nawet próby wykazania, by niedopuszczalne
w jego przekonaniu zastosowanie art. 219 k.p.c. mogło mieć istotny wpływ na
wynik połączonych spraw. Uszło uwagi skarżącego, że art. 398 3
§ 1 pkt 2 k.p.c.
wymaga nie tylko wskazania przepisu prawa, który jego zdaniem został naruszony
i wyjaśnienia, na czym naruszenie polegało, lecz także wykazania, jaki mogło ono
mieć wpływ na wynik sprawy. Skarżący powinien więc wykazać, że następstwa
stwierdzonych wadliwości postępowania były tego rodzaju, że kształtowały
lub co najmniej współkształtowały treść kwestionowanego orzeczenia.
Zarzut obrazy art. 626 8
§ 2 k.p.c. przez przyjęcie, że ostateczna decyzja
Wojewody z dnia 2 marca 2009 r., wydana na podstawie art. 2 ust. 3 u.zm.u.j.b., nie
stanowi podstawy wpisu użytkowania wieczystego, jest wynikiem wadliwej
interpretacji motywów, które legły u podstaw zaskarżonego postanowienia. Sąd
Okręgowy stanął bowiem na stanowisku, że powołana decyzja pozwala
9
na ustalenie faktu nabycia przez skarżącego prawa użytkowania wieczystego
gruntu stanowiącego działkę nr 37, lecz nie przesądza o tym, że właścicielem tej
działki jest Skarb Państwa. Przyczyną nieuwzględnienia wniosków
w poszczególnych połączonych sprawach było niewykazanie, że Skarbowi
Państwa przysługuje prawo własności części działki nr 37, która objęta była
zaginioną księgą wieczystą dawną „W. S.”.
Rację ma w tej sytuacji skarżący podnosząc, że niewykazanie tytułu
własności Skarbu Państwa w odniesieniu do opisanej części działki nr 37,
równoznaczne z niedopełnieniem obowiązków wynikających z § 19 i § 20
rozporządzenia, nie uzasadniało oddalenia wniosków w dwóch pozostałych
spośród połączonych spraw. Sąd Okręgowy – podzielając ocenę prawną Sądu
pierwszej instancji – zaaprobował pogląd tego Sądu, że „niewykazanie tytułu
własności Skarbu Państwa do całej nieruchomości stanowi przeszkodę
do dokonania wpisu”. Pogląd ten trzeba jednak uznać za przedwczesny.
W sprawie nie poczyniono bowiem ustaleń co do tego, czy istnieją dokumenty
geodezyjne, stwierdzające, jakiej części działki nr 37 odpowiada działka objęta
księgą wieczystą nr „y”, oznaczona poprzednio numerem 5. Z dotychczasowych
ustaleń nie wynika też czy doszło do geodezyjnego wyodrębnienia części działki nr
37, objętej zbiorem dokumentów ZD […]. Okoliczności te są natomiast istotne dla
oceny zasadności wniosków o dokonanie wpisu w księdze wieczystej nr „y” oraz o
założenie księgi wieczystej dla części działki nr 37, objętej zbiorem dokumentów ZD
[…].
Okoliczność, że skarżący nie wykazał tytułu własności Skarbu Państwa
w odniesieniu do części działki nr 37 objętej zaginioną księgą wieczystą dawną „W.
S.” uzasadniała oddalenie wniosku tylko w tym zakresie, nie uzasadniała natomiast
sama przez się oddalenia wniosków dotyczących części działki objętych księgą
wieczystą nr „y” oraz zbiorem dokumentów ZD [..].
Skarżący ma oczywiście rację wywodząc, że w postępowaniu
wieczystoksięgowym nie ma przeszkód do częściowego uwzględnienia wniosku.
Nie ma również przeszkód do uwzględnienia wniosku w niektórych tylko z kilku
oddzielnych spraw połączonych do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia.
10
Na koniec wypada dodać, że, zgodnie z art. 2 ust. 4 u.zm.u.j.b., decyzja
wojewody stwierdzająca – w odniesieniu do nieruchomości stanowiących własność
Skarbu Państwa – nabycie przez jednostkę badawczo-rozwojową prawa
użytkowania wieczystego gruntu i prawa własności budynków stanowi podstawę
do dokonania wpisu w księdze wieczystej. Wpis do księgi wieczystej nie jest przy
tym przesłanką konstytutywną dla powstania użytkowania wieczystego, jeżeli
nabycie tego prawa nastąpiło z mocy ustawy (zob. uchwałę składu siedmiu sędziów
Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1998 r., III CZP 33/98, OSNC 1999, nr 4, poz.
67 oraz uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia 2002 r., III CZP 71/02, OSNC
2003, nr 10, poz. 133).
Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39815
§ 1 oraz art. 108
§ 2 w związku z art. 39821
k.p.c. uchylił zaskarżone postanowienie oraz
postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 12 stycznia 2011 r., Dz. Kw.”x”, w części
dotyczącej wniosku o wpis w księdze wieczystej nr „y” oraz wniosku o założenie
księgi wieczystej dla nieruchomości, dla której prowadzony jest zbiór dokumentów
ZD […], i w tym zakresie przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu do ponownego
rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego, natomiast w
pozostałej części skargę kasacyjną oddalił jako pozbawioną uzasadnionych
podstaw (art. 39814
k.p.c.).