Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CSK 83/11
POSTANOWIENIE
Dnia 1 grudnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marian Kocon (przewodniczący)
SSN Krzysztof Strzelczyk
SSN Bogumiła Ustjanicz (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku A. Spółki z o.o. z siedzibą w W.
przy uczestnictwie M.-P. K. i K. Spółki jawnej z siedzibą
w Z. w upadłości
o wpis hipoteki przymusowej zwykłej,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 1 grudnia 2011 r.,
skargi kasacyjnej uczestnika postępowania
od postanowienia Sądu Okręgowego
z dnia 9 marca 2010 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie i poprzedzające je
postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 6 listopada 2009 r. i
przekazuje sprawę temu Sądowi do ponownego rozpoznania
oraz rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
2
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy, oddalił apelację uczestnika
„M.-P. K. i K.” Sp. j. w Z. od postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 6 listopada
2009 r., sygn. Kw nr „X”, utrzymującego w mocy wpis hipoteki przymusowej
zwykłej, dokonany przez referendarza sądowego w dniu 12 października 2009 r. w
Dziale IV Księgi wieczystej nr [...] na sumę 8.532.766,38 zł na rzecz „A.” Spółki z
ograniczoną odpowiedzialnością w W., obciążający przysługujący uczestnikowi
udział we współwłasności nieruchomości, dla której prowadzona jest ta księga.
Za podstawę orzeczenia przyjęte zostały następujące ustalenia i wnioski.
We wniosku z dnia 9 kwietnia 2009 r., oznaczonym sygn. Kw nr „X”,
wnioskodawca „A.” żądał wpisu powyższej hipoteki, powołując się na dokumenty
dołączone do wniosku oznaczonego sygn. Kw nr „Z”. Następnie we wniosku z dnia
14 maja 2009 r., oznaczonego sygn. Kw nr „Y” wnioskodawca żądał tożsamego
wpisu, dołączając wypis aktu notarialnego, obejmujący oświadczenie o
ustanowieniu tytułu egzekucyjnego i hipoteki kaucyjnej, któremu nadana została
klauzula wykonalności postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 6 października
2008 r., sygn.[…].
Zarządzeniami z dnia 21 września 2009 r. referendarz sądowy połączył
sprawy wszczęte obydwoma wnioskami celem ich wspólnego rozpoznania i wezwał
wnioskodawcę do sprecyzowania wniosku przez złożenie pisemnego oświadczenia
w przedmiocie wielkości udziału, który ma zostać obciążony wpisem hipoteki,
albowiem we wniosku wskazano udział wynoszący 1338414/1348306, a we
wskazanej wyżej księdze wieczystej ujawniony był udział wynoszący
1235641/1348306. W odpowiedzi wnioskodawca sprecyzował wniosek w zakresie
wielkości udziału zgodnie z zarządzeniem. W dniu 12 października 2009 r.
referendarz sądowy dokonał żądanego wpisu. Uczestnik wniósł skargę na ten wpis,
zarzucając błędne połączenie spraw wszczętych obydwoma wnioskami, a ponadto
wskazując, że na skutek połączenia sprawy nie utraciły samodzielnego bytu, stąd
pierwszy wniosek należało oddalić z uwagi na niedołączenie do niego oryginału
tytułu wykonawczego, zaś kolejny wniosek podlegał odrzuceniu jako obejmujący to
samo żądanie, co pierwszy. Podniósł również, że we wniosku błędnie wskazana
3
została wielkość udziału we współwłasności nieruchomości, który miał zostać
obciążony hipoteką, a zarządzenie referendarza wzywające do sprecyzowania
wniosku w tym zakresie stanowiło przekroczenie dozwolonych prawem granic
badania wniosku. Sąd Rejonowy utrzymał w mocy zaskarżony wpis wskazując, że
skoro sprawy wszczęte obydwoma wnioskami zostały połączone, to nie ma
znaczenia, iż tytuł wykonawczy nie został dołączony do pierwszego wniosku,
bowiem dokumenty dołączone do wniosku oznaczonego sygn. Kw nr „Y” mogą być
brane pod uwagę przy rozpoznawaniu wniosku oznaczonego sygn. Kw nr „X”.
Ponadto stwierdził, że nawet gdyby spraw nie połączono, to i tak dopuszczalne
byłoby oparcie się na powołanym tytule, złożonym do akt księgi wieczystej i
podlegającym badaniu przy rozpoznawaniu wniosku. Natomiast podstawę prawną
wydania spornego zarządzenia stanowi art. 208 § 1 pkt 5 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.
Wymieniona wyżej księga wieczysta prowadzona jest dla nieruchomości wspólnej,
z której wyodrębniane są lokale. Na dzień złożenia wniosku o wpis hipoteki do
księgi tej złożono szereg wniosków o ujawnienie wyodrębnienia własności lokali i
nie było wiadomo czy wnioski te zostaną uwzględnione, oddalone czy zwrócone.
Wnioskodawca miałby więc trudność z określeniem właściwego udziału we
współwłasności nieruchomości. Zgodnie z art. 316 § 1 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.
należało wziąć pod uwagę stan faktyczny i prawny istniejący w dniu wydawania
orzeczenia. Postanowienie Sądu Rejonowego zaskarżył apelacją uczestnik,
podtrzymując zarzuty podniesione w skardze na wpis dokonany przez
referendarza. Oddalając apelację Sąd Okręgowy wskazał na treść art. 65 i 109
ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t.j. Dz. U. z 2001 r.
Nr 124, poz. 1361 ze zm.; dalej – „u.k.w.h.”) i uznał, że spełnione zostały przesłanki
określone w tych przepisach, pozwalające na dokonanie wpisu hipoteki
przymusowej zwykłej. Przyjął, że dołączony do wniosku wypis wskazanego aktu
notarialnego, któremu nadana została klauzula wykonalności, stanowi uzasadnioną
podstawę takiego wpisu. Następnie przywołał treść art. 6268
§ 2 k.p.c.,
zakreślającego kognicję sądu wieczystoksięgowego, i wskazał, że sąd powinien
sprawdzić, czy wniosek został złożony przez osobę legitymowaną do jego
wniesienia, czy okoliczności w nim przytoczone mogą być podstawą dokonania
żądanego wpisu oraz czy odpowiada on wymaganiom formalnym, natomiast
4
badanie treści księgi wieczystej odnosi się do praw w niej ujawnionych. W ocenie
Sądu Okręgowego sprawdzenie przez referendarza stanu prawnego
nieruchomości, polegające na stwierdzeniu, że dłużnikowi przysługuje udział w
nieruchomości wynoszący 1235641/1348306, a w konsekwencji zobowiązanie
wnioskodawcy do sprecyzowania wniosku, nie stanowiło przekroczenia takiej
kognicji. Jeśli bowiem w toku rozpoznawania sprawy okazało się, że dłużnikowi
przysługuje mniejszy udział w nieruchomości, niż wskazano we wniosku, to sąd
wieczystoksięgowy miał prawo, a nawet obowiązek domagać się od wnioskodawcy
uściślenia jego żądania. W postępowaniu przed sądem pierwszej, jak i drugiej
instancji obowiązuje na podstawie art. 13 § 2 k.p.c. zasada orzekania wyrażona w
art. 316 § 1 k.p.c. Oznacza ona, że sąd dokonuje wpisu na podstawie stanu
faktycznego i przepisów prawa z chwili orzekania, bowiem ustawa o księgach
wieczystych i hipotece nie zawiera normy uznającej za miarodajny dla orzekania
stan rzeczy z chwili złożenia wniosku. Z kolei odnosząc się do kwestionowanego
zarządzenia o połączeniu spraw wszczętych wnioskami o sygn. Kw nr „X” i Kw nr
„Y” Sąd Okręgowy przyjął, że zarządzenie to miało charakter techniczny i
prowadziło do wspólnego rozpoznania spraw, a zgodnie z judykaturą Sądu
Najwyższego nie podlega zaskarżeniu, w związku z czym nie może być
przedmiotem rozpoznania przez sąd drugiej instancji.
Od postanowienia Sądu Okręgowego skargę kasacyjną wniósł uczestnik,
zaskarżając je w całości. Oparł ją na podstawie przewidzianej w art. 3983
§ 1 pkt 2
k.p.c., zarzucił naruszenie art. 6268
§ 1 i 2 k.p.c., polegające na wskazaniu
wnioskodawcy w zarządzeniu obliczonych przez referendarza sądowego udziałów
w nieruchomości przysługujących uczestnikowi i wezwaniu wnioskodawcy do
sprecyzowania wniosku poprzez potwierdzenie, czy żąda ustanowienia hipoteki na
udziałach prawidłowo obliczonych przez referendarza, co miało istotny
i bezpośredni wpływ na dokonanie wpisu; naruszenie art. 6269
k.p.c. polega na
uwzględnieniu wniosku, pomimo przeszkody w postaci nieprawidłowo wskazanej
przez wnioskodawcę wysokości udziałów, a naruszenie art. 219 w zw. z art. 13 § 2
k.p.c. na połączeniu wniosków o sygn. Kw nr „X” i Kw. nr „Y” do wspólnego
rozpoznania i rozpoznaniu ich jako jednego, podczas gdy pierwszy wniosek
powinien podlegać oddaleniu ze względu na brak tytułu wykonawczego, a kolejny
5
– oddaleniu ze względu na nieprawidłowe wskazanie wielkości udziału
w nieruchomości przysługującego uczestnikowi lub odrzuceniu na podstawie
art. 199 § 1 pkt 2 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. Połączenie obu wniosków zarządzeniem
niezaskarżalnym dla uczestnika spowodowało dokonanie wpisu hipoteki
przymusowej od daty złożenia pierwszego, wadliwego wniosku, co z kolei
skutkowało ustanowieniem hipoteki przymusowej na lokalach, co do których
wnioski o ich wyodrębnienie zostały złożone po dniu złożenia pierwszego wniosku.
Uczestnik wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz postanowienia
Sądu Rejonowego, a także uchylenie wpisu dokonanego przez referendarza
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach
postępowania za wszystkie instancje, ewentualnie o orzeczenie co do istoty sprawy
przez oddalenie wniosku i zasądzenie od wnioskodawcy na rzecz uczestnika
zwrotu kosztów postępowania.
W piśmie z dnia 13 września 2011 r. wnioskodawca wniósł o zawieszenie,
względnie umorzenie postępowania kasacyjnego, z uwagi na ogłoszenie upadłości
uczestnika, obejmującej likwidację jego majątku postanowieniem Sądu Rejonowego
z dnia 30 maja 2011 r., sygn.[…]. Natomiast w piśmie z dnia 29 września 2011 r.
syndyk masy upadłości uczestnika wniósł o oddalenie tego wniosku.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Odnosząc się w pierwszym rzędzie do wniosku o zawieszenie lub umorzenie
postępowania kasacyjnego, wskazać należy, że nie zasługiwał on na
uwzględnienie. Niezależnie od ujawnionej w judykaturze Sądu Najwyższego
rozbieżności w kwestii odpowiedniego stosowania w postępowaniu kasacyjnym art.
1821
§ 1 k.p.c. (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 19 czerwca 2008 r., V CSK
433/07, niepubl.; z dnia 3 listopada 2010 r., V CSK 143/10, niepubl.) uznać należy,
że nie może on znajdować odpowiedniego zastosowania w postępowaniu
wieczystoksięgowym, mającym za przedmiot wpis hipoteki przymusowej, nawet
jeśli dotyczyć ma ona prawa, które w toku postępowania staje się składnikiem masy
upadłości. W myśl art. 1821
§ 1 k.p.c. ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację
majątku pozwanego stanowi podstawę umorzenia postępowania dotyczącego masy
upadłości, zaś w § 2 przewidziano, że w razie prawomocnej odmowy uznania
6
wierzytelności, uchylenia, prawomocnego zakończenia albo umorzenia
postępowania upadłościowego, jeśli powództwo zostanie ponownie wytoczone
w terminie trzymiesięcznym, zachowane zostaną skutki, jakie ustawa wiąże
z poprzednio wytoczonym powództwem, a postępowanie dowodowe nie wymaga
powtórzenia. Celem tej regulacji jest skierowanie roszczeń dochodzonych w drodze
procesu przeciwko upadłemu, którego majątek ma zostać objęty likwidacją, na
właściwą drogę postępowania upadłościowego (por. uzasadnienie uchwały Sądu
Najwyższego z dnia 28 kwietnia 2010 r., III CZP 2/10, OSNC 2010, nr 10, poz. 134;
wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 września 2010 r., III CSK 310/09, OSNC 2011,
nr 4, poz. 45; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 2010 r., III CSK
12/10, OSNC 2011, nr 9, poz. 104). Wynika z tego, że art. 1821
§ 1 k.p.c. dotyczy
wyłącznie spraw, których przedmiotem są wierzytelności podlegające zgłoszeniu
w postępowaniu upadłościowym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia
16 października 2008 r. III CSK 120/08, niepubl.; postępowanie Sądu Najwyższego
z dnia 14 maja 2009 r., I CSK 427/08, OSNC 2010, nr 3, poz. 43; wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 23 września 2010 r., III CSK 310/09, OSNC 2011, nr 4,
poz. 45). Żądanie dokonania wpisu hipoteki przymusowej nie podlega takiemu
zgłoszeniu, a możliwe jest do zrealizowania jedynie w postępowaniu przed sądem
wieczystoksięgowym. Nie ma zatem podstawy umorzenia postępowania.
Niezasadne było żądanie zawieszenia postępowania. W przypadku roszczeń
o wierzytelności niepodlegające zgłoszeniu do masy upadłości przyjmuje się, że
postępowania wszczęte przeciwko upadłemu, wobec którego ogłoszono upadłość
obejmującą likwidację jego majątku, powinny zostać zawieszone na podstawie
art. 174 § 1 pkt 4 k.p.c. stosowanego przez analogię (por. wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 23 września 2010 r. III CSK 310/09, OSNC 2011, nr 4,
poz. 45). Możliwość stosowania art. 174 § 1 pkt 4 k.p.c. w postępowaniu
wieczystoksięgowym wykluczona została art. 6261
§ 3 k.p.c., jako normą
szczególnie regulującą te kwestie.
Zgodnie z art. 65 ust. 1 u.k.w.h. hipoteką obciążyć można nieruchomość,
a w myśl art. 65 ust. 3 także ułamkową część nieruchomości, jeśli stanowi udział
współwłaściciela. Z tego wywodzi się, że w przypadku gdy nieruchomość jest
przedmiotem własności jednego podmiotu albo przedmiotem współwłasności
7
łącznej, o charakterze bezudziałowym, obciążenie hipoteką dotyczyć może tylko
całej nieruchomości, natomiast gdy jest ona przedmiotem współwłasności
w częściach ułamkowych, hipoteką można obciążyć ułamkową część
nieruchomości, odpowiadającą całemu udziałowi współwłaściciela, a nie jedynie
części tego udziału. Przyjmuje się, że celem takiej regulacji jest unikanie
nadmiernej komplikacji obrotu prawnego. Dotyczy to w równym stopniu hipoteki
ustanawianej umową stron, jak i hipoteki przymusowej, przewidzianej w art. 109
ust. 1 u.k.w.h., którą wierzyciel może uzyskać na podstawie tytułu wykonawczego.
Z tego względu w razie żądania wpisu do księgi wieczystej hipoteki przymusowej,
mającej obciążać ułamkową część nieruchomości, stanowiącą udział we
współwłasności przysługujący dłużnikowi wskazanemu w tytule wykonawczym, nie
jest konieczne wskazywanie przez wnioskodawcę we wniosku o wpis wielkości tego
udziału. Zbędne jest wówczas również wzywanie wnioskodawcy na podstawie art.
130 § 1 w zw. z art. 187 § 1 pkt 1 i art. 13 § 2 k.p.c. do usunięcia braku formalnego
wniosku związanego ze sformułowaniem żądania wniosku w zakresie wielkości
takiego udziału. Sąd wieczystoksięgowy, kierując się normą wyrażoną w art. 6268
§ 2 k.p.c., w punkcie wyjścia oceny zasadności wniosku o taki wpis obowiązany jest
przyjąć stan prawny nieruchomości, a w tym wielkość udziału we współwłasności
podlegającego obciążeniu hipoteką przymusową, wynikający z treści księgi
wieczystej. Zgodnie z regułą wyrażoną w art. 29 u.k.w.h. przez stan prawny
nieruchomości należy tutaj rozumieć stan będący wynikiem prawomocnego
rozpoznania wniosków dotyczących tej samej księgi wieczystej, które wpłynęły
wcześniej, o których uczyniono wzmiankę w tej księdze i które rozpoznane zostały
później, niż chwila złożenia danego wniosku. W przypadku wniosku o wpis hipoteki
przymusowej wnioskodawca, formułując żądanie wniosku, zdany jest jedynie na
treść księgi wieczystej, która może nie być ostatecznie ustalona ze względu na
jeszcze nierozpoznane wnioski wcześniejsze, o których uczyniono wzmianki.
Stwarza to po stronie wnioskodawcy, zmierzającego do egzekucji roszczenia
objętego tytułem wykonawczym, mogącym stanowić podstawę wpisu hipoteki
przymusowej, stan niepewności co do rozmiaru prawa, którego dotyczyć będzie
hipoteka. Jednakże brak konieczności wskazywania wielkości udziału we
współwłasności, podlegającego obciążeniu hipoteką przymusową sprawia, że
8
wnioskodawca nie powinien mieć trudności, którą w rozpoznawanej sprawie
dostrzegły Sądy obu instancji, polegającej na niemożności dokładnego
sformułowania treści żądania o obciążenie hipoteką przymusową udziału we
współwłasności nieruchomości, z której wyodrębniono lokale, w sytuacji gdy
wcześniejsze wnioski o wpisy w księgach wieczystych, ujawniające ich
wyodrębnienie nie zostały jeszcze rozpoznane. Zatem skuteczność hipoteki
przymusowej, jako instrumentu mającego służyć zabezpieczeniu interesu
wnioskodawcy – wierzyciela dysponującego tytułem wykonawczym, nie zostaje
naruszona. Jeżeli jednak mimo to wnioskodawca, formułując żądanie wniosku
o wpis hipoteki przymusowej, podaje wysokość udziału we współwłasności
podlegającego obciążeniu, która w ocenie sądu wieczystoksięgowego nie
odpowiada stanowi prawnemu wynikającemu z treści księgi wieczystej, ustalonemu
także według reguły art. 29 u.k.w.h., to nie można przyjmować, że wniosek taki
dotknięty jest brakiem polegającym na niedostatecznym sprecyzowaniu żądania.
Jest ono bowiem dokładnie określone, choć niezgodnie ze stanem prawnym
wynikającym z treści księgi wieczystej. To jednak związane jest już z kwestią
merytorycznej oceny zasadności wniosku o wpis. Skoro zaś obecnie nie
obowiązuje norma pozwalająca sądowi wieczystoksięgowemu na wezwanie
wnioskodawcy do usunięcia przeszkody do wpisu (por. postanowienia Sądu
Najwyższego: z dnia 9 marca 2004 r., V CK 448/03, niepubl.; z dnia 22 stycznia
2010 r., V CSK 230/09, niepubl.; z dnia 9 grudnia 2010 r., IV CSK 168/10, niepubl.),
to przyjąć należy, że możliwość działania sądu wieczystoksięgowego z urzędu
w tym zakresie została wyłączona i nie jest on uprawniony do wezwania
wnioskodawcy do określenia wysokości udziału we współwłasności w sposób
zgodny ze stanem prawnym wynikającym z treści księgi wieczystej. Będąc
związanym granicami wniosku w myśl art. 6262
§ 1 k.p.c., sąd wieczystoksięgowy
obowiązany jest na podstawie art. 6269
k.p.c. oddalić go w razie braku podstaw
albo istnienia przeszkód do dokonania wpisu. Z tych względów przyjąć należy, że
Sąd Okręgowy naruszył art. 6269
k.p.c. przez jego błędną wykładnię, akceptując
ocenę Sądu Rejonowego o prawidłowości powyższego wezwania dokonanego
przez referendarza w oparciu o art. 208 § 1 pkt 5 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.
9
Przewidziana w art. 219 k.p.c. możliwość połączenia oddzielnych spraw
celem ich łącznego rozpoznania lub także rozstrzygnięcia, jeżeli pozostają one ze
sobą w związku lub mogły być objęte jednym pozwem, w myśl art. 13 § 2 k.p.c.
dopuszczalna jest co do zasady również w postępowaniu nieprocesowym.
Dotyczyć może np. spraw wszczętych wnioskami o stwierdzenie nabycia spadku po
kilku spadkodawcach (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 25 maja 1948 r.,
C.I. 295/48, PiP 1948, nr 9-10, s. 151) lub o dział spadku i zniesienie
współwłasności, o czym wprost stanowi art. 689 k.p.c. Łączne rozpoznawanie
spraw wszczętych oddzielnymi wnioskami uzasadnione jest wówczas, gdy istnieje
taki związek pomiędzy okolicznościami faktycznymi, uzasadniającymi żądania
wniosków, który umożliwi sądowi wykorzystanie przy rozpoznawaniu połączonych
spraw tego samego materiału dowodowego. Chociaż regulacja postępowania
wieczystoksięgowego nie zawiera normy, która wprost eliminuje możliwość
łącznego rozpoznawania przez sąd wieczystoksięgowy spraw wszczętych
oddzielnymi wnioskami o wpis w księdze wieczystej, to jednak możliwość taką
należy wykluczyć jako sprzeczną z kognicją sądu wieczystoksięgowego, określoną
w art. 6268
§ 2 k.p.c. W myśl normy wyrażonej w tym przepisie sąd
wieczystoksięgowy rozpoznaje wniosek o wpis jedynie w oparciu o treść wniosku,
dołączonych do wniosku dokumentów i treść księgi wieczystej. W judykaturze Sądu
Najwyższego istnieje rozbieżność czy wynika z tego brak możliwości uwzględnienia
przy ocenie zasadności wniosku o wpis jakiegokolwiek innego materiału
dowodowego gdy chodzi o przeszkodę do dokonania wpisu (por. wyrok z dnia
19 marca 2003 r., I CKN 152/01, OSNC 2004, nr 6, poz. 92; postanowienie z dnia
15 grudnia 2005 r., V CK 54/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz. 138; postanowienie
z dnia 18 czerwca 2009 r., II CSK 4/09, niepubl.; uzasadnienie uchwały z dnia
16 grudnia 2009 r., III CZP 80/09, OSNC 2010, nr 6, poz. 84; postanowienie z dnia
23 czerwca 2010 r., II CSK 661/09, OSNC 2011, nr 1, poz. 12; postanowienie
z dnia 9 grudnia 2010 r., IV CSK 168/10, niepubl.). Jednakże nie budzi wątpliwości,
że dokonanie wpisu nie jest dopuszczalne w oparciu o materiał inny, niż określony
w art. 6268
§ 2 k.p.c. Nawet poprzednio obowiązujący art. 46 ust. 2 u.k.w.h.,
niemający obecnie odpowiednika, pozwalał sądowi wieczystoksięgowemu na
uwzględnienie okoliczności znanych urzędowo jedynie jako podstawy oddalenia
10
wniosku o wpis, a nie jego uwzględnienia (por. postanowienie z dnia 9 grudnia
2010 r., IV CSK 168/10, niepubl.). Z tych względów uznać należy, że Sąd
Okręgowy naruszył art. 219 w zw. z art. 13 ust. 2 k.p.c. przez to, że nie uwzględnił
podniesionego przez uczestnika w apelacji zarzutu naruszenia tego przepisu,
kwestionującego przyjętą przez Sąd Rejonowy dopuszczalność dokonania wpisu
żądanego wnioskiem o sygn. Kw nr „X” na podstawie dokumentów dołączonych do
wniosku o sygn. Kw nr „Y” z uwagi na łączne rozpoznanie obu spraw.
Uwzględnienie jednak przez Sąd Okręgowy zarzutu naruszenia tego przepisu nie
musiało skutkować oddaleniem wniosku o sygn. Kw nr „X”. Z ustaleń poczynionych
przez Sąd Okręgowy wynika bowiem, że we wniosku tym jako podstawę wpisu
powołano dokumenty dołączone do innego jeszcze wniosku o sygn. Kw nr „Z”. To
zaś sprawia, że wchodzą one w zakres kognicji sądu wieczystoksięgowego.
Natomiast odrębną kwestię, której rozstrzyganie na obecnym etapie postępowania
uznać należy za przedwczesne, stanowi to, czy te z kolei dokumenty mogą
stanowić podstawę wpisu do księgi wieczystej, skoro w istocie są one kopiami
wypisu aktu notarialnego oraz odpisu postanowienia sądu poświadczonymi za
zgodność z oryginałem przez komornika sądowego.
Z tych względów Sąd Najwyższy, na podstawie art. 39815
§ 1 w związku
z art. 13 § 2 k.p.c. postanowił jak w sentencji, a orzeczenie o kosztach
postępowania kasacyjnego pozostawił, na podstawie art. 108 § 2 w związku z art.
13 § 2 k.p.c. i art. 39821
k.p.c., końcowemu orzeczeniu.