Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CZ 76/12
POSTANOWIENIE
Dnia 30 stycznia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marian Kocon (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
SSN Maria Szulc
w sprawie ze skargi S. D.
o wznowienie postępowania w sprawie I Cr 330/89 Sądu Wojewódzkiego,
zakończonego prawomocnym wyrokiem z dnia 5 września 1989 r. w sprawie z
powództwa małoletniej W. K. reprezentowanej przez matkę M. K. i M. K.
przeciwko W. D.
o ustalenie ojcostwa i alimenty,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 30 stycznia 2013 r.,
zażalenia skarżącej na postanowienie Sądu Okręgowego
z dnia 22 marca 2012 r., ,
oddala zażalenie; przyznaje od Skarbu Państwa - Sądu
Okręgowego adwokatowi R. C. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt )
podwyższoną o należny podatek VAT tytułem kosztów pomocy
prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu zażaleniowym.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 22 marca 2012 r. Sąd Okręgowy odrzucił skargę S.
D. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem z dnia 5
września 1989 r., w sprawie z powództwa małoletniej W. K. reprezentowanej przez
matkę M. K. i M. K. przeciwko W. D. o ustalenie ojcostwa i alimenty.
W zażaleniu na to postanowienie pełnomocnik procesowy S. D. wniósł o
jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 410 § 1 k.p.c., sąd odrzuca skargę wniesioną po upływie
przepisanego terminu, niedopuszczalną lub nieopartą na ustawowej podstawie.
Sąd Okręgowy - wbrew odmiennym zapatrywaniom skarżącej - nie przekroczył
zakreślonych treścią art. 410 § 1 k.p.c. granic kontroli wstępnej.
Możliwość wniesienia skargi po upływie terminu oznaczonego w art. 408
k.p.c. dotyczy jedynie dwóch wypadków wznowienia (skarga o wznowienie
postępowania opiera się o podstawę pozbawienia strony możności działania lub
podstawę związaną z nienależytą reprezentacją strony). Wówczas wystarcza
zachowanie terminu trzymiesięcznego od momentu, w którym strona dowiedziała
się o podstawie wznowienia (art. 407 k.p.c.).
Żaląca powoływała się na drugą z wymienionych podstaw. W orzecznictwie
Sądu Najwyższego jednolicie jest reprezentowany pogląd, że nawet niewłaściwe
wykonywanie obowiązków przez pełnomocnika (co zresztą w niniejszej sprawie nie
zostało nawet uprawdopodobnione) nie oznacza nienależytej reprezentacji strony
w rozumieniu art. 401 pkt 2 zdanie 1 i art. 408 k.p.c. (zob. orzeczenia: z dnia
3 marca 1997 r., III CKN 10/96, OSP 1997, nr 9, poz. 172; z dnia 9 czerwca
2000 r., I PKN 277/00, OSNAPiUS 2002, nr 1, poz. 15; z dnia 25 stycznia 2001 r.,
IV CO 23/00, nie publ.; z dnia 12 grudnia 2002 r„ III AO 23/02, OSNP 2003, nr 18,
poz. 11; z dnia 26 marca 2003 r., II CZ 26/03, OSNC 2004, nr 6, poz. 95; z dnia
24 kwietnia 2003 r., I CZ 27/03, nie publ.; z dnia 10 listopada 2004 r., II CZ 128/04,
nie publ.; z dnia 22 stycznia 2008 r., II CZ 106/07, nie publ.; z dnia 18 marca
2008 r., IV CZ 10/08, nie publ.).
Z tych już tylko przyczyn zażalenie nie podlegało uwzględnieniu.
3

V CZ 76/12

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia