II CSK 212/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:15-11-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CSK 212/13
POSTANOWIENIE
Dnia 13 listopada 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Henryk Pietrzkowski
w sprawie z wniosku K.K.
przy uczestnictwie J. S.
o zniesienie współwłasności,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 13 listopada 2013 r.,
na skutek skargi kasacyjnej wnioskodawcy
od postanowienia Sądu Okręgowego w P.
z dnia 26 lipca 2012 r.
odrzuca skargę kasacyjną.
2
UZASADNIENIE
Skarga kasacyjna wnioskodawcy K. K. wniesiona od postanowienia Sądu
Okręgowego w P. z dnia 26 lipca 2012 r. podlegała odrzuceniu z następujących
powodów.
Zgodnie z art. 5191
§ 4 pkt 4 k.p.c., dopuszczalność skargi kasacyjnej
w sprawach o zniesienie współwłasności zależy od wartości przedmiotu
zaskarżenia. Jeżeli wartość ta jest niższa niż sto pięćdziesiąt tysięcy złotych,
skarga kasacyjna w tych sprawach jest niedopuszczalna.
W orzecznictwie przyjmuje się, że w wypadku zaskarżania postanowienia
co do istoty sprawy, na podstawie którego sąd dokonał zniesienia współwłasności
wartości przedmiotu zaskarżenia z reguły nie wyznacza wartość całego dzielonego
majątku, ale wartość konkretnego interesu (roszczenia, żądania) lub
składnika majątkowego, którego środek odwoławczy dotyczy. Oznacza to,
że w wymienionych sprawach wartość przedmiotu zaskarżenia w zasadzie nie
może przekraczać wartości udziału należącego do uczestnika wnoszącego kasację.
Tylko wyjątkowo, gdy uczestnik podważa samą zasadę podziału albo gdy zaskarża
rozstrzygnięcie dotyczące roszczeń dochodzonych z tytułu posiadania rzeczy
wspólnej lub tytułem zwrotu pożytków albo rozliczenia nakładów, wartość
przedmiotu zaskarżenia może być wyższa niż wartość jego udziału
(zob. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 21 stycznia 2003 r., III CZ 153/02,
OSNC 2004, nr4, poz. 60 oraz z dnia 24 lipca 2008 r. Sąd Najwyższy IV CZ 53/08,
nie publ.).
Oznaczenie wartości przedmiotu zaskarżenia w sprawach o zniesienie
współwłasności jest ściśle związane z wynikami postępowania w tych sprawach
i podlega kontroli sądu w ramach badania, czy zachowane zostały wymagania
formalne środka odwoławczego, a skargi kasacyjnej w szczególności. O wartości
przedmiotu zaskarżenia nie przesądza bowiem ani wartość majątku, ani wartość
udziału wnoszącego środek odwoławczy. Wartość tę określa natomiast zakres
kwestionowanego rozstrzygnięcia. Może zatem sprowadzać się do różnicy
3
wysokości oczekiwanej i zasądzonej dopłaty (zob. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 5 kwietnia 2002 r. II CZ 25/02, nie publ.).
Wnioskodawca zaskarżył skargą kasacyjną punkt pierwszy postanowienia
Sądu Okręgowego, w którym Sąd obniżył zasądzoną od niego na rzecz uczestnika
tytułem spłaty kwotę 31 058 zł do kwoty 23 985,80 zł oraz zobowiązał uczestnika
do wydania wnioskodawcy określonych działek w terminie 2 miesięcy od
uprawomocnienia się orzeczenia. Mając na uwadze fakt, że o wydaniu działek
orzeczono zgodnie z żądaniem wnioskodawcy i nie kwestionował on tego
rozstrzygnięcia uznać należało, że w tym zakresie skarga kasacyjna była
niedopuszczalna z uwagi na brak interesu prawnego, w odniesieniu zaś do
zasądzonej kwoty skarga była niedopuszczalna z uwagi na zbyt niską wartość
przedmiotu zaskarżenia.
Wskazana wartość przedmiotu zaskarżenia nie jest wiążąca ani dla sądu
drugiej instancji, ani dla Sądu Najwyższego. Mogą one poddać ją weryfikacji na
podstawie akt sprawy z pominięciem zasad określonych w art. 25 i 26 k.p.c.
(zob. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 24 maja 2001 r., IV CZ 20/01,
niepubl., z dnia 21 listopada 2001 r., I CZ 152/01, nie publ. i z dnia 6 listopada
2002 r., III CZ 98/02, OSNC 2004, nr 1, poz. 11).
Mając to na uwadze, Sąd Najwyższy na podstawie art. 3986
§ 3 k.p.c. orzekł
jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 13 listopada 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Henryk Pietrzkowski
w sprawie z wniosku K.K.
przy uczestnictwie J. S.
o zniesienie współwłasności,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 13 listopada 2013 r.,
na skutek skargi kasacyjnej wnioskodawcy
od postanowienia Sądu Okręgowego w P.
z dnia 26 lipca 2012 r.
odrzuca skargę kasacyjną.
2
UZASADNIENIE
Skarga kasacyjna wnioskodawcy K. K. wniesiona od postanowienia Sądu
Okręgowego w P. z dnia 26 lipca 2012 r. podlegała odrzuceniu z następujących
powodów.
Zgodnie z art. 5191
§ 4 pkt 4 k.p.c., dopuszczalność skargi kasacyjnej
w sprawach o zniesienie współwłasności zależy od wartości przedmiotu
zaskarżenia. Jeżeli wartość ta jest niższa niż sto pięćdziesiąt tysięcy złotych,
skarga kasacyjna w tych sprawach jest niedopuszczalna.
W orzecznictwie przyjmuje się, że w wypadku zaskarżania postanowienia
co do istoty sprawy, na podstawie którego sąd dokonał zniesienia współwłasności
wartości przedmiotu zaskarżenia z reguły nie wyznacza wartość całego dzielonego
majątku, ale wartość konkretnego interesu (roszczenia, żądania) lub
składnika majątkowego, którego środek odwoławczy dotyczy. Oznacza to,
że w wymienionych sprawach wartość przedmiotu zaskarżenia w zasadzie nie
może przekraczać wartości udziału należącego do uczestnika wnoszącego kasację.
Tylko wyjątkowo, gdy uczestnik podważa samą zasadę podziału albo gdy zaskarża
rozstrzygnięcie dotyczące roszczeń dochodzonych z tytułu posiadania rzeczy
wspólnej lub tytułem zwrotu pożytków albo rozliczenia nakładów, wartość
przedmiotu zaskarżenia może być wyższa niż wartość jego udziału
(zob. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 21 stycznia 2003 r., III CZ 153/02,
OSNC 2004, nr4, poz. 60 oraz z dnia 24 lipca 2008 r. Sąd Najwyższy IV CZ 53/08,
nie publ.).
Oznaczenie wartości przedmiotu zaskarżenia w sprawach o zniesienie
współwłasności jest ściśle związane z wynikami postępowania w tych sprawach
i podlega kontroli sądu w ramach badania, czy zachowane zostały wymagania
formalne środka odwoławczego, a skargi kasacyjnej w szczególności. O wartości
przedmiotu zaskarżenia nie przesądza bowiem ani wartość majątku, ani wartość
udziału wnoszącego środek odwoławczy. Wartość tę określa natomiast zakres
kwestionowanego rozstrzygnięcia. Może zatem sprowadzać się do różnicy
3
wysokości oczekiwanej i zasądzonej dopłaty (zob. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 5 kwietnia 2002 r. II CZ 25/02, nie publ.).
Wnioskodawca zaskarżył skargą kasacyjną punkt pierwszy postanowienia
Sądu Okręgowego, w którym Sąd obniżył zasądzoną od niego na rzecz uczestnika
tytułem spłaty kwotę 31 058 zł do kwoty 23 985,80 zł oraz zobowiązał uczestnika
do wydania wnioskodawcy określonych działek w terminie 2 miesięcy od
uprawomocnienia się orzeczenia. Mając na uwadze fakt, że o wydaniu działek
orzeczono zgodnie z żądaniem wnioskodawcy i nie kwestionował on tego
rozstrzygnięcia uznać należało, że w tym zakresie skarga kasacyjna była
niedopuszczalna z uwagi na brak interesu prawnego, w odniesieniu zaś do
zasądzonej kwoty skarga była niedopuszczalna z uwagi na zbyt niską wartość
przedmiotu zaskarżenia.
Wskazana wartość przedmiotu zaskarżenia nie jest wiążąca ani dla sądu
drugiej instancji, ani dla Sądu Najwyższego. Mogą one poddać ją weryfikacji na
podstawie akt sprawy z pominięciem zasad określonych w art. 25 i 26 k.p.c.
(zob. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 24 maja 2001 r., IV CZ 20/01,
niepubl., z dnia 21 listopada 2001 r., I CZ 152/01, nie publ. i z dnia 6 listopada
2002 r., III CZ 98/02, OSNC 2004, nr 1, poz. 11).
Mając to na uwadze, Sąd Najwyższy na podstawie art. 3986
§ 3 k.p.c. orzekł
jak w sentencji.