Pełny tekst orzeczenia

1/1/B/2012

POSTANOWIENIE
z dnia 1 sierpnia 2011 r.
Sygn. akt Tw 22/10

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Maria Gintowt-Jankowicz,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym wniosku Konfederacji Pracodawców Polskich o zbadanie zgodności:
art. 5 ust. 1, art. 8, art. 10 ust. 7, art. 11 ust. 2 i art. 13 ustawy z dnia 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi (Dz. U. Nr 26, poz. 306, ze zm.) z art. 65 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 3 i art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu wnioskowi.

UZASADNIENIE

W dniu 28 maja 2010 r. do Trybunału Konstytucyjnego wpłynął wniosek Konfederacji Pracodawców Polskich (dalej: KPP) o zbadanie zgodności art. 5 ust. 1, art. 8, art. 10 ust. 7, art. 11 ust. 2 i art. 13 ustawy z dnia 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi (Dz. U. Nr 26, poz. 306, ze zm.; dalej: ustawa o wynagradzaniu) z art. 65 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 3 i art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 18 stycznia 2011 r. wnioskodawca został wezwany do usunięcia, w terminie 7 dni od dnia doręczenia zarządzenia, braków formalnych wniosku, przez: wskazanie ogólnokrajowej władzy KPP uprawnionej, zdaniem wnioskodawcy, do wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego (art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji) w niniejszej sprawie, z odniesieniem się w szczególności do kompetencji trzech odrębnych organów statutowych: Zgromadzenia Ogólnego (§ 15 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 16 ust. 1 Statutu Konfederacji Pracodawców Polskich; dalej: statut), Prezydium (§ 15 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 21 ust. 1 statutu), Prezydenta (§ 15 ust. 1 pkt 3 w zw. z § 22 ust. 1 in fine oraz 23 ust. 1 pkt 11 statutu); wskazanie podstawy prawnej zobowiązania Prezydenta KPP – w uchwale nr 3/07/05/10 Prezydium KPP – „do wystąpienia z wnioskiem do Trybunału”, w szczególności w kontekście § 23 ust. 1 pkt 11 statutu; powołanie przepisu prawa wskazującego, że złożenie wniosku o zbadanie konstytucyjności art. 5 ust. 1, art. 8, art. 10 ust. 7, art. 11 ust. 2 i art. 13 ustawy o wynagradzaniu, które dotyczą pracowników, mieści się w zakresie działania KPP oraz uzasadnienie tego stanowiska (w szczególności z uwzględnieniem postanowienia pełnego składu Trybunału Konstytucyjnego z 28 stycznia 2004 r., Tw 74/02, OTK ZU nr 1/B/2004, poz. 2, podjętego po wydaniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 7 maja 2001 r., K 19/00, OTK ZU nr 4/2001, poz. 82, który został powołany we wniosku; uzasadnienie, dlaczego wnioskodawca domaga się zbadania zgodności kwestionowanych przepisów z art. 65 ust. 1 Konstytucji, występując w interesie „pracowników co do zasad i trybu kształtowania wynagrodzenia za pracę”, jeżeli KPP określiła się mianem organizacji pracodawców; wskazanie podstawy prawnej przekazania głosów „przez nieobecnych” Prezydentowi KPP i podjęcia uchwały wg takiej formuły na posiedzeniu Prezydium KPP w dniu 7 maja 2010 r.; doręczenie listy obecności wraz z podpisami z posiedzenia Prezydium KPP w dniu 7 maja 2010 r.
W piśmie z 3 lutego 2011 r. wnioskodawca odniósł się do stwierdzonych braków formalnych wniosku.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

1. Zgodnie z art. 36 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) wniosek przedstawiony przez ogólnokrajową władzę organizacji pracodawców podlega wstępnemu rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym. W postępowaniu tym Trybunał Konstytucyjny w składzie jednego sędziego bada, czy wniosek odpowiada wymogom formalnym (art. 32 ust. 1 i 2 ustawy o TK), czy nie jest oczywiście bezzasadny (art. 36 ust. 3 ustawy o TK), a w szczególności, czy pochodzi od uprawnionego podmiotu (art. 191 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 191 ust. 2 Konstytucji).

2. Trybunał Konstytucyjny przypomina, że na podstawie art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji ogólnokrajowym władzom organizacji pracodawców przysługuje prawo inicjowania abstrakcyjnej kontroli norm. Na wnioskodawcy ciąży przy tym obowiązek wykazania, który z jego organów jest „ogólnokrajową władzą” uprawnioną do wystąpienia z wnioskiem. Podstawą wskazania takiej władzy są przepisy ustawy, a w przypadku, gdy ustawa nie reguluje tej kwestii – postanowienia statutu organizacji pracodawców.
Wola ogólnokrajowej władzy, zazwyczaj kolegialnej, znajduje wyraz w podejmowanych przez nią uchwałach (lub inaczej nazwanych rozstrzygnięciach). Tryb podjęcia uchwały (lub inaczej nazwanego rozstrzygnięcia) regulują właściwe przepisy (np. statutu), a treść podjętej uchwały (inaczej nazwanego rozstrzygnięcia) zostaje zapisana w protokole z posiedzenia takiej władzy. Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego, uchwała (inaczej nazwane rozstrzygnięcie) ogólnokrajowej władzy organizacji pracodawców w sprawie wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego stanowi conditio sine qua non wszczęcia postępowania z wniosku tego podmiotu (por. postanowienia TK z: 7 października 2003 r., Tw 1/03, OTK ZU nr 4/B/2003, poz. 201; 28 września 2004 r., Tw 23/04, OTK ZU nr 5/B/2004, poz. 266; 23 listopada 2004 r., Tw 9/04, OTK ZU nr 2/B/2005, poz. 52; 21 listopada 2007 r. i 11 marca 2008 r., Tw 32/07, OTK ZU nr 2/B/2008, poz. 46 i 47).
Dla ustalenia, że wniosek pochodzi od ogólnokrajowej władzy organizacji pracodawców, nie zaś od osoby fizycznej, która go sporządziła lub podpisała, potrzebny jest dowód, że został on wniesiony na podstawie uchwały (inaczej nazwanego rozstrzygnięcia) uprawnionej władzy. Stąd wymagane jest dołączenie do wniosku uchwały (inaczej nazwanego rozstrzygnięcia) tej władzy (por. postanowienie TK z 14 listopada 2007 r., Tw 38/07, OTK ZU nr 6/B/2007, poz. 262 i powołane tam orzeczenia).

2.1. Zdaniem wnioskodawcy „ogólnokrajową władzą Konfederacji Pracodawców Polskich (obecnie Pracodawców Rzeczypospolitej Polskiej) uprawnioną do wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego jest Prezydent. Podstawę prawną stanowi § 22 ust. 1 Statutu Konfederacji Pracodawców Polskich (…) obowiązującego w dniu złożenia wniosku, zgodnie z którym Prezydent (…) reprezentuje KPP na zewnątrz”.

2.2. Przywołane stanowisko wskazuje jednoznacznie, że bez decyzji (lub inaczej nazwanego rozstrzygnięcia) Prezydenta wnioskowanie o przeprowadzenie abstrakcyjnej kontroli norm musi cechować prawna nieskuteczność (por. postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 23 czerwca 2008 r., Tw 5/08, OTK ZU nr 3/B/2008, poz. 90).

2.3. W świetle powołanego § 22 ust. 1 statutu oraz jego § 23 ust. 1 pkt 11, w myśl którego „podejmowanie decyzji w innych sprawach, niezastrzeżonych do kompetencji innych organów Konfederacji” należy do kompetencji Prezydenta, trudno ustalić, dlaczego to Prezydium (nie zaś Prezydent) rozstrzygnęło (w uchwale nr 3/07/05/10 z 7 maja 2010 r.) sprawę „wystąpienia do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem o stwierdzenie niekonstytucyjności art. 5 ust. 1, art. 8, art. 10 ust. 7, art. 11 ust. 2 i art. 13 ustawy (…) o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi”.
Jednocześnie nie można podzielić stanowiska, zgodnie z którym „podstawę prawną zobowiązania Prezydenta (…) – w uchwale nr 3/07/5/10 Prezydium (…) „do wystąpienia z wnioskiem do Trybunału” stanowi § 21 ust. 1 pkt 2 Statutu (…), na podstawie którego do kompetencji Prezydium należy przygotowywanie planów działania KPP”. Po pierwsze, kompetencje Prezydenta określone w § 22 ust. 1 i § 23 ust. 1 pkt 11 statutu mają charakter samoistny i ich realizacja nie zależy od inicjatywy innego organu KPP. Po drugie, nie ulega wątpliwości, że uprawnienie z § 21 ust. 1 pkt 2 statutu nie jest równoznaczne ani z występowaniem z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego, ani z możnością zobowiązania innego podmiotu do dokonania takiej czynności.

2.4. Z powyższych względów doręczonej w ramach obecnego postępowania uchwały Prezydium KPP nr 3/07/05/10 z 7 maja 2010 r. nie można uznać za podstawę prawną wniosku, który wpłynął do Trybunału 28 maja 2010 r. Tym samym wniosek ten nie pochodzi od władzy uprawnionej w rozumieniu art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji. Brak uchwały (lub inaczej nazwanego rozstrzygnięcia), w której podmiot legitymowany wyraża wolę wszczęcia postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym w sprawie hierarchicznej kontroli zgodności, rozstrzyga o niedopuszczalności wydania orzeczenia (art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK), uzasadniając tym samym odmowę nadania dalszego biegu „wnioskowi” KPP.

2.5. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, skoro: po pierwsze, Prezydium, które podjęło powołaną uchwałę, nie jest władzą uprawnioną w rozumieniu art. 191 ust 1 pkt 4 Konstytucji, po drugie, brak jest podstawy prawnej do zobowiązania Prezydenta „do wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego”, po trzecie, Prezydent nie wyraził w formie decyzji (§ 23 ust. 1 pkt 11 statutu) woli wystąpienia z wnioskiem, to tym samym odpada kwestia umocowania innego podmiotu do jej (woli) wykonania.
W konsekwencji należy stwierdzić, że podpisane przez radcę prawnego pismo z 4 lutego 2011 r., które zostało wniesione do Trybunału Konstytucyjnego w odpowiedzi na zarządzenie sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 18 stycznia 2011 r., pochodzi od podmiotu nieuprawnionego (art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji). Okoliczność ta jest równoznaczna z nieusunięciem braków formalnych wniosku w wyznaczonym terminie, stanowiąc samoistną podstawę odmowy nadania wnioskowi KPP dalszego biegu (art. 36 ust. 3 ustawy o TK).
Na marginesie należy zasygnalizować, że w piśmie z 4 lutego 2010 r. zatytułowanym „Uzupełnienie braków formalnych wniosku” jako wnioskodawcę wskazano podmiot o nazwie „Pracodawcy Rzeczypospolitej Polskiej” z zastrzeżeniem w nawiasie „uprzednio Konfederacja Pracodawców Polskich”. Nie powołano jednakże podstawy prawnej sugerowanej sukcesji, nie wskazano aktu (uchwały, inaczej nazwanego rozstrzygnięcia), z którego wynika wejście w ogół praw i obowiązków poprzednika tudzież nie doręczono dokumentów potwierdzających nowy stan rzeczy ani też statutu tej organizacji (sukcesora).

3. Niezależnie od wskazanych wyżej podstaw odmowy, Trybunał Konstytucyjny postanowił zbadać, czy KPP, kwestionując zgodność zaskarżonych przepisów, spełnia kryterium wyznaczone przez art. 191 ust. 2 Konstytucji, tzn. występuje o kontrolę aktów normatywnych, które dotyczą spraw objętych jej zakresem działania.



3.1. Wnioskodawca twierdzi, że „Konfederacja Pracodawców Polskich posiada legitymację w zakresie wystąpienia do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie zgodności z Konstytucją określonych we wniosku przepisów ustawy o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi”. W uzasadnieniu tego poglądu powołano się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 7 maja 2001 r. (K 19/00), choć – jak przyznaje sam wnioskodawca – „poprzedni wniosek dotyczył ustalenia zgodności z Konstytucją innych przepisów ustawy (…) o wynagradzaniu (…) niż te, które stanowią przedmiot niniejszego wniosku”.

Ustosunkowując się do przedstawionej argumentacji, należy zauważyć, że Trybunał Konstytucyjny nie odnosił się w powołanym orzeczeniu do legitymacji wnioskodawcy (KPP). Wymaga także podkreślenia, że zapadło ono przed wydaniem postanowienia pełnego składu Trybunału Konstytucyjnego z 28 stycznia 2004 r. (Tw 74/02), w którym ostatecznie rozstrzygnięto, że pojęcie „spraw objętych zakresem działania”, w rozumieniu art. 191 ust. 2 Konstytucji, odnosi się – w stosunku do organizacji pracodawców – wyłącznie do tych aktów normatywnych, które bezpośrednio dotyczą uprawnień lub obowiązków pracodawcy jako strony stosunku pracy, a wystąpienie z wnioskiem w sprawie abstrakcyjnej kontroli norm nie stanowi tym samym szczególnego środka ochrony interesów gospodarczych organizacji pracodawców (choć interesy te są w naturalny sposób związane z funkcjonowaniem przedsiębiorców zrzeszonych w takiej organizacji). Pogląd ten znajduje wyraz w utrwalonej linii orzeczniczej Trybunału Konstytucyjnego (por. postanowienie TK z 10 września 2007 r., Tw 27/07, OTK ZU nr 5/B/2007, poz. 196 i powołane tam orzeczenia).
Trybunał Konstytucyjny zwraca nadto uwagę, że na podstawie art. 5 w zw. z art. 1 oraz art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o organizacjach pracodawców (Dz. U. Nr 55, poz. 235, ze zm.) podstawowym zadaniem organizacji pracodawców jest „reprezentowanie ich członków w perspektywie obowiązków i uprawnień pracodawcy” (por. postanowienie TK z 10 października 2003 r., Tw 11/03, OTK ZU nr 4/B/2003, poz. 203 i powołane tam orzeczenia).

3.2. Przedmiotem wniosku jest zbadanie konstytucyjności przepisów ustawy o wynagradzaniu, które określają reguły ustalania wynagrodzeń dla osób zajmujących stanowiska kierownicze w sektorze publicznym, tzn. art. 5 ust. 1 (przysługuje wyłącznie wynagrodzenie miesięczne; wyjątek stanowią świadczenia dodatkowe i nagroda roczna), art. 8 (maksymalna wysokość wynagrodzenia miesięcznego), art. 10 ust. 7 (maksymalna wysokość nagrody rocznej), art. 11 ust. 2 (maksymalna wysokość świadczeń dodatkowych) i art. 13 (nieważność z mocy prawa umów o pracę lub innych, w których przekroczono wskazane wyżej wysokości maksymalne).
Wnioskodawca przyznaje, że „zakwestionowane we wniosku przepisy ustawy (…) o wynagradzaniu (…) dotyczą zasad kształtowania wynagrodzenia za pracę osób wymienionych w art. 2”.



3.3. Wnioskodawca kwestionuje zgodność powołanych przepisów „z art. 65 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 32 Konstytucji RP w zakresie, w jakim ogranicza wysokość wynagrodzenia pracowników zarządzających publicznymi podmiotami gospodarczymi lub podmiotami z większościowym udziałem Skarbu Państwa oraz podmiotami komunalnymi, co skutkuje nierównym traktowaniem pracowników (§ 1 uchwały nr 3/07/05/10 Prezydium z 7 maja 2010 r.)”. Zdaniem wnioskodawcy, „ustawa dokonuje różnicowania pracowników zatrudnionych w podmiotach, o których mowa w art. 1 ustawy w porównaniu z innymi pracownikami pełniącymi funkcje kierownicze, dla których zasady wynagradzania są ustalane na podstawie Kodeksu pracy”.

KPP wyraźnie podkreśla, że „niniejszy wniosek (…) opiera się na zarzucie dyskryminacji pracowników co do zasad i trybu kształtowania wynagrodzenia za pracę”. Wnioskodawca koncentruje się na dowodzeniu, że „wprowadzenie ustawowych ograniczeń w zakresie kształtowania wysokości wynagrodzenia za pracę przez pracowników zarządzających podmiotami prawa publicznego lub podmiotami z przeważającym udziałem środków publicznych ogranicza wolność wyboru pracodawcy przez tych pracowników”. Świadczą o tym powołane wzorce kontroli, tzn. art. 65 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 3 i art. 32 Konstytucji RP, a w szczególności pierwszy z wymienionych, adresowany do podmiotów, które jako jedyne mogą podjąć pracę w prawnym znaczeniu tego słowa, czyli osób fizycznych.

Przepis ten (art. 65 ust. 1 Konstytucji) odnosi się w głównej mierze do wolności wyboru i wykonywania zawodu oraz wyboru miejsca pracy, rozumianych przede wszystkim jako swoboda wyboru rodzaju pracy, jej podejmowania i wykonywania w dowolnej dziedzinie wybranej przez daną osobę oraz do zakazu pracy przymusowej. Innymi słowy, adresatem tej regulacji konstytucyjnej są pracownicy, nie zaś pracodawcy.
Odnosząc się do wyrażonego przez wnioskodawcę poglądu, zgodnie z którym „wolność pracy zagwarantowana w art. 65 ust. 1 Konstytucji RP (…) jest skierowana (…) także do pracodawców”, należy zwrócić uwagę, że żaden komentarz do Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (pod red. L. Garlickiego, B. Banaszaka czy W. Skrzydły) nie interpretuje art. 65 ust. 1 jako przepisu adresowanego do pracodawców, z którego mogą oni wywodzić gwarantowane im prawa czy wolności.

W konsekwencji podstawę odmowy nadania dalszego biegu wnioskowi KPP stanowi oczywista bezzasadność zarzutu (nieadekwatny wzorzec kontroli), rozpatrywana w odniesieniu do ograniczonej rzeczowo legitymacji organizacji (konfederacji) pracodawców.


3.4. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, nie można podzielić stanowiska, zgodnie z którym „Pracodawcy Rzeczypospolitej Polskiej, składając wniosek do Trybunału Konstytucyjnego i zarzucając niezgodność art. 5 ust. 1, art. 8, art. 10 ust. 7, art. 11 ust. 2 i art. 13 ustawy (…) o wynagradzaniu (…) z art. 65 ust. 1 Konstytucji, występują w imieniu pracodawców”.

Nie ulega wątpliwości, że zakres podmiotowy i przedmiotowy kwestionowanych przepisów oznacza przekroczenie przez KPP ograniczonej rzeczowo legitymacji wnioskowej. Dążąc do kontroli konstytucyjności wynagrodzeń osób zajmujących stanowiska kierownicze w sektorze publicznym, KPP występuje w rzeczywistości w obronie interesu pracowników, nie zaś w imieniu pracodawców, w szczególności pracodawcy „większościowego”, którym jest Skarb Państwa (jednostki samorządu terytorialnego). Okoliczność powyższa stanowi podstawę odmowy nadania dalszego biegu wnioskowi (art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK).
W kontekście przyznanej ogólnokrajowym władzom organizacji pracodawców zdolności inicjowania postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (art. 191 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 191 ust. 2 Konstytucji), wyznaczony we wniosku zakres zaskarżenia wykracza poza granice ograniczonej rzeczowo legitymacji procesowej, „konsumując” cechy wniosku, który mogą złożyć podmioty legitymowane generalnie, wymienione w art. 191 ust. 1 pkt 1 Konstytucji (ewentualnie ogólnokrajowe organy związków zawodowych, o których mowa w art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji). Stanowisko powyższe uzasadnia nie tylko charakter prawny przepisów poddanych kontroli, ale również powołane konstytucyjne wzorce kontroli, tzn. art. 65 ust. 1 (wolność wyboru i wykonywania zawodu oraz wyboru miejsca pracy), art. 31 ust. 3 (zasada proporcjonalności) oraz art. 32 (zasada równości).



4. Abstrahując od stwierdzonego wyżej braku zdolności wnioskowej KPP w niniejszej sprawie, Trybunał Konstytucyjny ustosunkował się do przedstawionych przez wnioskodawcę zarzutów niekonstytucyjności.



4.1. Po pierwsze, wnioskodawca formułuje zarzut naruszenia przez art. 5 ust. 1, art. 8, art. 10 ust. 7, art. 11 ust. 2 i art. 13 ustawy o wynagradzaniu równego korzystania z wolności wyboru miejsca pracy i jej nieproporcjonalnego ograniczenia (art. 65 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 3 i art. 32 Konstytucji) w stosunku do określonych osób (dyskryminowani) „w porównaniu z innymi pracownikami pełniącymi funkcje kierownicze” (faworyzowani). Mimo to KPP nie powołuje przepisów, które odnoszą się w przedmiotowej kwestii do tych „innych” pracowników. Tym samym zarzut niekonstytucyjności, stawiany kwestionowanym przepisom rozpatrywanym bez związku z uregulowaniami określającymi sposób wynagradzania pracowników faworyzowanych, cechuje oczywista bezzasadność.



4.2. Po drugie, KPP, podnosząc, że „zgodnie z art. 65 ust. 1 Konstytucji każdemu zapewnia się wolność wyboru i wykonywania zawodu oraz wyboru miejsca pracy”, dostrzega jednocześnie, że „wyjątki określa ustawa”, czyli – w niniejszej sprawie – art. 5 ust. 1, art. 8, art. 10 ust. 7, art. 11 ust. 2 i art. 13 ustawy o wynagradzaniu. Okoliczność powyższa świadczy dodatkowo o oczywistej bezzasadności postawionych zarzutów, co stanowi samoistną podstawę odmowy nadania wnioskowi KPP dalszego biegu (art. 36 ust. 3 ustawy o TK).


5. KPP twierdzi, że „ustawa (…) ogranicza pozyskiwanie przez pracodawców pracowników sprawujących funkcje zarządcze w zakładzie pracy. (…) Określone w kwestionowanej ustawie zasady kształtowania wynagrodzeń za pracę (poprzez ich ograniczenie) w sposób oczywisty mogą oddziaływać na funkcjonowanie pracodawców oraz osiągane przez nich wyniki ekonomiczne. Przepisy będące przedmiotem wniosku regulują zatem istotne kwestie w sferze zarządzania przedsiębiorstwem z udziałem Skarbu Państwa, które są skupione w Pracodawcach Rzeczypospolitej Polskiej”.
Żądanie wnioskodawcy, by Trybunał rozstrzygał o zgodności zaskarżonych przepisów z powołanymi wzorcami, zakłada w istocie nie tyle przeprowadzenie kontroli norm, ile zbadanie i ocenę faktycznego wpływu ograniczenia wysokości wynagrodzeń pracowników zarządzających na „osiągane przez nich [przedsiębiorców-członków KPP] wyniki ekonomiczne”.
Tak sformułowane zarzuty prowadzą do konkluzji, że KPP domaga się, aby Trybunał dokonał oceny zaskarżonych przepisów w aspekcie celowości. Okoliczność ta stanowi samoistną podstawę odmowy nadania wnioskowi KPP dalszego biegu z uwagi na przesłankę niedopuszczalności wydania orzeczenia (art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK). Należy bowiem pamiętać, że ustawa zasadnicza przyznała Trybunałowi Konstytucyjnemu status „sądu prawa”, nie zaś „sądu faktu” (por. postanowienie TK z 25 stycznia 2008 r., Tw 43/07, OTK ZU nr 4/B/2008, poz. 131).
Mając powyższe na względzie, Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że argumentacja KPP, zgodnie z którą przepisy objęte wnioskiem naruszają interesy gospodarcze jego członków, nie zasługuje na uwzględnienie.

W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.