Pełny tekst orzeczenia

484/5/B/2013

POSTANOWIENIE

z dnia 23 kwietnia 2013 r.

Sygn. akt Ts 154/12



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Teresa Liszcz,



po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej R.J. w sprawie zgodności:

1) art. 86 ust. 1 i 2 pkt 1 lit. a i art. 99 ust. 12 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, ze zm.) oraz § 14 ust. 2 pkt 4 lit. a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970, ze zm.) z art. 20, art. 22, art. 64 ust. 1-3 w związku z art. 2, art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonego w Paryżu dnia 20 marca 1952 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 36, poz. 175, ze zm.) oraz art. 84 w związku z art. 2 i art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;

2) art. 21 § 3 w związku z art. 181 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.) z art. 45 ust. 1 Konstytucji,



p o s t a n a w i a:



odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej z 27 czerwca 2012 r. R.J. (dalej: skarżący) postawił zarzut, że: po pierwsze, art. 86 ust. 1 i 2 pkt 1 lit. a i art. 99 ust. 12 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, ze zm.; dalej: ustawa o VAT) oraz § 14 ust. 2 pkt 4 lit. a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970, ze zm.; dalej: rozporządzenie z 2004 r.) są niezgodne z art. 20, art. 22, art. 64 ust. 1-3 w związku z art. 2, art. 31 ust. 3 Konstytucji, art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonego w Paryżu dnia 20 marca 1952 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 36, poz. 175, ze zm.; dalej: Protokół nr 1) oraz art. 84 w związku z art. 2 i art. 217 Konstytucji; po drugie, art. 21 § 3 w związku z art. 181 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.; dalej: ordynacja podatkowa) są niezgodne z art. 45 ust. 1 Konstytucji.



Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z następującym stanem faktycznym i prawnym. W decyzji z 27 listopada 2008 r. (nr III/4400/51b/08/RZ) Naczelnik Urzędu Skarbowego w Sieradzu określił skarżącemu zobowiązanie w podatku VAT za okresy od maja do lipca i od września do grudnia 2004 r. oraz nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym za sierpień 2004 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, decyzją z 31 marca 2010 r. (nr III-4/4407-0016/09/VAT/SR/MM/AK/16224/10), utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Organy podatkowe zakwestionowały prawo podatnika do odliczenia podatku naliczonego, wykazanego w fakturach wystawionych przez kontrahentów (firmy), które dokumentują zakup oleju napędowego. W ocenie organów podatkowych zarówno materiał zebrany w postępowaniu podatkowym, jak i materiał dowodowy zgromadzony w postępowaniu karnym wykazały, że zakwestionowane faktury nie odzwierciedlały faktycznego przebiegu zdarzeń gospodarczych. Firmy wystawiały faktury VAT dokumentujące sprzedaż oleju napędowego, ale faktury te nie dokumentowały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych pod względem podmiotowo-przedmiotowym, gdyż podmioty wystawiające faktury nie były faktycznymi dostawcami towarów, a jedynie podmiotami firmującymi obrót paliwem z innego źródła. Przedmiotem obrotu nie był natomiast olej napędowy wykazany w fakturach, lecz olej opałowy o parametrach jedynie zbliżonych do oleju napędowego. W związku z powyższym organy podatkowe uznały, że skarżącemu nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku wykazanego w fakturach.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – wyrokiem z 29 października 2010 r. (sygn. akt I SA/Łd 662/10) – oddalił skargę, a Naczelny Sąd Administracyjny – wyrokiem z 22 lutego 2012 r. (sygn. I FSK 446/11) – oddalił skargę kasacyjną. Wyrok ten doręczono skarżącemu 30 marca 2012 r.



Zdaniem skarżącego, kwestionowane art. 86 ust. 1 i 2 pkt 1 lit. a i art. 99 ust. 12 ustawy o VAT oraz § 14 ust. 2 pkt 4 lit. a rozporządzenia z 2004 r. są niezgodne z Konstytucją w zakresie, w jakim stanowią podstawę do odmowy obniżenia przez organ podatkowy kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w razie niezgodności między treścią faktury a istotą stwierdzonej w niej czynności, bez uwzględnienia dobrej wiary podatnika oraz dopełnienia ciążących na nim obowiązków wynikających z przepisów prawa. Z kolei art. 21 § 3 w związku z art. 181 ordynacji podatkowej – w przekonaniu skarżącego – naruszają prawo do sądu (art. 45 ust. 1 Konstytucji) w zakresie, w jakim pozwalają (w okolicznościach, o których mowa wyżej) organowi podatkowemu na przyznanie uprawnienia do ustalenia kwalifikacji prawnej czynności stwierdzonej fakturą bez zapewnienia możliwości jej weryfikacji w oparciu o ustalenia sądu dokonane w postępowaniu prowadzonym z udziałem podatnika i przewidującym zasadę bezpośredniości.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Skarga konstytucyjna jest nadzwyczajnym środkiem ochrony konstytucyjnych praw lub wolności, którego rozpatrzenie uwarunkowane zostało spełnieniem licznych przesłanek wynikających zarówno z art. 79 ust. 1 Konstytucji, jak i z przepisów ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Na etapie wstępnej kontroli skargi Trybunał Konstytucyjny bada, czy wniesiony środek prawny spełnia wszystkie przewidziane prawem wymogi oraz czy postawione w nim zarzuty nie są oczywiście bezzasadne. Zgodnie bowiem z art. 36 ust. 3 ustawy o TK, który na mocy art. 49 tej ustawy znajduje zastosowanie w sprawach skargi konstytucyjnej, oczywista bezzasadność stanowi podstawę odmowy nadania dalszego biegu wniesionej skardze. Taki przypadek zachodzi w sprawie będącej przedmiotem niniejszego rozpoznania.



W skardze konstytucyjnej skarżący zakwestionował konstytucyjność art. 86 ust. 1 i 2 pkt 1 lit. a i art. 99 ust. 12 ustawy o VAT, a także § 14 ust. 2 pkt 4 lit. a rozporządzenia z 2004 r. oraz art. 21 § 3 w związku z art. 181 ordynacji podatkowej.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonego w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. Natomiast w myśl art. 99 ust. 12 wyżej wymienionej ustawy, zobowiązanie podatkowe, kwotę zwrotu różnicy podatku, kwotę zwrotu podatku naliczonego lub różnicy podatku, o której mowa w art. 87 ust. 1, przyjmuje się w kwocie wynikającej z deklaracji podatkowej, chyba że naczelnik urzędu skarbowego lub organ kontroli skarbowej określi je w innej wysokości.

Zgodnie z § 14 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia z 2004 r., w przypadku, gdy wystawiono faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne stwierdzające czynności, które nie zostały dokonane, faktury te i dokumenty celne nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego. W myśl art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej, jeżeli w postępowaniu podatkowym organ podatkowy stwierdzi, że podatnik, mimo ciążącego na nim obowiązku, nie zapłacił w całości lub w części podatku, nie złożył deklaracji albo że wysokość zobowiązania podatkowego jest inna niż wykazana w deklaracji, organ podatkowy wydaje decyzję, w której określa wysokość zobowiązania podatkowego. Zgodnie z art. 181 Ordynacji podatkowej, dowodami w postępowaniu podatkowym mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2 ordynacji podatkowej, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe.


W ocenie skarżącego, kwestionowane przepisy są niezgodne z art. 20, art. 22, art. 64 ust. 1-3 w związku z art. 2, art. 31 ust. 3 Konstytucji, art. 1 Protokołu nr 1 oraz art. 84 w związku z art. 2 i art. 217 Konstytucji w zakresie, w jakim stanowią podstawę do odmowy przez organ podatkowy obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Natomiast art. 21 § 3 w związku z art. 181 ordynacji podatkowej – zdaniem wnoszącego skargę – są niezgodne z art. 45 Konstytucji.


W pierwszej kolejności Trybunał Konstytucyjny przypomina, że z art. 79 ust. 1 Konstytucji wynika jednoznacznie, iż skarga konstytucyjna przysługuje tylko w wypadku, gdy zostały naruszone wolności lub prawa określone w Konstytucji. W związku z tym wskazany przez skarżącego art. 1 Protokołu nr 1 nie może stanowić wzorca kontroli w niniejszej sprawie (por. np. wyroki TK z: 8 czerwca 1999 r., SK 12/98, OTK ZU nr 5/1999, poz. 96; 10 lipca 2000 r., SK 21/99, OTK ZU nr 5/2000, poz. 144; 7 maja 2002 r., SK 20/00, OTK ZU nr 3/A/2002, poz. 29 oraz 15 kwietnia 2009 r., SK 28/08, OTK ZU nr 4/A/2009, poz. 48, a także postanowienie TK z 28 stycznia 2010 r., Ts 320/08, OTK ZU nr 2/B/2010, poz. 106). Z tego też powodu – na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 in fine oraz art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy o TK – należało, ze względu na niedopuszczalność orzekania, odmówić nadania dalszego biegu rozpoznawanej skardze w zakresie badania zgodności zaskarżonych przepisów ze wskazanym wyżej art. 1 Protokołu nr 1.

W dalszej kolejności Trybunał Konstytucyjny zauważa, że każdorazowa ocena dopuszczalności wskazania przepisów konstytucyjnych powoływanych „związkowo” w sprawach inicjowanych skargą konstytucyjną wymaga uprzedniego zbadania, czy da się z każdego z nich wyprowadzić treści odnoszące się do konstytucyjnych praw, wolności lub obowiązków jednostki, a także czy uzasadnienie dotyczące tych wzorców spełnia dyspozycję art. 47 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 49 ustawy o TK (por. postanowienie TK z 19 października 2010 r., Ts 257/08, OTK ZU nr 5/B/2010, poz. 336). Ponadto, należy zauważyć, że o możliwości odwołania się do „związkowych” wzorców kontroli decyduje także kwestia dopuszczalności powołania w konkretnej sprawie określonego przepisu Konstytucji jako wzorca „głównego” (samodzielnego) (por. postanowienie z 15 listopada 2011 r., Ts 135/09).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, odmowa nadania dalszego biegu analizowanej skardze konstytucyjnej zasadna jest przede wszystkim z powodu oczywistej bezzasadności zarzutu naruszenia art. 64 Konstytucji przez kwestionowaną regulację. Jak wynika z ustaleń organów podatkowych i sądów administracyjnych zapadłych w niniejszej sprawie, faktury, którymi dysponował skarżący nie dokumentowały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, gdyż wskazywały innego niż w rzeczywistości sprzedawcę oraz rodzaj sprzedawanego towaru. W związku z powyższym, skoro rzeczywiste zdarzenia gospodarcze miały przebieg odmienny od tego, jaki wykazany został (pod względem podmiotowym i przedmiotowym) na spornych fakturach, to wyszczególniony na tych fakturach podatek naliczony nie mógł stanowić podstawy do obniżenia podatku należnego. Skarżącemu nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT wynikającego z tych faktur. Zatem oczywiście bezzasadny jest sformułowany przez skarżącego zarzut naruszenia przez kwestionowaną regulację art. 64 Konstytucji, gdyż sporne faktury nie mogły stanowić podstawy do obniżenia wykazanego w nich podatku naliczonego, z uwagi na niespełnienie przesłanek z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Ponadto, wnoszący skargę – nawet gdy nie był świadomym uczestnikiem nielegalnego obrotu z udziałem wystawcy spornych faktur – powinien zachować należytą staranność kupiecką przy tego rodzaju transakcjach obrotu paliwem z uwagi na powszechną świadomość oszustw zachodzących w obrocie tego rodzaju paliwami.


Trybunał Konstytucyjny zauważa również, że skarżący błędnie rozumie charakter prawny prawa do odliczenia, stanowiącego element konstrukcyjny podatku od towarów i usług. Przede wszystkim należy przypomnieć sformułowany w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego (zob. wyrok TK z 11 grudnia 2001 r., SK 16/00, OTK ZU nr 8/2001, poz. 257) pogląd o braku konstytucyjnych podstaw do nadawania temu prawu rangi podstawowej (konstytucyjnego prawa podmiotowego). Prawo do odliczenia podatku naliczonego od podatku należnego jest istotnym elementem konstrukcyjnym przedmiotu i podstawy podatku, charakteryzującym podatek od towarów i usług. Podatek naliczony nie jest jednak ostatecznym określeniem wysokości daniny należnej od podatnika, ale tylko istotnym elementem konstrukcyjnym, wyjściowym dla obliczenia jej wysokości.


Odmowa nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej z powodu oczywistej bezzasadności zarzutu naruszenia art. 64 Konstytucji w analizowanej sprawie automatycznie przekłada się na niemożność skontrolowania zaskarżonych przepisów ustawy o VAT oraz rozporządzenia z 2004 r. z powołanymi przez skarżącego wzorcami „związkowymi”, zwłaszcza że żaden z nich nie wyraża konstytucyjnej wolności ani prawa podmiotowego.

Po pierwsze, zasady wyrażone w art. 2 Konstytucji nie tworzą po stronie obywateli praw podmiotowych ani wolności. Trybunał dopuszcza wprawdzie, by zasady te mogły stanowić źródło praw i wolności, jednak dopiero wówczas, gdy nie są one ujęte wprost w innych przepisach Konstytucji, a ze względu na zasadę skargowości (art. 66 ustawy o TK) obowiązkiem skarżącego jest ich wskazanie oraz uzasadnienie, stosownie do art. 47 ust. 1 pkt 1-3 ustawy o TK (zob. postanowienie pełnego składu TK z 23 stycznia 2002 r., Ts 105/00, OTK ZU nr 1/B/2002, poz. 60). Analogicznie należy ocenić powołanie art. 31 ust. 3 Konstytucji jako wzorca kontroli. Przepis ten nie może być uznany za źródło praw podmiotowych, gdyż wyznacza zasady dopuszczalnej ingerencji w konstytucyjne wolności lub prawa jednostki.

Po drugie, Trybunał Konstytucyjny w swoim orzecznictwie wyraził już pogląd, że z przepisów zastrzegających ustawową formę nakładania obowiązków, w tym świadczeń podatkowych (art. 84 Konstytucji), jak i wymieniających elementy konstrukcyjne podatku, dla których wymagana jest forma ustawy (art. 217 Konstytucji), nie wynikają bezpośrednio prawa lub wolności, które mogłyby stanowić podstawę skargi konstytucyjnej. W wyroku z 5 listopada 2008 r. (SK 79/06, OTK ZU nr 9/A/2008, poz. 153), odwoławszy się do swojego wcześniejszego orzecznictwa, Trybunał stwierdził, że przepisy dotyczące obowiązków finansowych jednostki wobec państwa i innych podmiotów prawa publicznego nie funkcjonują równolegle i bez związku z konstytucyjnymi przepisami o wolnościach i prawach człowieka i obywatela, niezależnie od treści tych przepisów. Należy w związku z tym uznać, że przepisy Konstytucji, gwarantujące określone wolności lub prawa, mogą być adekwatnym wzorcem kontroli także dla unormowań nakładających obowiązki, o ile występuje rzeczywisty związek pomiędzy wymogiem realizacji danego obowiązku a ingerencją prawodawcy w sferę konkretnej konstytucyjnej wolności lub prawa.

Po trzecie, wymóg o którym mowa w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK, nie został zrealizowany także poprzez odwołanie się przez skarżącego do treści art. 20 oraz art. 22 Konstytucji. Przede wszystkim podważyć należy adekwatność pierwszego z wymienionych wyżej przepisów Konstytucji do konstruowania podstawy skargi konstytucyjnej. Decyduje o tym (podobnie, jak w przypadku innych zasad ustrojowych) treść art. 20 Konstytucji określającego w ogólny sposób tzw. fundamenty zasady społecznej gospodarki rynkowej jako podstawowej zasady ustroju gospodarczego państwa. Skarżący sformułował także zarzut naruszenia art. 22 Konstytucji i statuowanej w nim zasady wolności działalności gospodarczej. Biorąc pod uwagę treść zaskarżonych unormowań, istotę takiego naruszenia wolności skarżącego należałoby więc wiązać z warunkami dopuszczalności zastosowania przez niego prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego powyższa zasada ustrojowa i dekodowane z niej prawo podmiotowe nie są jednak adekwatnym wzorcem kontroli zaskarżonych przepisów. Nie ma bowiem uzasadnionych podstaw do łączenia elementów konstrukcyjnych obowiązku podatkowego z problematyką niedozwolonego ograniczania wolności działalności gospodarczej. W szczególności zaś trudno utożsamiać ingerencję w sferę podejmowania określonej działalności gospodarczej z określaniem przez prawodawcę finansowych (podatkowych) warunków jej prowadzenia.

W związku z powyższym Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że uznanie dopuszczalności skargi konstytucyjnej wyłącznie na podstawie związku występującego między art. 20, art. 22, art. 64 ust. 1-3, art. 2, art. 31 ust. 3, art. 84, art. 217 Konstytucji prowadziłoby do obejścia wymogu, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji i art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK.

Okoliczności te, zgodnie z art. 47 ust. 1 w związku z art. 49 ustawy o TK, stanowią podstawę odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Niedopuszczalność dokonania kontroli merytorycznej wniesionej skargi konstytucyjnej, skutkująca koniecznością odmowy nadania jej dalszego biegu, wynika także z oczywistej bezzasadności zarzutów w odniesieniu do niezgodności art. 21 § 3 w związku z art. 181 ordynacji podatkowej z art. 45 ust. 1 Konstytucji. Skarżący uważa, że „dokonywanie ustaleń wyłącznie przez organy podatkowe na podstawie regulacji zaskarżonej w części II petitum nie zabezpiecza rzeczowości oraz bezbłędności ustaleń i narusza prawo podatnika do sądu (art. 45 ust. 1 Konstytucji)”. Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że zarzuty skarżącego w wyżej wymienionym zakresie są oczywiście bezzasadne. Gdyby organ podatkowy prowadzący postępowanie uznał, że zachodzą nie dające się usunąć wątpliwości co do istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, wystąpiłby o pomoc prawną do sądu cywilnego na podstawie art. 199a § 3 ordynacji podatkowej w związku z art. 189¹ k.p.c. Nie sposób zatem dowodzić naruszenia prawa do sądu w sytuacji, gdy obowiązujące regulacje – określające instytucję wystąpienia organu podatkowego do sądu cywilnego – tego prawa nie naruszają.

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego argumentacja wnoszącego skargę sprowadza się w istocie do oceny zastosowania kwestionowanych przepisów przez organy podatkowe prowadzące postępowanie. Oczywiście, płaszczyzna stosowania prawa nie pozostaje całkowicie na uboczu kontroli realizowanej przez Trybunał Konstytucyjny, gdyż w dotychczasowym orzecznictwie podkreślano wielokrotnie, że wykazanie przez skarżącego, iż przyjęty sposób interpretacji określonych przepisów ma charakter utrwalony i powszechny, może rzutować na ustalenie rzeczywistej treści normatywnej tych przepisów. Od powyższego odróżnić jednak należy sytuację, w której podmiot, formalnie kwestionujący konstytucyjność aktu normatywnego, ogranicza się de facto do podważenia prawidłowości sposobu jednostkowego zastosowania zawartych w nim przepisów. Należy bowiem zwrócić uwagę, że przewidziane w art. 190 ust. 4 Konstytucji środki sanacji konstytucyjności orzeczeń sądowych, czy też decyzji administracyjnych mogą być wykorzystane jedynie w sytuacji, gdy Trybunał w swoim orzeczeniu stwierdzi niekonstytucyjność przepisów stanowiących podstawę ich wydania. Tego rodzaju orzeczenie musi mieć jednak za przedmiot ocenę regulacji zawartych w ustawie lub innym akcie normatywnym, nie zaś problem oceny prawidłowości ich zastosowania (wykładni) in concreto (por. wyrok TK z 8 listopada 2000 r., SK 18/99, OTK ZU nr 7/2000, poz. 258). Trybunał Konstytucyjny nie jest bowiem dodatkową instancją sądową, której zadaniem jest uchylenie lub zmiana niekorzystnego dla skarżącego rozstrzygnięcia.


Okoliczność powyższa stanowi, na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o TK, podstawę odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.





W odniesieniu do wniosku skarżącego w sprawie wstrzymania w trybie art. 50 ust. 1 ustawy o TK wykonania decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w Sieradzu z 27 listopada 2008 r. (nr III/4400/51b/08/RŻ) Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że postanowienie tymczasowe jest ściśle związane ze skargą konstytucyjną. Rozstrzygnięcie w sprawie wydania postanowienia tymczasowego jest rozstrzygnięciem akcesoryjnym. Wydanie postanowienia o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w niniejszej sprawie uniemożliwia zatem zastosowanie art. 50 ust. 1 ustawy o TK.


W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 50 ust. 1 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny postanowił nie uwzględnić wniosku.





Mając na uwadze powyższe okoliczności należało postanowić jak w sentencji.