Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UK 523/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 6 sierpnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Roman Kuczyński
SSN Maciej Pacuda
w sprawie z wniosku M. W.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o ubezpieczenia społeczne,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 6 sierpnia 2014 r.,
skargi kasacyjnej organu rentowego od wyroku Sądu Apelacyjnego […]
z dnia 20 czerwca 2013 r.,
1. uchyla zaskarżony wyrok i oddala apelację
wnioskodawczyni od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu
Ubezpieczeń Społecznych w W. z dnia 16 stycznia 2013 r.,
2. zasądza od wnioskodawczyni na rzecz pozwanego organu
kwotę 120 zł (sto dwadzieścia) tytułem zwrotu kosztów
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
2
Wyrokiem z dnia 20 czerwca 2013 r., Sąd Apelacyjny zmienił, na skutek
apelacji wnioskodawczyni M. W. wyrok Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych z dnia 16 stycznia 2013 r. oraz poprzedzającą go
decyzję organu rentowego z dnia 9 sierpnia 2012 r. w sprawie przeciwko Zakładowi
Ubezpieczeń Społecznych o ubezpieczenia społeczne i orzekł, że wnioskodawczyni
jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą podlega od dnia 1
lipca 2011 r. do dnia 17 lipca 2011 r. obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu,
rentowemu i wypadkowemu.
W stanie faktycznym sprawy, wnioskodawczyni od dnia 1 marca 2009 r.
została zgłoszona do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych z tytułu
zatrudnienia w niepełnym wymiarze czasu pracy u płatnika składek - Szpital
Kliniczny […]. Z tytułu prowadzonej działalności wnioskodawczyni dokonała
zgłoszeń do ubezpieczeń społecznych oraz do dobrowolnego ubezpieczenia
zdrowotnego od dnia 9 maja 2011 r. Szpital Kliniczny w składanych raportach ZUS
RCA wykazywał za wnioskodawczynię podstawę wymiaru składek na
ubezpieczenia społeczne w kwocie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę
za wyjątkiem miesiąca lipca 2011 r. Podstawa wymiaru wyniosła wówczas 1467,30
zł. Minimalne wynagrodzenie za pracę wynosiło w 2011 r. - 1386 zł. Od dnia 17
lipca 2011 r. wnioskodawczyni przeszła na urlop bezpłatny. Decyzją z dnia 9
sierpnia 2012 r. organ rentowy stwierdził, że w okresie od dnia 1 lipca 2011 r. do
dnia 17 lipca 2011 r. wnioskodawczyni nie podlegała obowiązkowym
ubezpieczeniom społecznym: emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu jako osoba
prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą, zmieniając swoją decyzję z
dnia 20 lipca 2012 r. (niezaskarżoną), w której stwierdził podleganie przez
wnioskodawczynię obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu z tytułu
prowadzonej działalności, wskazując w jej uzasadnieniu, że „ubezpieczenia
społeczne z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności miały (…) charakter
dobrowolny”. Wyrokiem z dnia 16 stycznia 2013 r. Sąd Okręgowy oddalił odwołanie
wnioskodawczyni od tej decyzji. W uzasadnieniu wyroku Sąd powołał art. 6 ust. 1
pkt 5 oraz art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie
ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2013 r., poz. 1442 ze zm. – dalej
ustawa o systemie lub ustawa systemowa), które określają zasady podlegania
3
obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym. Zaskarżoną decyzją organ rentowy,
po przeprowadzeniu analizy konta rozliczeniowego wnioskodawczyni, stwierdził, że
za sporny okres podlegania wnioskodawczyni obowiązkowym ubezpieczeniom jako
pracownika na podstawie umowy o pracę w wymiarze 1/2 etatu, płatnik składek
Szpital Kliniczny wykazał podstawę wymiaru składek wyższą niż najniższe
wynagrodzenie obowiązujące pracownika w tym czasie, czego zresztą
wnioskodawczyni nie kwestionowała, zarzucając decyzji z dnia 9 sierpnia 2012 r.
naruszenie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego. Wobec tak
poczynionych ustaleń, Sąd stwierdził, że skoro podstawa wymiaru składek ze
stosunku pracy była wyższa, niż minimalne wynagrodzenie, ubezpieczenie
społeczne z tytułu prowadzenia przez wnioskodawczynię działalności przestało
mieć charakter obligatoryjny. Sąd przyjął, że postępowanie sądowe w sprawach z
zakresu ubezpieczeń społecznych obejmuje swym zakresem ustalenie wad
wynikających z naruszenia przepisów prawa materialnego, a więc przedmiotem
oceny sądu nie są naruszenia przepisów k.p.a. powołując się w tym zakresie na
orzecznictwo (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 2011 r., II UK 271/10,
niepublikowany, a także wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w
Warszawie z dnia 5 września 2008 r., VI SA/Wa 816/08, LEX nr 522483), uznając iż
brak było podstaw do zakwestionowania zgodności z prawem zaskarżonej decyzji.
Jednocześnie Sąd pierwszej instancji wskazał, że nie dopatrzył się naruszeń prawa
wskazanych w odwołaniu wnioskodawczyni, gdyż art. 83a ust. 2 ustawy o systemie
pozwala na weryfikację z urzędu w postępowaniu administracyjnym ostatecznych
decyzji administracyjnych, pod warunkiem, że od takiej decyzji nie zostało
uprzednio wniesione odwołanie do właściwego sądu powszechnego (postanowienie
Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 stycznia 2011 r., II
GSK 1284/10, LEX nr 742852, oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 września
2009 r., I UK 109/09, OSNP 2011 nr 9-10, poz. 132).
Wyrokiem z dnia 20 czerwca 2013 r., Sąd Apelacyjny zmienił, na skutek
apelacji wnioskodawczyni, wyrok Sądu pierwszej instancji oraz poprzedzającą go
zaskarżoną decyzję stwierdzając, że wnioskodawczyni jako osoba prowadząca
pozarolniczą działalność podlegała od dnia 1 lipca 2011 r. do dnia 17 lipca 2011 r.
obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowemu i wypadkowemu. Sąd
4
uznał, że wcześniejsza decyzja organu rentowego z dnia 20 lipca 2012 r. nie mogła
być zmieniona w trybie art. 83a ust. 2 ustawy o systemie. W ocenie Sądu
Apelacyjnego, powyższy przepis nie daje organowi rentowemu dowolności w
działaniu, szczegółowo określając warunki, w których możliwe jest dokonanie z
urzędu uchylenia, zmiany lub unieważnienia decyzji. Na podstawie art. 83 ust. 1
ustawy o systemie kontroli sądu powszechnego (sądu ubezpieczeń społecznych)
podlegają również decyzje wydane na podstawie art. 83a ust. 2 tej ustawy. W takiej
sprawie sąd ubezpieczeń społecznych powinien ocenić prawidłowość zastosowania
przez organ rentowy odpowiednich przepisów k.p.a. Sąd Apelacyjny uznał, że
organ rentowy nie był uprawniony do zmiany wcześniejszej decyzji z dnia 20 lipca
2012 r. na podstawie art. 83a ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.
Podkreślając, że zaskarżoną decyzję wydał przed upływem okresu, jaki jest
przewidziany do złożenia odwołania od decyzji do sądu powszechnego, Sąd drugiej
instancji zwrócił uwagę, że organ rentowy może dokonać weryfikacji z urzędu
wydanej przez siebie decyzji tylko na zasadach określonych w przepisach k.p.a.
Przepis art. 154 § 1 k.p.a. stanowi, że decyzja ostateczna, na mocy której żadna ze
stron nie nabyła prawa, może być w każdym czasie uchylona lub zmieniona przez
organ administracji publicznej, który ją wydał, jeżeli przemawia za tym interes
społeczny lub słuszny interes strony. Z kolei art. 155 k.p.a. wskazuje, że decyzja
ostateczna, na mocy której strona nabyła prawo, może być w każdym czasie za
zgodą strony uchylona lub zmieniona przez organ administracji publicznej, który ją
wydał, jeżeli przepisy szczególne nie sprzeciwiają się uchyleniu lub zmianie takiej
decyzji i przemawia za tym interes społeczny lub słuszny interes strony. W ocenie
Sądu Apelacyjnego żadna z tych przesłanek nie zaszła, skoro wnioskodawczyni na
mocy decyzji z dnia 20 lipca 2012 r. nabyła prawo do podlegania ubezpieczeniu z
tego tytułu, który w jej ocenie był dla niej korzystniejszy.
Także badając przesłanki do zmiany decyzji w oparciu o przepis art. 155
k.p.a., Sąd stwierdził, że organ rentowy nie miał podstaw do jego zastosowania,
ponieważ w tym wypadku zmiana decyzji uzależniona jest od zgody strony, a organ
rentowy takiej zgody nie uzyskał. W ocenie Sądu drugiej instancji organ rentowy
dokonał zmiany wcześniejszej decyzji z dnia 20 lipca 2012 r. w sposób dowolny z
pominięciem zasad przewidzianych w przepisach k.p.a. Sąd Apelacyjny przywołał
5
nadto pogląd wyrażony przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 28 lutego
2012 r., K 5/11 (Dz.U. z 2012 r., poz. 251), że normy prawne, które przewidują
możliwość weryfikacji prawomocnych decyzji, muszą być stosowane w sposób
ścisły bez dokonywania ich rozszerzającej wykładni oraz wyrok z dnia 24
października 2007 r., SK 7/06, (Dz.U. Nr. 204, poz. 1482), w którym stwierdzono,
że prawomocność jest sama w sobie wartością konstytucyjną, a prawomocne
rozstrzygnięcia (działające ratione imperii) mają za sobą konstytucyjne
domniemanie wynikające z art. 7 Konstytucji RP. Tymczasem organ rentowy
dokonując zmiany decyzji z dnia 20 lipca 2012 r. wykroczył poza ramy wyznaczone
przez art. 83a ustawy o systemie, a tym samym dopuścił się naruszenia przepisu.
W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku, zaskarżając go w całości,
pełnomocnik organu rentowego, zarzucił naruszenie przepisów prawa
materialnego – art. 6 ust. 1 pkt 5, art. 9 ust. 1 i ust. 1a, art. 12 ust. 1 i art. 13 pkt 4
ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych poprzez ich niezastosowanie i
przyjęcie, że wnioskodawczyni jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność
gospodarczą podlegała od dnia 1 lipca 2011 r. do dnia 17 lipca 2011 r.
obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowemu i wypadkowemu,
art. 83a ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w związku z art. 154 i
art. 155 k.p.a. przez błędną wykładnię oraz przyjęcie, że organ rentowy nie był
uprawniony do wydania zaskarżonej decyzji z dnia 9 sierpnia 2012 r., którą
zmieniono decyzję z dnia 20 lipca 2012 r., albowiem zmiana ta w myśl art. 155
k.p.a. uzależniona była od zgody strony, której organ rentowy nie posiadał. Decyzja
zaś nie mogła być wydana na podstawie art. 154 k.p.a. gdyż wnioskodawczyni
nabyła prawo do podlegania ubezpieczeniu społecznemu z tytułu prowadzonej
działalności gospodarczej. Pełnomocnik wskazał także na naruszenie przepisów
postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy - art. 328 § 2 k.p.c. w
związku z art. 391 § 2, art. 227, art. 382 i art. 378 § 1 k.p.c. poprzez nie rozważenie
wszystkich zarzutów zgłoszonych przez stronę pozwaną w odpowiedzi na
odwołanie oraz w postępowaniu apelacyjnym dotyczących faktu, że
wnioskodawczyni w spornym okresie prowadziła działalność gospodarczą oraz
jednocześnie była zatrudniona na podstawie umowy o pracę, a płatnik składek, w
miesiącu lipcu 2011 r., wykazał za wnioskodawczynię podstawę wymiaru składek w
6
wysokości wyższej niż minimalne wynagrodzenie. Pełnomocnik organu rentowego
wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie co do istoty sprawy
poprzez oddalenie apelacji, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi drugiej instancji wraz z
orzeczeniem o kosztach postępowania.
Sąd Najwyższy wziął pod uwagę, co następuje:
Skarga kasacyjna jest uzasadniona, mimo że podniesione w niej zarzuty
naruszenia prawa procesowego, nie są usprawiedliwione.
Obrazy art. 382, art. 328 § 2 w związku z art. 391 § 1 oraz art. 378 § 1 i 227
k.p.c. skarżący upatruje w nierozważeniu przez Sąd Apelacyjny wszystkich
zarzutów zgłoszonych w odpowiedzi na odwołanie oraz w postępowaniu
apelacyjnym, dotyczących faktu, że wnioskodawczyni w spornym okresie
prowadziła działalność gospodarczą oraz jednocześnie była zatrudniona na
podstawie umowy o pracę.
Przepis art. 382 k.p.c., który ma charakter ogólnej dyrektywy określającej
istotę postępowania apelacyjnego jako kontynuację merytorycznego rozpoznania
sprawy, może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną jedynie wówczas, jeżeli
skarżący wykaże, że sąd drugiej instancji bezpodstawnie pominął część zebranego
materiału (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 maja 2013 r., I CSK 569/12,
LEX nr 1353066 i przywołane w nim wcześniejsze orzecznictwo). Skarżący ani nie
wskazuje na takie uchybienie Sądu odwoławczego, ani nie wytyka temu Sądowi
naruszenia, w powiązaniu z art. 382 k.p.c., innego przepisu lub przepisów
regulujących postępowanie rozpoznawcze. Nadto za utrwalone w orzecznictwie
Sądu Najwyższego należy uznać stanowisko, że naruszenie przez sąd drugiej
instancji art. 328 § 2 w związku z art. 391 § 1 k.p.c. przez sporządzenie
uzasadnienia nieodpowiadającego wymaganiom, jakie stawia wymieniony przepis,
może jedynie wyjątkowo wypełniać podstawę kasacyjną przewidzianą w art. 3983
§
1 pkt 2 k.p.c. Ma to miejsce wówczas, gdy wskutek uchybienia konkretnym
wymaganiom określonym w art. 328 § 2 k.p.c. zaskarżone orzeczenie nie poddaje
się kontroli kasacyjnej, gdyż tylko wtedy stwierdzone wady mogą mieć wpływ na
7
wynik sprawy - art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c. (por. np. wyrok z dnia 9 maja 2013 r., II UK
301/12, LEX nr 1408166 i powołane w nim orzeczenia). Takich uchybień
uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie zawiera. Również zarzut obrazy art. 227
k.p.c. nie może być skuteczny już tylko dlatego, że przepis ten normuje
postępowanie pierwszoinstancyjne, zaś skarżący nie powiązuje go z normami
stosowanymi przez sąd w postępowaniu odwoławczym, a nadto nie twierdzi, aby w
postępowaniu tym ponawiał wnioski dowodowe, które nie zostały uwzględnione
przez Sąd drugiej instancji (por. w tym zakresie wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11
stycznia 2008 r., I PK 184/07, LEX nr 448285). Nie może także odnieść skutku
zarzut nie rozpoznania zarzutów apelacyjnych - art. 378 § 1 k.p.c. skoro skarżący
nie wiąże go w zarzutach skargi ani z naruszeniem art. 328 § 2 k.p.c., ani z
naruszeniem przepisów prawa materialnego. Uczynienie tego w uzasadnieniu
skargi nie jest wystarczające.
Oznacza to, że nie zostało skutecznie zakwestionowane ustalenie, według
którego wnioskodawczyni od dnia 1 marca 2009 r. została zgłoszona do
obowiązkowych ubezpieczeń społecznych z tytułu zatrudnienia w niepełnym
wymiarze czasu pracy w Szpitalu Klinicznym, a nadto dokonała zgłoszenia do
ubezpieczeń społecznych oraz do dobrowolnego ubezpieczenia zdrowotnego od
dnia 9 maja 2011 r. w związku z prowadzoną działalnością. Nie jest też wątpliwe,
że pracodawca wnioskodawczyni (płatnik składek) - Szpital Kliniczny w składanych
do organu rentowego raportach wykazywał za wnioskodawczynię podstawę
wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w kwocie niższej niż minimalne
wynagrodzenie za pracę za wyjątkiem miesiąca lipca 2011 r., w którym podstawa
wymiaru składek wyniosła 1467,30 zł, przekraczając minimalne wynagrodzenie za
pracę (wynosiło ono w 2011 r. - 1386 zł). Ustalenia te są wiążące w postępowaniu
ze skargi kasacyjnej (art. 39813
§ 2 k.p.c.).
W związku z rozważaniami Sądu Apelacyjnego odnośnie do art. 83a ust. 2
ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, warto – z powołaniem się na ustalone
poglądy judykatury (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 2014 r.,
II UK 242/13 – niepublikowany) przypomnieć, że od chwili wniesienia do sądu
powszechnego odwołania od decyzji organu rentowego (w okolicznościach sprawy
opartej na art. 83 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych)
8
sprawa staje się sprawą cywilną i podlega rozpoznaniu według zasad właściwych
dla tej kategorii spraw (art. 83 ust. 2 w związku z art. 1 k.p.c.). Innymi słowy
ewentualne wady decyzji wynikające z naruszeń przepisów postępowania przed
organem rentowym pozostają zasadniczo poza zakresem jego rozpoznania, a Sąd
w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych orzeka o prawach lub
obowiązkach stron na podstawie właściwych przepisów prawa materialnego.
Trzeba też wspomnieć, że według art. 83a ust. 2 ustawy systemowej,
decyzje ostateczne Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (definiowane w art. 16 § 1
Kodeksu postępowania administracyjnego - k.p.a. - jako decyzje, od których nie
służy odwołanie w administracyjnym toku instancji lub wniosek o ponowne
rozpatrzenie sprawy), od których nie zostało wniesione odwołanie do właściwego
sądu, mogą być z urzędu przez organ rentowy uchylone, zmienione lub
unieważnione, na zasadach określonych w przepisach Kodeksu postępowania
administracyjnego.
W uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 23 marca 2011 r., I UZP 3/10
(OSNP 2011 nr 17-18, poz. 233), mającej moc zasady prawnej, Sąd Najwyższy
stwierdził, że od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wydanej na podstawie
art. 83a ust. 2 ustawy systemowej w przedmiocie nieważności decyzji przysługuje
odwołanie do właściwego sądu pracy i ubezpieczeń społecznych. Kompetencja ta
oznacza jednocześnie, że w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych sąd
powszechny nie jest uprawniony do orzekania w przedmiocie nieważności decyzji
administracyjnej, ale - przy uwzględnieniu przesłanek określonych w odpowiednich
przepisach Kodeksu postępowania administracyjnego - rozpoznaje istotę sprawy,
którą stanowi istnienie (nieistnienie) wynikającego z przepisów prawa materialnego
określonego prawa lub zobowiązania stwierdzonego wadliwą decyzją organu
rentowego.
Za uzasadnieniem wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 stycznia 2013 r.,
II UK 164/12 (OSNP 2013 nr 21-22, poz. 261), trzeba też wskazać, że o ile prawo
lub obowiązek stwierdzone było decyzją organu rentowego, to kwestia jej
unieważnienia odnosi się przede wszystkim do prawa lub obowiązku poprzednio
stwierdzonego. Sąd rozpoznający odwołanie na zasadach procesu cywilnego
uzyskuje wyjaśnienie przewidzianych w k.p.a. przesłanek „stwierdzenia
9
nieważności decyzji” określonych w art. 156 § 1 k.p.a. Jeżeli one zachodzą, a więc
np. decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa lub zawiera wadę
powodującą jej nieważność z mocy prawa (art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.) to znaczy, że
stwierdzone tą decyzją prawo lub zobowiązanie jest inne od stwierdzonego i
dlatego to wadliwe stwierdzenie powinno podlegać „unieważnieniu”. Sąd dokonuje
merytorycznej, a więc uwzględniającej przepisy prawa materialnego, kontroli
prawidłowości decyzji organu rentowego.
Trzeba nadto zauważyć (także w związku z wywodami uzasadnienia
zaskarżonego wyroku), że decyzja organu rentowego o objęciu ubezpieczeniem
społecznym ma charakter deklaratoryjny, stwierdzając jedynie, że taki obowiązek,
albo uprawnienie (przy ubezpieczeniu dobrowolnym) wynika z bezwzględnie
obowiązujących przepisów prawa. Jeżeli więc decyzja o objęciu określonym tytułem
ubezpieczenia społecznego narusza prawo (art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.), istnieje
podstawa prawna do stwierdzenia jej nieważności i wydania decyzji zgodnej z
bezwzględnie obowiązującymi przepisami prawa ubezpieczeń społecznych (por.
także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 2008 r., I UK 256/07 –
niepublikowany).
Tymczasem Sąd oceniając (nota bene wadliwie) przesłanki uzasadniające
zmianę (unieważnienie) decyzji, pominął merytoryczną kontrolę zaskarżonej
decyzji, co w pełni uzasadnia zarzuty skargi kasacyjnej naruszenia art. 6 ust. 1 pkt
5, art. 9 ust. 1 i ust. 1a, art. 12 ust. 1 oraz art. 13 pkt 4 ustawy o systemie
ubezpieczeń społecznych.
Zgodnie z tymi przepisami pracownicy oraz osoby prowadzące pozarolniczą
działalność, podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym
(art. 6 ust. 1 pkt 1 i 5), przy czym jeżeli spełniają warunki do objęcia takimi
ubezpieczeniami z różnych tytułów tzw. bezwzględnych (w sprawie umowa o pracę
i prowadzenie działalności), obejmowane są ubezpieczeniami tylko z tytułu
stosunku pracy (ubezpieczenie z innych tytułów – w okolicznościach sprawy – z
tytułu prowadzenia działalności ma charakter dobrowolny) - art. 9 ust. 1, chyba że
podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe z tytułu
stosunku pracy w przeliczeniu na okres miesiąca jest niższa od kwoty minimalnego
wynagrodzenia za pracę (art. 18 ust. 4 pkt 5a ustawy).
10
W świetle ustaleń faktycznych w miesiącu lipcu 2011 r. płatnik składek
ubezpieczeniowych z tytułu zatrudnienia (Szpital Kliniczny) wykazał składkę wyższą
niż minimalne wynagrodzenia za pracę, co oznacza że w miesiącu tym
wnioskodawczyni – z mocy prawa - nie mogła być objęta obowiązkowo
ubezpieczeniem społecznych z tytułu prowadzonej działalności.
Biorąc to wszystko pod uwagę, na podstawie art. 39816
k.p.c., orzeczono jak
w sentencji.
O kosztach orzeczono po myśli art. 98 k.p.c., uwzględniając taryfowe
wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego - § 11 ust. 2 oraz § 12 ust. 4 pkt 2
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności radców prawnych (…) – (jednolity tekst: Dz.U. z 2013 r.,
poz. 490).