I CZ 103/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:04-03-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CZ 103/14
POSTANOWIENIE
Dnia 14 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący)
SSN Wojciech Katner (sprawozdawca)
SSN Hubert Wrzeszcz
w sprawie z powództwa J. S.
przeciwko Powszechnej Kasie Oszczędności Bank Polski S.A. w W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 14 stycznia 2015 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 29 maja 2014 r.,
1) oddala zażalenie;
2) odmawia przyznania wynagrodzenia pełnomocnikowi
powoda, radcy prawnemu Ż. B.,
ustanowionemu z urzędu w celu udzielenia powodowi
pomocy prawnej, która nie została opłacona.
2
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 29 maja 2014 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
kasacyjną powoda w sprawie przeciwko Powszechnej Kasie Oszczędności
Bankowi Polskiemu Spółce Akcyjnej w W. o zapłatę. Jako przyczynę odrzucenia
skargi wskazano wniesienie jej osobiście przez powoda, z naruszeniem art. 871
k.p.c. Zażalenie na to postanowienie zostało odrzucone postanowieniem Sądu
Apelacyjnego z dnia 1 września 2014 r., także z powodu wniesienia go przez
powoda osobiście.
Postanowieniem Sądu Apelacyjnego z dnia 23 lipca 2014 r. dla skarżącego
został ustanowiony pełnomocnik z urzędu do wniesienia skargi kasacyjnej. Osoba
pełnomocnika została wyznaczona na tej podstawie dnia 2 września 2014 r. Odpis
postanowienia z dnia 29 maja 2014 r. pełnomocnik z urzędu otrzymał dnia 19
września 2014 r., po czym wniósł zażalenie na to postanowienie.
W zażaleniu na postanowienie o odrzuceniu zażalenia pełnomocnik powoda,
ustanowiony z urzędu, zarzucił zaskarżonemu postanowieniu naruszenie art. 379
pkt 5 w związku z art. 124 § 2 k.p.c. przez pozbawienie powoda możliwości obrony
swych praw na skutek przedwczesnego odrzucenia zażalenia na postanowienie
o odrzuceniu skargi kasacyjnej. Na tej podstawie skarżący wniósł o uchylenie
zaskarżonego postanowienia w całości i przyznanie wynagrodzenia
pełnomocnikowi z urzędu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W sprawie pozostaje bezsporne, że na rzecz skarżącego ustanowiony został
pełnomocnik z urzędu do wniesienia skargi kasacyjnej od wyroku Sądu
Apelacyjnego. Równocześnie, jeszcze przed wyznaczeniem konkretnego
pełnomocnika, skarżący osobiście wniósł skargę kasacyjną od tego orzeczenia,
która została odrzucona w związku z naruszeniem przymusu adwokacko-
radcowskiego. Ustanowienie pełnomocnika z urzędu i doręczenie mu odpisu
wyroku Sądu Apelacyjnego otwierało drogę do ponownego wniesienia tej skargi, w
tym wypadku z zachowaniem wymagań art. 871
k.p.c. Nie korzystając z tej
3
możliwości, pełnomocnik zmierzał do podważenia postanowienia o odrzuceniu
wcześniejszej skargi kasacyjnej - wnosząc rozpoznawane obecnie zażalenie.
Zaskarżone postanowienie w pełni odpowiada jednak prawu. Wniesienie
skargi kasacyjnej z naruszeniem art. 871
k.p.c. oznaczało brak formalny, który
musiał prowadzić do jej odrzucenia. Wady wniesionego środka zaskarżenia nie
może sanować późniejsze wyznaczenie pełnomocnika z urzędu, który dysponował
możliwością wniesienia osobnej skargi kasacyjnej.
Pełnomocnik z urzędu nieprawidłowo w stopniu rażącym dokonał wyboru
środków prawnych przysługujących skarżącemu, gdyż zamiast wnieść nową skargę
kasacyjną zakwestionował postanowienie o odrzuceniu wcześniejszej, ewidentnie
wadliwej skargi. Z tego względu zażalenie jest niezasadne. Z tego samego powodu
działanie pełnomocnika nie może być uznane za udzielenie pomocy prawnej
skarżącemu, co sprawia, że nie przysługuje mu wynagrodzenie za udzielenie tej
pomocy w rozumieniu § 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz
ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę
prawnego ustanowionego z urzędu, t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 490 (por. także
postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 18 grudnia 2012 r., II CSK 397/12,
nie publ., z dnia 10 stycznia 2013 r., II CNP 67/12, nie publ., z dnia 27 sierpnia
2013 r., V CNP 82/12, nie publ. oraz z dnia 27 sierpnia 2014 r., III CNP 5/14,
nie publ.).
Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.
orzeczono jak w postanowieniu, o kosztach postępowania rozstrzygając na
podstawie § 19 wspomnianego rozporządzenia z dnia 28 września 2002 r.
w związku z art. 98 § 1 k.p.c. w związku z art. 3941
§ 3 i art. 39821
k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 14 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący)
SSN Wojciech Katner (sprawozdawca)
SSN Hubert Wrzeszcz
w sprawie z powództwa J. S.
przeciwko Powszechnej Kasie Oszczędności Bank Polski S.A. w W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 14 stycznia 2015 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 29 maja 2014 r.,
1) oddala zażalenie;
2) odmawia przyznania wynagrodzenia pełnomocnikowi
powoda, radcy prawnemu Ż. B.,
ustanowionemu z urzędu w celu udzielenia powodowi
pomocy prawnej, która nie została opłacona.
2
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 29 maja 2014 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
kasacyjną powoda w sprawie przeciwko Powszechnej Kasie Oszczędności
Bankowi Polskiemu Spółce Akcyjnej w W. o zapłatę. Jako przyczynę odrzucenia
skargi wskazano wniesienie jej osobiście przez powoda, z naruszeniem art. 871
k.p.c. Zażalenie na to postanowienie zostało odrzucone postanowieniem Sądu
Apelacyjnego z dnia 1 września 2014 r., także z powodu wniesienia go przez
powoda osobiście.
Postanowieniem Sądu Apelacyjnego z dnia 23 lipca 2014 r. dla skarżącego
został ustanowiony pełnomocnik z urzędu do wniesienia skargi kasacyjnej. Osoba
pełnomocnika została wyznaczona na tej podstawie dnia 2 września 2014 r. Odpis
postanowienia z dnia 29 maja 2014 r. pełnomocnik z urzędu otrzymał dnia 19
września 2014 r., po czym wniósł zażalenie na to postanowienie.
W zażaleniu na postanowienie o odrzuceniu zażalenia pełnomocnik powoda,
ustanowiony z urzędu, zarzucił zaskarżonemu postanowieniu naruszenie art. 379
pkt 5 w związku z art. 124 § 2 k.p.c. przez pozbawienie powoda możliwości obrony
swych praw na skutek przedwczesnego odrzucenia zażalenia na postanowienie
o odrzuceniu skargi kasacyjnej. Na tej podstawie skarżący wniósł o uchylenie
zaskarżonego postanowienia w całości i przyznanie wynagrodzenia
pełnomocnikowi z urzędu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W sprawie pozostaje bezsporne, że na rzecz skarżącego ustanowiony został
pełnomocnik z urzędu do wniesienia skargi kasacyjnej od wyroku Sądu
Apelacyjnego. Równocześnie, jeszcze przed wyznaczeniem konkretnego
pełnomocnika, skarżący osobiście wniósł skargę kasacyjną od tego orzeczenia,
która została odrzucona w związku z naruszeniem przymusu adwokacko-
radcowskiego. Ustanowienie pełnomocnika z urzędu i doręczenie mu odpisu
wyroku Sądu Apelacyjnego otwierało drogę do ponownego wniesienia tej skargi, w
tym wypadku z zachowaniem wymagań art. 871
k.p.c. Nie korzystając z tej
3
możliwości, pełnomocnik zmierzał do podważenia postanowienia o odrzuceniu
wcześniejszej skargi kasacyjnej - wnosząc rozpoznawane obecnie zażalenie.
Zaskarżone postanowienie w pełni odpowiada jednak prawu. Wniesienie
skargi kasacyjnej z naruszeniem art. 871
k.p.c. oznaczało brak formalny, który
musiał prowadzić do jej odrzucenia. Wady wniesionego środka zaskarżenia nie
może sanować późniejsze wyznaczenie pełnomocnika z urzędu, który dysponował
możliwością wniesienia osobnej skargi kasacyjnej.
Pełnomocnik z urzędu nieprawidłowo w stopniu rażącym dokonał wyboru
środków prawnych przysługujących skarżącemu, gdyż zamiast wnieść nową skargę
kasacyjną zakwestionował postanowienie o odrzuceniu wcześniejszej, ewidentnie
wadliwej skargi. Z tego względu zażalenie jest niezasadne. Z tego samego powodu
działanie pełnomocnika nie może być uznane za udzielenie pomocy prawnej
skarżącemu, co sprawia, że nie przysługuje mu wynagrodzenie za udzielenie tej
pomocy w rozumieniu § 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz
ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę
prawnego ustanowionego z urzędu, t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 490 (por. także
postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 18 grudnia 2012 r., II CSK 397/12,
nie publ., z dnia 10 stycznia 2013 r., II CNP 67/12, nie publ., z dnia 27 sierpnia
2013 r., V CNP 82/12, nie publ. oraz z dnia 27 sierpnia 2014 r., III CNP 5/14,
nie publ.).
Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.
orzeczono jak w postanowieniu, o kosztach postępowania rozstrzygając na
podstawie § 19 wspomnianego rozporządzenia z dnia 28 września 2002 r.
w związku z art. 98 § 1 k.p.c. w związku z art. 3941
§ 3 i art. 39821
k.p.c.