Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CNP 24/14
POSTANOWIENIE
Dnia 11 marca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Gudowski
w sprawie z powództwa M. P. i B. P.
przeciwko G. R.
o wydanie nieruchomości,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 11 marca 2015 r.,
na skutek skargi pozwanego
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 31 stycznia 2014 r.,
odrzuca skargę.
2
UZASADNIENIE
Pozwany G. R. wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w K. z dnia 31 stycznia 2014 r.
uwzględniającego powództwo o wydanie nieruchomości.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., odczytywanym łącznie z art. 4171
§ 2 k.c.,
skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
przysługuje wtedy, gdy przez wydanie prawomocnego wyroku niezgodnego
z prawem stronie wyrządzona została szkoda. Z tego powodu wśród tzw.
konstrukcyjnych wymagań skargi przewidziano obowiązek uprawdopodobnienia
wyrządzenia szkody (art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.), który oznacza złożenie przez
skarżącego w skardze oświadczenia, że szkoda wystąpiła – ze wskazaniem jej
rodzaju i rozmiaru – oraz uwiarygodnienie tego oświadczenia przez powoływanie
i przedstawianie dowodów oraz innych środków nieuznawanych przez kodeks za
dowody. Zawarte w art. 4241
§ 1 k.p.c. sformułowanie „przez wydanie” oznacza,
że między wydaniem zaskarżonego orzeczenia a powstaniem szkody musi
zachodzić normalny, adekwatny związek przyczynowy, o którym mowa w art. 361
§ 1 k.c. Brak związku przyczynowego skutkuje niemożnością uznania, że szkoda
została wyrządzona przez wydanie zaskarżonego orzeczenia i sprawia, że skarga
jest niedopuszczalna. Szkoda musi zatem być spowodowana przez wydanie
orzeczenia, a więc powinna zostać realnie poniesiona (por. postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 17 listopada 2005 r., II CNP 15/05, OSNC 2006, nr 9, poz. 153,
z dnia 27 lipca 2006 r., II BP 11/06, OSNP 2007, nr 15-16, poz. 223, z dnia
28 listopada 2006 r., III CNP 46/06, „Izba Cywilna” 2007, nr 12, s. 50, z dnia
25 maja 2007 r., III CNP 30/07, „Izba Cywilna” 2008, nr 12, s. 52).
Skarżący nie uprawdopodobnił poniesienia szkody. Twierdzi wprawdzie,
że wjazd na posesję i korzystanie z pomieszczenia gospodarczego zostało mu
„odebrane” (k. 9 skargi), ale jednocześnie wnosi – bezzasadnie zresztą –
o wstrzymanie wykonania zaskarżonego wyroku, co oznacza, że wyrok nie został
przez niego wykonany. Z kolei w uzasadnieniu wyraźnie podnosi, że dopiero przez
wykonanie wyroku zostanie mu wyrządzona niepowetowana szkoda, co
w oczywisty sposób jest niewystarczające do spełnienia wymagania
3
przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c. (por. postanowienia Sądu Najwyższego
z dnia z dnia 6 lipca 2007 r., II CNP 92/07, nie publ., z dnia 26 czerwca 2008 r.,
I CNP 35/08, nie publ., i z dnia 23 października 2014 r., V CNP 15/14, nie publ.).
Zaskarżając prawomocny wyrok nakazujący wydanie rzeczy lub zapłatę ich
równowartości, skarżący może uprawdopodobnić wyrządzenie mu szkody tylko
wtedy, gdy uprawdopodobni, że wydał powodowi rzeczy lub zapłacił ich
równowartość (por. postanowienie z dnia 27 listopada 2014 r., III CNP 14/14,
nie publ.).
Należy także zaznaczyć, że skarżący wskazał, iż zaskarżone orzeczenie jest
sprzeczne z art. 379 pkt 5 w związku z art. 386 § 2 oraz art. 381 k.p.c., co nie
spełnia wymagania art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. Orzeczenie co do istoty sprawy może
być sprzeczne tylko z przepisami prawa materialnego, one są bowiem źródłem
praw i obowiązków, a przepisy prawa procesowego służą tylko realizacji tych praw.
Z tych względów orzeczono jak w sentencji (art. 4248
§ 1 k.p.c.).

III CNP 24/14

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia