II CZ 25/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:03-06-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CZ 25/15
POSTANOWIENIE
Dnia 7 maja 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Dończyk (przewodniczący)
SSN Marian Kocon (sprawozdawca)
SSN Maria Szulc
w sprawie ze skargi M. S.
o wznowienie postępowania
zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego
z dnia 13 grudnia 2012r.,
wydanym w sprawie z powództwa K. M.
przeciwko M. S.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 7 maja 2015 r.,
zażalenia skarżącego – M. S.
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 23 października 2014 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
2
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 23 października 2014 r. Sąd Apelacyjny odrzucił
skargę M. S. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem
Sądu Apelacyjnego z dnia 13 grudnia 2012 r., w sprawie z powództwa K. M.
przeciwko M. S., o zapłatę.
W zażaleniu na to postanowienie pełnomocnik procesowy M. S. wniósł o
jego uchylenie w całości.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 410 § 1 k.p.c., skarga o wznowienie postępowania nieoparta
na ustawowej podstawie ulega odrzuceniu przez sąd na posiedzeniu niejawnym.
W ramach przewidzianej w tym przepisie kontroli wstępnej sąd bada, czy skarga
została oparta na ustawowych podstawach wznowienia wskazanych w art. 401, art.
4011
i art. 403 k.p.c. oraz czy powołana w skardze podstawa wznowienia
rzeczywiście istnieje. W wyniku przeprowadzonej kontroli wstępnej skarga ulega
odrzuceniu nie tylko wtedy, gdy powołana w niej podstawa wznowienia została
sformułowana w sposób nieodpowiadający ustawie, lecz także wtedy, gdy
przytoczone w niej okoliczności dają się wprawdzie podciągnąć pod przewidzianą
w ustawie podstawę wznowienia, jednak w rzeczywistości podstawa ta nie
występuje (zob. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 2005 r., II CZ
41/05, niepubl, z dnia 21 października 2005 r., III CZ 82/05, niepubl., z dnia
10 lutego 2006 r., I PZ 33/05, OSNP 2007, nr 3-4, poz. 48, z dnia 14 grudnia
2006 r., I CZ 103/06, niepubl., z dnia 24 stycznia 2007 r., III CZ 1/07, niepubl.
i z dnia 16 lutego 2007 r., V CZ 119/06, niepubl.).
Należy uznać, że Sąd Apelacyjny naruszył granice kontroli wstępnej
wynikające z art. 410 § 1 k.p.c. w zw. z art. 403 § 2 k.p.c. Przyjął bowiem,
że ustalenie adresu osoby, która miała być świadkiem, nie może stanowić
podstawy wznowienia postępowania z art. 403 § 2 k.p.c., skoro dowód z zeznań
tego świadka był objęty postępowaniem, zaś strony miały świadomość jego
istnienia. Taka wykładnia art. 403 § 2 k.p.c. jest błędna, nie uwzględnia bowiem
celu tego przepisu, który musi być rekonstruowany z uwzględnieniem prawa do
3
sądu gwarantowanego w art. 45 ust. 1 Konstytucji RP. W sprawie kluczowa jest nie
tyle świadomość stron co do istnienia środka dowodowego w postaci zeznań
świadka, lecz obiektywna możliwość skorzystania ze środka dowodowego przez
stronę w toku postępowania dowodowego.
Wyrażając odmienny pogląd, Sąd Apelacyjny nie odniósł się do wymagającej
rozstrzygnięcia kwestii, czy skarżący ze skargi o wznowienie uprawdopodobnił,
że nie mógł uzyskać wiedzy o adresie osoby, która miała być świadkiem, i z której
zeznań Sąd dopuścił dowód w toku prawomocnie zakończonego postępowania.
Z powyższych względów orzeczono jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 7 maja 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Dończyk (przewodniczący)
SSN Marian Kocon (sprawozdawca)
SSN Maria Szulc
w sprawie ze skargi M. S.
o wznowienie postępowania
zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego
z dnia 13 grudnia 2012r.,
wydanym w sprawie z powództwa K. M.
przeciwko M. S.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 7 maja 2015 r.,
zażalenia skarżącego – M. S.
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 23 października 2014 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
2
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 23 października 2014 r. Sąd Apelacyjny odrzucił
skargę M. S. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem
Sądu Apelacyjnego z dnia 13 grudnia 2012 r., w sprawie z powództwa K. M.
przeciwko M. S., o zapłatę.
W zażaleniu na to postanowienie pełnomocnik procesowy M. S. wniósł o
jego uchylenie w całości.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 410 § 1 k.p.c., skarga o wznowienie postępowania nieoparta
na ustawowej podstawie ulega odrzuceniu przez sąd na posiedzeniu niejawnym.
W ramach przewidzianej w tym przepisie kontroli wstępnej sąd bada, czy skarga
została oparta na ustawowych podstawach wznowienia wskazanych w art. 401, art.
4011
i art. 403 k.p.c. oraz czy powołana w skardze podstawa wznowienia
rzeczywiście istnieje. W wyniku przeprowadzonej kontroli wstępnej skarga ulega
odrzuceniu nie tylko wtedy, gdy powołana w niej podstawa wznowienia została
sformułowana w sposób nieodpowiadający ustawie, lecz także wtedy, gdy
przytoczone w niej okoliczności dają się wprawdzie podciągnąć pod przewidzianą
w ustawie podstawę wznowienia, jednak w rzeczywistości podstawa ta nie
występuje (zob. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 2005 r., II CZ
41/05, niepubl, z dnia 21 października 2005 r., III CZ 82/05, niepubl., z dnia
10 lutego 2006 r., I PZ 33/05, OSNP 2007, nr 3-4, poz. 48, z dnia 14 grudnia
2006 r., I CZ 103/06, niepubl., z dnia 24 stycznia 2007 r., III CZ 1/07, niepubl.
i z dnia 16 lutego 2007 r., V CZ 119/06, niepubl.).
Należy uznać, że Sąd Apelacyjny naruszył granice kontroli wstępnej
wynikające z art. 410 § 1 k.p.c. w zw. z art. 403 § 2 k.p.c. Przyjął bowiem,
że ustalenie adresu osoby, która miała być świadkiem, nie może stanowić
podstawy wznowienia postępowania z art. 403 § 2 k.p.c., skoro dowód z zeznań
tego świadka był objęty postępowaniem, zaś strony miały świadomość jego
istnienia. Taka wykładnia art. 403 § 2 k.p.c. jest błędna, nie uwzględnia bowiem
celu tego przepisu, który musi być rekonstruowany z uwzględnieniem prawa do
3
sądu gwarantowanego w art. 45 ust. 1 Konstytucji RP. W sprawie kluczowa jest nie
tyle świadomość stron co do istnienia środka dowodowego w postaci zeznań
świadka, lecz obiektywna możliwość skorzystania ze środka dowodowego przez
stronę w toku postępowania dowodowego.
Wyrażając odmienny pogląd, Sąd Apelacyjny nie odniósł się do wymagającej
rozstrzygnięcia kwestii, czy skarżący ze skargi o wznowienie uprawdopodobnił,
że nie mógł uzyskać wiedzy o adresie osoby, która miała być świadkiem, i z której
zeznań Sąd dopuścił dowód w toku prawomocnie zakończonego postępowania.
Z powyższych względów orzeczono jak w sentencji.